คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เหนือกาลเวลา : Supersonic.
- Supersonic. -
“ คาคาชิตื่นได้แล้ว! ”
“ ขออีกสิบนาที ”
“ สายครึ่งชั่วโมงแล้วนะ! ”
“ ขอต่ออีก...โอ๊ย! ” ร่างหนาบนเตียงร้องลั่น ใบหน้างัวเงียถูกน้ำเย็นจัดพร้อมก้อนน้ำแข็ง
เทจากขันขนาดเหมาะมือใส่บริเวณใบหน้าและช่วงอกด้วยฝีมือของชุน รู้สึกว่าคนตัวโตบนเตียงนอน
อายุไม่เบาชักจะมีนิสัยเหมือนเด็กเล็ก!
อีกอย่างชุนก็รอให้คาคาชิเสด็จออกจากเตียงไม่ไหว ตอนนี้นาฬิกาข้างหัวเตียงแจ้งเวลาขณะนี้เก้าโมงเช้า
กับอีกสามสิบนาที คาคาชิยกฝ่ามือขึ้นมาแตะใบหน้าทั้งสองข้าง ชาจนไร้ความรู้สึกลามถึงบริเวณโหนกแก้มและลำคอ
“ ตื่นยัง? ” นั่นนอนหรือซ้อมตายเนี่ย?
ชุนยืนกอดอกมองคนขี้เซาตรงหน้า
“ ตื่นก็ตื่น ” แม้จะยังไม่อยากตื่น ก็ต้องตอบว่าตื่นอยู่ดี คาคาชิต้องจำใจตื่นขึ้นมาในทันที
เมื่อคืนหลังจากออกไปทานราเม็งนอกบ้าน เขาเกิดนึกครึ้มสั่งเบียร์มานั่งจิบระหว่างสนทนาพาเพลินกับชุน
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจักระ การแบ่งระดับนินจาตั้งแต่เกะนิน จูนิน โจนินยันโฮคาเงะ และยังมีอีกหลากหลายรายละเอียด
ปลีกย่อย อีกมากมาย ซึ่งชุนต้องทราบไว้ให้ขึ้นใจ ใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะลากร่างกายหนักอันอึ้งของตนกลับ
บ้าน นาฬิกาปลุกมีชีวิตมีชื่อว่า'ชุน' ทำงานได้ยอดเยี่ยม ไม่เกียจคร้านสักนิกแม้เสี้ยววินาทีเดียว
คาคาชิยอมลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วนคว้าผ้าเช็ดตัวได้ เดินเกาเส้นผมสีเทาแกร่กแกร่ก ลากเท้าเข้าห้องน้ำอาบน้ำ
แต่งตัว ปิดบ้านเก็บกุญแจไว้ในกระเป๋าเสื้อและออกไปหาทีมเจ็ดที่ลานฝึก
ลานฝึกสนามหญ้าสีเขียวขจีกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา ต้นไม่ใหญ่หลากหลายชนิดปลูกเรียงกันเป็นแถวตรงยาว
ซ้อนไขว้กันนับได้จากสายตาราวๆยี่สิบแถว เงาของพวกต้นไม้ใหญ่พอจะสร้างความร่มรื่น สบายตา
เหมาะสำหรับการฝึกซ้อมและนั่งพัก(ระหว่างการฝึก)ใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่
เมื่อคาคาชิและชุนเดินมาถึงก็พบกับสมาชิกทีมเจ็ดยืนรอกันสักพักใหญ่ๆ
อยู่สามคน เรียงจากอุซึมากิ นารูโตะ ฮารุโนะ ซากุระ และ อุจิฮะ ซาสึเกะ
“ ไง อรุณสวัสดิ์ทุกคน ” คาคาชิยกแขนซ้ายเหนือศีรษะทักทายสมาชิกทีมเจ็ดอย่างเรียบง่าย
“ ช้า จริงเลย! ” ทั้งสามตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
ลางทีครูคาคาชิก็หลงทางในหมู่บ้านนานกว่าสองชั่วโมง หลงเส้นทางสายชีวิตนานอีกสามชั่วโมงถ้าให้มองเป็นเรื่องดี
การรอคอยครูคาคาชิถือเป็นการฝึกนินจาอย่างหนึ่งในด้านความอดทน!
“ เอาละตั้งเวลาไว้สิบสองชั่วโมง ฉันมีกระดิ่งอยู่สองอัน แบบทดสอบคือแย่งไอ้นี่จากฉันให้ได้ก่อนเที่ยง
ใครที่แย่งไม่ได้ก่อนเที่ยง ก็อดข้าวเที่ยงไปซะ นอกจากจะโดนจับมัดติดกับท่อนไม้นั่นแล้ว ฉันจะนั่งกินข้าวเที่ยง
ยั่วต่อหน้าด้วย กระดิ่งน่ะคนเดียวอันเดียวก็พอ มีอยู่แค่สองอันเพราะงั้น คงมีคนหนึ่งที่โดนจับขึง
แล้วคนที่แย่งกระดิ่งไม่ได้ ถือว่าปฏิบัติภารกิจล้มเหลวต้องสอบตก นั่นคือหนึ่งในสามคนจะต้องกลับไปเรียนซ้ำชั้น ”
คาคาชิพูดพลางชูกระดิ่งเล็กๆสองอันโชว์ ให้ทุกคนเห็นอย่างชัดเจนและดึงมันเก็บเข้าสู่ฝ่ามือ เขาร่ายยาวออกมาทั้งหมด
โดยที่ไม่มีใครกล้าขัด ชุนได้แต่มองและไม่แสดงสีหน้าใดๆทั้งสิ้นนอกจากจะเสยผมขึ้น ยิ่งใบหน้าหล่อเหลาราว
กับพระเอกหน้าหยกจากจอแก้ว แววตานิ่งสงบเยือกเย็น ทำให้ซากุระถึงกับแอบมองตาไม่กระพริบ! ไม่ได้สนใจกับคำพูด
ของครูโจนินประจำทีม!
“ จะใช้ชูริเค็นก็ได้ ถ้าไม่เข้ามากะเอาฉันตายละก็ไม่มีทางแย่งได้แน่นอน! ” คาคาชิจงใจบลีฟงาน
กับสมาชิกทีมเจ็ด
“ หึหึ ” ชุนส่งเสียงในลำคอ ส่ายหน้าเบาๆ
เท่าที่พอจะจับใจความจากคำพูดทั้งหมดของคาคาชิได้ ชุนก็เข้าใจแล้ว เริ่มรู้สึกว่าคาคาชิเองก็รู้จักจี้ใจดำ
ยุแหย่ให้คนฟังถึงกับตบะแตกขาดสติ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าคาคาชิกำลังวางแผนอะไรไว้อยู่และคาดว่า..
ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่คาคาชิวางไว้ตั้งแต่ต้น!
“ แต่ว่า มันอันตรายนะคะครู “ ซากุระรีบออกตัวห้ามทัพกลัวว่าจะอันตรายถึงแก่ชีวิต เรียกว่ามีแต่เสียกับเสีย
“ ใช่ๆ ขนาดที่ลบกระดานยังหลบไม่พ้น เซ่อซ่าจะตายเดี๋ยวก็ถึงตายจริงๆหรอก “ นารูโตะหัวเราะลั่น
นารูโตะโมโหกับการมาสายของโจนินประจำกลุ่มจึงเกิดการเล่นซนแก้เผ็ดตามนิสัย หยิบแปรงลบกระดานนำไปขัด-
ไว้กับบานประตูเลื่อน เมื่อครูโจนินเดินมาเปิดประตูกว้าง จึงหล่นลงมาใส่เต็มๆ ส่วนซาสึเกะได้แต่นั่งมองอยู่ห่างๆ
เห็นทุกการกระทำของนารูโตะเขาหัวเราะดัง หึ แล้วบอกกับนารูโตะว่า "พวกโจนินจะติดกับดักกระจอกๆเรอะ?"
นารูโตะไม่ได้สนกับคำพูดของซาสึเกะนักมีแต่หัวเราะด้วยความสาแก่ใจ พูดไม่ทันขาดคำ
แผนการกากปนเกรียนของนารูโตะก็สำฤทธิผลเสียด้วยสิ ดังนั้นฝีมือของครูคาคาชิหัวหน้าทีมเจ็ด
คงไม่ได้เก่งอย่างที่ทุกคนคาดเอาไว้อย่างแน่นอน!
“ มนุษย์นี่นะทำไมพวกไร้ฝีมือมันชอบเห่าใบตองแห้งกันจริง เออ ช่างหัวคนโหลยโท่ยเถอะ
พอฉันให้สัญญาณก็.. ”
“ พอเถอะคาคาชิคุยกับคนโหลยโท่ยไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก! ” ชุนทำหน้าเซ็งก็อยากรู้เหมือนกันว่า
เจ้าเด็กผมทอง ตาสีฟ้าตรงหน้าจะมีน้ำยาสักแค่ไหนกันจึงลองแหย่ดูเล่นๆ
เมื่อได้ยินดังนั้นคนโหลยโท่ยถึงกับเส้นสติแตกกระจายขาดสะบั้น นารูโตะชักคุไนออกจากซองต้นขา
พร้อมตั้งท่าโจมตีหมายจะทำร้ายชุนด้วยคุไนจากทางด้านหลัง “ กิ ริ ยา ส่อ สกุล ” ชุนพูดให้นารูโตะฟังชัดทีละคำ
คนกำลังจะถูกทำร้ายชักสีหน้าใส่อย่างไม่ปิดบัง นารูโตะปรี่เข้ามา ชุนปิดเปลือกตาลงและเปิดขึ้นจับจังหวะฝีเท้ากำลัง
ใกล้เข้ามา เหวี่ยงแขนขวาไปด้านหลังคว้าคอเสื้อของนารูโตะได้ จับคอเสื้อคนด้านหลังลอยกลางอากาศ
ทุ่มลงตรงหน้าเต็มแรง
“ แอ้ก! ” นารูโตะร้องเสียงหลง
“ ถ้าคิดจะเล่นงานฉันก็ต้องให้ไวกว่านี้! ” ชุนปล่อยนารูโตะเป็นอิสระ เท่านี้ก็เป็นสั่งสอนนารูโตะ
อย่างเรียบง่ายโดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆทั้งสิ้น
คนที่นิ่งสงบเก็บอาการได้มากที่สุดเป็นคาคาชิ การเคลื่อนไหวของชุนไม่ใช่แค่การเคลื่อนย้ายมวลสาร
ทว่ามันเป็นความเร็วจากร่างกาย นอกจากการเคลื่อนไหวชั่วพริบตา(เทพอัสนี)ของครูมินาโตะแล้วยังมีความเร็วของชุน
‘ ไม่ได้เห็นความเร็วชั่วพริบตาแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ? ’ บวกกับเมื่อคืนชุนบอกกับเขา
ว่าตนนั้นไม่รู้เรื่องของจักระหรือจักระ คืออะไร รบเร้าเสียจนคาคาชิต้องเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้ฟัง
บอกตามตรงคาคาชิก็รู้สึกตื่นเต้นไม่เบาเช่นกัน!
“ ฉันกลับละ เจอกันที่บ้านนะ ” ชุนบอกกับคาคาชิโดยไม่แลมอง พูดจบก็เดินจากไปอย่างเรียบง่าย
พร้อมชูกุญแจบ้านในมือขวา ถ้าหากว่าหล่อนยังคงอยู่ตรงนี้ด้วยละก็... คงได้ทะเลาะกับเด็กผมเหลืองชื่อนารูโตะอีกแน่
ชุนจะยืนอยู่หรือไม่อยู่ก็มีค่าอะไรไม่ต่างกัน คาคาชิชวนและขอให้มาด้วย กลัวว่าชุนจะเหงา หากอยู่บ้านคนเดียว
เช่นกัน ตอนนี้หล่อนถูกปล่อยให้อยู่คนเดียว ไม่ต่างอะไรกับอยู่บ้าน ดังนั้นชุนเลือกที่จะกลับบ้านเสียดีกว่า
“ เออ ” คาคาชิเปล่งเสียงในลำคอตอบรับ ไม่รู้สึกตัวเลยว่าชุนแอบล้วงกุญแจตั้งแต่ตอนไหน ตั้งแต่เมื่อไร
มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ชุนโชว์กุญแจบ้านซะอย่างนั้น ชุนเดินจากไปจนลับสายตาและการฝึกของทีมเจ็ดก็เริ่มขึ้น
ชุนพอจะจำเส้นทางที่เพิ่งเดินมาได้คร่าวๆ ไม่ได้เก็บทุกรายละเอียดนัก อย่างน้อยก็สามารถคลำทางกลับบ้านได้
เดินผ่านร้านขายเสื้อผ้ามาร้านหลายร้านค้า ชุนได้แต่มองสลับกับเสื้อผ้าของตัวเอง บนตัวมีแต่เสื้อผ้าตัวใหญ่โคล่ง
กับกางเกงเอวหลวมของชาย ขากางเกงยาวจนต้องพับขึ้นหลายทบ รองเท้าแตะหูคีบของคาคาชิ ซึ่งดูคล้ายชาวฮิปฮอป
บางทีชุนก็อยากมีเสื้อผ้าที่เหมาะสมกับตัวเองเสียบ้าง
ชุนกลับฉุกคิดตั้งแต่จำความได้บนร่างกายสวมเพียงเสื้อผ้าลำลองแต่งกายคล้ายผู้ชาย ไม่ว่าจะเสื้อฮู้ดแขนยาวสีดำ
กางเกงยีนส์ พบหาได้ทั่วไปตามแหล่งท่องเที่ยวของวัยรุ่น องค์กร ‘หัสดิน’ ก็มีชุดสูทคลาสสิคให้สวมคล้ายกับ
ชุดฟอร์มนินจาของหมู่บ้านนั่นแล ทว่าชุนกลับไม่เลือกใส่หรือจะสวมเฉพาะงานใหญ่เท่านั้น
นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองกระจกร้านขายเสื้อผ้าสะท้อนให้เห็นชุนอีกคนในกระจก
ชุนเอื้อมมือสากกระด้างหาความนุ่มนิ่มได้ไม่ กำลังสัมผัสท้ายทอยตนเองเบาๆ ระหว่างมองตนเองผ่านกระจกใบนั้น
ชุนพบกับชายลึกลับสวมหน้ากากรูปสัตว์ปิดบังใบหน้า ร่างกายสูงสมส่วน หุ่นหนา แอบมองอยู่ครู่หนึ่งค่อยหายตัววับไป
ชุนรีบเดินจ้ำกลับบ้านพยายามทำตัวไม่แปลกแยกจากชาวบ้านทั่วไป แม้ว่าจะรู้ตัวว่ากำลังโดนสะกดรอยตามทุกฝีเท้า
ชุนกรอกตามองด้านหลังหางตายังพบว่าเขายังคงตามเรื่อยๆ หลบซ้ายทีขวาที ส่วนมากจะอยู่มุมสูง
เช่นหลังคาบ้าน ห่างจากตัวชุนประมาณ หกถึงเจ็ดเมตร จนชุนต้องตัดสินใจเดินหนีเลี้ยวเข้าไปทางซอยเล็กๆข้างทาง
สาวเท้าเดินอย่างว่องไว เพื่อให้ผู้สะกดรอยตามนั้นเร่งฝีเท้าตาม สุดทางแล้วชุนหยุดยืนนิ่ง
“ นั่นทางตัน! ” ชายปริศนาสวมหน้ากากเอ่ยเตือน
“ ขอบคุณที่บอก ” ชุนหมุนตัวกลับใช้ความว่องไวไปหยุดด้านหลังหน่วยลับแถมยังชิงหน้ากากมาสวมบังใบหน้าตนเอง
“ ไม่เป็นไร อ๊ะ! ” เขาตอบพลางหมุนตัวกลับมาทำท่าจะทวงของคืน เส้นผมสีดำยาวรวบเป็นหางม้า
ไหวตามแรงขยับ ใบหน้าขาวเนียน มีรอยขีดคล้ายร่องแก้มบนใบหน้าทั้งสองข้าง ดวงตากลมโตสีดำสนิท
จ้องมองกลับมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานคล้ายกับเลือด
“ ท่านโฮคาเงะส่งมาสะกดรอยตามสินะ? ” ชุนโยนหน้ากากเพื่อส่งคืนเจ้าของ
“ ใช่ ” อีกฝ่ายตอบ
“ ...ดีเลยฉันกำลังหลงทาง ” ชุนตอบตามความจริง เพราะตั้งแต่เริ่มออกวิ่งไม่ทันได้มองหน้า หลัง
เลยว่าตอนนี้กำลังอยู่ที่ไหนใกล้หรือไกลจากบ้านฮาตาเกะ
“ ก็ได้ ฉันชื่ออิทาจิ อุจิฮะ อิทาจิ เรียกหาฉันได้ตลอดเวลานะ ชุน ” เขาพูดปนหัวเราะเบาๆ หมุนตัวเดินนำ
ทางออกจากซอยแคบ เจ้าของนามอิทาจิหันมาสวมเปิดหน้ากากให้ แถมส่งรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร ขัดกับใบหน้าของชุน
ใบหน้าเรียบนิ่งไม่หือไม่อือหรือมีอารมณ์ร่วม อิทาจิพอจะรู้จักชุนพอประมาณจากข้อมูลรายงานการควบคุมตัวของคาคาชิ
ชุนอายุไม่ห่างจากอิทาจิมากนัก ใบหน้าเรียบนิ่งเฉยชาคล้ายคนไร้อารมณ์ ปมปริศนาการสังหารโอโรจิมารุ
ทั้งสองอย่างนี้ทำให้อิทาจิอยากค้นหาบางอย่างในตัวชุน
“ ...อืม ” มีเพียงแค่เสียงตอบในลำคอเท่านั้น
“ ฉันต้องคอยจับตานายตลอดเวลาที่คุณคาคาชิไม่อยู่หรือติดธุระ ” อิทาจิอธิบายให้ชุนเข้าใจ
แถมยังพาเดินนำหน้าพาชุนกลับบ้านฮาตาเกะ
“ ...อืม ” ชุนพยักหน้าเพราะรู้ฐานะตัวเองในตอนนี้ดีว่าตนเองอยู่ในฐานะนักโทษต้องคดีสังหารคนใหญ่
คนโตของที่นี่ ซึ่งในขณะนี้กำลังรอผลการตัดสินจากเบื้องบนเท่านั้น!
“ เรื่องนี้คาคาชิรู้อยู่แล้วใช่ไหม ? ” ชุนถามกลับ
“ ใช่ คุณคาคาชิทราบดีและอนุญาต ” อิทาจิปดคำโต ตามจริงคาคาชิก็ไม่ได้รู้เห็นเรื่องนี้หรอก
“ อืม ” ชุนนึกเคืองคาคาชิเบาๆทำไมมีเรื่องอะไรไม่รีบบอกตั้งแต่ทีแรก แต่จะให้ทำอย่างไรได้
เพราะตรงนี้เป็นหน้าที่ของคาคาชิและอิทาจิ คอยจับตามองพฤติกรรมพึงระวังของชุน
“ คุณคาคาชิไม่ได้บอกแน่ๆ เฮ้อ สงสัยเขาคงจะลืม ” อิทาจิถอนหายใจ
รุ่นพี่คาคาชิที่รู้จักตั้งแต่อยู่หน่วยลับจนตอนนี้อยู่ในระดับหัวหน้าโจนิน งานล้นมือไม่เคยว่างเว้นไม่ว่าจะออกทำภารกิจ
ตะวันออก ตะวันตก เหนือ หรือใต้ รายนั้นเขาก็ไม่เกี่ยง อิทาจินับถือเรื่องความขยันของคาคาชิแถมยังเป็นตัวอย่างที่ดี
ให้กับนินจารุ่นหลังอีกด้วย
“ อิทาจิฉันมีเรื่องจะขอให้ช่วย ”
โปรดติดตามตอนต่อไป...
19มีค59
ความคิดเห็น