[Fic: Naruto] Say. รักหรือหลอก บอกกันซะยัยตัวดี!

ลำดับตอนที่ #6 : Say : The Secret of Kaoru.

- 

        -   The Secret of Kaoru. -

                 โทบิรามะแล่นเรือมาจอดเทียบท่า ผูกเชือกยึดตัวเรือไว้กับตอม่อเพื่อไม่ให้เรือไหลออกไปตามกระแสน้ำ คลื่นลมพัดผ่าน

เขาขึ้นไปยืนรอคาโอรุบนท่าส่งฝ่ามือหนาของตนให้คาโอรุจับแล้วดึงตัวขึ้นมาจากเรือ หล่อนไม่สนใจปีนขึ้นมาเอง

โทบิรามะเห็นท่าทีดื้อรั้น จึงอดไม่ได้ไม่รอช้าคว้าข้อมือเล็กได้ออกแรงยกหล่อนขึ้นมาบนท่าเรือได้อย่างสบายๆ

                “ รีบกลับกันเถอะ “ โทบิรามะเห็นว่าคาโอรุตัวเปียกกลัวจะปอดบวมเสียก่อน เขาพยายามสร้างบรรยากาศดีๆ

ให้หล่อน แต่คาโอรุกลับทำให้มันแย่ลง หล่อนเงียบรูดซิปปิดปากไม่พูดไม่จากับโทบิรามะสักคำ บางครั้งโทบิรามะก็ไม่รู้ตัวเลย

ว่ากำลังทำคาโอรุเขินหน้าแดง (ก็ตอนที่เขายื่นริมฝีปากเข้ามาใกล้หลังมือหล่อนคล้ายกับจะจูบอย่างนั้น) 

โทบิรามะเดินขนาบข้างคาโอรุไม่เร็วหรือช้าไป เขาพร้อมจะฟังทุกคำพูดของหล่อนทุกอย่างเสมอ

                เสียงของนกการ้องระงมก้องสะท้อนทั่วทั้งป่า แถมพวกมันยังบินร่อนโฉบลงมาคล้ายกับจรวดนำวิถี

โทบิรามะกางแขนขวาออกโอบร่างคาโอรุพาวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ขนาดใหญ่ 

                “ หมอบต่ำไว้ “ เขาบอกพร้อมพาคาโอรุหาที่เข้ากำบังได้อย่างปลอดภัย

โทบิรามะชะโงกหน้าออกไปมองเพื่อหาต้นตอว่าเหล่ากาบินแตกตื่นจากอะไร และมาจากจุดไหน หรือว่าจะเป็นสัตว์ป่าดุร้าย

ทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้ากำลังใกล้เข้ามา บรรดาเหล่าพวกนกกาบินหายไป แล้วโทบิรามะถอยกลับเข้าหลบไม่พบความผิดปกติ

                “ พวกมันต้องหนีอะไรมาแน่ “ โทบิรามะสันนิษฐาน

เหลือบมองคนข้างกายอีกทีเหลือแต่ความว่างเปล่าซะอย่างนั้น โทบิรามะถอนหายใจเฮือกในเวลาแบบนี้

คาโอรุยังมาเล่นซ่อนหาหายไปไหนอีกนะ?  เขาปล่อยเสียงหึ่มๆในลำคอเล็กน้อยแล้วตามด้วยปล่อยจักระตรวจจับหาคาโอรุ

คาโอรุหลบหลังพุ่มไม้เตี้ยๆ ตอนนี้หล่อนกำลังเข้าประชิดกับต้นตอเหตุที่เหล่าอีกาต่างพากันบินแตกตื่น

นินจาจากหมู่บ้านคิริงาคุเระสิบนาย พร้อมอาวุธครบมือกำลังมุ่งหน้าตรงเข้าไปยังหมู่บ้าน หล่อนหลบตัวซ่อนอยู่ใต้ลม

เป็นกลยุทธ์รับมือกับพวกมีความสามารถด้านตรวจจับ(ตามกลิ่น)  หล่อนแผลงศรในมือออกไปสองดอกคราเดียว

อีกครั้งและกลิ้งตัวหลบ เข้าหาที่กำบังและแผลงศรปลิดชีวิตของเหล่านินจาไปได้ถึงหกนายส่วนที่เหลือ คาโอรุกระโจนตัว

ออกไปโจมตีอย่างซึ่งหน้าหรือเรียกว่าตาต่อตา ฟันต่อฟัน ปิดฉากจบเกมทุกอย่างไม่เกินสามนาที

ลิงตัวน้อยส่งเสียงร้องโหยหวนเพื่อต้องการความช่วยเหลือ คาโอรุรีบรุดย่อตัวลงไปหาเจ้าลิงน้อยร่างกายชุ่มด้วยเลือด

คาดว่าจะพลาดท่าเสียทีให้กับนินจาเดนตายพวกนั้น คาโอรุเบือนหน้าหนีแถมยังปิดเปลือกตาลง อุ้งมือเล็กคว้าชายเสื้อของคาโอรุ

ไว้แน่น คาโอรุพิจราณาแม้ว่าจะไม่ได้เป็นหมอก็ตามร่างกายของลิงน้อย สาหัสเกินกว่าจะรักษา ไตหลุดทั้งกะปิ

ซึ่งมันเกินความสามารถของหล่อน  คาโอรุจำใจเอื้อมมือทั้งสองข้างจับใบหน้าเล็กปกคลุมไปด้วยขน อาศัยความไวในการหักกระดูก

ต้นคอทิ้งเพื่อไม่ให้ลิงน้อยทรมาน จากการทนพิษบาดแผลไม่ไหว หยาดน้ำตาใสหยดเล็กไหลหล่นแหมะลงบนพื้น

                ต้องรบราฆ่าฟันกันอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจกัน?

คาโอรุลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วนหล่อนก้าวขาเดินฉับๆออกจากป่า คราวนี้จะกลับไปบัญชากลุ่มนักรบของหล่อน

เพื่อพร้อมออกรบกับแคว้นคิริงาคุเระ 

โทบิรามะยืนพิงต้นโมกใหญ่ขนาดเท่าห้าคนโอบ  เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าผืนป่าแห่งนี้อุดมสมบูรณ์กว่าหมู่บ้านโคโนฮะ

หลายเท่าตัว ไม่ว่าจะเรื่องปุ๋ยดิน ต้นไม้ขนาดใหญ่กว่าร้อยปี สัตว์ป่าหายากสามารถพบเห็นได้ที่นี่

คาโอรุก้าวเดินมาถึงพอดี โทบิรามะส่งเอื้อมมือออกไปเกือบสุดแขนคว้าร่างคาโอรุเข้าสู่อ้อมอก

                “ ปล่อยข้า “ คาโอรุสั่ง พยายามผละออกจากอ้อมแขนหนา

โทบิรามะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคาโอรุเมื่อครู่ เพียงแต่ว่าไม่อยากพูดให้มันเยอะหรือเปลืองทั้งน้ำลายและหน้ากระดาษเท่านั้น

จากมือเล็กพยายามแงะมือโทบิรามะออกกลายเป็นสวมกอดรอบเอวโทบิรามะแน่น

                “ แล้วพวกมันจะได้รับกรรมอย่างสาสม “ คาโอรุซุกหน้าลงบนแผงอกของโทบิรามะพูดด้วยเสียงอู้อี้

ปลายนิ้วมือขยำเสื้อยืดสีขาวของโทบิรามะคล้ายกำลังระบายอารมณ์ โทบิรามะพอจะเดาออกแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ที่หมู่บ้านคิริงาคุเระ บอกได้ว่าคงไม่เละ ก็คงพังกันไปข้างนึง  เห็นท่าว่าไม่ดี โทบิรามะตัดสินใจช้อนตัวและอุ้มร่างคาโอรุแนบอก

ใช้วิชาเหินกลับไปที่ห้องทำงานของโอายามาดะ พาคาโอรุกลับไปยังที่พักห้องนอนกว้างขวางของคาโอรุ  

มือซ้ายโทบิรามะยังกุมมือขวาของคาโอรุแน่น  เมื่อถึงห้องพักของคาโอรุ  คาโอรุกลับปิดประตูใส่หน้าโทบิรามะทันที

สร้างความงุนงงให้กับโทบิรามะเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าควรจะเดาอารมณ์ว่าดีหรือไม่ดีรับมืออย่างไร

                “ กลับไปเถอะ สงครามครั้งนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับโคโนฮะเลย “ คาโอรุพูดจากขึ้นอีกฝั่งหลังบานประตู

                “ เดี๋ยวคุณก็คิดถึงฉันพอดี “

                “ นี่เป็นสงครามที่คุณไม่ควรเข้ามาตั้งแต่ทีแรกแล้ว “

                “ คาโอรุ “ 

                “ อีกอย่างนะเรารักกันไม่ได้หรอก เราไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง “

                “ คาโอรุเปิดประตูแล้วออกมาคุยกันดีๆเถอะ “

                “ ไม่ “ หล่อนตอบเสียงแข็ง

                “ ฉันขอเหตุผลดีๆสักอย่างได้ไหม ถ้าเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นฉันจะยอมกลับไปทันที โดยไม่กลับมาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย “

โทบิรามะใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ในการเข้าคุย สิ้นประโยคคาโอรุยอมเปิดบานประตูห้องออกมาคุยกับโทบิรามะอย่างสันติ

หล่อนพาเขาเข้าไปยังในห้องส่วนตัวโดยเปิดประตูห้องทิ้งไว้ เผื่อโทบิรามะทำอะไรคาโอรุแบบไม่คาดคิดหล่อนจะได้ตะโกนเรียก

ให้คนช่วยได้ทัน ซึ่งนอกจากคนสนิทหล่อนไม่เคยพาใครเข้าไปอีกเลย

                “ เฮ้อ “ หล่อนถอนหายใจ มันไม่ใช่เรื่องง่ายจะพูดออกไปกลับกลายเป็นเรื่องยากจะอธิบาย

อีกอย่างมันเป็นเรื่องภายในครอบครัว ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวด้วย ไม่ใช่นิสัยของคาโอรุในการพูดเรื่องของตัวเองมากนัก

                “ ว่าอย่างไรละ? ” โทบิรามะรอ ตั้งใจฟัง

                “ ตำนานได้เล่าขานมีชายพเนจรไม่ทราบที่มาคนหนึ่งได้เดินทางมาที่เกาะจันทร์เสี้ยวแห่งนี้ ประจวบเหมาะกับ

มีเสือร้ายออกอาละวาดจับชาวบ้านกินเป็นอาหารทุกวันคืนพระจันทร์เต็มดวง ชายพเนจรไม่รู้เรื่องการอาละวาดของเสือร้าย

เขาสังหารมันจนสิ้นลายเพราะอยากได้เสื้อคลุมหนังสัตว์ไว้ป้องกันภัยหนาวจากหิมะกัด ไม่นานชาวบ้านเชื่อกันว่าชายพเนจร

คนนั้นเป็นเทพเจ้าลงมาจุติเพื่อช่วยเหลือ ทุกคนจึงสถาปนาให้ขึ้นเป็นผู้ปกครองดินแดนแห่งนี้ “ คาโอรุพยายามใช้คำพูดเรียบง่าย

พูดเว้นวรรคให้อีกคนฟังอย่างเข้าใจ โดยไม่ต้องมีคำถามใดๆรบกวนจิตใจอีก

                “ แค่นี้? “ โทบิรามะอยากรู้ข้อมูลมากกว่านี้อีก

                “ ไม่เรื่องมันยังไม่จบแค่นี้ ชายพเนจรได้รับคำสาปจากเสือร้ายเต็มๆ เสือเบงกอลตัวนั้นเป็นเจ้าป่ามีหน้าที่ดูแล

อารักขาแผ่นดินทั้งหมดบนเกาะจันทร์เสี้ยว ที่ชาวบ้านอาศัยกัน พวกชาวบ้านไม่รู้กันหรอกว่าพวกเขาตังหากที่บุกรุกผืนป่า

คำสาปนั้นได้สืบทอดรุ่นต่อ รุ่นจนมาถึงตัวข้า “ 

                “ แล้วญาติของคุณหายไปไหนกันหมดละ ? “ 

                “ พวกเขาขี้ขลาดต่างพากันหนีไปหมดแล้ว “ 

                “ แค่นี้หรอ ? “ 

                “ รู้แล้วก็ ก-ลั-บ-ไ-ป-ซะ- “ คาโอรุเล่นสะกดทีละตัวเผื่อโทบิรามะจะได้เข้าใจมากขึ้น เพื่อความปลอดภัยของโทบิรามะเอง

                “ คุณมีชีวิตไปเพื่ออะไรคาโอรุ?  ผัวก็ไม่อยากมีลูกก็ไม่อยากได้แถมยังไม่ต้องการความรักจากใครอีก

สำหรับฉันแล้วคุณก็ขี้ขลาด ไม่ยอมรับความจริงเหมือนญาติๆของคุณเท่านั้น “ โทบิรามะเข้าใจว่าคาโอรุก็ไม่อยากให้พวกลูกๆ

ที่กำลังจะเกิดขึ้นมาลืมตาดูโลกต้องมารับคำสาปนั้นไปด้วย แต่เรื่องการสืบพันธ์สืบทอดสันดรไปยังรุ่นหลานมันเป็นเรื่องของ

ธรรมชาติอยู่แล้ว ไม่มีใครห้ามกันได้หรอกนอกจากจะเป็นพระหรือไม่ก็ขันทีไปเลย

                “ นายถั่วงอกมันจะมากไปแล้วนะ ! “

                “ หรือว่าไม่จริง? “ โทบิรามะขยับเข้ามาใกล้คาโอรุมากขึ้น คาโอรุถอยหนีเป็นครั้งแรกเสือสาวอย่างคาโอรุ

ถูกราชสีห์หนุ่มอย่างโทบิรามะไล่ต้อนจนติดมุม เพียงแค่ลมหายใจอุ่นๆของโทบิรามะรดลงตรงหน้าผาก คาโอรุพยายามข่มใจ

โทิบรามะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมสีแดงที่บดบังใบหน้าสวยงามนั้น ไปทัดหูเพื่อจะได้ยลโฉมความงามได้อย่างสะดวกตา

คาโอรุกลับนิ่งเฉยกับท่าที(เกือบจะ)คุกคามของโทบิรามะ หล่อนนิ่งจังงัง ไม่ได้แปลว่าหล่อนใจง่ายกับผู้ชายอย่างเขา

แต่แปลกใจกับตัวเองเหลือเกิน หล่อนไม่มีท่าทีรังเกียจหรือต้องรีบผลักไสผู้ชายออกไปให้ห่าง แม้ว่าสมองสังารว่าควรจะรีบ

ถอยออกไปให้ไกลจากผู้ชายอันตรายตรงหน้า ทว่าร่างกายกัลบไม่ยอมทำตาม 

                 " ว่าไง ? " โทบิรามะต้องการคำตอบ เขาลดระดับเสียงลง ใช้น้ำเสียงที่สุภาพกับหล่อนมากขึ้น

แตกต่างจากเมื่อครู่              

                เสียงเคาะบานประตูห้องดังขึ้นสามครั้ง เตือนให้ทั้งคู่หยุดการเคลื่อนไหว

บอกเลยว่าถ้าหากไม่มีเสียงเคาะประตู คาโอรุคงถูกโทบิรามะเล่นงานหนักแน่

                “ ขออภัยครับ ท่านโอยามาดะมีรับสั่งให้ท่านคาโอรุเข้าพบด่วน ส่วนท่านโทบิรามะเชิญที่ห้องทำงาน

ของท่านโอยามาดะครับ “ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเข้ามารายงานพลางโค้งตัวเล็กน้อย เสียงทุ้มดังกังวาน เขามีเส้นผมสีดำสนิท 

นัยน์ตาสีน้ำทะเลอ่อน สวมเสื้อชุดฮากามะสีสด คาโอรุพยักหน้า หล่อนเดินตามออกจากห้องพักของตนทันทีเพื่อไปพบกับโอยามาดะ

โดยไม่หันมองหรือใช้หางตามอง สนใจเลยว่าโทบิรามะจะรู้สึกอย่างไร (บางทีเขาอาจจะต้องการอย่างอื่นมากกว่าคำตอบ)                 

                “ โชเฮย์ เจ้ากลับมาตอนไหนกัน? “ คาโอรุถาม

                “ สิบนาทีที่แล้ว “ เจ้าของนามโชเฮย์หันมายักคิ้วซ้ายใส่คาโอรุ ส่วนคนโดนยักคิ้วใส่ถึงกับต้องเมินหน้าหนี

                “ เมื่อคืนฮินาตะบอกว่าเจ้าเข้าไปฉีดปลวกในห้องนอนข้า “

                “ บ้าแล้วคาโอรุ ข้าเพิ่งกลับมาถึงเองนะสดๆร้อนๆกลิ่นเหงื่อยังหอมกลุ่นจากเตาอยู่เลย “ ไม่ให้เสียเปล่า

โชเฮย์ขยับเข้าใกล้คาโอรุเข้าเล่นงานทีโดยใช้วงแขนกว้างล็อคคอคาโอรุไว้ กดใบหน้าสวยแนบกับรักแร้ของตน เพื่อให้คาโอรุได้สัมผัส

ถึงคำว่าหอมกรุ่นจากเตามากยิ่งขึ้น

                “ อี๋ ไอ้บ้าโชเฮย์พอแล้ว “ คาโอรุกลั้นหายใจแทบตายเพื่อไม่ให้สูดรับกลิ่นกายจากใต้รักแร้

เดี๋ยวก่อนนะเเสดงว่าเมื่อคืนนี้คงเป็นแผน(ผลิตทายาท)ของโอยามาดะอย่างแน่นอน ร้ายกาจนักนะบังอาจให้ฮินาตะ

มาหลอกหล่อน แล้วบอกว่าเข้าไปฉีดปลวกในห้อง  ที่ไหนได้พาคาโอรุไปนอนห้องรูหนูกับคนอย่างโทบิรามะได้ 

บอกได้เลยว่าแค้นครั้งนี้มีเอาคืนอย่างสาสมจัดหนักจัดเต็ม หนักหน่วงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาแน่ 

กับเรื่องที่คาโอรุมีสามีเป็นตัวเป็นตน พี่ชายก็แทบอยู่ไม่สุข  ผลิตทายาทก่อนล่วงหน้าซึ่งก็ไม่มีใครตำหนิอะไรอยู่แล้ว 

อยากจะให้คาโอรุรีบแข่ง...บอกได้เลยว่าโอยามาดะคิดผิด!

                “ ก็ได้ นั่นนะหรอคู่จิ้นของเจ้าหนะ ? “ โชเฮย์ยอมคืนอิสระให้คาโอรุ

เขาถามคาโอรุด้วยเสียงทุ้มเอกลักษณ์เฉพาะตัว  รอฟังคำตอบ อะไรกันเขาไม่อยู่ที่เกาะเพียงแค่อาทิตย์เดียว

กลับพลาดข่าวคราวไปหลายเรื่อง เช่น ข่าวคาโอรุเลือกคู่ครองเสียจนได้ ใจจริงแล้วโชวเฮย์ก็อยากอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย

ซึ่งคอยรอซ้ำเติมคาโอรุมากกว่าแสดงความดีใจ

                “ เงียบไปแบบนี้แสดงว่าใช่ละสินะข้าจะตัดชุดสูทรอนะ ” โชเฮย์หัวเราะคิกคัก ท่าทางข่าวรือจะเป็นเรื่องจริง

คาโอรุไม่ตอบคำถามได้แต่ถลึงตาใส่ หล่อนอยากใช้เทปกาวขนาดใหญ่ปิดปากช่างจ้อเพื่อให้โชเฮย์เลิกพูดเรื่องโทบิรามะเสียที

โชเฮย์พาคาโอรุมาถึงท้องพระโรงซึ่งเต็มไปด้วยเหล่าเสนา อำมาตย์ ทหารยอดฝีมือนั่งเรียงรายเป็นระเบียบเรียบร้อย

รอคาโอรุเพียงคนเดียว

                “ เสือหมอบแมวเซารายงานว่าพวกคิริฯจะเข้าตีในเช้ามืดวันรุ่ง “ โอยามาดะพูดเต็มเสียง

                “ ท่านพี่มีแผนว่าอย่างไรล่ะ?  “ คาโอรุอยากทราบเรื่องแผนการ

                “ ข้าจักล่อมันเข้ามาที่แหลมเตรียมดักต้อนให้พวกมันเข้ามาในเขตน้ำตื้น บั่นทอนกำลังทหารของพวกมันไว้ ”

โอยามาดะถือไม้เล็กๆคล้ายไม้บาตองทว่ามันยาวกว่า ชี้ลงบนแผนที่จัดตั้งในแนวนอนเพื่อความเข้าใจง่ายของทุกฝ่าย

                “ พวกหมาลอบกัดอย่างคิริฯไม่จบแค่นี้แน่ ปกป้องหัวเมืองไว้จัดตั้งค่ายทหารหน้าชายหาดหลังภูเขา

เร่งให้ชาวบ้านเก็บผลผลิตทางการเกษตรไว้ที่คลัง อพยพเด็ก ผู้หญิง คนชรา เข้าหลุมหลบภัยทั้งหมด “ คาโอรุสั่งการเพิ่มเติม

                “ นำทัพหลวงเข้าปะทะซ้ำพวกคิริฯที่แหลม “ โอยามาดะวางแผนต่อ แถมใช้ไม้ในมือชี้ลงแผนที่

                “ ท่านพี่ก็ใจร้อนไม่เปลี่ยน ทำทีว่าพวกเรายอมถอยทัพแล้วล่อพวกมันมาให้หมดในสมรภูมิที่เราได้เปรียบ

สังหารพวกมันให้หมดยันคนสุดท้าย “ โอยามาดะเหลือบไปเห็นแววตาของคาโอรุก็เข้าใจ  แววตาโหดร้ายแบบนั้นเหมือนกับ

ท่านพ่อไม่ผิด หล่อนมีแผนการแยบยลมากกว่าเขาเป็นเท่าตัวไม่สิต้องเรียกว่าแผนของคาโอรุมาเหนือกว่าแผนของเขาอีกด้วยซ้ำ

หล่อกล่อศัตรูเข้ามาในพื้นที่ที่เราชำนิชำชาญใช้ประโยชน์จากสมรภูมิรบที่ได้เปรียบ เรียกว่าเรามีพื้นที่ดีมีชัญไปกว่าครึ่ง

                “ เจ้าและทหารข้างถนนไปดักเฝ้าหน้าหาดอย่าให้พวกมันได้ขึ้นมาเหยียบบนฝั่งก็พอ “ โอยามาดะมอบหมาย

หน้าที่ตรงนี้ให้คาโอรุทันที

                “ รับทราบค่ะฝ่าบาท “ คาโอรุโค้งตัวรับฟังคำสั่งตรงของโอยามาดะ

ขณะที่โทบิรามะยืนรอโอยามาดะกลับจากการประชุมครั้งใหญ่ระดับหมู่บ้าน เขายืนอยู่ในห้องทำงาน 

ที่ไม่ได้มีของประดับห้องเช่นเฟอร์นิเจอร์หรูหรา แชงกาเรียไฮโซ ภาพวาดสีน้ำมันที่ถูกซื้อมามูลค่าราคาสูงต่างๆ

ประดับกำแพง ข้างฝามีเพียงแค่โต๊ะทำงาน โต๊ะเขียนแบบ แล้วก็ชั้น-ตู้เก็บหนังสือขนาดใหญ่ ไม่กี่อย่างสร้างความสบายตา

เวลามองขณะก้าวเท้าเดินช้าๆ โทบิรามะสังเกตขอบหนังสือทุกเล่ม ถูกจัดเรียงเป็นไล่จากตัวอักษรและหมวดหมู่อย่างชัดเจน

นับได้คร่าวๆมากกว่าหนึ่งร้อยเล่มไม่ว่าจะ บันเทิงคดี นิยาย นิทาน วรรณคดี วรรณกรรม มีให้เลือกอ่านได้อย่างไม่ซ้ำซากจำเจ

ตามใจต้องการอีกด้วย การจัดเก็บของแบบนี้ก็บอก สามารถบอกอุปนิสัยเจ้าของห้องได้เหมือนกัน ถ้าหากให้เทียบกับฮาชิรามะ

ตั้งเอกสาร แฟ้มงานเรียงกันไม่เป็นระเบียบ แถมยังปนกันมั่วไปหมดทุกสิ่งอย่าง โทบิรามะต้องมาเป็นฝ่ายจัดแยก

แฟ้มงานหรือเอกสารเหล่านั้นให้เข้าที่ 

                “ ท่านโทบิรามะ ข้าอยากให้ท่านช่วย  “ โอยามาดะกลับเข้าห้องทำงานหลังจากประชุมใหญ่เสร็จ

                “ อะไรหรอ? “

                “ ท่านทราบดีใช่ไหมว่าข้ากำลังทำสงครามกับคิริฯ “ 

                “ อืม “ โทบิรามะพยักหน้า

                “ ข้าอยากให้ท่านกักบริเวณไม่ให้คาโอรุออกจากเกาะที ข้ากลัวว่านางจะได้รับอันตราย “ 

หาใช่แค่จะเป็นอันตรายถึงชีวิตให้คนเป็นพี่ต้องห่วง แต่กลัวว่าจะแอบยกทัพหรือกองกำลังเล็กๆไปขึ้นฝั่งหมู่บ้านคิริงาคุเระ

แล้วไม่มีใครบัญชาทัพบนชายหาดมากกว่า อาจจะทำให้มีช่องโหว่ในการป้องกันหรือที่เรียกกันว่าโดนตีทัพแตก

                “ ฉันจะลองดูนะ “ โทบิรามะไม่กล้ารับปากมากนักเพราะรู้ว่าคาโอรุดื้อดึงขนาดไหน และอีกอย่างนี่คือเรื่องสงคราม

ซึ่งเขาก็ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวดองด้วยอยู่แล้ว

                “ อ่ะ เผื่อว่าท่านต้องใช้ “ ว่าแล้วโอยามาดะก็ส่งกุญแจมือให้โทบิรามะพร้อมลูกกุญแจ

โอยามาดะเกาท้ายทอยด้วยเขินอายเล็กน้อยปนกับรอยยิ้มบนใบหน้า โดยที่ไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติมหรือวิธีการใช้กุญแจมือ

ทำให้โทบิรามะเข้าใจว่าเขามีกุญแจมือไว้ใช้ทำอะไรนอกเสียจาก ......( ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)

คาโอรุก้าวขาเดินมุ่งตรงไปบ้านพักตากอากาศ บริเวณหลังชายหาดตามคำสั่งของโอยามาดะ

หล่อนตรงเข้าไปในตัวบ้านเดี่ยวสองชั้นแนวโมเดิร์น ทันทีพบกับพวกทหารข้างถนนหรือจะเรียกอีกชื่อว่า ‘จตุรงคบาท’ ของตน

เหล่าทหารเอกคู่ใจถูกฝึกมาเพื่อต่อสู้ออกรบกับฆ่าศึกโดยเฉพาะประกอบไปด้วย มัทสึโมโต โชเฮย์  , นาคากาวะ มายุ , 

ฮายาชิ  ฮินาตะ และ ฮาเซกาวะ นัตสึ

                “ ขอคำสั่งด้วยครับ “ มายุลุกขึ้นยืนตรงเมื่อเห็นผู้เป็นนายเดินเข้ามา

                “ ตั้งค่ายล้อมชายหาดไว้อย่าให้คลาดสายตา  “ คาโอรุสั่งการ ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างพากันยืนขึ้นทันที

หรือกำลังทำอะไรส่วนตัวต้องหยุดมือทันทีและมาหยุดอยู่ตรงหน้าของคาโอรุพร้อมรับคำสั่ง

                “ รับทราบครับ “ ทุกคนตอบพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียง

                “ แล้วผลงานของท่านโอยามาดะละฮะ? “ ฮินาตะโพล่งถาม

                “ จัดตั้งไว้แบบนั้นแหละ “ คาโอรุตอบเสียงนิ่ง

                “ ท่านโอยามาดะก็ขี้เล่นไม่เปลี่ยน “ นัตสึหัวเราะกับประโยคคำพูดของคาโอรุ

ผลงานชิ้นโบว์แดงของท่านโอยามาดะ กำลังจะเปิดให้พวกนินจาจากคิริงาคุเระได้เห็นต้องเป็นที่ประจักไปทั่วแน่

                “ นั่นนะสิถือว่าต้องเก็บเข้าพิพิธภัณฑ์ “ มายุมีแซวอย่างต่อเนื่อง

                “ พอเลยพวกเจ้า ข้าจะไม่อยู่เฉยรอท่านพี่ส่งคนของเราออกไปตายหรอกนะ คืนนี้เราจะบุกเข้าลอบโจมตีพวกคิริฯ ”

ทุกคนรู้ว่าคาโอรุต้องพูดประโยคนี้พวกเขาตั้งหน้าตั้งตารอคำสั่ง ตามประสงค์ของคาโอรุ

                “ พวกมันมีแนวปืนใหญ่ทุกๆห้าเมตร กองกำลังทหารมากกว่าเราเป็นสิบเท่าเชียวนะ “ โชเฮย์รีบรายงาน

เขาเป็นหนึ่งในเสือหมอบแมวเซาของคาโอรุแอบเข้าไปสืบเรื่องภายนอก ภายในแคว้นคิริงาคุเระมารายงานให้กับผู้เป็นนาย

ที่หายตัวไปเจ็ดวันไม่ใช่ว่าไปทำธุระส่วนตัว หรือแอบอู้พักร้อน

                “ ข้าได้ยินมาว่าพวกคิริฯมีคนเยอะกว่าก็เพราะเต็มไปด้วยคนชราและเด็กเข้าร่วมสงคราม “ คาโอรุตอบกลับ

                “ แล้วเราจะบุกเข้าไปอย่างไรดีละฮะ? “ ฮินาตะสงสัยว่าคาโอรุมีแผนอะไรอยู่กันแน่

                “ คืนนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่ง น้ำค้างต้องลงมาแน่จะทำให้เกิดหมอกหนาในตอนเช้า “ คาโอรุมีแผนบุกเข้าตีตลบหลัง

ด้วยกองกำลังเล็กๆคล้ายกองโจร เรียกว่าใครลงมือก่อนมักจะได้เปรียบเสมอหรือเรียกตามภาษาวัยรุ่นว่าใส่ก่อนได้เปรียบ

                “ ฮินาตะ นัตสึมากับข้า ส่วนโชเฮย์ มายุ เจ้าคอยรับตรงนี้เตรียมตัวไว้ให้ดีเราจะบุกกันในตอนก่อนฟ้าสาง  “ 

                “ รับทราบครับฝ่าบาท “ ทุกคนตอบพร้อมกันราวกับนัดกันมา

                “ คาโอรุคู่จิ้นเจ้ามาโน่นแล้วแหน่ะ “ โชเฮย์พยักเพยิกหน้าบอกให้คาโอรุมองตาม

                “ ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว อย่าลืมนัดของเราละ “ คาโอรุมีเน้นย้ำกำชับเรื่องเวลาอีกที หล่อนจากทุกคนไปในทันที

ทุกคนทราบเรื่องหน้าที่ของตนดีอยู่แล้ว พวกเขากำลังหากิจกรรมทำร่วมกันก่อนจะออกรบเท่านั้น

โต๊ะสนุกเกอร์ตั้งไว้กลางห้องนั่งเล่นไม่ได้มีไว้ตกแต่งบ้านให้ดูรก ใช้สอยพื้นที่ให้คุ้ม พวกเขาทั้งสี่คนมักจะมาเล่นเพื่อผ่อนคลาย

หลังจากทำสงครามหรือไม่ก็ก่อนสงคราม เพื่อเป็นการกระชับมิตร บางหนคาโอรุก็มีเข้ามาแจมด้วย

                “ ท่านโทบิรามะฮะทางนี้ๆ “ ฮินาตะโบกมือเรียกเขาไปมา

                “ คาโอรุละ? “

                “ แหม่ มาถึงก็ถามหาท่านคาโอรุก่อนเลยหรือไงกัน?  ฮ่าฮ่า ข้ามัทสึโมโต โชเฮย์  “

โชเฮย์แนะนำตัวให้โทบิรามะทราบอย่างเป็นทางการ โทบิรามะจำได้เขาเป็นคนที่พาคาโอรุไปหาโอยามาดะ

และบอกให้เขาไปรอโอยามาดะที่ห้องทำงานนี่เอง

                “ ท่านโทบิรามะฮะนี่หัวหน้านาคากาวะ มายุ หัวหน้า ฮาเซกาวะ นัตสึ “ ฮินาตะอาสาแนะนำให้ทุกคนรู้จัก

กันอย่างเป็นทางการ หัวหน้ามายุตัวสูงโปร่งพอๆกับหัวหน้าโชเฮย์ ไว้ผมทรงอันเดอร์คัตไถข้างเห็นหนังศีรษะสีทอง

ระเบิดหูทั้งสองข้างคล้ายกับมีโอริโออยู่ในติ่งหูทั้งสองข้าง มองอีกทีคล้ายกับกาเบรียล การ์เซีย นักร้องนำวงBlack Tide 

เวอร์ชั่นผมทองซะอย่างนั้น หัวหน้าฮาเซกาวะ นัตสึ มีส่วนสูงกว่าร้อยเก้าสิบห้าเซนติเมตร ไว้ผมทรงสินเฮด เลี้ยงหนวดเคราสีชา

ตกแต่งได้อย่างดูสะอาด แฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม เท่านั้นยังไม่พอยังมีรอยสักบนใบหน้า แผงอก แผ่นหลัง ไม่ว่าจะเป็นห้าแถว

 ยันต์เกราะเพชร หรือจะเป็นเสือเหลียวหลัง ดูจากภายนอกโทบิรามะเดาว่าหัวหน้านัตสึมีอายุไม่น่าต่ำกว่าสามสิบปลายๆ

                “ มาเล่นด้วยกันสิท่านโทบิรามะ  “ นัตสึชวนโทบิรามะเข้าร่วมวงเล่นสนุกเกอร์

มายุหันมาส่งไม้คิวให้อย่างมัดมือชก เพื่อไม่ให้โทบิรามะปฏิเสธคำชวน

                “ ข้าไม่จับทีมคู่กับฮินาตะนะ “ มายุดักออกปากเป็นคนแรก

                “ ข้าก็ไม่เอาๆ “ ทุกคนต่างพากันเห็นพ้องส่งเสียงฮือต้องกันไม่รับฮินาตะเข้าทีมด้วย

                “ ท่านโทบิรามะอยู่ข้างกระหม่อมนะฮะ “ ฮินาตะกอดโทบิรามะแน่น ใช้สายตาสุดหวานออดอ้อนโทบิรามะ

ไม่ยอมให้เขาไปไหน  ด้วยส่วนสูงแค่ร้อยห้าสิบแปดเซนติเมตรของฮินาตะทำให้เหมือนว่าเขาเป็นเด็กยังไม่โตเต็มที่

                “ พวกเราก็อยากรู้จักท่านเป็นการส่วนตัวด้วยสิ เล่นไปคุยไปละกันนะ “ โชเฮย์ส่งขวดเบียร์สีเขียวขนาดพอดีมือ

ให้โทบิรามะแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรให้

                “ อืม “ โทบิรามะพยักหน้า รับเบียร์มาถือไว้แต่ยังไม่ดื่ม

                “ ยิ่งพวกเราสนิทกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้จัก ผูกพันกันมากขึ้นฮะ “ ฮินาตะอธิบายให้โทบิรามะเข้าใจ

                “ งั้นข้าเปิดเรื่องก่อนละกัน ข้าโชเฮย์เป็นลูกชาวนาได้เข้าร่วมรบฝึกดาบและเลื่อนตำแหน่งตามความสามารถ

ข้าเกิดมาในยุคสงครามชาวบ้านที่นี่ อยู่ในสภาวะขาดแคลนอาหารและเครื่องดื่มซ้ำยังมีโรคระบาดด้วย

เกาะจันทร์เสี้ยวกำลังจะเสียดินแดนให้แคว้นซึนะฯ ข้าไม่เคยลืมในวันที่ท่านคาโอรุปรากฏตัว หล่อนบอกว่าเป็นลูกพ่อค้าในเมือง 

นำเมล็ดพันธัญญาหาร ยารักษาโรคมาแจกให้ชาวบ้านข้าก็เชื่ออย่างนั้นซะสนิทใจ ไม่ทันได้เอะใจเลยว่าหน้าตาผิวพรรณแบบนั้น

คงไม่น่าใช่ลูกพ่อค้าธรรมดาเสียแล้ว ข้าก็ช่างเขลาจริงๆ “ โชเฮย์พูดปนหัวเราะขบขันกับความซื่อของตนอย่างไม่อายใคร 

ทุกคนต่างพากันฮาครืนยกใหญ่กับเรื่องราวความเปิ่นของโชเฮย์มีอีกเยอะ โทบิรามะพอจะจับได้จากน้ำเสียงของโชเฮย์

ในเวลาพูดถึงคาโอรุ เขามักจะใช้น้ำเสียงอ่อนโยนอยู่เสมอ จนโทบิรามะทราบความรู้สึกของเขาที่มีต่อคาโอรุแล้วล่ะ

                “ ถึงตาข้าแล้วนะ ข้าเป็นนักโทษประหารกำลังรอวันตาย ในข้อหาพยายามช่วยชีวิตท่านคาโอรุจากบ่อจระเข้

ไม่มีใครทราบว่าท่านโซอิจิโร(พ่อคาโอรุ)ทำไมถึงได้เกลียดชังท่านคาโอรุนัก ท่านโซอิจิโร่ถีบท่านคาโอรุตกเหว พาไปขังไว้ในถ้ำ

โยนลงบ่อจระเข้ ถ้าให้เทียบกับท่านโอยามาดะผู้เป็นแฝดพี่ต่างกันฟ้ากับเหว ท่านโอยามาดะได้รับการเรียนหนังสือ

ร่ำเรียนวิชากระบี่ กระบอง การเมืองการปกครอง มีโอกาสเหนือกว่าท่านคาโอรุเยอะ ซึ่งท่านคาโอรุไม่ได้รับการเอาใจใส่จาก

ท่านโซอิจิโร่ผู้เป็นพ่อและแม่ ท่านคาโอรุไม่เคยโกรธเคืองผู้เป็นพ่อสักครั้ง สิบสองปีก่อนกษัตริย์โทคาโร่ต้านทัพของแคว้นคิริฯไม่ไหว

จึงต้องให้ท่านโซอิจิโร่ซึ่งในตอนนั้นทรงออกผนวช กลับมาช่วยทำศึกและชนะ ท่านโซอิจิโร่ได้รับการยอมรับจากผู้คนมากกว่า

ท่านโทคาโร่ ทำให้ท่านโทคาโร่ตัดสินใจสังหารน้องชายตนทิ้งซะเพื่อไม่ให้เป็นเสี้ยนหนาม ประจวบเหมาะท่านคาโอรุ

ม้านอกสายตานำศีรษะของแม่ทัพจากแคว้นซึนะฯ คิริฯกลับมาเป็นของขวัญแก่ท่านโทคาโร่ ท่านคาโอรุจึงกลายเป็นที่รู้จัก

ในนามว่าเทวีแห่งสงครามในตอนนั้น  ไม่ว่าจะออกศึก สงครามชิงชัยท่านคาโอรุไม่เคยพ่ายแพ้กลับมาสักครา ท่านคาโอรุกลายเป็น-

ที่โปรดปรานของท่านโทคาโร่ทั้งในความเก่ง ปราดเปรื่องกว่าผู้เป็นแฝดพี่ ท่านคาโอรุล่วงรู้ถึงแผนการร้ายของท่านโทคาโร่ 

ท่านคาโอรุคิดจะทำการสังหารท่านโทคาโร่แต่ไม่ทันได้ลงมือท่านโทคาโร่กลับเสียชีวิตลงด้วยโรคเลือด ราชวงศ์ฟูจิวาระ

จึงตกมาถึงการปกครองของท่านโซอิจิโร่ การปกครองสมัยท่านโซอิจิโร่ผ่านไปถึงสองปี ท่านโซอิจิโร่เสียชีวิตลงด้วยโรคประจำตัว

จนกระทั่งมาถึงตอนนี้ยุคสมัยของท่านโอยามาดะปกครองเกาะจันทร์เสี้ยวในปัจจุบัน “  นัตสึเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้โทบิรามะฟัง

อย่างใจเย็น เขาพยายามเล่าเรื่องอย่างไม่พลาดตอนสำคัญ

                “ ที่ข้าเล่ามาทั้งหมดข้าอยากให้ท่านโทบิรามะเข้าใจ ท่านคาโอรุไม่ได้คิดร้ายกับท่านหรอกนะ “ นัตสึแถมอีกนิด

                “ กระหม่อมชอบท่านโทบิรามะ แต่ถ้าท่านทำท่านคาโอรุเสียใจกระหม่อมจะไม่ให้อภัยเหมือนกันฮะ “

ฮินาตะบอกตามความรู้สึก  ตั้งแต่เขาเห็นโทบิรามะไปช่วยคาโอรุจากระเบิดกบกระโดดมาอย่างไร้รอยขีดข่วน

ทหารคุ้มครองส่วนตัวอย่างเขาได้แต่มองตาปริบๆ ลึกลงในใจแล้วฮินาตะก็อยากฝากท่านคาโอรุไว้กับโทบิรามะเหมือนกัน

“ จะดูแลอย่างดีเลยละ “ โทบิรามะหันมาส่งยิ้มให้ฮินาตะ 

ความจริงแล้วคาโอรุก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรตามเรื่องข่าวลือสักนิด  ซ้ำหล่อนเป็นคนจิตใจดีมีเมตตาอีกด้วย

โทบิรามะพยักหน้าเข้าใจในคิดของนัตสึและฮินาตะ ถ้าคาโอรุไม่แน่จริงคงไม่บุกไปหมู่บ้านโคโนฮะด้วยตัวคนเดียวแบบนั้นหรอก 

เล่นข่มซะฮาชิรามะหงอขนาดนั้น โทบิรามะอยู่เล่นจนจบเฟรม  กว่าจะปลีกตัวหนีจากทุกคนได้เล่นเขาแทบหมดสติ

ไม่ยักกะรู้ว่าเหล่าบรรดาหัวหน้าจะคอแข็งยกดื่ม ยกดื่มขนาดนี้ไม่ว่าจะเป็นฮินาตะก็ด้วยเห็นเป็นเด็กเล็กดื่มดุกว่าผู้ใหญ่บางคนอีก

คาโอรุนอนเหยียดกายเปลือยเปล่าอยู่ในอ่างอาบน้ำจากุจชี่ น้ำอุ่นช่วยทำให้ร่างกายผ่อนคลาย

กลิ่นหอมหวานของดอกกุหลาบ ช่วยให้คลายเครียดจากเรื่องงานหรือเรื่องวุ่นๆได้อย่างดี คาโอรุปิดเปลือกตาลงหลับตาพริ้ม

โดยไม่รู้เลยว่าประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ปรากฏร่างของ โทบิรามะสวมเท้าแมวย่องขึ้นไปถึงห้องน้ำ

บุกจู่โจมคาโอรุไม่ทันได้ตื่นตูม กว่าหล่อนจะรู้สึกตัวก็เห็นโทบิรามะถอดเสื้อ กางเกงยีนส์ออกจากตัวเหลือเพียงบ็อกเซอร์ 

คาโอรุรีบเอื้อมมือคว้าผ้าเช็ดตัวบนราวพาดผ้าทันที แต่กลับสายเกินไปโทบิรามะย่องเข้ามาจากทางด้านหลังใช้ท่อนแขนแข็ง

ล็อคเอวคอดเล็กไว้ได้ทันเวลา

                “ จะไปไหนกันเล่า? ” โทบิรามะลากตัวคาโอรุลงอ่างกลับเข้าที่เดิม

                “ ข้าอาบเสร็จแล้วคุณจะใช้ต่อก็ตามสบาย “ คาโอรุขัดขืนปนดิ้น

                “ อะไรกันบอยๆแมนๆอาบน้ำขัดหลังด้วยกันไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย อืม...หอมจัง “ โทบิรามะชะโงกหน้ามองคาโอรุ

จากทางด้านหลัง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทางซ้ายมือ ลมหายใจเข้าออกมีกลิ่นแอลกอฮอล์ของโทบิรามะทำให้คาโอรุรู้ว่าเขาดื่มมาแน่นอน

แถมยังสูดลมหายใจแรงๆรับกลิ่นหอมหวานบนตัวคาโอรุอีกด้วย

                “ นายถั่วงอก! “ คาโอรุพยายามแงะท่อนแขนโทบิรามะออกจากฐานอก ไม่มีแม้แต่ผ้าขนหนูห่อตัวไว้

แผ่นหลังเล็กแนบอิงกับชิดกับแผงอกช่วงกล้ามหน้าท้องแน่นๆของโทบิรามะ  ทำให้คาโอรุรู้ซึ้งถึงเรื่องกายสรีระความแตกต่าง

ระหว่างชายหญิงไม่ว่าคาโอรุจะตัวสูงเทียบเท่ากับผู้ชาย เมื่อเทียบกับโทบิรามะโอบกอดจากทางด้านหลัง ร่างกายโครงสร้าง

มวลกระดูกกลับกลายเป็นเด็กหญิงตัวเล็กไปในบัดดล  ยิ่งท่อนแขนแข็งรัดแน่นใต้อกยิ่งทำให้รู้ว่ากำลังโดนลวนลาม

                “ อืม “ โทบิรามะเปล่งเสียงในลำคอท่อนแขนแข็งยอมคลายออกจากใต้อกเสียที  คาโอรุหายใจคล่องกว่าเดิม

แต่มันไม่จบลงเพียงแค่นี้ ความเย็นจากฝ่ามือหนาทำให้คาโอรุถึงกับสะดุ้งเฮือก ความเย็นยะเยือกแผ่ออกจากฝ่ามือหนา

คล้ายกับก้อนน้ำแข็งขนาดเล็กไหลไปบนทุกตารางผิวสวยไร้ที่ติ มันกลับลูบไล้ไปบนเนินอกสวยกอบกุมหน้าอกมหึมา

เค้นคลึงด้วยอุ้งมือหนาอย่างถือวิสาสะ มือเล็กตีเพี๊ยะเข้าให้เต็มแรง ไล้จากอกสวยมาถึงเอวบางอ้อนแอ้นหน้าท้องแบนราบต้นขา

เรียวเล็กวกไปถึงต้นขาด้านใน

                “ ทำอะไรของคุณ หยุดนะ! “ คาโอรุชักขาหลบพยายามขยับตัวหนีให้พ้นมือปลาหมึกของโทบิรามะ

                “ ผ้าไง ผ้าขัดหลังไม่รู้หล่นไปไหนแล้ว “ โทบิรามะลากฝ่ามือหนาบนต้นขาเนียนด้านในสะเปะสะปะไปทั่ว

อย่างจงใจในทุกสัมผัสลากมุ่งหน้าตรงไปยังเนินสาวห่างไม่ถึงปลายนิ้ว มือหนาลากผ่านอย่างช้าๆเนิ่นนานคาโอรุปัดมือโทบิรามะทิ้ง

หล่อนหุบหนีบขาตัวเองแน่น

                “ คุณไม่ได้หยิบมันเข้ามาตั้งแต่ทีแรกแล้ว! “ คาโอรุรวบรวมแรงกายทั้งหมดหันไปผลักอกโทบิรามะเต็มแรง

หล่อนคว้าขวดยาสระผมได้ไม่รอช้าฟาดเปรี้ยงอัดเข้าขมับโทบิรามะดังโป๊กใหญ่ แรงหวดขนาดนั้นทำให้โทบิรามะสลบคอพับ

คาอ่างจากุจชี่ทันที ร่างหนาค่อยๆไหลลงไปนอนก้นอ่างทีละนิด คาโอรุรีบลุกออกจากอ่างหยิบผ้ามาคลุมตัวแล้วแจ้นออกจากห้องน้ำ

                “ ข้าก็ไม่ใช่คนใจดีอะไรหรอกนะ “ คาโอรุเดินกลับเข้าไปหาโทบิรามะอีกครั้ง คราวนี้หล่อนจับใต้คางของเขา

ยกขึ้นจากใต้น้ำมาวางพาดขอบอ่าง กลัวว่าโทบิรามะจะเสียชีวิตจากการจมน้ำเป็นผีเฝ้าอ่างอาบน้ำจริงๆ

พูดจบหล่อนก็รีบวิ่งแจ้นออกจากห้องน้ำทันทีโดยหารู้ไม่ว่า....

                “ หึหึ “ โทบิรามะเปิดเปลือกตามองคาโอรุไล่หลังออกไป ก็แค่สวมบทเล่นละครแกล้งสลบไปตามเนื้อเรื่องเท่านั้น

ให้คาโอรุได้ใจได้ไปก่อน  เขาเห็นสัญลักษณ์บนแผ่นหลังของหล่อนอย่างชัดเจน แผ่นหลังเล็กกลับมีรอยสักขนาดใหญ่

คล้ายกับราชสีห์อ้าปากกว้างขู่คำรามอย่างนั้น

โปรดติดตามตอนต่อไป...

ชอบก็โหวต กดแชร์  แสดงความเห็นได้อย่างเต็มที่จะจัดหนักจัดเต็มมาได้ไม่ว่ากัน น้อมรับทุกคำติชมเสมอ

ขอให้มีความสุขในการอ่านครับ 

                                                                                                                ด้วยใจรัก

                                                                                                                ChewWii