คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฟองคลื่น III
ณ โลกมนุษย์
"อือ "เสียงครางของร่างสูงเรือนผมสีรัตติกาลี่เผลอหลับไปอยู่ที่หน้าต่าง
"นี้ฉันหลับนานขนาดนี้หรอเนี่ย" ร่างสูงสบถแล้วมองไปออกไปข้างนอกะวันเริ่มลับขอบฟ้าบ่งบอกว่าเขาหลับ
ไปนานแค่ไหนแล้วเดินออกไปจากห้อง
ณ ชายทะเล
"เฮ้ เฮ้ ยู "ร่างสูงหันหน้าไปที่ต้นกำเนิดของเสียงที่กำลังโบกมือเรียก
"บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกชื่อฉัน ไอ้ว่าที่บุ๊คแมนสมองกลับ"
ร่างสูงตะโกนด้วยอารมณ์โมโหโดยมีมุเก็นจ่อคอคนตรงหน้าอยู่
"ชู่.. เบาๆหน่อยสิยูเดียวใครได้ยิน "ร่างของบุรุษหัวส้มเอามือปิดปากร่างสูงไว้
"แล้วมาทำไมไอ้ราบี้ "ร่างสูงถามบุคคล(เงือก)ตรงหน้าที่กำลังพยายามหาโขดหินนั่งอยู่
"ฉันมีเรื่องนะสิ" บุคคลตรงเริ่มพูด
"ถ้าเป็นปัญหาเก่าๆละก็ไม่ขอรับฟังไปละ "" อาาา อย่าพูดอย่างสิยูก็" ร่างสูงกำลังหันหลังเดินกลับวัง
เพราะเบื่อเพื่อนชอบมาพูดอะไรไร้สาระให้เขาฟังเวลา
ที่ราบี้ขึนมาที่นี้ คันดะรู้จักราบี้เมื่อ5ปีก่อน[ทามมายน้อยจัง//ราบี้ ไม่รู้กี่ปีโว้ยคิดไม่ออก//ผู้แต่ง]
././././././././././././././././././././.
"ราบี้อยู่ไหนไอ้หลานบ้า" เสียงของบุ๊คแมนที่เดิน(ว่าย)ไปมาในสวนกำลังหาหลานัวแสบอยู่
หายไปไหนของเจ้านั้นนะถ้าเจอละก็จะสั่งซะให้เข็ดเลย
บุ๊คบ่นในใจแล้วออกไปที่อื่น
" ฮึ ฮึ ฮ่า ฮ่า" เสียงของเด็กที่หลบอยู่ในกอปะการังหัวเราะขึ้น
"จ้างให้ก็หาไม่เจอหรอปู่แพนด้า เอาละไปเที่ยวดีกว่า" เด็กน้อยพูดแล้วว่ายออกไปจากที่นั้น
"ฮะฮะ สนุกจังเลย "ราบี้ว่ายเที่ยวไปทั่วจนมาหยุดอยู่ที่โขดหินที่มีอักษรเขียนเอาไว้
"เขตอันตราราห้ามเข้งั้นหรอ" ราบี้อ่านข้อความที่อยู่บนโขดหินใบหน้าแฝงไปด้วยความนึกสนุกก็ค่อยๆ
ปรากฎขึ้นที่ละน้อย
"ฮึฮึ ขออนุญาตนะครับท่าน" ราบี้ตะโกนออกไปแล้วว่ายเข้าไปข้างใน
"โอ้ โฮ ที่นี้สวยจังเลย แล้วทำไมถึงเป็นเขตอันตรารายละ" ราบี้ว่ายเล่นไปเรื่อย ๆ จน
พลั่ก
"อะ! ขอโทษครับราบี้"
"ไม่เป็นไรครับ "เด็กหนุ่มเงือกร่างสูงกว่าเขามากแล้วดูอายุจะมากกว่าเขาด้วย ผิวสีคลำ ตาสีทอง แล้วผมหยักศกที่ที่โดนปัดเป็นทรง
และลายรูปไม้กางเขนที่หน้าผาก
"เอ่อ.." ร่างเล็กตรงหน้าอำอึ้งไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"ออ! ทีกี้ ทีกี้ มิคส์ ยินดีที่ได้รู้จักครับกระต่ายน้อย" ร่างสูงตรงหน้าเอ่ยทักขึ้น
"ใครเป้งกระต่ายฮะ!!" ร่างเล็กแผดเสียงออกมาอย่างโมโหที่สุด
"ก็คุณไงครับกระต่ายน้อย" ร่างสูงตรงหน้ายำอีกครั้งแล้วมอร่างเล็กตรงหน้าที่กำลังโมโห
เป็นฝืนเป็นไฟอยู่ชังหน้ารักอะไรอย่งนี้นะ
"ไอ้เจ้า... "ราบี้พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้เลยเถิดมากไปกว่านี้
"ไม่จริงหรือครับ" ทีกี้ยิ้ม
ปึด ราบี้มีความอดทนอีก 3 วิ
"ไอ้.."" ท่านทีกี้ขอรับ เรโระ" เสียงของเรโระเรียก ก่อนที่ราบี้จะตะโกนออกไป
"ไปก่อนนะครับกระต่ายน้อย" ทีกี้ยิ้มแล้วว่ายออกไป
"เฮ้ย!!" ทีกี้หันหลังมามองที่ต้นเสียง
"แล้วเจอกันใหม่นะ" ราบี้โบกมือลาครับ ทีกี้พยักหน้ารับแล้วว่ายต่อไป
"เอ้าละไปต่อดีกว่า" ราบี้ว่ายเที่ยวต่อไป
"นั่นใครหรือ เรโระ"
"ใครหรอ" ทีกี้ถาม
"ก็คน(เงือก)นั่นไงเรโระ"
"ออ กระต่ายน้อยนะหรอ "
"ใช่แล้วเรโระ" เรโระตอบ
"อือ "
......แล้วเจอกันใหม่นะ......
"จะได้เจอกันอีกไม่นะ" ทีกี้พึมพำ
"อะไรหรอเรโระ"
"เปล่า" ทีกี้ปฏิเสธแล้วว่ายต่อไป
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
อ้ากกกกกกกกกกไวรัสแด๊กเอาแด๊กเอา-*-!!!
เลยมาอัพได้แค่นี้ก่อนะคร้าบบบบบบบบบบ เหนื่อย-_-;;
ความคิดเห็น