ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 1.5 - Alfred
ที่แคบ... อาจทำให้อากาศและพื้นที่ของที่ๆจะไปลดลง
และอาจทำให้สติของคนที่ผ่านทางลดลงด้วย
"ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี้ย!!!" อัลเฟรดตะโกน นอกจากผีแล้ว สิ่งที่เขากลัวรองลงมาก็คือที่แคบนี้แหละ
ทั้งๆที่กลัวผีจะแย่ แต่ก็ยังกระโดดมาบ้านผีสิงอีก...
"โอ๊ย รีบคลานรีบหาที่ออกดีกว่า!" เขาคลานต่อไปในอุโมงเล็กๆ ในใจคิดว่า ถ้าต้องมาเจอตัวอะไรที่นี้ เขาคงไม่มีที่หนีแน่ๆ
ทำไมไม่เลือกทางอื่นนะฉัน
คิดตอนนี้ก็สายไปแล้ว ในเมื่อมาแล้วจะหันหลังกลับก็กระไรอยู่ มีหวัง เจ้าโซเวียตคอมมิวนิสบ้านั้นได้หัวเราะเขาแน่
ยิ่งคิดยิ่งโมโห ยิ่งอยู่ในที่แคบๆแบบนี้ยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก จะลุกขึ้นโวยหัวก็โขกผนักอุโมง ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วก็ทำให้มันสุดๆไปเลยแล้วกัน ถ้าไม่สติแตกตายก่อนน่ะนะ
เวลาแบบนี้ หิวดีจริงๆ
เขาหยุดคลาน ปัดๆมือนิดหน่อยแล้วหยิบแฮมเบอร์เกอร์ขึ้นมากิน ยังไงกองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องนี้ ไม่มีเสบียงก็ตายมันอยู่ตรงนั้นแหละ
แต่ถ้าหยุดกินก็เสียเวลาโดยใช่เหตุ
งั้นเขาก็คงต้องใช้สกิลพิเศษที่ติดตัวมา
กินไปคลานไป!!!
เรื่องแค่นี้เขาสามารถอยู่แล้ว ไม่ใช่ปัญหา
เขาตั้งท่าแล้วคลานต่อ มือข้างซ้ายถือไฟฉาย ปากก็กินแฮมเบอร์เกอร์ เหงื่อก็ตกเพราะความร้อนและอับของสถานที่ที่ตนเองอยู่
อย่าให้ออกไปได้นะ ฮีโร่จะถล่มให้ราบเลย!!!
เขาคิดด้วยความโมโห ไม่รู้ว่าที่แคบนี้มันทำให้เขาปลดปล่อยความโมโหตัวเองไม่ได้หรืออะไร
แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็น...
ลวด???
เขาหยิบลวดขึ้นมาแล้วลองจับดัดดู
แข็งแหะ ท่าทางต้องเอาไปลนไฟถึงจะดัดได้ แล้วมันจะเอาไปทำอะไรได้ล่ะเนี้ย?
คิดแบบนั้นก็ไม่ถูก เพราะขนาดกระจก พี่น้องโด่งหฤหรรษ์ยังเอาไปใช้ประโยชน์ได้เลย แสดงว่ามันต้องทำอะไรได้บ้างแหละ
ว่าแล้วก็เก็บเข้ากระเป๋า สถานการณ์แบบนี้ สำหรับพวกนั้นคงหยิบจับอะไรมาใช้ได้หมดนั้นแหละ
แต่ยังไม่ทันที่จะคลานต่อ มือปริศนามาโปะยาสลบเขา จนเขาค่อยๆหลับไป...
ต่อ chapter2
และอาจทำให้สติของคนที่ผ่านทางลดลงด้วย
"ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี้ย!!!" อัลเฟรดตะโกน นอกจากผีแล้ว สิ่งที่เขากลัวรองลงมาก็คือที่แคบนี้แหละ
ทั้งๆที่กลัวผีจะแย่ แต่ก็ยังกระโดดมาบ้านผีสิงอีก...
"โอ๊ย รีบคลานรีบหาที่ออกดีกว่า!" เขาคลานต่อไปในอุโมงเล็กๆ ในใจคิดว่า ถ้าต้องมาเจอตัวอะไรที่นี้ เขาคงไม่มีที่หนีแน่ๆ
ทำไมไม่เลือกทางอื่นนะฉัน
คิดตอนนี้ก็สายไปแล้ว ในเมื่อมาแล้วจะหันหลังกลับก็กระไรอยู่ มีหวัง เจ้าโซเวียตคอมมิวนิสบ้านั้นได้หัวเราะเขาแน่
ยิ่งคิดยิ่งโมโห ยิ่งอยู่ในที่แคบๆแบบนี้ยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีก จะลุกขึ้นโวยหัวก็โขกผนักอุโมง ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วก็ทำให้มันสุดๆไปเลยแล้วกัน ถ้าไม่สติแตกตายก่อนน่ะนะ
เวลาแบบนี้ หิวดีจริงๆ
เขาหยุดคลาน ปัดๆมือนิดหน่อยแล้วหยิบแฮมเบอร์เกอร์ขึ้นมากิน ยังไงกองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องนี้ ไม่มีเสบียงก็ตายมันอยู่ตรงนั้นแหละ
แต่ถ้าหยุดกินก็เสียเวลาโดยใช่เหตุ
งั้นเขาก็คงต้องใช้สกิลพิเศษที่ติดตัวมา
กินไปคลานไป!!!
เรื่องแค่นี้เขาสามารถอยู่แล้ว ไม่ใช่ปัญหา
เขาตั้งท่าแล้วคลานต่อ มือข้างซ้ายถือไฟฉาย ปากก็กินแฮมเบอร์เกอร์ เหงื่อก็ตกเพราะความร้อนและอับของสถานที่ที่ตนเองอยู่
อย่าให้ออกไปได้นะ ฮีโร่จะถล่มให้ราบเลย!!!
เขาคิดด้วยความโมโห ไม่รู้ว่าที่แคบนี้มันทำให้เขาปลดปล่อยความโมโหตัวเองไม่ได้หรืออะไร
แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็น...
ลวด???
เขาหยิบลวดขึ้นมาแล้วลองจับดัดดู
แข็งแหะ ท่าทางต้องเอาไปลนไฟถึงจะดัดได้ แล้วมันจะเอาไปทำอะไรได้ล่ะเนี้ย?
คิดแบบนั้นก็ไม่ถูก เพราะขนาดกระจก พี่น้องโด่งหฤหรรษ์ยังเอาไปใช้ประโยชน์ได้เลย แสดงว่ามันต้องทำอะไรได้บ้างแหละ
ว่าแล้วก็เก็บเข้ากระเป๋า สถานการณ์แบบนี้ สำหรับพวกนั้นคงหยิบจับอะไรมาใช้ได้หมดนั้นแหละ
แต่ยังไม่ทันที่จะคลานต่อ มือปริศนามาโปะยาสลบเขา จนเขาค่อยๆหลับไป...
ต่อ chapter2
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น