[fic APH] Haunted House / other fic

ลำดับตอนที่ #20 : [คั่น] two way, three heart [100%]

Pairing - france x russia / america x russia
Rate - 15

#ไหนใครบอกอยากอ่าน?
#ท่าจะยาวแหะเรื่องนี้...
_______________________

เสียงฝีเท้าก้าวเร็วแต่มั่นคงดังไปตามเส้นทาง โดยมีจุดหมายอยู่ที่ประตูห้องหนึ่ง
"สวัสดีอีวาน" คนมาใหม่เปิดประตูเข้ามาพร้อมทักคนบนเตียง
"สวัสดีครับฟรานซิสคุง..." เจ้าของห้องตอบตาปรือเพราะพึ่งตื่น
ชายผมสีทองประบ่าเดินเข้าไปหาร่างใหญ่บนเตียง
"ฉันเอามาฝาก" เขาเอาดอกกุหลาบสีแดงสดปักแจกันข้างเตียง
"มันสวยมากเลยล่ะ...ขอบคุณนะครับ" ชายชาวรัสเซียยิ้มให้ จะมีซักกี่คนกันที่จะรู้ว่าเขาชอบดอกไม้ขนาดไหน
"ดีใจนะที่นายชอบ" ฟรานซิสยิ้ม

ประตูถูกเปิด ชายชาวอเมริกาผู้ไม่ได้รับเชิญและไม่ได้อยากจะเชิญเดินเข้ามาในห้อง
"สวัสดีอีวาน เห็นว่านายป่วยนี้?"

แล้วเห็นว่าผมสบายดีตีลังกาแปดตลบหรอครับ...?

"ก็ไม่สบายเท่าไหร่นะครับ" ยิ้ม...ถึงจะทะมึนไปนิดก็เถอะ
"อีวาน ฉันขอออกไปซื้อของหน่อยนะ" ฟรานซิสเหล่อัลเฟรดก่อนจะเกิดออกจากห้องไป
"อะไรของเขาน่ะ..." อีวานมองตามแบบงงๆ
"ช่างเขาเถอะ... น้ำหน่อยไหมอีวาน?" อัลเฟรดหันไปถาม
"เอ่อ...ก็ดีครับ ขอบคุณนะครับ" อีวานยิ้มให้โดยไม่สงใสอะไรในตัวคู่อริเลยแม้แต่น้อย
"ไม่เป็นไรหรอก" อัลเฟรดกระตุกยิ้ม

อัลเฟรดหันไปหยิบแก้วน้ำ เขาค่อยๆรินน้ำอุ่นใส่แก้วก่อนจะหยิบถุงกระดาษเล็กๆในเสื้อโค้ทเขาออกมาก่อนจะค่อยๆฉีกปลายถุงและเทผงสีขาวลงไปในแก้ว คนให้มันละลายและยื่นให้คนป่วย
มีแต่เขาที่รู้ว่ามันคืออะไร มันเป็นยาที่เขาทำมันขึ้นมาเองเพื่อใช้ในโอกาศนี้โดยเฉพาะ

นายต้องเป็นของฉัน อีวาน.......

"เอ้านี้!" อัลเฟรดยื่นแก้วน้ำให้อีวาน
"ขอบคุณนะครับ แต่ทำไมดูมันสีขุ่นๆ..."
"นายเบลอแล้วล่ะอีวาน กินไปเถอะ" อัลเฟรดหัวเราะ
อีวานมองน้ำในแก้วซักพักก่อนจะดื่มมันลงไปจนหมด อัลเฟรดหยิบแก้วในมืออีกคนมาวางไว้บนโต๊ะ
"เป็นไงบ้างอีวาน...?" อัลเฟรดถามเสียงเรียบ
"ผม......." อีวานตัวเริ่มเอน มือข้างขวายันไว้ไม่ให้ตัวเองล้มลงนอน
"ยาใช้ได้ผลสินะ........." อัลเฟรดแสยะยิ้ม
"ยา...? ยาอะไร..."
"นายไม่จำเป็นต้องรู้อีวาน หลับไปเถอะ" อัลเฟรดผลักไหล่อีวานเบาๆ คนถูกผลักลงไปนอนอย่างง่ายดาย

นายต้องเป็นของฉัน...ต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น..........

"ฉันกลับมา... อีวาน!!!" ฟรานซิสที่กลับมาจากซื้อของรีบวางถุงในมือลงแล้วเข้าไปต่อยหน้าอัลเฟรดที่กำลังอุ้มเจ้าของชื่อที่เขาตะโกนอยู่
"กลับมาถูกเวลาจริง..." อัลเฟรดบ่นก่อนจะหลบหมัดที่พุ่งเข้ามาหมายจะซัดเขาให้กระเด็น
"นายทำอะไรเขาน่ะหา!!!" ชายชาวฝรั่งเศสตะโกนลั่น อัลเฟรดถอนหายใจเบาๆก่อนจะตอบ "ฉันก็แค่จะเอาของๆฉันคืนแค่นั้น"
ฟรานซิสกำมือแน่น "แล้วนั้น...นายทำอะไรเขากัน?"
"ฉันก็แค่วางยา" อัลเฟรดยิ้ม "ให้เขาหลับ เขาจะปลอดภัยถ้านายไม่โจมตีฉัน แต่ถ้าไม่..." อัลเฟรดวางอีวานไว้บนเก้าอี้ก่อนจะหยิบมีดมาจี้คอคนหลับ "นายจะไม่ได้เจอเขาอีก ตลอดกาล"
"แกมันเลวอัลเฟรด!!! เลวมาก!!!" ฟรานซิสยืนด่า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ในเมื่อชีวิตอีกคนอยู่ในมืออีกฝ่าย
"อ๋อใช่ ฉันมันเลว แล้วนายล่ะฟรานซิส? คนที่เคยทำให้หมอนี้เกือบตายก็คือนายไม่ใช่รึไง?" ฟรานซิสยืนนิ่ง พยายามปฏิเสธคำพูดอีกฝ่ายแต่เขาก็ทำไม่ได้ในเมื่อในอดีตเขาทำแบบนั้นจริงๆ
"นายคงจำไม่ได้สินะ งั้นฉันจะเล่าให้ฟัง ในสมัยนโปเลียน..."
"ไม่ หยุด! อย่าเล่านะ!!!"
"นายบุกมอสโควแล้ว..."
"หยุดนะ!"
"นายทำให้อีวานต้องเผาเมืองหลวงของตัวเอง ต้องเผาหัวใจตัวเอง นายคิดว่ามันจะทรมานขนาดไหนกัน?"
ฟรานซิสทรุดลงกับพื้น เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่ได้ทำ ในเมื่อตอนนั้นเขาลงมือบุกไปด้วยตัวเอง ไล่ตามจับด้วยตัวเอง "ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ..."
"นายตั้งใจฟรานซิส...นายทำร้ายเขา...นายทำให้เขาบาดเจ็บ..." อัลเฟรดแสยะยิ้ม "นายเถียงฉันไม่ได้หรอก"
"ไม่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
"นายทำมันไปแล้วฟรานซิส นายทำให้เขาเจ็บปวดเพราะนาย"
"พอได้แล้ว!!!"
ฟรานซิสตะโกนทั้งน้ำตา ใช่ ตอนนั้นเขาตั้งใจเพราะเขายังไม่รู้จักเด็กคนนี้ดี
"อะไรกัน...นายยอมรับแล้วสินะ? ฉันก็สบายฉันหน่อย" อัลเฟรดเก็บมีดแล้วอุ้มอีวานขึ้น "ตัดใจเถอะน่า...เขาไม่ใช่ของนายหรอก"
"ก็ไม่แน่นะ" ฟรานซิสยิ้ม เขาวิ่งไปขัดขาอัลเฟรดและรับอีวานไว้
"แก!!!" ปากกระบอกปืนจ่อหัวอัลเฟรดไว้ทำให้เขาไม่กล้าขยับ "ก็ได้...นายชนะฟรานซิส..."
ฟรานซิสยิ้มก่อนจะเก็บปืน "กลับไปอัลเฟรด ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจฆ่านาย" เขาหันมองอัลเฟรดด้วยสายตาอาฆาตแล้วค่อยๆวางคนหลับไว้บนเตียงเหมือนเดิม
"แล้วเราจะเห็นดีกันฟรานซิส..." อัลเฟรดเดินออกจากห้องแต่โดยดี ฟรานซิสถอนหายใจเบาๆ "นึกว่าจะไม่รอดแล้วซะอีก" เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างเตียง "เจ้าบ้าแฮมเบอร์เกอร์นั้นเป็นตัวปัญหาจริงๆ........"

...........................

"นี้ๆ ฟรานซิสคุง" เสียงใสเรียกชายหนุ่มที่เผลอหลับไป
"มีอะไรหรออีวาน?" เขาถาม
"กอดผมหน่อย" อีวานอ้าแขน ฟรานซิสเดินเข้าไปกอดเบาๆ "ดีจังที่นายไม่เป็นไร แล้วก็นะ...."

"ขอโทษเรื่องในอดีตนะอีวาน"