ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter 3.5/2
"เขาไม่มาช่วยนายหรอก" เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงของคนที่คอยทำร้ายเขามาตั้งแต่แรก "ยังไงนายก็ต้องตายอยู่แล้ว ถ้านายฆ่าตัวตายตอนนี้ ฉันจะปล่อยเพื่อนนายให้ออกไปแบบครบ32ประการ... ว่ายังไงล่ะ?"
"ผม...เชื่อในตัวพวกเขา..." ผมตอบ "ผมจะรอพวกเขา" ถึงจะตอบแบบนั้น แต่อีกใจก็หวันว่าเขาจะมาไหม?
"งั้นก็ดี อยู่ในความมืดนี้ไปซะเถอะ" แล้วเขาก็ปิดประตูขังผมเอาไว้ในห้องที่มืดสนิท
รู้ไหม? ทำไมผมถึงกลัวความมืด...
เพราะเราจะไม่เห็นอะไรในความมืดเลยยังไงล่ะครับ ไม่เห็นอะไรเลย ทำให้คนเราคิดไปต่างๆนาๆว่ารอบๆตัวมีอะไรอยู่ มีอะไรอันตรายไหม? แล้วเราจะเป็นยังไงต่อไป
'ยิ่งมืด...ยิ่งฟุ่งซ่าน...
ยิ่งฟุ่งซ่าน...ก็ยิ่งทำคนเราสติแตก...'
ถ้ามีอะไรเป็นที่ยึดเหนี่ยวล่ะพอว่า แต่นี้ไม่มีเลย
ผมไม่รู้ว่ามีอะไรในห้องบ้าง ไม่รู้ว่าห้องนี้กว้างเท่าไหร่ ยาวเท่าไหร่ มีพื้นมีหลุม มีเพดานไหม?
ผมกลัว... กลัวที่ต้องอยู่ในความมืด... กลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวในความมืด...
มันอาจพรากสิ่งที่ผมรัก อาจพรากชีวิตผมเอง
ตอนนี้ผมไม่มีอะไรเลย นอกจากมีดในมือ
เขาต้องมาช่วย ต้องมาช่วยแน่ๆ เขาไม่มีวันทิ้งผมหรอก
แต่เขาอาจจะไม่มาช่วยก็ได้นี้ เขาอาจจะคิดว่ามันอันตรายเกินไป เขาจะได้ออกไปจากที่นี้ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?
เคร้ง! เสียงอะไรบางอย่างตกลงพื้น
ให้ผมเดา มันต้องเป็นเหล็กหรืออะไรประมาณนี้แน่ๆ หรือจะเป็นดาบ? มีด? หรือเป็นแค่จาน?
ตึก... ตึก... ตึก...
เสียงเดินดังเข้ามาไกล้ผมเรื่อยๆ
กดดัน... เขาคนนี้เป็นใคร... เขาจะทำอะไรผม...
ผมลุกขึ้นวิ่ง พื้นจะหายไปตอนไหน ผมจะชนผนังไหม ผมจะล้มเมื่อไหร่ ผมไม่รู้เลย
ไม่รู้อะไรเลย... เหมือนคนตาบอดที่อยู่ไกล้เหวขึ้นไปทุกที...ทุกที...
ถ้าวิ่งต่อ อาจตกเหวก็ได้ หรือผมอาจเจอกับใครสักคนที่จะช่วยผมได้
ช่วยด้วย...ช่วยผมด้วย...ใครก็ได้...ช่วยผมออกไปจากความมืดนี้ทีเถอะ...
แล้วผมก็วิ่งชนกำแพง
ตันแล้ว... ตันซะแล้ว...
เสียงเท้านั้นเข้ามาไกล้ผมเรื่อยๆ ทั้งๆที่ผมวิ่งแทบตายแต่มันกลับเดินปกติ
มัน...มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว...
ไม่ไหว... ไม่ไหวแล้ว...
ขอโทษนะทุกคน ผมขอโทษ...
"ผมขอโทษ!!!"
"หยุดนะ!!!"
เสียงของใครอีกคนดังขึ้นขณะที่ผมกำลังเงื้อมีดจะแทงตัวเองให้ตายไปข้าง เขาเข้ามาช่วยพยุงผมที่บาดเจ็บจากแผลเดิมให้ลุกขึ้น
แล้วเขาเข้ามาได้ยังไง?
ผมมองไปทางเขา
"ผมพังประตูเข้ามาน่ะครับ" เสียงที่คุ้นเคยตอบคำถามที่ผมยังไม่ทันได้ถาม "สีหน้าคุณมันบอกน่ะว่าคุณกำลังสงใสอยู่"
แสดงว่าสีหน้าผมมันอ่านง่ายขนาดนั้นเลยสินะ...
"เฮ... นาย กล้าจับหมอนี้ขังไว้ในประตูไม้เนี้ยนะ? ไม่กลัวพวกฉันจะพังเข้ามาเลยรึไง?" อีกคนพูดขึ้นก่อนจะพุ่งเข้าชาร์ตคนๆนั้นจนเขาล้มลง
"ผมขอเอาคืนหน่อยน้า..." โซยุซคุงพยุงผมไปพิงกำแพงแล้วร่วมด้วยช่วยกระทืบด้วยความซึ้งใจ(?)ที่คนนั้นเขาก่อเรื่องขึ้นมา
ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าพวกเขาน่ากลัวกว่าคนโดนกระทืบอีก...
"ว่าแต่ พวกคุณรู้ได้ยังไงครับว่าผมอยู่ที่นี้?" ผมถามด้วยความสงใส คงไม่ได้ติดเครื่องติดตามที่ตัวผมเอาไว้หรอกใช่ไหม
"สังเกตุรอบห้องให้ดีสิครับ" โซยุซคุงพูด ผมเลยมองไปรอบๆห้อง แล้วก็ได้รู้ว่า... "นี้มันห้องเดิมที่เคยโดนขังนี้ครับ?"
"ใช่ แต่ตอนนั้นฉันลืมไปว่าพังประตูได้ เลยยุ่งยากไปหมด" อัลเฟรดบ่นแบบหัวเสีย "รู้งี้พังประตูแต่แรกดีกว่า"
"แต่ที่มาที่นี้ได้ก็เพราะคุณด้วยนะครับ" ฝาแฝดของผมยิ้มให้
"เพราะผม?"
"อืม เพราะคุณเอาดินสอขีดตามมุมไว้ไง ผมเลยตามกลับมาได้"
อ๋อ... รอยขีดนั้น...
"แล้วสมุดที่มีอักษรนั้นล่ะครับ?" มันไม่ได้อยู่ที่ผมนี้!!!
"อ๋อ นี้ไง" อัลเฟรดชูสมุดให้ดู "นายพูดถูก เป็นสมุดของอาเธอร์จริงๆนั้นแหละ"
"แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะครับ?" ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้วนะเนี้ย
"ความลับ..." อัลเฟรดยิ้ม
ครับ ความลับครับ
"เอาล่ะ เรามาตอบคำถามทุกคำถามกันเถอะนะครับ ถึงคนตอบจะสภาพแบบนี้ก็เถอะ" โซยุซคุงพูดแล้วลงไปนั่งมองคนที่ถูกกระทืบซะอ่วม "หวังว่าคุณคงให้ความร่วมมือนะครับ" ยิ้มแต่แผ่รังสีอำมหิตออกมาชัดๆ
"เรามาเปิดโปงความจริงกันเถอะ...."
ต่อ ending
"ผม...เชื่อในตัวพวกเขา..." ผมตอบ "ผมจะรอพวกเขา" ถึงจะตอบแบบนั้น แต่อีกใจก็หวันว่าเขาจะมาไหม?
"งั้นก็ดี อยู่ในความมืดนี้ไปซะเถอะ" แล้วเขาก็ปิดประตูขังผมเอาไว้ในห้องที่มืดสนิท
รู้ไหม? ทำไมผมถึงกลัวความมืด...
เพราะเราจะไม่เห็นอะไรในความมืดเลยยังไงล่ะครับ ไม่เห็นอะไรเลย ทำให้คนเราคิดไปต่างๆนาๆว่ารอบๆตัวมีอะไรอยู่ มีอะไรอันตรายไหม? แล้วเราจะเป็นยังไงต่อไป
'ยิ่งมืด...ยิ่งฟุ่งซ่าน...
ยิ่งฟุ่งซ่าน...ก็ยิ่งทำคนเราสติแตก...'
ถ้ามีอะไรเป็นที่ยึดเหนี่ยวล่ะพอว่า แต่นี้ไม่มีเลย
ผมไม่รู้ว่ามีอะไรในห้องบ้าง ไม่รู้ว่าห้องนี้กว้างเท่าไหร่ ยาวเท่าไหร่ มีพื้นมีหลุม มีเพดานไหม?
ผมกลัว... กลัวที่ต้องอยู่ในความมืด... กลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวในความมืด...
มันอาจพรากสิ่งที่ผมรัก อาจพรากชีวิตผมเอง
ตอนนี้ผมไม่มีอะไรเลย นอกจากมีดในมือ
เขาต้องมาช่วย ต้องมาช่วยแน่ๆ เขาไม่มีวันทิ้งผมหรอก
แต่เขาอาจจะไม่มาช่วยก็ได้นี้ เขาอาจจะคิดว่ามันอันตรายเกินไป เขาจะได้ออกไปจากที่นี้ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?
เคร้ง! เสียงอะไรบางอย่างตกลงพื้น
ให้ผมเดา มันต้องเป็นเหล็กหรืออะไรประมาณนี้แน่ๆ หรือจะเป็นดาบ? มีด? หรือเป็นแค่จาน?
ตึก... ตึก... ตึก...
เสียงเดินดังเข้ามาไกล้ผมเรื่อยๆ
กดดัน... เขาคนนี้เป็นใคร... เขาจะทำอะไรผม...
ผมลุกขึ้นวิ่ง พื้นจะหายไปตอนไหน ผมจะชนผนังไหม ผมจะล้มเมื่อไหร่ ผมไม่รู้เลย
ไม่รู้อะไรเลย... เหมือนคนตาบอดที่อยู่ไกล้เหวขึ้นไปทุกที...ทุกที...
ถ้าวิ่งต่อ อาจตกเหวก็ได้ หรือผมอาจเจอกับใครสักคนที่จะช่วยผมได้
ช่วยด้วย...ช่วยผมด้วย...ใครก็ได้...ช่วยผมออกไปจากความมืดนี้ทีเถอะ...
แล้วผมก็วิ่งชนกำแพง
ตันแล้ว... ตันซะแล้ว...
เสียงเท้านั้นเข้ามาไกล้ผมเรื่อยๆ ทั้งๆที่ผมวิ่งแทบตายแต่มันกลับเดินปกติ
มัน...มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว...
ไม่ไหว... ไม่ไหวแล้ว...
ขอโทษนะทุกคน ผมขอโทษ...
"ผมขอโทษ!!!"
"หยุดนะ!!!"
เสียงของใครอีกคนดังขึ้นขณะที่ผมกำลังเงื้อมีดจะแทงตัวเองให้ตายไปข้าง เขาเข้ามาช่วยพยุงผมที่บาดเจ็บจากแผลเดิมให้ลุกขึ้น
แล้วเขาเข้ามาได้ยังไง?
ผมมองไปทางเขา
"ผมพังประตูเข้ามาน่ะครับ" เสียงที่คุ้นเคยตอบคำถามที่ผมยังไม่ทันได้ถาม "สีหน้าคุณมันบอกน่ะว่าคุณกำลังสงใสอยู่"
แสดงว่าสีหน้าผมมันอ่านง่ายขนาดนั้นเลยสินะ...
"เฮ... นาย กล้าจับหมอนี้ขังไว้ในประตูไม้เนี้ยนะ? ไม่กลัวพวกฉันจะพังเข้ามาเลยรึไง?" อีกคนพูดขึ้นก่อนจะพุ่งเข้าชาร์ตคนๆนั้นจนเขาล้มลง
"ผมขอเอาคืนหน่อยน้า..." โซยุซคุงพยุงผมไปพิงกำแพงแล้วร่วมด้วยช่วยกระทืบด้วยความซึ้งใจ(?)ที่คนนั้นเขาก่อเรื่องขึ้นมา
ผมไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าพวกเขาน่ากลัวกว่าคนโดนกระทืบอีก...
"ว่าแต่ พวกคุณรู้ได้ยังไงครับว่าผมอยู่ที่นี้?" ผมถามด้วยความสงใส คงไม่ได้ติดเครื่องติดตามที่ตัวผมเอาไว้หรอกใช่ไหม
"สังเกตุรอบห้องให้ดีสิครับ" โซยุซคุงพูด ผมเลยมองไปรอบๆห้อง แล้วก็ได้รู้ว่า... "นี้มันห้องเดิมที่เคยโดนขังนี้ครับ?"
"ใช่ แต่ตอนนั้นฉันลืมไปว่าพังประตูได้ เลยยุ่งยากไปหมด" อัลเฟรดบ่นแบบหัวเสีย "รู้งี้พังประตูแต่แรกดีกว่า"
"แต่ที่มาที่นี้ได้ก็เพราะคุณด้วยนะครับ" ฝาแฝดของผมยิ้มให้
"เพราะผม?"
"อืม เพราะคุณเอาดินสอขีดตามมุมไว้ไง ผมเลยตามกลับมาได้"
อ๋อ... รอยขีดนั้น...
"แล้วสมุดที่มีอักษรนั้นล่ะครับ?" มันไม่ได้อยู่ที่ผมนี้!!!
"อ๋อ นี้ไง" อัลเฟรดชูสมุดให้ดู "นายพูดถูก เป็นสมุดของอาเธอร์จริงๆนั้นแหละ"
"แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะครับ?" ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้วนะเนี้ย
"ความลับ..." อัลเฟรดยิ้ม
ครับ ความลับครับ
"เอาล่ะ เรามาตอบคำถามทุกคำถามกันเถอะนะครับ ถึงคนตอบจะสภาพแบบนี้ก็เถอะ" โซยุซคุงพูดแล้วลงไปนั่งมองคนที่ถูกกระทืบซะอ่วม "หวังว่าคุณคงให้ความร่วมมือนะครับ" ยิ้มแต่แผ่รังสีอำมหิตออกมาชัดๆ
"เรามาเปิดโปงความจริงกันเถอะ...."
ต่อ ending
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น