คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : DR. : Minutes to Midnight. II
สาวแดนอาทิตย์อุทัยเคลื่อนตัวลงมาถึงชั้นล่างของตัวบ้าน คว้าหยิบถุงพลาสติกลายสายรุ้งพะรุงพะรังเต็มสองมือ
แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงเวลาเช้ามืดก็ตาม สองเท้าของเธอนั้นซอยถี่หมายถึงไปยังใต้ต้นไม้ข้างโรงรถ หมายจะขับรถกระบะ
ไปที่ร้านกาแฟของเธอ
“ หายไปไหนแล้วอ่า? ” มากิโนะยืนงง
เมื่อคืนเธอยังเห็นรถกระบะบุโรทั่งจอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งเธอได้หมายตาไว้แล้วว่าวันรุ่งขึ้นก็หมายถึงว่าวันนี้
เธอจะใช้งานรถคันนี้!
“ ต้องเป็นฝีมือของคุณแชงค์แน่ๆเลย ” ว่าแล้วมากิโนะเดินย้อนกลับไปที่โชว์รูมรถของหมอแชงค์
ไม่ผิดหรอกถ้าหากว่าจะเรียกว่าอย่างนั้น ระบบไฟทำงานอย่างอัตโนมัติให้ความสว่างไสว ราวกับรับรู้ถึงการมาถึง
ของมากิโนะ รถยนต์หรูหราตั้งไล่เรียงคล้ายว่าตอนนี้เธออยู่ในหลังเรื่องไอรอนแมน โทนี่ สตาร์ก และรถยนต์ซุปเปอร์คาร์
โฮเปอร์คาร์
“ หวังว่าจะเป็นรถที่ราคาถูกที่สุดแล้วละกัน ” เมื่อเลือกไม่ได้ดังนั้นเธอจึงต้องเสี่ยงทาย ยิ่งกว่าพระโค
ปิดเปลือกตาลงแล้วหมุนมือไปตรงที่เก็บกุญแจรถ ซ้ายสามหน ขวาสี่หน หมุนไปสลับมาจนกระทั่งปลายนิ้วสัมผัสอะไรได้
หรือมีกุญแจรถอะไรเข้ามาอยู่ในมือ พอจับกุญแจรถได้จึงเปิดเปลือกตาขึ้น กดปุ่มบนตัวกุญแจเพื่อหารถ
เสียงปลดล็อกประตูรถดังขึ้น ทำให้มากิโนะขยับปลายเท้าตามทิศของเสียง
“ ว้าว ” มากิโนะส่งเสียงร้องออกจากริมฝีปากได้รูป โลโก้รถคล้ายสามง่ามของโพไซดอน
โลโก้รถด้านหน้าสวยงาม ดูแล้วมีเรียบร้อย แฝงไปด้วยหรูหรา ราวกับว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ตรงหน้าหนุ่มอิตาเลี่ยนรูปหล่อ
สไตล์มินิมอล แถมพาเธอออกเดท
บางทีคุณแชงค์เปลี่ยนจากหนุ่มอังกฤษ แนวสายลับ มาเป็นหนุ่ม(มาเฟีย)อิตาลี
ใบหน้าหวานของเธอนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แทบม้วนเขินอายคล้ายเลขแปดเมื่อจินตนาการถึงหมอแชงค์
ในชุดสูทสีดำพอดีตัวเน้นในช่วงกล้ามตรงบ่าไหล่กว้างเต็มไปด้วยมัดกล้ามแน่นๆ มีหนวดเคราเข้มไม่ได้รกรุงรัง
ทว่าถูกจัดตกแต่งออกมาอย่างดี เหมาะแถมรับกับใบหน้า สวมแว่นตาสีดำเกือบครึ่งใบหน้าก็ไม่ได้บั่นทอนความหล่อ
ของเขาลงได้แม้แต่น้อยเลยสักนิด
มาเฟียอิตาลีที่จะลักพาตัวหญิงสาวไปอยู่ในรังรัก… แล้วทำให้เธอหลงรักภายในสามร้อยห้าสิบหกวัน!
ถ้าเป็นคุณแชงค์… ไม่ต้องลักพาตัวฉันให้เหนื่อยเปล่าหรอกค่ะ ฉันจะยอมเดินตามคุณต้อยๆเลย!
มากิโนะได้แต่พูดเพียงแค่ในใจแล้วหัวเราะกับตัวเอง ส่งมือออกไปเพื่อเปิดบานประตูรถ ซึ่งเปิดหลายหน
บานประตูก็ไม่ยอมแม้แต่จะขยับ มากิโนะถอนหายใจแล้วลองออกแรงใหม่เพื่อเปิดบานประตู
“ หว๋า ” ร่างของมากิโนะเซไปทางด้านหลัง ด้วยอารามตกใจกับการเปิดบานประตูรถ
เธอเปิดบานประตูรถแบบปกติ ไม่ทันได้สังเกตุเลยว่าซุปเปอร์สีขาวของคุณแชงค์คันนี้เป็นมีกลไกการเปิดบานประตูแบบ
Butterfly doors. บานประตูรถจะถูกเปิดแล้วดันไปทางด้านหน้าทั้งหมด แตกต่างจากรถเจมส์บอนด์ที่เธอเคยขึ้น
แถมอีกอย่างบานประตูไม่ได้อย่างที่ต้องออกแรงอะไรเลยจับเบาๆก็ลอยวืดขึ้นแล้ว! เพราะทำมาจากคาร์บอนไฟเบอร์
แถมมีลวดลายให้เห็นเด่นชัด ไม่มีโรบาร์ บันไดความสูง หรือความชันในสามารถเข้าไปในห้องเครื่องได้อย่างสบาย
เมื่อเข้าไปอยู่ด้านในบนเบาะคนขับ วางถุงสายรุ้งลงบนเบาะด้านข้างอย่างเบามือเพราะกลัวเกิดอันตราย
เธอขยับตัวเพื่อเอื้อมส่งปลายนิ้วจับที่ดึงปิดบานประตูได้อย่างสบาย เพราะถูกออกแบบมาอย่างเหมาะสม
ปิดบานประตูลงเรียบร้อยดี คอนโซลรถด้านหนังเป็นหนังหุ้มอย่างหรูหราสีดำตัดกับสีขาวมินิมอลของรถ
ทุกอย่างดูเป็นสปอร์ตและทันสมัยใหม่ ไม่ว่าจะหน้าจอหลังพวงมาลัยเป็นแบบดิจิทัล หน้าจอทัชสกีนอีกกันคอยควบคุม
ความบันเทิงตั่งต่างภายในรถ ไร้ปุ่มกดใดๆ หากมองลงที่ด้านข้างเบาะส่วนกลางของรถก็จะพบ
ปุ่มปรับโหมดการขับขี่ขนาดใหญ่พอๆกับกำปั้นของเธอ ซึ่งก็มีอยู่สี่โหมด
มากิโนะส่งสายตาจ้องมอง ทุกโหมดของรถนั้นน่าสนใจหมดเลย Wet , GT , Spot , Corsa
(ส่วนตรงกลางของปุ่มใหญ่นั้นปรับความแน่นกระชับของช่วงล่างได้ตามใจชอบ )
Corsa. โหมดสนามแข่ง?
ฉันขอแค่ขับแบบธรรมดาก็พอแล้ว ปรับเลือกเข้าโหมดสปอร์ต
จิ้มนิ้วชี้กดปุ่มสตาร์ทเครื่องใต้พวงมาลัยด้านซ้าย เครื่องยนต์สตาร์ททำงานเองอย่างอัตโนมัติ
บานประตูของโรงรถเปิดออกเองราวกับว่าทำงานด้วยระบบรับเซนเซอร์ของเสียง บานประตูจะเปิด-ปิด
เองตามได้ยินเสียงของรถและระบบเซนเซนต์ตรวจจับการเข้าออก
เสียงของรถยนต์สปอร์ตทำให้หัวใจของมากิโนะเต้นเร็ว และเกิดความประหม่าเพียงเล็กน้อย
มากิโนะพยายามควบคุมการหายใจ ยกมือข้างขวาแตะลงบนหน้าอก
เธอเองก็เคยขับรถเกียร์ออโต้มาแล้ว ซึ่งก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถเลยด้วยซ้ำ!
เว้นเสียแต่ตอนนั้นมีคุณแชงค์อยู่ด้วย…
ใช้นิ้วชี้จิ้มลงบนปุ่มด้านข้างคนขับเพื่อเป็นการเข้าเกียร์ D
Maserati MC20 สีขาวแล่นออกจากโรงจอดรถย่อมๆและ ได้ผ่านออกจากประตูรั้วบ้านภายในเวลาต่อมา
มาเซราติ MC20 แล่นมาจอดเทียบหน้าร้านกาแฟบริเวรใกล้เคียงกับโรงพยาบาลแดรคูล
บานประตูรถถูกเลื่อนเปิดขึ้นพร้อมกับร่างของหญิงสาว กลายเป็นว่าการมาร้านของสาวแดนอาทิตย์อุทัย
จะกลายเป็นเรื่องที่ต้องสงสัยของใครหลายคน… แม้ว่าเธอจะมาก่อนเวลาที่ร้านจะเปิดทำการเกือบหนึ่งชั่วโมง!
ก็พบว่ามีเด็กๆ พนักงานในร้านมาทำงาน ทำความสะอาดเพื่อต้อนรับลูกค้ายามเช้าตรู่!
“ โหเจ๊! ” ลูฟี่ตาวาวเมื่อเห็นว่ามีซุปเปอร์คาร์เเล่นมาจอดถึงหน้าร้าน
อดตกใจไม่ได้ต้องรีบออกจากหลังบาร์ทำเครื่องดื่ม เพื่อมองได้อย่างชัดและถนัดตาว่าใครเป็นเจ้าของรถยนต์สุดหรู
คันนี้กันแน่!
ใครจะไปรู้ละว่าฝั่งประตูคนขับถูกดันเปิดขึ้นจะเป็นเจ๊มากิโนะ!
“ ชู่ว เบาๆ เอานี่ ไปเรียงใส่ในตู้เค้กหน่อย ” มากิโนะส่งถุงสายรุ้งให้กับลูฟี่
ทุกคนทราบกันดีว่าเป็นถุงสำหรับใส่ขนมอบและเค้กที่เจ้าของร้านทำมา และน่อนนอนว่าหากเห็นแล้วต้องเป็น
คนนำไปลำเลียงจัดใส่ตู้ให้เรียบร้อย ซึ่งแต่ละวันขนมที่เจ๊มากิโนะเจ้าของร้านเป็นคนรังสรรค์มานั้นจะไม่เหมือนกัน
แทบไม่ซ้ำกันเลยภายในสัปดาห์ นอกเสียจากว่ามีคนสั่งออเดอร์ขนมด้วย ก็จะเห็นรายการขนมนั้นบ่อยๆ
“ ลูฟี่ฉันได้บัตรแฟนมีทของลีอามาแล้วนะ ” มากิโนะส่งบัตรเชิญเข้างานให้
“ ขอบคุณครับเจ้ ผมรักเจ้ที่สุดเลย ” ลูฟี่พลิกหน้า พลิกหลังของการ์ดเชิญร่วมงาน กดใบหน้าลงจูจุ๊บทันที
ซึ่งก็คิดว่าไม่สามารถหาได้จากที่ไหนแล้ว ถ้าไม่ได้เส้นสายของมากิโนะ เจ๊เจ้าของร้านเป็นเพื่อนสนิทกับลีอา
ไอดอลของเขา แววตาของลูฟี่เปล่งประกาย ท่าทางดีใจกระโดดลอยตัวกลางอากาศเรียกว่าคล้ายลิงโลด
เสียงของบานประตูถูกเปิดออกกว้าง เรียกสายตาของทุกคู่กันไปจ้องมองแล้วกล่าวต้อนรับอย่างเป็นมิตร
เขาเป็นผู้ชายร่างโต สวมเสื้อแขนยาวถึงข้อมือสีเขียวเข้ม กางเกงยีนส์ รองเท้าหนังเข้าชุด เส้นผมสีดำยาวกระเซิง
พันกันรุงรังคล้ายเพิ่งขี่รถมอเตอร์ไซค์มาอย่างนั้น!
“ นั่นรถของแชงค์สินะครับ ” ชายร่างโต หนาล่ำสันพอๆกับแชงค์เดินเข้ามาถึงหน้าบาร์เครื่องดื่ม
เขาล้วงมือทั้งสองข้างลงในกระเป๋ากางเกง กวาดสายตามองเมนูกาแฟด้านบนเพื่อรอคำตอบจากหญิงสาว
“ ใครบอกละ? ” หญิงสาวยืนอยู่หลังบาร์ท้าวสะเอวหนึ่งข้างแล้วจ้องมองอย่างไม่วางตา
แม้ว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาถึงในร้าน ซึ่งตอนนี้ก็ไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวที่อยู่ด้านใน ยังมีสมาชิกในร้านอีกหลายคน
และยังพอมีผู้ชายด้วย
“ เจ้าของร้านกาแฟเล็กๆแห่งนี้จะมีเงินซื้อมาเซราติเชียวหรือครับ? ”
“ ทำไมย่ะ? ฉันก็เล่นหุ้น พอได้เงินปันผลนิดหน่อยเท่านั้นเอง! ” ส่งเสียงไม่พอใจออกไป
แน่นอนว่าคำพูดของคู่สนทนานั้นเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน คนอย่างมากิโนะ ฆ่าได้ แต่หยามนะหรอ? คงไม่ได้จริงๆ!
“ ต้องได้เงินปันผลขนาดไหนกัน? สงสัยเค้กในตู้คงสอดไส้อย่างอื่นด้วยสินะ แต่ผมได้กลิ่นของแชงค์
มาจากตัวของคุณด้วยนะสิ ” ยังมิวายที่จะพูดจาถากถาง จิกกัดเธอให้เกิดรอยแผลเพียงเล็กน้อยหรือเรียกว่าขบเบาๆ
แถมยังยืนยันอีกว่าสิ่งที่เขากำลังพูดอยู่นั้นเป็นเรื่องจริง ชายคนดังกล่าวพลางทำจมูกฟุตฟิต เป็นเครื่องการันตีว่าได้กลิ่น
นั้นติดตัวตามเสื้อผ้าของมากิโนะ
“ ปันผลได้ไม่มากของฉันกับคุณคงไม่เท่ากันสินะคะ ก็อย่างว่าละคะ คุณคงจะไม่เคยมาดื่มกาแฟที่ร้าน
หรือทานเค้กที่นี่สินะคะ หากไม่รู้ว่ารสชาตเป็นอย่างไร ไม่เป็นไรคะ คงดื่มแต่น้ำที่คนอื่นกรวดแล้วของใส่บาตรให้
ไม่เป็นไรคะ ฉันอนุโมทนาให้นะคะ โยซากุจ๊ะ หยิบเค้กฟัดจ์เสิร์ฟให้ลูกค้าหน่อย อ่อ ฉันก็ไม่ได้เจอหมอแชงค์
มาหลายวันแล้วคะ ลูกค้าประจำด้วยสิ… ถ้าเจอเขาก็ฝากความคิดถึงด้วยนะคะ ” ส่งรอยยิ้มหวานออกไป
เพื่อเป็นการปิดประโยคสนทนา หญิงสาวส่งยิ้มหวานไม่ต่างจากใบมีดโกนอาบน้ำผึ้งให้ แล้วหายวับเข้าหลังร้าน
ทำทีว่าต้องการไปเช็คสต็อคสินค้าในสโตร์
“ ดื่มอะไรดีครับลูกค้า ” ลูฟี่ส่งยิ้มแล้วเข้ามายืนประจำที่ หน้าเครื่องรับออเดอร์ลูกค้า
รับช่วงต่อจากเจ้าของร้าน และดูเหมือนว่าการมาของแขกคนแรกของวันจะทำให้พวกเขา พนักงานในร้าน
พลอยหงุดหงิดไปด้วย!
“ ไม่อยากจะอารมณ์เสียแต่เช้าหรอกนะ! ” มากิโนะเท้าสะเอวทั้งสองข้าง แล้วพ่นล่มหายใจยาวๆ
พยายามควบคุมตัวเองให้มีสติมากกว่านี้
ถ้ามีคุณแชงค์อยู่ด้วย… เธอคงจะใจเย็นลงแล้วนิ่งได้มากกว่านี้
ใบหน้าของหญิงสาวชาวเอเชียเซ็งแซ่ แม้ว่าคุณแชงค์จะไม่ได้อยู่ด้วยเกือบตลอดเวลา กลับกลายเป็นว่าตอนนี้
เธอติดเขาแจเชียวละ!
ว่าแล้วก็หยิบยกโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากระเป๋า ปลดล็อกหน้าจอ กดปุ่มเบอร์โทรออกล่าสุด
เวลาตอนนี้อาจจะเป็นเวลาปกติของมนุษย์ ทว่าปลายสาย…คงเป็นเวลาพักผ่อน
มากิโนะพ่นลมหายใจออกทางจมูกอีกหนแล้วกำลังจะกดตัดสาย เพราะรู้สึกว่าเธอกำลังรบกวนเวลาของเขา
กลับกลายเป็นว่าปลายสายกดรับแล้วพูดตอบกลับด้วยน้ำเสียงสดใส ซึ่งก็ทำให้มากิโนะยิ้มออก
ไม่พลาดที่จะเล่าเรื่องของวันนี้ ถ่ายทอดให้คุณแชงค์ฟังด้วยน่าเสียงร่าเริงทั้งๆที่ตอนนั้นอารมณ์ของเธอนั้นขุ่นมัว
(จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังอารมณ์ไม่ดีขึ้นมากนัก) ซึ่งปลายสายพอได้ยินก็พลอยตกอกตกใจแถมรีบถามกลับ
ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“ ไม่เป็นไรหรอกคะ ฉันอยู่ที่ร้านพอดี มีเด็กๆผู้ชายอยู่กันเยอะ ” มากิโนะใช้น้ำเสียงโทนปกติ
บอกให้แชงค์ใจเย็น เพราะเริ่มรู้สึกว่าน้ำเสียงจากปลายสายเริ่มกังวล
[ พยายามอย่าอยู่ตัวคนเดียวหรือจะเป็นไปได้… พยายามอย่าออกไปไหน อยู่ที่บ้านของผมแล้วคุณปลอดภัย]
แชงค์ก็ไม่อยากจะให้มากิโนะอยู่เพียงแต่ในบ้านของเขา คล้ายนกน้อยในกรงทอง ไร้อิสรภาพ แต่ก็ใช่ว่าบ้านของ
เขาจะไม่มีของอุปโภคหรือบริโภคเตรียมพร้อมที่หญิงสาวต้องการ
“ โอเคค่ะ ฉันว่าจะมาส่งขนมที่ร้านแล้วก็กลับค่ะ ” มากิโนะพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง และรายงานตัวว่าเธอจะกลับ
พูดคุยกับเขาอีกแค่ไม่กี่คำแล้วมากิโนะก็วางสายลง ด้วยรอยยิ้มแล้วค่อยกดเบอร์โทรศัพท์โทรออกอีกเบอร์
ซึ่งถัดจากเบอร์ของคุณแชงค์
แม้จะมาอยู่อาศัยกับส่วนหนึ่งของอู่แยกชิ้นส่วน ทีมสเปซก็สามารถกลมกลืนราวกับเป็นส่วนหนึ่งของแฟรงกี้เฮ้าส์
การเข้าออกของหน่วยสเปซนั้นจะเสมือนเป็นพนักงานในบริษัทของแฟรงกี้เฮ้าส์ ซึ่งหน่วยสเปซก็ใช้เป็นทางเข้า-ออก
สำหรับพนักงานซึ่งจะได้ไม่เป็นจุดสังเกตุ อ้อมเข้าทางด้านหลังล้อมด้วยกำแพงคอนกรีตขนาดใหญ่ มีประตูเลื่อน
ทำจากเหล็กกล้าบานยักษ์ ส่วนมากขับขี่กับด้วยยานพาหนะส่วนตัว(มอเตอร์ไซค์ส่วนตัว)
หน่วยสเปซก็ไม่ค่อยได้เดินทางออกไปไหนมากนัก แรกๆก็ทำการสั่งอาหารจากเดลิเวอร์รี่ด้วยความสะดวก
แต่เหมือนว่าผู้บริหารอู่ต่อเรือนั้นดั๊นไปเห็นเข้า จึงอำนวยความสะดวกเพิ่มให้อีก ตู้เย็น ตู้เเช่ขนาดใหญ่
เพียงซื้ออาหารจากซุปเปอร์ด้านนอก ผลไม้ ผักสดหรือเนื้อสัตว์ เก็บได้นานหน่อยราวๆหนึ่งสัปดาห์ หาใช่แค่เครื่องครัว
กักเก็บอาหารเพียงอย่างเดียว แฟรงกี้ได้ส่งมอบเครื่องครัว เตาไฟฟ้า ไมโครเวฟ เพื่อให้สมาชิกสเปซ
ได้รับสารอาหารที่ครบถ้วน! ( อีกนิดนึงจะเชิญเชฟมาทำอาหารให้ถึงที่! )
หากถามเรื่องการทำอาหารทาน ก็คงสลับกันทำ(หากใครว่างก็จะสลับผลัดกันทำ)
ส่วนคนที่คอยรับอาสาในหน้าที่การทำอาหารนั้นก็จะเป็นเอส มีโคบี้เป็นลูกมือ เกือบจะทุกครั้งไป
ร่างของศัลยแพทย์หนุ่มเริ่มขยับ ข้อมือทั้งสองข้างและข้อเท้า ของเขาถูกพันธนาการไว้แน่นหนา
รวมกระทั่งถึงถุงที่ครอบบนศีรษะนั่นด้วย ไม่สามารถสลัดได้หลุดอย่างใจนึก
ครั้งสุดท้ายที่จำความได้คือ… เขากลับไปที่ห้อง เตรียมตัวพร้อมพักผ่อนนอนหลับสักงีบแล้วค่อยตื่นขึ้นมา
หาข้อมูลสำหรับเรียนต่อสาขาย่อยของแขนงวิชาที่ร่ำเรียนมา เพื่อต่อยอดออกไปอีก โดยเลือกสาขาที่เขาให้ความสนใจ
ซึ่งนั่นก็มีอยู่อีกสองสาขาให้ตัดสินใจ และแน่นอนว่าต้องหาเวลาไปเรียนและสอบไม่ให้ชนกับเวลางาน
วินาทีตอนนั้นที่ปลายเท้าสัมผัสได้ถึงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ลอว์ถึงกับเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างโผงผาง
ก็พบลีอานอนหลับอยู่บนเตียงนอนของเขา ผลีผลามเข้าไปหาหล่อนอย่างไม่ทันคิดระวังตัวว่าอาจจะเป็นกับดัก
แล้วก็ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ที่ว่าเป็นกับดักด้วย
ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงคล้ายเปิดบานประตูตามด้วยเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ หยุดปลายเท้าใกล้กับร่างของเขา
ซึ่งนอนหมอบบนพื้น ต้นแขนของเขาถูกกระชากให้ทรงตัวลุกขึ้นมายืนไม่ทันไรก็ถูกจับให้อยู่ในท่านั่ง นั่งบนเก้าอี้
ถุงครอบบนศีรษะถูกดึงออก
ดวงตาของเขาพล่ามัวคล้ายกับว่าถูกสำแลงแสงสว่างจ้าส่องเข้าตรงกระบอกตาพอดิบพอดี จนต้องหลับตาลง
ได้ชั่วครู่ค่อยกระพริบตาถี่แล้วพยายามมองอีกครั้ง
กรึก กิ๊ก กรึก กิ๊ก ฟู่ กรึก
เสียงของวัตถุทำมาจากโลหะกระทบกันเป็นจังหวะ เรียกสายตาของลอว์ให้จับจ้องบางอย่างที่อยู่ในมือของหล่อน
หญิงสาวใบหน้างดงามหาสิ่งใดเปรียบ นั่งไขว้ขาอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม โดยมีโต๊ะสแตนเลสสีเงินตั้งขวางทั้งสองไว้
ในมือของหล่อนนั้นจับ สะบัดเปิด ปิดซิปโป้เป็นจังหวะแล้วค่อยกดเล่นท่วงท่าลีลาใช้ปลายนิ้วเปิด
ดวงไฟสีฟ้าลอยขึ้นพรึ่บ หล่อนกดใบหน้าที่ริมฝีปากกำลังคาบแท่งมวลมะเร็งสีดำ ยกมือขึ้นมาป้องกันลมเล็กน้อย
ไม่กี่วินาทีดวงไฟสีฟ้าเจือส้มเริ่มลุกลามส่วนปลายเเท่งมะเร็ง เผาไหม้พอประมาณลีอาจึงสะบัดปลายนิ้ว
เพื่อปิดฝาซิปโป้ลงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดช้าๆ
“ ลีอา ” สิ่งสุดท้ายที่เขาได้มองเห็น และสิ่งแรกที่ลืมตา พบหญิงสาวอันเป็นที่รัก
“ แย่จัง… ไม่อยากให้มาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้เลย ” ลีอาพูดพร้อมกับบ่นควันบุหรี่สีเทา
ใส่ใบหน้าของหมอหนุ่ม คล้ายกับว่ากำลังถอนหายใจ ไม่สิ ผิดหวังที่ต้องมาเจอกันในสถานที่แห่งนี้!
“ ตามจริงผู้กองฮินะ ต้องการตัวนายนะ แต่ตอนนี้ผู้กองไม่อยู่แล้ว… ฉันก็ไม่รู้ว่าจะรั้งตัวนายไว้ทำไม ”
ลีอาไม่ได้ล่วงรู้หรือคาดเดาแผนการของผู้บัญชาการคนนี้ได้เลย มีเพียงแค่รอให้ทาชิงิกู้ข้อมูลจากเครื่องคอมพิวเตอร์
ของผู้กองฮินะได้โดยไวเท่านั้น
“ รู้สึกเหมือนไม่มีค่าอะไรเลย… ” ไม่ได้มีประโยชน์หรือช่วยเหลืออะไรลีอาได้เลย
แถมอีกอย่างสถานการณ์ตอนนี้… ดูเหมือนว่าลอว์ตกอยู่ในที่นั่งลำบาก แถมการพูดจาของลีอา การเรียกตำแหน่ง
ด้วยยศของผู้บังคับบัญชา ยิ่งทำให้คนหัวไวอย่างลอว์ได้มั่นใจมากขึ้น
ลีอา… ไม่ได้เป็นแค่นักแข่งมอเตอร์ไซค์เพียงอย่างเดียว อาจจะเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบด้วย!
“ ก็คงไม่ต่างจากความรู้สึกของฉันหรอกนะ ” ไร้ค่า… ไม่มีความหมายอะไรเลย
ดูเหมือนว่าลีอาจะเข้าใจความรู้สึกของลอว์ในตอนนี้เป็นอย่างดี
“ เอาละ มาเจรจากันต่อดีกว่า ฉันแค่อยากให้นายอยู่ในที่เงียบๆ จนกว่าจะจบเรื่องโดยไม่ก่อความวุ่นวาย ”
“ ทำไม? ” แล้วทำไมเขาถึงต้องถูกริดรอนอิสระภาพเช่นนี้!
“ ถ้าทำตัวดี ฉันอาจจะใจอ่อนปล่อยให้นายออกไปอยู่ด้านนอกห้องแคบๆนี้ แต่ก็ไม่ได้อนุญาติให้กลับออก
ไปใช้ชีวิตได้ปกติหรอกนะ อาจจะต้องควบคุมตัวโดยมีกำไลEM ติดข้อเท้าไว้ ”
“ ฉันต้องมีสิทธิ์ที่ต้องรู้ใช่ไหม? ” ลอว์ทวงถามสิทธิของตนเอง
“ ตอนนี้นายตกอยู่ในผู้สมรู้ร่วมคิดกับดอนโดฟลามิงโก้ ในข้อหามียาเสพติดไว้ในครอบครอง ” ลีอาแจ้งให้ทราบ
โดยกระจ่าง แถมตัวยาที่กำลังจะกล่าวต่อไปนี้เป็นภัยต่อประเทศชาติ บ่อนทำลายบ้านเมืองเป็นอย่างมาก
“ จะมายัดยาหรือกล่าวหาแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ! ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งนั้น! ” ลอว์เริ่มส่งเสียงดัง
เขาออกมาจากตระกูลดอนกิโฆเต้แล้ว เป็นอิสระไร้ข้อผูกมัดหรือมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกกับตระกูลนี้อีก!
“ ลอว์ ” ลีอาเพียงแค่เรียกชื่อสั้นๆแถมห้วน แล้วปิดปากเงียบ เพื่อให้ลอว์สงบสติอารมณ์ลง
และเหมือนว่าจะได้ผล ลอว์เงียบและตั้งใจฟังลีอามากขึ้น หล่อนวางซิปโป้ลงบนโต๊ะใกล้มืออย่างอ่อนล้า
ก้มใบหน้าลงแล้วค่อยเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
“ สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่ตรงนี้คือการช่วยชีวิตของนาย และกำลังจะทำให้นายได้พ้นมลทิน
ข้อร้องละ ช่วยอยู่เฉยๆเถอะนะ เรื่องลางานฉันจะคุยกับมิฮอว์คให้ ” หรือถ้าพูดอย่างหยาบคายคือ
ถ้าไม่ช่วยให้สถานการณ์มันดีขึ้น อย่างน้อยก็อย่าเป็นภาระแก่คนอื่นๆเลย!
“ ตอนนี้ฉันกำลังตรวจสอบและรอขยายผล และพยายามช่วยเหลือให้นายได้พ้นผิดจากข้อกล่าวหา ”
เมื่อลอว์สงบลงกว่าที่คาด ลีอาอธิบายเพิ่มให้ลอว์กระบวนการทำงานของเจ้าหน้าที่
“ อืม เข้าใจแล้ว ” ลอว์พยักหน้าหงึกหงัก ทำไมเขาจะไม่รู้ละ ดอนกิโฆเต้ โดฟลามิงโก้ นักลงทุนรายใหญ่
ที่กำลังโด่งดังในตอนนี้ ตัวสูงโปร่ง ล่ำบึ้ก เส้นผมสีบรอนด์ทองซอยสั้นมีแว่นตารูปทรงแปลกประดับบนใบหน้า
โครงหน้าหล่อเหลาบวกกับร่างกายสูงโปร่งราวกับเทพเจ้ากรีก ยิ่งสวมแว่นปิดบังตาก็ไม่ได้ทั่นทอนความหล่อลงได้
แต่กลับสร้างความลึกลับน่าค้นหา ไม่ทันไรโดฟลามิงโก้กลายเป็นหนุ่มฮอต เป็นที่รู้จักของผู้คนในเมือง
จากการเป็นนักลงทุน เบื้องหลังนั้นสุดแสนจะสกปรกและดำมืดเกินกว่าจะอธิบายได้
“ ถ้าเข้าใจอย่างนั้นก็ดี ” ลีอา ยกมือซ้ายขึ้นมาแล้ววางก้นกรองสีดำบนริมฝีปาก หายใจเข้าเต็มลัก
พ่นควันสีเทาไปอีกทางให้พ้นหน้าอีกคนฝั่งตรงข้าม คว้าหยิบซิปโป้บนโต๊ะตรงหน้าตรงหน้า เก็บกลับเข้ามาอยู่ในอุ้งมือ
แล้วหย่อนลงกระเป๋าเสื้อตามเดิม หยิบโทรศัพท์ส่วนตัวขึ้นมา และก็กดปุ่มทัชกรีนพิมพ์แชทกับใครบางคน
แล้วก็กดปุ่มล็อคหน้าจอหย่อนโทรศัพท์ เก็บเข้าใส่ช่องตามเดิม
“ ไปได้… ซิปโป้อันนั้นมาจากไหน? ” ลอว์ลุกขึ้นพรวดเมื่อได้เห็นซิปโป้จากมือของลีอา
ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และไม่อาจจะรอคำตอบจากหล่อนได้ ไม่ทันไรร่างของลอว์กลับถูกรั้งไว้จนต้องหันมองต้นตอ
หันมองด้านข้างกายด้วยความไม่พอใจ ก็พบว่ามีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งหุ่นล่ำสัน เส้นผมสีดำซอยสั้น ใบหน้าตกกระ
สีหน้าแววตานิ่งเฉย ใช้แค่ปลายนิ้วมือกดจุดลงบนต้นแขนของเขาไว้ ซึ่งแน่นอนว่าเพียงแค่กดด้วยปลายนิ้ว
ก็ทำให้ร่างของเขาโดยตรงต้นแขนเจ็บแปร๊บๆ
“ อย่างน้อย… พอให้ฉันช่วยอะไรได้ไหม? ” ลอว์ต้องเปลี่ยนคำถามใหม่
เพราะรู้สึกได้เลยว่าคำพูดของลีอา น้ำเสียงของหล่อนนั้นสะกดสายตาให้เขาจ้องมองได้ตลอดเวลา ไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่า
น้ำเสียงของหล่อนนั้นนุ่มละมุนแถมไพเราะน่าฟังมาก ไม่แน่ใจว่าตั้งแต่ตอนไหน ร่างของลีอาชะงักและหันกลับมามอง
โดยเฉพาะผู้ชายข้างกายของลอว์ ราวกับต้องการความเห็น
“ ก็ได้ทำตัวให้มีประโยชน์หน่อย… ถ้ายังเห็นว่าตอแยลีอาไม่หยุดละก็… หึ! อย่าหาไม่เตือนนะ ” ชายข้างกาย
ของลีอาตอบแทน แล้วหันมาจ้องหน้าของลอว์แทน โดยเฉพาะการพูดเน้นชัดประโยคสุดท้าย
เอสไม่ได้ขู่ให้ลอว์เกิดความกลัว ทว่าเขาจะลงมืออย่างไม่ลังเล หากว่าไอ้หน้าหนวดแฟนเก่าของหล่อนจะเซ้าซี้
จนลีอาเสียการเสียงาน!
เอสย่อตัวลงเพื่อทำการปลดล็อก โซ่ตรวนขนาดสองนิ้วกักขังความอิสระ ลอว์จึงต้องกดใบหน้าลง
ขาทั้งสองข้างไม่ใช่แค่ถูกมัดติดกัน ซ้ำยังมีโซ่คอบกำกับกระชับไม่ให้เคลื่อนที่ได้อย่างอิสระ มองตามความยาวของโซ่
ไม่ถึงหนึ่งร้อยห้าสิบเซนติเมตรแล้วนิ่งเงียบ
เสียงครูดของโซ่ถูกวางในอีกมุมของห้อง เสียงกระทบของโซ่เส้นบางอีกเส้นดังขึ้น คราวนี้เอสจัดการ
ใช้ส่วนปลายของโซ่คล้องเพื่อทำการล็อคระหว่างข้อมือกับข้อเท้าไว้ ชันตัวลุกชึ้นยืนเต็มส่วนสูง และขยับใบหน้าเบาๆ
เป็นการบอกให้ลอว์เดินตามลีอาไปได้แล้ว!
“ ขอบคุณเอส ” ลีอาหันไปกล่าวขอบคุณ
ลีอาหมุนตัวแล้ว แล้วพาเดินนำเอส ลอว์มายังกลางห้อง ส่วนของโต๊ะประชุมสแตนเลสอเนกประสงค์
“ ทุกคนฉันกู้ข้อมูลในเครื่องของผู้กองฮินะได้แล้ว! ” ทาชิงิวางแล็ปท็อปประจำตัวลงบนโต๊ะอเนกประสงค์
“ เอ่อ พอดีลอง แงะ ฮาร์สดิสของผู้กอง มาใส่เครื่องของฉันเอง แถมเปิดได้ด้วยฟลุ๊คมากๆ ” ไม่ต้องซื้อกล่องใส่ยูเอสบี
ที่สามารถจ่ายไฟ ซึ่งกล่องที่ว่ามาราคาก็สูงลิบลิ่วด้วยเช่นกัน
สมาชิกทีมสเปซรีบเดินเข้ามาตรงกลางของห้อง ราวกับว่าตอนนี้ได้เริ่มเปิดห้องประชุมกันอีกครั้ง
“ ว้าว โชคดีชะมัด! ” เอสพยักหน้า กระตุกมือดึงร่างของลอว์ให้นั่งลงบนเก้าอี้ ข้างโต๊ะสแตนเลส
เห็นซากแล็ปท็อปขาดครึ่งของผู้กองแล้วน่าจะเป็นพวกเศษเหล็กหรือขายอะไหล่ ชิ้นส่วนน่าจะดีกว่า
ไม่คิดเลยว่าทาชิงิจะสามารถดึงและนำข้อมูลออกมาได้ ทว่าก็สามารถ!
“ นี่ก็เป็นเอกสาร ที่ฉันได้มาทั้งหมดจากฮาร์ดดิสของผู้กองฮินะ ” ทาชิงิเลื่อนเอกสารที่ได้ทำการปริ้นออกมา
และทำการซีร็อกซ์สำเนาไว้ให้สมาชิกทีมได้อ่าน ศึกษาข้อมูลเชิงลึก
เอสยกมือขึ้นมาดู สมาร์ทวอชบนข้อมือ ตอนนี้ก็อยู่ในช่วงเวลาของอาหารเย็นพอดิบพอดี
และอาหารที่เขาได้สั่งแบบเดลิเวอร์รี่นั้นก็มาถึงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เคลื่อนที่อีกครั้งเพื่อหยิบถุงพลาสติก
วางลงบนโต๊ะสแตนเลส โดยใช้เพียงพื้นที่วงเล็กๆ จัดแจงเรื่องอาหาร
ทาชิงิกำลังพูดเรื่องเนื้อหาประเด็นสำคัญกับลีอา และมีโคบี้คอยร่วมผสมโรงอีกด้วย
คนนอกอย่างลอว์มองทั้งสามคนสลับกันไปมา พยายามจับใจความการบทสนทนาของทั้งสามด้วยความตั้งใจ
แต่แล้วสายตาของเขาก็กลับมาจดจ้องมองใบหน้าของลีอา หล่อนพูดคุยกับผู้หญิงสวมแว่นข้างตัวพร้อมกับถือเอกสาร
ขนาดเท่าแผ่นเอสี่ แผ่นแล้ว แผ่นเล่าที่พวกเขาได้ร่วมพูดคุยกันสนทนากันอย่างจริงจัง
เอสหยิบถุงกระดาษบรรจุอาหาร ออกจากถุงพลาสติก แล้วจัดแจงอาหารที่สั่งมาให้กับสมาชิกทุกคน
และอีกคนที่ถูกพ่วงมาด้วย
เอสส่งแซนด์วิชแถวสามชิ้นจากร้านสะดวกซื้อให้กับลอว์ ด้วยสีหน้านิ่ง ส่วนคนได้รับได้แต่มองตาปริบๆ
ที่พาเขาอดน้ำ อดอาหารยังไม่ว่า แต่การนำแซนด์วิชหรือขนมปังสอดไส้มาวางตรงหน้าแล้วแถมน้ำเปล่าอีกหนึ่งขวด
ให้กับคนที่เกลียดเข้าไส้…นี่มันไม่เลือดเย็นไปหน่อยหรือไง?
ยิ่งท่าทางกวนประสาทโดยการผายมือให้ เป็นการอนุญาตทำให้ลอว์ต้องขมวดคิ้ว
ลอว์ฝืนใจกล้ำกลืนกับการแกะซองพลาสติกออกแล้ว ซ้ำยังต้องจำทนกลืนงับแซนด์วิชเข้าปากไปหนึ่งคำ!
“ ฉันพอจะช่วยเหลืออะไรได้หรือเปล่า? ” ลอว์จ้องมองลีอามานาน แทบไม่ได้สนใจฟังด้วยซ้ำว่าพวกเขาคุยอะไร
เนื้อหาสาระมีอะไรบ้าง
ใบหน้างดงามราวกับเทพธิดานั้นเหมือนมีบางอย่าง ให้ลอว์นั้นต้องมองแทบไม่ละสายตา
ราวกับอยู่ในช่วงเวลาต้องมนต์ ประหนึ่งดวงตาของเขามีไว้เพื่อจ้องมองหล่อนเพียงคนเดียว อย่างไม่ให้คลาดสายตา
ไม่แน่ใจเลยว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับหล่อน ยิ่งตอนที่ไม่ได้เจอกัน…
ดวงตาสีฟ้าแกมเขียวสดใส ยามสบตาทีไรหัวใจเขาสั่นเสมอ ขนคิ้วโค่งแทบเรียงทีละเส้น
แพขนตางอนล้อมรอบดวงตาชวนฝัน จมูกโด่งปลายเชิ่ด ริมฝีปากบางๆธรรมชาติแทบไม่ต้องปรุงแต่งอะไรเลย
ยิ่งได้ฟังน้ำเสียงสุดเสนาะรื่นหู คล้ายเพลงกล่อมเด็กของลีอานั้นช่างไพเราะชวนให้เคลิบเคลิ้ม
ประกอบกับเสื้อผ้าที่สวมใส่ เสื้อกล้ามสีขาวพอดีกับตัว เปลือยช่วงต้นแขนหัวไหล่ได้รูป เรียวแขนเล็กๆ
หน้าอกหน้าใจคล้ายมะพร้ามห้าวสองลูกเบียดเสียดใต้ร่มผ้า เอวบางคอดกิ่ว สะโพกกลมกลึงรับกับช่วงขาเพรียวยาว
ยิ่งสวมกางเกงยีนตัวเก่งขาดเข่าพอดีตัว แต่เหมือนว่าสัดส่วนบนร่างกายของหล่อนนั้นจะเพิ่มมากขึ้น
ใบหน้ารูปไข่ของลีอายังเรียวไม่ได้มีคางสองชั้น เอวบางๆนั้นก็ยังคงบางเหมือนเดิม ไม่ได้เหมือนคนน้ำหนักตัวขึ้น
สำหรับคนไม่ที่ได้เจอกันมานาน หล่อนแค่… ดูมีน้ำมีนวล มีสเน่ห์น่าดึงดูดมากขึ้นกว่าที่เขาจะคาดได้
ลีอาที่กำลังคุยงานเรื่องเอกสารกับทาชิงิอย่างออกรส หยุดพักหายใจกันไม่ทั่วท้อง ในจังหวะนั้นเอง
ลอว์เกิดโพล่งถามขึ้นมา ด้วยความสงสัยหรือตามไม่ทันที่พวกเธอ ได้พูดคุย
“ ? ” ไม่ทันไรลีอาก็ส่งฝ่ามือขวา ยื่นไปใกล้ใบหน้าของลอว์โดยแบมือ ตรงช่วงปลายคาง
“ ไม่กินบ๊วยดองไม่ใช่หรอ? ” ลีอาเอียงใบหน้าน้อยๆ
ลอว์ไม่กินทั้งบ๊วยดองและแซนด์วิช! เรียกได้ว่าถึงขั้นเกลียดเลยจะดีกว่า!
จังหวะที่เห็นลอว์กัดแซนด์วิชแล้วงับตรงกลางในส่วนของไส้ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นบ๊วยเข้าไปในช่องปาก
สีหน้าของลอว์พะอืดพะอม เมื่อได้ยินคำว่า ‘บ๊วยดอง’ จากปากของลีอา
ทั้งคู่ต่างสบสายตากับไม่กี่วินาที มีแค่ฝ่ายลีอาที่ต้องเบือนหน้าหลบหนี ลดสายตามองฝ่ามือของตนเองอีกครั้ง
แล้วเปลี่ยนจากการแบมือ เป็นกำมือของตัวเองแล้วเขย่าข้อมือเบาๆสองสามหน คงไม่ต้องแล้วละ…
“ แด-กฟรีแล้วยังเรื่องมากอีก! ” คนรับผิดชอบส่วนของมื้ออาหารเย็นคลอนลำคอแล้วมูฟร่างกาย
พูดด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน ซึ่งลดเสียงลงเพื่อให้เขากับลอว์ได้ยินบทสนทนาเพียงแค่สองคนเท่านั้น!
เส้นผมสีดำซอยสั้นไหวตามแรงขยับเพียงเล็กน้อย เอสส่งฝ่ามือขวาปิดส่วนปากของลอว์ไว้แนบแน่น
มืออีกข้างไม่ได้ว่างเปล่า ใช้กดท้ายท้อยอีกชั้นเพื่อกันลอว์จะบ้วนหรือคายอาหารในปากทิ้ง
ไม่กินบ๊วยหรอ? ดี! ต่อแต่นี้ไปจะมีอาหารที่ใส่บ๊วย ล้วนแล้วแต่บ๊วยเป็นส่วนประกอบหลัก!
“ อุ้ฟส์! ” ลอว์พยายามแงะมือของเอสออกจากใบหน้าส่วนล่าง ลิ้นของเขานั้นเกิดชา
จากการรับรสของบ๊วย อาการชวนคลื่นไส้กำลังทำงานรอมล่อและอีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้….
เขารู้ดีว่าควรบ้วนปากไปทางไหน
ลอว์พยายามหาทิศทางของเอส ซึ่งเอสนั้นยืนซ้อนหลังของเขา สามารถโยกตัวหลบได้เสมอ และจังหวะที่เริ่มจะขย้อน
อาเจียนรุนแรงนั้น… เอสก็โยกตัวหลบไปอีกทิศ ปล่อยมือให้ปากของลอว์เป็นอิสระ
พรวด!
ช่วงใบหน้าส่วนล่างได้อิสระคืนมา ลอว์จงใจบ้วนเม็ดบ๊วยของเกลียดใส่เอสทันที! แล้วค่อยตามด้วยเศษแซนด์วิช
ที่อยู่ในปากทั้งชิ้นแบบแผ่น ไม่ได้ใช้ฟันเคี้ยว
“ เล่นกันเป็นเด็กๆเลย! ” ทาชิงิหันมาว่าทั้งสองคนแล้วส่ายหน้า
ส่วนโคบี้ที่เห็นเหตุการพยายามกลั้นอารมณ์ขันไว้ด้วยการตีหน้าเหม่อ! จนสุดท้ายต้องแกล้งเบือนหน้าหนี
แล้วเเอบหัวเราะในที่สุด หาทิชชู่ใกล้ตัวแล้วพับมุมเป็นทรงสามเหลี่ยมส่งให้กับลอว์เพื่อใช้เช็ดทำความสะอาด
“ คุยอะไรกันอยู่หรอครับ ท่าทางสนุกเชียว ? ” น้ำเสียงทุ้มหนาก้องกังวาลชวนสดับดังขึ้น
ทำให้ทุกคนต้องหันไปหาต้นทางของเสียงอย่างพร้อมกัน อย่างมิได้นัดหมาย
ร่างสูงโปร่งเกือบสองเมตรขยับกายด้วยความว่องไว เสียงฝีเท้าจากรองเท้าหนังสั่งตัด กระทบพื้นไม่ทันได้เกิดเสียง
ปรากฏร่างของผู้ชาย สูงใหญ่และล่ำสัน ขนาดเป็นผู้ชายด้วยกัน สายสืบหนุ่มยังต้องหยุดมองสำรวจ
อาจจะไม่ได้เห็นภายใต้ร่มผ้า เสื้อเชี้ตสีขาวบนตัวคงแน่นด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงและซิกซ์แพ็ค ที่เห็นแล้วเรียกเลือด
บนแขนเสื้อขึ้นเหนือข้อศอกเพื่อความคล่องตัว กางเกงยีนส์สีดำพอดีตัว
“ มิฮอว์ค มาตั้งแต่เมื่อไรคะ? ” ลีอาเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าตอนนี้คนที่แชทผ่านโปรแกรมสีเขียวมาถึง
หล่อนประชุมทีมกันอย่างไม่มีพัก แล้วไม่ได้ตอบแชทของมิฮอว์คด้วย ไม่ได้ทำหน้าที่เจ้าบ้านหรือต้อนรับอาคันตุกะ
ที่ดีอีกตังหาก
“ คงเป็นตอนที่พวกคุณทำงานกันอยู่ ” มิฮอว์คยิ้มมุมปากเบาๆ วางฝ่ามือหนาลงบนแผ่นหลัง
ตรงช่วงเหนือสะโพกของลีอาอย่างทะนุถนอม
“ ช่วงนี้วุ่นๆเรื่องเอกสารค่ะ นี่ก็ทาชิงิ เอส โคบี้ ส่วนลอว์คุณคงรู้จักกันอยู่แล้ว ” ลีอาผายมือไล่เรียงตามชื่อ
ทีละคนเพื่อเป็นแนะนำให้ทุกคนได้รู้จักกัน
“ แดรคูล มิฮอว์ค ครับ ” เจ้าของชื่อกล่าวอย่างสุภาพ
พร้อมกับทำการส่งมือเพื่อทำความเคารพกันตามธรรมเนียม จนกระทั่งถึงเอสเขย่ามือกันเบาๆ แล้วส่งรอยยิ้มเท่านั้น
แม้จะไม่ได้อยู่พูดสนทนา เอสก็ยังลอบมองมิฮอว์คอีกสักพัก ที่ลีอาพูดในห้องสี่เหลี่ยมกับลอว์ ‘มิฮอว์ค’ คงเป็นคนนี้สินะ!
มิฮอว์คจับข้อมือขวาของลีอาขึ้นมาแล้วกดริมฝีปากลงหลังข้อมือเบาๆ ก่อนปล่อยให้คืนเป็นอิสระ
ลีอาตัวกระจ้อยไปทันทีเมื่ออยู่ใกล้ โดยเฉพาะวงแขนของกับมิฮอว์ค
‘ไอ้หน้าเครา’ คือ มิฮอว์ค ที่ลีอาพูดด้วยน้ำเสียงโทนอ่อนโยนสินะ!
มิฮอว์คเป็นผู้ชายที่ตัวสูงมาก ขนาดเอสที่ว่าตัวสูงแล้วยังต้องแหงนหน้าขึ้น เรื่องของการแต่งตัวอาจจะดูคลาสสิก
เสื้อเชี้ตสีขาว กางเกงสีดำ แต่ไม่ธรรมดา เอสเคยเห็นผู้ชายคนนี้ผ่านหน้าจอโทรทัศน์และลงตามหน้าฉบับหนังสือพิมพ์
เขาไม่ได้เป็นแค่หมอผ่าตัดในโรงพยาบาลซึ่งมีตนเองเป็นเจ้าของ รวมถึงเจ้าของธุรกิจ CEO พวกสายการบิน
ตั่งต่าง มากมายที่พูดวันเดียวก็ไม่จบ!
รู้เพียงแค่ หน้าอย่างหล่อ แถมรวย ถึง โคตร ของโคตร รวย!
ผิวกายขาวซีดราวกับไม่เคยต้องแสงแดดจัดๆ หรือจะได้รับวิตามินดี จากดวงอาทิตย์
เสมือนท่านเคาน์ที่มาจากคฤหาสน์หลังโตไร้แสดงแดด แสงสว่างส่องจากดวงอาทิตย์เข้าถึง
ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติที่ไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดๆมาเปรียบ ยิ่งกว่าดารา นักร้องจากจอแก้วทุกคนที่ผ่านตา
ขนาดเป็นผู้ชายด้วยกัน เอสสามารถมองมิฮอว์คได้อย่างไม่วางตา เป็นผู้ชายที่มีสเน่ห์มากแรงดึงดูดมหาศาล
ไม่ว่าจะเพศเดียวกันหรือจะเพศตรงข้าม
เส้นผมทรงสลิคแบล็ค เสยเส้นผมไปทางด้านหลังทั้งหมด (น้อยคนที่จะทำทรงผมนี้แล้วรอด)
แถมยังเป็นทรงผมที่ปัจจุบันไม่ค่อยฮิตกันนัก เพราะแฟชั่น เสื้อ ผ้า หน้าผม ได้เปลี่ยนแปลงไปในตลอดเวลา
เซ็ทเส้นผมเสยตั้งขึ้นไปทางหลังด้วยโพเมดอย่างดี ขนคิ้วเข้มเรียงตัวสวย หนวดเคราล้วนแล้วเป็นสีรัตติกาล
ถูกจัดออกแบบตกแต่งมาอย่างปราณีต นัยน์ตาสีอำพันกลมโตประดุจเหยี่ยวราวกับมองเห็นทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง
จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักหนาได้รูป โดยเฉพาะสันกรามที่เด่นชัดเหมาะรับกับโครงหน้า ลำคอหนา
ปลดกระดุมข้อเสื้อให้เปิดกว้างอีกสักนิด พอได้เห็นส่วนกล้ามอกพองาม ได้เห็นไม้กางเขนเครื่องประดับบนตัว
ทำจากเงินวาววับ
เหมือนว่าจะสวมกางเกงยีนสีดำ รองเท้าหนังหุ้มข้อยาวถึงใต้เข่า มีเข็มขัดเล็กสองเส้นรัดเพื่อให้กระชับกับช่วงน่อง
ส่วนมากนักธุรกิจมักจะเลือกสวมกางเกงสแล็ค เพื่อความสุภาพ ซึ่งนอกจากเห็นกล้ามเนื้อบนบ่าไหล่ผ่านเสื้อผ้าแล้ว
ก็คงเห็นกล้ามเนื้อช่วงขาของเขาได้ชัดเจน
มองจากภายนอกแล้วแดรคูล มิฮอว์คดูเป็นคนที่ทุกคนสามารถเข้าถึงได้ง่าย จากลักษณะ ทรงผม
เสื้อผ้า การแต่งกาย ทว่าบางคล้ายมีอย่างห่อหุ้มร่างกายของเขาทั่วทั้งตัว คล้ายปล่อยฮาคิเกราะเคลือบร่างกาย
ไว้อย่างนั้น แต่ก็แผ่พลังของฮาคิราชันย์ออกมาให้พวกที่คิดหมายจะปองร้ายต้องล่าถออยออกไปอย่างอัตโนมัติ
ไม่สามารถคาดเดาอายุได้เลยว่า ผู้ชายคนนี้มีอายุเท่าไรกัน? ห่างจากลีอามากน้อยแค่ไหน?
ตอนนี้เอสรู้เพียงแค่ว่า แดรคูล มิฮอว์ค ทำให้ผู้ชายทุกคนที่เคยยืนขนาบข้างกายของหล่อนได้เปลี่ยนกลายเป็นเด็กชาย
ไร้เดียงสา มีพฤติกรรมที่ชอบดูดหรืออมนิ้วมือของตัวเองเล่น หรือพูดให้ชัดอีกทีพวกเขาก็คงไม่ต่างจากเด็กอมมือ!
ทั้งหม่นหมอง แถมยังหมดความหมาย!
เอสเกิดและโตขึ้นมาจวบจนกระทั่งถึงวินาทีนี้.. เพิ่งเข้าใจกับคำว่า ‘เหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก’ ก็ตอนนี้แหละ!
“ เอกสารหรอ? ” มิฮอว์ค ปล่อยมือออกจากเอวของหญิงสาว เพื่อหยิบแว่นซึ่งคาดว่าจะเป็นแว่นสายตา
ออกจากกระเป๋าเสื้อ สวมทับลงบนใบหน้าหล่อเหลาของลูกรักคนโปรดของพระเจ้า
นอกจากหุ่นล่ำบึ้ก ดวงตาสีอำพันเจิดจ้า แม้จะอยู่ในมุมมืด แสงสว่างไม่สามารถส่องถึง พลังทำลายล้างขั้นสุด
ลีอาที่ยืนด้านข้างหันไปมองแล้วหันกลับ หล่อนอมยิ้มเบาๆมุมปากแล้วยกมือขวาขึ้นมาใช้ปลายนิ้วเรียว
เขี่ยม้วนเส้นผม ซึ่งเป็นท่าทางภาษากายของผู้หญิงที่เวลาเขินอาย มักจะทำเนียน ทำอะไรๆเกี่ยวกับเส้นผมคงจะจริง!
แว่นตาเสริมบัฟสินะ!
เอสยกมือขึ้นมาลูบปลายคางอย่างสนอกสนใจ ลอบมองหนุ่มใหญ่ กับนักสืบสาวอย่างเงียบๆในมุมของเขา
ฝ่ามือของมิฮอว์คที่เคยได้โอบเอว ตอนนี้ได้โอบหัวไหล่ได้รูป มิฮอว์คกดใบหน้าลงจรดริมฝีปากหยักลงข้างขมับ
ของลีอาอย่างแผ่วเบาด้วยความรัก
“ ก็หวานไปดิ! หวานเต็มร้อย! หวานตัดขาไปเลย! ” เอสพูดได้แค่นั้น
แล้วคอยสังเกตุทั้งสองคนอย่างห่างๆ โดนไร้ความห่วงหรือกังวล
ประชุมทีมสเปซได้จบลง ทุกคนนั่งรับประทาน ทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันเหมือนทุกครั้ง
“ ขอโทษครับ ในส่วนของคุณมิฮอว์ค… ผมไม่ทราบก่อนล่วงหน้าจริงๆ ” เอสสั่งไก่ทอดเจ้าอร่อยชุดใหญ่มาทาน
โดยเน้นว่าเป็นชุดที่ใหญ่ที่สุดของทางร้านแล้ว ก็เหมือนว่าจะไม่เพียงพอต่อสมาชิกทุกคนในทีม
“ ไม่เป็นไรครับ ” มิฮอว์คมีเพียงแค่รอยยิ้มเล็กๆ เคลือบบนใบหน้า “ อาจจะยืมตัวลีอาไปข้างนอกสักครู่
คงไม่ว่ากันนะครับ ” เขาเกริ่นเป็นการขออนุญาตอย่างสุภาพ
“ โอ้ ยินดีเลยครับ ” เอสตอบตกลง
เพราะตอนนี้ภายในห้องทำงานเต็มไปด้วยความรัก หัวใจสีชมพูลอยล่องเต็มทุกอณูอากาศไปหมด!
คนโสดอย่างเขาได้แต่มองตาปริบๆ
“ เอ้านี่ ส่วนของลีอา ” เอสส่งชุดไก่ทอดให้ลอว์ เผื่อต้องการทานเพิ่ม โดยที่แทบไม่มองหน้าอีกคน
ลอว์ส่งสายตามองเอสเพียงนิ่งๆ แล้วเก็บความไม่พอใจนั้นลงด้วยการถอนหายใจออกยาวๆ
จ้องมองแผ่นหลังของทั้งคู่กำลังเดินออกจากประตูอีกฟาก ลุกขึ้นยืนแล้วแอบลุกวิ่งเงียบๆตาม ทิ้งระยะห่างพอสมควร
ไม่ให้คนถูกสะกดรอยจับได้
ลอว์จ้องมองออกไปทางกระจกทรงสี่เหยี่ยมผืนผ้าเงียบ โดยไม่ส่งเสียงรบกวนคนด้านนอก
“ ว้าว harley davidson softail ” ลีอาตาโตวาววับ เอ่ยชื่อรถและรุ่นออกมาทันทีเมื่อได้เห็น
สองขาพาร่างสูงโปร่งเดินมาถึงตัวรถที่ว่า ถ้าจำไม่ผิดรถของเขา Harley-Davidson Sport Glide.
สีสำสลับเงินวาววับ คล้ายเพิ่งออกจากคาร์แคร์ ไม่ได้ติดของแต่ง เช่น หน้ากากตรงไฟหน้า(ตัวบังลม)
กระเป๋าหนังสองข้างตรงล้อหลังและของแต่งรถเล็กน้อยพองาม เช่น กันล้ม ซึ่งปกติก็สวยมากอยู่แล้ว
แทบไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ!
“ คุณเป็นสายทัวร์ริ่งอย่างนั้นหรอ? ” รถคันใหญ่เหมาะกันสรีระร่างสูงเกือบสองเมตรของเขา
แต่รูปทรงของรถยังเป็นครุยเซอร์ไว้ขี่เท่ๆรับลมได้ด้วยเช่นกัน ซึ่งก็ให้ความหล่อแบบดิบๆ ก็เท่ไปอีกแบบ
“ ก็ไม่เชิง… ลองไหม? ” มิฮอว์คเอ่ยชวน ผายมือเชื้อเชิญให้ลีอาสามารถกดปุ่มสตาร์รถได้เลย
(เพราะกุญแจเป็นคีย์เลส ตัวกุญแจนั้นอยู่ที่ตัวของมิฮอว์ค) เขาส่งกุญแจให้หล่อนใส่เก็บไว้ให้กระเป๋าเสื้อ หรือกางเกงก็ได้
แค่เสียงสตาร์ทรถก็ทำให้หัวใจของลีอาเต้นแรง ตุ้บๆ ตั๊บๆ เสียงจากตัวเครื่องเมื่อร้อนได้ที่
เริ่มนุ่มกว่าตอนสตาร์ทครั้งแรก ให้อารมณ์คล้ายว่ารถกำลังติดๆดับๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่หัวใจของหล่อนเต้น ตุ้บๆ
ตัวเครื่องยนต์สั่นสะเทือนคล้ายจะหลุดออกจากเฟรมทว่าไม่ถึงถังน้ำมัน ถึงส่งแรงสั่นก็ไม่มากนัก
ซึ่งก็เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของฮาลีย์ เสียงเครื่องเบาลงเมื่อรอบรถตกลีอาจำต้องบิดคันเร่งเพื่อเร่งรอบใหม่
เสียงคำรามของตัวเครื่องนั้นดุดันชวนสดับใช่ย่อย
ไม่ลองไม่ได้แล้วละ!
ถึงแม้ว่าจะเป็นรถรุ่นเก่า แต่ก็ยังมีความคลาสสิคเฉพาะตัว
ใช่แค่แชมป์มอเตอร์ไซค์โมโตจีพีจะทำการประคองรถ เช็คสภาพรถโดยการลองขี่ วนสลับเป็นเลขแปด
ซ้ายที ขวาที ตามสนามเทสรถ
ลีอาเคลื่อนรถมาอยู่ตรงหน้าของเจ้าของ กำก้านเบรถเพื่อจอดรถให้นิ่งสนิท
ฝ่าเท้าเหยียบลงบนพื้นแล้วลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วน บิดคันเร่งค้านไว้พร้อมกำก้านเบรคไว้แน่น ล้อหลังเริ่มส่งเสียง
บดกับพื้นคอนกรีตจนเกิดเสียงดังและกลุ่มควันลอยโขมงขึ้น
เจ้าของรถได้แต่มองหล่อนนิ่ง ดูสิจะเล่นซนอะไรอีก?
จะเบิร์นล้อรถของเขาทำไมอีก?
คราวนี้ลีอาปรับเปลี่ยนท่า นั่งลงบนเบาะยกขาวางฝ่าเท้าลงบนที่พักเท้าทำการประคองแฮนด์ไว้แล้ว เข้าเกียร์ เริ่งเครื่อง
เพื่อทำการดริฟเป็นวงกลม โดยที่ฝ่าเท้าของหล่อนนั้นไม่ได้แตะพื้น ลีอาวางเท้าลงบนที่พักเท้าบนรถ นั่งอย่างสบายๆ
ด้วยซ้ำ!
ก็เป็นเสียงฮือฮา ของผู้คนแถวนั้น
พนักงานของแฟรงกี้เฮ้าส์ต่างพากันยกโทรศัพท์มือถือกดบันทึกภาพเคลื่อนไหวทันที!
โอกาสที่คนสองคน ระว่างคนปกติทั่วไปกับนักบิดมอเตอร์ไซค์ซึ่งเป็นที่โปรดปราน จะมาเจอกันไม่ใช่เรื่องง่าย
ดังนั้นแล้วการบันทึกภาพเก็บไว้ อาจจะเป็นเครื่องช่วยบันทึกความทรงจำอย่างหนึ่ง
“ ถ่ายได้ แต่อย่าไปโพสลงโซเชี่ยลนะ! ” เดี๋ยวเป็นเรื่อง! ลีอาหันไปมองเอส แฟรงกี้ บอกกับทุกคน
พร้อมส่งสายตาดุๆไปให้พวกเขารีบเก็บโทรศัพท์ทันที เพราะหล่อนเป็นทั้งนักขี่สังกัดทีมของค่ายดูคาติ
แถมยังเป็นแบรนแอสบาสเดอร์อีกตังหาก หากว่ามีใครเห็นว่าหล่อนให้ความสนใจหรือขับขี่ยวดยานพานะสองล้อ
ที่ไม่ใช่ค่ายของตัวเอง อาจจะเกิดเรื่องใหญ่ก็เป็นได้!
“ แฮนด์เข้าโค้งได้ดีกว่าที่คิด เครื่องก็แน่นดีด้วย ” ลีอาเอ่ยปากชมหนังเทสรถมอเตอร์ไซค์ของมิฮอว์ค
“ เครื่องแน่น เรื่องนั้นคุณทราบดีอยู่แล้ว กลับกันเถอะ ” มิฮอว์คพยักหน้าแล้วอมยิ้ม
เครื่องแน่นแหละอย่างที่หล่อนได้ทั้งพูดและพิสูจน์โดยเฉพาะช่วงล่าง! ใช่การเลี้ยวรถนั้นง่ายดายมาก
หากว่าผู้นควบคุมมีความเชี่ยวชาญ หยิบหมวกกันน็อคสวม ลงบนเส้นผมยาวสลวยดุจแพรไหม
โดยไม่รอคำตอบปรับสายรัดคางให้กระชับและพอดีกับรูปหน้า ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเคลือบด้วยรอยยิ้ม
“ อ อืม ค่ะ ” คำพูดกำกวมของเขาก็ทำให้หล่อนอดคิดดี แถมเถียงไม่ออกเลยด้วยซ้ำ!
ไม่ได้มีแค่อดีตคนรักของลีอาที่แอบมอง ทั้งสองคนจากด้านนอก หมวดเอสถึงกับหลุดยิ้ม
เมื่อเห็นภาพของหนุ่มใหญ่และสาวน้อย เหมือนว่าทั้งสองคนกำลังเพิ่งเริ่มจีบกันใหม่ๆ
และยิ่งได้เห็นใบหน้าเขินอาย ชนิดที่เรียกได้ว้าม้วนเขินของลีอายิ่งมั่นใจได้เต็มหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น
ลีอาเป็นนักแข่งรถ… ที่ไม่เคยซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ใครมาก่อน หรือจะเป็นเอส ซาโบ้
หล่อนมีวิธีพูดปฏิเสธน้ำใจอย่างดีเยี่ยม เรียกได้ว่าบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่นเลยทีเดียว
ได้เห็นเป็นบุญตา ผู้ชายที่ทำให้นักแข่งระดับโลกมีรางวัลแชมป์โลกหกสมัยยอม… นั่งรถซ้อนท้าย
ลีอากำลังก้าวขาเพรียมยาวตวัดคร่อมบนนั่งลงบนเบาะซ้อนท้าย! สองเเขนเล็กโอบกอดรอบเอวสอบ
กดใบหน้าลงบนด้านหลังบ่ากว้างเพื่อทำการจูจุ้บด้วยความรักอีกหนึ่งหน แล้วตามด้วยรอยยิ้มกว้าง
โปรดติดตามตอนต่อไป…
23/05/2565
ความคิดเห็น