ชาญกับดาวไร้นาม - Chan with the unknow planet

“อวกาศนั้นกว้างใหญ่และอันตรายเกินกว่าจะคิดได้…”

— นีล พีเรก, ผู้ก่อตั้งทีมสำรวจของมนุษยชาติ

     เรื่องราวของชาญ วิศวกรและนักสำรวจจากยานอาสครา ที่บังเอิญเจอซากยานรูปร่างประหลาดจึงเก็บมาวิจัยและซ่อมแซม การค้นพบของเขาเป็นการก่อกำเนิดนวัตกรรมแขนงใหม่บนนิคมมนุษย์

     แต่ซ้ำร้ายความผิดพลาดครั้งก่อนทำให้ไม่มีใครกล้าใช้ยานจากสสารที่สังเคราะห์ใหม่

นี้ แต่ชาญต้องการพิสูจน์ว่ามันสามารถทำให้มนุษย์เดินทางได้ไกลขึ้น เขาจึงออกเดินทางไปกับยานต้นแบบพร้อมกับคอมพิวเตอร์ผู้ช่วย ไกล ไกลออกไปในอวกาศที่แสนกว้างใหญ้ไพศาลนี้

     จนกระทั่ง… อุบัติเหตบางอย่างทำให้เขาไปโผล่ที่ดวงดาวแห่งหนึ่ง การเอาชีวิตรอดจากดาวไม่ใช่เรื่องยาก แต่การอยู่ตัวคนเดียวให้ได้สำคัญยิ่งกว่า ความรู้ทางวิศวกรรม การแก้ปัญหาด้วยอัลกอลิทึม และความรู้ไฟฟ้าพื้นฐาน จะช่วยให้เขารอดพ้นจากความโหดร้ายของดาวนี้

...
..
.
.

————————————

     และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนรอดจากความโหดร้ายของ textbook ที่ต้องอ่านแต่ละเทอมด้วย

     เรื่องนี้เป็นเนื้อเรื่องแยกบทที่ 1 ของ we need survival หวังว่ามันจะรวมกันได้นะ ใครอ่านเกิน 4 ตอนได้นี่ ถือว่าทักษะภาษาคุณใช้ได้เลย ถถ

————————————

ทำความเข้าใจกันสักนิด

     เรื่องที่แต่งตัวเลขหลายๆตัวผมพยายามอ้างอิงจากความเป็นจริง ณ เวลานั้นๆ (แปลง่ายๆว่ามั่วขึ้นมาเองกะได้ =w= ) เช่นในอนาคตร่างกายมนุษย์ต้องปรับสภาพให้อยู่บนอวกาศ กับออกซิเจนที่ถูกผลิตขึ้นโดยไม่ได้ควบคุมจากธรรมชาติ ปริมาณการใช้ออกซิเจนก็อาจจะมากเกินความจำเป็นในปัจจุบัน

     แล้วก็ผมพยายามคำนวนทิ้งไว้ให้นะ ถ้าคิดเลขผิดยังไงก็ขออภัยด้วย

แล้วก็สายงานผมคุยกับคนไม่ค่อยเก่ง อย่างไงแล้วรบกวนติเตือน ต่อว่า มัดโซ่แฮ่กๆ .......เฮ้ย แนะนำ เรื่องภาษา เรื่องเล็กๆน้อยๆ อะไรก็ได้หน่อยนะครับ จะได้เอาไปปรับปรุง (แต่ไม่เปลี่ยนแนวเรื่องให้หรอกนะ) ... ให้คิดว่านิยายเรื่องนี้ เป็นที่ที่ผมจะไว้ใช้ฝึกสกิลภาษา ละกันนะ ขอบคุณครับ


ช่วงร่วมด้วยช่วยบ่น
     ผมชอบอ่านแนวพวก "เกิดใหม่ในโลกบรา ๆ... เกิดใหม่เป็นบรา ๆ .. มาพร้อมกับเอไอสุดเทพ บรา ๆ.. " แต่ว่ามันมีเยอะจนเกรืออะ ใจก็อยากจะเขียนแบบนั้นนะ แต่ก็กลับมามองตัวเองว่า เราเขียนเพื่อใครกัน... แน่นอนว่าตอบอย่างนางงาม "เราจะเขียนเพื่อคนอ่าน ^_^ "  แต่เสียใจ เรื่องนี้ แต่งเอาตามกิเลสตัวเองล้วน ๆ

     กิเลสที่ว่าคือ ความอยากรู้ จะสังเกตว่านิยายผม (ตอนหลัก) แต่ละตอนจะกินเวลาประมาณ 1 เดือน ไม่ใช่ ขี้เกียจหรอกนะ (...อันที่จริงก็ขี้เกียจแหละ...) ใช้เวลาไปกับการเรียน แล้วอ่านเท๊คบุ๊ก เอาบทเรียนที่ได้มาประยุกค์ในนิยาย แล้วอยู่ๆวันใด อยากให้นิยายมีอะไรพิเศษ ก็ไปหาอ่านเพิ่มนอก course syllabus (ตอนนี้ก็โดน modern physic survey ไป 500 ไม่ได้อยู่สายฟิ แต่ก็ดันไปซื้อมาอ่านอีก ถถ) อยากให้เป็นการสรุปความรู้ที่มี เป็นรูปแบบนิยาย

     เนื้อมันก็เลยออกทะเลได้ เพราะว่า แต่ละตอนแม่มนานมาก แต่คิดว่าเรื่อง จะเป็นแนววิทยาศาสตร์ ไม่มีเทพโหดGTA หรือพี่เติมทรูมาเยอะนะน้อง ความรักก็สวยงามแต่โลกที่สาวจะควงสาวหลายๆคนมันยาก(NO-HAREM-IN-MAIN-STORY) <-- <<โครตประกาศชัดเจน55>> พยายามให้เนื้อหามันสนุกสำหรับทุกวัย(แม้มันจะอ่านเข้าใจยากนิดๆนะ)

     เนื้อเรื่องมันจะช้าๆหน่อย เพราะอยากให้ซึมซับรายละเอียดส่วนย่อยๆ เช่น บอกลักษณะพืช แต่ไม่บอกว่าอะไร แล้วลองสันนิฐานว่า เขาอยู่ที่ไหน หรือต้องเจอกับอะไรต่อไป เหมือนกับอ่านหนังสือคนตาบอด ที่จะบรรยายทุกอย่างละเอียดมาก ให้ลองจินตนาการเป็นภาพ  หรือกับหนังสือเรียนไทย ที่บรรทัดโครตสำคัญเขียนอยู่กับน้ำอื่นๆ ถ้าไม่ยืมสมุดพวกเทพมาอ่าน ดูไฮไลท์แทบมองไม่ออก

     สุดท้ายแล้ว อยากให้ช่วยติเรื่องภาษาหน่อย เพราะตอนนี้เหมือนเพิ่งเป็นเด็กหัดพูดกับคนยังไงยังงั้น