คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เหนือกาลเวลา : ฟาร์มเอ๋ย ฟาร์มรัก
- ฟาร์มเอ๋ย ฟาร์มรัก -
-69’s talking.
คาคาชิออกทำภารกิจกับทีมเจ็ด ส่วนตัวฉันก็นั่งแกร่วบริเวณหลังบ้าน คล้ายบุคคลว่างงาน
นั่งมองพื้นที่โล่งๆอย่างนั้น คงไม่ควรจะปล่อยให้วัชพืชขึ้นมาอีก ฉันเดินไปโรงเก็บของอีกครั้งเปิดหาจอบเสียม
หรืออะไรที่พอจะสามารถขุดดินได้ แผ่นพลาสติกขนาดใหญ่และตลับเมตร ฉันวัดขนาดพื้นที่ว่าง จดมันลงแผ่นกระดาษ
ใกล้มือวัดขนาดพื้นและลองขุดดินขึ้นมาหาความลึก พูดมาขนาดนี้ไม่ต้องอธิบายว่าฉันกำลังจะทำอะไร
ขอบอกเลยละกันว่าฉันกำลังทำบ่อเลี้ยงปลาหรือสวนน้ำย่อมๆ เริ่มจากวัดขนาด ขุดดินตามที่กำหนด
คอยวัดระดับขอบให้เท่ากันเสมอทุกครั้ง พอได้ความลึกจากนั้นปูพื้นด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ เพื่อรักษารูปชั้นของดิน
สำรวจพื้นว่าไม่มีวัสดุแหลมคมเพราะอาจทำให้บ่อปลาพังไม่เป็นท่า วางแผ่นพลาสติกโดยหาของหนัก
มาทับกันปลิวอีกที เติมน้ำลงไประหว่างรอน้ำเต็มเดินเข้าโรงเก็บของเพื่อหาก้อนหินมาตกแต่งบ่อปลาของเรา
ฉันกลับออกมาพร้อมกับก้อนหินพอตกแต่งได้เล็กน้อย แต่มันยังไม่สมบูรณ์แบบมากนัก คาดว่าต้องหาซื้อของ
เข้ามาเพิ่ม อย่างน้อยก็เสร็จเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ฉันยกท่อนแขนขึ้นมาปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก
จะว่าไปคาคาชิก็วางเงินไว้ให้ซื้อเสื้อผ้า จะรอช้าทำไมรีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านทันที
นึกแล้วยังขำไม่หายกับคำถามของคาคาชิไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองตอบเขาออกไปแบบนั้น
“ ร่างกายฉันมันหยุดพัฒนา ” คิดแล้วก็ตลกไม่รู้ว่ายังมีคนเชื่อคำเหล่านี้ได้
แล้วดูเหมือนว่าคาคาชิก็ไม่ได้ติดใจกับคำตอบนี้ด้วยนะสิ เขาไม่มีท่าทางสนใจหรืออะไรคาดว่า ‘ความลับ’
คงยังไม่แตกในเร็วๆนี้ และคงต้องระวังตัวกับเขาไว้ให้มาก
ฉันยังไม่เคยบอกเลยว่าเบื้องหลังของการไม่มีหน้าอก หรืออกแบนราบยิ่งกว่าไม้กระดานได้จากที่ใดมา
โอเค ฉันคุ้ยเอ๊ย! ใช้คำว่ารื้อกองเสื้อผ้าของคาคาชิดีกว่า พอจะหาอะไรที่มันเก็บหรือสามารถซ่อนมันได้
ขณะนั้นฉันเจอโอบิหรือสายคาดเอวสำหรับชุดกิโมโน ไม่รีรอที่จะลองใช้มัน ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้มีหน้าอกตูม
หุ่นนางแบบวิคตอเรียแองจี้เหมือนหลายๆคนคิด ฉันมีหุ่นเหมือนเด็กผู้ชายอายุสักสิบขวบ
แต่กลับมีส่วนสูงเกินมาตรฐาน จึงไม่เป็นที่สะดุดตามากนัก ฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกของบรรดาสาวหล่อ
ใส่สเตย์เก็บหน้าอกขึ้นมาบ้างเล็กน้อยใส่มันบ่อยๆพอจะทำให้คุ้นชินขึ้นมาบ้าง(ขอบอกตรงนี้เลยว่าฉันโคตรไม่ชินกับมัน)
ออกจากบ้านฮาตาเกะมาได้ฉันรู้สึกว่ามีคนเดินตามอยู่ในทิศสองนาฬิกา
ห่างออกไปห้าเมตรขอเดาว่าเป็นอิทาจิอีกตามเคย ฉันไม่สนใจกับเขามากนัก เดินเข้าร้านหนังสือ
ตรงเข้าหามุมบ้านและสวนทันที เผื่อว่าจะได้ไอเดียในการแต่งสวนหลังบ้านไม่มากก็น้อย
ไม่รู้ว่าใช้เวลามากเท่าไหร่กับการอ่านหนังสือหมดทุกเล่มบนแผง
ฉันได้หนังสือแต่งสวนมาสองเล่มใหญ่และกำลังเดินมุ่งหน้าตรงไปร้านเสื้อผ้า เสื้อผ้าหลายร้านเนื้อผ้า
และการดีไซน์ไม่ค่อยถูกใจนักจะบอกว่าเนื้อผ้าพวกนี้เทียบไม่ได้กับ CHANEL,Hermes,Gucci ฯลฯ
ตามสไตล์ที่ชอบนัก แต่ก็พอจะใส่แก้ขัดได้บ้าง ออกตัวแรงก่อนว่าไม่ใช่พวกเรื่องมาก อะไรนักชอบตัวไหนก็ซื้อ
ยิ่งไม่ใช่เงินของฉัน ไม่ว่าจะเงินสดหรือในบัตรเครดิตแต่มันยังมีคำว่าเกรงใจลอยขึ้นมาเหนือหัว
จะทุกครั้งที่จ่ายเงินออกไป ของชิ้นสุดท้ายที่ต้องซื้อคือของแต่งสวน ฉันใช้ความไวเหนือแสงเคลื่อนไหว
ร่างกายไปซื้อของแต่งสวนและรีบกลับบ้านทำต่อให้เสร็จ
END 69’s talking.
- Kakashi’s talking.
ผมกลับถึงบ้านวางกล่องเบนโตะที่ยังไม่ได้เปิดฝาอาหาร ในนั้นยังไม่ได้พร่องลงบนโต๊ะทานข้าว
ออกเดินทั่วภายในบ้าน พบว่ามีเพียงแค่เครื่องเสียงเปิดไว้เท่านั้น ไร้เงาของชุน เดินต่อไปถึงหลังบ้าน
เผื่อว่าชุนจะนั่งเล่นตากลมอยู่ เปล่าเลยผมไม่เจอเขา มีเพียงแค่บ่อปลาเล็กๆลึกประมาณหนึ่งเมตรกับอีกสามสิเซนติเมตร
กว้างสองเมตร ยาวสามเมตร ในนั้นมีเพียงแค่น้ำเปล่าใสๆกับก้อนหิน ต้นไม้เล็กๆตกแต่งขอบบ่อไว้ได้อย่างสมบูรณ์
“ ทำไมวันนี้กลับไวจัง ? ” เสียงของชุนดังขึ้นจากด้านหลัง
“ พวกลูกลิงนะสิ ” ผมตอบขณะหมุนตัวหาชุน พบว่าเขาเดินออกจากห้องน้ำ
มีผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่วางบนบ่า เส้นผมสีดำยังเปียกหมาด เขาสวมเสื้อยืดแขนสั้นสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงยีนส์พอดีตัว
นัยน์ตาทรงเสน่ห์สบตากับผมเล็กน้อย
“ พวกลูกลิงทำไมหรอ? ” ชุนถาม ทำหน้าสงสัย
“ ฝีมือพวกเขาดีขึ้นมากและทำงานเป็นทีมเวิร์คกว่าเดิม ภารกิจวันนี้เลยจบไวไง ” ผมอธิบาย
ชุนแค่พยักหน้าเบาๆ
“ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ? ”
“ ดีสิ ดีมากด้วยละ ชุนวันนี้เรามีภารกิจดูแลฟาร์มม้าใกล้ๆนี้นะ ” ผมบอก
“ เราหรอ ? ”
“ ใช่ คุณแล้วก็ทีมคาคาชิ มีภารกิจดูแลฟาร์มม้า ” ผมกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ อืม ”
“ ไม่ตื่นเต้นเลย ? ”
“ ไม่อ่ะ เฉยๆ ”
กรรมของเวร... ผมคิดว่าชุนจะดีใจร้องเสียงหลงหรือตีลังกาแปดตลบ เปล่าเลยชุนกลับนิ่งเงียบ
แผ่อณูความเย็นยะเยือกส่งมาถึงผมเต็มๆ
“ ไปเก็บกระเป๋ากันเถอะ ” ผมชวนชุนเก็บเสื้อผ้า ตื่นเต้นและประหม่าคงได้อารมณ์คล้ายหนุ่ม
พาสาวหนีออกจากบ้านอย่างนั้น ชุนส่งบัตรเครดิตคืนผมก่อนจะแยกย้ายกันจัดกระเป๋า เนื่องจากออกทำภารกิจบ่อย
ทำให้มีความเคยชินในเรื่องการจัดกระเป๋า ของใช้ทุกอย่างถูกบรรจงเก็บและจัดวางอย่างดีในกระเป๋าสะพายสีเขียวเข้ม
กระเป๋ารุ่นนี้ถูกออกเเบบมาด้วยความประณีตเรื่องการตัดเย็บและวัสดุคงทนต้องยกให้ท่านโฮคาเระรุ่นที่สอง
สมฉายานักประดิษฐ์และคิดค้น เก็บประเป๋าเสร็จรอชุนหน้าบ้าน
ชุนตามมาติดๆและเราทั้งคู่ก็ไปรอสมาชิกที่เหลือหน้าประตูหมู่บ้าน
End Kakashi's talking.
-69's talking.
คาคาชิก็บอกว่ามีภารกิจด่วนดูแลฟาร์มม้าใกล้หมู่บ้านขึ้นมา แถมฉันต้องตามเขาไปด้วยช่วยไม่ได้ก็เลยเออออ
เก็บกระเป๋า เสื้อผ้าไม่กี่ชุดถูกจัดลงกระเป๋าสีเขียวทรงของมันคล้ายกระเป๋าของนักเรียนรักษาดินแดนไม่มีผิด
ฉันไม่สงสัยเยอะเอาเป็นว่าซื้อเสื้อผ้าใหม่มา ซักตากแห้งเรียบร้อยดีก็จัดมันลงกระเป๋าอย่างนั้น
เป็นครั้งแรกของการจัดกระเป๋า โดยไม่มีการพกอาวุธติดตัวไปด้วย รู้สึกไม่ค่อยอุ่นใจมากนักแต่ก็ทำอย่างไรได้ละ...
จัดกระเป๋าเสร็จก็ตามคาคาชิไปหน้าหมู่บ้านเพื่อรอสมาชิกคนอื่นๆมาสมทบ
“ เหลือเชื่อครูคาคาชิจะมาก่อนเวลา หิมะต้องถล่มแน่ๆ” เจ้าเด็กผมทองแหกปากเสียงดังลั่น
ตั้งการ์ดกันป้องการโจมตีจากด้านบน
“ เว่อร์ไปๆ” คาคาชิปราม
หันไปมองสมาชิกมาครบแบบนี้มีเห็นว่าออกเดินทางทันที
“ ทีมคาคาชิหมู่เจ็ดพร้อมเดินทาง 12 123 12 12 1เฮ้ ” เจ้าเด็กผมทองยังไม่เลิกส่งเสียงดัง
คนเดินผ่านไป มา มองกันเป็นระยะ เล่นใหญ่ขนาดนี้ไม่รัวมือประกอบท่าทางไปด้วยเลยละวะ ? ฉันคิดในใจ
“ ท่าทางพวกเธอคึกคักกันจังเลยนะ” คาคาชิเห็นว่าทุกคนดูตั้งอกตั้งใจกับการทำภารกิจในครั้งนี้เกินไป
จนเกิดความต้องสงสัย ฉันพอเข้าใจแล้วละว่าทำไมคาคาชิถึงเรียกพวกสมาชิกวัยละอ่อนว่า "ลูกลิง"
ท่าทางแต่ละคนก็ใช่ย่อยสร้างความหนักใจให้คาคาชิเหมือนกัน
“ หนูฮารุโนะ ซากุระ ส่วนนี่ก็อุจิฮะ ซาสึเกะ ไอ้หัวเหลืองตรงนั้นเจ้าบ้านารูโตะ พี่ชื่ออะไรหรอคะ? ”
เจ้าหนูผมยาวสลวยสีชมพูอ่อน ร่างกายบอบบาง ผิวขาวสะอาด สมชื่อซากุระที่พ่อแม่ตั้งให้
ดวงตากลมโตสีเขียวมรกต ใบหน้าหวานแนะนำตัวทุกคนอย่างเรียบง่าย ฉันโคลงศีรษะเบาๆ
“ ชุน ยินดีที่ได้รู้จัก ” ฉันกล่าวแนะนำตัวสั้นๆ แบบไม่มีพิธีรีตองมาก
“ กรี้ด! แค่ชื่อยังหล่อ หนูชื่อฮารุโนะ ซากุระ ถ้าไม่ถนัดเรียกซากุระพี่เรียกหนูว่า'ที่รัก'ก็ได้ค่ะ” ซากุระทำท่าบิดตัว
เป็นเลขแปดขณะพูด ฉันสังเกตว่าใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ...คาดว่าไม่ได้แดงเพราะอากาศร้อน
“ ไม่นะซากุระจัง ฉันเรียกเธอแบบนั้นได้คนเดียว ถึงพี่จะหล่อ แต่ก็หล่อน้อยกว่าผมแหละ! ”
นารูโตะโวยวายเสียงดัง ชี้นิ้วมาทางฉันก่อนจะชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง แถมวิ่งเข้ามาขวางตัดหน้าระหว่างซากุระและฉันไว้
“เบาๆหน่อยเจ้าเซ่อ!” ซาสึเกะพยายามนิ่งเงียบที่สุดต้องหลุดปากจนได้
ถ้าไม่นับคาคาชิด้วยละก็ ฉันคิดว่าซาสึเกะเป็นปกติที่สุดในกลุ่มนะ คิดว่าเป็นอย่างนั้น...
พวกเราออกเดินเท้าไปสามสิบนาทีลงทางตอนใต้ของแคว้นโคโนฮะ พบกับฟาร์มม้าขนาดใหญ่
กว้างขวางมีพื้นที่สำหรับให้ม้าวิ่งออกกำลัง พวกเราเข้าไปที่หน้าฟาร์มพบกับคนดูแล ชายชราสวมเสื้อผ้าซอมซ่อ
หารู้ไม่ว่าเขาคือเจ้าของฟาร์มม้าแห่งนี้ เจ้าของบอกเราว่าเขากำลังจะพาภรรยาไปเที่ยวฉลองฮันนีมูน
แต่งงานกันครบรอบสามสิบปี เพื่อเติมความหวานสมัยวันวานอะไรทำนองนั้น
คาคาชิหันไปถามเรื่องคนงานของที่นี่และได้คำตอบจากเจ้าของฟาร์มว่า ช่วงนี้เศรษฐกิจตกต่ำลงถึงขีดสุด
คนงานต่างพากันลาออกเป็นว่าเล่น ซ้ำทำเลฟาร์มม้าตรงนี้ไม่ค่อยดี ตั้งอยู่ชานเมืองอีกด้วยทำให้ไม่มีลูกค้ามากนัก
ไม่ได้สนใจฟังมากนัก จึงจับใจความคร่าวๆได้ว่า ให้ดูแลฟาร์มม้าสามวันสองคืน สิ่งที่ต้องทำคืออาบน้ำม้า
ปล่อยให้ม้าออกไปเดินเล่น ดูแลเก็บกวาดสิ่งปฏิกูล เจ้าของฟาร์มพาเราไปที่คอกม้า อธิบายเรื่องสายพันธ์การดูแลม้า
ที่ถูกต้อง จนกระทั่งมันมีอยู่ตัวหนึ่งที่ไม่เข้าฝูงมากนัก “ ชอบสันโดษแถมเดาอารมณ์ยาก ”
เจ้าของฟาร์มพูดแบบนั้น “ ฉันได้มันมาในราคาถูก ตอนแรกก็คิดว่าฝึกให้มันเชื่องได้แต่ เปล่าเลย
ฉันฝึกมันไม่ได้จะปล่อยมันเข้าไปในป่าใหญ่ก็ไม่ได้อีก ” เจ้าของฟาร์มพูดต่อ
ฉันพยักหน้ารับฟังทุกคำพูดและไม่มีคำโต้เถียงใดๆทั้งสิ้นเพราะที่กล่าวมาข้างต้นนั้นตรงเผง
ถ้าเป็นกรุงเทพหรือเมืองใหญ่ที่เจริญมีแต่รถยนต์พาหนะสะดวกสบายไม่มีใครนิยมขี่ม้า เกวียนกันอีกแล้ว ต่อให้เป็นชนบท
ต่างจังหวัดก็เหลือน้อยเต็มที ถ้าจำไม่ผิดหรือข้อมูลไม่พลาดที่จังหวัดลำปางของประเทศไทย
ยังมีรถม้าให้นั่งเที่ยวชมรอบเมืองหลงเหลืออยู่
“ จ๊ะเอ๋ !” นารูโตะโผล่เข้าไปใกล้แกล้งหลอกเจ้าม้าสีขาว ยื่นใบหน้าส่งเสียงร้องทำให้ม้าตรงหน้าตื่น
“ ฮี้ ! ” เสียงร้องของม้าดังขึ้น ตัวอื่นพาลกันส่งเสียงตาม
“ นายทำแบบนั้นไม่ได้นะ! ” ฉันเตือน หันมองเจ้าม้าตรงหน้านารูโตะเริ่มขยับตัว สังเกตจากใบหูของม้า
มันกระโจนตัวเข้าหานารูโตะด้วยความเร็วสูง นารูโตะหงายหลังล้มตัวลงนอนราบบนพื้น ส่วนเจ้าม้าวิ่งหนีหายไปจากคอก
ฉันได้แต่มองตามอย่างนั้นโดยไม่คิดจะวิ่งออกไปตามมันกลับเข้าคอกเหมือนเดิม
“ ครูคาคาชิ ” ซากุระหันไปเรียกพร้อมกระซิบกันเบาๆว่าควรไปตามดีไหม? คาคาชิส่ายหน้าแล้วบอกว่าไม่ต้อง
“ ฉันลืมไปเลยว่ารั้วตรงนู้นมันชำรุด รบกวนพวกหนุ่มๆช่วยกันซ่อมกันพรุ่งนี้นะ”
“ ครับ ” คาคาชิโค้งตัวคำ และหันมองฉันเล็กน้อยจริงๆ
“ ฉันคงจะพูดมาก มากันเหนื่อยๆทานอาหารและไปพักผ่อนกันเถอะ แถวนี้มีออนเซ็นให้เแช่ด้วยนะ”
เจ้าของฟาร์มหลังทราบชื่อว่าซากิ วัยห้าสิบปลายๆ กับภรรยาทั้งสองคนต่างพากันเดินทางในทันที เขากล่าวขอโทษ
พวกเราที่ไม่ได้ร่วมทานอาหารเย็นเพราะกลัวจะพลาดเที่ยวรถเดินทางยาวนาน อย่างน้อยเดินทางไปก่อนเวลามันถึงจะดี
โดยพวกเรายืนส่งที่หน้าฟาร์ม โบกมือลาจนทั้งสองคนไปไกลจนสุดสายตา
สุดท้ายก็เหลือสมาชิกทีมเจ็ดพ่วงฉันด้วยอีกหนึ่งคน
" ทานอาหารแล้วเราไปแช่ออนเซ็นกัน " คาคาชิหันมากระซิบข้างหู
" ไม่ละขอบาย " ฉันปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด
" ทำไมละ? อย่าบอกนะว่าไม่มีคนขัดหลังให้ ฉันขัดหลังให้คุณเอง! "
" ฉันไม่ชอบออนเซ็น ไม่ชอบคนเยอะๆ " ฉันบอกเขาอย่างมีเหตผลสักหน่อย
ถ้าขืนไปออนเซ็นด้วยกันละก็มีหวังความแตกอย่างแน่นอน ดังนั้นตัดไฟตั้งแต่ต้นลมจะเป็นการดีที่สุด!
" ว้า เสียดายจัง นานๆมาเที่ยวกันทีนะ " คาคาชิทำท่าเสียดาย พยายามจะถามต่อแต่ต้องหยุด
เพราะคาคาชิเป็นคนมีเหตุผล ไม่ถามเซ้าซี้ คาคาชิแค่พยักหน้าทำความเข้าใจแล้วค่อยหันไปสนใจกับอาหารบนโต๊ะ
" พวกเธอไม่ทานกันหรือไง? " คาคาชิเห็นว่าทุกคนไม่มีใครเริ่มลงมือทานอาหาร
" ครูคาคาชิประเดิมก่อนเลยครับ " นารูโตะบอกผายมือให้ผู้อาวุโสสุดในกลุ่ม
" ไม่ละช่วงนี้ฉันกำลังไดเอท " คาคาชิพูดพลางลูบพุงสองสามที จะใครทานก่อนก็ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น
อีกอย่างข้าวกล่องเบนโตะที่ชุนทำไว้ให้ก็ยังไม่ได้ทานเลย....
" งั้นเริ่มทานแล้วนะครับ! " นารูโตะพนมมือทั้งสองข้างในระดับอก ถูฝ่ามือทั้งสองข้างเบาๆก่อนเริ่มลงมือ
นารูโตะมองแก้วน้ำของทุกคนยังว่างเปล่าอยู่ ตนจึงอาสาหยิบกาน้ำใกล้ตัวทำท่าจะเติมน้ำให้ทุกคน
โดยเริ่มจากคาคาชิคนแรก จังหวะการหยิบของนารูโตะนั้นแปลกไปกว่าที่เคย สองมือน้อยๆผิวสีแทนจากการคล้ำแดด
ของนารูโตะเกิดอาการมือลื่นขึ้นมาอย่างฉับพลัน จงใจลอยเข้าใส่คนใกล้ตัวอย่างคล้ายกับล็อคเป้าหมายไว้แล้ว
" จ๊ากก มือลื่น! " ส่งเสียงร้องลั่นตามนิสัยเสียงมาก่อนตัวทุกครั้ง เพื่อกลบเกลื่อนความผิดปกติบางอย่าง
กาน้ำเจ้าปัญหากำลังลอยติ้วๆมาทางขวามือของคาคาชิ ในระยะประชิดขนาดนี้คงไม่สามารถตั้งตัวทันแน่ๆ
นารูโตะนึกขอโทษในใจ เพราะน้ำในกาเป็นน้ำร้อนพอประมาณ อาจจะลวกบนผิวซึ่งอาจจะทำให้เกิดเป็นรอยแผล
เหตุการณ์ไม่คาดฝัน ไม่คาดคิดไม่ใช้ตัวแสดงแทนเข้าประกอบฉาก คาคาชินั่งอยู่ใกล้ทางขวามือไหวตัวทัน
เขาคว้าขอบโต๊ะไว้แน่นจับมุมด้านล่างมั่นแล้วยกขึ้นมาเป็นบังเกอร์ย่อมๆ แค่นี้คาคาชิก็สามารถเซฟตัวเองจากกาน้ำได้
โครม!
อาหารเย็นสุดหรูหราซึ่งทางฟาร์มม้าจัดต้อนรับแขกผู้มาเยือนเป็นอย่างดี ได้ลงไปกองรวมกันบนพื้นระเนระนาด
ไม่สามารถหยิบมันขึ้นมาทาน จาน ถ้วย ชาม กะละมังทั้งหลาย บางส่วนก็แตกแยกออกกันเป็นสองส่วน
เรียกได้ว่า .....อวสานอาหารเย็น!
" หมดกัน นายคิดจะทำหรือเล่นอะไรบ้าๆอีกละ เรื่องของกินยังไม่เว้นอีกหรือไงนะ! " ซากุระหวีดเสียงสูง
หันไปเขกเหม่งนารูโตะเต็มเหนี่ยวเพื่อเป็นการลงโทษ
“ ครูทำอะไรลงไป ? ” นารูโตะทำเสียงแหลม เล่นใหญ่จัดเต็มพยายามโบ้ยความผิดทั้งหมดให้คาคาชิ
“ แหะๆ ก็มันเผลออะ ” คาคาชิเกาท้ายทอยแก้เขินกับการกระทำเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่
ฉันคิดว่าคาคาชิล่วงรู้อนาคตจะเกิดอะไรขึ้นกับกาน้ำในมือนารูโตะ คงไม่กระเด็นไปทางคาคาชิคนเดียวแน่
ถ้าคาดการณ์ไม่ผิดละก็พวกลูกลิง(เรียกตามคาคาชิ) กำลังมีแผนลอบสังหารครูโจนินประจำกลุ่มอยู่แน่หรือไม่ก็แผนอื่น
ฉันได้แต่นั่งเฉยมือขวาคีบตะเกียบ มือซ้ายถือจานแบ่งของตัวเองไว้อย่างนั้น คาดว่าคงไม่มีอะไรเลวร้ายกว่านี้แล้วละมั้ง(?)
ขอสรุปตรงนี้เลยว่าทีมคาคาชิหมู่เจ็ดไม่มีใครปกติดีเลยสักคน!
End 69's talking.
" แล้วอีแบบนี้จะได้เห็นหน้าคาคาชิเซนเซย์หรือเปล่าเนี่ย? " ซากุระชักจะทนไม่ไหวเสียแล้ว
" ห่วยแตก! " ซาสึเกะพูดเบาๆ แต่สำหรับนารูโตะแล้วมันดัง ไปหนึ่งซาสึเกะตะโกนอัดหน้า!
แผนกาน้ำหลุดมือนั่น... ดูไม่ค่อยเข้าท่าเพราะคนอย่างคาคาชิฝีมือระดับโจนินตัวท็อปของหมู่บ้าน
ก็ต้องไหวตัวได้ทันอยู่แล้ว เห็นคาคาชิท่าทางคล้ายคนไม่เต็มเต็งติดแต่นิยายเรทอาร์
แต่เปล่าเลย...รายนั้นเก็บซ่อนฝีมือที่หลายคนยังไม่รู้อีกมากมาย!
ยิ่งศึกชิงกระดิ่งในคราวนั้นบอกได้ถึงระยะห่างระหว่างซาสึเกะและคาคาชิได้เป็นอย่างดี
" แล้วนายมีแผนไหมเล่า? " นารูโตะเสียงดัง
" เจ้าบ้าเบาๆหน่อยสิเดี๋ยวครูมาได้ยินเข้า!" ซากุระเขกเหม่งนารูโตะเต็มรัก
" สะกดรอยตาม หาพิกัด เดี๋ยวก็ถอดหน้ากากออกมาเอง! " ซาสึเกะพูดสั้นๆและเดินจากไป
ตอนนี้เขามีแผนอยู่ในใจ แต่ไม่อยากบอกให้สมาชิกทีมเจ็ดได้ทราบ โดยเฉพาะเจ้านารูโตะไม่งั้นแผนได้พังลงไม่เป็นท่าแน่!
" สุดยอดเลยซาสึเกะคุง " ซากุระชื่นชมซาสึเกะอย่างออกหน้าออกตา ปรบมือรัวๆเห็นด้วยกับชุดความคิดนี้
แผนการดีงามเสียทุกเรื่องไม่เหมือนคนหัวเน่าแถวนี้!
โปรดติดตามตอนต่อไป....
22พ.ค.2559.
ขอบคุณท่านสอนเสริมสำหรับรูปแฟนอาร์ตสวยๆ
ขอบคุณผองเพื่อนทุกท่านที่เข้ามาบอกว่าฟิคโดนก็อปอีกตามเคย
ชิวลองเข้าไปอ่านนิยายบ้านนั้นดูแล้วมันเก็บไปทุกรายละเอียดจริงๆตั้งแต่เรื่อง save me ซึ่งตอนนี้ปิดไม่ให้เข้าไปอ่าน
ดีไม่ลามไปถึง Between us คาดว่าอีกไม่นานคงโดนแน่นอน ไม่อยากเข้าไปถามเรื่องหรือคุยอะไรกับไรท์เตอร์บ้านนั้น
เพราะมักจะได้คำตอบเดิมๆมาเสมอ บอกตามตรงว่า เบื่อ+ปลง เสียดายเวลาด้วย
หมดคำพูดแถมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดังนั้นแค่อนุโมทนาและอวยพรว่า ขอให้เจริญๆ เท่านั้น
ขอบคุณสำหรับทุกความหวังดี
นายชิว
ความคิดเห็น