[fic APH] Haunted House / other fic

ลำดับตอนที่ #8 : chapter 3.5/1

"เขาไม่มาช่วยนายหรอก" เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงของคนที่คอยทำร้ายเขามาตั้งแต่แรก "ยังไงนายก็ต้องตายอยู่แล้ว ถ้านายฆ่าตัวตายตอนนี้ ฉันจะปล่อยเพื่อนนายให้ออกไปแบบครบ32ประการ... ว่ายังไงล่ะ?"

"ผม...เชื่อในตัวพวกเขา..." ผมตอบ "ผมจะรอพวกเขา" ถึงจะตอบแบบนั้น แต่อีกใจก็หวันว่าเขาจะมาไหม?

"งั้นก็ดี อยู่ในความมืดนี้ไปซะเถอะ" แล้วเขาก็ปิดประตูขังผมเอาไว้ในห้องที่มืดสนิท

รู้ไหม? ทำไมผมถึงกลัวความมืด...

เพราะเราจะไม่เห็นอะไรในความมืดเลยยังไงล่ะครับ ไม่เห็นอะไรเลย ทำให้คนเราคิดไปต่างๆนาๆว่ารอบๆตัวมีอะไรอยู่ มีอะไรอันตรายไหม? แล้วเราจะเป็นยังไงต่อไป

'ยิ่งมืด...ยิ่งฟุ่งซ่าน...

ยิ่งฟุ่งซ่าน...ก็ยิ่งทำคนเราสติแตก...'

ถ้ามีอะไรเป็นที่ยึดเหนี่ยวล่ะพอว่า แต่นี้ไม่มีเลย

ผมไม่รู้ว่ามีอะไรในห้องบ้าง ไม่รู้ว่าห้องนี้กว้างเท่าไหร่ ยาวเท่าไหร่ มีพื้นมีหลุม มีเพดานไหม?

ผมกลัว... กลัวที่ต้องอยู่ในความมืด... กลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวในความมืด...

มันอาจพรากสิ่งที่ผมรัก อาจพรากชีวิตผมเอง

ตอนนี้ผมไม่มีอะไรเลย นอกจากมีดในมือ

เขาต้องมาช่วย ต้องมาช่วยแน่ๆ เขาไม่มีวันทิ้งผมหรอก

แต่เขาอาจจะไม่มาช่วยก็ได้นี้ เขาอาจจะคิดว่ามันอันตรายเกินไป เขาจะได้ออกไปจากที่นี้ มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?

เคร้ง! เสียงอะไรบางอย่างตกลงพื้น

ให้ผมเดา มันต้องเป็นเหล็กหรืออะไรประมาณนี้แน่ๆ หรือจะเป็นดาบ? มีด? หรือเป็นแค่จาน?

ตึก... ตึก... ตึก...

เสียงเดินดังเข้ามาไกล้ผมเรื่อยๆ

กดดัน... เขาคนนี้เป็นใคร... เขาจะทำอะไรผม...

ผมลุกขึ้นวิ่ง พื้นจะหายไปตอนไหน ผมจะชนผนังไหม ผมจะล้มเมื่อไหร่ ผมไม่รู้เลย

ไม่รู้อะไรเลย... เหมือนคนตาบอดที่อยู่ไกล้เหวขึ้นไปทุกที...ทุกที...

ถ้าวิ่งต่อ อาจตกเหวก็ได้ หรือผมอาจเจอกับใครสักคนที่จะช่วยผมได้

ช่วยด้วย...ช่วยผมด้วย...ใครก็ได้...ช่วยผมออกไปจากความมืดนี้ทีเถอะ...

แล้วผมก็วิ่งชนกำแพง

ตันแล้ว... ตันซะแล้ว...

เสียงเท้านั้นเข้ามาไกล้ผมเรื่อยๆ ทั้งๆที่ผมวิ่งแทบตายแต่มันกลับเดินปกติ

มัน...มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว...

ไม่ไหว... ไม่ไหวแล้ว...

ขอโทษนะทุกคน ผมขอโทษ...

"ผมขอโทษ!!!"

มีดเล่มบางแทงเข้าไปที่อกหวังจะกระชากชีวิตของเขาออกไป เลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผล เสียงหัวเราะแห่งชัยชนะของคนอีกคนดังขึ้นในขณะที่ผู้แพ้ล้มลงกับพื้นและสติเริ่มหายไปทุกที...ทุกที...

ผมขอโทษ.......

ชั่วสติสุดท้าย เขาคิดออกเพียงแต่คำนี้ ขอโทษทุกคนที่ทำแบบนี้ ขอโทษที่ไม่อาจทนรับความกลัวนี้ไว้ได้ ขอโทษ...ที่จะต้องจากไปตลอดการ... ขอโทษจริงๆ...

- Bad end -

__________________________________________________

ในการประชุมสัมพันธมิตร บรรยากาศดูหดหู่ เพียงเพราะขาดคนที่คิดนั่งยิ้มและจิกความคิดของอัลเฟรดไป

พวกเขารู้เรื่องแล้ว.........

ใจหนึ่งอยากนึกโทษอัลเฟรดที่ไม่ไปช่วย แต่ถ้าเป็นพวกเขา บางทีก็อาจกลัวและไม่ไปช่วยเช่นกัน

เขาทำผิด... แต่ก็ไม่ได้ถูกเสียทีเดียว

"อ่า... ฮ่าๆๆ นี้! วันนี้คุณพี่มีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง คุณพี่น่ะ ไปเจอสาวสวยอยู่คนหนึ่ง คุณพี่จะเข้าไปจีบนะ แต่อยู่ดีๆก็มีเจ้าล่ำเดินไปควงสาวสวยคนนั้นออกไปเฉยเลย คุณพี่เสียดายมากเลย!!!" ฟรานซิสเล่าไปออกท่าทางไป

เงียบ...

ถ้าเป็นปกติ อาเธอร์จะต้องลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า 'สมน้ำหน้าเจ้าหนวด!!!' แต่เขากลับนั่งก้มหน้าเศร้าอย่างเดียว

"อั๊วว่า...วันนี้จะเงียบเกินไปแล้วน่อ จริงสิ!!! วันนี้อั๊วทำซาลาเปามา กินด้วยกันสิอารุ!!!" เหยาพูดพร้อมชูซาลาเปาอุ่นๆขึ้นมา

เงียบ...

อัลเฟรดมองไปที่ประตู หวังว่าคนที่มาแทนคนที่หายไปจะช่วยนำความเฮฮากลับมาได้

"ขอโทษนะครับที่มาสาย ขอผมแนะนำตัวหน่อย ผมโซยุซ ยินดีที่ได้รู้จัก" ชายผู้หน้าคล้ายเจ้าของเก้าอี้ที่ว่างอยู่เดินเข้ามาพร้อมยิ้มให้หวังจะทำลายความเงียบลง แต่ก็ไม่สำเร็จ...

ปัง!!! โต๊ะถูกตบด้วยมือของหนุ่มผมทอง เขาเดินเข้าไปหาอาเธอร์ เขารู้...ว่าคนคนนี้สามารถทำสิ่งที่เขาต้องการได้

อาเธอร์ค่อยๆเงยหน้ามองอัลเฟรดช้าๆ สายตาว่างเปล่า ไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา

"อาเธอร์... ฉันรู้ว่านายทำได้... ช่วยย้อนเวลากลับไปที... ฉันจะแก้ไขสิ่งที่ฉันทำลงไปทั้งหมดนี้เอง!"



ไปตอนที่ 3.5/2