คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DR. : Rooftop.
ทำงานที่เรารักกันดีกว่า!
ทำงานที่เรารัก!
ฉันรักงานนี้!
“ ลีอามายกไปเสิร์ฟที! ” เสียงของผู้จัดการชุดสูทสากลเอ่ยเรียกเจ้าของชื่อ
หญิงสาวที่กำลังประสานมือสองข้างกันเพื่อลดอาการตื่นเต้น เรียกสติเข้าร่างพร้อมสำหรับการทำงานอันเป็นที่รัก
“ ค่ะ ” เจ้าของชื่อรีบหมุนตัวแล้วยกถาดเครื่องดื่มเพื่อนำไปเสิร์ฟ
“ จำไว้นะ ห้ามมีเรื่องกับลูกค้าเด็ดขาด! ” ผู้จัดการชุดสูทร่างยักษ์กำชับกับหล่อนอีกหน
หล่อนยกถาดเครื่องดื่ม(ค็อกเทล)มึนเมาในแก้วทรงสูงหลากหลายสีสันจากหน้าบาร์ เดินเข้างานปาร์ตี้ขนาดใหญ่
จัดบนดาดฟ้าของโรมแรมชื่อดังแห่งหนึ่งของเมือง แสงไฟสลัวๆ เสียงเพลงจากลำโพงจากดีเจเปิดเครื่องเล่น
เพื่อให้ความบันเทิงกับผู้มาใช้บริการ ต่างพากันสนุกสนานร่วมกันกับบรรยากาศ แน่นอนละว่างานปาร์ตี้สุดฮิป
แถมถูกจัดอย่างหรูหราขนาดใหญ่เหมาดาดฟ้าทั้งชั้น เช่นนี้ แขกในงานล้วนแล้วแต่เป็น เซเลบริตี้ ดาราดัง
คนในวงการมายาหรือจะเป็นทายาทเจ้าของธุรกิจขนาดใหญ่ระดับประเทศ
แม้ว่างานเสิร์ฟค่าชั่วโมงอันแสนน้อยนิด อาจจะเป็นเศษเงินของพวกเศรษฐีมีสตางค์ภายในงาน
ทว่างานปาร์ตี้สังคมขนาดใหญ่ จะต้องมีการคัดเลือกพนักงานเพื่อให้เหมาะสมกับเนื้องาน!
แน่นอนละว่าค่าแรงก็ได้เพิ่มด้วยเช่นกัน จึงเป็นที่สนใจให้ผู้คนต่างพากันแห่มาสมัครงานนี้ ซึ่งเปิดรับไม่ถึงร้อยคน!
หนึ่งในร้อยนั้น 'ลีอา' ได้รับคัดเลือกให้ทำงานนี้ด้วย!
ก่อนจะถึงวันงานได้มีการจัดอบรมพนักงานทุกคน ยิ่งผู้จัดการมักจะเอ่ยย้ำๆอยู่เสมอ เพื่อให้ทุกคนท่องกันจนขึ้นใจ
อย่ามีปากเสียง! อย่ามีเรื่องกับลูกค้าในงานเด็ดขาด!
เพราะลูกค้าถูกเสมอ!
ลีอาสับขาเรียวยาวเดินว่อนวนไปทั่วทั้งงาน เครื่องดื่มบนถาดแสตนเลสทรงกลม
พร่องหมดแล้วก็ต้องเดินกลับมารับ เติมให้เต็มถาดแล้วเดินวนใหม่อีกรอบไปเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่เดินเสิร์ฟ
ยกเครื่องดื่มไปให้ลูกค้าหยิบ หล่อนต้องโปรยยิ้มตลอดเวลาและแสดงความนอบน้อมถ่อมตนราวกับเป็นสาวใช้
ฉีกยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม จนแก้มจะแตก! แม้จะไม่ใช่งานที่ลีอาใฝ่ฝัน
แต่มันก็เป็นอาชีพที่พอเลี้ยงปาก เลี้ยงท้อง หล่อนได้แบบวันต่อวัน ดังนั้นจึงบ่นมากไม่ได้!
“ ไวน์หน่อย ” เสียงเรียกจากมุมมืดทำให้ลีอาต้องค่อยๆหมุนตัวช้าๆแล้วเดินตามทิศทาง
“ ค่ะ ” หล่อนหันตามเสียงเรียก โปรยยิ้มแล้วค่อยยื่นถาดในมือ
เพื่อให้เขาเลือกหยิบเครื่องดื่ม เขาเป็นผู้ชายสวมชุดสูทสีดำปลดกระดุมเสื้อเชี้ตด้านในออกสองเม็ด
นอกจากจะเห็นแผงอกแน่นๆจากการออกกำลังกายอย่างหนักแล้ว ยังพอเห็นให้สร้อยคอรูปทรงไม้กางแขนเล็กๆ
“ ขอบคุณ ” เขาเอ่ย แล้วส่งยิ้มให้ทั้งที่จริงเขาไม่ต้องทำอย่างนี้เลยก็ได้!
“ ค่ะ ” หล่อนโคลงศีรษะเล็กน้อย หมุนปลายเท้าแล้วเดินจากไปตรงมุมอื่นต่อ
ไม่ทันได้รู้สึกตัวหรอกว่ามีสายตาคมจับจ้องมองแผ่นหลังเล็กๆของหล่อนตลอดเวลา หายเข้าไปในงาน
“ น่าสนใจดีนะ ” เขาเอ่ยขึ้น แม้ว่ายังจับจ้องมองแผ่นหลังเล็กๆของสาวเสิร์ฟเมื่อครู่
“ คนไหนละ ‘มิฮอว์ค’ ชุดเสือดาวนั่นนะหรอ? ” ชั่วพริบตาก็ปรากฏร่างสูงโปร่งสองเมตร
โผล่เข้ามายืนประกบกายหนากำยำ จากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ เส้นผมสีแดงซอยรากไทรประบ่า
แถมแสกกลางด้วยลุคเซอร์ๆปลายเส้นผมไหวตามแรงเคลื่อนตัว โดยเฉพาะใบหน้าหล่อคมคายของแชงค์
กับการแต่งตัวด้วยชุดสูทสากลสีดำสนิทขับให้สีผิวน้ำผึ้งนั้นเด่นชัดขึ้น
“ ไม่ใช่ ” เจ้าของนามมิฮอว์คตอบกลับ ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ ชุดสีแดงเลือดนกโชว์หลังขาวๆนั่นหรอ อืม เนียนดีนะ ” แชงค์ให้หันไปให้ความสนใจอีกคน
ยกเครื่องดื่มในมือขึ้นมาจิบ เลียริมฝีปากหยักเบาๆ ใช้สายตามองเพียงเล็กน้อย
“ ไม่ละ ” มิฮอว์คขอผ่าน
“ แล้วคนไหนล่ะ? ” แชงค์ใคร่อยากรู้ นานทีเพื่อนรักข้างกายกำลังให้ความสนใจกับมนุษย์ต่างเพศ
ซึ่งไม่ได้หากันได้บ่อยๆ
“ ชุดขาวอีกคนสิ แชงค์ ” เขาหยิบยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบแล้วค่อยกระซิบบอก พูดคุยอย่างปกติ
ไม่ให้เป้าหมายนั้นรู้สึกตัว
“ ถ้าชุดขาวเนี่ยมีแค่สาวเสิร์ฟนั่นแล้วนะ! ” แชงค์มองเห็นชุดขาวอีกคน
สาวชุดขาวในเครื่องแบบของบริกรกับถาดเครื่องดื่มสแตนเลสทรงกลมในมือซ้ายนั่น วินาทีสั้นๆดวงตาของเขา
ปราดมองลอบสังเกตสาวชุดขาวอย่างถือวิสาสะ เส้นผมสีดำมัดเป็นหางม้ารวบตึง ใบหน้าเรียวรูปไข่
โครงหน้าสวยชัดเจน ดวงตาโตกลมโตสีเทอร์ควอยซ์ ปากนิด จมูกหน่อย หุ่นผอมแห้งบอบบางเกินไป
ผิดกับส่วนสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรปลายๆ คาดว่าไม่น่าเกินหนึ่งร้อยเเปดสิบเซนติเมตร
“ อืม คนนั้นแหละ ” มิฮอว์คพยักหน้า มาถูกทางแล้วแชงค์!
“ เฮ้อ! ” แชงค์แอบเบ้ปาก มางานปาร์ตี้สุดฮิปทั้งที!
มิฮอว์คน่าจะควงสาวๆในแวดวงสังคมระดับเดียวกันกลับบ้านสักคน! ที่ไหนได้มาคว้าเด็กเสิร์ฟกลับบ้านเนี่ยนะ?
ไม่ใช่แค่พวกเขาสองคนกำลังมองหาสาวๆภายในงาน แต่กลับกลายเป็นว่าพวกเขาทั้งสองคนนั้น
ก็ถูกลอบมองแทบตลอดเวลา แม้จะแอบมายืนหลบในมุมมืด ก็ไม่ได้ซ่อนความไร้ที่ติดของพวกเขาทั้งคู่ได้เลย
ผู้คนในงานย่อมรู้จักสองหนุ่มเพื่อนซี้กันเป็นอย่างดี
แดรคูล มิฮอว์ค เชื้อสายขุนนางเก่า ธุรกิจครอบครัวของเขานั้นเป็นที่รู้จักของกลุ่มเซเลป
ดารามีชื่อเสียง รวมไปถึงคนชั้นกลาง ถ้าหากเอ่ยถึงชื่อแบรนด์ต้องร้องอ๋อ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าของธุรกิจชั้นนำ
ตั้งแต่อสังหาริมทรัพย์ทั้งห้าประเภทใหญ่ๆ ที่อยู่อาศัย(บ้านเดี่ยว ทาวน์เฮาส์ อาคารชุด ฯลฯ ) เพื่อการพักผ่อน
(บ้านพักตากอากาศ รีสอร์ทฯลฯ) จวบจนไปถึงเจ้าของสายการบิน ทุกอย่างอยู่ในเครือของครอบครัวแดรคูล
ซึ่งผู้บริหารควบคุมบังเหียนขับเคลื่อนอยู่ตอนนี้ก็มีเพียงมิฮอว์คแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น!
เรื่องความร่ำรวยของเขานั้นติดระดับของประเทศ!
ส่วนเรื่องหน้าตาหล่อเหลาราวกับรูปแกะสลัก เส้นผมสีดำสนิทราวกับปีกอีกาถูกเซ็ทจัดแต่งในทรงสลิคแบล็ค
(เสยไปทางด้านหลังทั้งหมด) ด้วยโพเมดเนื้อดี เพื่อให้เห็นโครงหน้าชัดเจน ไม่ว่าจะคิ้วดกดำหนาแต่ดูไม่รก
ดวงตากลมโตสีอำพันราวกับเหยี่ยวจับจ้องมอง จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนาหยักได้รูป
หนวดเคราไม่ได้ปล่อยเซอร์ ถูกจัดตกแต่งเป็นทรงเรียบร้อยตามสไตล์ที่ชอบ
แชงค์ หรือ เรียกในวงการว่าหมอแชงค์(หมอนิติเวช)ทางบ้านประกอบธุรกิจเกี่ยวกับยา เภสัชเคมีภัณฑ์ฯ
ทั้งมีโรงงานผลิตเองและนำเข้ารายใหญ่ที่สุดจากต่างประเทศ เรื่องความร่ำรวยก็ไม่ต้องพูดเยอะให้เจ็บคอ!
ก็ระดับประเทศเช่นเดียวคู่หูด้านบนนี่ละ!
ร่างกายสูงโปร่งสองเมตรเดินผ่านแต่ละทีมักเป็นจุดสนใจเสมอ นอกจากนั้นคงเป็นเรื่องของรูปลักษณ์
เส้นผมสีแดงเพลิงหยักศกเบาๆพอมีวอลุ่ม ซอยรากไทรแถมยังแสกกลางโชว์หน้าผาก
น้อยคนนักที่จะรอดจากทรงผมนี้! ผิวสีน้ำผึ้งไม่ได้ดูสกปรก หยาบกร้าน
ทว่ากำลังบอกใบ้ว่าแชงค์เป็นพวกชอบกีฬาทางแจ้ง ซ้ำยังบอกว่าเป็นหนุ่มรักสุขภาพ สังเกตได้จากหุ่นล่ำบึก
จากช่วงบ่าไหล่ ช่วงอกแข็ง จวบจนไปถึงภายใต้ร่มผ้ายิ่งชวนให้จินตนาการ ยามเมื่อเขาถอดเสื้อออก
เรื่องของเครื่องหน้า คิ้วเข้ม ดวงตาสีนิลกลมโต จมูกโด่งเป็นสันรับกับรูปหน้า ริมฝีปากหนาหยักได้รูป
ไรหนวดเคราบางๆราวกับเพิ่งขึ้น รอยยิ้มกว้างเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขานั้นทำให้สาวๆแทบหลอมละลาย
จัดได้ว่าหล่อคมคายอย่างไร้ที่ติ!
รูปทรัพย์จัดว่าหล่อ ฐานะทางการเงินทางบ้านร่ำรวย แน่นอนละว่าสถานะของพวกเขานั้นโสดสนิททั้งคู่
เป็นสิ่งที่สาวๆภายในงานมักให้ความสนใจ โดยเฉพาะส่งสายตาอยากสานต่อความสัมพันธ์!
เอ้ย! เกือบลืม! ที่สำคัญคือพวกเขาเป็นแวมไพร์! ที่มีอายุยืนยาวมากกว่าสามร้อยปี!
ด้วยความที่รูปเป็นทรัพย์มักเป็นที่หมายตาไม่ว่าจะเป็นเพศเดียวกัน เพศตรงข้าม เสมือนกับว่าเป็นใบเบิกทาง
ให้เขาทำอะไรๆได้ง่ายมากยิ่งขึ้น เช่น หน้าที่การงาน การเข้างานสังคม หรือแม้แต่กระทั่ง ‘อาหาร’
นอกจากพวกเขากำลังมองหาแล้ว ก็ยังถูกจัดว่าเป็นฝ่าย ‘อาหาร’ ของค่ำคืนนี้ด้วยเช่นกัน!
สายตาที่มองมายังพวกเขาเกินสิบคู่นั้นเหมือนกำลังกวักมือเชิญชวนให้เข้าไปสวาปาม ได้อย่างเต็มที่และไม่อั้น
ราวกับทานบุฟเฟต์ไม่กำหนดเวลา
สาวสังคมชั้นสูงสามารถพบเห็นได้ทุกยุคสมัย ควบคู่กับท่าทีมาดนางพญาหรือจะสาวรักนวลสงวนตัว
ครองพรหมจรรย์เก็บไว้หลังแต่งงานด้วยก็เช่นกัน ยิ่งการแต่งตัวเปิดเผยตัวตนมากยิ่งขึ้นตามกาลเวลา
รู้สึกเหมือนแฟชั่นชุดกรุยกรายฟู่ฟ่อง ชายกระโปรงลากทำความสะอาดพื้นจะค่อยๆสั้น หดลงทีละนิด
จนแทบจะไม่สามารถปิดร่างกายให้มิดชิดได้เลย แน่นอนละว่าพวกเธอนั้นไม่สามารถหลอกล่อสายตา
สัญชาตญาณของเขา... โดยเฉพาะความปรารถนาอันแรงกล้ามากเกินกว่ากุลสตรีจะควบคุมไว้ได้อยู่!
เลี่ยงได้เลี่ยง!
หลีกได้หลีก!
ลีอาพยายามไม่เดินเข้ากลุ่มคนหนาๆเพียงเพราะกลัวถูกชน หากแก้วเครื่องดื่มหก ตก แตก
เลอะใส่ตัวเองไม่เป็นไร เพียงแค่ถูกหักเงินค่าเสียหายเล็กๆน้อยๆ แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นคืออุบัติเหตุ โดยเฉพาะเกิดอุบัติเหตุ
กับพวกบุคคลชั้นสูง! ซึ่งพวกนี้มักก่อเรื่องแล้วไม่ยอมรับผิด ชอบโบ้ยให้คนอื่นต้องรับผิดชอบแทน
โดยเฉพาะกับคนที่ฐานะต่ำกว่า! ดังนั้นต้องยิ่งระวังตัวมากยิ่งขึ้น!
อย่ามีเรื่องกับลูกค้าเด็ดขาด เพราะอย่างไรลูกค้าต้องถูกเสมอ!
หล่อนจำได้ดีทุกคำพูดอย่างดีและปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด แต่เหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้าง!
พลั่ก!
เพล้ง!
ร่างของลีอาถูกชนจากทางด้านหลังเสียหลักเกือบล้มไม่เป็นท่า จังหวะนั้นรีบส่งมืออีกข้างคว้าเศษแก้วด้วยมือขวา
ล้มระเนระราดบนถาดสแตนเลสแหลกละเอียด เพื่อไม่ให้เกิดความสียหายมากไปกว่านี้!
“ นี่บูลการี่คอลเลคชั่นใหม่เชียวนะ! ” เสียงหวีดเล็กแหลมผู้หญิงดังขึ้นอย่างไม่พอใจ
ดูเหมือนว่าเธอจะคอแห้งจัดต้องการค็อกเทลจากหล่อนทั้งถาด จากเนื้อผ้าหรูหราห้องเสื้อแบรนด์ดัง
ได้ถูกย้อมด้วยน้ำหลากสีกลายเป็นเสื้อผ้าสีสันสดใสภายในพริบตา
“ เรียกผู้จัดการมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! ” เสียงแหลมๆแจ๋นๆดังอีกละลอก “ เหอะ! เดินเสิร์ฟทั้งปี
ยังไม่ได้ชุดนี้เลยด้วยซ้ำเผลอยังไม่ถึงครึ่ง! คนอย่างพนักงานเสิร์ฟตามงานเลี้ยงจะไปรู้อะไร ชุดนี้ก็ห้าแสนแล้วนะ
คนอย่างเธอจะมีฐานเงินเดือนมากแค่ไหนกันเชียว!” เสียงขุ่นของเธอนั้นยังไม่พูดไม่จบและอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น!
แต่พอลองตั้งใจฟังแล้วก็ สามารถใช้คำว่า ‘บูลลี่’ ได้หรือเปล่านะ?
“ ขออภัยด้วยครับคุณผู้หญิง ทางเราจะรับผิดชอบด้วยการส่งชุดไปซักและทำความสะอาดภายในทันที
รบกวนคุณผู้หญิงมากับเรานะครับ ” ผู้จัดการรีบปรี่เข้ามาพร้อมกับแก้ไขสถานการณ์อย่างทันเวลา
“ พูดง่ายจังเลยนะ! จะเอาชุดไปซักนี่นะ?” เธอไม่พอใจอย่างมาก ถลึงตาใส่ผู้จัดการ ใช้น้ำเสียงดังขึ้นอีกระดับ
“ ถ้าจะถามเรื่องค่าเสียหายของชุดนั่นฉันจะจ่ายให้เอง แต่ตอนนี้เลือดคุณไหลไม่หยุดเลยนะ ”
น้ำเสียงทุ้มหนาทรงพลังเอ่ยขึ้นเรียกสายตาของผู้คนเกือบทั้งงาน แดรคูล มิฮอว์ค ในชุดสูทสากลสีดำพอดีตัวเรียบง่าย
สามารถพบเห็นได้ทั่วไป ทว่าชุดสูทสากลเนื้อดีสั่งตัดบนตัวของเขานั้น ไม้แขวนดีผ้าดี!
แม้ชุดจะคล้ายชุดสูทสามารถพบเห็นได้ทั่วไป แต่พออยู่บนร่างของเขาแล้ว ขับให้ดูดี โดดเด่น
และสามารถสะกดทุกสายตาของผู้คนในงาน!
“ คุณมิฮอว์ค เอ่อ คือฉัน ” เจ้าของชุดแสนแพงหูฉี่ อ้ำอึ้งเรียกชื่อของเขาอย่างไม่เต็มปาก
“ นะครับ ” เพียงพูดสั้นๆอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับหงึกหงัก
ถือว่าเป็นการจบปัญหาอย่างเร็วที่สุดที่เคยมีมา และแน่นอนการปรากฏตัวของเขาทำให้ทุกคนรู้สึกแปลกใจ
แค่นั้นไม่พอยิ่งจังหวะที่เขาหันหน้าไปคุยกับพนักงานสาวเสิร์ฟ ถือวิสาสะจับข้อมือเล็กๆของหล่อนขึ้นมา
เลือดสีแดงข้นไหลอาบจากปลายนิ้วมือ คาดว่าคงถูกเศษแก้วบาด
ถ้าไม่รีบห้ามเลือดคงแย่แน่ และวิธีในการห้ามเลือดสุดโต่งของมิฮอว์คก็คือ เปิดริมฝีปากหยักแตะปลายลิ้นหนา
ลงบนปากแผล ดูดซับเลือดสีข้นเบาๆเพื่อให้หยุดไหล พอจะปฐมพยาบาลเบื้องต้นได้เพียงเล็กน้อย!
เสียงกรีดร้องของสาวๆในงานพากันดังกระหึ่มกับท่าทางของมิฮอว์ค ส่วนเจ้าของมืออย่างลีอา
ได้แต่อ้าปากกว้างค้าง ใบหน้าเนียนถึงกับเหวอ กว่าจะได้สติกินเวลาไปสามนาที รีบชักมือออกจากปากของเขา
สลัดทุกการเกาะกุม!
“ มากับฉันเดี๋ยวนี้เลย! ” ผู้จัดการร่างยักษ์คว้าศอกดึงลีอาให้รีบเดินตามหายเข้าไปด้านหลังของฟลอร์
เมื่อพ้นสายตาของผู้คนได้ ร่างของชายวัยกลางคนตำแหน่งผู้จัดการถึงกับพูดสั้นๆว่า “เก็บของและออกไปซะ
ค่าแรงโอนให้ทีหลัง” “ค่ะ” ลีอาตอบสั้นๆ จำต้องรีบสวมเสื้อฮู้ดสีดำทับลงบนตัว จรลีออกจากงานภายในทันที
ไม่ต้องถามเรื่องค่าแรงของวันนี้ เพราะรู้ดีว่าคงได้ครึ่งแรงหนำซ้ำยังไม่พอต้องจ่ายค่าซักรีด
เสื้อผ้าซึ่งไม่ได้เกิดจากความผิดของตนเองด้วยซ้ำ!
เหมือนว่าวันนี้จะไม่ใช่วันของหล่อนเอาซะเลย!
ลีอาพ่นลมหายใจออกทางปากอย่างเซ็ง สอดสองมือซุกเข้ากระเป๋าเสื้อฮู้ดสีดำตัวโคล่ง ดวงตากลมโตจ้องมอง
ตัวเลขจากด้านบนกำแพงเหนือบานประตูบอกตัวเลขของลิฟต์กำลังเคลื่อนตัว
ขณะที่ลีอากำลังยืนรอลิฟต์ขึ้นมาชั้นบนสุด ไม่ทันไรร่างสูงโปร่งของมิฮอว์คก็โผล่มายืนขนาบข้างกาย
ลีอาเอียงตัวมองผู้มาใหม่เล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเป็นเขา
“ ไง ” เขาเอ่ยทักสั้นๆทำลายความเงียบหรือช่วงเวลาน่าอึดอัด
“ คุณในตอนนั้น ” ลีอาเอียงใบหน้ามองทิศทางของเสียง ผู้ชายชุดสูทสากล
ร่างสูงโปร่งเกือบสองเมตร เขาคือคนที่เข้ามาเสนอตัวช่วย
“ แดรคูล มิฮอว์ค” มิฮอว์คแนะนำตัวอย่างสั้นๆและเรียบง่าย
“ ขอบคุณค่ะ มิสเตอร์แดรคูล” ลีอาโคลงศีรษะเพียงเล็กน้อย อย่างแรกที่ต้องพูดกับเขาก็คือขอบคุณ
แม้หล่อนไม่ได้เรียกร้องก็ตาม!
“ เรียก ‘มิฮอว์ค’ เถอะ เป็นกันเองดี ถ้าอยากจะขอบคุณ ฉันขอเป็นทานข้าวหนึ่งมื้อหรือไม่คุณก็ลอง
คบหากันดู” มิฮอว์คชี้แนะในการเรียกชื่ออย่างเป็นกันเอง พูดแบบเนื้อๆเลยคือถ้าไปไม่ทานข้าวก็ต้องมาเป็นแฟนนี่ละ
ให้ลีอาต้องตัดสินใจเลือกเพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง!
“ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ เรื่องเงินฉันคงต้องรอถูกหวยก่อนค่อยมาจ่ายคืน”
ช่วงนี่หล่อนช็อตจัดตัวแทบไหม้เกรียมเป็นเถ้าถ่าน!
“ งั้นมาเป็นแฟนฉันไหมละ? ” มิฮอว์คหยิบยื่นข้อเสนอที่ดีเหมาะสมให้ ซึ่งข้อนี้ลีอาไม่ต้องเสียสตางค์เดียว
คิดว่าเป็นข้อนี้แล้ว… สาวๆส่วนใหญ่พอเห็นเขาหยิบยื่นข้อเสนอนี้ จึงไม่กล้าปฏิเสธข้อเสนออย่างแน่นอน!
“ โทษ’ทีนะ ถ้าเล่นพนันเเผลงๆเอาไว้กับเพื่อนของคุณ หรือทำเพื่อความต้องการบางอย่าง
ฉันคิดว่าสาวๆในงาน ทรงลูกคุณหนูน่าจะเหมาะมากกว่าที่จะเดินมาเพื่อให้ความสนใจกับสาวเสิร์ฟบ้านๆ”
แดรคูล มิฮอว์ค อะไรที่ว่าก็หน้าตาดีไม่หยอกก็แค่ราวกับรูปปั้นเทพบุตรเท่านั้นเอง! ดูจากส่วนสูงเกือบสองเมตร
เส้นผมถูกเซ็ทไปทางด้านหลังอย่างปราณีต บ่าไหล่กว้าง ทั้งแข็งแรงและบึกบึนสมชายชาตรี ชวนให้จินตนาการ
ต่อถึงมัดกล้ามภายใต้เสื้อผ้า ชุดหรูหรา ทั้งเซ็กซี่และเร่าร้อนแม้ใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น!
ยิ่งการแต่งตัวด้วยชุดสูทสากลสั่งตัดพอดีตัว ขับให้เขาดูเด่นมากขึ้น กว่าผู้เป็นเจ้าของงานเสียอีก!
เพล้ง!
ความมั่นใจของแวมไพร์อายุเกินกว่าสามศตวรรษถึงกับหน้าแหก แตกสลายไม่มีชิ้นดี!
ตั้งแต่ลืมตาเกิดมาเกือบทั้งชีวิต ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธได้อย่างไร้เยื้อใยได้เช่นนี้!
โดยเฉพาะท่าทีของหล่อนนั้นไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด มิฮอว์ครู้จักการแสดงออกทางร่างกายดียิ่งหลักจิตวิทยา
สาวบริกรไม่สนใจเขาจริงๆ ไม่ว่าจะท่าทางการยืนหันหน้า ปลายรองเท้าเข้าหาลิฟท์ไม่มีหันมามองหน้าเขา
สบตากันหวานซึ้ง หรือจะส่งสายตาเป็นนัยเพื่อต้องการสานสัมพันธ์ ทว่ายังสงวนท่าทีเหนียมอายเอาไว้
ไม่สนใจ เท่ากับ ไม่สนใจจริงๆสินะ
มิฮอว์คพยักหน้าชื่นชม อย่างน้อยหล่อนก็เป็นคนที่ปากกับใจและการแสดงความรู้สึกออกมานั้นได้ตรงกัน!
ลิฟท์เหมือนจะมาช้า หรือว่าตัวหล่อนนั้นกำลังใจร้อนกันแน่?
ลีอาพยายามผ่อนลมหายใจท่องหนึ่งสิบแล้วย้อนเลขสิบกลับมาเลขหนึ่งใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า สะกดร่างกายนิ่งให้ได้มากที่สุด
เพื่อไม่ให้เสียมารยาท ยิ่งเฉพาะชั้นเชิงของหล่อนโดยการเดินหนีลงทางหนีไฟอย่างดื้อๆ เพื่อสลัดผู้ชายมาดเนี้ยบ
ที่กำลังแสดงออกว่ากำลังสนใจตัวหล่อนอยู่ ณ ขณะนี้!
ปิ้ง!
เสียงประตูลิฟต์เปิดออกกว้างราวกับช่วยชีวิตของลีอาไว้ให้รอดพ้น ร่างบางระหงรีบก้าวเท้าเข้าลิฟต์
แล้วกดปุ่มปิดประตูทันที โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้กดปุ่มให้เปิดบานประตูค้างไว้และรีบตามเข้ามา
บานประตูประกบปิดลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับร่างของสาวเสิร์ฟถึงได้หมายตาไว้ตั้งแต่เห็นเพียงครั้งแรก
ใบหน้าหล่อคมเข้มถึงกับกระตุกยิ้มอย่างไม่ปิดบัง
“ ในงานยังมีสาวๆรอนายอีกเพียบ ” หลังการจากไปของสาวบริกร ร่างของแชงค์ปรากฎตัวอย่างเงียบๆ
ไร้สุ้มเสียงตามนิสัย มีเพียงแค่ร่างเงาของเขาส่องสะท้อนกับบานประตูของลิฟต์ ให้มิฮอว์คได้เห็นว่าตรงนี้
เขาไม่ได้ยืนอยู่เพียงลำพัง
“ เห็นทีจะไม่ได้ เลือดของหล่อนเป็นกรุ๊ปORh- ” มิฮอว์คไม่อยากปล่อยให้หล่อนผ่าน
“ แล้วไง? ในสต๊อกหมดแล้วหรอ?” แชงค์เอียงคอถาม มิฮอว์คมีห้องเก็บสะสมเลือดทุกกรุ๊ป
ไม่ว่าจะหาง่ายรวมไปถึงจัดหายาก เช่นที่กล่าวมาข้างต้นหรือใกล้หมดไปจากโลกใบนี้ก็ตาม ไม่ต่างจากพวกขวดไวน์หรู
ราคาเหยียบหลักล้านหรือสามารถซื้อเครื่องบินส่วนตัวสักลำได้อย่างสบายๆ
“ ก็เกือบๆ แต่เป็นเลือดของสาวพรหมจรรย์นี่สิ ” นี่คือความพิเศษที่มิฮอว์คต้องการมากกว่าแค่ความหายาก!
“ ไม่จริงน่า! ” แชงค์แสดงสีหน้าไม่น่าเชื่อกับคำพูดของเพื่อนรัก แต่ก็ไม่อยากจะปรามาส
คิดว่าเพื่อนรักเกิดอาการลิ้นฝาดหรือเพี้ยนไปจากเดิม เพราะรู้ดีผู้เชี่ยวชาญอย่างมิฮอว์คไม่เคยพลาด!
ในยุคสมัยที่เปลี่ยนแปลงตามยุคจากที่เขาเคยอยู่ ค่านิยมทางสังคมแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
เขาไม่สนใจหรอกว่า หล่อนจะไปจุ่มกับใครหรือจิ้มกับใครมาก่อนก็ตามแต่ใจต้องการ ขอแค่มีเลือดให้ลิ้มรสชาติ
แค่นี้ก็เพียงพอ แต่พอได้ยินจากปากเพื่อนรัก สาวพรหมจรรย์ ที่หายาก ดูเหมือนจะปลุกความกระหาย
ในตัวเพื่อนสนิทที่ปิดประตูขังตายหรือไม่ก็ถูกลืมไปนานก็ให้กลับมามีความรู้สึกได้อีกครั้ง!
ปิ้ง!
เสียงลิฟต์มาถึงหน้าของมิฮอว์ค บานประตูค่อยๆเลื่อนเปิดออกกว้างพร้อมต้อนรับใช้ผู้บริการอีกครั้ง
“ ขอให้ได้ ขอให้โดนละกัน! ” แชงค์อวยพรให้สั้นๆ
เงาจากหน้าประตูลิฟต์ส่องสะท้อนตัวตนของเขา ได้เลือนจากหาย ร่างสูงโปร่งสองเมตรหายกลับเข้าไป
ภายในงานสังคมอีกครั้ง
“ ขอบใจ ” มิฮอว์คกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆอย่างมีชัยขึ้นมาอีกครั้ง
เรื่องของสาวชุดขาวขาวีนนั่นเขาก็ใช้พลังจิตควบคุมร่างกายมนุษย์ จัดได้ว่าเป็นความสามารถของเหล่าแวมไพร์ชั้นสูง
บังคับให้เธอถอยหลังมาในจังหวะที่สาวบริกรเดินผ่านอย่างไม่ทันได้ระวังตัวพอดิบพอดี และเขาเข้าไปปรากฏตัว
ต่อหน้าของหล่อนเพื่อเป็นการเปิดตัวสร้างความประทับใจให้อีกฝ่าย
“ เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจจริงนะ ลีอา ” มิฮอว์คคลี่ยิ้มอีกครั้ง ก้าวขายาวเข้าไปในห้องแคบสี่เหลี่ยม
อย่างไม่รีบร้อน บานประตูลิฟต์ประกบปิดตัวลงและเคลื่อนที่ลงชั้นล่างสุดของอาคาร
โปรดติดตามตอนต่อไป…
6/29/2021
สวีดัด สวีสดีครับทุกท่าน นายชิว เองนะครับ ยินดีต้อนรับนักอ่านทุกท่านอย่างเป็นทางการ
เรากลับมาพร้อมกับฟิคของ แดรคูล มิฮอว์ค อีกครั้ง (เฮ) ใช่ครับ นอกจากจะเป็นพระเอกแล้วก็เป็นแวมไพร์ตัวพ่อ!
นอกจากหล่อละมุนละลายใจแล้ว..เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ความร้ายกาจนั้นต้องยกให้เลย!
บอกได้เลยว่าตัวละครดำเนินเรื่องของเราไม่ใช่เจ้าหญิง มีพลังเว่อร์วังอลังการหรือเป็นทายาทตระกูลดี
ส่วนตัวพระเอกก็ไม่ได้คอยตามใจซื้อเสื้อผ้าสวยๆให้ใส่นะครับ มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง งุ้งงิ้ง หากนักอ่านที่หลงเข้ามา
คิดว่าจะเป็นดำเนินเรื่องเหมือนที่กล่าวด้านบน โปรดกากบาทมุมขวากลับไปอ่านเรื่องอื่นเถอะครับ!
เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา!
ขอบคุณที่ให้ความสนใจกับฟิคมิฮอว์คนะครับ
เนื้อหาในเรื่องชิวเองไม่แน่ใจว่าจะปลิวหรือไม่ เพราะเนื้อเรื่อง25+ ล้วนๆ ตอนต่อไปก็เรียกเลือดแล้วด้วย
จึงขอลองลงชิมลางก่อน ถ้าหากได้รับการสนับสนุนหรือมีคนลงเรือร่วมก็จะอัพลงเรื่อยๆ
ปรับเนื้อเรื่องให้เหมาะสมกับนักอ่านด้วย
ถ้าหากว่าตรงตามความต้องการของนักอ่านแล้ว ก็โปรดกดอ่านตอนต่อไปได้เลย
ฝากฟิคมิฮอว์คไว้ในอ้อมใจของทุกท่านด้วยนะครับ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านครับ
นายชิว
ความคิดเห็น