ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 1.5 - Soyuz
ความเงียบ... เป็นจุดเริ่มต้นของภัยพิบัติ
ดังเช่นท้องทะเลที่เงียบสงบ ก่อนที่คลื่นยักษ์จะถาโถมเข้ามา
โซยุซเดินไปตามทางสั้นๆจนเจอห้องๆหนึ่งที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นห้องทำงานของเจ้าของคฤหาสคนเก่า
เงียบ...กว่าเมื่อก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามาในห้องอีก...
สำหรับคนที่อยู่กับความวุ่นวาย สงคราม และความขัดแย้ง มาตลอดอย่างเขานั้น การได้สัมผัสกับความเงียบจึงถือเป็นสิ่งแปลกใหม่และเป็นเหมือนลางบอกเหตุ...
ลางบอกเหตุ...ถึงเหตุร้ายที่จะเกิดขึ้น...
เขาเริ่มรู้สึกอยากหันหลังกลับ แต่ถ้าทำแบบนั้น อัลเฟรดคงหัวเราะเยาะเขาแน่
เขาไม่ใช่คนขี้ขลาดขี้กลัว เขารู้ตัวเองดี แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่กลัวทุกสิ่งบนโลกเสียหน่อย
'คนเรามันก็ต้องมีอะไรที่กลัวซักอย่างแหละครับ อย่างผมนี้ กลัวความมืด กลัวการอยู่คนเดียว กลัวที่กว้างๆ ผมยอมรับครับว่ากลัว และจะไม่โกรธคนที่เยาะเย้ยผมด้วย ก็ความจริงเป็นแบบนั้นนี้นา มันก็ช่วยไม่ได้เว้นเสียแต่จะกำจัดความกลัวทิ้งไป แล้วคุณล่ะ กลัวอะไรหรอครับ?'
เสียงของฝาแฝดที่นิสัยไม่ได้เหมือนกันเท่าไหร่ดังขึ้น ตอนนั้นเขานั่งคุยกับอีวานจริงๆจังๆเป็นครั้งแรก เขารู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คนอื่นพูดถึง ออกจะบอบบางและน่าสงสารด้วยซ้ำไป เพียงแต่เขาปกปิดมันไว้เท่านั้น
"ผม...กลัวความเงียบ..." เขาตอบเสียงของอีกฝ่ายในความคิด ตอนนั้นเขาไม่ได้ตอบออกไปเพราะไม่คิดว่าเขาจะกลัวอะไรแบบนี้
'คุณกลัวอะไรก็ไม่ผิดหรอกครับ มันเป็นเรื่องปกติของสิ่งที่มีจิตใจที่จะต้องกลัวอะไรซักอย่างโดยไม่มีเหตุผล ถ้าคุณคิดออก คุณช่วยบอกผมด้วยนะ'
เขายังนึกถึงรอยยิ้มของฝาแฝดคนนั้นได้ รอยยิ้มที่เกิดจากใจ ไม่ใช่รอยยิ้มเสแสร้งเหมือนที่เขาเคยเห็นมา เป็นรอยยิ้มที่สดใสที่สุด เหมือนกับดอกทานตะวัน...
"กลับไปผมบอกแน่ครับ แต่ตอนนี้ผมขอหาของก่อนนะ" เขายิ้ม ถึงคนอื่นจะคิดว่าเขาพูดคนเดียวเขาก็ไม่คิดจะสนใจ ในเมื่อเขาในตอนนี้กำลังทำแบบนั้นอยู่จริงๆ
หรือว่าผมจะกลัวจนบ้าไปแล้ว?
แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงตอนนี้ก็ต้องหากุญแจหรืออาวุธอะไรก่อน อย่างน้อยได้ไม้ขีดไฟกลับไปก็ยังดี ออกจากที่นี้เขาจะได้เผาบ้านบ้าๆนี้ซะ
หลังจากค้นแถวโต๊ะ เขาก็ได้มีดมาเล่มหนึ่ง
ยังคมอยู่เลย...
เขาเก็บมีดไว้ในที่ๆเขาคิดว่าจะไม่โดนมันบาด ก่อนจะหันหาที่ให้เขาค้นต่อ
ตอนนี้...ฝาแฝดจะเป็นยังไงบ้างนะ
เขาพยายามคิด เขารู้ว่าแฝดเขากลัวความมืดมากขนาดไหน ยิ่งกับในที่แบบนี้คงไม่ได้ไปนั่งร้องไห้หลงทางอยู่ที่ส่วนไหนของบ้านหรอกนะ
พอนึกถึง ก็คิดได้ว่ากลับไปช่วยดีกว่า...
เขาหันหลังกลับ หวังว่าคนที่จะไปช่วยจะยังตั้งสติได้แล้วเดินกลับมาทางเดิม
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว ก็ถูกทุบด้วยของแข็งอะไรซักอย่างจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะสลบไป...
ต่อ chapter2
ดังเช่นท้องทะเลที่เงียบสงบ ก่อนที่คลื่นยักษ์จะถาโถมเข้ามา
โซยุซเดินไปตามทางสั้นๆจนเจอห้องๆหนึ่งที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นห้องทำงานของเจ้าของคฤหาสคนเก่า
เงียบ...กว่าเมื่อก่อนหน้าที่เขาจะเข้ามาในห้องอีก...
สำหรับคนที่อยู่กับความวุ่นวาย สงคราม และความขัดแย้ง มาตลอดอย่างเขานั้น การได้สัมผัสกับความเงียบจึงถือเป็นสิ่งแปลกใหม่และเป็นเหมือนลางบอกเหตุ...
ลางบอกเหตุ...ถึงเหตุร้ายที่จะเกิดขึ้น...
เขาเริ่มรู้สึกอยากหันหลังกลับ แต่ถ้าทำแบบนั้น อัลเฟรดคงหัวเราะเยาะเขาแน่
เขาไม่ใช่คนขี้ขลาดขี้กลัว เขารู้ตัวเองดี แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่กลัวทุกสิ่งบนโลกเสียหน่อย
'คนเรามันก็ต้องมีอะไรที่กลัวซักอย่างแหละครับ อย่างผมนี้ กลัวความมืด กลัวการอยู่คนเดียว กลัวที่กว้างๆ ผมยอมรับครับว่ากลัว และจะไม่โกรธคนที่เยาะเย้ยผมด้วย ก็ความจริงเป็นแบบนั้นนี้นา มันก็ช่วยไม่ได้เว้นเสียแต่จะกำจัดความกลัวทิ้งไป แล้วคุณล่ะ กลัวอะไรหรอครับ?'
เสียงของฝาแฝดที่นิสัยไม่ได้เหมือนกันเท่าไหร่ดังขึ้น ตอนนั้นเขานั่งคุยกับอีวานจริงๆจังๆเป็นครั้งแรก เขารู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คนอื่นพูดถึง ออกจะบอบบางและน่าสงสารด้วยซ้ำไป เพียงแต่เขาปกปิดมันไว้เท่านั้น
"ผม...กลัวความเงียบ..." เขาตอบเสียงของอีกฝ่ายในความคิด ตอนนั้นเขาไม่ได้ตอบออกไปเพราะไม่คิดว่าเขาจะกลัวอะไรแบบนี้
'คุณกลัวอะไรก็ไม่ผิดหรอกครับ มันเป็นเรื่องปกติของสิ่งที่มีจิตใจที่จะต้องกลัวอะไรซักอย่างโดยไม่มีเหตุผล ถ้าคุณคิดออก คุณช่วยบอกผมด้วยนะ'
เขายังนึกถึงรอยยิ้มของฝาแฝดคนนั้นได้ รอยยิ้มที่เกิดจากใจ ไม่ใช่รอยยิ้มเสแสร้งเหมือนที่เขาเคยเห็นมา เป็นรอยยิ้มที่สดใสที่สุด เหมือนกับดอกทานตะวัน...
"กลับไปผมบอกแน่ครับ แต่ตอนนี้ผมขอหาของก่อนนะ" เขายิ้ม ถึงคนอื่นจะคิดว่าเขาพูดคนเดียวเขาก็ไม่คิดจะสนใจ ในเมื่อเขาในตอนนี้กำลังทำแบบนั้นอยู่จริงๆ
หรือว่าผมจะกลัวจนบ้าไปแล้ว?
แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงตอนนี้ก็ต้องหากุญแจหรืออาวุธอะไรก่อน อย่างน้อยได้ไม้ขีดไฟกลับไปก็ยังดี ออกจากที่นี้เขาจะได้เผาบ้านบ้าๆนี้ซะ
หลังจากค้นแถวโต๊ะ เขาก็ได้มีดมาเล่มหนึ่ง
ยังคมอยู่เลย...
เขาเก็บมีดไว้ในที่ๆเขาคิดว่าจะไม่โดนมันบาด ก่อนจะหันหาที่ให้เขาค้นต่อ
ตอนนี้...ฝาแฝดจะเป็นยังไงบ้างนะ
เขาพยายามคิด เขารู้ว่าแฝดเขากลัวความมืดมากขนาดไหน ยิ่งกับในที่แบบนี้คงไม่ได้ไปนั่งร้องไห้หลงทางอยู่ที่ส่วนไหนของบ้านหรอกนะ
พอนึกถึง ก็คิดได้ว่ากลับไปช่วยดีกว่า...
เขาหันหลังกลับ หวังว่าคนที่จะไปช่วยจะยังตั้งสติได้แล้วเดินกลับมาทางเดิม
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งตัว ก็ถูกทุบด้วยของแข็งอะไรซักอย่างจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะสลบไป...
ต่อ chapter2
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น