คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : DR. : It hurts and it just stops.
-It hurts and it just stops.
เจ็บให้สุดแล้วหยุดอยู่แค่นี้
“ จะจับมืออีกนานไหมเนี่ย? ” ลีอาสลัดมือหนาของมิฮอว์คออก เมื่อเริ่มรู้สึกว่าเขาเล่นละครตบตา
ได้อย่างแนบเนียนแถมยังไม่เป็นที่ต้องสงสัยจากพวกข้างถนน และอีกอย่างตอนนี้ได้เข้ามาในส่วนของโรงแรมใกล้ๆ
ซึ่งเป็นที่หมายของหล่อนเรียบร้อยดี จึงไม่ต้องเล่นแกล้งแสดงเป็นคู่รักกันแล้ว!
“ ฉันต้องเป็นคนพูดประโยคนั้นนะ? ” มิฮอว์คต้องเป็นคนพูดด้วยซ้ำ!
แถมมือน้อยๆของหล่อนวางทาบทันบนมือของเขาตังหากล่ะ!
“ ใครอยากจะไปจับต้องวัตถุโบราณอย่างคุณล่ะ ชิส์! ” ลีอาสะบัดมือยกใหญ่ราวกับว่ามือของตนนั้นถูกของร้อน
“ ให้มันน้อยๆหน่อย! ” แค่ห้าร้อยปี ไม่ได้พันปีซะหน่อย!
หนุ่มใหญ่แทบเลือดขึ้นหน้า… อยากจะเขกแจกมะเหงกลงบนกระหม่อมของหล่อนแรงๆสักที!
“ สวัสดีคะ ทริลเลอร์บาร์คยินดีต้อนรับคะ สนใจห้องพักแบบไหนอยู่หรือเปล่าคะ?” พนักงานดีเด่น
ของที่โรงแรมแห่งนี้ฉีกยิ้มอย่างจริงใจอีกครั้ง แม้จะเป็นเวลาดึกสงัด มองใบหน้าของหญิงสาวซึ่งเป็นลูกค้าเข้ามาใหม่
สลับกับมองผู้ชายข้างตัวของผู้มาใช้บริการ จำต้องหน้าเจื่อนแล้วค่อยกลับมาฉีกยิ้มอีกครั้ง
หล่อนมากับใครไม่มา! แต่มากับ แดรคูล มิฮอว์ค ตัวจริงเสียงจริง!
ที่ไม่ได้มีแค่รูปถ่ายติดอยู่บนบอร์ดประธานบริษัทให้พนักงานทุกคนได้ทำความรู้จัก จะให้ทำอย่างไรได้….
เมื่อเจ้าของโรงแรมยืนอยู่ตรงหน้า ยิ่งสีหน้านิ่งๆเรียบเฉยที่แสดงออกมา โดยเฉพาะแววตาสีอำพันคู่นั้น
ราวกับกำลังสะกดให้เธอนั้นไม่ควรพูดอะไรที่มันนอกเหนือจากหน้าที่การงาน!
โดยเฉพาะ… ไม่ต้องการให้ผู้หญิงข้างกายรู้สึกถึงฐานันดรศักดิ์ที่แท้จริงของเขา!
“ คุณเพโรน่าคะ ฉันอยากได้ห้องพักสำหรับหนึ่งคืน ราคาไม่แรงมาก ” ลีอามองรูปห้องพัก
จากหน้าจอแอลซีดีตรงหน้าขนาดเท่ากระดาษเอสี่ พร้อมกับขอคำแนะนำก่อนจะตัดสินใจ เทียบห้องและราคา
และสังเกตเห็นชื่อของพนักงานจากเข็มกลัดติดบนอกเสื้อ ชุดฟอร์มพนักงานของทางโรงแรม
“ ได้ค่ะ คุณลูกค้า ” เพโรน่าพยักหน้า ส่งยิ้มอีกครั้ง รีบดำเนินเรื่องและรับบัตรเครดิตจากผู้หญิงตรงหน้า
กำลังจะเลือกห้องพักเหมาะกับทั้งสองคน
“ ฮันนีมูนสำหรับหนึ่งคืน ” หนุ่มใหญ่ข้างกายเห็นว่าหล่อนยังตัดสินใจด้วยตนเองไม่ได้
จึงตัดสินเลือกห้องพักเอง พร้อมล้วงมือหนาเพื่อหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อด้านในชุดสูทตัวนอก
“ มันแพงค่ะ ฉันไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น! ” ไม่ได้มีเงินเยอะราวกับเศรษฐีดูไบ เจ้าของบ่อน้ำมัน สุลต่าน
หรือเอกอัครราชฑูตแบบคุณหรอกนะ!
ลีอาเลือกพูดประโยคแรกเพื่อความซอร์ฟ แต่พอได้ยินคำว่า ‘ฮันนีมูน’ ก็พอจะทราบแล้วห้องนอนหรูหรา
เตียงนอนขนาดคิงไซส์สำหรับสองคน การตกแต่งภายในไม่ต่างคอนโดมิเนียมหรูๆ ยิ่งห้องพักมีอุปกรณ์เครื่องใช้
ให้บริการได้อย่างครบครัน
“ เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิคุณ ทำงานเหนื่อยๆมาทั้งที ให้รางวัลตัวเองบ้างก็ได้หนิจริงไหม? ”
มิฮอว์คแค่อยากให้ลีอาเปลี่ยนความคิด เปิดกระเป๋าสำหรับใส่บัตรเครดิต เลือกขึ้นมาหนึ่งใบแล้วส่งให้กับพนักงานสาว
และยังไม่ยอมคืนบัตรให้เจ้าของ แถมเก็บบัตรของหล่อนใส่รวมกับกระเป๋าเก็บบัตรของตนเองอย่างหน้าตาเฉย
หากหล่อนอยากได้บัตรเครดิตคืนก็ต้องไปกับเขานี่ละ!
ถือเป็นการบังคับทางอ้อมซึ่งกำลังให้ปฏิบัติตามภายในทันที!
“ ทำอย่างอื่นก็ได้หนิคุณ! ” ให้รางวัลตัวเองเพียงแค่คืนเดียวนี่นะ? หลับตาพักแปปเดียว
แล้วตื่นมาก็เหมือนเดิมแล้ว! ไม่เห็นจะให้รางวัลตัวเองตรงไหน หากพาตัวเองไปทานอาหารดีๆ หรูหราสักหนึ่งมื้อ
หรือจะเลือกซื้อเสื้อผ้าแบรนด์หรู หรือเครื่องประดับใส่ติดตัวได้อย่างไม่น้อยหน้าใครไม่ดีกว่าหรือไง?
“ ทำอะไรดีละ? หืมม์ ” มิฮอว์คถามด้วยเสียงทุ้มลึกชวนฟัง
ขยับใบหน้ากระซิบถามข้างใบหูข้างซ้ายด้วยน้ำเสียงกระซิบ แถมยังพ่นรดหายใจอุ่นๆรดต้นคอขาวเนียนอย่างจงใจ
“ คุณคงทำบ่อย… เรื่องพาคนเข้าโรงแรม ” พาผู้หญิงเข้าโรงเเรมทั้งๆที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงสามชั่วโมงเนี่ยนะ?
“ ถ้าไม่ถูกใจฉันไม่พาขึ้นเตียงหรอกนะ อย่างมากคงจบแค่จิบเครื่องดื่มที่งานเลี้ยง ” เขาไม่ใช่ผู้ชายรักสนุก
อย่างหล่อนเข้าใจหรอกนะ “ คุณเป็นเหตุผลเดียวที่ฉันตามมา ” ถ้าไม่ได้ชอบจริงๆก็คงไม่ย่องตาม เป็นสต็อกเกอร์
ตั้งแต่งานเลี้ยง คอนโดของหล่อน ร้านสะดวกซื้อ จนกระทั่งมาถึงจุดนี้ เขาคงเทหล่อนตั้งแต่หน้าลิฟต์แล้ว!
‘ คุณเป็นเหตุผลเดียวที่ฉันตามมา ’ ได้ยินดังนั้นแล้วลีอายืนนิ่ง
หล่อนโดนผู้ชายจีบมามากพอก็ดูออกแล้วว่าพวกผู้ชายพวกเหล่านั้นจะมาไม้ไหน แต่มิสเตอร์แดรคูล แตกต่างออกไป
สบดวงตาสีอำพันของเขาเต็มไปด้วยความลึกซึ้ง ได้ยินน้ำเสียงหนาทุ้มต่ำราวกับจงใจพูดให้หล่อนได้ยินเพียงคนเดียว
เขาไม่ได้คุกคามหรือลวนลามทั้งสายตา วาจา ร่างกายใดๆกับลีอาสักส่วน ลีอาเองก็มีวิธีในการปฏิเสธของหล่อน
ป้องกันตัวหากเกิดเรื่องไม่คาดฝัน
ลีอาเริ่มรู้สึกสนใจ เหมือนมีบางอย่างดึงดูดใจ ยิ่งกว่าดึงดูดใจ รู้สึกถึงการเชื่อมโยงบางอย่าง
เกี่ยวกับตัวเขาโดยไม่สามารถหาคำมาอธิบายได้ นอกจากนั้นแล้วลีอายังรู้สึกถึงความปลอดภัยในเวลานี้
ถ้ายังต่อความยาวสาวความยืดกับเขาต่อคงไม่จบและแถมยังเข้าตัวอีกตังหาก! ดังนั้นลีอาจึงชิงเงียบเพื่อตัดปัญหา
หันจ้องมองหน้าของหนุ่มใหญ่ข้างตัวอีกครั้งราวกับจับผิด ห้องฮันนีมูนราคาแพงเกือบที่สุดของโรงแรม!
ซึ่งอยู่ชั้นเกือบบนสุดของอาคารหลังนี้ เปรยตาสีเทอควอยซ์มองนับเลขจากหน้าจอแอลซีดีตรงหน้า
นับตั้งแต่หลักสิบอีกหน แค่ห้องพักคืนของที่นี่แค่เพียงคืนเดียว… หล่อนสามารถจ่ายค่าห้องได้หนึ่งเดือน!
“ ขอเตียงขนาดคิงไซส์ ” มิฮอว์คไม่ได้สนใจกับคำพูดของลีอา ส่งยิ้มมุมปากน้อยๆกำชับกับพนักงาน
“ ค่ะ ” เพโรน่าพยักหน้าแล้วจัดการเรื่องคีย์การ์ด แล้วส่งมอบให้กับเจ้าของโรมแรมด้วยมือสั่นเทา
การพูดจาหรือบทสนทนของคู่รัก(จำเป็น)นั้น เหมือนว่าทั้งคู่ราวกับว่าทะเลาะกันอยู่ตลอดเวลาซะอย่างนั้น
และอีกอย่างไม่มีใครเคยขัดใจ หรือจะใจกล้าต่อปากต่อคำกับเจ้าของโรงแรมได้หนักข้อเช่นหล่อน!
แต่อีกใจของเพโรน่าอยากกระซิบบอกผู้หญิงที่มากับเขาด้วยจัง ให้ทราบถึงฐานะความร่ำรวยของตระกูลแดรคูล
ยิ่งทายาทเพียงคนเดียวเช่น มิฮอว์ค แล้วด้วย ยิ่งต้องบอก! คราแรกเพโรน่าก็อยากจะกระซิบ
แต่ด้วยอรรถรสแล้วอยากป้องปากตะโกนลั่นสุดเสียงว่า
หนีไป๊! เขาเป็นมาเฟียตัวพ่อเชียวละ!
“ ขอให้เป็นคืนที่ดีนะคะ ” เพโรน่ายิ้มหวานให้อีกครั้ง โค้งตัวให้อย่างนอบน้อม
เส้นผมสีชมพูพาสเทลยาวสลวยถึงบั้นเอวไหวตามแรงขยับตัว
ร่างสูงโปร่งเกือบสองเมตรเป็นฝ่ายเดินนำเส้นทางให้กับหญิงสาว เพื่อที่จะได้พักผ่อนกันเสียที!
เขาเสียเวลามามากพอแล้ว ยกท่อนแขนขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกาเรือนหรู เตือนว่าตอนนี้ได้เข้าสู่วันใหม่เป็นที่เรียบร้อย
“ ถ้าทำกับคุณ …ฉันไม่ปฏิเสธนะ ” มิฮอว์คยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะที่ทั้งคู่ยืนรออยู่หน้าลิฟต์
“ ทำอะไร? พูดดีๆนะคุณ! ” คำพูดเต็มไปด้วยความหมายกำกวมทำให้คนฟังได้แต่ขมวดคิ้ว
“ แล้วอยากให้ฉันทำอะไรดีละ? ถ้ามีคุณหรือเราได้อะไรๆทำร่วมกัน ฉันก็ไม่ปฏิเสธ ” มิฮอว์คขยายความ
ให้ลีอาได้เข้าใจ ก่อนที่หล่อนจะคิดไปเลยเถิด แต่เหมือนว่าลีอาจะจินตนาการไปไกลกว่าที่มิฮอว์คคาดไว้เยอะ!
“ ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ฉันแค่อยากนอนพัก อ้อ แล้วหวังว่าสุภาพบุรุษอย่างคุณคงไม่ใช้กำลังบังคับ
ฝืนใจคนที่อ่อนแอกว่าหรอกนะคะ ” ลีอาใช้น้ำเสียงที่เบาอ่อนโยน ราวกับว่ากลืนน้ำยาปรับผ้านุ่มลงคอทั้งโรงงาน
แล้วพิจารณาหนุ่มใหญ่ตรงหน้าอีกหน อายุก็พอสมควรหากว่ายังไม่มีครอบครัวก็น่าแปลกใจอยู่หรอก!
ยังเหลือมาถึงตัวหล่อนอยู่อีกหรอ ?
ถ้าหากว่าเขายังเจอคนที่ไม่ใช่… และครองตัวเป็นโสดก็น่าคิด แต่หล่อ รวย ผู้ดี ราชนิกุลขนาดนี้แถมพ่วงด้วยความโสด
ไม่ต้องถามหรอกว่าหางบัตรคิวในการขอสมัครเป็นแฟนอยู่ตรงไหน คงยาวพอๆกับระยะทางขับรถไปกรุงเทพถึงพัทยา
วนเชียงใหม่ไปอ่างทองจบที่ปัตตานี นี่ละคือหางแถว!
ร อ อะ หรือว่า… เขาเป็นเพศทางเลือก?
นี่มันศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดแล้ว! เพศไม่ได้มีแค่สองเพศและสามารถแบ่งได้อีกหลากหลาย ซึ่งเรื่องนี้ลีอาไม่ติดขัด
หรือตะขิดตะขวงใจนัก ถ้าเขามีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่หล่อนก็โอเคนะ แถมจะยินดีด้วยซ้ำ!
“ พรุ่งนี้ฉันจะคืนบัตรให้! ” มิฮอว์คเอ่ยพร้อมกับเสียงของลิฟต์ดังขึ้น
สืบปลายเท้าเข้าไปในตัวลิฟต์ ห้องสี่เหลี่ยมแคบลงไปถนัดตาเมื่อร่างสูงโปร่งเกือบสองเมตรของเขาอยู่เพียงลำพัง
ลีอาถอนหายใจและก้าวขาเรียวเดินตามเข้าไปยืนด้านข้างของมิฮอว์คอย่างจำใจ
“ ฉันไว้ใจคุณได้ไหมเนี่ย? ” ลีอาถามเปิดยิงคำถามใส่หนุ่มใหญ่ หลังเดินเข้ามาในห้องพักเงียบๆ
ด้วยความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน แม้จะไม่ได้ทำงานเสิร์ฟอยู่จนกระทั่งจบงาน แต่พอเจอเรื่องของลอว์ก็ทำให้พลังงานในกาย
ถึงกับร่อยหลอแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้วด้วย ยิ่งกับผู้ชายตัวโตๆตรงหน้า
หากว่าเขาปราดเข้ามาทำร้าย หล่อนไม่สามารถเอาชนะเขาด้วยกำลังแน่!
“ แล้วคิดว่าไง? ” เขาไม่ตอบ แต่คนที่ควรจะตอบคำถามนั้นคือหล่อนตังหาก
“ ไม่อ่ะ คุณเผด็จการเกินไป! นิสัยชอบบังคับคนอื่นแบบนี้ไม่ดีแน่ๆ ” ลีอาส่ายหน้า
พร้อมตอบคำถามนั้นด้วยตนเอง “ ฉันเห็นมาเยอะ ลุงข้างบ้านฉันก็ชอบเผด็จการบังคับแกมข่มขู่! ” หล่อนพูดต่อ
“ หวังว่าลุงข้างบ้านเธอไม่ใช่คนเดียวกับข้างบ้านฉันหรอกนะ ” มิฮอว์คนั่งลงบนโซฟาหนังอย่างดี
ยกช่วงขายาวไขว้ขาอย่างสง่างาม กอดอกหลวมๆจับจ้องใบหน้างามด้วยดวงตาสีอำพันอย่างไม่ละสายตา
“ แต่จะว่าไปเด็กดื้อกับจอมเผด็จการก็ดูเหมาะสมกันดีนะว่าไหม? ” มิฮอว์คหันมาขอความเห็น
ดื้ออย่างเดียวคนไม่พอ สำหรับเขาลีอาหัวรั้นแบบขั้นสุด ดูแล้วเป็นผู้หญิงมีเลเยอร์พอสมควร ซับซ้อนพอประมาณ
แต่สำหรับเขาแล้วจะให้ปราบพยศหญิงสาวตรงหน้า ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย
“ พระเจ้า! ” ลีอาถึงกับต้องพ่ายแพ้ไปในที่สุด หลอกด่าทางอ้อมแต่เหมือนว่าจะทำอะไรเขาไม่ได้สักอย่าง!
เจอเขาย้อนกลับเข้าให้เป็นไงละ หงายเก๋งสิครับ! หล่อนถอดรองเท้าออกวางอย่างเป็นระเบียบ ตามด้วยถุงเท้า
ซุกไว้ในรองเท้าผ้าใบ เดินเข้าไปในส่วนของห้องนอน หยุดยืนมองเตียงนอนขนาดคิงไซส์
แล้วถอนหายใจพรืดออกมาอย่างไม่ปิดบัง
ขี้เกียจอาบน้ำจัง นอนเลยได้ไหมเนี่ย?
ลีอากำลังตกอยู่ในสภาวะทิ้งตัว อยากจะล้มตัวนอนบนเตียงขนาดคิงไซส์แล้วหลับตาลง ลืมเรื่องราวร้ายๆของวันนี้สักพัก
เมื่อร่างกายหรือจิตใจไหว พร้อมไปต่อจะตื่นขึ้นและลุกขึ้นมาต่อสู้พร้อมจะเป็นคนใหม่ ในวันใหม่
ทว่าจิตใต้สำนึกภายในใจลึกๆกำลังต่อสู้เพื่อขับไล่ความ ไม่สิต้องเรียกว่าความขี้เกียจคร้านให้ออกจากร่างไป!
เอาว่ะ! สุดท้ายเป็นตัวหล่อนต้องจำใจลากร่างของตัวเองเพื่ออาบน้ำ ชำระล้างคราบเหงื่อไคลบนตัว
คืนความสดชื่นให้กับร่างกาย!
“ ดูอะไรอยู่หรอคะ สีหน้าเคร่งเครียดเชียว? ” ลีอาเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าคนบนเตียงมีท่าทางแปลกๆ
เรียกว่า ‘มีพิรุธ’ ตั้งแต่หล่อนเดินออกจากห้องน้ำ สวมชุดคลุมอาบน้ำสีขาวตัวโคล่ง นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
เปิดไดร์เป่าผมโดยใช้มือขวาถือไดร์ ส่วนมือซ้ายคอยสางไม่ให้เส้นผมสีดำยาวสลวยเป็นเกลี่ยวคลื่นทะเลนั้น
พันกันเป็นก้อน เส้นผมแห้งดีแล้วค่อยหยิบครีมบำรุงผิวจากโต๊ะเครื่องแป้ง ซึ่งทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้ ชโลมลงบนขา
เรียว ลูบไล้ช้า คลึงเบาๆ เพื่อให้เนื้อครีมซึมเข้าสู่ผิวหนัง ตั้งแต่ข้อเท้าเล็กถึงต้นขาด้านบนวายวับเข้าใต้ชายชุดคลุมอาบน้ำ
เหนือเข่า
แน่นอนละว่าทุกการเคลื่อนไหวของลีอาอยู่ในสายตาของมิฮอว์คทั้งหมด!
แม้จะเปิดโทรทัศน์รายงานสถานการณ์ข่าวบ้านเมือง และจุดให้ความสนใจควรเป็นกล่องสี่เหลี่ยมสีดำ
มากกว่าหญิงสาวตรงหน้า! เสียงของนักข่าวสาวรายงานข่าวอย่างคล่องแคล่ว
“ เจ้าหน้าที่ได้ทำการเคลื่อนย้ายร่างผู้เสียชีวิตทั้งหมดไปประกอบพิธีกรรมทางศาสนา
และยังไม่ทราบสาเหตุแรงจูงใจในการสังหารโหดในครั้งนี้ นักโทษ 'ไวโอเล็ท' ยังหลบหนีลอยนวลอยู่ที่ไหนสักแห่ง
หากท่านใดพบเบาะแส โปรดแจ้งเจ้าหน้าที่ทันทีตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ”
ไม่ว่าจะตั้งแต่เปิดบานประตูออกจากห้องน้ำ เดินผ่านหน้าของเขาไป ชายเสื้อชุดสีขาวตัวบน
สายตากดลงต่ำชายเสื้อสีขาวพอปิดสะโพกงอนๆได้เพียงเล็กน้อยชวนให้จินตนาการไปถึงไหนต่อไป...
ปั๊ด! มากกก ลีอา!
แม้ว่าลีอาจะทำปกติตามธรรมชาติไม่ว่าจะนั่งไดร์ผม นั่นก็ชวนให้มิฮอว์คแอบลอบมองหล่อนเงียบๆ
ยิ่งเจ้าหล่อนกำลังบีบเนื้อครีมบำรุงผิวจากหลอดบีบขนาดพอดีมือ ชโลมครีมบนลงเรียวขาเพรียวยาวนวลเนียนน่าสัมผัส
ช้าๆทั้งสองข้าง จนกระทั่งทาครีมบำรุงนั้นบนฝ่ามือน้อยๆเรียกสายตาของมิฮอว์คได้อย่างดีเลยทีเดียว!
แต่ปลายจมูกของแวมไพร์สูดรับกลิ่นหอมของเนื้อหวานมากจนเกินไป จนต้องยกฝ่ามือขึ้นมาใช้หลังมือ เน้นสันนิ้วชี้
ปิดปลายจมูกไว้แถมกลั้นหายใจ เพื่อระงับคมเขี้ยวแหลมคมทั้งสองข้างพร้อมทำงานอย่างอัตโนมัติ!
ไม่อย่างนั้นมิฮอว์คจะทำอย่างอื่นแล้วนะ!
คนไม่รู้ตัวว่ากลิ่นกายของหล่อนลอยฟุ้งไปทั่วทั้งห้องนอน ได้แต่เอียงคอทำหน้าสงสัยกับท่าทางแปลกตาของหนุ่มใหญ่
ซึ่งเขานั่งลงขอบเตียงแถมยังเปลี่ยนเป็นท่านั่งหันหลังให้อีกตังหาก!
ร่างบางเดินมาถึงเตียงแล้วนอนลงยืดขาตามความยาว โดยกำอกเสื้อคลุมไว้แน่น
ไม่ให้สาบเสื้อเปิดออกยามนอนบนเตียง หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าคาดอก กดปลดล็อคและทำการหาข้อมูลห้องเช่า
ใจจริงก็ไม่อยากหาที่อยู่ใหม่ เพราะอย่างไรอดีตคนรักต้องเป็นคนย้ายออกอยู่ดี แต่…ก็กันไว้ก่อนดีกว่า!
“ ถ้าคุณยังไม่นอน เปิดไฟไว้ก่อนก็ได้ค่ะ ” ลีอาลงตัวนอน ต้องรีบหันใบหน้างามไปบอกมิฮอว์ค
เกรงใจเขา หากว่าเขายังไม่อยากนอน แต่พอหล่อนมาคล้ายกับว่าหล่อนบังคับให้เขานอนพร้อมกัน
ส่วนร่างหนานั้นปรบมือเบาๆปิดสวิตท์ไฟภายในห้องเข้าสู่ความมืดเกือบสนิท มีเพียงแสงสว่างจากภายนอกระเบียง
ส่องเข้ามายังห้องนอนให้เเสงไฟหลากหลายสีสันสว่างเพียงสลัวๆเท่านั้น
“ พักผ่อนเถอะลีอา เหนี่อยมาทั้งวันแล้ว ” มิฮอว์คบอกหล่อน ลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วน
“ ไฟ! ฉันยังอยากเล่นโทรศัพท์อีกสักพักค่ะ ” ลีอาบอกความตั้งใจ หล่อนสั่งงานด้วยระบบเสียง
ไฟในห้องกลับมาสว่างขึ้นอีกครั้ง หล่อนกำลังมองหาห้องพักสำรองไว้ หากว่าอดีตแฟนหนุ่มไม่ยอมย้ายออกแต่โดยดี
ส่วนห้องพักของหล่อนนั้น ก็เปิดให้ผู้เช่ารายอื่นเช่าต่อและเก็บค่าเช่าห้องนั้น เพื่อมาผ่อนห้องอีกต่อหนึ่ง!
“ ดื้อจริงๆ ” มิฮอว์คส่ายหน้ากับเด็กดื้อ
“ นี่คือประโยคคำสั่งหรือบังคับกันแน่? ” คนดื้อถูกดุจนต้องเด้งตัวผุดลงขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง
ดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมทับบนตัวถึงหน้าอก เพราะชายเสื้อเลิกขึ้นมาต้นขาแล้ว
หากว่ายังนอนอย่างไม่ระวัง…กับผู้ชายที่ไม่รู้ว่าหล่อนสามารถไว้ใจได้หรือไม่… อย่างน้อยกันไว้ก่อนดีกว่า…
“ ลีอา ” เขาเรียกชื่อของหล่อน
“ ไม่มีใครเคยบอกคุณเลยหรือคะว่าสิ่งที่คุณทำอย่างอยู่เขาเรียกว่าเผด็จการ? ” ลีอาตั้งคำถามกับหนุ่มใหญ่
“ ก็อย่างว่าคุณเคยชินแต่กับการออกคำสั่งมาตลอด! ” ลีอาลดตัวล้มนอนบนเตียงดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดบังศีรษะ
ราวกับไม่รับฟังคำพูดจากร่างหนาซึ่งตนได้ไปเปิดศึกกับเขาไว้แท้ๆ
“ … ” มิฮฮว์คยืนนิ่งไม่ตอบโต้ กับท่าทางของลีอา ไหนจะเถียงเขาฉอดๆ ดึงผ้าขึ้นมาคลุมโปง
“ คุณ! อย่าออกไปเลยนะ! ฉันแค่รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ดีๆกำลังเข้ามา ” ลีอายอมสลัดผ้าห่มบนตัวออก
แล้วบอกกับมิฮอว์คเป็นประโยคสุดท้าย หล่อนรับรู้ถึงพลังงานบางอยางกำลังใกล้เข้ามา
“ เป็นห่วงหรือไง? เอ…หรือว่าคิดถึงกันนะ? ” มิฮอว์คเลียนแบบคำพูดของหล่อนข้างต้น
แถมยังส่งลูกยั่วให้อย่างเต็มๆ
“ จะบ้าหรอ? ใครจะไป ห หะ ห่วงกันเล่า! ” ลีอาแว้ดให้อีกหน แถมคว้าหมอนยัดไส้ขนเป็ดอย่างดีอีกใบ
ใกล้มือนั้นเขวี้ยงใส่ออกแรงปาให้ปะทะเข้ากับร่างกายของอีกคน ทั้งแรงและเร็วราวกับเล่นตำแหน่งพิชเชอร์มาก่อน!
“ ลีอา พัก ผ่อน ซะ! ” มิฮอว์คสะกดให้หล่อนฟังทีละคำ แถมรับหมอนจากหล่อนได้อย่างง่ายดาย!
หันหลังกลับมาพร้อมกับจ้องมองดวงตาสีเทอร์ควอยซ์ มิฮอว์คสะกดจิตของหล่อนเบาๆ เป็นการบังคับให้หล่อน
ยอมเอนหลังลงช้าๆแล้วนอนหลับพักผ่อนตามที่เขาต้องการ
ไม่ใช่แค่ลีอาที่รู้สึก…ทว่ามิฮอว์คเองก็รู้สึกไม่ต่างเช่นกัน!
ร่างหนาขยับกายย้ายออกมาตรงระเบียงห้องนอน ระบบเซนเซอร์การทำงานของระบบไฟภายในห้อง
ตัดลงเมื่อรู้ว่าไม่มีผู้ใช้งานอัตโนมัติ ความมืดเข้ามาเยือนอีกครั้ง ไม่ว่าจะรูดผ้าม่านสีขาวสะอาดตา
ปิดบานประตูเลื่อนอย่างมิดชิด และบางอย่างที่ลีอาได้กล่าวไว้ได้มาถึง
อาคันตุกะในชุดสีดำได้มาเยี่ยมเยีอนท่ามกลางยามราตรีกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา!
ลีอาขยับตาเปิดเปลือกตาขึ้นมองห้องกว้างอีกครั้ง เปรยตามองข้างกายก็พบความว่างเปล่า
เสียงจากโทรทัศน์ได้เงียบลง เหลือเพียงแค่เสียงพูดคุยของมิฮอว์คจากนอกระเบียง เหมือนว่ากำลังยืนคุยโทรศัพท์
ไม่สิ … เครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำภายในห้องส่งเสียงเบาๆบอกถึงการทำงาน ปรับระดับให้เหมาะสมกับภายในห้องนอน
ร่างบางบนเตียงขยับกายอีกหน สายลมจากเครื่องปรับอากาศพ่นลมเย็นใส่ตัวหล่อนผ่านไปถึงผ้าม่านสีขาว
สะบัดพริ้วเพียงเล็กน้อยก็พอให้ลีอาได้มองเห็นรางๆ
“ ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือเปล่าคะ? ” ลีอาส่งมือเปิดบานประตูเลื่อน ขยับกายออกไปถามมิฮอว์คซึ่งอยู่ด้านนอก
หล่อนต้องรีบถอยหลังกลับแทบไม่ทัน เพียงเพราะเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง!
เขาไม่ได้คุยโทรศัพท์ แต่กลับมีใครอีกหลายคนกำลังยืนล้อมรอบตัวเขาไว้อยู่!
ท่าทางของพวกเขาก็ไม่น่าไว้ใจ…แถมยังส่งไอเย็นแสดงถึงสิ่งร้ายๆ หรือเรื่องไม่ดีที่หล่อนได้บอกกับร่างหนาไว้ก่อนหน้า
“ คุณท่าน… มนุษย์! ” น้ำเสียงของเขานั้นดังขึ้นซึ่งหมายถึงตัวของลีอาอย่างไม่ผิดแน่!
“ ไม่! โรโรโนอา! หล่อนอยู่ภายใต้การคุ้มครองของฉัน ” มิฮอว์คขยับปลายเท้า บังร่างของลีอาไว้
แถมประกาศออกมาอย่างชัดเจนแล้วว่า หล่อนอยู่ภายใต้การปกครองของเขา!
“ พวกเราก็เช่นกันครับคุณท่าน ” เจ้าของนามโรโรโนอา โซโล โคลงศีรษะเส้นผมสีเขียว
สะท้อนจากแสงของหลอดไฟสีส้มสลัวๆจากอาคารข้างเคียง จนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
โซโลโค้งตัวทำมุมทำความเคารพเล็กน้อย มือทั้งสองข้างขนาบข้างขอบกางเกงสีดำเนื้อดี แสดงออกถึงความภักดี
ให้กับคุณท่านที่กล่าวมา
มิฮอว์คกดใบหน้าลงเล็กน้อย เพื่อเป็นการรับการทำความเคารพของแวมไพร์อายุน้อยเกือบที่ของกลุ่ม
แถมขยันขันแข็งที่สุดอีกด้วย มิฮอว์คยกมือขวาขึ้นปรามให้ทุกคนเงียบ หันมองหญิงสาวทางด้านหลัง ส่งยิ้มมุมปากจางๆ
“ ไม่ต้องห่วงลีอา ทุกอย่างเรียบร้อยดีกลับเข้าไปพักผ่อนด้านในเถอะ ” ส่งปลายนิ้วเรียวสาก
แตะลงบนเส้นผมสีดำอย่างทะนุถนอมเพื่อให้อีกคนได้คลายกังวล และกลับเข้าไปพักผ่อนอย่างที่ใจเขาต้องการ
เดี๋ยวก่อนนะ! มิฮอว์คถึงกับชะงัก ก่อนจะออกมาเขาได้สะกดจิตของหล่อนไว้!
ลีอาควรจะหลับสนิทไปตั้งแต่เมื่อสิบนาทีที่แล้ว ทว่าตอนนี้หล่อนยืนมองเขาและพรรคพวกด้วยนัยน์ตาใสแจ๋ว?
ลีอาไม่ได้หลับเพราะต้องมนต์สะกดของเขาอย่างนั้นหรอ? จนต้องหันมองหล่อนอีกครั้ง “ ค่ะ ” ครานี้ลีอาพยักหน้า
หงึกหงัก ยอมถอยกลับเข้าไปในห้องนอน
“ แต่พวกเกิดใหม่กำลังบุกรุกพื้นที่ของพวกเราอยู่ หากคุณท่านยังปล่อยไว้แบบนี้… คงไม่ดีแน่ ” โซโลพูดต่อ
จากที่ค้างไว้ และต้องการให้แวมไพร์หัวหน้าเผ่าพันธุ์อมตะตรงหน้าเป็นฝ่ายจัดการ ยุติเรื่องราวทั้งหมด!
“ ฉันเข้าใจแล้ว อับซาลอมไปไหน? ” มิฮอว์คพยักหน้า ถามหาสมาชิกอีกคนซึ่งขาดหายไป
“ คงได้ไปหลีหญิงที่ไหนสักที่ละค่ะ ” น้ำเสียงจิกกัดเเจ๋นๆ ทำให้ทุกคนมองต้นตอของเสียง
เพโรน่า แวมไพร์สาวพ่วงด้วยน้องเล็กของสายพันธุ์ตอบพร้อมรอยยิ้มแถมเสียงหัวเราะเฉพาะตัว โฮโระ โฮโระ
เส้นผมสีชมพูพาสเทลไหวจากการเคลื่อนร่างกาย ริมฝีปากเล็กเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงเชอร์รี่ เธอผลัดปลี่ยนเสื้อผ้า
สลัดคราบจากชุดฟอร์มพนักงานของทางโรงแรม เป็นชุดเกาะอกรัดรูป เน้นเรือนร่างรูปทรงนาฬิากาทรายสีดำสนิท
ลายลูกไม้ยาวถึงข้อเท้าสุดหรูหรา สวมรองเท้าบู๊ตสีแดงคู่เก่ง
“ ถ้าเจอตัวแล้วก็บอกเขาด้วยละ ให้รีบมาพบฉันด้วย ด่วน! ” มิฮอว์คออกคำสั่งอย่างชัดเจน
ก่อนจะสั่งให้ทุกคนแยกย้ายสลายตัวไป “ เพโรน่าเดี๋ยวพบฉันหน่อย ” มิฮอว์คหันบอกกับเพโรน่าเพียงแค่สองคน
“ ค่ะ คุณท่าน ” เพโรน่าค้อมตัวเล็กน้อย แก้มเล็กๆเริ่มเกิดอาการเห่อร้อนจนแดงเถือก
และอยู่กับคุณท่านของเธอต่อ!
“ ฉันมีเรื่องจะวานเธอนะ พรุ่งนี้จะมีคนติดต่อมาหาเธอ ช่วยทำหน้าที่ต่อจากนี้ที ” มิฮอว์คอธิบาย
แผนการลำดับต่อไปให้เพโรน่าฟัง โดยที่เธอแทบไม่บ่นให้เขาได้ยินสักแอ๊ะเดียว ซึ่งขัดกับนิสัยเอาแต่ใจของลูกคุณหนู
ดื้อรั้น ไม่ฟังใครนอกจากหนุ่มใหญ่ตรงหน้า!
“ ค่ะ คุณท่าน ขอฉันเข้าไปดูหน้า…อีกครั้งได้หรือเปล่า? ” เพโรน่าส่งนิ้วชี้เรียวไปทางห้องนอน
เพื่อเป็นการขออนุญาตจากอีกคนซึ่งเป็นเจ้าของห้อง ดูเหมือนว่าเพโรน่าจะไม่ได้มีแค่ตำแหน่งรีเซ็ปชั่นของทางโรงแรม
โดยได้รับตำแหน่งพนักงานดีเด่นของที่โรงแรมทริลเลอร์บาร์คเพียงอย่างเดียว แวมไพร์อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม
ก็มีความสามารถเคลื่อนย้ายร่างกาย(ซึ่งเป็นภาพโฮโรแกรม)ได้ในตอนกลางวัน ต้านทานแสงจากดวงอาทิตย์
ผิดจากแวมไพร์คนอื่นๆ
นี่นะหรอ ผู้หญิงของคุณท่าน?
เพโรน่าเบะปากออกมาเมื่อพ้นสายตาของมิฮอว์ค ยืนมองหญิงสาวบนเตียงสลบสไลไม่ได้สติ คาดว่าคงถูกคุณท่านสะกด
ก็ไม่ได้มีความแปลกหรือวิเศษวิโสจากมนุษย์คนอื่นๆเลยด้วยซ้ำไป ก็แค่ใบหน้างดงามราวกับเทพธิดา!
ไม่สามารถหาสิ่งใดมาเปรียบเทียบ แม้จะไม่ได้แต่งหน้าด้วยเครื่องประทินโฉม! เส้นผมยาวสลวยเป็นเกลียวคลื่นทะเล
ถึงกลางแผ่นหลัง ผิวกายขาวละเอียดราวกับเนยชั้นดี รูปร่างสูงโปร่งเอวบางๆลมพัดแรงๆทีก็ปลิวอย่างนั้น!
เหอะ! ก็แค่ผู้หญิง…หน้าตาดี หุ่นบอบบางอ้อนแอ้นราวกับตุ๊กตากระเบื้องน่าทะนุถนอมนั่น!
เพโรน่าเบะปากอีกหน กอดอกแน่นหลังพิจารณาคนบนเตียงอย่างถือวิสาสะ ค่อยลดสายกลมโตคล้ายขนมโอรีโอ
สีดำสลับตัดกับสีขาวจากใบหน้างาม มาถึงลำคองามระหง ช่วงบ่าเล็กๆไหปลาร้าผุดขึ้นมาผิวเนียนเป็นเส้นตรง
อย่างเห็นได้ชัด หน้าอกอวบขยับขึ้นลงตามกลไกหายใจธรรมชาติของมนุษย์ทั่วๆไป ผิวกายขาวเนียนน่าจับต้อง
สาบเสื้อชุดคลุมอาบน้ำแยกออกพองาม ชวนให้จินตนาการถึงร่างกายภายใต้ร่มผ้า…
หน้าอกหน้าใจของหล่อนเหมือนจะใหญ่เกินตัว ผิดจากสัดส่วนผอมบางเอวคอดกิ่วอย่างเห็นได้ชัด!
เมื่อลองมองเทียบสลับหน้าอกของหล่อนแล้วต้องมองมาที่หน้าอกของตัวเองอีกที เพโรน่าถอดถอนหายใจ!!
สะบัดใบหน้าสดใสของวัยแตกเนื้อสาวอย่างไม่พอใจ!
ไม่ยุติธรรมเลย!
เพโรน่ากู่ร้องก้องภายในจิตใจแถมยังกำหมัดแน่น! นังมนุษย์จะไร้ที่ติทุกอย่างเลยไม่ได้หรอกนะ!
คนอย่าง'โกสปริ้นต์เซสเพโรน่า' ผู้นี้จะแพ้ตั้งแต่ไม่ทันได้ลงสนามแข่งได้อย่างไรกัน?
ฉันอยู่กับคุณท่านมาเกือบสองร้อยปีแล้วย่ะ! แถมแอบชอบเขามาตั้งนานแล้วด้วย!
ยัยโคนม! ฮึ่ยยัยลีอา! รู้ไว้ซะด้วยนะ! คนอย่างหล่อนจะมาชุบมือเปิดไปได้อย่างไรกัน? ฉันไม่ยอมหรอกนะยะ!
เพโรน่าจดจ้องมองใบหน้าของลีอาด้วยสายตาโกรธแค้น จากมือที่กอดอกเริ่มบีบต้นเเขนเล็กๆของตัวเองจนแน่น
เพื่อระงับอารมณ์ของตนเองลง ไม่ให้กระโจนตัวเข้าไปกางเล็บมือทั้งสิบ จัดการจิกทึ้งเส้นผมแสนสวยดุจเกลียวคลื่น
นั้นให้หลุดออกจากหนังศีรษะ!
ดูสิ…คนอย่างยัยโคนมกลายเป็นโล้นซ่า… ไร้ซึ่งเส้นผมสวยๆนั่นจะอัปลักษณ์ได้ขนาดไหนกันเชียว?
เฮ้อ..จัดหน้ากระดาษยากจัง!
โปรดติดตามตอนต่อไป…
4/7/2021
ความคิดเห็น