[hetalia] other fic one short aph

ลำดับตอนที่ #7 : from past to future [rewrite]

เสียงประชาชนดังเซ็งแซ่อยู่หน้าพระราชวังฤดูหนาว ตามมาด้วยเสียงปืนและเสียงตะโกนโห่ร้องดังก้อง

เหล่าประชาชนที่ไม่พอใจในการปกครองของพระเจ้าซาร์นิโคลัสที่2 ต่าง หยุดงานออกมาเดินชุมนุมประท้วงตามสถานที่ต่างๆจนรัฐบาลไม่สามารถควบคุมได้ จนตัดสินใจใช้กำลังทหารเพื่อสลายการชุมนุม แต่หารู้ไม่ นั้นเป็นทางเลือกที่ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย

"พี่ครับ! พี่คอนสแตน!" เด็กหนุ่มอายุราวสิบห้าปีวิ่งไปตามทางยาวของพระราชวังฤดูหนาวเพียงเพื่อหาคนคนหนึ่ง
"เธอมาที่นี้ทำไมอีวาน!" คอนสแตนตินหรือจักรวรรดิ์รัสเซียหันมามองน้องชายของตนที่วิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ
"ผม มาช่วยพี่นั้นแหละครับ นี้มันเรื่องอะไรกัน พี่วิคเตอร์อยู่ไหน" ผู้เป็นน้องถามรัวแทบไม่ได้หายใจทั้งที่ตัวเขาเองก็เหนื่อยจากการวิ่งไปทั่ว คอนสแตนตินลูบหลังน้องของตนเบาๆให้พอหายใจทันก่อนจะอธิบาย
"วิคเตอร์ทรยศผม..."
"หมายความว่าไงกันครับพี่!"
เสียงปืนใหญ่ของเรือรบดังขึ้น คอนสแตนตินรีบดันผู้เป็นน้องลงไปหมอบกับพื้นเพื่อความปลอดภัย
"ประชาชน ไม่พอใจซาร์ ตอนนี้พวกเขาเดินขบวนประท้วงอยู่ พวกบอลเชวิกกับวิคเตอร์กำลังจ้องทำร้ายผมกับราชวงศ์" ผู้พี่อธิบายให้คนเป็นน้องเข้าใจ "และตอนนี้ที่นี่อันตรายมาก กลับไปซ่อนตัวซะ"
"แต่ผมทิ้งพี่ไม่ได้ พี่เป็นพี่ของผมนะ!" อีวานมองหน้าคอนสแตนติน
เสียงปืนใหญ่ดังขึ้นอีกนัด จักรวรรดิ์รัสเซียรีบกอดน้องแล้วดันหัวของอีกฝ่ายเข้าชิดหน้าอกเป็นเชิงปกป้อง
"เธอก็เป็นน้องของผมเหมือนกัน ผมจะพาเธอหนีออกจากที่นี่" พูดจบคอนสแตนตินก็ดึงแขนอีวานวิ่งลัดเลาะออกมานอกปราสาท
เขามาที่นี่หลายครั้ง พวกทางลับทางลัดที่ใช้หลบหนีเขารู้ดี น้องคนกลางของเขาคงตามจับเขาไม่ได้แน่

พวกเขาพากันหนีออกมานอกปราสาทได้สำเร็จ แต่ก่อนที่จะหาทางหนีจากกองทัพประชาชนและผู้ต่อต้าน เขาก็เจอกับน้องอีกคนเสียก่อน
"กระโดดออกมาเองเลยหรอครับ?"
เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้น เจ้าของเสียงเดินออกมาจากมุมมืดของอาคาร เผยให้เห็นผมสีเงินใต้หมวกทหารสีดำ ชุดทหารยาวสีเดียวกับหมวดเต็มไปด้วยเข็มยศบ่งบอกว่าตัวเขาเองนั้นเก่งพอจะ ฆ่าคนตรงหน้าได้
นัยน์ตาสีแดงเลือดสบกับนัยน์ตาสีม่วงเข้มของผู้เป็นพี่ที่ยังอยู่ในชุดทหารของราชวงศ์ ผมสีทองอ่อนพลิ้วตามลมแรงที่พักมา
"พ...พี่..." อีวานมองพี่ทั้งสองที่ยืนมองหน้ากันอยู่นานด้วยความเป็นห่วง
"หลบไปก่อน" คอนสแตนตินดันน้องคนเล็กให้ไปหลบข้างหลังตัวเขา
"เดี๋ยวสิครับ นี้มันเรื่องอะไรกัน" น้องเล็กมองพี่ทั้งสองอย่างไม่เข้าใจ "พวกพี่จะทำอะไรกัน"
"ผมน่ะหรอ..." วิคเตอร์หยิบปืนออกมาแล้วจ่อที่หน้าอกของคอนแตนติน "ผมจะฆ่าเขาไงครับ"
"พวกเราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรอครับ!" อีวานห้ามพร้อมออกมายืนขวางระหว่างทั้งสอง
"เธอไม่เกี่ยว หลบไป" วิคเตอร์พูดเสียงเรียบ
"แต่ว่า..."
"หลบไป!!!" สหภาพโซเวียตในอนาคตอันไกล้ตะโกนเสียงดัง คอนสแตนตินรีบดึงอีวานมาหลบหลังตัวเอง
"เธอจะทำอะไรผมก็ได้ แต่อย่าทำอะไรน้องของเรา" คอนสแตนตินมองน้องคนรองด้วยความระแวง
"พูดง่ายดีนี้ครับพี่ชาย แบบนี้ค่อยง่ายหน่อย" วิคเตอร์ยิ้ม "วางปืนนั้นลงก่อนดีไหมครับ?"
คอนสแตนตินวางปืนลงบนพื้นช้าๆก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นเพื่อแสดงว่าตนยอมแพ้
"อีวาน มาหาผมสิครับ" วิคเตอร์เรียกน้องชายคนสุดท้อง
"ครับ..." คนถูกเรียกเดินไปยืนข้างพี่คนกลาง แต่ยังคงรักษาระยะห่างไว้เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
"ต่อจากนี้ไป...พวกเธอต้องทำตามคำสั่งของผม..."

---------------------------------------------------------

คอนสแตนตินถูกขังอยู่ที่ไซบีเรียเช่นเดียวกับเชื้อพระวงศ์องค์อื่น
ผู้เป็นน้องคนเล็กพยายามช่วยพี่ของตนแต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ถูกพี่คนกลางจับได้ทุกครั้ง อาจเป็นเพราะเขาอ่อนแอที่สุดก็ได้
จนกระทั่ววันหนึ่ง มีข่าวว่าทหารจะยิงเชื้อพระวงศ์ เมื่อได้ข่าวอีวานรีบออกจากที่พักวิ่งไปที่คุมขังทันที

เสียงปืนหลายนัดดังขึ้นทั้งที่เขายังวิ่งไปไม่ถึงด้วยซ้ำ

ไม่ทันเสียแล้ว...

นอกจากเชื้อพระวงศ์ คนที่เขาต้องการไปหาคือคอนสแตนตินผู้เป็นพี่คนโต เท่าที่ถามมา พวกเขาคงถูกขังอยู่ในที่เดียวกัน
อีวานยังคงวิ่งต่อ ถ้าเขาปกป้องใครไม่ได้ อย่างน้อย ขอแค่เห็นพี่ของเขายังมีชีวิตก็ยังดี

"พี่คอนสแตน!" ประตูถูกเปิดอย่างแรงพร้อมด้วยเสียงตะโกนของเด็กหนุ่ม ภาพที่เขาได้เห็นตรงหน้าถึงกับทำให้เขาแทบทรุดลงไปกับพื้น
"มาถูกเวลาพอดีเลย" พี่วิคเตอร์หันมามองผม รอยยิ้มถูกแย้มขึ้น
"หนีไปอีวาน!" คอนสแตนตินตะโกนลั่นหวังให้น้องคนเล็กได้สติและวิ่งหนีออกไปจากที่ตรงนี้
"ผม ไม่ทำอะไรเขาหรอก เขาคืออนาคต ไม่ใช่อดีตแบบพี่" วิคเตอร์หันไปมองจักรวรรดิ์รัสเซียด้วยสายตาเย็นชา ปืนยังคงจ่ออยู่ที่หัวของผู้เป็นพี่
"อย่าทำอะไรพี่คอนสแตนนะ!" อีวานเข้าไปห้ามแต่ถูกสะบัดออกมาอย่างไม่ใยดี
"เอา ล่ะ ผมอุสาห์ให้พี่ได้เจอน้องของเราในวาระสุดท้ายเชียวนะ ควรจะดีใจนะครับ" วิคเตอร์แสยะยิ้ม อีกไม่นานจักรวรรดิ์รัสเซียที่เขาเกลียดหนักหนาก็จะล่มสลายลง "do svidaniya"
เสียง ปืนดังขึ้น ลูกกระสุนพุ่งเจาะกระโหลกของพี่คนโต ร่างใหญ่เอนลงไปกองกับพื้น เลือดไหลออกมาย้อมพื้นบริเวณนั้นจนเป็นสีแดงฉาน น้องเล็กหวีดลั่นด้วยความตกใจระคนความกลัว เขารีบวิ่งเข้าไปรับร่างไร้วิญญาณของพี่คนโต
"พี่ครับ พี่ครับ!" เด็กหนุ่มเขย่าร่างของคอนสแตนอย่างแรง แม้จะรู้ว่ายังไงพี่ของตนคงไม่สามารถฟื้นขึ้นมาโต้ตอบได้อีกแล้ว
"เขา ตายแล้วครับ มาอยู่กับผมเถอะ ผมจะปกป้องเธอเอง" วิคเตอร์เดินเข้ามาหาน้องของตนที่กอดร่างเย็นชืดของคนที่เขาเกลียดแน่น ในสายตามีแต่ความหวาดกลัวที่สื่อออกมา
"ม...ไม่......."
"งั้นผมคงต้องใช้กำลังหน่อยล่ะครับ"
สันมือฟาดเข้าที่ท้ายทอยเด็กหนุ่ม ร่างบางหมดสติทันทีที่ตกลงสู้อ้อมแขนของเขา
"ผมไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ ยกโทษให้ผมด้วย"

----------------------------------------------------------

นัยน์ตาสีม่วงอ่อนปรือขึ้นช้าๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่าง ร่างกายปวดระบบอย่างไม่รู้สาเหตุ หัวยังมึนเล็กน้อยแต่ก็เพียงพอกับการสำรวจรอบๆได้

เตาผิงถูกจุดเพื่อสร้างความอบอุ่นภายในห้อง ฟอร์นิเจอร์โทนสีขาวชนิดต่างๆถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบ เริ่มจากตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่มุมห้องระหว่างโต๊ะเขียนหนังสือตัวใหญ่และเตาผิงที่อยู่ปลายเตียง ชั้นหนังสือไม้อยู่ถัดจากโต๊ะตัวเล็กข้างเตียงสี่เสาสีขาว ม่านสีขาวที่ติดทั้งหน้าต่างและที่เตียงถูกรวบผูกไว้อย่างดี พรมสีแดงมีสวยลายเถาวัลย์สีทองผืนใหญ่ถูกปูไว้กินพื้นที่เกือบทั้งห้อง นอกจากพรมที่มีสีต่างจากของสิ่งอื่นภายในห้องแล้ว ยังมีเปียโนสีดำหลังใหญ่ที่ตั้งไว้กลางห้อง แสดงให้เห็นว่าห้องนี้ใหญ่พอสมควร

จากนอนบนเบาะที่ปูไว้กลายเป็นเตียงนุ่มขนาดใหญ่ ผ้าห่มผืนใหญ่ที่เบาแต่ให้ความอบอุ่นเพียงพอจะสู้อากาศที่หนาวเหน็บของประเทศนี้ได้ห่มตัวเด็กหนุ่มไม่ให้ความหนาวเข้ามาแตะต้องตัวเขาได้

เขามาที่นี่ได้ยังไงกัน?

"ตื่นแล้วหรอครับ?" เสียงทุ่มที่ดังเข้ามาทำเอาคนที่พึ่งตื่นสะดุ้ง
"ทำไมผมถึงอยู่ที่นี้? แล้วที่นี้ที่ไหน?" อีวานหันไปถามพี่ที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตนด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
"ห้องหนึ่งในเครมลิน ผมเป็นคนพามาเอง" วิคเตอร์ยิ้ม เขาเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารที่มีชามซุป แก้วนม น้ำผลไม้และน้ำเปล่า "เธอหลับไปนานคงจะหิว ทานนี้ก่อนสิครับ"
ถาดอาหารถูกวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง เด็กหนุ่มมองด้วยความหวาดระแวง
"บอร์ชน่ะครับ เธอพึ่งตื่น ผมไม่อยากให้เธอทานอะไรหนักท้อง" วิคเตอร์ตักซุปสีแดงขึ้นมาเป่าไล่ความร้อนก่อนจะเอาช้อนมาจ่อปากผู้เป็นน้อง แต่คนที่จะให้กินกลับหันหน้าหนี
"ถ้าเธอไม่ทานอะไร เธอจะป่วยนะครับ" ชายหนุ่มที่ตอนนี้ถูกเรียกว่าโซเวียตพยายามเอาช้อนจ่อปากน้องอีกครั้งแต่ไม่ว่ายังไงน้องของตนก็ไม่ยอมกินเสียที
"พี่คอนสแตนอยู่ไหน...?" นอกจากจะไม่กินแล้วยังดันช้อนออกพร้อมถามเขาอีกต่างหาก
"เธอก็รู้ว่าเขาตายแล้ว ยังจะถามไปทำไมล่ะ?"
"เขายังไม่ตาย!!!" เสียงที่แต่ก่อนทุ้มนุ่มตะโกนลั่นจนทหารที่ยืนอยู่แถวนั้นวิ่งเข้ามาดู
"เป็นอะไรรึเปล่าครับท่าน!" ทหารสามนายตะโกนขึ้น
"ไม่เป็นไร พวกเธอไปเถอะ" วิคเตอร์พูดเสียงนิ่ง สายตาตวัดไปมองเหล่าทหารอย่างน่ากลัวเป็นเชิงไล่

"พี่ต้องการอะไร...?" อีวานถาม รอยยิ้มที่มันจะปรากฎขึ้นเสมอบนใบหน้าเลือนหายไป เหลือไว้แต่เพียงสายตาหวาดระแวง
"ผมต้องการปกป้องเธอนะอีวาน ผมอยากให้เธอมีความสุข ผมถึงทำแบบนี้"
"โกหก!!!" ผู้เป็นน้องตะโกนลั่น
วิคเตอร์เข้าไปกอดน้อง เด็กหนุ่มดิ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่ไม่นานนักเสียงร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดก็ตามมา
เลือดค่อยๆไหลออกจากต้นแขนของเด็กหนุ่ม แต่เขายังคงดิ้นเพิ่มให้หลุดออกจากพี่ของเขา
กระดูกสีขาวแทงออกจากมาแผลมากขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับเลือดที่ไหลไปโดนแขนเสื้อจนผู้เป็นพี่สังเกตุเห็น
"เธอเป็นอะไร" วิคเตอร์มองด้วยความตกใจ มือหนาถอดเสื้อโค้ทของน้องตนออก บาดแผลที่เขาเห็นไม่ได้ผิดไปจากการคาดเดาจากเสียงร้องที่เขาได้ยินเลย
"ใจเย็นก่อนนะครับ อยู่นิ่งๆ" ยิ่งบอกเหมือนยิ่งยุ อีวานยังคงดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา เพียงแต่แรงลดลงไปมาก น้ำตาของน้องที่เขาเห็นทำให้เขาเจ็บลึกในอกอย่างอธิบายไม่ถูก "ขอโทษนะครับ" เข็มฉีดยาเข็มเล็กถูกดึงออกมาจากสาบเสื้อ ปลายเข็มบางแทงเข้าไปที่ไหล่ของเด็กน้อยที่ยังคงดิ้นแรงด้วยความตื่นตระหนกและหวาดระแวงในตัวเขา ทำให้เขาต้องกอดน้องแน่นขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายอยู่นิ่งพอจะฉีดยาให้ได้
เพลงกล่อมเด็กถูกร้องขึ้นเสียงเบาพร้อมเข็มฉีดยาที่ดึงออกจากไหล่บางที่ยังคงสั่นเทาอย่างเบามือที่สุด ที่เขาฉีดไปเป็นเพียงยานอนหลับ ไม่สามารถทำให้หายเจ็บได้ คงต้องตามหมอมาอย่างเดียว
"ขอโทษนะ แต่ซักวันเธอจะเข้าใจ" ผู้เป็นพี่พูดหลังจากร้องเพลงกล่อมเด็กจบและน้องหลับไปแล้ว เขาปาดน้ำตาให้เด็กน้อยก่อนจะอุ้มพาไปโรงพยาบาลที่ไกล้ที่สุด

--------------------------------------------------

"เยอรมันบุกมาแล้ว!!!" เสียงนายทหารนายหนึ่งตะโกนขึ้น
หลังจากเด็กหนุ่มตื่นขึ้นและรักษาตัวไม่นาน สงครามโลกก็ประทุขึ้น กองทัพของเยอรมันที่เข้ามาตีพรมแดนโซเวียตทำให้พี่ของเขาพาเขาย้ายออกจากมอสโควที่เป็นเมืองหลวงมายังสตาลินกราดเพื่อความปลอดภัย
แต่กองทัพของเยอรมันบุกมาที่นี่อย่างรวดเร็ว ฝ่ายโซเวียตเตรียมการตั้งรับ วิคเตอร์ทำได้แค่เพียงพาน้องของตนที่ยังคงอ่อนแอหนีไปตามอาคารที่ยังพอใช้เป็นพี่พักและหลบภัยได้

ทหารของโซเวียตเข้ารบกับทหารของเยอรมันผู้บุกรุกอย่างกล้าหาญ แต่เพราะโดนระเบิดเมืองไปก่อนหน้านั้นทำให้กองทัพเยอรมันควบคุมพื้นที่ได้ถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ เหลือแต่เพียงกองกำลังป้องกันกลุ่มสุดท้ายที่ยึดฝั่งตะวันตกของแม้น้ำโวลก้าเท่านั้น

กองทัพของเยอรมันและโซเวียตรบกันอย่างยาวนาน ทหารของทั้งสองฝ่ายและพลเรือนตายไปมากมาย จนในที่สุดกองทัพแดงเข้าโจมตีกำลังพลโรมาเนียและฮังการีทำให้กองทัพเยอรมันที่เหลืออยู่ถูกล้อมในสตาลินกราด ยิ่งเมื่อถึงฤดูหนาว กองทัพของเนอรมันก็ยิ่งอ่อนแลลงไปอีกจนพ่ายแพ้ในที่สุด

"ผมชนะแล้วนะครับ" พี่วิคเตอร์ยิ้มให้กับน้องของตนที่ยังคงยืนนิ่ง
อีวานยืนนิ่ง ความเสียหายรอบตัวช่างมากมายเหลือเกิน
"เดี๋ยวค่อยสร้างเมืองใหม่ก็ได้ครับ ไม่ต้องห่วงหรอก" ผู้เป็นพี่พูด ยังไงเสียนี่ก็คือสงคราม มีสูญเสียก็เป็นเรื่องปกติ
"สร้างใหม่? แล้วพลเรือนล่ะ? ทหารที่เสียไปล่ะ?"
เมื่อพี่ของตนเงียบ เด็กหนุ่มก็ไม่ต้องการจะต่อบทสนทนาให้ยืดยาวอีกต่อไป เขาหันหลังกลับเตรียมพร้อมจะเดินทางสู้เมืองหลวงมอสโคว

หลังจากนั้น เด็กหนุ่มก็เก็บตัวอยู่ในห้องตลอด

"เดินไป!" เสียงทหารดังขึ้นก่อนจะผลักผู้หญิงคนหนึ่งไปกลางลานของจัตุรัสแดง
เด็กหนุ่มมองออกไปนอกนอกหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียงและรอดูว่าพวกเขาจะทำอย่างไรต่อไป
"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ" หญิงสาวเดินไปร้องไห้ไปแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยแม้แต่คนเดียว
"เงียบไป! หมดเวลาของแกแล้ว!" ทหารนายหนึ่งเล็งปืนและยิงหญิงสาวผู้น่าสงสารตายภายในนัดเดียว ก่อนที่เขาจะตะโกนประกาศก้องแก่ประชาชนที่มุงดูอยู่ "ใครที่ต่อต้านท่านผู้นำจะต้องตาย!!!"
น้ำใสไหลออกมาจากตาช้าๆ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้เขารับไม่ได้ ทำไมต้องฆ่าประชาชนที่ไม่รู้เรื่องอะไร? ทำไมต้องฆ่าคนของเขาเพียงเพราะเห็นต่างด้วย
"อย่าไปใส่ใจเลยครับ ก็แค่คนที่ทรยศผม" วิคเตอร์เดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารดังเช่นทุกวัน
เด็กหนุ่มไม่พูดอะไร ไม่แม้แต่จะหันไปมองด้วยซ้ำ
"เธอไม่ได้ทานอะไรมาสามวันแล้วนะครับ อย่างน้อยก็ทานนี้..."
"ออกไป!!!" พูดยังไม่ทันจบ ผู้เป็นน้องก็ตวาดเสียงดังลั่นไล่อีกฝ่ายเสียก่อน
"เธอกำลังไล่ผมนะครับอีวาน" คนถูกไล่วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะข้างเตียง สายตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ
"คุณไม่ใช่พี่ที่ผมรู้จัก ออกไป..."
"อีวาน!" หมัดถูกส่งออกไปต่อยหน้าคนที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงจนลงไปกองบนฟูกหนานุ่ม
แม้จะถูกต่อยอย่างแรงแต่ไม่มีเสียงใดๆเปร่งออกมา มีแต่เพียงสายตาแข็งกร่าวที่จ้องมองไปยังคนต่อยเท่านั้น
วิคเตอร์กระชากคอเสื้ออีวานจนคนอายุมากกว่าลอยตามแรงกระชากนั้น "เธอมีทั้งเกียรติยศ ชื่อเสียง เงินทอง ชัยชนะ ความแข็งแกร่ง ทุกๆอย่าง ทำไมเธอยังไม่พอใจอีก!!!"
มือบางตบหน้าพี่ของตนจนเกิดเสียงดัง
"เพราะนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการยังไงล่ะ... พี่ไม่เข้าใจผมหรอก และไม่มีวันจะเข้าใจ!"
"อีวาน!!!" หมัดถูกเงื้อขึ้นอีกรอบด้วยความโกรธก่อนจะลดลง "ผมเข้าใจเธอดีที่สุดในตอนนี้ ผมทำทุกอย่างก็เพื่อเธอ" พูดจบก็ปล่อยอีกฝ่ายก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
เลือดไหลออกมาจากริมฝีปากบาง ฟันที่ถูกต่อยจนหักถูกคายออกมาและโยนลงถังขยะใต้โต๊ะ
"ซักวัน...ผมจะล้มพี่ให้ได้..."

----------------------------------------------------

เอกสารปลิวไปทั้วห้อง เลือดไหลออกมาจากบาดแผลของผู้ที่อายุมากกว่า
"หลงกลผมจนได้นะครับ..." เด็กหนุ่มแสยะยิ้ม
เขารู้ดีกว่าพี่ของเขาต้องการให้เขารักมากขนาดไหน กับการเข้าไปกอดแล้วแทงไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไรเลย
แต่ก็รู้...ว่าแผลแค่นี้ทำอะไรพี่เขาไม่ได้มากหรอก
"ทำไม..."
"เพราะพี่ฆ่าพี่คอนสแตน พี่ฆ่าคนของผม"
"เธอ...ทรยศผม..." ร่างหนาทรุดคุกเข่ากับพื้น แผลที่ถูกแทงถึงจะไม่ลึกมากแต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บมากกว่าที่เคยเป็น
"พี่ ทรยศพี่ผมก่อน ผมโตแล้ว ตั้งแต่นี้ไป ผมและทุกคนจะเป็นอิสระ"  อีวานหันมามองผู้ที่เลี้ยงตัวเองมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากที่นั้นพร้อมกับคนอื่นๆ

"เป็นไง? ความรู้สึกที่ถูกน้องแทงน่ะ?" เสียงทุ่มคุ้นหูดังมาจากทางหน้าต่าง
"พี่...คอนสแตนติน..." วิคเตอร์หันไปมอง "ทำไม..."
"ประเทศไม่ตายง่ายๆหรอกนะ ตราบใดที่แผ่นดินนี้ยังอยู่ ผมก็ไม่ตายหรอก" จักรวรรดิ์รัสเซียกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง "เอาล่ะ เธออาจจะไม่ตาย แต่อย่าลืมนะว่าเธอทำให้เศรษฐกิจของที่นี้แย่ลง"
"แล้วมันจะเป็นยังไง...?" วิคเตอร์มองพี่ชายตัวเอง
"อีวานอาจจะตาย เรื่องนี้เธอต้องจัดการเอง" คอนสแตนตินเดินออกไป ปล่อยให้วิคเตอร์ได้คิดคนเดียว

------------------------------------------------------------------------

"อีวาน!!!" ประตูถูกเปิดอย่างแรงพร้อมคนที่วิ่งเข้ามา
"พี่...วิคเตอร์...?" เด็กหนุ่มนอนบนเตียงในสภาพซูบผอม เหงื่อไหลออกมาจนเปียกทั้งกาย ตาพร่าเลือนเพราะพิษไข้
"เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ ผมจะช่วยเธอ" มือที่ร้อนรุ่มถูกมือหนากุมไว้หลวมๆ
"ผม...ทนไม่ไหว..." เสียงแหบแห้งพูดออกมาอย่างไร้เรียวแรงก่อนที่ตาจะปิดลง
จนสุดท้ายก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

----------------------------------------------------------

แสงสว่างทำให้เขานอนไม่หลับ ตาถูกปรือขึ้นช้าๆ
"ค่ำสวัสดิ์" มืออุ่นลูบหัวเขาไปมาด้วยความเอ็นดู นัยน์ตาสีม่วงเข้มนั้นยังมองมาที่เขาอย่างอ่อนโยนเสมอ
"พี่คอนสแตน..."
"ครับ ผมเอง" คอนสแตนตินยิ้มให้ "เธอป่วยหนักนะครับ แต่ตอนนี้อาการดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ"
"ป่วยหนัก?" อีวานมองพี่คนโต
"หลับหลายเดือนเหมือนกันครับ"
หลายเดือนเลย? ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
"น้ำเกลือน่ะครับ คงต้องอยู่แบบนี้อีกซักพัก"
เด็กหนุ่มมองสายน้ำเกลือที่ต่อเข้ากับหลังมือของตน
"คงจะมีคนอยากพบเธอ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์" คอนสแตนตินลุกแล้วเดินออกไป ปล่อยให้น้องอีกคนของเขาที่ยืนพิงประตูอยู่ได้เดินเข้ามา

"ผมขอโทษนะครับ..." เสียงทุ้มพูดขึ้นเบากว่าปกติ
"......."
"ผมขอโทษจริงๆ หายโกรธผมนะครับ"
"มันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?" เด็กหนุ่มหันไปมองพี่คนกลาง
"ว่าแล้วเชียว ผมขอโทษนะครับ" วิคเตอร์ยิ้มเศร้าก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง
"ใครนะที่ขายทุกอย่างแม้กระทั้งนิวเคลียร์ให้คนอื่นเพื่อช่วยผม" เสียงที่ยังแหบแห้งพูดขึ้น
"ใครนะ ที่ถูกผมแทงแล้วยังมาขอโทษผมอีก ใครนะ ที่ยอมปล่อยผมกับคนอื่นง่ายขนาดนั้น"
ชายผู้ได้ชื่อโซเวียตหันมามองน้องชายตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
"ผมหิว ถ้าเอาช็อกโกแล็ตมาให้ผมจะหายโกรธนะ"
"ครับ" ผู้เป็นพี่ยิ้มแล้วหันไปสั่งทหารให้หาช็อกโกแล็ตมาทันที

"อะไรกัน ตื่นมาก็ถามหาช็อกโกแล็ตเลย" คอนสแตนตินหัวเราะ มือวางไว้บนหัวน้องเล็ก
"ตกใจหมด นึกว่ายังโกรธอยู่..." วิคเตอร์ยื่นช็อกโกแล็ตให้คนขอที่ดูท่าจะกินน้ำเรียบร้อยแล้ว เสียงถึงได้กลับมาใสดังเดิม
"ก็ผมหิวนี้นา อยากกินช็อกโกแล็ตด้วย" ช็อกโกแล็ตถูกแกะกินทันทีที่ได้มา
"เธอนี้นะ..." พี่คนโตถอนหายใจ
แขนบางโอบพี่ทั้งสองเข้ามากอด
"พวกเราได้อยู่ด้วยกันแล้วนะครับ" เด็กหนุ่มยิ้ม

"พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ"