คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : DR. : Tears come from the heart and not from the brain.
-Tears come from the heart and not from the brain.
น้ำตามันไหลจากใจ… ไม่ใช่จากสมอง
“ โดนเตะโด่งออกมาจนได้! ” ลีอากดปุ่มวางสายโทรศัพท์ ด้วยความเซ็งแซ่
ลดหลังมือเพื่อดูเวลาจากนาฬิกาสมาท์วอทช์บนข้อมือเรียว ตอนนี้เป็นเวลาก็เกือบๆสี่ทุ่มยังพอทันเที่ยวรถไฟฟ้าใต้ดิน
เที่ยวก่อนสุดท้ายพอดี
รีบกลับห้องไวกว่าปกติหน่อยสักหนึ่งวันก็ยังดี เพราะว่าแฟนหนุ่มของหล่อนนั้นได้ออกเวรพอดิบพอดี
อย่างน้อยได้ใช้เวลาร่วมกันเพิ่มอีกสักหนึ่งชั่วโมงเพิ่มเติมความหวานซึ่งกันและกันก็ยังดี!
ลีอายิ้มออกแม้จะเป็นวันที่แย่… ยังมีกำลังใจจากคนรักช่วยให้วันที่แย่กลายเป็นวันที่ดีได้เสมอ!
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงจากการเดินทาง ต้นทางจากโรงแรมที่ทำงานส่วนปลายทางคือคอนโดฯ ร่างสูงโปร่งของลีอาเดินออก
จากลิฟต์และกำลังล้วงหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าคาดอก เดินต่อผ่านอีกสี่ถึงห้าห้องพักก็จะถึงห้องพักของตน
ไม่ทันไรห้องพักติดกับห้องของหล่อนเปิดบานประตูพรวดออกมาอย่างไม่บอกไม่กล่าว!
“ เย้ย! ” ลีอาสะดุ้งด้วยความตกใจ ขยับปลายเท้าหลบบานประตูของเพื่อนข้างห้องได้อย่างฉิวเฉียด
“ ลีอาเองหรอ? ” หนุ่มผมบรอนซ์สว่างกับเส้นผมปิดบังดวงตาเหลือเพียงข้างเดียว
พร้อมกับคาบบุหรี่บนริมฝีปาก ร่างกายสูงโปร่งในชุดเสื้อเชี้ตสีเข้มกางเกงขายาวถึงข้อเท้า รองเท้าหนังมันปราด
ในมือของเขาโอบกอดตระกร้าเสื้อผ้าทำด้วยไม้หวายไว้แนบอก คาดว่าคงลงไปร้านซักรีดชั้นล่างอย่างแน่นอน
“ ฉันเองซันจิ ” ลีอาเอ่ยทักเพื่อนข้างๆห้องด้วยสีหน้าเรียบสงบ
“ ไปดื่มกาแฟสักแก้วไหม? ” เชฟหนุ่มมาดเท่ข้างห้องเอ่ยชวนให้ลงไปชั้นล่างพร้อมกันอย่างต้องสงสัย
โดยเฉพาะกับสีหน้าของเขา…เหงื่อผุดออกจากข้างขมับ ซึ่งเหมือนว่าวันนี้จะไม่ค่อยเหมือนปกติเท่าไรนัก!
“ กาแฟ… ตอนนี้เนี่ยนะ? ” ลีอาเอียงคอ ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย
หากดื่มกาแฟในเวลาเกือบห้าทุ่ม กว่าจะได้หลับอีกทีก็คงเช้า!
“ ไปเถอะ! ” ซันจิพยักหน้า ส่งสายตาก็แล้ว เหมือนหญิงสาวตรงหน้านั้นยังไม่เข้าใจ
พยายามจะคว้าข้อมือเล็กๆของลีอา แกมส่งสายตาบังคับพยายามจะลากอีกคนลงไปชั้นล่าง โดยที่ไม่บอกกล่าว
ถึงเรื่องผิดปกติ หรือความไม่ชอบมาพากลภายในห้องพักครั้งนี้ให้อีกคนได้รับรู้!
“ ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้วซันจิไว้เป็นวันอื่นนะ ” ลีอาสลัดการเกาะกุมของซันจิออกในคราเดียว
แต่เหมือนหรือสังเกตุจากแววตาสีดำสนิท ของหนุ่มข้างห้องแล้วเหมือนจะไม่ยอมราวีง่ายๆแน่!
“ ก็ตามใจ… มีอะไรก็… ค่อยๆคุยกันนะ ” เรื่องนี้จะไม่ยุ่ง! ซันจิยอมยกธงขาวยอมแพ้อย่างง่ายดาย
ปล่อยข้อมือของลีอาให้เป็นอิสระ กล่าวเตือนสติให้อีกฝ่ายสดับก่อนจะละจากไปพร้อมตระกร้าผ้า!
หญิงสาวตรงหน้าของเขานั้นมีใบหน้าตาสละสลวย ชวนให้จินตนาการในทุกค่ำคืนอยู่หรอก
ยิ่งตอนเส้นผมสีดำยาวเป็นเกลียวคลื่นสยายบนปลอกหมอนหนุน ร่างกายบอบบางนอนหลับตาพริ้มบนเตียง
เอื้อมมือสัมผัสเรือนร่างส่วนเว้าโค้งของหล่อนได้เพียงแค่จินตนาการ!
ทว่าแฟนหนุ่มของหล่อนนี่สิ ไม่ธรรมดา!
ซันจิไม่อยากบอกกับเพื่อนห้องโดยตรงเพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคน ส่วนเขาเป็นคนนอก
ถ้าหากว่ามีเขาจะกลายเป็นสามคน! และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นต้องมีอีกคนที่เทียบหน้าไม่ติด!
ก็แฟนหนุ่มรูปหล่อของหล่อนนะสิ! กำลังพาสาวน้อยเรือนผมสีส้มมากินตับเสริมธาตุเหล็กกันถึงห้อง
ส่งเสียงดังโครมครามกระแทกปึงปัง ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำยังไม่ยอมหยุดหรือจะแผ่วลงสักนิด!
มันจะไม่หยุดพักหายใจหายคอกันเลยหรือไงวะ?
ซันจิสบถภายในใจ ขณะจุดปลายแท่งมวลมะเร็งอย่างเซ็งๆ พยายามข่มความใจร้อนในกายให้ดับลง
ไม่ไปเคาะด้วยสันมือจังหวะเพลงร็อค เท็มโปหนึ่งร้อยแปดสิบ หรือพังประตูเข้า ไปซัดบวกด้วยหวดด้วยลำแข้ง
งัดไอ้หน้าหนวดแฟนหญิงสาวข้างห้อง!
“ แรงดีจริงๆ ”
เชฟหนุ่มคิ้วไม้ม้วนถึงกับหัวฟัดหัวเหวี่ยง เหนื่อยจากการทำงานในภัตตาคารบาราติเอมาตั้งแต่ยังไม่ทันได้ฟ้าสาง
จนกระทั่งถึงเวลาหมดกะคือห้าโมงเย็นของวัน กว่าจะเดินทางด้วยรถไฟฟ้าใต้ดินอันเบียดเสียดกับผู้คนหลังเลิกงาน
กลับมายังห้องพัก แทนที่จะได้พักเก็บแรงไปใช้ในวันถัดไป… กลับต้องมานั่งฟังเสียง… คนกำลังร่วมรักกันอย่างนั้น!
เสียงร้องครวญครางของเพื่อนห้องข้างๆ ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ป่ากำลังผสมพันธุ์อย่างบ้าคลั่ง!
บอกตามตรงเลยว่าเปิดประตูห้องออกมา เชฟหนุ่มคิดว่าผู้หญิงส่งเสียงร้องครางระงมเป็นหญิงสาวข้างห้อง
ที่เขาแอบหมายปองมานมนามตั้งแต่หล่อนย้ายเข้ามา!
แต่ไม่ได้มาคนเดียว! ซ้ำยังพาแฟนหหนุ่มหน้าหนวดเข้ามาย่ำยีหัวใจดวงน้อยๆของเขาให้แหลกสลายด้วย!
พอเห็นใบหน้างดงามของหล่อนแล้วเขาก็โล่งอก เกือบไปแล้ว! เกือบคิดอกุศลกับสาวข้างห้องแล้วเชียว!
“ อะไรของเขาอ่ะ? ” ลีอาได้แต่สงสัยกับท่าทางที่เปลี่ยนของซันจิ และทบทวนคำพูดของเขาอีกครั้ง
ราวกับว่าโดนปาด้วยระเบิดลูกใหญ่ใส่หน้าและอันตธาลไปภายในพริบตา
“ อ อ อะ ลอว์ อูววว ละ ลอว์ขา อ่า ร แรงๆ อีก แรงอีกสิ อ๊า ”
“ อ๊า อือ อ อ อ๊า นามิ โยกสะโพกหน่อยสิ โอว อ๊า ”
“ อ อะ ของนามิ ดีกว่ายัยลีองลีอาคนนั้นหรือเปล่าละคะ? อ อ๊า ”
“ อูยยย นามิ อ๊า นามิดีกว่าเยอะ! ซี้ดดดด ”
แค่เสียงร้องครวญครางดังสนั่นไม่พอยังมีเสียงของเนื้อหนังกระทบกระทั่งกันดังสนั่น จนแทบจะกลบเสียงร้อง
ของทั้งคู่ได้อย่างมิดชิด
เพียงแค่เปิดประตูห้องเข้ามาได้ไม่ถึงสามก้าวดี ….
คนมาใหม่ถึงกับใบหน้าร้อนลุ่ม อุณภูมิในร่างกายสูงขึ้นพรวดพราดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน!
มือทั้งสองข้างสั่นไหว พอลองสังเกตดีๆหาใช่แค่มือ แต่เป็นตัวหล่อนที่สั่นสะเทือนราวกับร่างทรงประทับกาย
“ ก็ตามใจ …มีอะไรก็…ค่อยๆคุยกันนะ ”
อย่างนี่เองสินะ..ที่บอกว่ามีอะไรค่อยๆพูดค่อยๆจากันของเชฟขาดำซันจิข้างห้องหน่ะ?
แฟนหนุ่มที่กำลังคบหาดูใจกันมาอย่างยาวนานถึงเจ็ดปี กำลังพาผู้หญิงมา 'แอบแซ่บ'
กันถึงภายในห้องซึ่งมีหล่อนศักดิ์เป็นเจ้าของนี่นะ?
แน่นอนว่าเป็นการเลือกช่วงเวลาที่หล่อนออกไปทำงาน และยังไม่กลับเข้าห้อง!
ราวกับว่าเจ้าของห้องผู้นี้กำลังยืนอยู่ตรงนี้กลายเป็นอากาศธาตุ ไร้ตัวตนไปโดยปริยาย!
เสียงร้องครวญครางค่อยๆเเผ่วเบา เหมือนว่าศึกรักของทั้งสองคนกำลังสงบลง!
บานประตูห้องนอนของแฟนหนุ่มเปิดออกกว้าง ร่างสูงโปร่งราวๆหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร เส้นผมสีดำซอยสั้น
รับกับใบหน้า ใต้ดวงตามีลอยคล้ำจากการพักผ่อนน้อย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางรับรูปหน้า เคราบางๆตรงปลายคาง
เจาะหูข้างละสองรู สวมตุ้มหูสีทองทรงกลม รอยสักบนอกกว้างรูปหัวใจขนาดใหญ่ ร่างกายอัดแน่นมัดกล้ามสวยงาม
ท่อนล่างมีเพียงแค่ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพันรอบเอวลวกๆ ปกปิดความเป็นชายไว้ไม่ให้เกินงาม!
“ ล ลีอา กลับมาแล้วหรอ? ” แฟนหนุ่มของหล่อนเอ่ยถามด้วยสีหน้าซีดเผือก น้ำเสียงตะกุกตะกัก
“ ซักพักแล้วละ นานพอที่จะได้ยินบางอย่าง ” ลีอากอดอกพูดพร้อมจ้องหน้าแฟนหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
“ ลอว์ขา ถุงหมดอ่ะ นามิอยากต่ออีกรอบจ …จัง ” ร่างอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมของผู้หญิงคู่กรณี
เดินโผล่ออกมาจากธรณีประตูห้องน้ำ พร้อมนุ่งผ้าขนหนูสีขาวอย่างดี ปิดบังร่างกายซึ่งนั่นก็เป็นของใช้ส่วนตัวของลีอา
ใบหน้าของหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีส้มถึงกับไร้เลือดฝาด เมื่อเห็นว่าไม่ได้มีแค่คู่ขาของเธอยืนอยู่เพียงลำพัง!
“ หวังว่าฉันกลับมาอีกที…คงไม่เห็นพวกเธอสองคนนะ ช่วยฝากคีย์การ์ดไว้กับนิติฯด้านล่างด้วยละ ”
ลีอาเปรยตามองทั้งคู่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าและย้อนกลับปลายเท้าถึงศีรษะอีกหน ราวกับด่าด้วยสายตา!
ค่อยหันหลังแล้วเดินจากไปปิดบานประตูลงอย่างเงียบเฉียบ
ทั้งที่ภายในใจของลีอาแทบจะระเบิดอารมณ์คุกรุ่นคล้ายลาวาประทุ ปราดเข้าไปกระชากเส้นผมสีส้มสดใส
ยัยแมวขโมยนามิแล้วตบหน้าสักฉาดสองฉาด ฝากรอยฝ่ามือเป็นปื้นทั้งห้านิ้วสองทีนับเป็นสิบ!
เพื่อระบายอารมณ์ร้อนในกาย แล้วบอกว่าให้ไสหัวไปแอบแซ่บกันที่อื่น!
ส่วนอีกคนอดีตแฟนเก่าตัวดีก็ไล่ออกจากห้องให้ไปอาศัยอยู่ที่อื่นซะ!
ร่างสูงโปร่งน้องๆนางแบบเสื้อผ้าแบรนด์ดังออกเดินอย่างไร้จุดหมาย ลีอาออกเดินอย่างเลื่อนลอย
จนกระทั่งมาถึงร้านสะดวกซื้อขนาดใหญ่พอจะมีที่นั่งเล็กๆ เก้าอี้ทรงสูงอีกสองสามตัวสำหรับนั่งทานอาหารกล่อง
มองดูวิวจากในร้านออกไปด้านนอกร้าน ไม่ว่าเปล่า ลีอาเดินไปหยิบถ้วยบะหมี่สำเร็จรูปแกะพลาสติกออก
แล้วเติมน้ำร้อนใส่คัพน้ำร้อนค่อยๆเพิ่มระดับจนกระทั่งถึงขีดบอกระดับน้ำ เดินไปหน้าแคชเชียร์เพื่อคิดเงิน
สั่งวิสกี้เพียวๆขวดเล็กขนาดเหมาะมือ แอลกอฮอล์ข้างขวดได้ระบุไว้ว่ามีไม่มากนัก แต่ก็พอให้รู้สึกมึนๆได้อยู่บ้าง!
ทำการคิดเงินและเลือกนั่งพักบนเก้าอี้ทรงสูง ซึ่งทางร้านได้จัดไว้รับรองลูกค้า
“ เจ็ดปีไม่มีความหมายเลยหรือไงว่ะ? ” ลีอาเอ่ยถามตัวเอง มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น
ระบายความโกรธ หล่อนคบหากับเเฟนหนุ่มมาตั้งแต่สมัยเรียนไฮสคูลที่เดียวกัน (ซึ่งเป็นงานพรอมวันจบการศึกษา
ลอว์ได้มาสารภาพรักจบลงด้วยการขอเป็นแฟน แต่ลีอาบอกขอลองคบดูก่อน) แต่พอขึ้นระดับยูฯ(มหาวิทยาลัย)แล้ว
ทั้งคู่เรียนต่างที่กัน แยกย้ายกันไปเรียนในสายที่ถนัดซึ่งลอว์ได้เรียนแพทย์ภาควิชาศัลยกรรม
แต่ก็ยังพักและใช้ห้องร่วมกันมาตั้งแต่อายุสิบแปดปี จวบจนกำลังจะเข้าสู่วัยรุ่นตอนปลายหรือจะเข้าวัยกลางคน
ทั้งความรู้สึก ความผูกพันถูกเก็บสะสมเป็นความทรงจำมาเป็นเวลานาน…ลอว์ไม่ได้รู้สึกเหมือนหล่อนบ้างเลย?
คนที่รู้สึกมากกว่า… ก็ยิ่งเจ็บมากอย่างนั้นสินะ?….
ลีอาพยายามฝืนไม่ร้องไห้ออกมาพร้อมกับตีโพยตีพาย
หล่อนเข้าใจดี…สังคมสมัยนี้ได้เปิดกว้างและเสรีโดยเฉพาะเรื่องเพศสัมพันธ์
แต่เหมือนว่าลีอายังอยากเก็บความสาวไว้ให้กับเจ้าบ่าวในอนาคตอยู่ดี ตามธรรมเนียมของคนรุ่นเก่า
เพื่อให้ว่าที่สามีในอนาคตได้ดีใจและประทับใจในคราเดียว แต่เหมือนว่าอดีตแฟนหนุ่มจะนอกกาย นอกใจ
ในเรื่องที่หล่อนปล่อยปละละเลยหรือไม่สามารถตอบโจทย์ได้ ดังนั้นลอว์จึงเลือกไปหากินนอกบ้าน
ไม่สิ! ต้องเรียกว่าหากินกับคนอื่นภายในห้องของหล่อนถึงจะถูก!
มือเล็กๆทั้งสองข้างเปิดฝาฟรอยด์สีเทาด้านบนถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปออก ตามด้วยฉีกซองเครื่องปรุงแบบผงและน้ำมัน
ดูเหมือนว่าปลายนิ้วของหล่อนจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่เคยมีชั่วขณะ ซองพลาสติกไม่ฉีกหรือขาดออกจากกันเหมือนทุกครั้ง
ดังนั้นลีอาจึงออกแรงฉีกซองเล็กสี่เหลี่ยมอีกครั้ง ด้วยเเรงกายทั้งหมดที่มี!
แผล่ะ!
ในส่วนของตัวน้ำมันจากซองเล็กๆพร้อมผงแห้งๆกระเด็นเข้าใส่ เลอะใบหน้าสวยอย่างเต็มแรงดึง!
“ แม่งเอ๊ย! ” ไม่ลง ไม่แหลกมันแล้ว! คนสวยถึงกับหงุดหงิดขั้นสุด
ปาซองเครื่องปรุงในมืออัดใส่ถ้วยบะหมี่ตรงหน้า กระบอกตาถึงกับร้อนผ่าว น้ำสีใสไหลผ่านจากม่านตาราวกับทำนบแตก
หยดแล้ว หยดเล่าไหลอาบพวงแก้มเนียนเป็นสายโดยไร้ทีท่าว่าจะหยุด
“ เช็ดหน้าเช็ดตาหน่อยเถอะ ” น้ำเสียงหนาทุ้มคุ้นหูดังขึ้นข้างกายหญิงสาว
ไม่ทันได้สังเกตุเห็น รู้สึกตัวเลยว่ามีใครอีกคนมานั่งขนาบข้างกาย คงเป็นเพราะร้องห่มร้องไห้อย่างไม่ลืมหูลืมตา
คงเป็นเช่นอย่างนี้เองสินะ
“ ขอบคุณค่ะ ” รับผ้าเช็ดหน้ามาจากมือหนาของอีกคนแทนที่จะเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า
แต่กลับกลายเป็นสั่งน้ำมูกใส่ผ้าเช็ดหน้าจนเกิดเสียงดัง พรืด พรืด แถมยังส่งคืนเจ้าของอย่างหน้าตาเฉย
ผงกใบหน้างามเป็นการขอบคุณอีกครั้ง
“ เฮ้อ! เก็บไว้เถอะ ” ร่างสูงโปร่งเกือบสองเมตรของมิฮอว์คในชุดสูทสากลปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
ข้างกายของลีอาพร้อมกับดันหลังมือของหล่อนไปให้พ้นกาย ราวกับว่ารังเกียจผ้าเช็ดหน้าราคาแพงระยับ
ซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นผ้าอเนกประสงค์ของหล่อนเรียบร้อย
“ ขอบคุณนะ ใจดีจัง ” สุดท้ายลีอาต้องจำใจพับผ้าเช็ดหน้าแล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อฮู้ดดี้สีดำบนตัว
ใบหน้าหล่อคมคายส่ายหน้าเบาๆเป็นการตอบคำถามของอีกคน
“ ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย! ” เขาพูดขึ้น
มองเห็นตั้งแต่หล่อนเดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ได้สักพัก แต่พอเห็นน้ำตาของหล่อนแล้วใจของเขาอ่อนยวบ
กลบภาพลักษณ์ท่าทางมาดมั่น หยิ่งผยองของหล่อนจากหน้าลิฟต์ไปอย่างหมดสิ้น! จนไม่เหลือเค้าโครงเดิม!
มิฮอว์คอาศัยเวลาคอยหาจังหวะเหมาะสม พร้อมเข้ามาปรากฏตัวกับผ้าเช็ดหน้า และความมั่นใจเต็มเปี่ยมอีกครั้ง
และเหมือนว่าการเข้าหาหล่อนครั้งนี้ได้ผลมากกว่าครั้งแรก!
“ ลูกครึ่งหรือเรา? ” มิฮอว์คเอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้าของอดีตสาวบริกรอย่างชัดเจน
จึงเพ่งมองด้วยดวงตาสีอำพันอย่างพินิจพิจารณาอีกหน ใบหน้างามของหล่อนเล็กนิดเดียว เผลอๆเล็กกว่าฝ่ามือ
ของเขาด้วยซ้ำ! ทั้งดวงตากลมโตสีฟ้าแกมเขียวชวนมอง แพขนตางอนเลอะเปราะด้วยคราบน้ำตา ปลายจมูกโด่งเชิดขึ้น
บอกถึงนิสัยดื้อรั้น ริมฝีปากบางเจ่อๆน่าขบกัดชะมัด!
“ กินเพียวไม่ประสม! ” คนตอบด้วยน้ำเสียงเจือด้วยความกวนประสาท ในใจก็นึกอารมณ์เสีย
คนมาใหม่ควรจะเห็นขวดวิสกี้ฉลากสีดำตรงหน้าหล่อนก็รู้แล้วหรือเปล่าวะ? อีกอย่างใบหน้าของหล่อนก็ฝรั่งจ๋า
สายเลือดของชาวผู้ดีไหลเวียนในกายอยู่แล้ว ไม่น่าจะมีชาติไหนมาประสมด้วยหรอกนะ!
“ ฟุฟุ ตลกหรือเรา? ” ตลกหรือไม่นั้น.. มิฮอว์คกลับหัวเราะร่วนร่วมกับมุขของหล่อนเฉยเลย
ราวกับว่านี่เป็นมุขตลกที่สุดที่เคยได้ยินมาในรอบสามศตวรรษ!
“ แอบตามมาหรือไง? ” หล่อนถามด้วยน้ำเสียงอู้อี้ พยายามหายใจช้าๆ
ชายหนุ่มในชุดสูทสากลควรอยู่ในงานปาร์ตี้สังคม มากกว่าจะมานั่งอยู่ในร้านสะดวกซื้อเช่นนี้!
“ คอนโดฯ ฉันอยู่แถวนี่ ” มิฮอว์คให้คำตอบที่ฟังขึ้น แต่ที่จริงแล้วเปล่าหรอก แอบตามมานั่นแหล่ะ!
ใครจะยอมรับว่าแอบตามสต็อกเกอร์ตั้งแต่พ้นจากหน้าลิฟต์ของโรงแรม ถึงห้องพักและไม่พลาดฉากเด็ดมันส์ๆ
คิดว่าจะได้ดูฉากหลวงตบน้อยหน้ากระทรวงแต่เปล่าเลย! เหมือนว่าหญิงสาวตรงหน้าของเขาจะคุมตัวเองได้ดีในระดับ!
อย่างมีสมาธิ ไม่สติแตกเหมือนตามพวกละครหลังข่าวที่เคยได้รับชม!
มิฮอว์คจัดการฉีกซองเครื่องปรุงใส่ลงถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้ ใช้ส้อมพลาสติกซึ่งแถมมาในคัพ
คนให้ผงปรุงรสละลายกับน้ำร้อนกลายเป็นเนื้อเดียวกัน แล้วส่งให้กับหญิงสาวข้างกาย
“ ขอบคุณค่ะ ” ลีอาเปิดหมุนเปิดฝาขวดวิสกี้จนเกิดเสียง แล้วยกกระดกดื่มอย่างดับกระหาย
ค่อยทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปต่อ เหมือนว่าลีอาจะยอมสงบศึก ทำให้มิฮอว์คซึ่งนั่งอยู่เงียบๆขนาบข้างกายด้านขวา
เปิดกระป๋องเบียร์ขนาดเหมาะมือขึ้นมาจิบ โดยไม่ลืมขยับมือเข้าไปใกล้เพื่อทำการชนกระป๋องเบียร์เบาๆ
ลีอาหันมาแล้วชนขวดวิสกี้ในมือตอบ แล้วยกกระดกดื่มจนพร่องหมดเหลือแต่ขวดแก้วสีใสภายในว่างเปล่า
“ ฉันต้องไปแล้ว ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อน ” ลีอาลุกขึ้นเต็มสัดส่วน สองมือเก็บถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
และขวดวิสกี้เปล่า นำไปทิ้งลงถังขยะซึ่งทางร้านสะดวกซื้อได้จัดเตรียมไว้ให้
ดูเหมือนว่าคืนนี้คงต้องหาโรงแรม ห้องพัก…. ใกล้ๆจากตรงนี้
อดถอนหายใจพรืดออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้จริงๆ หล่อนไม่ได้เตรียมใจสำหรับการเลิกลากับคนรัก
แม้จะกะทันหันก็ตาม!
จากเซฟโซนกลายเป็นแซดโซนอย่างช่วยไม่ได้!
หล่อนยังไม่พร้อมที่จะรับทุกเรื่องที่ประเดประดังเข้ามาพร้อมกันทีเดียวรวด บางทีก็อยากกดบัตรคิวให้
เพื่อให้ร่างกายได้ปรับสภาพหรือเตรียมพร้อมและรับมือกับทุกปัญหาที่ถาโถมเข้ามาในชีวิต!
สำคัญเหนือกว่าสิ่งใด…คือลีอายังไม่พร้อมที่จะกลับไปในบรรยากาศเดิมๆ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของอดีตแฟนหนุ่ม
อ้อมแขนอบอุ่นของเขายามปลอบใจในวันที่อ่อนล้า
คงไม่มีอีกแล้ว…
ลีอาเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ สายลมกรรโชกพัดผ่านร่างผอมบางของหล่อนวูบใหญ่
ราวกับว่ากำลังช่วยพัดเรื่องราวร้ายๆให้ผ่านพ้นค่ำคืนนี้ไป แยกจากมิฮอว์คทันทีโดยทีไม่ได้กล่าวอำลา ออกเดิน
อย่างไม่เร่งรีบ พร้อมกับภาพผังเมืองผุดขึ้นมาในสมอง เดินจากตรงนี้ไปอีกสามบล็อคก็จะพบกับโรงแรมขนาดใหญ่
ซึ่งมีห้องพักหลากหลายราคา ให้ชนชั้นกลางอย่างหล่อนได้เอื้อมถึง ระหว่างทางนั้นได้เดินผ่านกลุ่มชายฉกรรจ์นับสิบราย
นั่งจับกลุ่ม รวมตัวกันบนถนนเปลี่ยว ซึ่งมีเพียงแค่แสงไฟสลัวสีส้มจากเสาไฟฟ้าสาธารณะ ให้พอเห็นถนนหนทางเท่านั้น
“ ไงจ๊ะ น้องสาวอยากไปซ้อนแมงกะ'ไซค์พี่หรือปล่า? ” เด็กแว้นซ์หรือกลุ่มนักซิ่งบนถนนหลวง
วิ่งตามเข้าประกบทำท่ายกมือขวาขึ้นมาเสยเส้นผมด้วยท่าทีมั่นใจ เมื่อเห็นร่างผ่ายออกไปทางผอมของหล่อนเดินมา
เพียงคนเดียว ทำให้คนอื่นภายในกลุ่มเริ่มขยับตัวและล้วงมือเข้าไปในเสื้อตามร่มผ้า
ลีอาเห็นท่าจะไม่ดีรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วมากขึ้น ถ้าหากมองจากภายนอกหล่อนสวมเพียงแค่เสื้อฮู้ดดี้สีดำ
ทับเสื้อเชี้ตด้านใน กระโปรงทรงเอผ่าหน้าเหนือเข่าเพื่อความคล่องตัว ส่วนรองเท้าเป็นสนีกเกอร์สีดำกระเป๋าคาดอกสีดำ
เข้าชุดอีกใบ ซึ่งก็ไม่ได้เป็นเครื่องประดับหรูหราหรือราคาแพงให้ปล้นจี้ชิงทรัพย์ เหล่าชายฉกรรจ์ยังมิวายยอมแพ้
เคลื่อนตัวเข้ามาประกบเหยื่อสาวตรงหน้า
ราวกับหล่อนได้เป็นอาหารอันโอชะและกำลังจะจากไป….
“ บ้าจริง! ” พวกมันมาเยอะเกินไป! ไม่พอยังมีอาวุธครบมือ แถมยังเป็นที่โล่งแจ้ง
ไม่เหมาะที่หล่อนจะวาดลวดลายป้องกันตัวอย่างโจ่งแจ้ง ลีอาสะบัดใบหน้างามเบาๆ ซุกมือเข้ากระเป๋าเสื้อฮู้ดดี้
กำผ้าเช็ดหน้าจากหนุ่มใหญ่แน่น เร่งฝีเท้าให้ไวมากยิ่งขึ้น!
“ ที่รัก! รอด้วยสิ มาสายหน่อยเดียวงอนแก้มป่องเลยหรอ มามะ มาให้ง้อนะคนดี ” เสียงเสนาะรื่นหู
คล้ายเครื่องดนตรี เต็มไปด้วยอำนาจลึกลับเอ่ยดังขึ้นท่ามกลางสถานการณ์ชวนอึดอัด จนลีอาต้องเงยหน้าขึ้น
เพื่อมองข้างกายอีกหน เขาอีกแล้ว แดรคูล มิฮอว์ค! เขาสืบปลายเท้าเข้ามาประชิดร่างของหล่อน แล้ววาดวงแขนแกร่ง
โอบกอดไหล่ซ้ายของหล่อนอย่างถือวิสาสะ จนต้นแขนขวาของหล่อนนั้น เบียดกับช่วงแผงอกแข็งของเขาอัดด้วยมัดกล้าม
ลีอานั้นรู้ดีว่าส่วนสูงของหล่อนนั้นหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเก้าเซนติเมตร ซึ่งก็เป็นส่วนสูงของท็อปโมเดลระดับโลกอย่าง
เคนดัล เจนเนอร์ เชียวนะ! แต่พอได้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของร่างหนา สูงโปร่งเกิือบสองเมตร หล่อนกลายเป็นเด็กน้อย
ตัวกระจ้อยโดยปริยาย ยิ่งมิฮอว์คเกยปลายคางวางลงบนเส้นผมสีดำของหล่อนแล้วหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข
โดยจงใจหันมองเหล่าชายฉกรรจ์ข้ามบ่าซ้ายของตนด้วย สบตากับมนุษย์ผู้ขลาดเขลาเหล่านั้นไล่เรียงทีละคน!
ถ้าหากว่ายังรักชีวิตอยู่… ก็ไสหัวไปซะ!
สบดวงตาสีอำพันคมประดุจเหยี่ยว เพื่อเป็นการข่มขวัญให้พวกนั้นยกเลิกความคิดสกปรกภายในหัวทิ้ง!
ลอบยิ้มด้วยใบหน้านิ่ง ริมฝีปากหยักค่อยๆเปิดทีละนิดคล้ายจงใจเผยให้เห็นฟันเขี้ยวแหลมคมสีขาววาววับ
สะท้อนกับแสงนีออนข้างทาง
ไม่ทันไรเหล่าชายฉกรรจ์ต่างพากันวิ่งหนีโกยอ้าวอย่างรักชีวิตขึ้นมาซะอย่างนั้น!
“ จะอยู่ทำไมล่ะ ผัวเขามาโน่นแล้ว! ”
“ ไม่ต้องบอกก็รู้! วิ่งสิครับ! ”
เสียงพูดคุยของกลุ่มนักซิ่งบนถนนหลวงยามราตรีเอ็ดตะโรกันพักใหญ่ ต่างพากันวงแตกกรูวิ่งหนีอย่างน่าประหลาด
หลังจากได้สบตาสีอำพันคู่นั้นเข้าให้ ผู้ชายที่เข้ามาประกบยืนข้างหญิงสาวหน้าตาดีนั้นร่างกายสูงโปร่ง เต็มไปด้วย-
มัดกล้ามใต้เสื้อสูทสากล หากจ้องมองใบหน้าหล่อคมคายเรียบเฉียบ แฝงไปด้วยความดุดันคล้ายกับนักรบโบราณ
ข่มให้แม้แต่จะเป็นผู้ชายร่างยักษ์ใหญ่โตกว่าหกฟุตครึ่งต้องเข่าสั่น ไม่กล้าขยับขา น่ากลัว แข็งแกร่งเต็มไปด้วยอำนาจ
ยากที่จะปราดเข้าไปหาแล้วมีเรื่องกับทั้งคู่!
ลีอาถึงกับรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าสถิตจนสะดุ้งเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนกับการกระทำอุกอาจของอีกคน
กลับให้ความรู้สึก ‘อบอุ่น’ ไหลผ่านจากชุดสูทสั่งตัดอย่างดี เชื่อมมาถึงผิวกายเนียนนุ่มของหล่อน ระยะประชิด
จนปลายจมูกโด่งเชิดได้กลิ่นของอาฟเตอร์เชฟจากปลายคาง ปกคลุมด้วยหนวดเครา ตกแต่งจัดทรงอย่างดี
เหมาะกับรูปหน้า ผสมรับน้ำหอมกลิ่นโทนสะอาดให้ความสดชื่นราวกับท้องทะเล มีสเน่ห์ลึกลับชวนให้น่าค้นหา
กลิ่นซิกการ์บนอกเสื้อ ลมหายใจอุ่นๆผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ผสมกับความเป็นบุรุษเพศได้อย่างลงตัว
ชวนให้หล่อนอยากฝังใบหน้างามๆลงบนอกกว้างของเขา
อ้อมแขนของหนุ่มใหญ่ข้างกายก็ไม่ได้แย่… รู้สึกตัวอีกทีก็ซบใบหน้าลงบนบ่า วางทางทับฝ่ามือจิ๋ว
ลงบนฝ่ามือหนาซึ่งกำลังโอบไหล่เล็กๆของหล่อนให้อยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง ปลายนิ้วแตะทั้งสองคน
และประสานกันเบาๆเพื่อส่งมอบความรู้สึกผ่านด้วยทางร่างกาย
เอาใจสาวก ลอว์xนามิ สามารถอ่านบท18+ เพิ่มเติมได้ที่นี่
โปรดติดตามตอนต่อไป…
1/7/2021
สวัสดีครับทุกท่าน ตอนนี้ทุกคนอยู่ในช่วงชิวชวนคุย!
เสียเวลาสักนิดเพื่อทำความรู้จักกันนะครับ ^^ ก่อนจะกดข้ามเพื่ออ่านตอนต่อไป
มิฮอว์ค เป็นตัวละครจากวันพีชที่ชิวชอบมาก เห็นครั้งแรกก็ชอบเลย!
ตอนเด็กราวๆป.1-2 ชิวยืนดูทีวีกับพี่ชาย สมัยนั้นไม่มีหรอกยูทงยูทูป จะดูแต่ละทีต้องตื่นมายืนรอหน้าทีวีตอนแปดโมง
(พี่ชายของชิวชอบโซโลมาก) ซึ่งเป็นตอนที่โซโลเจอกับมิฮอว์ค (เปิดมาก็เจอช็อตเด็ด)
ทั้งคาเเรคเตอร์ เสื้อผ้า หน้าตา หนวดเครา โดดเด่นและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมาก มีความเก่ง เก๋าเกม
เท่ สุขุมและการใช้คำพูดนั้นมาแต่ละทีเฉียบคมเหมือนฝีมือดาบ!
ส่วนฟิคของชิวยังคงคาแรคเตอร์ของมิฮอว์คไว้ทั้งหมด ก็เก่ง เท่ สุขุม ใจเย็น ทัศคติ+ความคิดดีมาก
มองโลกด้วยความเป็นจริง ที่สำคัญคือรวยมากกกก ข้อเสียคือ ชอบเปย์ แต่เหมือนนางเอกจะไม่ชอบเรื่องนี้!
ข้อเสียก็ย่อมมี คนเรามีทั้งข้อดีข้อเสียควบคู่กันนั่นก็คือชอบบงการ บังคับฝืนใจนางเอก เจ้าแผนการ เจ้าเล่ห์ด้วย!
แล้วทำไมไม่เขียนคู่กับเพโรน่าละ Miona อ่ะ รู้จักไหม? ไม่ชอบหรอ?
รู้จักครับ ตอนแรกก็ชอบนะ คู่รักต่างวัย(สองรูปล่าง) แต่ด้วยจังหวะที่ชิวโตขึ้นได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง
(จึงกลายเป็นสี่รูปบนแทน) ชิวไม่อยากเอาตัวเองเป็นที่ตั้งหรือศูนย์กลางของจักรวาล โลกหมุนรอบตัวนะครับ
ชิวแค่มองโลกด้วยความเป็นจริง! คหสต. พ่อ+ลูก ยังโอเคกว่าที่จะเป็นคนรัก ชิวไม่ได้ไปเบียดเรือใครนะครับ
ใครใคร่ชิปก็ชิปกันไปครับ ถ้าเป็นในชีวิตจริงมิฮอว์คคงเป็นผู้ชายที่ดีและน่ารักมากๆเลยล่ะ
ยอมรับตรงนี้เลยว่า มิฮอว์คเป็นผู้ใหญ่ในอุดมคติของชิวเลยครับ
ชิวไม่แน่ใจเลยว่า… โตขึ้นไปจะมีคุณภาพได้แบบมิฮอว์คหรือเปล่านะ…
นางเอกลีอา นิสัยตัวละครนี้ยังไม่มีในวันพีซ รักอิสระยิ่งกว่าอะไรดี! ไม่ชอบให้ใครมาบังคับหรือบงการ
ใจร้อน เดือดง่าย(ต่อยก่อนถามก็มี!) ฉลาดทันคน บอยๆ แมนๆ สายลุย บทจะสาวก็สาวได้(ที่ไม่ใช่สาวหมัดนะ )
ไม่งี่เง่า ไม่โวยวาย! ไม่เอาแต่ใจ! ชอบฟังมากกว่าพูด ไม่ชอบให้คนมาเอาอกเอาใจ ไม่ชอบให้คนมาเปย์
เพราะเงินพวกนั้นซื้อหล่อนไม่ได้! นางรวยอยู่แล้ว! ชิวคิดว่ามิฮอว์คน่าจะได้คู่กับคนที่มีนิสัยแบบลีอา คงมันส์น่าดู!
ที่สำคัญคือ ฟิคชั่นเรื่องนี้ไม่ได้เป็นแนวฮาเร็มนะครับ ถ้าไม่ใช่สิ่งที่นักอ่านตามหา.. กดกากบาทมุมขวาได้ทันที
ชิวไม่ค่อยนิยม ไม่อยากให้นางเอกเป็นถุงเลือดเดินได้ หรือมองว่าตัวนางเอกเป็นเพียงแค่วัตถุทางเพศ
หากไม่ชอบ ไม่พอใจ กากบาทออกได้นะครับ จะได้ไม่เสียเวลา ไปหาสิ่งที่นักอ่านต้องการจะดีกว่าครับ
เพราะที่ชิวนั่งหลังขดหลังแข็งพิมพ์มานั้น… ความสนุกส่วนตัวล้วนๆ ไม่ได้เกาะหรือตามกระแสใดๆทั้งสิ้น!
อีกอย่างไม่มีคนเขียนแนวแวมไพร์ให้อ่านพอฟินๆ ชิวก็เขียนเองนี่ละครับ ถูกใจตัวเองแน่นอน!
นางเอกก็อาจจะมีกุ๊กกิ๊กกับตัวละครอื่นขลุกขลิกเล็กน้อย ซึ่งก็ไม่มีอะไรเกินเลย! อ้อ นางเอกไม่ได้มีคนเดียวนะ
มีคู่รองๆ ลงมากันอีกด้วย
ถ้านักอ่านไม่ติดขัดอะไรและยังคงสนับสนุนกดอ่านตอนต่อไป ชิวก็ขอบคุณครับ สัญญาว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังเลย!
ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการอ่าน
หวังว่าทุกคนจะเข้าใจตรงกันนะครับ
นายชิว
ความคิดเห็น