คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chap 1 >> ความเจ็บช้ำในอดีต
9 กันยายน 2547 เวลา 6.30 น. ณ โรงเรียนชื่อดังย่านบางกะปิ ..
" จากนี้..เธอก็คงไปดีก็ขอให้เธอจงสุขสบาย เธอจงเดินไปตามความฝันของเธอที่เธอตั้งใจแม้ฉันต้องเสียใจ แต่ฉันจะรับไว้เอง..
อย่างน้อยเธอก็ทำให้ฉันรู้ว่าเคยมีความสุขเพียงใด ได้เป็นคนที่เธอเคยรักก็ดีแค่ไหน....ฟึ่บ !! -*- "
" เห้ยยย แกทำอะไรของแกน่ะ พลอย ?? " บุ๋ม เด็ก(กำลังจะเป็น)สาวน้อยเหล็กดัดฟันเต็มปากอายุ 14 ปี ตะโกนใส่เพื่อนที่มาขัดจังหวะเธอ
" แกเห็นฉันทำอะไรล่ะ ?? " พลอยเพื่อนผู้เป็นที่ปรึกษาตอบอย่างประชดประชัน
" ก็แกดึงหูฟัง โซนี่วอล์คแมนอันใหม่ของฉันไปนะเว้ย แกรู้ไหมว่ามันราคาเท่าไหร่ ไอ้บ้า .V. จะมีปันญ.. " บุ๋มบ่นแบบไม่หายใจให้พลอยฟังแต่ก็โดนขัดขึ้น
" พอเหอะ ที่ฉันดึงออกเนี่ยนะ เพราะเห็นแกฟังเพลงนี้มาเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง จะฟังไปถึงไหน วันนี้เราไปทัศนศึกษากันนะเว้ย ร่าเริงหน่อยดิ "
" แกจะให้ฉันมาสนุกได้ยังไงล่ะ แกก็รู้ว่าตอนนี้ฉันเสียใจมากแค่ไหน.. T_T แล้วที่สำคัญฉันฟังแค่ 20 รอบย่ะ ไม่ถึงร้อยซักหน่อย " บุ๋มยังคงกวนไม่เปลี่ยน
" เศร้าแล้วยังทำปากดีไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ถามจริงเหอะบุ๋ม แกจะทนทรมานเพราะไอ้ผู้ชายบ้าๆคนเดียวนี่อีกนานแค่ไหนหะ ?? " พลอยถามอย่างหมดความอดทน
" ฉันก็ไม่รู้อ่ะ ชีวิตนี้ฉันคงจะไม่มีใครอีกแล้ว.. ใช่ ฉันคงจะไม่มีแฟนอีกต่อไป.. คงไม่มีใครดีเหมือนกิ่งอีกแล้ว ฮือๆๆๆๆ ชีวิตฉัน " บุ๋มพูดดูเศร้ากว่าเดิม
" เฮ้ยย ห้ามพูดว่าจะไม่มีใครอีกนะเว้ย เห็นหลายคนแล้วพูดอย่างนี้ สุดท้ายเป็นไง ก็มีแฟนอยู่ดี เงียบไปเลย.. "
" แหม.. แกก็พูดได้หนิ ในเมื่อแกกับไอ้แพทมหาปะลัยนั่นรักกันหวานชื่น สุดๆ ไม่เหมือนชั้นนี่ จะไปไหนก็ไปเลยไป ฉันจะฟังเพลง "
" โตๆ กันแล้วนะเว้ย ปีหน้าก็ขึ้นม.ปลายแล้ว หัดมีเหตุผลซะบ้างซิวะ แกจะฟังให้หูหนวกไปข้างนึงเลยหรอไอ้บุ๋ม ?? " พลอยพูดอย่างเป็นห่วงบุ๋ม ในใจก็รู้ดีว่าบุ๋มรู้สึกอย่างไร
" ถ้าฟังแล้วตายไปตรงนี้ ฉันก็จะทำ แกจะไปไหม ?? ถ้าไม่ไปฉันจะไปเอง.. " บุ๋มไม่รอคำตอบ พร้อมวิ่งไปหาที่นั่งใหม่ ห่างไกลจากผู้คน
" เห้ยย บุ๋ม แกกก กลับมาก่อน อีก 15 นาทีรถจะออกนะเว้ยย " พลอยตะโกนตามหลับ แต่ดูเหมือนบุ๋มไม่สนใจ
จากนั้น 15 นาทีรถกำลังจะออกจากโรงเรียนเพื่อพานักเรียนไปทัศนศึกษา จ.กาญจนบุรี บุ๋มได้รีบวิ่งมาอย่างเอาเป็นเอาตาย เกือบไม่ทันซะแล้วซิ
" เป็นไงล่ะ ไอ้เพื่อนบ้า บอกแล้วไม่เชื่อเกือบตกรถไปแล้วล่ะนั่น " พลอยพูดกับบุ๋มที่วิ่งมาขึ้นรถอย่างรีบร้อน
" แกคิดว่าฉันอยากไปนักหรอ จริงๆฉันเสียดายเงินต่างหากล่ะ 350 เลยนะเว้ย ไม่ไปก็เสียดายแย่ " บุ๋มแสดงความงก ออกมาชัดเจน
" ไม่เปลี่ยนเลยนะแก จนมหาสมุทรเรียนทวดแล้ว "
" ทำไมหรอ ?? ฉันใจกวางขนาดนั้นเลยรึไง "
" แว้กกกกก ฉันหมายถึงเค็มเว้ย เค็มที่แปลว่าขี้งก ขี้เหนียว ขี้ตืด ขี้.. "
" ขี้แกน่ะซิ สรรหามาทั้งนั้น สงสัยที่บ้านแกขี้แบบนี้เยอะ ฮ่าๆๆๆๆ "
ทั้งสองยังคงนั่งโต้คารมไม่หยุด จนกระทั่งเวลา 9.30 อาจารย์ได้เดินแจกขนมบนรถให้รองท้องระหว่างการเดินทาง
" นักเรียนคะตอนนี้เราอยู่ที่จังหวัด อยุธยาแล้วนะคะ อีกประมาณ 1 ชั่วโมงเราคงจะถึงค่ะ ระหว่างทางรับประทานขนมให้อร่อยนะคะ "
สิ้นเสียงอาจารย์ พลอยก็เกิดหงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่เห็นขนม ของว่างที่โรงเรียนแจกให้
" เห้อ.. กุจะอร่อยกว่านี้แน่ถ้าขนมเป็น มิสเตอร์โดนัท หรือ แมคฟิช หรือว่า บัตเตอร์เค้กสุดโปรดของฉัน " พลอยบ่น
" แกจะบ้าหรอ แกก็รู้ว่าแค่แซนวิชคนละอันนี่ก็หรูแล้ว ราคามาเที่ยวไม่กี่ร้อย จะเอาหรูแค่ไหนวะ ?? "
" เออว่ะ ลืมไป "
" -*- ... "
ขอบคุณจริงๆที่เธอยังรัก ไม่เคยเปลี่ยน ถึงชั้นจะดี จะเลว ขนาดไหน แต่คนอย่างฉัน..
" ฮัลโหล สวัสดีค่ะ " แพร เพื่อนร่วมห้องที่นั่งเบาะถัดไปรับโทรศัพท์ ในขณะที่หลายๆคนเงียบ.. เพราะรำคาญเสียงโทรศัพท์เธอ
- - - -
" ไอ้บุ๋ม แกดูมันดิ๊น่าหมั่นไส้ว่ะ แทนที่จะปิดเสียงเปิดสั่นไว้ ทำคนอื่นเสียอารมหมด ฮึ้ยย " พลอยบ่น
" เออ ช่างมันเหอะ ปล่อยๆมันไป " บุ๋มพูดแบบไม่สนใจอะไร แล้วฟังเพลงเกิดมาแค่รักกันต่อไป..
- - - -
" แหม กิ่งโทรหาแพรแต่เช้าเลยนะ มีอะไรรึป่าวเอ่ย.. " แพรพูดเหมือนจงใจให้บุ๋มได้ยิน แต่ผิดขณะเจ้าค่ะ คนที่ได้ยินคือยัยพลอย เพื่อนซี้ตัวแสบของบุ๋ม
" บุ๋มๆๆ แกเลิกฟังเพลงก่อนแป๊ปนึงดิ๊ เมื่อกี๊ได้ยินเหมือนกิ่งโทรหาอิแพรมันเลยอ่ะ "
" หรอ... แล้วทำไมล่ะ "
" นี่แก กิ่งน่ะ มันแฟนแกนะ "
" แกลืมแล้วหรอว่าเราเลิกกันได้ 3 อาทิตย์แล้วนะ แกจะพูดอีกทำไม ?? "
" เออๆ ฉันลืมไปขอโทด แต่..แกไม่ฟังจริงๆหรอ นังแพรมันบ่นอยู่ข้างหลังเราเลยนะเว้ย "
" ใครว่าฉันจะไม่ฟัง "
" -*- กุม่ายเข้าใจเพื่อนแบบนี้จริง จริ๊ง "
บิ๋มแกล้งทำเป็นหลับ เพื่อจะได้ฟังเสียงที่แพรคุยกับกิ่ง ให้ชัดยิ่งขึ้น
- - - -
" อ๋อ ตอนนี้แพรอยู่แถวๆ อยุธยาน่ะ ใกล้จะถึงแล้ว.. กาญจนะบุรีอ่ะ.. "
" ใครโทรมาวะแพร " มิน เพื่อนสนิทของแพรถาม
" อ๋อ กิ่ง น่ะ เค้าเป็นห่วงฉัน โทรมาถามว่าอยู่ไหนแล้ว จะคุยไหม ?? "
" ไม่ดีกว่าว่ะ ไม่อยากขัดความสุขเพื่อน ฮ่าๆๆๆ "
" กิ่งจ๋าาา แล้วนี่เรียนวิชาอะไรอยู่เอ่ย.. อ๋อ.. ส่งเมล์มาให้แพรบ้างซิ ส่งที่โรงเรียนเจ๋งดีนะ.. "
" แหวะ หวานกันจัง " มินแซว
" เอ่อกิ่งงั้นแพรวางก่อนนะ สายซ้อนน่ะ ตั้งใจเรียนนะคะที่รัก คิสๆๆ "
" โห อีแพร กิ่งหลงมึงขนาดนั้นเลยหรอวะ "
" เออ.. ใครดีใครได้เว่ยย เด๋วนะเว้ย ขอรับสายซ้อนก่อน พี่เก่งโทรมาว่ะ "
" อีบ้า สลับรางให้ทันนะเว่ย " มินพูดแล้วหลับไป
- - - -
" พลอย.. เมื่อไหร่.. ฮือๆๆ " บุ๋มพูดพร้อมน้ำตาคลอเบ้า จากที่ได้ยินสิ่งที่แพรทำกับกิ่ง
" อะไร บุ๋ม แกอย่าร้องไห้นะ มีอะไรก็บอกฉันได้ ฉันจะยืนข้างแกเสมอ " พลอยปลอบ
" เมื่อไหร่.. ฉันกับกิ่งจะกลับมาคืนดีกันอ่ะ ฉันทนไม่ได้แล้วที่เห็นนังแพรมันทำกับกิ่งแบบนี้ "
" ฉันว่านะ กรรมมันตามทันกิ่งแล้วล่ะ เหมือนกับที่มันเคยทำกับแกไง ทางทีดีแกน่าจะลืมมันซะ อย่าไปสนใจมันอีกเลย "
" แล้วฉันจะลืมกิ่งได้ยังไงล่ะ ในเมื่อ.. ฉันยังรักเค้าเสมอ และตลอดเวลา "
" รัก.. แกกล้าใช้คำว่ารักกับมันตอนนี้หรอ ? เป็นฉันนะฉันจะใช้คำว่า สมเพชว่ะ เพราะมันทำกับพวกเราไว้เยอะ "
" ไม่.. ฉันไม่รู้ ฉันยังต้องการเค้า อยากเจอหน้าเค้า อยากคุยกับเค้า อยากเป็นเหมือนแต่ก่อน "
" เดี๋ยวอีกหน่อยแกก็ลืมมัน เชื่อฉันซิ "
" เมื่อไหร่ล่ะ ฉันคงไม่มีวันลืมกิ่งได้แน่ๆ กิ่งคือแฟนคนแรกของฉัน.. " บุ๋มยังคงทำหน้าเศร้า น้ำตาของเธอเริ่มรินไหลลงมาเรื่อยๆ
" แกต้องลืมมัน ได้แน่ๆ .. ฉันจะทำให้แกลบมันออกไปจากสมองที่เรียน(โคด) เก่งๆของแกออกไป.. บุ๋ม "
" ฉันจะคอยวันนั้น.. " บุ๋มพูดพร้อมกับทำหน้ามั่นใจในตัวพลอยเพื่อนรัก แล้วทั้งคู่ก็หลับไป
- - - -
วันนี้.. ทั้งคู่ต่างสนุกสนานไปกับการไหว้พระ ขอพรจากท่าน ทั้งคู่ขอให้มีความสุข ขอให้เป็นเพื่อนรักกันตลอดไป จนกว่าฟ้าดินจะสลาย..
แล้วไปรับประทานอาหารกันที่สะพานข้ามแม่น้ำแคว มีร้านเล็กอยู่ร้านหนึ่ง ตั้งอยู่เยื้องๆ ใต้สะพาน
นั่งทานอาหารไป ชมวิวไป ชมแม่น้ำแควไป ลมพัดมาเบาๆ พร้อมกับแสงแดดยามบ่าย พอดีกับอากาศไม่ร้อนมาก ทำให้อาหารมื้อนี้เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในโลก
" กิ่งจ๋า แพรกำลังจะกินข้าวแล้วนะ กิ่งกินรึยังคะ " แพรเจ้าเก่ายังคงคุยโทรศัพท์กับคนที่เคยได้ขึ้นชื่อว่า แฟน ของบุ๋ม แล้วเดินไปเดินมา
" หมั่นไส้ว่ะ บุ๋ม เราไปกันเถอะ แถวนี้สตอเบอรี่มันเยอะ " พลอยพูดในขณะมองบุ๋มที่ทำหน้าเศร้า
" อือ.. " บุ๋มตอบสั้นๆ เพราะไม่อยากพูดอะไร
" บุ๋ม ๆ พลอยๆ มาถ่ายรูปกลุ่มกันเถอะ มาเร็วๆ " เสียงแตม เพื่อนในกลุ่มสวีซ กลุ่มเดียวกัน ตะโกนเรียกให้ไปหา
" ได้เลยๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะนะ " พลอยตะโกดนตอบ พร้อมกับลากแขนบุ๋มไป
เราไปยืนกันบนสะพานข้ามแม่น้ำแคว เห็นวิวรอบๆ สวยงามมากเลยล่ะ แต่เสียอย่างเดียวมายืนตรงนี้ร้อนชะมัดเลยนะเนี่ย
" เอาล่ะนะ 1 2 ชีสสส " เสียงเมย์เพื่อนในกลุ่ม สวีซ อีกคนนึงผู้รักการถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจ นับให้ทุกคนยิ้มขณะถ่ายรูป
" ไหนๆ เอารูปมาดูซิ " แตมวิ่งไปหาเมย์ที่เพิ่งจะถ่ายเสร็จ
" ตกลงเอารูปนี้แล้วกันนะบุ๋ม ที่จะติดรายงานส่งอาจารย์อ่ะ " บีน รองหัวหน้ากลุ่ม สวีซ พูดขึ้น
" ว่าไงหัวหน้าแกงค์ " เชอรี่ สาวสวยประจำกลุ่มถามขึ้น
" อืม.. รูปนี้ก็โอเคนะ ใช้ได้เลยล่ะ แต่มันขาดเมย์อ่ะ " บุ๋มผู้เป็นหัวหน้ากลุ่ม ตอบ
" งั้นเดี๋ยวเราไปหาเพื่อนมาถ่ายให้ครบดีกว่าเนอะ " พลอยเสนอ
" เอาซิ " บุ๋มตอบ
แล้วผ่านไป 5 นาทีพลอยก็กลับมาพร้อมกับเพื่อนที่ชื่อ นาว แล้วทั้งกลุ่มก็ได้รูปรวมไปทำรายงานกันแล้ว
" ขอบใจนาวมากๆเลยนะจ๊ะ " แตมพูดและยิ้มให้อย่างเป็นมิตรกับนาว
" ไม่เป็นไรจ้ะ " นาวยิ้ม
แล้วทั้งหมดก็เดินกลับไปขึ้นรถ เพื่อที่จะกลับไปโรงเรียน.. ที่กรุงเทพมหานคร
- - - -
ระหว่างการเดินทางกลับ ฝนได้ตกลงมาประปรายตลอดเส้นทาง ทำให้บรรยายกาศรอบๆ ดูเหงาๆ
แผ่น MP 3 ที่เปิดอยู่บนรถในตอนนี้เป็นเพลง คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ ... มันช่างเข้ากับบรรยากาศแบบนี้จัง
กิ่งคิดถึงบุ๋มบ้างไหม ในเวลานี้ เวลาที่บุ๋มเหงา จนเหนื่อยใจ อยากจะย้อนวันและเวลาให้กิ่งกลับมาหา
แต่.. ก็รู้ว่ามันคงไม่มีทาง คงต้องอยู่กับความเหงาอย่างนี้ไปอีกนานแสนนาน
ไม่รักก็คงไม่ห่วงอย่างนี้ ที่ต้องหวงก็เพราะมีแต่เธ..
" ฮัลโหล กิ่งหรอ " บุ๋มรับโทรศัพท์ โดยไม่ทันมองว่าเป็นเบอร์ใครโทรมา
" กิ่งไหนกันลูก.. ตอนนี้อยู่ไหนแล้วลูก จะทุ่มครึ่งแล้วนะ ทำไมยังไม่โทรให้พ่อมารับล่ะ " พ่อพูดอย่างเป็นห่วง
" อ๋อ.. พ่อคะ ตอนนี้หนูอยู่บนทางด่วนแถวๆพระราม 9 ค่ะพ่อ ฝนมันตกรถติดมากๆค่ะ อาจารย์บอกว่าจะถึงโรงเรียนประมาน 2 ทุ่มครึ่งค่ะ "
" หรอลูก.. ตอนนี้พ่อขับรถเข้ามารอหนูอยู่ที่โรงเรียนแล้วนะ ขอให้ลูกกลับมาโดยปลอดภัยนะลูก "
" ค่ะ.. คุณพ่อ "
จากนั้นบุ๋มก็วางโทรศัพท์พร้อมกับถอนหายใจไปหลายเฮือก บุ๋มยังคงนั่งรอโทรศัพท์จากกิ่ง แต่ก็ไม่มี..
- - - -
เมื่อมาถึงโรงเรียนฝนหยุดตกแล้ว บุ๋มรีบลงจากรถแล้วรีบเดินไปหาพ่อ เพราะรู้ว่าพ่อคงเป็นห่วงมากพอแล้ว
แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าศาลาไทยก็ต้องพบกับคนๆ นึง ซึ่งบุ๋มไม่รู้ว่าวันนี้เค้าจะมาที่โรงเรียนแห่งนี้ ในเวลานี้..
" เป็นไงบุ๋ม ดูดีขึ้นนะ " กิ่งเดินเข้ามาทักทายบุ๋ม ในขณะเดียวกันบุ๋มก็ถึงกับผงะ ไม่คิดไม่ฝัน
" เราก็ยังเหมือนเดิม เคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น เหมือนเดิมทุกอย่าง.. " นี่ฉันใบ้บอกแกแล้วนะเฟ้ยย ว่าฉันยังรักแกน่ะ (แอบคิดในใจ)
" หรอ.. อืม.. " กิ่งตอบอย่างไม่ค่อยใส่ใจ
" แล้ว.. นี่มาทำอะไรล่ะ มารับแพรหรอ ?? " แกลองพูดว่าใช่ซิยะ ฉันจะหักหน้าแกลงตรงนี้เลย
" อ๋อ.. ป่าวน่ะ เราเอาของมาให้มิน วันก่อนไปเที่ยวกับแพร แล้วก็มินมา มินลืมไว้บนรถเราน่ะ "
" อ้อ.. " ฮือๆๆๆ เดี๋ยวนี้นังแพรมันบังอาจไปเที่ยวกับกิ่งสุดที่รักของฉันแล้วหรอเนี่ย แงๆๆๆ ฉันไม่ยอม
" นั่นไง ๆ มินกับแพรมาแล้ว เราไปก่อนนะ " กิ่งรีบพูดแล้ววิ่งจากไป..
" เรา ... หรอ แต่ก่อนกิ่งไม่เคยพูดคำว่าเรา กับบุ๋มเลยนะ บุ๋มกับกิ่ง เราคงไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ " บุ๋มพึมพำในใจ
" บุ๋ม ขึ้นรถได้แล้ว พ่อมารอตั้งนานแล้วนะลูก " พ่อตะโกนมาหาฉัน ตอนที่ฉันยืนคิดอะไรบ้าๆบอๆ
" ค่ะพ่อ.. " บุ๋มพูดแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถกลับบ้าน
ความคิดเห็น