คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : in december
"พี่รู้ว่าเธอต้องมาวิคตอร์" ชายหนุ่มยิ้ม เขารู้ว่ายังไงน้องเพียงคนเดียวของเขาจะต้องบุกมาถึงที่นี่เขาถึงได้ส่ง เชื่อพระวงศ์ออกไปก่อน ถึงจะให้รอดไปได้แค่คนเดียวก็เถอะ
"แล้วทำไม พี่ไม่หนี? พี่คิดว่าผมไม่กล้าฆ่าพี่หรือไง?" เด็กหนุ่มนามวิคตอร์จ้องมองผู้เป็นพี่อย่างโกรธแค้น ปืนในมือเล็งไปที่อกของพี่แท้ๆของตน "พี่ทำร้ายคนของผม ผมจะไม่เกรงใจพี่อีกแล้ว"
"ที่พี่ทำไปเพราะรักเธอนะวิคตอร์ ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้เธอจะลำ..."
"แล้วจะ ให้ผมมีความสุขบนความทุกข์ของประชาชนรึไง!!!" ผู้เป็นพี่พูดยังไม่ทันจบก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตวาดลั่นทั้งราชวัง "ตั้งแต่นี้ไปผมกับพี่ขาดกัน!!!" สิ้นเสียงไกปืนก็ถูกลั่น กระสุนพุ่งตัดขั่วหัวใจของผู้เป็นพี่ทันที
กว่าจะรู้ตัว...เขาก็ฆ่าพี่เขาไปเสียแล้ว...
ตา สีแดงสดดั่งเลือดมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วเปรอะเปื้อนผมสีเงินและชุดทหารยาวสีดำของเขาเหมือน เป็นตราบาปที่จะแปดเปื้อนเขาไปชั่วชีวิต มือที่กำมืออยู่สั่นจนยากจะถือต่อไหว เขาฆ่าพี่เขา ฆ่าคนที่รักเขาที่สุดกับมือ จะย้อนเวลาตอนนี้ก็ไม่ทันเสียแล้ว
แค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น...
ปืน สีดำสนิทร่วงลงพื้น เด็กหนุ่มทรุดตัวลงคุกเข่าตรงนั้น เขาฆ่าคนเป็นครั้งแรก มือที่เปื้อนเลือดคงจะกลับไปสะอาดไม่ได้อีกแล้ว แต่หากลองคิดดู คนที่ผิดคือพี่เขาต่างหาก ไม่ใช่เขา
ใช่...จักรวรรดิ์รัสเซียเป็นคนผิด...ไม่ใช่เขาเสียหน่อย...
ใครที่เกี่ยวข้องกับพี่เขา ต้องฆ่าให้หมด!!
-------------------------------------------------------
เวลาผ่านไปเกือบห้าปีแล้ว แต่เขายังรู้สึกผิดเหมือนเดิม
ขา ยาวก้าวย่ำหิมะไปตามทาง โดยมีจุดหมายอยู่ที่ราชวังที่รัสเซียคนก่อนตาย ดอกไม้สีขาวผุดขึ้นจากหิมะ แย้มกลีบบานงดงามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และนั้นทำให้เขาสงสัย...ดอกไม้ที่บางสะพรั่งไปทั่วทุกที่นั้นมันอาจเป็น นิมิตหมายบางอย่างก็เป็นได้ และที่แรกที่โผล่เข้ามาในหัวของเขาคือที่นี่ ที่ราชวังแห่งนี้ นั้นคือสาเหตุที่เขาต้องทิ้งงานออกมาเดินหนาวเดียวดาย
ประตู บานใหญ่ถูกผลักออก เผยห้องโถ่งโอ่อ่าอลังการที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อราชวงศ์โดยเฉพาะ ลวดลายประดับรอบด้านนั้นทำให้เขาประทับใจและประหลาดใจได้เสมอ
และอีกสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจอีกอย่างคือเด็กน้อยที่นั่งอยู่กลางโถ่งใหญ่แห่งนี้
เด็ก ชายตัวเล็กนั่งสั่นเทาอยู่กลางโถ่ง ชุดยาวสีขาวบางเผยให้เห็นรูปร่างเรียวเล็กขัดกับเพศของเด็กชายเอง ผมสีทองสว่างเป็นประกายยามต้องแสงจากแชนเดอร์เลีย และที่สำคัญ...นัยตาสีม่วงดุจพลอยอเมทิสต์ ดูมีค่าและงดงามเช่นพี่ของเขา
เพียง มองแค่ไม่กี่วินาทีก็รู้แล้วว่าพี่ของเขากลับมาเกิดเป็นเด็กคนนี้ และมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะปกป้องชดเชยบาปที่ทำลงไป นี้เป็นโอกาศของเขาแล้ว
"สด ร๊าสทวุยเทีย" ชายหนุ่มทักออกไปพร้อมรอยยิ้มที่พยายามทำให้อ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ไม่รู้ทำไมเด็กถึงยิ่งถอยหนีไปไกลขนาดนั้น "เอ่อ...ผมวิคตอร์นะ ยินดีที่ได้รู้จัก" พูดพร้อมลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น มือหนาถูกยืนไปข้างหน้าเด็กชายที่ถอยจนติดมุมหนีไม่ได้
แม้จะ ทำถึงขนาดนั้นแต่ผมที่ได้ตอบกลับมาคือความเงียบ ทั้งคู่ต่างทำอะไรไม่ถูกกันไปพักใหญ่ "นี้ ผมมีขนมด้วยนะ" เจลลี่บีนสีสันสดใสถูกเทใส่มือของวิคตอร์ ยังไงเขาก็ต้องล่อเด็กคนนี้ให้ได้ล่ะ "ขนม...?" เด็กน้อยพูดพลางเอียงคอ ท่าทางจะยังไม่รู้ภาษามากนัก "ใช่ๆ ขนมไง อร่อยนะ" ชายหนุ่มหยิบจากในมือจ่อปากเด็กชายพอให้รู้ว่าเจ้าสิ่งที่เขาถืออยู่มีไว้ กิน
ริมฝีปากบางงับเจลลี่บีนในมืออีกคนอย่างกล้าๆกลัวๆ เขานั่งเงียบซักพักก่อนจะเข้าไปเกาะ "ขนม...เอาขนม..." ตาอเมทิสต์จ้องมองวิคตอร์ด้วยสายตาออดอ้อน ชายหนุ่มยิ้มกว้าง "มากับผมสิ ผมมีขนมอีกเยอะเลยนะ" ยิ้มอีกรอบก่อนจะอุ้มเด็กน้อยออกไปจากราชวังด้วยความสบายอารมณ์
------------------------------------
กว่า จะถึงบ้านเด็กน้อยไร้นามก็หลับไปในอ้อมกอดของชายหนุ่มแล้ว วิคตอร์ยิ้มบางก่อนจะวางเด็กที่ตั้งใจจะเลี้ยงเป็นน้องลงบนเตียงอย่างเบามือ แต่พอเขาถอยออกมา เด็กก็ร้องไห้เหมือนฝันร้ายทำให้เขาต้องเข้าไปกอดใหม่
...ท่า ทางต้องอ่านหนังสือเลี้ยงเด็กบ้าง... ชายหนุ่มคิดระหว่างกอดเด็กชาย เอาไว้เด็กตื่นค่อยพาไปร้านหนังสือแล้วกัน ถือว่าเดินเล่นรอบเมืองด้วย
ระหว่าง คิดอยู่นั้น มือเล็กก็ยื่นมาจับผ้าพันคอของเขา ตาของเด็กน้อยค่อยๆปรือขึ้นช้าๆ "ตื่นแล้วหรอครับ?" เสียงทุ่มนุ่มดังขึ้น มือหนายกขึ้นมาลูบหัวเล็กอย่างแผ่วเบา "ผมจะตั้งชื่อให้เธอนะ" "ชื่อ...?" เสียงเล็กถามอย่างสงสัย "อืม มันคือสิ่งที่เอาไว้เรียกกันน่ะ" อธิบายไปอย่างนั้นแต่ไม่รู้จะเข้าใจรึเปล่า เด็กชายแค่พยักหน้าน้อยๆ "ผมจะให้เธอชื่ออีวาน" เด็กน้อยเอียงคอ "อีวาน?" คนที่พึ่งได้ชื่อใหม่พูดทวน "ครับ แปลว่าเทพผู้เมตตา" วิคตอร์ยิ้ม "จากนี้ผมจะเรียกเธอว่าอีวานนะ" เด็กชายยิ้มกว้างอย่างถูกใจ เขากอดชายหนุ่มแน่น
นี้อาจจะชดใช้บาปของเขาได้ก็ได้นะ
คิด แล้วก็สบายใจ ยังไงเหมือนพี่เขาในชาตินี้จะไม่โกรธแค้นเขาเลยแม้แต่น้อย "เดินเล่นกันไหมครับ?" วิคตอร์ยิ้ม อุ้มเด็กน้อยขึ้นมา "เดินเล่น?" บางทีเขาอาจจะต้องสอนภาษาก่อนก็ได้ "ครับ เดี๋ยวเธอก็รู้เองว่ามันเป็นยังไง"
--------------------------------------
หนังสือ เกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กเกือบสิบเล่มถูกวางบนเคาเตอร์ ทำเอาแคชเชียร์หน้าเหวอนิดๆก่อนจะถาม "ทั้งหมดนี้เลยหรอค่ะ???" "ครับ" ตอบอย่างมั่นใจ ก่อนจะวางเงินปึกใหญ่ไว้ "น่าจะพอนะครับ" หญิงสาวมองอึ้ง เงินที่เขาวางไว้ให้มันมากกว่าค่าหนังสืออีก อีกอย่าง ในสมัยที่ถูกบังคับให้ใช้ตั๋วในการแลกเปลี่ยนซื้อขายกันนั้น มันจะมีใครใช้เงินได้อีก
ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่...
"อะ ผมขอโทษ คงใช้ไม่ได้สินะ" วิคตอร์เก็บเงินแล้ววางตั๋วเท่าจำนวนหนังสือเอาไว้แทน แคชเชียร์รีบเก็บตั๋วนั้นแล้วเอาหนังสือใส่ถุงให้ทันที จริงๆแล้วเธอไม่จำเป็นต้องใส่ถุงด้วยซ้ำ แต่ดูแล้วชายคนนี้น่าจะมียศศักดิ์พอสมควร ไหนจะเด็กตัวเล็กที่เขาอุ้มมาอยู่อีกทำให้เธอเกรงใจเป็นพิเศษ "นี้ค่ะ" หญิงสาวเลื่อนถุงใส่หนังสือให้ ชายหนุ่มโค้งน้อยๆเป็นการขอบคุณก่อนจะเดินถือถุงหนังสือออกไป
หนังสือ ถูกหยิบออกมาเป็นเล่มที่สอง ม้านั่งตัวยาวถูกคนสองคนนั่งกินที่แบบไม่มีใครกล้าว่า ถึงแม้โค้ทยาวของเขาจะถูกนำไปห่มให้เด็กตัวเล็กๆ แต่เขาก็ยังนั่งอ่านหนังสือนิ่งแบบไม่เดือดร้อนกับอากาศหนาวของแผ่นดินนี้ แม้แต่น้อย
"ผมทำอะไรผิด..." เสียงจากร่างเล็กทำเอาเขาหันไปมอง "ทำไมเธอถึงฆ่าผมวิคตอร์...ผมทำอะไรผิด...?" เสียงเล็กดูเลื่อนลอยจนน่ากลัว เขาวางหนังสือในมือลงก่อนจะลุกเดินถอยออกมาช้าๆ "พี่คอนแสตนติน..." "ตอบผมมาสิ ผมทำอะไรผิด?" ร่างบางค่อยๆก้าวเข้ามาหา มันอาจจะไม่น่ากลัวถ้าไม่ติดว่าเท้าของเด็กน้อยลอยขึ้นจากพื้น ชายหนุ่มหันหลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตด้วยความกลัว ใจเต้นระรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ปากก็พูดประโยคเดิมซ้ำๆ "ผมขอโทษ! ผมไม่ได้ตั้งใจ ยกโทษให้ผมด้วย!"
"พี่จ๋า!!!" เสียงแหลมดังขึ้นมาทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งตื่น เหงื่อท่วมตัวทั้งๆที่อากาศก็ไม่ได้ร้อนอะไร "พี่จ๋า ไม่สบาย?" มือเล็กยืนมาแตะหน้าผากชายผู้ตัวใหญ่กว่า "ผมไม่เป็นไร..." วิคตอร์ยิ้มให้ ไม่ว่าจะเมื่อไหร่คนๆนี้ก็อ่อนโยนกับเขาเสมอ ถึงแม้จะจำเขาไม่ได้ก็ตาม "พี่จ๋า กลับบ้าน หนาว" ถึงจะยังพูดไม่เป็นประโยคแต่ก็สื่อสารออกมาให้เข้าใจได้ ผู้เป็นพี่หันไปเก็บหนังสือก่อนจะคลุมโค้ทให้เด็กน้อยแล้วอุ้มขึ้นมา
...ใช่ แค่ฝัน แค่ฝันเท่านั้น...
------------------------------------------
และ แล้วเขาก็เข้าใจว่าทำไมจักรวรรดิ์รัสเซียซึ่งเป็นพี่ของตนยอมทำร้ายคนอื่น เพื่อน้องของตัวเองขนาดนั้น บางที คำที่เขาว่า'ถ้าไม่เป็นจะไม่รู้'อาจจะจริงก็ได้
ตอนนี้เขามีประเทศในอานัติมากมาย บ้านก็กว้างขว้างขึ้น หลายประเทศต่างก็ถูกบังคับให้ย้ายมาอยู่กับเขา
ทั้งหมดนี้เขาทำเพื่่อคนเพียงคนเดียว
เด็กน้อยที่เป็นดั่งพระเจ้าของเขา...
ร่าง บางเดินมาตามทาง มือเรียวยกขึ้นผลักประตูไม้สลักลายบานใหญ่ ภาพที่ปรากฎขึ้นหน้าเขานั้นคือโถ่งหรูหรา พื้นถูกปูด้วยพรมสีแดงเช่นเดียวกับสีของผนังที่มีลายเถาวัลย์สีทองประณีต เท้าเปล่าเปลือยนั้นยังคงเดินจนสุดโถ่งพร้อมด้วยลมที่ถูกพัดเข้ามาพร้อมกัน ธงตราค้อนเคียวปลิวสะบัด หน้าหวานเงยขึ้นจ้องหน้าชายหนุ่มผู้นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่เพียงคน เดียวในที่แห่งนี้ "พี่คิดจะทำอะไรน่ะครับ...?" เสียงนุ่มทว่าตอนนี้แฝงไว้ด้วยความโกรธพูดขึ้นทำลายความเงียบ ทำเอาวิคตอร์ผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นโซเวียตขมวดคิ้ว "เธอหมายถึงอะไรน่ะครับ?" "พี่มีคนมากพออยู่แล้ว จะพาปรัสเซียมาอีกทำไม?" นัยตาสีม่วงอเมทิสต์ที่จ้องมานั้นทำเอาชายผู้ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดเจ็บ ภายในอก "ผมกลัวเธอเหงา..." "หุบปาก!!! พอแล้ว...ผมจะออกไปจากที่นี่..." พูดจบก็หันหลังกลับ ไม่คิดจะกลับไปมองอีก แต่เดินได้เพียงไม่กี่ก้าวร่างบางก็ทรุดลงกองกับพื้น ใบหน้าซีดเซียวจนผู้เป็นพี่พุ่งลงไปรับแทบไม่ทัน
เขารู้ดีว่า น้องของเขาไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็ก แต่พอโตมาไม่เห็นจะแสดงอาการเลยไม่ได้คิดอะไร แต่เขาประมาท...ประมาทเกินไปที่ปล่อยเอาไว้โดยไม่รักษา ถึงจะรู้ว่าการแพทย์จะไม่ช่วยอะไรมากนัก แต่ถ้าประกอบกับการบริหารประเทศรัสเซียซึ่งเป็นศูนย์กลางให้ดีกว่าตอนนี้ เด็กคนนี้ยังไงก็รอด
เพียงแต่เขาไม่ทำ...ซ้ำยังฆ่าคนที่คิดต่างจากเขาไปอีกมากมาย...
วิ คตอร์อุ้มร่างไร้สติกลับไปที่ห้องของเขา เตียงนุ่มอุ่นถูกชายชาวลิทัวเนียจัดไว้อย่างเรียบร้อยดั่งเช่นทุกครั้ง "ผมขอโทษนะครับ" น้องชายเพียงคนเดียวนอนหลับตานิ่ง ผ้าห่มถูกดึงมาห่มให้อย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อุณหภูมิถูกเพิ่มด้วยวิธืทุกวิธีเท่าที่จะคิดออก "ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไรนะ..." มือหนายกขึ้นลูบผมทองสว่าง น้ำตาที่กลั้นไว้ตั้งแต่แรกเริ่มเก็บไม่อยู่ ถ้ามีใครมาเห็นเข้าคงต้องตกใจแน่
ทำไมเขาถึงทำเพื่อน้องขนาดนี้ คำตอบที่ได้มีเพียงแค่ว่า'เพราะเขาเป็นน้องของผม' เพราะยังไงเขาก็ไม่อยากบอกเหตุผลที่แท้จริงออกไป
เหตุผลที่เขาต้องการชดใช้ความผิดในอดีต...
ถึงแม้จะทำดีขนาดไหนเขาก็ยังโดนหลอกหลอนในฝันแทนทุกคืน ยิ่งรวมกับคนที่เขาฆ่าไปด้วยแล้วยิ่งหนักเข้าไปใหญ่
"ทำ ยังไงดีนะ..." พูดออกมาเบาๆอย่างไม่ต้องการให้ใครได้ยิน เรื่องนี้มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ และจะมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะแก้ไขมัน
---------------------------------------------------
เจ็ด สิบสี่ปีผ่านมาด้วยความรวดเร็ว หลายประเทศต่างแยกตัวออกไป ในขณะเดียวกันวิคตอร์ก็สุขภาพแย่ลงเรื่อยๆ ปกติเขาจะพักอยู่ในห้อง มีเพียงวันนี้เท่านั้นที่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องออกมาให้ได้ วันที่ยี่สิบห้าธันวาคม วันเกิดน้องของเขา "สุขสันต์วันเกิดนะครับ ผมคงมีแต่อันนี้ที่จะให้ได้" ชายหนุ่มส่งดาบสีดำสนิทเล่มหนึ่งให้อีวาน ปลอกดาบสลัดลวดลายประณีตสวยงามจนคนได้ยังถือมือสั่น "แต่มันดูมีค่ามากเลยนะ พี่เก็บไว้เถอะ" "มันเป็นของเธอมานานแล้วล่ะครับ" คำพูดของผู้เป็นพี่นั้นยิ่งทำให้อีวานสงสัยขึ้นไปอีก "พี่หมายความว่ายังไง..." วิคตอร์ถอนหายใจก่อนจะพูดความจริงทั้งหมดที่ผ่านมา "เธอคือคอนแสตนติน จักรวรรดิ์เซียหรือก็คือพี่ของผม ผมฆ่าเขา และเขาก็กลับมาเกิดใหม่เป็นเธอ ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้บอกเรื่องนี้ แล้วสิ่งที่ผมทำ...ผมต้องการชดใช้เรื่องที่ผ่านมา..." "พี่ไม่เคยรักผมเลยใช่ไหม...?" เสียงหวานสั่นเครืออย่างห้ามไม่ได้ "รักสิ รักมากด้วย" ร่างหนาดึงคนทีตัวเล็กกว่าเข้าไปกอด เสียงร้องไห้ดังลั่นของคนในอ้อมแขนทำเอาเขาเจ็บภายในใจมากที่สุด
ถ้าเขาหายไปล่ะ...?
ชาย หนุ่มรอจนคนร้องไห้เหนื่อยจนหลับไป เขาอุ้มน้องของตนไปนอนบนเบาะหน้าเตาผิง ดาบยาวถูกวางไว้ไกล้ๆเช่นกัน "ขอโทษจริงๆนะครับ..." มือที่มักจะลูบหัวน้องของตนอย่างอ่อนโยนทุกครั้งเริ่มเลือนหายไป "ผมจะอยู่ข้างๆเธอ ผมสัญญา" ร่างทั้งร่างเลือนหายไปเรื่อยๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา "ขอให้มีความสุขนะ..." เสียงที่เบาบางลอยมากับสายลมพร้อมกับร่างทั่งร่างที่เลือนหายไป ทิ้งไว้เพียงสร้อยผลึกสีแดงใสที่ชายหนุ่มใส่ไว้ตลอดเวลาเป็นของต่างหน้า เพียงเท่านั้น
สหภาพโซเวียตล่มสลายแล้ว...
ข่าว ที่เด็กหนุ่มได้รับรู้ในตอนเช้าทำเอาเขาเข่าอ่อนยืนไม่ขึ้น ในมือกำผลึกแน่นเหมือนเป็นที่พึ่งทางใจ "อ...อะไรนะครับ...?" น้ำตาที่เอ่อล้นออกมาทำเอาคนที่มาแจ้งข่าวอดเห็นใจไปด้วยไม่ได้ "ขอโทษนะอีวาน แต่นี้เป็นเรื่องจริง" ชายชาวอเมริกาพูดออกมาเสียงเศร้า แต่ในแววตาสีฟ้านั้นกับมีแต่ความดีใจที่ปกปิดไว้ไม่อยู่ "ผมเกลียดเธอ ออกไปได้แล้ว!!!" เสียงนุ่มที่บัดนี้เหลือแต่เพียงความรุนแรงตวาดลั่นจนอีกฝ่ายวิ่งออกไปแทบ ไม่ทัน
พี่ผมตายเพราะเธอ...ต้องมีเธอเป็นต้นเหตุแน่ๆ...
ซักวัน...ผมจะยิ่งใหญ่กว่าเธออเมริกา...
ผมจะฆ่าเธอด้วยมือของผมเอง!!!
ความคิดเห็น