[fic APH] Haunted House / other fic

ลำดับตอนที่ #17 : [คั่น] In my memory - Russia memory

ฟอร์ตอาจแปลกนิดนึง เพราะผมก็อปจากเฟสมา ((วันนี้ว่างเลยนั่งค้นเฟส?))
_________________________________________________________

Character - Chibi Russia + Chibi Ukraine + Chibi Belarus + Mongolia + China
Rate - 13+
_________________________________________________________

ผมเกิดในภูมิประเทศที่หนาวเหน็บ จนแทบจะเรียกได้ว่าไม่มีอะไรเลยนอกจากหิมะและขุนพลฤดูหนาว
แต่จะพูดว่าผมอยู่คนเดียวก็ไม่ถูก เพราะผมยังมีพี่สาวกับน้องสาวอยู่


วันนี้ก็ยังหนาวอย่างที่เคย ผมออกมาเดินเล่นตามปกติของผมเพื่อคลายความหนาวลงบ้าง ถึงจะไม่มากนักแต่ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆล่ะน
ในขณะที่ผมกำลังเดินอยู่นั้น อยู่ดีๆก็มีลูกธนูที่ไหนไม่รู้มาปักอยู่ข้างหน้าผม ผมจำได้ว่า...ผมไม่เคยสร้างศัตรูที่ไหนเอาไว้นะ...
"เจ้าหนู ที่นี้ที่ไหน"
ผู้ชายไว้ผมเปียยาวมองผมด้วยสายตาเหมือนเหยี่ยวจ้องเหยื่อ

ว่าแต่...เดินมาเองไม่รู้หรอครับว่าที่นี้ที่ไหน?

"รัสเซียฮะ..."ผมตอบเสียงสั่น เลิกมองผมด้วยสายตาแบบนั้นเสียทีสิ
อยู่ดีๆเขาก็ดึงลูกธนูออกมาแล้วเล็งมาที่ผม ผมทำอะไรผิดน่ะ!!!
ผมรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต หวังว่าจะเจอใครซักคนที่ช่วยเหลือผมได้

แล้วผมก็เจอจริงๆด้วย...

"รัสเซียจัง!"พี่ยูเครนเรียกผม ผมรีบกระโดดเข้าไปกอดพี่สาวทันที "รัสเซียจัง ปลอดภัยไหม เจ็บตรงไหนรึเปล่า?"พี่ยูเครนถามเป็นชุด
"พี่ยูเครน เจ้าพวกมองโกลยกทัพมาแล้ว!"เสียงเบลาลุส น้องสาวผมตะโกนขึ้น
"พี่ฮะ มันเกิดอะไรขึ้น?"ผมถามพี่สาวตัวเอง แต่เธอยังไม่ตอบ
"รีบหนีกันก่อนเถอะ"พี่สาวพูดแล้วดึงผมเข้าป่า


ถึงอากาศจะหนาวติดลบขนาดไหน แต่ทัพมองโกลก็ยังไล่ตามมาไม่หยุด
"พี่ฮะ ผมเหนื่อยแล้ว"ผมหอบ
"ทนอีกนิดนะรัสเซียจัง เดี๋ยวพี่จะหาที่ซ่อนให้"พี่ยูเครนพูด ผมพยักหน้าน้อยๆแล้วพยายามวิ่งต่อ

แต่แล้วเบลาลุสก็ล้มลง

"เบลาลุส!"ผมหยุดแล้วหันไปมองน้องสาวที่พยุงตัวเองขึ้น
ผมวิ่งเข้าไปช่วยน้องสาว แต่ทหารมองโกลคนหนึ่งก็มาคว้าน้องไปก่อน
"ปล่อยเบลาลุสนะ!"ผมตะโกนแล้วหยิบกิ่งไม้ใหญ่ๆแถวนั้นเตรียมสู้
"รัสเซียจัง มันอันตรายนะ!"พี่ยูเครนตะโกนอยู่ข้างหลัง
"ผมรู้ แต่ผมทิ้งน้องไว้ไม่ได้ ผมทิ้งครอบครัวผมไม่ได้!"ผมวิ่งเข้าไปหาทหารคนนั้นแล้วอาศัยช่วงที่ทหารนายนั้นเผลอเอากิ่งไม้ฟาดลงไปที่แขนของเขา
เขาโยนเบลาลุสลงมา แต่โชคดีที่พี่ยูเครนวิ่งเข้าไปรับมาได้พอดี
"พี่รีบพาเบลาลุสหนีไปเถอะครับ เดี๋ยวผมถ่วงเวลาไว้เอง"ผมบอกพี่ยูเครน
"พวกเราต้องหนีไปด้วยกัน..."
"ผมคนคนเดียวสู้ไหวน่ะ! พี่น่ะรีบหนีไปเถอะ..."ผมพูดแทรก"เดี๋ยวผมจะรีบตามไป"
พี่ยูเครนมองมาที่ผมทั้งน้ำตา"ต้องตามมาให้ได้นะรัสเซียจัง"

เอาล่ะ...พี่น้องผมหนีไปแล้ว ทีนี้ก็คิดแค่ว่าผมจะสู้กับคนเป็นพันนี้ยังไงดี...

อาวุธของฝั่งนั้นส่วนมากเป็นธนูกับดาบ ส่วนของผมหรอ ก็กิ่งไม้ไง
มีแค่2ทางให้ผมเลือก คือ
1.หนี แต่ปกป้องพี่น้องไม่ได้
2.สู้ แต่ท่าทางจะไม่รอด
เอาไงดี... สู้แล้วกัน อย่างน้อยก็ยังถ่วงเวลาให้พี่ยูเครนกับเบลาลุสหนีไปได้ล่ะ!
ผมวิ่งเข้าไปหาผู้ชายผมเปียที่คิดว่าเป็นคนนำทัพแล้วเอา...กิ่งไม้ที่เชื่อเถอะว่าทำอะไรเขาไม่ได้หรอกฟาดลงไป แต่เขาจับกิ่งไม้ได้แล้วทุ่มผมลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง

โชคดีที่พื้นเป็นหิมะ...ถ้าเป็นหินธรรมดาผมได้สลบไปแล้ว

ผมลุกขึ้น รอบนี้เหลือแค่ตัวกับหัวใจแล้ว
จริงสิ ขุนพลฤดูหนาว!
ผมเรียกขุนพลฤดูหนาวมาช่วยทำให้อากาศเย็นลง เผื่อว่าอีกฝ่ายจะทนไม่ไหวแล้วถอนทัพกลับ แต่ที่ไหนได้...
มันไม่สะเทือนเลยนี้หว่า!!!
ผมถอยหลังไปเรื่อยๆจนติดต้นไม้

ผมตันจริงๆแล้วสิทีนี้...

จะหนีก็ไม่ได้แล้ว เหลืออยู่ทางเดียวคือต้องสู้เท่านั้น!

ผมวิ่งเข้าไปหาผู้ชายคนเดียวกันกับเมื่อกี้แล้วต่อยหน้าเขา
เขาก็จับแขนผมได้อีกนั้นแหละ...
จะช่วยโดนให้ดีใจนิดหน่อยไม่ได้รึไงกัน!
แต่รอบนี้ แทนที่เขาจะทุ่มผมลงหิมะเหมือนเดิม แต่กลับปาใส่ต้นไม้เลย!
หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีก...


ผมตื่นขึ้นมาอีกทีในกระโจมทรงกรวย

แล้ว...มันกระโจมของใครกันล่ะ?

"ตื่นแล้วหรอ?"ผมผวาเมื่อได้ยินเสียงทัก
"คุณเป็นใครกัน! ต้องการอะไรจากผม!"2คำถามที่ผมว่าไม่น่าตอบยากนักสำหรับเขา
"ฉันมองโกล ที่พวกนายเรียกว่าตาตาร์นั้นแหละ ส่วนสิ่งที่ฉันต้องการรึ ก็แกไงรัสเซีย"เขามองมาที่ผมด้วยสายตาแบบเหยี่ยวอีกแล้ว
ผมพยายามลุกขึ้นวิ่งหนีออกไป แต่...

โซ่นี้มันมาล่ามขาผมตั้งแต่เมื่อไหร่!

อะไรเนี้ย ผมไม่ใช่ทาสนะ มาล่ามกันทำไม!

"อยู่นิ่งๆ..."เขาพูดเสียงเรียบ แต่ก็ทำผมสั่นด้วยความกลัวได้
ผมนั่งอยู่กับที่ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ และยิ่งอยากกลั้นใจตายเมื่อเข้าเดินเข้ามาไกล้ๆ

"หยุดเลยลื้อน่ะ!"ผู้ชายอีกคนโผล่พรวดเข้ามา
"อะไรกัน..."เขามองผู้มาใหม่นิ่งๆ
"ไปจับเด็กนั้นมาทำไม!"ผู้มาใหม่ตะโกนใส่หน้าคุณมองโกล
"แค่ล่าอาณานิคม..."
"มันจะเกินไปแล้วนะ กะจะครองโลกเลยรึไง! แล้วก็ทำแบบนั้นกับเด็กได้ยังไงน่ะหา! ปล่อยเด็กคนนั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ!"เป็นชุด...
คุณมองโกลถอนหายใจแล้วปล่อยให้ขาผมเป็นอิสระ
"แกน่ะ รัสเซียใช่ไหม?"จับผมมาแล้วจะถามผมทำไมล่ะครับ...
ผมพยักหน้า
"ต่อไปนี้ฉันคือผู้ปกครองของแก แกต้องตามฉันไปทุกที่เข้าใจไหม?"กรรม...ทุกที่เลยหรอ...
แต่ผมก็ทำได้แค่ พยักหน้าต่อไป


ตั้งแต่วันนั้น คุณมองโกลก็ลาก(?)ผมไปกับเขาทุกที่ และที่ผมจำได้ไม่มีวันลืมลงคือสงครามกับญี่ปุ่น
ถึงจะมีแต่คนบอกว่าคุณมองโกลโหดร้าย แต่ผมก็ไม่ได้คิดแบบนั้น เขายังอุ้มผมขึ้นเรืออยู่เลย ถ้า...ลืมเรื่องสมัยก่อนๆไปน่ะนะ
"ฉันจะไปตีญี่ปุ่น ตอนนั้นแกก็หลบๆไว้นะ"เขาบอกผม ผมก็ยังคงแค่ พยักหน้าเหมือนเดิม
"เห็นญี่ปุ่นแล้วครับ!"ทหารนายหนึ่งตะโกนขึ้นมาจากดาดฟ้าเรือ
"เตรียมบุกได้!"เขาสั่งแล้ววางผมลง แต่ก็ยังโอบผมไว้อยู่ดี


"มากันแล้วสินะครับ..."เด็กผู้ชายผมสีนิลมองลงมาอย่างเฉยชา
"จะเอายังไงดีครับ"คนสนิทของเขาถาม
แต่เด็กชายคนนั้นไม่ตอบ กลับเงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วพูดออกมาเบาๆ
"เทพเจ้า...ช่วยปกป้องบ้านของผมจากพวกจิ้งจอกเก้าหางด้วย..."


อยู่ดีๆ ท้องฟ้าที่สดใสก็มีเมฆสีคำมาปกคลุมทั่วฟ้า และสิ่งที่ตามมานั้นคือ...พายุ
"คุณมองโกล มีพายุลูกใหญ่พัดมาทางเราครับ!"เสียงใครไม่รู้ตะโกนขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวายของคนในที่นั้น
"รีบหันเรือกลับเร็ว!"เขาตะโกนแล้วพาผมไปหลบในเรือทุกอย่างวุ่นวายไปหมด พายุก็เข้ามาไกล้เรื่อยๆ จนในที่สุด สิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น

พายุได้ซัดเรือจมลง

ทุกคนตายกันเกือบหมด

ผมก็ควรจะเป็นอย่างนั้นด้วย...


ผมจมลงไปในน้ำลึกลงไปเรื่อยๆ สติค่อยๆหายไป
ผมกำลังจะตาย ผมรู้แค่นั้น ถ้าไม่ติดว่ามีใครบางคนกระโดดลงมาช่วยผมน่ะนะ
คุณมองโกลค่อยๆโอบผมแล้วว่ายขึ้นไปบนผิวน้ำ


"รัสน้อย เป็นอะไรไหม"เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยิน
ผมก็อยากตอบนะ แต่ผมไม่มีแรงแม้แต่จะหายใจด้วยซ้ำ
"ทนหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะพาขึ้นฝั่ง"เขาว่ายไปเกาะเรือของทัพหลังที่มาเจอเข้าพอดี
ผมแอบได้ยินเขาพูดกันนิดหน่อย
"ทำไมคุณต้องช่วยเด็กนั้นด้วยล่ะครับ"ทหารนายหนึ่งถาม
"ฉันเป็นผู้ปกครองเขา ต่อให้ตายก็ต้องช่วยเขาให้ได้"
อ่า...ดีใจจังที่คุณพูดแบบนั้น... แล้วผมก็หลับไป


หลังจากนั้นผมก็อยู่กับคุณมองโกลแบบไม่ห่าง พูดให้ถูก ผมแทบเกาะเขาเลยล่ะ
"นี้ๆ คุณมองโกล"ผมเรียกเขาเสียงใส
"หืม?"เขามองมาที่ผม ถึงเสียงจะยังนิ่งๆอยู่แต่ผมก็รู้สึกว่าสายตาที่มองมาดูใจดีขึ้นมากเลยล่ะ
"ผมเรียกคุณว่าพ่อได้ไหม"เขานิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะลูบหัวผม
โอเค ไม่ต้องตอบผมก็เดาว่าตกลง ผมยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข


และอาจจะเป็นแบบนั้นต่อไปถ้าวันหนึ่งผมไม่ทำอะไรแปลกๆลงไป


"รัสเซีย..."เขามองมาที่ผมอย่างเจ็บปวด
"เลือดคุณ...สาดไปทั่วเลยนะครับ"ผมพูดเสียงนิ่ง
"ทำไม..."เขายังไม่ทันพูดจบ ผมก็เตะเขาซ้ำ
"ผมไม่ใช่ลูกคุณอีกต่อไปแล้ว ต่อจากนี้ไปผมจะเป็นอิสระ...จากคุณ"
ผมมองเขาในสภาพเลือดทั่วตัวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังเดินจากไป...


"คุณจีนนนนนนนนนนน!!!"
"อะไรของลื้อเนี้ยอารัสเซียยยยยยยยย!!"
ผมกระโดดเข้าไปหาคุณจีน
"มารวมเป็นหนึ่งเดียวกับผมเถอะ โคล่โคล่โคล่..."
"ไม่มีทางงงงงงงงงงงง!!!!"
ผมไล่ตามจับคุณจีนที่ไม่รู้ทำไมวิ่งเร็วนัก จนสายตาของผมไปเจอเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนดูจากข้างเสา
ผู้ชายคนหนึ่ง...คนที่ผมคุ้นหน้านัก...
ผมรู้สึกตะหงิดๆเลยเดินเข้าไปทัก
"สวัสดีครับ ผมรัสเซีย ยินดีที่ได้รู้จัก"ผมยิ้ม
"โตขึ้นเยอะเลยนะ..."เขาพูดเบาๆ แต่ผมได้ยินแหละ
"อะไรนะครับ?"
"หืม? จำไม่ได้สินะ... ฉันมองโกลเลีย ยินดีที่ได้รู้จัก"