คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Say : Betcha Gon' Know!
- Betcha gon' know.
“ ว่าไงล่ะ? ” คาโอรุขึ้นเสียงดังแทบจะเป็นเสียงตะคอก เพราะอยากฟังคำตอบดีๆจากปากอาคันตุกะ
ได้ยินดังนั้นแล้วโทบิรามะกำลังจะอ้าปากพูดเข้าเรื่องอย่างเป็นทางการ เหตุใดเขาจึงต้องมาสถานที่แห่งนี้
เพราะรู้สึกว่าโดนแย่งซีน บทเด่นอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นครานี้คงไม่พลาดแน่!
“ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยคาโอรุเจ้าเสียมารยาทมาก! ไอ้ลูกพ่อแม่สอนไม่จำ! ” โอยามาดะยอมเสียมารยาทพูดแทรก
ขัดจังหวะ เขาปัดมือคาโอรุข้างจับดาบทิ้งไปอีกทาง ซ้ำยังจับข้อมือเล็กๆของคาโอรุ ออกแรงสักพักลากหล่อนตามการเดิน
แล้วก็โยน(เหวี่ยง)ร่างคาโอรุให้พ้นจากห้องทำงานอย่างไร้เยื่อใย แถมยังปิดประตูห้องใส่หน้าคาโอรุดังโครมใหญ่ส่งท้าย
เพื่อไม่ให้หล่อนเข้ามาก่อกวนได้อีก โทบิรามะเผลอจือปากด้วยความเซ็งแซ่ กำลังจะมีบทพูดอยู่แล้วเชียว
ดันโดนแย่งซีนอีกตามเคย!
“ เดี๋ยว ท่านโอยามาดะ พ่อท่านกับพ่อคาโอรุคนเดียวกันนะ ” โทบิรามะต้องเอ่ยเตือน
ได้ยินว่าคาโอรุเรียก โอยามาดะ ว่าท่านพี่ตลอด คงต้องพ่อแม่เดียวกันแล้วละ
“ เออ นั่นแหละ ” เห็นท่าทางของคาโอรุแล้วอดคันปากไม่ไหว จำต้องดุให้!
โอยามาดะได้รับความอับอายเป็นอย่างมาก กับการกระทำของผู้เป็นน้องสาว ท่านพ่อ ท่านแม่ อาจจะด่วนจากไป
ก่อนวัยอันควรไม่ทันได้อบรมเรื่องนิสัยของคาโอรุ แม่นม พี่เลี้ยง ทั้งสองคนก็ไม่อาจจะทนความดื้อรั้นของหล่อนได้ไหว
คงต้องปล่อยเลยตามเลย จนทำให้คาโอรุมีนิสัยเสียๆเช่นนี้
หากว่าโอยามาดะยังไม่ดัดนิสัยส่วนเสียๆของคาโอรุ เสียแต่ตอนนี้ คงจะไม่ทันการแน่
นิสัยแย่ๆคงจะได้แปรเปลี่ยนเป็นกมลสันดารไปโดยปริยาย ติดตัวไปจนตลอดสิ้นวันสุดท้ายของอายุขัย
“ อย่าไปเชื่อนะ ท่านพี่! ” คาโอรุโวยวายเสียงดังพลางดิ้นพล่านไม่ยอมๆ จากทางเดินข้างนอก
“ ท่านโทบิรามะยังไม่ได้บอกอะไรข้าสักอย่าง! ” บอกตามตรงว่าโอยามาดะเรื่องอารมณ์เสีย
“ ก็ได้ ท่านพี่ถ้าท่านอยากให้ข้าแต่งงานนัก ข้าจะแต่งงานกับชายที่เก่งกว่าข้า มีพละกำลังเหนือกว่าข้า
ออกศึกร่วมรบกับข้าได้อย่างทัดเทียม ข้าจะตบแต่งกับชายคนนั้น! ” ไม่รู้จะ หาเรื่องอะไรยอมให้โอยามาดะ เปิดประตู
และส่งแขกบ้านแขกเมืองออกไปให้พ้นหน้า พ้นตา หรือจะพ้นใจ คาโอรุจึงงัดเรื่องการแต่งงานของตัวเองขึ้นมา
เพื่อให้พี่ชายยอมคุยกับตนเองเสียที แม้ว่าตอนนี้บ้านเมืองกำลังมีภัยก็ตาม!
หากว่าเป็นเรื่องการแต่งงานของคาโอรุขึ้นมาแล้วละก็ ต่อให้อยู่กลางดงกระสุนปืน มีด หอก หรือคมดาบ
โอยามาดะก็ต้องรีบจัดงานแต่งงานให้ทันทีโดยปราศจากข้อแม้ตั่งต่างนานา สิ้นเสียงของคาโอรุ
โอยามาดะถึงกับรีบเปิดประตูห้องทันที
“ อย่าคืนคำพูดนะคาโอรุ! ” โอยามาดะจ้องตาคาโอรุไม่กระพริบ
เพราะตอนนี้มีโทบิรามะและเรียวตะเป็นสักขีพยานฟังหล่อนพูดอยู่
“ แน่นอน ชายใดยกดาบยามาโตะของข้าได้เขาเหมาะสม จะเป็น ‘สามี’ ของข้า! ”
“ เจ้าพูดเองนะคาโอรุ เรียวตะเจ้ารีบไปแจ้งให้ผู้คนทราบ เราจะตามหาบุคคลตามความต้องการของคาโอรุ
เปิดวังส่วนหน้าและจัดตั้งดาบยามาโตะไว้กลางแจ้ง ” โอยามาดะถึงกับเสียงดังใส่คาโอรุ เขาโกรธหล่อนจนใบหน้า ฝ่ามือ
ลำตัวสั่นไปหมดยิ่งกว่าองค์ลง โอยามาดะพยายามสะกดอารมณ์ไว้เขาหันไปสั่งการเรียวตะ
“ ขอรับฝ่าบาท ” เรียวตะโค้งตัวแล้วรีบออกจากห้องทำงานเพื่อไปดำเนินเรื่อง
“ ส่วนเจ้าออกไปได้แล้ว! ” โอยามาดะออกปากเมื่อคาโอรุหมดประโยชน์
“ ฝากไว้ก่อนเถอะท่านพี่ ! ” คาโอรุกระแทกเท้าเดินเสียงตึงตังจากไปอย่างนั้น
“ เออ อย่าลืมมาเอาคืนด้วยละ! ” โอยามาดะมีแซวทิ้งท้าย ป้องปากตะโกนไล่หลังคาโอรุ
“ ข้านี่เสียมารยาทจริงๆปล่อยให้คาโอรุทำขายหน้า ข้าขอประทานโทษด้วยนะ ”
โอยามาดะโค้งตัวเพื่อขอโทษโทบิรามะ เรื่องราวของบ้านเขานั้นวุ่นวายไปหมดเลย!
“ ไม่เป็นไรหรอกท่านโอยามาดะ ” โทบิรามะเข้าใจ ท่าทางคาโอรุจะไม่ไว้ใจเขา
ถ้าเป็นโทบิรามะแล้วเขาก็ไม่ไว้ใจใครเหมือนกัน
“ ว่าแต่ท่านมีเรื่องใดมาแจ้งข้าหรือ? ”
“ บรรดาสี่คาเงะกำลังจะทำสงครามกับท่าน ท่านโฮคาเงะรีบให้ฉันมาที่นี่เพื่อเตือนท่าน ” โทบิรามะได้พูดเสียที
กว่าเขาจะมีบทได้พูดนี่ก็เกือบสองหน้ากระดาษเข้าไปแล้ว(ได้แต่ยืนเงียบอย่างนั้น) ในที่สุดโทบิรามะก็ได้แจ้งเรื่อง
แก่ผู้นำสูงสุดของเกาะจันทร์เสี้ยวทราบเสียที เท่านี้ภารกิจที่ได้รับมองหมายจากฮาชิรามะก็เป็นอันจบลง!
‘เย่ คอมพรีทว่ะ!’ เอาจริงหากรู้ว่าโอยามาดะเป็นผู้ปกครองเกาะจันทร์เสี้ยวตั้งแต่ยังอยู่ชายป่า
เขาคงบอกเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นและขอตัวกลับทันที!
“ ข้าขอบคุณในความเมตตา ฝากท่านกล่าวขอบคุณท่านโฮคาเงะ เรื่องสงครามนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก
ข้ามีกำลังพลทหาร เรือรบ เสบียงอาหาร ยารักษา เตรียมพร้อมตลอดเวลาอยู่แล้ว และที่สำคัญข้ามีแม่ทัพมากฝีมือ
ปกป้องดินแดนของข้าได้อย่างไม่ต้องเป็นกังวล ” ผิดคาดโทบิรามะคิดว่าโอยามาดะต้องหน้าซีดตัวสั่น
เพราะกำลังจะมีสงครามครั้งใหญ่ ทว่าโอยามาดะกลับไม่ได้ร้อนรนเหมือนที่โทบิรามะคาดไว้ สี่แคว้นใหญ่กำลังจะบุกมา
ในเวลานี้แต่โอยามาดะยังยิ้มออก โทบิรามะไม่ค่อยเข้าใจว่าโอยามาดะเป็นผู้นำแบบไหนกันแน่?
“ ข้ากังวลแค่เรื่องคาโอรุมากกว่าเรื่องสงครามเสียอีก มันถึงวัยออกเรือนแล้วแท้ๆ ข้าอบรมนางไม่ดี
ข้านี่มันแย่จริงๆ ” หากเทียบคาโอรุกับตนแล้ว โอยามาดะไม่ได้มีบุตรหรือทายาทไวเกินกำหนดมี
แต่คาโอรุเท่านั้นที่มัวแต่หาเรื่องถ่วงให้เสียเวลาเท่านั้น
“ อย่าเพิ่งโทษตัวเองแบบนั้นสิท่านโอยามาดะ นั่นไม่ใช่ความผิดของท่านหรอก ”
“ ข้าเป็นพี่ที่ไม่เอาไหน ถ้าคาโอรุเป็นผู้ชายคงจะดีไม่น้อย ” โอยามาดะพูดเสียงแผ่ว
“ ? ”
“ ข้าเกิดก่อนคาโอรุสิบสองวินาที ข้ากลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง คาโอรุอายุสิบสองปีนางขึ้นเรือออกหาปลา
กับชาวประมงสำรวจน่านน้ำ พออายุสิบห้านางสามารถคุมทัพเรือพลทหารได้ทั้งหมดกองทัพ และนางยังเป็น
เทวีแห่งสงคราม เชี่ยวชาญเรื่องการทำสงคราม ผิดกับข้าลิบลับ ข้าได้แต่นั่งมองนางจากบนเก้าอี้ของท่านพ่อ ”
โอยามาดะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจในตัวน้องสาวของเขา
โทบิรามะจับน้ำเสียงเชิดชูเจือเศร้าของโอยามาดะได้ดี
“ ฝาแฝดอย่างนั้นหรอ? ”
“ ใช่ ” คำตอบของโอยามาดะทำให้โทบิรามะถึงบางอ้อทันที มิน่าละทำไมโครงหน้าของทั้งสองคน
ถึงได้เหมือนกันทุกอย่างยกเว้นแค่ว่า กระดูกสันกรามของโอยามาดะนั้นเด่นชัดกว่าคาโอรุ เหมาะกับโครงหน้าของผู้ชาย
เท่านั้น เรียวตะกลับเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ เพื่อรายงานว่าทุกอย่างเป็นไปตามคำประสงค์ของโอยามาดะ
“ ไปกันเถอะท่านโทบิรามะ ”
“ แจกันลายครามของท่านสวยดีนะ ” โทบิรามะวางกระเป๋าสัมภาระลงบนเก้าอี้รับแขก
เขาทักโอยามาดะเรื่องแจกันแล้วยกมือสัมผัสมันเบาๆ ในมุมอับสายตา
“ นั่นใบโปรดของท่านพ่อข้าเลยละ ” โอยามาดะบอกแล้วเดินนำทางให้โทบิรามะ โดยไม่สงสัยเลยว่าโทบิรามะ
แอบทำ‘สัญลักษณ์’เฉพาะตัวทิ้งไว้บนแจกันลายครามใบนั้นในมุมอับสายตา จากห้องทำงานของโอยามาดะ
ได้ไม่ได้ไกลกับวังส่วนหน้านัก ทำให้พวกเขาเดินทางมาได้อย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที
วังส่วนหน้าเป็นพื้นที่สีเขียวโล่งๆเหมาะสำหรับทำกิจกรรมนันทนาการ
พร้อมกับชายฉกรรจ์นับห้าร้อยคน ต่อแถวเรียงคิวกันเข้ามาเพื่อยกดาบยามาโตะของคาโอรุ
โทบิรามะมองดาบบนแท่นวางฝักดาบสีดำขัดเงาตั้งวาง สามารถพบเห็นได้ทั่วไปเล่มนั้นต้องมีอะไรแน่ๆ
“ มีใครยกขึ้นได้บ้าง? ” โอยามาดะถามเรียวตะ ทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“ ไม่มีขอรับ ”
“ เฮ้อ ” โอยามาดะถอนหายใจยาว เขารู้อยู่แล้วว่าดาบประจำกายของคาโอรุไม่มีใครได้ยกมันขึ้น
นอกจากผู้ถือครองดาบนั้น ต้องใช้แรงของทหารนับหนึ่งพันนายยกมันถึงจะขึ้น คาโอรุงัดเรื่องดาบขึ้นมาบังหน้า
เพื่อเลื่อนงานแต่งงานออกไปอีกเช่นเคย โอยามาดะไม่รู้ว่าคาโอรุได้รับเชื้อหัวหมอตั้งแง่แบบนี้มาจากใครกัน?
โทบิรามะยืนมองผู้คนทยอยกันเข้ามา ลองยกดาบอย่างต่อเนื่องบางคนถึงกับหัวเสียเดินออกไป
บางคนทรุดเข่าลงกับพื้น บางคนทุบอกตัวเองด้วยความโมโห
“ ลองหน่อยไหมท่านโทบิรามะ ? ” โอยามาดะหันมาชวน
“ ไม่ดีกว่า ” โทบิรามะปฏิเสธ เหลือบเห็นคาโอรุยืนห่างออกจากตัวเขาแค่สองเมตร หล่อนยืนกอดอก
หน้าเชิดขึ้นราวกับนางพญาแล้วเสียงหัวเราะในลำคอ หึหึ โทบิรามะหันมองสลับกับผู้คนอีกครั้ง
คราวนี้เหล่าชายฉกรรจ์จับกลุ่มแปดคนเข้ามาร่วมใจกันยกดาบยามาโตะ พวกเขาไม่สามารถยก
หรือขยับได้เลยแม้แต่มิลลิเมตรเดียว
“ เปล่าประโยชน์ ” คาโอรุหัวเราะคิกเพราะรู้อยู่ว่าจะเกิดอะไร
“ ท่านโทบิรามะขอรับ ” เรียวตะกระซิบเรียก
โทบิรามะพยักหน้าเข้าใจว่าเรียวตะกำลังจะพูดเรื่องอะไร เขาไม่รอให้เรียวตะต้องเอ่ยซ้ำ อีกอย่างมันจะกลายเป็นเรื่อง
เสียมารยาท ไม่ว่าจะยกดาบขึ้นหรือไม่โทบิรามะควรถนอมน้ำใจคนชวน ซ้ำโทบิรามะเป็นแขกบ้านแขกเมือง
เดี๋ยวจะโดนกล่าวหาว่าเป็นบุคคลไร้มารยาท ดังนั้นเข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตามเป็นเรื่องธรรมดา
“ ก็คงไม่ต่างอะไรนักหรอก ” คาโอรุจงใจพูดเสียงเบากับโทบิรามะให้ได้ยินเพียงแค่สองคน
โทบิรามะไม่เก็บคำพูดของคาโอรุมาใส่ใจ คิดเสียว่าลมพัดผ่านหูไปเท่านั้น เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
จากคำเชิญชวนของผู้นำแห่งเกาะจันทร์เสี้ยว โทบิรามะลองยกดาบต่อจากชายตรงหน้า
โทบิรามะใช้มือซ้ายจับลงฝักดาบแล้วยกขึ้น มันเบาโหวงจนเขาสามารถยกมันขึ้นมาอย่างง่ายดาย
ให้ความรู้สึกคล้ายถือดาบสายฟ้าดาบประจำกาย โทบิรามะคงต้องคิดใหม่เสียแล้ว ดาบยามาโตะอะไรนั่นของคาโอรุ
มันก็ไม่ได้ต่างจากดาบเล่มอื่น
โทบิรามะเดินกลับมาหาคาโอรุส่งดาบคืนเจ้าของ
“ ของคุณไม่ใช่หรอรับไปสิ ” โทบิรามะบอกคาโอรุ หล่อนคลายมือออกจากอกแล้วรับดาบคืน
ด้วยมือขวาอย่างงงๆ
เสียงโห่ร้องตะโกนดังขึ้นเมื่อคาโอรุ รับดาบจากมือโทบิรามะคล้ายเป็นซาวด์ประกอบของหนังบางอย่าง
เหล่าชายฉกรรจ์บริเวณนั้นเข้ามาล้อมรอบตัวโทบิรามะสวมมงกุฎทำมาจากดอกไม้หลากสี เปิดขวดแชมเปญ
ของเหลวด้านในพุ่งออกมาใส่ผู้คน บริเวณกว้างเสียงโห่ร้องไชโยๆยังไม่จบ พวกเขาต่างยกร่างของโทบิรามะไว้เหนือศีรษะ
แล้วโยนขึ้นกลางอากาศ แค่นั้นยังไม่พอ พวกเขายังช่วยกันแบกร่างโทบิรามะไหลไปเรื่อยๆ
ท่าทางคงแห่ไปรอบหมู่บ้านแน่ โทบิรามะรู้สึกเหมือนเขาอยู่กลางคอนเสิร์ตของชาวร็อครุ่นเก๋า เช่น Guns N' Roses,
U.F.O.หรือ Red hot chili peppers.
คาโอรุส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอกับภาพตรงหน้า หล่อนรีบเดินหนีทันทีหลังจากได้รับดาบยามาโตะคืนจากโทบิรามะ
หล่อนก้าวขาเรียวยาวของตนเดินฉับๆ โอยามาดะรีบเดินตามประกบติดเพื่อทวงสัญญาที่คาโอรุให้ไว้
แม้จะใช้ความไวมากกว่าคาโอรุเพื่อไปยืนตัดหน้าหล่อน ไม่ว่าคาโอรุไปทางซ้าย โอยามาดะก็ดักทางซ้าย
หรือหล่อนจะเดินไปทางขวา โอยามาดะก็ดักทางหล่อนไว้เหมือนเคย
“ หลีกทางให้ข้านะท่านพี่ ”
“ อย่าได้คิดชิ่งเชียวนะ ”
“ ใครบอกว่าข้าหนีข้าแค่ไปตั้งหลักเฉยๆ ”
“ - - ? ” โอยามาดะทำหน้าไม่เชื่อ
“ ฟังนะท่านพี่ ผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นสปายปลอมตัวเข้ามาเพื่อให้ท่านพี่ไว้ใจแล้วเขาหาจุดอ่อนของเรา ”
“ เจ้าอ่านนิยายมากไปใช่ไหมคาโอรุ? ข้าบอกแล้วใช่ไหมมันหลอกเด็ก! ”
“ ท่านพี่ก็เชื่อใจเขาอย่างนั้นหรอ? เดี๋ยวก็เหมือนท่านพ่อหรอก ! ”
“ คาโอรุ ” โอยามาดะเริ่มโกรธคาโอรุมากขึ้นเป็นเท่าตัว เจ้าของชื่อเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับท่องกลอน
ให้โอยามาดะฟังเบาๆ แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด ขนาดสุนทรภู่ครูกวี
ยังออกมาเตือนขนาดนี้เลย แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องที่เกิดจากตนเองก็ควรจะเปิดใจรับฟังประสบการณ์ตรง
จากคนอื่นก็ไม่เสียหายดะไรอยู่แล้ว โทบิรามะสลัดหนีออกมาจากพวกทหารเหล่านั้นได้
เขารีบไปหาโอยามาดะโดยที่ไม่รู้เลยว่า โอยามาดะกำลังมีปากเสียงกับคาโอรุ
“ ก็ได้ท่านพี่ ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเขา เขามาที่นี่ในฐานะอะไร เขาอาจจะมีลูกเมีย
รออยู่ที่บ้านก็ได้ ข้าไม่อยากเป็นคนไปแย่งไปทำลายครอบครัวของคนอื่น ” คาโอรุแสดงความคิดส่วนตัว
“ วาจาของเจ้าศักดิ์สิทธิ์เหมือนกับข้านะคาโอรุ ในเมื่อเจ้าออกปากพูดไปแล้ว...” โอยามาดะเห็นโทบิรามะ
ยืนอยู่ด้านหลังคาโอรุ โทบิรามะยกมือขึ้นมาจุ๊ปากไว้ เพื่อไม่ให้โอยามาดะส่งเสียงเรียกหรือหยุดพูด
ว่าเขาอยู่ด้านหลังคาโอรุ
“ ข้าขอตัว ” คาโอรุรีบวิ่งผ่านโอยามาดะออกไปอย่างนั้นทันที หล่อนสู้หน้าพี่ชายไม่ติด
“ ฉันคงต้องกลับแล้วละ ” โทบิรามะเองก็ไม่ได้อยากอยู่ต่อ
เขามีหน้าที่เพียงแค่ส่งข่าวให้ผู้นำของเกาะจันทร์เสี้ยวทราบ แล้วเขาก็จากไปในทันที
“ ขอร้องละท่านโทบิรามะข้าไม่รู้ว่าท่านมีครอบครัวรออยู่ที่บ้านหรือเปล่า… มันอาจจะเป็นการรบกวน
ท่านมากเกินไปไหม ถ้าข้าอยากขอให้ท่านแต่งงานกับคาโอรุ ” โอยามาดะขอร้องโทบิรามะซึ่งๆหน้า
แบบไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา
“ ฉันมีครอบครัวรออยู่ที่บ้าน ” โทบิรามะหมายถึงตนมีฮาชิรามะที่ต้องกลับไปดูแล
ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ชายตัวดีของเขาจะแอบอู้ในขณะที่เขาออกไปทำภารกิจหรือไม่ แต่เดาได้เลยว่าต้องหนีงานอย่างแน่นอน
ถ้าเป็นหวย เขาคงถูกรางวัลที่หนึ่ง!
“ คาโอรุเป็นน้องสาวคนเดียวของข้า แล้วข้าก็รักนางมาก ”
“ ฉันเข้าใจ ”
“ ข้ารู้ว่าเราเพิ่งเจอกันไม่นานเชื่อไหมว่าข้าก็ปลื้มท่านนะ ” โอยามาดะบอกไปตามความรู้สึก
เพราะเขาชื่นชอบโทบิรามะทั้งความคิด การอ่าน เขาเชื่อว่าโทบิรามะต้องดูแลคาโอรุได้ดีแน่นอน โทบิรามะยังถ่อมตน
แค่นั้นยังไม่พอ เขายังมีใบหน้าหล่อเหล่ารูปร่างสูงใหญ่ สง่างามสมกับเป็นชายชาตรี
“ มีอะไรหรือฮินาตะท่าทางเร่งรีบ ” โอยามาดะทักเด็กหนุ่ม(?) หน้าสวยหุ่นบางอ้อนแอ้น
เลี้ยงผมยาวประบ่าสีดำ เขาเดินเข้ามาด้วยหน้าตาแตกตื่น เหงื่อซกเต็มตัว
“ แย่แล้วท่านโอยามาดะ ท่านคาโอรุเหยียบกบกระโดด ” ฮินาตะตอบทันที
เขาหันไปโค้งตัวทำความเคารพโทบิรามะด้วย
“ รีบพาข้าไปเดี๋ยวนี้ ท่านโทบิรามะรอข้าที่นี่นะ ” โอยามาดะบอกกันโทบิรามะ
แล้วตามฮินาตะออกไปภายในทันที
คาโอรุหยุดยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ขาซ้ายของหล่อนเหยียบอยู่บนระเบิด กบกระโดด คิดค้นขึ้นโดยฟูจิวาระ โซอิจิโร่
ผู้นำคนก่อนหรือท่านพ่อของหล่อน เจ้ากบกระโดดชื่อน่ารักฟังดูแล้วไม่มีพิษสงแต่ต้องคิดผิดระเบิดชนิดแบบสลักสองชั้น
ถ้าคาโอรุยกเท้าขึ้นมาเจ้ากบกระโดดจะลอยตัวขึ้นมาสามถึงห้าฟุต ไม่เกินระดับหน้าอกของคาโอรุ
และระเบิดตัวเองภายในห้าวินาทีกระจายเป็นวงกว้างตั้งแต่ห้าเมตรแต่สะเก็ดระเบิดนั้นไม่เกินสองร้อยเมตร
เป็นไงละความน่ากลัวของมันไม่เบาใช่ไหมล่ะ ?
คาโอรุคิดไม่ตกเลยว่าจะเอาตัวรอดจากสถานการณ์ตอนนี้ได้อย่างไร
“ คาโอรุ ” โอยามาดะลงจากหลังม้าพร้อมจะวิ่งเข้าไปช่วย เขาหยุดวิ่งเข้าไปแล้วหันไปคุยกับเรียวตะว่าจะจัดการ
หรือแก้ปัญหาอย่างไรดี ไม่ได้มีแค่โอยามาดะ เรียวตะ หรือฮินาตะยังมีทหารคนสนิทของโอยามาดะ
ต่างพากันมาช่วยกันกู้ระเบิด
“ ฉันพอมีวิธีช่วยนางอยู่ ” โทบิรามะเอ่ยขึ้นทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียวกัน
ทั้งๆที่โอยามาดะกำชับบอกให้โทบิรามะรออยู่ที่ห้องทำงานแล้วแท้ๆ โทบิรามะลงจากหลังม้า
แล้วไปหยุดอยู่ใกล้ๆกับเรียวตะ
“ แล้วข้าจะต้องทำอย่างไรเล่า? ” โอยามาดะร้อนใจ
“ กลับไปที่ห้องทำงานของท่านแล้วข้าจะพานางกลับไปอย่างปลอดภัย ” โทบิรามะเสนอตัวขึ้น
โอยามาดะ แม้จะร้อนใจแต่ก็ใครอยากรู้ว่าโทบิรามะวางแผนอะไรอยู่ในใจ และเป็นห่วงความปลอดภัยของทั้งสองคน
เพราะการทำงานของสลักระเบิดนั้นถูกออกแบบมาให้ใช้งานได้รวดเร็ว ยิ่งกว่าการประสานอินใช้คาถาหายตัว
หรือจะสลับร่างกับขอนไม้
“ ท่านโทบิรามะขอรับ ” เรียวตะเป็นกังวลถึงความปลอดภัยด้วยอีกคน
“ เชื่อใจฉัน ” โทบิรามะบอกสั้นๆ เขาวางแผน กลยุทธ์ ยิ่งได้มาเห็นสถานที่ด้วยตนเองแบบนี้ยิ่งเข้าทาง
บอกได้เลยว่า เรื่องการรักษาชีวิตของคาโอรุนั้นสบายมาก
โอยามาดะ เรียวตะ ฮินาตะ และทหารคนสนิทอีกนับสิบยอมถอยกลับไปตั้งหลัก ในห้องทำงานของโอยามาดะ
อย่างไม่เป็นอันกินหรือนอน ไม่มีใครรู้ว่าโทบิรามะกำลังคิดหรือวางแผนรับมือกับคาโอรุและกับระเบิดไว้อย่างไร
ทว่าในเมื่อโทบิรามะเป็นคนเดียวที่สามารถยกดาบยามาโตะของคาโอรุได้ละก็
โอยามาดะควรวางใจไว้ในตัวโทบิรามะมากกว่านั้น พวกเขาทั้งหมดอยากอยู่ในเหตุการณ์ด้วย
ตามจริงแล้วก็ไม่มีใครอยากทิ้งคาโอรุไว้แบบนั้น ในเมื่อโทบิรามะขอไว้ทุกคนก็ยอม ทำตามแต่โดยดี
“ หายซ่าเลยสิ ” โทบิรามะเดินเข้าไปถามคาโอรุอย่างเงียบๆ
“ ออกไป! ”
“ ฉันช่วยคุณได้นะ ”
“ คุณทำไม่ได้หรอกมีเวลาแค่ห้าวินาทีเท่านั้น! ” คาโอรุบอก ตอนนี้หล่อนจับเถาวัลย์ในมือแน่น
โดยผูกเถาวัลย์ไว้กับอานบนหลังม้าสีขาวตัวงามอีกที โทบิรามะคิดว่าคาโอรุคงใช้ม้าวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด
ดึงตัวของหล่อนหลบ สะเก็ดระเบิดแน่นอน นับว่าพอมีความคิดอยู่บ้าง โทบิรามะคลายเถาวัลย์บนอานม้าออก
แล้วแต่ว่าเขาจะมีสปีดที่เหนือกว่านั้น มีความเร็วได้มากกว่าห้าวินาที
“ ห้าวินาทีอย่างนั้นหรอ? ” โทบิรามะถามพลางหยิบกิ่งไม้กิ่งขนาดพอดีมือขึ้นมากวักแกว่งไปในอากาศ
ซ้ายที ขวาที แล้วยื่นไปให้เจ้าม้าสีขาวดมกลิ่น เขาโยนไม้ในมือออกไปไกลเกือบสุดแรง 'ไปเก็บมาสิเจ้าม้า'
“ ฮาคุโอไม่ฟังคำสั่งใครหรอกนอกจากข้า ” คาโอรุพูดด้วยความมั่นใจโดยหารู้ไม่ว่า
เจ้าอาชาแสนรักนามฮาคุโอได้ออกตัววิ่งกุบกับกุบกับหายเข้าป่าเสียแล้ว
“ เชื่องเหมือนกันนี่ ” โทบิรามะยิ้มกวนๆใส่คาโอรุ เขาแทบจะหัวเราะลั่นป่า
กับการได้เห็นคนบางคนหน้าเสียชนิดแตกเป็นร้อยเสี่ยง คงไม่มีหมอคนใดรับเย็บแน่
“ นายถั่วงอกออกไปเดียวนี้เลยนะ ! ” คาโอรุโมโหจนเส้นผมสีแดงเพลิงสยายกลางอากาศ
“ ฉันชื่อโทบิรามะ ” ไม่ได้ชื่อถั่วงอกสักหน่อย!
“ ข้าจะเรียกว่านายถั่วงอก ถั่วงอก ถั่วงอกแล้วจะทำไม? ” แล้วยิ่งเร่งเสียงดังขึ้นตามลำดับ
“ ก็ตามใจ ฉันแค่มีข้อเสนอมาให้เท่านั้น ” โทบิรามะขยับเข้าใกล้ ยกมือไปจับบ่าของคาโอรุเบาๆ
ทำท่ากระซิบกระซาบกับคาโอรุกลัวว่าจะมีคนเข้ามาได้ยินสองคนคุยกัน
“ ข้อเสนออะไร? ”
“ ปากดีแบบนี้ต้องแลกกับหนึ่งจูบ หึหึ ” โทบิรามะยื่นข้อเสนอ แถมยังหัวเราะในลำคออย่างชั่วร้าย
“ ไปไกลๆเลยนะนายถั่วงอก วิตถารที่สุด! ” คาโอรุโวยวายเสียงดังปัดมือหนาออกจากบ่า
ไม่คิดว่าโทบิรามะจะสกปกได้ขนาดนี้!
“ ตามใจ...คิดดูดีๆก็แล้วกันมีเวลาแค่ห้าวินาทีในการเอาตัวรอด ” โทบิรามะหันหลังเดินหนีทิ้งหล่อนทันที
“ หึ ฝากไว้ก่อนเถอะแล้วเราจะได้เห็นดีกัน! ” คาโอรุว่าไล่หลังโทบิรามะ
“ หึ ฝากไว้ก่อนเถอะแล้วเราจะได้เห็นดีกัน ” โทบิรามะพูดตาม
“ อย่ามากวนประสาทข้านะ! ” หากว่ายกฝ่าเท้าแล้วระเบิดด้านไม่ทำงาน
สาบานได้เลยว่าคาโอรุจะกระโดดกัดคอโทบิรามะให้กระจุยจริงๆค่อยเจี๋ยนทิ้งตามลำดับ
“ หึ ฝากไว้ก่อนเถอะแล้วเราจะได้เห็นดีกัน แล้วเรา..จะได้เห็นดีกัน ฮ่า ฮ่า ” โทบิรามะเพิ่มเสียงดังตามลำดับ
ตั้งใจกวนประสาทหล่อนเต็มๆ โทบิรามะเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองคาโอรุอีกเลย
คาโอรุปิดเปลือกตาลงน้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ หล่อนปล่อยให้มันไหลออกมาอย่างนั้น
โดยไม่ยกมือขึ้นมาปาดมันทิ้ง เพราะมัวแต่คิดเรื่องของโทบิรามะจนไม่ทันระวังตัวว่าได้เดินมาอยู่ในดงระเบิด
เรียบร้อย ทั้งๆที่คาโอรุเดินหนีให้ไกลเพื่อลดการปะทะอารมณ์กับโอยามาดะ หล่อนเตือนเขาเรื่องการไว้ใจคน
คาโอรุคิดว่าพี่ชายหล่อนไว้ใจโทบิรามะมากจนเกินไป สำหรับคาโอรุแล้วโทบิรามะ เป็นใคร มาจากไหน
ชื่อโทบิรามะเป็นชื่อจริงหรือเป็นโค้ดเนมหรือเปล่าก็ไม่รู้ แถมเจ้าม้าฮาคุโออาชาสีขาวประจำตัวหล่อนก็ดันไปซื่อตรง
กับโทบิรามะอีกด้วย ซึ่งปกติแล้วมันจะไม่ฟังคำสั่งใครเลยนอกจากหล่อนคนเดียว
แม้จะเป็นโอยามาดะก็ตาม และม้าฮาคุโอเป็นทางออกสุดท้ายในการเอาชีวิตรอดจากกบกระโดด
ทว่าตัวเลือกสุดท้ายได้อันตธานหายเข้าป่าลึกไปเรียบร้อยด้วยฝีมือของโทบิรามะ .....
คาโอรุหายใจเข้าเต็มปอดแล้วกักอากาศไว้ในกระบังลม หล่อนยกฝ่าเท้าขึ้น หมุนตัววิ่งด้วยความเร็วสูงสุด
โทบิรามะยืนเอนหลังพิงกับต้นไม้ขนาดใหญ่ เพื่อซ่อนตัวจากการมองมองเห็นของคาโอรุ
เขายกมือขึ้นมากอดอกหลวมๆพลางปล่อยจักระออกไปรอบตัว ตอนนี้โอยามาดะนำพรรคพวกกลับไปแล้ว
และตรงนี้มีแค่โทบิรามะกับคาโอรุสองคนเท่านั้น
โทบิรามะนึกสนุกกับคาโอรุ เขาแค่อยากจะแหย่ให้หล่อนอารมณ์เสียเท่านั้น ยิ่งเห็นหล่อนก่นด่า
หรือชวนทะเลาะด้วย ทำให้โทบิรามะได้รุ้สึกว่า เขาได้ใกล้ชิด และรู้จักกับตัวตนของคาโอรุมากยิ่งขึ้น
จริงๆแล้วคาโอรุก็ไม่ได้มีนิสัยที่แย่นัก เพียงแต่ว่าหล่อนแค่...ปากไม่ตรงกับใจเท่านั้นเอง
“ ห้าวินาที หึหึ แค่สามวินาทีก็พอ ” โทบิรามะนึกขัน ไม่ใช่เรื่องยากของนินจาสายตรวจจับ
โทบิรามะรู้แล้วว่าคาโอรุยกเท้าคลายสลักระเบิด ตอนที่วางมือจับบ่าของคาโอรุไว้ โทบิรามะได้ทำสัญลักษณ์
เฉพาะตัวไว้เรียบร้อยแล้ว
เสี้ยววินาทีเขาเคลื่อนไหวร่างกายด้วยความเร็วประหนึ่งสายฟ้าแลบ โทบิรามะคว้าตัวคาโอรุกำลังวิ่งอย่างรวดเร็ว
เข้าสู่อ้อมอกแถมยังใช้คาถาน้ำกำแพงวารีล้อมกบกระโดดไว้ เพื่อลดแรงระเบิดอีกหลายสิบเท่าตัว
จากนั้นจึงใช้เทพสายฟ้าเหินหนีปิดท้ายทันที
โอยามาดะและทหารคนสนิทที่เหลือกลับไปรอโทบิรามะในห้องทำงาน ทำตามคำแนะนำอย่างเคร่งครัด
เวลาผ่านไปได้แค่สามนาทีสำหรับโอยามาดะแล้วมันนานเหมือนห้าวัน โอยามาดะถึงกับเดินเป็นหนูติดจั่นไม่หยุดอยู่กับที่
เดินไปทางซ้ายที ขวาทีด้วยความร้อนใจ เขากลัวว่าทั้งสองอาจจะเอาชีวิตออกจากเจ้ากบกระโดดไม่ได้เสีย
“ ข้าต้องรออีกนานแค่ไหนกัน ? ” โอยามาดะพูดขึ้น เขาเกลียดการรอคอยอย่างไร้ความหวัง
ทันใดนั้นโทบิรามะพาคาโอรุมาถึงห้องทำงานของโอยามาดะด้วยวิชา ‘เหิน‘ ของเขา โทบิรามะพาโอคารุ
กลับมาหาโอยามาดะได้อย่างปลอดภัย ไร้ร่องรอยขีดข่วน คิดไม่ผิดที่โทบิรามะแอบทำสัญลักษณ์ไว้บนแจกันลายคราม
ใบนั้น
หลังจากการกลับมาของทั้งสองคน เสียงระเบิดก้องไปทั่วป่าดังขึ้นสร้างความแปลกใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก
กับการเคลื่อนไหว ชั่วพริบตาคล้ายกับโทบิรามะมีใบวาร์ปซะอย่างนั้น เมื่อโอยามาดะเห็นคาโอรุเขารีบสืบเท้าเข้าไปใกล้
ดึงคาโอรุเข้ามากอดแน่น
“ ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีกแล้ว ” โอยามาดะกอดคาโอรุแน่น ปากก็ว่าร้ายคาโอรุไว้เยอะ
ด้วยความเป็นคนปากหนัก ไม่กล้าบอกน้องสาวคนเดียวออกไปหรอกว่ารักและเป็นห่วงขนาดไหน
“ ท่านพี่..” คาโอรุกอดโอยามาดะแน่นด้วยลำแขนเล็กทั้งสองข้าง
“ ขอบคุณนะท่านโทบิรามะ ขอบคุณ ขอบคุณ ข้าไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรดี ” โอยามาดะ
กล่าวขอบคุณโทบิรามะ โทบิรามะนิ่งเงียบเขายืนมองโอยามาดะกับคาโอรุเพียงชั่วครู่ก่อนจะตัดใจสินบอกโอยามาดะ
ไปว่า...
“ ฉันตกลงแต่งงานกับคาโอรุ ”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
2 ก.ย. 2563
26ก.ย. 2565
สวัสดีครับกระผมนัก(อยาก)เขียนชิวรายงานตัวครับ ต้องออกตัวแรงกับการเขียนฟิคชั่นเรื่องนี้ยากมาก(ลากเสียง)
คิดว่าฟิคคาคาชิ อิทาจิยากแล้วเจอโทบิรามะเข้าไปทีเล่นซะหัวฟูเลย ดังนั้นชิวอยากบอกกับนักอ่านสองอย่าง ว่า ...
ประการแรก ชิวมีข้อมูลของโทบิรามะน้อยถึงน้อยมาก
ประการสอง ชิวกังวลเกี่ยวกับโทบิรามะอาจจะเขียนหลุดคาแรคเตอร์ไปซึ่งชิวจะพยายามคงเดิม
ของตัวละครไว้อย่างสุดความสามารถ ดังนั้นอยากให้เด็กๆ(ขออนุญาตเรียกนักอ่านทุกท่านว่าเด็กๆนะครับ )เตือนผมบ้าง
ก่อนที่โทบิรามะจะกลายเป็นตาเฒ่าบ้ากามแบบคาคาชิ ด้วยความหวังดีจากชิวไม่มีใครอยากให้โทบิรามะหื่น ทะลึ่ง ชีกอ
บ้ากามหรอก...หืมม์ หรือว่ามี?
สุดท้ายนี้ถ้าอ่านแต่ละตอนหรืออ่านทุกตอนแล้วชอบใจ๊ชอบใจ ปุ่มโหวต แชร์อยู่ในกำมือของท่าน
แสดงความเห็นในกล่องสี่เหลี่ยมด้านล่าง ชอบหรือไม่ชอบอย่างไรพิมพ์ไว้ได้เต็มที่ไม่มีใครห้าม
ขอให้ทุกท่านมีความสุขในการอ่านครับ
รักนะเด็กๆ
ChewWii
ความคิดเห็น