คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เหนือกาลเวลา : Close my eyes.
- Close my eyes. -
-69’s talking.
ฉันกระชับ Cheytac M200 อาวุธปืนทรงอานุภาพในมือทั้งสองข้างให้มั่นพร้อมสำหรับลั่นไกปืน
อัตราการเต้นของหัวใจอยู่ในจังหวะปกติ ขณะรอเวลาฉันคอยวัดแรงลมทุกๆวินาทีที่พัดผ่านร่างกาย
ทิศทางของกระแสลมก็เป็นองค์ประกอบสำคัญอย่างหนึ่งสำหรับสไนเปอร์อย่างเรา ยิ่งสายลมกรรโชกแรง
วิถีกระสุนก็ยิ่งเปลี่ยน โอกาสพลาดยิ่งมากขึ้น
ฉันไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นสไนเปอร์หรือสายลับรัสเซีย นาตาชา นาตาลี หรืออะไรก็แล้วแต่ที่นามสกุลโรมานอฟ
อันเลื่องชื่อโด่งดังไปทั่วโลก บอกตามตรงเลยว่าฉันก็เเค่เศษฝุ่นผงในกาแล็กซี่เท่านั้น
หึหึ ทว่าฉันเกิดมาเพื่อเป็น ‘นักฆ่า’ ฟังแล้วดูน่าชื่นชมใช่ไหมล่ะ?
ฉันมีอาชีพเป็นมือสังหาร ปลิดชีวิตมานับพัน ตั้งแต่นายสิบ ร้อย พัน ยันรัฐมนตรี และอาชีพอื่นๆอีกมาก
ไม่ทราบที่มาแน่ชัด ไม่มีชื่อเรียกที่ชัดเจนหรือกระทั่งนามสกุล มีเพียงแค่รหัสประจำตัวคือ 69 ภายใต้สังกัด ‘หัสดิน’
องค์กรสังหารลับสัญญาติไทย ฉันไม่ได้เก่งเพียงเรื่องการยิงปืนแบบซุ่มยิงเรียกกันในภาษาสากลว่าสไนเปอร์
ไม่ว่าจะปืนสั้นหรือยาว การต่อสู้ระยะประชิด ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร คาราเต้ กังฟู ยูโดจนกระทั่งถึงมวยไทย
จะบนบกหรือใต้น้ำ เรียกได้ว่าถูกฝึกมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ หากว่ายังไม่ผ่านเกณฑ์มาตรฐานขององค์กรหัสดินแล้วละก็..
จะถูกนำตัวไปยังอีกสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาเหล่านั้น อาจจะตั้งอยู่
หรือดับไป... แต่ฉันคิดว่าคงเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า ดังนั้นพวกรหัสที่ยังสามารถเปลี่ยนออกซิเจน
เป็นคาร์บอนไดออกไซด์ได้อยู่ ถือว่าเป็นระดับหัวกะทิเชียวละ เช่น ฉันเป็นต้น
ภารกิจของงานวันนี้คือสังหารชายวัยกลางคนนามว่า โอโรจิมารุ เจ้าพ่อธุรกิจออนเซ็นอันดับต้นๆของญี่ปุ่น
เขามีลูกน้องคอยประกบซ้ายขวานับได้สิบนาย ตอนนี้ฉันซุ่มซ่อนตัวแอบอยู่บนดาดฟ้าของตึกตรงข้าม ทิ้งระยะห่าง
ราวๆยี่สิบเมตร อาศัยพวกป้ายไฟนีออนขนาดใหญ่ในการหลบซ่อน พรางตัวหรือจะเป็นอาวุธสังหารในมือ
เป้าหมายถือกระเป๋าเจมส์บอนด์สีดำกำลังทำท่าจะส่งให้กับบุคคลปริศนาตรงหน้า
และนั่นก็เป็นอีกหนึ่งภารกิจของฉัน สังหารชายชื่อโอโรจิมารุและชิงกระเป๋าเอกสารกลับมาด้วย
ฉันมองเขาผ่านกล้องส่องทางไกลบนกระบอกปืนอย่างใจเย็นและมีสมาธิ เขาไม่ขยับตัวนานกว่าสิบนาที
กระแสลมพัดเอื่อยๆผ่านร่างกายไปอย่างช้าๆ จนคาดได้ว่าทิศทางของลมจะนำพากระสุนไปฝังประดับ
กลางหน้าผากของเขา ไม่รอช้ากระสุนถูกส่งเข้าในรังเพลิงดีดตัวออกไปด้วยความเร็วและแรง หมายเข้าฝังกลางหน้าผาก
ของโอโรจิมารุทันที การ์ดด้านหลังวิ่งเข้ามาบังร่างโอโรจิมารุไว้ทันเวลา คล้ายกับว่ารู้อนาคต นัดแรกเรียกว่าพลาด
ฉันคาดว่าคงไม่เกินนัดที่สองแน่!
“ ท่านโอโรจิมารุทางนี้ครับ! “
ร่างของการ์ดล้มลงกับพื้นคาดว่าตายสนิทเพียงกระสุนนัดเดียว บอดี้การ์ดอีกเก้านายต่างพร้อมใจ
พากันสาดอาวุธในมือใส่ฉัน แน่นอนละว่าไกลขนาดนั้นไม่มีทางโดนสักนัด ไม่ทราบที่มาของกระสุนอย่างแน่ชัด
ฉันกระชับปืนในมือให้มั่นอีกครั้ง ใช้สายตามองผ่านลำกล้องบนตัวปืน หายใจเข้าและออกได้อย่างปกติสุข
ปลายนิ้วชี้มือลั่นไกเพื่อสังหารบอดี้การ์ดทั้งเก้านายอย่างใจเย็นและว่องไว โอโรจิมารุวิ่งหนีเอาตัวรอดไปอีกทาง
“ บ้าชิบ “ ฉันสบถกับตัวเอง เผลอปล่อยให้เขาคลาดสายตา
เสียงห่ากระสุนกราดยิงดังสนั่น ชาวบ้านละแวกนั้นต่างพากันวิ่งหนีเอาชีวิตรอดอย่างอลหม่าน
เชื่อเถอะว่าฉันใช้ท่อเก็บเสียงติดปลายกระบอกปืนทุกครั้ง ไม่ทำงานชุ่ยๆเหมือนบอดี้การ์ดของโอโรจิมารุแน่
ลั่นไกปืนตรงปลายนิ้ว ปิดฉากทุกอย่างลงด้วยความว่องไวจนกระทั่งมาถึงคนสุดท้าย เขายกอาวุธสงครามRPG-7
พาดไว้บนบ่า ส่งรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรเหมือนรู้ที่อยู่ของฉันในตอนนี้แหงๆ และแล้วลูกกระสุนขนาดใหญ่
กำลังมุ่งหน้าตรงมาทางฉัน
จะอยู่ทำไมล่ะ วิ่งสิ วิ่ง!
ฉันหันหลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต จำเป็นต้องทิ้งอาวุธในมือเพราะมันทำให้เคลื่อนไหวได้ช้าลง ลูกกระสุนอาร์พีจี
พุ่งเข้าชนกับเสาของตัวตึกที่ฉันกำลังวิ่งด้วยความไวสูงสุด เสาทั้งต้นทลายตัวลง เรียงไล่ล้มลงมาคล้ายโดมิโน่
พาลถึงชั้นดาดฟ้า เสียงดังโครมครามยกใหญ่ ไม่ต่างจากเสียงของผู้คนในระแวก บ้างก็พากันวิ่งหนีหอบลูกจูงหลาน
เอาตัวรอด เหล่าญี่ปุ่นมุงวิ่งกรูเข้ามาเพื่อถ่ายรูปเซลล์ฟี่ ฉันพยายามวิ่งกระโดดไต่ตามคอนกรีตแผ่นใหญ่
หาทางลงสู่พื้นดินโดยสวัสดิ์ภาพ แม้ว่าจะลงมาอย่างไม่นิ่มนวลมากนัก แค่พอลงมาทุลักทุเลเดินตุปัดตุเป๋เล็กน้อย
คล้ายคนเมาเหล้าขาวรวงข้าว อย่างน้อยร่างกายก็ครบสามสิบสอง ไม่ขาดไม่เกินกว่านี้ สภาพตอนนี้คือเนื้อตัวมอมแมม
ชุบไปด้วยเศษฝุ่นสีขาวลอยในอากาศ จากแรงระเบิดของคอนกรีต
ถ้าหากว่าตั้งกระทะด้วยน้ำมันปลา์ม ไม่ต้องชุบแป้ง ชุบไข่ไก่ ร่างกายฉันคงพร้อมลงกระทะได้ทันที!
พลันเห็นโอโรจิมารุกอดกระเป๋าแน่นอยู่ตรงหน้าพอดี ฉันไม่รอช้ารีบประกบติด ใช้อาวุธปืนพกในมืออีกกระบอก
ปลิดชีวิตเขาทิ้ง
ปุง!
ฉันลั่นไกปืนพอดีโอโรจิมารุยกกระเป๋าขึ้นมาบังศีรษะ ร่างของเขาล้มลงนอนบนพื้นดังตึง
ฉันรีบปรี่เข้าไปใกล้หมายจะลั่นไกยิงซ้ำอีกครั้ง โอโรจิมารุชักปืนจากขอบกางเกงขึ้นมายิงสวนกลับ
ฉันโยกตัวหลบได้ทันท่วงที ลูกกระสุนแค่ถากเฉี่ยวต้นแขนซ้ายไปเท่านั้น ไม่ใช่แค่หลบวิถีกระสุนอย่างเดียว
ในจังหวะก่อนที่จะกลิ้งตัวหลบ ฉันลั่นไกปืนในมืออีกครั้ง
ลูกกระสุนวิ่งออกจากปลายกระบอกปืนทั้งสองถูกยิงออกมาพร้อมกัน
ฉันฝังลูกปืนเข้าหน้าผากของโอโรจิมารุ เขาเสียชีวิตในทันที เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกจากปากแผล
จนถึงปลายคางเล็กแหลม กระเป๋าเจมส์บอนด์บังร่างของโอโรจิมารุ กระเด็นลอยคว้างกลางอากาศเปิดออกกว้าง
พร้อมเปล่งแสงแยงตาสว่างจ้า แสบตาจนฉันต้องยกมือขึ้นมาป้องแสงไว้นานกว่าสิบนาที ปลายจมูกสูดรับกลิ่นฉุนกึก
ประหลาดเข้าเต็มปอด จนกระทั่งสติของฉันได้ขาดหาย ทุกอย่างกลายเป็นแผ่นภาพขนาดใหญ่ถูกย้อมด้วยสีดำสนิท
โปรดติดตามตอนต่อไป...
3มค59
ยินดีต้อนรับนักอานทุกท่านที่หลงเข้ามา และตั้งใจเข้ามานะครับ
อยากให้ทุกท่านทำความเข้าใจกันก่อนที่เข้าสู่เนื้อหาในตอนต่อไป
ประการแรกที่จะเเจ้งให้ทราบก่อนว่า ไม่ใช่สายวาย นางเอกแต่งตัวบอยๆนิสัยแบดๆคล้ายเด็กผู้ชาย
ประการที่สอง เนื้อหาในเรื่องที่จริงจังกว่าเรื่องไหนๆ(ปกติก็จริงจังทุกเรื่อง) ซึ่งไม่ตรงกับตามมังงะ
อาจจะมีตัวละครอื่นๆโผล่เข้ามาแจม(เช่น อิทาจิ เป็นต้น )
ประการที่สาม นางเอกของเราไม่ใช่สาวหวาน สวมกระโปรงฟูฟ่องชุดสีพาลเทล วิ่งเลนในทุ่งลาเวนเดอร์
ขี่ยูนิคอร์นสีขาวกับพระเอกตาหวาน ซึ่งนางเอกเรานั้นตรงกันข้ามกับที่กล่าวมาข้างต้น
หากไม่ตรงกับความต้องการของนักอ่าน เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา โปรดกดกากบาทมุมขวา
แล้วลืมๆเรื่องนี้ไปเถอะครับ จะขอบคุณมาก
เหนือกาลเวลาเป็นฟิคชั่นแรกของการเขียนแนวทะลุมิติ มีความโหด ดิบ เถื่อน หากผิดพลาดประการใด
ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยครับ
นายชิว
ความคิดเห็น