[fic APH] Haunted House / other fic

ลำดับตอนที่ #22 : the person who never forget 1 [sound like a little bird sing]

Character -
rate -

_______________________________________

ฝนตกแล้วหรอ......



ฉันแหงนมองฟ้า เมฆสีดำเทาบดบังแสงอาทิตย์ไปเสียหมด ฝนก็ค่อยๆเทลงมาแล้วด้วย



ดอกลิลลี่นี้...หวังว่านายจะชอบนะ



ฉันค่อยๆวางดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ลงหน้าป้ายหลุมศพ หลุมศพของคนที่ฉันรู้จักดี หลุมศพของคนที่เป็นเพื่อนที่ดีของฉัน

ต่อจากนี้ใครกันที่จะมาตะโกนเรียกชื่อฉันแล้วกระโดดกอด ไม่มี...อีกแล้ว...



....................



"ฟรานซิสคุงๆ" เสียงใสเรียกฉันจากที่ไกลๆ

"ว่าไง? เฮ้!!" อยู่ดีๆคนที่เรียกฉันก็กระโดดกอดซะงั้น ตกใจหมด.... "อย่ากระโจนใส่สิ.... อีวาน"

"ไม่ชอบหรอครับ?" คนสูงกว่าฉันมองมาที่ฉัน ตาสีม่วงใสเริ่มมีน้ำตาคลอ

"ป...เปล่า ไม่ใช่ไม่ชอบ ฉันแค่...เอ่อ...คราวหลังช่วยเบาแรงกว่านี้ด้วยนะ..."

"ฟรานซิสคุงใจดีที่สุดเลย!" เขายิ้ม น้ำตาหายไปในทันใด

ฉันถอนหายใจเบาๆ ใครจะไปรู้ว่าคนตัวใหญ่แบบนี้จะนิสัยเหมือนเด็กเล็กๆได้



ใช่...มันเคยเป็นแบบนั้น.......



........................



"ฟรานซิส" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังจนฉันที่คิดถึงอดีตถึงกับสะดุ้ง

"หะ... นาย..." ฉันมองคนใส่ชุดดำตรงหน้า

"ไม่ใช่อีวาน...เขาตายแล้ว..." แฝดพี่ของผู้ตายค่อยๆวางช่อดอกกุหลาบสีแดงสดลง "ดอกไม้สวยดีนะ"

"อ...อือ..." ฉันมองคู่สนทนา วันนี้เขาดูเงียบกว่าปกติ คงเสียใจไม่น้อยที่น้องของตนเองตายไป

"เขาเป็นอะไรตาย?" แฝดพี่หันมาถาม

"ป่วย...ป่วยตาย..." ฉันตอบเบาๆ พร้อมถอยเสมอถ้าคนๆนี้เกิดลุกขึ้นมาทำร้ายร่างกาย

"งั้นหรอ.......แล้วเธอได้มาดูเขาก่อนที่เขาจะตายไหม?"

ฉันส่ายหัว ตอนนั้นฉันไปช้าเกินไป พอไปถึงหมอก็บอกว่าคนป่วยตายไปแล้ว

แฝดคนพี่หันไปลูบป้ายหลุมศพเบาๆ "ขอโทษนะที่ผมไม่ได้มาดูเธอ เธอคงเหงามากสินะ ผมขอโทษจริงๆ"

ฉันยืนมอง ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

"เด็กคนนี้...ขี้เหงามากนะ" เขาหันมาหาฉัน ฉันได้แต่พยักหน้า ทั้งๆที่รู้...ฉันกลับปล่อยให้เขาตายไปคนเดียว "ฉันขอโทษนะโซยุซ"

"ขอโทษทำไม?" แฝดพี่หันมาถาม "เธอไม่ผิด ต่อให้เธอผิด ผมก็ผิดยิ่งกว่า ที่ปล่อยให้เด็กคนนี้หายไปเงียบๆ สัญญากันไว้แล้วเชียวว่า........."

เขาหยุดพูด ไม่รู้ว่าเสียใจเกินจะพูดออกมาหรืออะไร

ฉันเข้าไปนั่งข้างๆ "หมอบอกฉันว่า ก่อนที่เขาจะตาย เขาฝากสิ่งหนึ่งเอาไว้"

แฝดพี่หันมามองฉัน ฉันหยิบสร้อยไม้กางเขนออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้อีกคน "เขาบอกว่า ถ้าเขาตายไป ให้เอาสร้อยนี้ให้นายด้วย เขาอยากให้มันเป็นเครื่องรางชิ้นสุดท้ายที่เขาจะให้นายได้ เขาอยากให้มันปกป้องนาย แล้วก็..."

"แล้วก็อะไร?"

"เขาฝากมาขอโทษ ขอโทษทุกอย่างที่ทำผิดไว้กับนาย เขาบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงเขา เขาจะรอนาย เขาเชื่อว่านายจะมาหาเขาในวันพรุ่งนี้แน่ๆ แต่เขา..."

"พอได้แล้ว!!!" โซยุซตะโกนดังจนฝูงนกในป่าข้างๆสุสานบินหนี "พอ...ได้แล้ว..."

ฉันมองเขานิ่งๆก่อนจะใส่สร้อยให้เขา "ฉัน...ขอตัว..."

ฉันเดินออกมาจากสุสาน ปล่อยให้อีกคนอยู่คนเดียวตามลำพัง



ก็หวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไร...

....................................................

"นี้........." เสียงอ่อนแรงของคนป่วยหนักบนเตียงทำให้ฉันหันไปมอง

"มีอะไรหรอ?" ฉันหันไปถาม

"ถ้าผมตาย...อย่าร้องไห้ได้ไหมครับ.....?"

มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะไม่ร้องไห้ให้กับคนที่จากไป แม้จะเป็นคนที่ไม่สนิทมากก็ตาม แต่ในตอนนั้นจะตอบว่าไม่ได้ก็ยังไงอยู่

"อ...อือ ได้สิ ฉันสัญญา"

"แล้วก็...."

"หืม?" เขายื่นมือมาจับแขนฉัน มือเขา...เย็นมากทีเดียว...

"ฝากดูแล...พี่ผมด้วยนะ... ผมไม่อยากเห็นพี่ร้องไห้...ผมอยากให้พี่มีความสุข..."

ฉันพยักหน้า ไม่นึกเลยว่านั้นจะเป็นคำขอสุดท้ายที่เขาขอฉันก่อนที่เขาจะตายในอีก3วันให้หลัง



ในขณะที่ฉัน...ไม่ได้ไปอยู่เป็นเพื่อนเขาในวาระสุดท้ายเลย...

............................................