คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Say : Could you help me please?
- Could you help me please? -
ดูเหมือนงานจะเข้าฮาชิรามะอย่างจังตั้งแต่ช่วงบ่ายของวันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดูจากท่าทางของอีกฝ่าย
ทั้งสีหน้าและแววตา บอกว่าไม่ได้มาเล่นๆ ดังนั้นฮาชิรามะ โทบิรามะ จำต้องรีบกลับสำนักงานโฮคาเงะ
พร้อมกับหญิงสาววัยรุ่นหน้าใสในทันที สร้างความฮือฮาให้กับทุกคนสัญจรผ่านไป มา ตลอดทุกเส้นทาง
เสียงกระซิบกระซาบลับหลังท่านผู้นำที่เพิ่งจะเดินผ่านพ้นไป สงสัยกับยกใหญ่ว่าผู้หญิงที่เดินข้างกายคนโทบิรามะ
นั้นคือ ‘ลูกสาว’บ้านไหนกันนะ?
ทำไมไม่เคยเห็นหน้า?
โทบิรามะไม่สนใจว่าจะซิบซุบ นินทา ว่าลับหลังของชาวบ้านแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่เขาสนใจ
มีเพียงสิ่งเดียวในตอนนี้ เปรยตามองหญิงสาวขนาบข้างกายแทบจะทุกสามวินาที แค่ลอบมองคนข้างตัวอย่างระมัดระวัง
ตัวตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเป็นสปายเข้ามาตีสนิทหรือไม่
เพื่อลอบสังหารฮาชิรามะหรือไม่ ความปลอดภัยของฮาชิรามะต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง!
แม้โทบิรามะจะทราบดีว่าพี่ชายของตนนั้นได้รับฉายาว่า ‘เทพแห่งนินจา’ ก็ตาม เขาก็คงไม่ประมาทจนเกินไป
ได้เห็นความว่องไวของหล่อนเมื่อครู่เขาต้องยิ่งห้ามประมาท!
จวบจนกระทั่งเดินมาถึงตึกสำนักงาน และในที่สุดก็เข้ามาถึงตัวห้องทำงานชั้นบนสุด
ห้องทำงานกว้างขวางถูกจัดตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น โดยเน้นในเรื่องของงานไม้และสีเอิร์ธโทน
โต๊ะไม้สำหรับรับรองแขกเล็กๆตรงมุมห้อง ชั้นหนังสืออีกพอสมควร โต๊ะทำงานไม้สักขนาดใหญ่ ด้านหลังของโต๊ะทำงาน
ก็เป็นกระจกบานใหญ่ มองออกทางวิวทิวทัศน์ได้เกือบทั่วทั้งแคว้นโคโนฮะเชียวละ ยิ่งเป็นตอนกลางคืนด้วยแล้ว
แสงไฟหลากสีจะอวดโฉมท่ามกลางความมืด จัดได้ว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของแคว้นโคโนฮะ
“ เชิญนั่งก่อนสิ ” ฮาชิรามะผายฝ่ามือให้อาคันตุกะนั่งลงบนโซฟาบุหนังอย่างดี ตรงข้ามโต๊ะทำงาน
“ ไม่ ขอบคุณ ข้า.. ไม่สิฉันคิดว่าคุยกันไม่นาน ขอเข้าเรื่องเลยละกัน คนของคุณบุกรุกพื้นที่ป่า
ในอาณาเขตของฉัน ”
หล่อนพูดขึ้นพลางกำดาบคาตานะในมือซ้ายแน่น แม้ว่าดวงตาทั้งสองข้างจะกวาดสายตามองไปรอบห้อง
เพื่อตรวจสอบความปลอดภัยของตัวเอง หากว่าอีกฝ่ายเกิดเล่นตุกติกขึ้นมา อาวุธเช่นดาบคมกริบในมือ
จะทำงานอย่างอัตโนมัติทันที
ห้องทำงานกว้างขวางตกแต่งอย่างเรียบง่ายและลงตัว ขาดเพียงต้นไม้เล็กๆ พอมีสีเขียว หรือดอกไม้ที่มีสีสัน
เพิ่มชีวิตชีวาให้แก่ห้อง ก็คงจะดีกว่านี้แน่
“ ที่นี่เขตปลอดอาวุธ คุณควรฝากมันไว้ตั้งแต่เข้ามา! ” ตามจริงก็เป็นธรรมเนียมของการเข้าพบผู้นำสูงสุด
ทางโต๊ะเลขาด้านนอกจะคอยตรวจสอบในเรื่องนี้ไม่ขนาดตกบกพร่อง แต่เหมือนจะยกเว้นกรณีนี้ นอกจากการเข้าพบ
ต้องมีหมายนัดล่วงหน้า ซึ่งก็เป็นหมายนัดที่ทางโฮคาเงะเป็นคนตวัดปลายปากกาเซ็นต์เอกสาร ฉบับนั้น วัน เวลา
กำกับด้วยลายมือตนเอง
ซึ่งก็ยกเว้นในกรณีนี้เช่นกัน!
โทบิรามะพูดขึ้นหลังปิดปากเงียบอยู่นาน ถ้าหล่อนไม่ฝากตรงหน้าทางเข้าตึก ก็ควรฝากไว้หน้าห้องทำงานโฮคาเงะก็
ควรมีความเคารพสถานที่เสียบ้างก็ยังดี
“ กลัวหรอ? ” ลองถามแบบหยั่งเชิงเพียงเล็กน้อย จับจ้องมองหญิงสาว
“ ร่างกายฉันเป็นอาวุธได้ทุกส่วน ” หล่อนตอบเสียงนิ่งแล้วสบตามองโทบิรามะเล็กน้อย
ปัดคำพูดสบประมาททิ้งรวมถึงปัดเป่าความกลัว หล่อนหันมาจ้องหน้าเขากลับอย่างไม่ละสายตา
เชือดเฉือนกันด้วยสายตาและคำพูด คำว่ากลัวของเขานั้นแฝงความหายนัยยะอีกอย่างหนึ่งซึ่งก็ไม่พ้น
‘กับพวกเขา หล่อนไม่กล้าหรอ?’
โทบิรามะเกือบหลุดขำ หุ่นบอบบางอ้อนแอ้นของหล่อนเนี่ยนะ... จะเป็นอาวุธได้จริงๆอย่างที่ปากว่า
จะเอาเรี่ยวแรงจากไหนมาสู้กับเขาก่อน?? อย่างมากก็แค่ด่าให้สะใจปาก ทุบตีบ่าไหล่ให้ความรู้สึกเหมือนสะกิด
แต่ก็อย่าประมาทนัก
เพราะตอนเจอกันครั้งแรก หล่อนสามารถจัดการผู้ชายตัวโต แข็งแรงกว่าได้อย่างง่ายดาย ด้วยความไวชั่วพริบตา!
ถ้าเป็นฝีมือระดับเกะนินคงมองไม่ทัน แต่ระดับพวกเขาแล้ว สายตาว่องไวน้องๆเหยี่ยวจับเห็นภาพการเคลื่อนไหว
ของหล่อนนั้นชัดเต็มสองตา แถมความคมชัดหนึ่งพันแปดสิบพี
“ ไม่เป็นไรโทบิรามะ ฉัน เซ็นจู ฮาชิรามะ เป็นโฮคาเงะที่นี่ ส่วนนี่เซ็นจู โทบิรามะ เป็นน้องชาย
ที่ปรึกษาของฉัน ยินดีที่ได้รู้จักนะ...เอ่อ คุณ ... ” ฮาชิรามะไม่ถือสา เพราะดูสาวหญิงสาวตรงหน้า
คงไม่มีพิษภัยอะไรให้ต้องระวังตัวนัก ไม่สามารถจับถึงแรงอาฆาตพยาบาทอะไรทั้งจากตัวของหล่อน
ฮาชิรามะแนะนำตัวอย่างเรียบง่าย ให้คนตรงหน้ารู้จักทั้งชื่อ ตำแหน่ง รวมถึงน้องชายของเขา
เพราะทราบว่าหล่อนเดินทางมาจากหมู่บ้านอื่น คงไม่เคยเห็นหน้าค่าตาของคณะผู้ปกครอง บริหารของหมู่บ้านโคโนฮะ
เป็นแน่ “ ขอโทษด้วยนะ มาที่นี่ครั้งแรก ก็เจอเรื่องไม่น่าประทับใจเท่าไร ” เดี๋ยวเรื่องวันรุ่นพวกนั้น
เขาจะจัดการสั่งสอนเอง!
เสี้ยววินาทีนั้นโทบิรามะหันไปสบตากับหล่อนเข้าอีกครั้ง คำนวณจากส่วนสูงด้วยสายตา
หล่อนมีความสูงไม่เกินหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร เส้นผมยาวสลวยคล้ายเกลียวคลื่นทะเลซัดเข้าชายฝั่ง
สีแดงเพลิงถึงกลางแผ่นหลังเล็กๆ
ยิ่งสบตามองใบหน้างดงามราวกับเทพธิดา ไม่อาจจะหาสิ่งใดมาเปรียบเทียบได้! ไม่ว่าจะโครงหน้ารูปไข่
ดวงตาสีสีทับทิมเปล่งประกาย จมูกโด่งปลายรั้นบอกได้ถึงนิสัยความดื้ออยู่หน่อยๆ แก้มเนียนทั้งสองข้าง
ริมฝีปากเล็กๆสีชมพูอ่อนธรรมชาติ ราวกับว่าสวรรค์ช่างตั้งใจปั้นหลอมสร้างหล่อนขึ้นมาด้วยความรัก
ผิวกายเนียนละเอียดคล้ายเนยชั้นดีอย่างหาที่ติได้ไม่ หล่อนสวมเสื้อผ้าดูทันสมัย ด้านนอกสวมเสื้อยีนส์สีฟอกแขนยาว
แบบพับแขนถึงข้อศอก ด้านในสวมเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงสกินนี่ยีนส์สีดำ รองเท้าหนังหุ้มข้อสีเลือดหมู
ท่าทางทะมัดทะแมง
บอกตามตรงเสียว่าโทบิรามะไม่เคยพานพบหญิงใด ได้งดงามเท่าหล่อนมาก่อน พวกผู้หญิงที่เขาเจอ
พบปะด้วยทั้งใน นอกหมู่บ้าน ทั้งสวยเซ็กซี่แตกต่างกันออกไป แต่พอมองไม่นานเขาพาลกลับเบื่อ บางคนสวยตอนเช้า
ตกบ่ายมาเริ่มเปลี่ยนสภาพ ยิ่งช่วงเย็นไม่ขอพูดถึง บางคนสวยเฉพาะตอนเย็น ตอนกลางคืนหรือบางคนสวยร้อยเมตร
ยิ่งเข้ามาระยะใกล้ๆยิ่งเห็นว่าพวกเธอมักฉาบใบหน้าด้วยเครื่องสำอางหนาเตอะ หากถ้าล้างหน้า ถอดเครื่องสำอางออก
คงจำกันไม่ได้อย่างแน่นอน
ผิดกับหญิงสาวตรงหน้า หล่อนเป็นผู้หญิงสวยอย่างไร้ที่ติก็จริง ยิ่งมองพินิจ พิเคราะห์ พิจารณาแล้วเขากลับยิ่งชอบ
ชอบที่มองหล่อนอยู่แบบนั้น ยิ่งการแต่งตัวห้าวๆคล้ายทอมบอย ท่าทางเย่อหยิ่ง ไม่ส่งสายตาเชิญชวน เย้ายวนชวนให้จิ้น
เสื้อผ้าอาภรณ์ เครื่องประดับ ทำให้โทบิรามะทราบได้ทันที เลยว่าหล่อนเป็นคนใส่ใจทุกรายละเอียดจริงๆ
“ ชื่อของฉัน... คุณคงไม่จำเป็นต้องทราบ อีกหน่อยคุณก็ลืม คนของคุณบุกรุกพื้นที่เกาะจันทร์เสี้ยว
แล้วนี่คือสิ่งที่คนของคุณได้ทำลงไป ” หล่อนพูดต่อพร้อมกับเทถุงย่ามสะพายบนหลัง กระบังหน้าผากสัญลักษณ์รูปใบไม้
กว่ายี่สิบชิ้นไหลกองเป็นตั้งบนโต๊ะทำงาน
“ สวยๆแบบนี้ คงไม่มีใครลืมลงหรอกครับ อ่า เกาะจันทร์เสี้ยงอย่างนั้นหรอ เดินทางมาไกลเชียว ”
นอกจากภรรยาที่บ้าน ฮาชิรามะก็ไม่เคยมองว่ามีผู้หญิงคนไหนสวยอีกเลย! เขาต้องพูดต่อเพื่อเข้าเรื่องของเนื้องาน
ฮาชิรามะมีสีหน้าเอ่ยชื่นชมแกมอึ้งกิมกี่หญิงสาวปริศนาได้ใบ้ว่ามาจาก ‘เกาะจันทร์เสี้ยว’ ดินแดนที่ไม่เคยถูกตีแตก!
ไม่มีนักสำรวจคนใดเขียนบันทึกเกี่ยวเกาะแห่งนี้ อย่าว่าแต่นักสำรวจเลย ขอใช้คำว่าไม่มีใครสามารถขึ้นไปบนเกาะ
และมีชีวิตรอดกลับออกมาเล่าเรื่องบนเกาะให้โลกได้รู้เลยจะดีกว่า!
“ มีหลักฐานเพียงแค่นี้อย่างนั้นหรอ? ” โทบิรามะ เผลอขยับตัวตอนหล่อนเทถุงย่าม
ตั้งท่าป้องกันและโจมตีกลับในเวลาเดียวกัน โทบิรามะยังไม่ปักใจเชื่อแม่สาวน้อยตรงหน้ามากนัก
ไม่รู้ว่าจะมีลูกเล่นอะไรตบตา อีกอย่างแค่กระบังหน้าผากสามารถทำขึ้นมาเองได้อยู่แล้ว
“ … ” หล่อนนิ่งแล้วไม่ตอบคำถามของโทบิรามะ วางถุงย่ามอีกใบลงบนโต๊ะ หล่อนสไลด์ถุงใบเล็กส่งให้ฮาชิรามะ
ฮาชิรามะรับมันมาแล้วเปิดออกดู พบบัตรประจำตัวนินจากว่ายี่สิบใบทั้งหมดเป็นนินจาจากหมู่บ้านโคโนฮะ
สามารถเช็คเป็นรายบุคคลได้จากสำนักงานเขต โดยสามารถตรวจสอบได้ในระบบทะเบียนราษฎร
ฮาชิรามะมองหลักฐานในมือสลับกับคนตรงหน้า คราวนี้หล่อนเปิดถุงย่ามใบใหญ่ใบสุดท้ายลงบนโต๊ะ
“ นี่คือสิ่งที่คนของคุณได้ทำมันลงไป ” หล่อนเทกระจาดอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นคมเขี้ยว เล็บเสือ หนังเสือโคร่งขาว
นอแรด งาช้างและหนังสัตว์หลากหลายสายพันธุ์มากมายรวมอยู่บนโต๊ะ หลักฐานทุกอย่าง เล่นฮาชิรามะถึงกับเป็นใบ้
รับประทานชั่วขณะ
“ คนของคุณเข้ามาทำร้ายสัตว์ป่า บุกรุกอาณาเขต ฉันรู้ว่าสัตว์ป่าหายากพวกนี้ทำเงินได้มหาศาล
ท่าทางตลาดมืดในหมู่บ้านของคุณกำลังต้องการ ” หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงฉะฉาน
“ ฉันขอโทษนะ ” ฮาชิรามะเอ่ยคำขอโทษ แถมยังโค้งตัวทำมุมเก้าสิบองศา เพื่อทำการขอโทษทันที อีกครั้ง
“ เงยหน้าขึ้นมาเถอะคะ แค่นี้มันยังไม่พอ... คุณคงไม่ทราบสินะ ในรอบหนึ่งร้อยปีจะมีเสือโคร่งขาว
เพียงแค่สิบสองตัวเท่านั้น สัตว์ป่าทั้งหมดก็ลดลำดับตามจำนวนลงไปด้วย ” หล่อนขอให้ฮาชิรามะเงยหน้าขึ้น
เพื่อที่จะได้สบตา มองหน้าระหว่างสนทนา หล่อนอธิบายให้เข้าง่ายโดยง่าย
โทบิรามะตั้งใจฟังการสนทนาทั้งหมด เขานิ่งเงียบและหาคำพูดตอบกลับอย่างถนอมน้ำใจเท่าที่จะทำได้
เขาทราบดีว่าเสือโคร่งมีลวดลายสวยงามแถมยังทรงพลัง ความเชื่อของบรรพบุรุษราวสมัยก่อนพ่อของเขา
ตกทอดมาถึงทุกวันนี้ ว่ากันว่าอวัยวะของเสือโคร่งแทบทุกชิ้นสามารถทำเป็นยาอายุวัฒนะรักษาได้สารพัดโรค
ซ้ำยังนำกระดูกมาทำเป็นเครื่องรางของขลังได้อีกด้วย ไม่แค่เสือโคร่งหรือสัตว์ป่าลดลงแต่ทุกอย่าง พาลไปถึงระบบนิเวศ
ของป่าด้วย
“ เราเป็นพันธมิตรกันได้ไหม? เอ่อ...คุณ ” ฮาชิรามะเว้นวรรค เขาอยากทราบชื่อของคนตรงหน้าจริงๆ
เพื่อที่เขาจะติดต่อและแก้ไขปัญหานี้ไปพร้อมกับหล่อน
“ เรียกฉันว่า คาโอรุ ก็พอ ” หล่อนอนุญาติให้ฮาชิรามะรู้จักเพียงแค่นี้ก็ดีถมไป ...
หรือหากว่าจะให้เรียกเป็นฉายาขึ้นมาแล้วละก็ ฮาชิรามะเองก็คงหนาวๆร้อนๆเหมือนกันละน่า!
“ คุณคาโอรุครับ ในฐานะที่ฉันปกครองของที่นี่ ฉันเสียใจจริงๆ ขอโทษกับสิ่งที่คนของฉันได้ทำลงไป
ฉันทราบว่ามันยากเกินกว่าจะให้อภัย ขอโอกาสให้ฉันได้แก้ไขเรื่องนี้ได้หรือไม่ ฉัน โทบิรามะและผู้บริหารท่านอื่น
จะดำเนินการและแก้ไขปัญหานี้ทันที และจะรีบติดต่อกับคุณโดยตรงถ้าหากว่าคุณ... ” ฮาชิรามะอยากแก้ไขปัญหา
เรื่องนี้จริงๆให้คนตรงหน้าเห็น แม้ว่าหล่อนจะอายุน้อยกว่าก็ตาม ฮาชิรามะเลือกใช้คำพูดสุภาพอยู่เสมอ
“ ไม่ ฉันไม่เป็นพันธมิตรกับใครทั้งนั้น ฉันมาที่นี่เพื่อเตือนคุณ หากคุณยังไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อย่างที่ว่า
อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ... หวังว่าฉันพูดรู้เรื่องนะ? ” โดยเฉพาะเรื่องความปลอดภัย อันตรายถึงชีวิตของคนจากดินแดน
ใบไม้สีเขียว หากได้ย่างกรายเข้ามาเหยียบแม้จะธรณีพื้นดินชายป่าของเกาะจันทร์เสี้ยว หล่อนก็ไม่รับประกันแน่!
หรือว่าจะยกทีม แท็กทีมกับหมู่บ้านอื่นเพื่อมาตีเกาะจันทร์เสี้ยวให้แตก ล่าเป็นอาณานิคมคาโอรุก็หาได้หวาดกลัว!
หล่อนยกฝ่ามือปรามเพื่อให้ฮาชิรามะยุติการพูดเกลี้ยกล่อม หรือขอเป็นพันธมิตรด้วย ซ้ำยังมีการหย่อนระบิดทิ้งท้าย
ไว้เล็กน้อย
พูดจบแล้วคาโอรุขยับปลายเท้าเพื่อหมุนตัวแล้วออกจากห้องอย่างเงียบๆ โดยไร้ซึ่งเอ่ยคำกล่าวอำลา
เมื่อเสียงของบานประตูห้องปิดลงกลอน ฮาชิรามะถึงกับทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงานอย่างอ่อนแรง
เจอตัวจริงของจริงเข้าให้เสียด้วย!
ฮาชิารามะพยายามใช้สมองส่วนของความทรงจำ พยายามนึกถึงเรื่องของรูปร่าง ผิวกาย การแต่งตัว
ของผู้คนบนเกาะจันทร์เสี้ยว ทว่านึกอย่างไรก็ไม่ออกเสียที เขาแทบไม่มีข้อมมูลหรือความรู้เกี่ยวกับผู้คน ภูมิประเทศ
จากเกาะแห่งนี้เลยจะดีกว่า
ไม่เคยล่วงรู้มาก่อนว่า หญิงสาวจากเกาะจันทร์เสี้ยวที่ว่าจะงดงามได้ขนาดนี้ คาดเดาว่าคงมีสาวๆหน้าตาดี
แบบหล่อนอยู่ที่นั่นเยอะแยะแน่นอน!
ยิ่งท่าทางของหล่อน… เอ่อ คาโอรุไม่ได้มาเพื่อข่มขู่ให้เขากลัว แต่เป็นการกล่าวเตือนที่ดุดัน ทรงพลัง
ผู้ชายอกสามศอกอย่างเขายังต้องยอม
“ ท่านที่นะท่านพี่ ไม่มีสง่าราคีเอาซะเลย! ” โทบิรามะเห็นจำต้องเอ็ดให้ พี่ชายของเขาไม่มีมาดเอาซะเลย!
“ ราศีเฟ้ย สง่าราศี! ” ฮาชิรามะต้องรีบแก้ ก่อนที่น้องชายของเขาจะพูดเป็นอย่างอื่น เช่น ราคะ!
โทบิรามะเข้าใจนิสัยของฮาชิรามะเป็นอย่างดี พี่ชายของเขาแพ้ทางผู้หญิงสวย แถมยังดุแบบนี้เป็นพิเศษ
นอกจากภรรยาที่บ้านแล้วก็มีคาโอรุที่เล่นพี่ชายของเขาเป็นหมาหง๋อยเลยทีเดียว
“ ไปส่งน้องเขาหน่อยทีสิ โทบิรามะ ”
“ ท่านพี่คิดจะโดดงานอีกแล้วใช่ไหม? ”
“ บร่ะ เกลียดนักคนรู้ทัน! ไม่ใช่ ฉันแค่ห่วงความปลอดภัยของนางตังหาก! ”
ฮาชิรามะส่งฝ่ามือเก็บทุกอย่างบนโต๊ะทำงาน ลงถุงย่ามทั้งหมดอย่างไม่รีบร้อนพร้อมกับความรู้สึก
เขาเองก็เสียใจไม่แพ้กัน ดูเหมือนว่าระบบการปกครองหมู่บ้านที่ฮาชิรามะ กับโทบิรามะได้วางไว้กำลังมีปัญหา
โทบิรามะจำใจเดินออกไป ทว่าก่อนจะออกไปข้างนอกอย่างช่วยไม่ได้ ใจจริงอยากจะล่ามโซ่ผูกพี่ชายไว้กับโต๊ะทำงาน
เสียก่อน เกรงว่าฮาชิรามะตัวดีจะหนีออกไปเที่ยวเล่นหาเรื่องอู้งานอีกรอบ!
“ หายไปไหนของเขากันนะ?” โทบิรามะยกมือขึ้นมาเท้าสะเอวทั้งสองข้าง
ตามหลังหล่อนเพียงไม่ถึงห้านาที แม่สาวน้อยหน้าใสกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย! ตามจริงแล้วเขาก็อยากดูแล
เทคแคร์คาโอรุในฐานะแขกบ้านแขกเมือง
ช่างเสียเถิด.... โทบิรามะบอกกับตัวเอง
เขาตัดสินใจกลับเข้าไปยังตัวตึกสำนักงานโฮคาเงะ เขายังเห็นพี่ชายตั้งใจทำงานมากกว่าเมื่อตอนเช้าเป็นเท่าตัว
จนอดแปลกใจไม่ได้ อีกอย่างเวลาในตอนนี้ ใกล้ห้าโมงเย็นหรือถึงเวลาเลิกทำงานของฮาชิรามะ
“ เฮ้ โทบิรามะไว้เจอกันที่บ้านใหญ่นะ ” ฮาชิรามะหันมาเตือนโทบิรามะถึงนัดสำคัญ ทุกวันอาทิตย์
มีนัดทานอาหารมื้อเย็นด้วยกัน อย่างน้อยหนึ่งในเจ็ดวันต้องมีหนึ่งวันให้กับครอบครัว ฮาชิรามะหอบหิ้ว หยิบยก
แฟ้มเอกสารติดมือกลับบ้านเพื่อไปทำต่อด้วยสองถึงสามแฟ้มใหญ่ๆ
โทบิรามะพยักหน้ารับ ร่างสูงโปร่งของพี่ชายเดินหายวับออกจากห้องทำงานเรียบร้อย
ตัวเขาเองก็ต้องตามออกไปด้วยเหมือนกัน ไม่ได้ออกไปตัวเปล่าโทบิรามะต้องหยิบเอกสารบนโต๊ะทำงานของฮาชิรามะ
ติดมือกลับมาอ่านที่บ้านเพื่อตรวจทานเอกสารทุกอย่าง
ฮาชิมาระเป็นคนตัดสินใจอย่างเร่งด่วนเสมอ และมักขาดความรอบคอบ เนื่องด้วยเอกสารมีเข้ามาเยอะ
อาจจะเกิดเบลอและตาลาย แถมยังสะเพร่าตวัดลายเซนต์ก่อนที่จะอ่านจนจบครบทุกตัวอักษรอีกตังหาก
โทบิรามะต้องตรวจตราเรื่องเอกสารแผ่นแล้ว แผ่นเล่า แฟ้มแล้ว แฟ้มเล่า ทั้งก่อนและหลังที่พี่ชายเขา
ตวัดลายเซ็นลงไปหมดทั้งนั้น ต้องตรวจทานให้ดีเสียก่อน ทุกแฟ้ม ทุกเล่มต้องผ่านมือ สายตาของเขา!
ก่อนที่จะเกิดความเสียหายตามมาเป็นขบวน!
ไม่ใช่รถไฟธรรมดา แต่ยกเรื่องความเร็วนั้นให้เป็นระดับรถไฟชินคันเซ็น!
โทบิรามะเดินทางกลับมาถึงบ้านของตนในเวลาถัดมา…
ฮาชิรามะ แต่งงานกับ อุซึมากิ มิโตะ เรียบร้อยแล้ว ฝ่ายหญิงแต่งเข้าบ้านตระกูลเซ็นจู
เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจเธอแต่อย่างใด ห้องหับของตระกูลเขานั้นกว้างขวางแถมยังใช้เป็นสถานที่รับรองแขกบ้าน
แขกเมืองอีกด้วย
ทว่าการเขาย้ายออกมาอยู่บ้านเดี่ยวสองชั้น ตัวคนเดียวนั้น เป็นเรื่องสบายใจไปอีกอย่าง
แม้ว่าคนอื่นจะมองว่าอินดี้ ตามจริงแล้วโทบิรามะต้องการความเป็นส่วนตัวมากกว่า เช่นการแยกกันอยู่กับพี่ชายสักพัก
เพียงแค่เวลาหลับตานอนเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว!
โทบิรามะ วางแฟ้มเอกสารในมือลง แล้วหยิบผ้าขนหนูสีขาวเนื้อดีขึ้นมาพาดบ่ากว้าง
กลับมาบ้านของตน อาบน้ำเรียกวามสดชื่นและกลับไปบ้านใหญ่เพื่อร่วมทานอาหารตามธรรมเนียมของตระกูล
โทบิรามะอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ก้าวเท้าเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันรอบเอวอย่างลวกๆ
ปิดเพียงแค่ความเป็นชายเท่านั้น อันที่จริงเขาก็เพิ่งย้ายออกจากบ้านใหญ่มาได้ไม่กี่วัน เฟอร์นิเจอร์บางอย่างถูกจัดวาง
อย่างเป็นระเบียบ เหลือเพียงแต่ของตกแต่งบ้านชิ้นย่อยอยู่ในกล่องลังสีเทาอย่างหนา อีกราวๆสิบใบ
ช่วงขายาวพาร่างของโทบิราะไปถึงหน้าตู้เสื้อผ้า เขาเลื่อนเปิดบานประตูตู้เสื้อผ้าช้าๆ
จัดแจงหยิบเสื้อแขนสั้นคอวีสีขาวกับกางเกงยีนส์สีดำ อันเดอร์แวร์ขายาวออกมา ยังไม่ทันได้แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยดีนัก
ยังไม่ทันได้สวมเสื้อผ้า กางเกงยีนส์ หรือจะอันเดอร์แวร์สักชิ้น!
ประสาทการได้ยินของร่างสูงโปร่งได้ยินเสียงโครมใหญ่จากต้นไม้บริเวณสวน เนื้อที่หน้าบ้าน
เขารีบเดินตรงไปยังสถานที่เกิดเหตุในทันที
ภาพตรงหน้าคือแม่สาวน้อยหน้าใสผมแดงเพลิง คาโอรุ อยู่ในท่าห้อยหัวลงมาจากต้นไม้ คล้ายค้างคาวกิตติ
ในมือขวาของหล่อนอุ้มลูกแมวลายสลิดตัวน้อย ส่วนมือซ้ายกำดาบคาตานะแน่น กิ่งไม้ขนาดใหญ่กว่าแขนล่ำสันของเขา
กำลังจะหักโค่นลงมา
เห็นอย่างนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ โทบิรามะต้องรีบเข้าไปเพื่อมอบความช่วยเหลือ
“ ช่วย... ” หล่อนกำลังส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ
“ อยู่เฉยๆ ” โทบิรามะพยายามเข้าช่วย เขาชูมือเหนือศีรษะเพื่อให้หล่อนส่งเจ้าแมวลายสลิดในมือมาให้
พยายามเขย่งปลายเท้าเพื่มส่วนสูงราวๆอีกสิบเซนติเมตรเพื่อจะช่วยคาโอรุลงจากต้นไม้
“ เร็วๆเข้า กิ่งไม้มัน ...มันจะหักอีกรอบแล้ว จ๊ากก ” โทบิรามะยังช้าอยู่ เสียงเปราะจากกิ่งไม้
นั้นก็จะดังอีกระลอก หากดังขึ้นอีกหนร่างของคาโอรุล่องลอยกลางอากาศ มือข้างที่ว่างพยายามเอื้อมคว้าตัวโทบิรามะ
อย่างพัลวัน
“ อย่าดิ้นสิ! ” โทบิรามะพยายามแงะหล่อนออกจากต้นไม้
“ จ๊ากก ” หล่อนร้องเสียงหลงอีกครา คราวนี้เป็นความผิดของหล่อนเองดันไปคว้าผ้าขนหนูรอบเอว
ออกจากตัวโทบิรามะ
หล่อนหลับตาปี๋พร้อมใช้มือทั้งสองข้างปิดดวงตาแน่น เจ้าแมวน้อยหลุดออกจากวงแขนเล็กของหล่อน
ด้วยความเป็นสัตว์ที่คิดจะครองโลก มันทรงตัวได้อย่างยอดเยี่ยม โลดโผนเล็กน้อยแต่ก็สามารถลงสู่พื้นดินได้อย่างปกติ
แถมไปยืนอยู่ด้านหลังของโทบิรามะ ส่งเสียงร้องเหมียวๆ พลางยกขาหน้าขึ้นแตะกับน่องโทบิรามะเบาๆ
เป็นเชิงอ้อนวอนให้เขาช่วยหล่อนลงจากต้นไม้อย่างปลอดภัย
ร่างของคาโอรุล้มตึงลงมานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นดิน โทบิรามะได้แต่ยืนเท้าสะเอวมองหล่อนเล็กน้อย
ก่อนเขาหยิบผ้าขนหนูจากมือของหล่อนขึ้นมาพันรอบเอวเหมือนเดิม ครานี้จักผูกหนาแน่นกว่าเดิม!
ไม่ให้โดนเกี่ยวผ้าหลุดอีก จะปล่อยหล่อนนอนแน่นิ่งไม่ได้สติอย่างนั้นก็อย่างไรอยู่แลดูแล้วใจร้ายจนเกินไป
เมื่อพันผ้าขนหนูเสร็จ โทบิรามะอุ้มช้อนร่างยกหล่อนขึ้นแนบอกจากพื้น แล้วพาเข้าไปวางบนโซฟาตัวยาวในตัวบ้าน
โปรดติดตามตอนต่อไป...
1 ก.ย. 2563
26 ก.ย. 2565
ความคิดเห็น