คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Say : It's the beginning.
- It's the beginning.-
ยุคแห่งสงครามได้ยุติลงเมื่อสองตระกูลใหญ่ระหว่างเซ็นจูและอุจิฮะ ได้ทำการจับมือทำสัญญา
เพื่อเป็นพันธมิตรนินจาต่อกัน ส่งผลให้อีกหลายตระกูล เช่น ฮิวงะ ซารุโทบิ นารา อุซึมากิ ต่างพากันเข้าร่วมจับมือด้วย
ดังกล่าวจากกลุ่มคนเล็กๆได้ขยายเพิ่มจำนวนมากขึ้น จนกลายเป็นชุมชนขนาดใหญ่ และกลายเป็นแคว้นในที่สุด
มีชื่อแคว้นว่า ‘ฮิโนะคุนิ’ ปกครองแคว้นโดยท่านไดเมียวและมีหัวหน้านินจา ในการปกครองนินจาทั้งหมด คือ ‘โฮคาเงะ’
ไม่ได้มีเพียงแค่กลุ่มคนกลุ่มนี้ เพียงกลุ่มเดียวแต่ยังมีอีกหลากหลายกลุ่ม สามารถแบ่งออกเป็นห้าแคว้นใหญ่คือ
ฮิโนะคุนิ สึจิโนะคุนิ คาเซะโนะคุนิ คามินาริโนะคุนิ มิซึโนะคุนิ
“ ท่านพี่...หายไปไหนของเขาอีกนะ? ” ร่างสูงของชายหนุ่มกว่าร้อยแปดสิบสองเซ็นติเมตร
หมุนลูกบิดเปิดบานประตูห้องทำงานโฮคาเงะออก หลังจากทำการเคาะหลังมือลงบานประตูไม้สัก หลายสิบครั้ง
แล้วยังไร้เสียงขานรับตอบกลับจากเจ้าของห้อง เขายกฝ่ามือหนาๆขึ้นมายีเส้นผมสีเทาควันบุหรี่จนชี้ฟูเล็กน้อย
จากอาการหงุดหงิดตั้งแต่ช่วงเช้าของวัน ชายหนุ่มกวาดตามอง สำรวจรอบห้องทำงานที่มีแต่ความว่างเปล่า
ไร้ซึ่งเงาอีกครั้ง ไร้เงาของท่านโฮคาเงะ เขาปิดบานประตูลงและทำการเรียกหน่วยลับ ทั้งสิบนาย
ซึ่งก็ขึ้นตรงกับเขาให้ออกมาทันที
“ ตามหาท่านโฮคาเงะ” เขาสั่ง
หน่วยลับทั้งหมดคุกเข่าโดยการก้าวขาซ้ายไปข้างหน้าครึ่งก้าว แล้วย่อตัวลงนั่งลงบนส้นเท้าข้างขวา
วางแขนซ้ายวางบนเข่า ข้างเดียวกันเอียงไปทางด้านขวา คว่ำมือลง ส่วนมือขวาจับอาวุธประจำกาย
จะวางลงขนาบข้างลำตัว พวกเขาพยักหน้า ขานรับกันอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะแยกย้ายกันไปทำตามคำบัญชา
อย่างเคร่งครัด
ท่านโฮคาเงะ หรือหัวหน้านินจาสูงสุดของหมู่บ้านได้เกิดเล่นซ่อนแอบหายตัวไปอีกครั้ง
หากให้นับครั้งก็เป็นรอบที่สามของวัน ท่านโฮคาเงะรุ่นที่หนึ่งหรืออีกนามหนึ่งซึ่งทุกคนรู้จักกันอย่างดีคือ เซ็นจู ฮาชิรามะ
เกิดออกไปเล่นซ่อนหากับน้องชายอย่าง เซ็นจู โทบิรามะ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย สำหรับออกมาตามพี่ชายตัวดีให้กลับ
เข้าไปนั่งทำงานเป็นภาพอันชินตาสำหรับสาวๆทุกคน หรือประชาชนทั่วไปสามารถเห็นสีหน้าเคร่งขรึม
ปนหงุดหงิดของโทบิรามะได้ทุกวัน ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรเดินดิน ระดับที่ว่าหากเดินผ่านกลุ่มหนุ่มสาว
ไปแล้วไม่ถึงห้าเมตรดี กลุ่มคนเหล่านั้นต้องหันมองตามซ้ำอีกครั้ง
โทบิรามะมักแสดงสีหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้ายไร้ซึ่งรอยยิ้มอย่างใครเขา ไม่แสดงความเป็นมิตร
ให้คนรอบข้างสามารถเข้าหา เข้าถึงได้ง่ายอย่างพี่ชาย โทบิรามะแผ่ความเย็นชาออกมาทุกอณูรูขุมขน กลับกลายเป็น
สเน่หาอย่างหนึ่งของผู้ชายลึกลับชวนค้นหา เรียกให้สาวน้อยใหญ่ ต่างพาแห่กันเข้ามาขายขนมจีบหลากหลายเจ้า
ให้เลือกชิมไม่ซ้ำเดิม ทว่าเจ้าตัวกลับไม่มีสายตาเจ้าชู้กับสาวใดเลย ดังนั้นสาวๆต่างพากันเรียกว่า สามีเอย,สมบัติเอย,
ลมหายใจแห่งโคโนฮะเอย มีเพียงแต่ร่างสูงโปร่งก้าวขายาวๆ เดินผ่านไปด้วยความว่องไว จนเห็นเพียงแค่แผ่นหลังกว้างๆ
น่ากอดน่าซบเท่านั้น
ขายาวของเขาก้าวเดินฉับๆ อย่างว่องไวจะมัวแต่รอหน่วยลับรายงานอย่างเดียวไม่ได้
โทบิรามะเองก็ต้องออกตามหาพี่ชายด้วยเหมือนกัน หากว่าเป็นไปได้โทบิรามะก็อยากจะฝังไมโครชิฟ นาโนชิฟ
หรือ จีพีอาร์เอส ลงบนร่างกายของฮาชิรามะเสียจริง จะได้สะดวกในการตามหาให้รู้แล้วรู้รอดไปเสีย
แถมจะได้ไม่เปลืองจักระ โทบิรามะปิดเปลือกตาลงชั่วครู่ ปล่อยจักระของตนอย่างแผ่วบาง เพื่อตรวจจับจักระ
ของฮาชิรามะ เมื่อทราบถึงตำแหน่งพิกัดเรียบร้อย แล้วไม่รอช้ารีบรุจทันที
“ ทานละครับ อ้ามม ” ฮาชิรามะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาถูกันสองถึงสามครั้ง อ้าปากกว้างเพื่อยัดขนมดังโงะ
เข้าปากและตามด้วยจิบชาคาโมมายด์ แค่นี้ก็ถือว่าเป็นสวรรค์น้อยๆของฮาชิรามะ ซึ่งเขาได้รับบทหนัก
เป็นทั้งผู้นำของหมู่บ้าน ผู้นำครอบครัว หรือเป็นผู้นำของตระกูลเซ็นจู แฟ้มเอกสารนับสิบตั้งคอนโด ยังรอคอยอยู่บนโต๊ะ
ทำงานคงไม่เป็นไร ตอนนี้ช่วงเวลานี้ต่อไป
ขอให้ฮาชิรามได้ดื่มด่ำความสุขเล็กๆก็เพียงพอ
“ ท่านพี่! ” น้ำเสียงทุ้มสุดคุ้นหูดังขึ้น ฮาชิรามะสะดุ้งโหยงมือไม้อ่อนปวกเปียก
เกือบจะทำไม้เสียบดังโหงะหลุดมือ ฮาชิรามะหยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่างรวมไปถึงหยุดหายใจ กรอกตาทางซ้ายที
ขวาที เพื่อหาข้อแก้ตัวที่ฟังขึ้น น้องชายของเขาตามตัวเขาพบจนได้ อย่างน้อยโทษจะได้ลดลงครึ่งหนึ่ง!
“ มาทานด้วยกันสิโทบิรามะมีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้นเลยนะ ” เมื่อคิดหาทางออกได้
ฮาชิรามะถึงกับแสดงบทเสี่ยงตายไร้สแตนอิน ไร้สตั้นท์หรือตัวแสดงแทนทั้งสิ้น กล้าหันกลับไปกวักมือเรียกโทบิรามะ
ให้มานั่งทานด้วยกัน ตีเนียนเปลี่ยนเรื่อง กวักมือหยอยๆคล้ายแมวกวัก เรียกให้น้องชายมาร่วมโต๊ะด้วยกันโดยไม่รู้เหนือ
รู้ใต้เลยว่า โทบิรามะแทบจะหักคอฮาชิรามะแตกเป็นสองหรืออีกสิบเสี่ยงย่อย
“ ท่านพี่โดดงานออกมาอีกแล้วนะ!” โทบิรามะปราดเข้าไปใกล้ฮาชิรามะทันที
คว้าคอเสื้อฮาชิรามะจากทางด้านหลัง ออกแรงกระตุกเพื่อฉุกร่างของฮาชิรามะให้ลุกขึ้นยืนตามแรง
เพื่อให้ฮาชิรามะลุกยืนเต็มสัดส่วน แล้วตามเขากลับไปยังสำนักงานโฮคาเงะ
“ โธ่ โทบิรามะฉันเพิ่งได้พักเองนะ อ่านเอกสารเป็นตั้งๆ นั่งนานๆแล้วปวดหลั๊งปวดหลัง ” ฮาชิรามะหาข้ออ้าง
น้ำเสียงมที่ใช้นั้นอ่อนลงหรือเรียกว่าเสียงสอง ดูเหมือนว่าช่วงเวลาแห่งความสุขได้จบลงเสียแล้วสิ
สมกับคำว่าความสุขมักอยู่กับเราได้ไม่นาน ช่างมาไวและไปไวแท้เสีย.... คิดแล้วฮาชิรามะก็เศร้าใจ
“ ไม่ต้องเลยท่านพี่ โดดงานมาสามรอบของวันแล้วนะ! ” โทบิรามะว่าให้ ทำตัวเล่นเป็นเด็กไปได้!
อีกไม่กี่วันข้างหน้าก็จะถึงวันประชุมพันธมิตรนินจาอยู่แล้ว! แทนที่ผู้นำควรเก็บตัวเตรียมเรื่องอภิปรายกับผู้นำคนอื่นๆ
แต่ไม่ใช่กับฮาชิรามะผู้นำของหมู่บ้านโคโนฮะ ฮาชิรามะยังเฉื่อยชาตามสันดาร เอ้ย! ตามนิสัยอยู่เลย!
ชิลจัด ชิลเกิน เหมือนคนไม่มีอะไรทำ!
“ โธ่! ”
“ เงียบน่า! ”
“ โทบิรามะอ่ะ... ” ฮาชิรามะทำเสียงอ้อนวอน ไหล่ทั้งสองข้างถึงกับลู่ลงทันที บารมีน้องชายช่างน่ากลัวเสียจริง
ขนาดคนเป็นพี่ยังต้องเกรงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ฮาชิรามะจำใจนำของกินบนจานตรงหน้า ไปให้ทางร้านห่อใส่ถุงกระดาษ
เพื่อนำกลับไปทานต่อที่ห้องทำงาน “ ก็กินที่นี่อร่อยกว่าห่อกลับไปที่ทำงานอ่ะ ” ว่าแล้วก็บ่นอุบ ไม่ใช่ว่าฮาชิามระจะโทษ
ทางร้านที่ทำอาหารออกมาไม่ดี มีคุณภาพไม่เท่ากัน ทว่าอาหารแม้จะเป็นของทานก็ตามควรได้ทานตอนอุ่นร้อนสิ
ทั้งอาหาร บรรยากาศของตัวร้าน เสียงเพลงคลอๆ อากาศไม่ร้อนสบายๆ จะทำให้อาหารอร่อยมากยิ่งขึ้น
เผลอๆ อร่อยกว่านำกลับไปทานที่สำงานเป็นเท่าตัวก็ว่าได้!
“ ท่านพี่นะท่านพี่ จริงๆเลย ” โทบิรามะได้ยินชัดเจนทั้งสองหู แม้ฮาชิรามะจะบ่นเบาๆกระปอดกระแปด
ในเวลาเดียวกันกับระหว่างที่ฮาชิรามะและโทบิรามะ กำลังเดินทางกลับสำนักงานใหญ่
พวกเขามองเห็นกลุ่มวัยรุ่นห้าถึงหกคนยืนล้อมวงกันอย่างน่าสงสัย ทั้งสองมองอยู่ห่างๆ เขาเริ่มสังเกตถึงความผิดปกติ
มองเห็นว่ากลุ่มวัยรุ่นยืนล้อมใครบางคนไว้อยู่ เดาว่าคงต้องเรื่องดับคู่อริไว้ก่อน โทบิรามะเลิกคิ้วสูงเป็นเชิง
เขาและพี่ชายเริ่มเดินเข้าไปใกล้อย่างช้าๆ เริ่มมองเห็นว่ากลุ่มวัยรุ่นกำลังยืนล้อมหญิงสาวเอวบาง
เส้นผมสีแดงเพลิงยาวสลวย
“ ไงจ๊ะ น้องสาวไปเสริมธาตุเหล็กกับพี่ไหมน้อง? ”
“ มาคนเดียวหรอจ๊ะ ? ”
“ ให้พี่ไปส่งนะ ”
คำพูดของพวกมันต่างพรั่งพรูออกมาจากปากด้วยความคึกคะนองของวัย ไม่ได้สนใจเลยว่าคนฟังกำลังคิดอะไรอยู่
พวกมันเริ่มคะยั้นคะยอแถมยังออกแนวรุ่มร่ามหญิงสาว ไม่สิ ต้องเรียกว่ายัดเยียดตัวเองให้กับหญิงสาวมากกว่า
“ ข้าต้องการพบท่านโฮคาเงะไม่ใช่พวกเจ้า! ” หล่อนบอกจุดประสงค์ทันทีพร้อมกับก้าวขาเรียวยาว
เดินหนีอย่างไม่สนใจใยดีกับพวกมันเลยสักนิด ราวกับว่าพวกมันเป็นแค่อากาศธาตุไม่มีตัวตนแถมยังมองไม่เห็น
“ ไปกับพี่แล้วสบายนา ” พวกมันยังตามตอแยไม่เลิก แต่คราวนี้มันคว้าหมับต้นแขนหล่อน ออกแรงบีบแน่น
สัญชาติญาณในการป้องกันตัวของสาววัยรุ่นถึงกับทำงานทันที ช่วงเวลาแค่สั้นๆ แค่พริบตาเดียว กลุ่มวัยรุ่นร่างกำยำ
หุ่นนักเพาะกาย ถึงกับล้มระเนระนาดลงนอนหมอบบนพื้น พานับดาวหมุนติ้วๆเหนือบนศีรษะกันยกใหญ่
เมื่อครู่นั้น….
สายตาของโทบิรามะมองตามสปีดความไวของหล่อนนั้นทัน
“ ให้ตายสิแล้วแบบนี้ข้าจะพบท่านโฮคาเงะได้อย่างไรกัน ? ” เจ้าหล่อนพูดขึ้นลอยๆ
พลางปัดคราบฝุ่นจากเสื้อยีนส์สีฟอกออกอย่างใจเย็น นี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนตรงมายังแคว้นใหญ่โคโนฮะ
ไร้ซึ่งการวางแผนล่วงหน้ามาก่อน ไม่รู้ว่าจะถามหาหรือตามเรื่องเข้าพบท่านผู้นำนินจาได้จากตรงไหน
เพราะความใจร้อนของตนจนเกิดเหตุต้องการคุยเรื่องงานทำเสียเรื่องจนได้ หล่อนเกลียดนิสัยนี้ของตัวเองจริงๆ
“ คนนี้คือโฮคาเงะครับ “ ฮาชิรามะยกมือซ้ายป้องปากตะโกนบอกหล่อน ส่วนมือขวาชี้นิ้วไปยังโทบิรามะ
และหน่วยลับอีกสิบนายซึ่งก็เป็นหน่อวยรับคำบัญชาจากโทบิรามะโดยตรง ทำท่าเดียวกับฮาชิรามะเป๊ะ!
“ ท่านพี่! ” โทบิรามะเอ็ดฮาชิรามะให้อีกที อยู่ดีๆก็ถูกโบ้ยมาให้ซะงั้น!
เจ้าพวกหน่วยลับก็เหมือนกันพร้อมใจกับท่านพี่เสียเหลือเกิน หาเรื่องให้โทบิรามะอีกจนได้!
“ เรามีเรื่องต้องคุยกัน ” หล่อนหันมาพูดกับคนที่ชื่อว่าเป็นหัวหน้านินจาด้วยน้ำเสียงจริงจังบวกกับท่าทางเอาเรื่อง
งานนี้เล่นฮาชิรามะถึงกับตลกไม่ออกทีเดียว เขารู้สึกและสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างเลยว่างานเข้าแน่นอน !
โปรดติดตามตอนต่อไป.....
1 ก.ย.2563
25 ก.ย.2565
สวัสดีครับไรท์ชิวเอง
เป็นการกลับมานั่งแก้หน้ากระดาษที่ทางเว็บอัพเดทเวอร์ชั่นใหม่ เป็นการแก้ที่น่าเบื่อมากครับ
จัดหน้ากระดาษใหม่ เรียงบรรทัด จัดพารากราฟ รูปประโยค โอยสารพัดเลยครับ แถมยังต้องเกลาสำนวนใหม่ด้วย
เฮ้อ รู้สึกเหมือนรีไรท์ใหม่ยกเรื่องเลยแฮะ อย่างว่าแต่รีไรท์เลย… เหมือนนั่งเขียนเรื่องใหม่น่าจะดีกว่า
นั่งทำใจอยู่นานเอาวะ แก้ก็แก้
หากก่อให้เกิดความสับสนหรือความรำคาญ ก็ต้องขอ อภัยในบางลีลาด้วย
ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการอ่าน
นายชิว
ความคิดเห็น