[fic APH] Haunted House / other fic

ลำดับตอนที่ #16 : [คั่นอีกนั้นแหละ] Kagerou Project - Toumei Answer

Pairing - Alfred x Ivan
Rate - 13+ (สำหรับการโดดตึดตาย) ใสๆ แล้วเดี๋ยวก็ดราม่ามีคนตายตามสไตร์ผมแหละ << คลุมดำสปอยตอนจบนะครับ
ปล.มันไม่เป๊ะตามเนื้อเพลงหรอกนะครับ...
ปล2.อัลฟ์ อัลฟ์หล่อขึ้น!!! อัลฟ์ไม่เกรียน!!!
____________________________________________________

"วันนี้ครูจะแจกผลสอบวิชาคณิตล่ะนะ" ครูหัวโล้นประจำห้องก็ยังพูดได้น่าเบื่อเหมือนเดิม

ถึงคนอื่นจะตื่นเต้นก็เถอะ แต่ผลสอบก็ผลสอบ รู้ไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นมา

"คะแนนสูงสุด อัลเฟรด 100คะแนนเต็ม!" ต้องลุกสินะ...

ฉันลุกขึ้น ทุกคนปรบมือให้ฉัน มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนฉันเด็กๆแล้ว

"คะแนนต่ำสุด... เธออีกแล้วนะอีวาน" ครูพูดแบบเซ็งๆ นี้ก็เป็นมานานแล้วเหมือนกัน

"อ่า...ฮะๆๆ แล้วผ่านไหมครับ?" อีวาน เด็กที่นั่งโต๊ะติดหน้าต่างข้างๆฉันถามอาจารย์

"คาบเส้น รอดไปนะ" เหมือนได้ยินเสียงอีวานถอนหายใจเบาๆด้วย สงใสโล่งใจละมั้ง



กริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น ทุกคนในห้องคงวิ่งออกไปหมดแล้วล่ะมั้ง



น่าเบื่อ...ทุกวันมันช่างน่าเบื่อ...



ฉันฟุบลงกับโต๊ะ แต่ยังไม่ทันจะได้หลับก็มีคนทักเสียก่อน

"อัลเฟรดคุง ใช่ไหม?" อีวานงั้นรึ?

"มีธุระอะไร?" ฉันถาม ดันมาขัดเวลานอนกันได้นะ

อีวานทำหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรซักอย่าง เขาเป็นคนประหลาดพิกลนะ

"ไม่มีอะไรฉันนอนต่อล่ะนะ"

"ด...เดี๋ยวสิ!!!" ตะโกนซะดังเลย... ยืนห่างกันไม่ถึงหนึ่งเมตรเลยนะ

"มีอะไร?" อะไรของเขากันล่ะเนี้ย?

"ผม...อยากเป็นเพื่อนกับคุณ..." เขาพูดเบาๆ เป็นเพื่อนกับฉันเนี้ยนะ?

"ก็น่าสนุกดี" พูดจบก็ฟุบต่อ

"อ่า...ยังไม่กลับบ้านหรอครับ?" ก็ยังไม่กลับน่ะสิถามได้

"ถ้าฉันจะกลับฉันก็เดินกลับเองแหละ"



"งั้นผมขออยู่เป็นเพื่อนนะ"



หะ? อยู่เป็นเพื่อน

"ฉันอยู่คนเดียวได้" ฉันเหล่เขานิดๆ เผื่อเขาจะกลัวแล้วกลับไป แต่ที่ไหนได้...

"ก็ผมกลัวคุณเหงานี้นา แล้วผมก็กลับเย็นได้ด้วย" พูดไปยิ้มไป ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอคนแบบนี้จริงๆนะ

"งั้นฉันกลับล่ะ" ฉันลุกขึ้น หยิบกระเป๋า แล้วเดินออกไป

"รอผมด้วยสิ!!!" อีวานรีบวิ่งตามฉันมา

เป็นคนแปลกจริงๆนั้นแหละ...





"ฟ้าเริ่มมืดแล้วแหะ..." อีวานพูดเบาๆ

ก็ เริ่มมืดแล้วจริงๆนั้นแหละนะ

"บ้านผมไปทางนี้ ถ้ายังไง พรุ่งนี้เจอกันนะครับ" เขาชี้ไปที่ซอยมืดๆซอยหนึ่งก่อนจะโบกมือแล้ววิ่งหายไป

พรุ่งนี้เจอกัน...งั้นหรอ...?

--------------------------------------------

นี้ก็หกเดือนแล้วที่ฉันกับอีวานเป็นเพื่อนกัน

เขาดูร่าเริงมาก แถมยังยิ้มตลอดเวลาอีกต่างหาก แล้วก็ชอบลากฉันขึ้นไปดาดฟ้าด้วย

"นายทำอะไรอยู่นะ เดี๋ยวก็จะสอบแล้วนะ" ฉันชะเง้อมองอีวานที่จับกระดาษพับไปพับมา

"อืม...นี้ไงครับ" เขาชูนกกระดาษขึ้นมาให้ฉันดู

"ก็สวยดี เข้าห้องสอบได้แล้ว" ฉันลากอีวานเข้าห้องสอบ

ขืนเข้าช้า หมอนี้ได้ถูกอาจารย์หักคะแนนอีกแน่ๆ

--------------------------------------------

"ครูจะแจกผลสอบ อาจมีเรื่องให้แปลกใจกันหน่อยนะ" ครูพูด เรื่องให้แปลกใจงั้นหรอ?

"คะแนนสูงสุด อัลเฟรด 100คะแนนเต็ม" ฉันลุกขึ้น ทุกคนก็ปรบมือให้ฉันเหมือนทุกที

"ที่สอง คะแนน87 ...เธอทำได้ไงน่ะอีวาน?" ครูมองเพื่อนคนเดียวของฉันแบบอึ้งๆ

ถึงมือฉัน ถ้าคะแนนต่ำได้โดนซัดแหง

"อัลเฟรดคุงเขาติวให้น่ะครับ" อีวานก็ยังยิ้มเหมือนเดิม

ฉันนั่งฟุบไปจนหมดคาบเรียน



"อัลเฟรดคุง อัลเฟรดคุง" อีวานเขย่าตัวฉันเบาๆ "เย็นแล้วนะครับอัลเฟรดคุง"

ฉันลืมตามอง เขาก็ยังคงยิ้มให้ฉันเหมือนเดิม

"อัลเฟรดคุงนี้เก่งจังเลยนะ... ได้คะแนนเต็มตลอดเลย..."

ฉันตบโต๊ะแล้วลุกขึ้น ดูท่าเขาจะตกใจไม่น้อยที่ฉันทำแบบนั้น

"ถึงจะเก่ง แต่ถ้าไม่มีใครมองฉัน มันก็ไร้ค่าอยู่ดี!!!" ฉันฉีกผลสอบก่อนจะวิ่งออกไป



นายไม่เข้าใจหรอกอีวาน นายไม่เข้าใจ...

----------------------------------------

ปิดเทอม...แล้วสินะ

ทำไมฉันรู้สึกว่าชีวิตมันว่างๆโล่งๆยังไงไม่รู้

ถ้าฉันไปหาเขา เขาจะอยู่ไหมนะ...



ฉันลุกขึ้นจากเตียง หวีผมให้เรียบร้อยแล้วเดินออกจากบ้าน

อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าบ้านเขาอยู่ไหน แค่เรื่องข้อมูล ฉันหามาหมดแล้วล่ะ

แต่มันมีข่าวที่ว่าบ้านอีวานเขาชอบใช้ความรุนแรงน่ะสิ จนเจ้าตัวทนไม่ได้หนีออกมาอยู่คนเดียว แต่ก็ยังโดนตามราวีอยู่ดี

หวังว่าจะไม่ใช่ความจริงนะ



ฉันเดินมาจนถึงสวนสาธารณะ อยู่ดีๆฉันก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้มาจากใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง

"อีวาน...?" ฉันเห็น...อีวานนั่งร้องไห้ ในสภาพถูกทำร้ายจนบาดเจ็บ ทนเดินมาถึงนี้ถือว่าเก่งแล้วล่ะ

"อย่าเข้าไกล้ผมนะ!!!" เขาตะโกน จิตหลอนอยู่?

"เฮ้! อีวาน นี้ฉันเอง อัลเฟรดไง!" ฉันแตะตัวเขาเบาๆ เขาสะดุ้งนิดๆก่อนจะหันมองฉัน

"อัลเฟรดคุง? ทำไมมาอยู่ที่นี้ล่ะ?" เขาถามฉันแบบงงๆ ความจริงฉันควรจะเป็นคนถามนายมากกว่านะ

"ฉันเบื่อเลยออกมาเดินเล่น แล้วมาเจอนายนี้แหละ" จริงๆฉันออกมาหานายนั้นแหละ...

"งั้นหรอครับ..."

"นายบาดเจ็บ" ฉันมองแผลหลายแผลบนตัวเขา "ไปโรงพยาบาลไหม?"

"ไม่ล่ะครับ ผมไม่เป็นไร" เขาส่ายหัวแล้วยิ้ม สภาพแบบนี้ยังยิ้มได้อีกนะนายน่ะ

"แต่นาย..." ฉันพูดยังไม่ทันจบก็ถูกขัดขึ้นก่อน

"ไม่เป็นไรจริงๆครับ แค่ตกต้นไม้น่ะ" มันน่าเชื่อมากเลยเนอะ...

"เอาล่ะ ผมกลับบ้านดีกว่า" เขายิ้มให้ฉันแล้วลุกขึ้นยืน แต่ไม่รู้ฉันคิดไปเองรึเปล่าว่ารอยยิ้มนั้นมันเศร้าๆพิกล

"เจอกันเปิดเทอมนะ" ฉันโบกมือ

เขาทำท่าอึกอัก รอยยิ้มหายไป แต่ซักพักเขาก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม

"อือ!"

---------------------------------------------------

วันนี้ก็เปิดเทอมแล้ว แต่ที่นั่งข้างๆฉันกลับว่างเปล่า

หรือวันนี้เขาป่วยเลยมาไม่ได้? ต้องเป็นแบบนั้นสิ

อยู่ดีๆ ฉันก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังเข้ามา

เจ้าพวกนั้น ถือแจกันดอกไม้ทำไมน่ะ?

แต่ฉันก็ไม่คิดจะถาม ได้แต่มองดู

พวกเขาวางแจกันดอกไม้ไว้บนโต๊ะข้างๆฉันพร้อมยืนไว้อาลัย



อย่าบอกนะว่า...!!!



ฉันวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้า

จำได้ว่า หลายเดือนที่ผ่านมา เขาชอบพาฉันขึ้นมาหลบคนที่นี้มาก เขาอาจจะอยู่ตรงนี้ก็ได้!

"อีวาน!!!" ฉันตะโกน แต่ก็ไม่เจอใคร นอกจากนกกระดาษสองตัวกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกหินทับไว้

ฉันรีบเข้าไปดูทันที



"ผลสอบของเขากับ... ผลสอบที่ฉันฉีกไปนี้?" ฉันดูนกกระดาษสองตัว ไม่บอกก็รู้เลยว่าใครพับ

แล้วกระดาษนั้น...

"จดหมาย...ลาตาย..." ฉันแทบจะร้องไห้ออกมาตรงนั้น

ชีวิตฉันไม่เหลือใครแล้ว แม้แต่เพื่อนคนเดียวของฉันก็จากฉันไปแล้ว!



แล้วฉัน...จะอยู่ไปเพื่ออะไร...



ฉันปีนข้ามรั้วที่กั้นไว้



"รอรับฉันด้วยนะ...อีวาน...เพื่อนคนเดียวของฉัน..."



'เข้ามาเถอะครับ' เหมือนฉันได้ยินเสียงที่ดังมากับสายลม 'เข้ามาเถอะ มีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะ'

"ทำไมล่ะ ตอนนี้เหลือฉันคนเดียวแล้วนะ" ฉันต้องเพี้ยนจนพูดคนเดียวอยู่แน่ๆ

ไม่มีเสียงตอบกลับมา...

"อัลเฟรด!!!" เพื่อนในให้วิ่งเข้ามาช่วยฉันกลับไปยังอีกฝั่งของรั้ว

"พวกเราเป็นห่วงนะ" เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น

'ก็รอบตัวคุณยังมีเพื่อนอีกตั้งหลายคนนี้นา'

ฉันได้ยินเสียงเขาอีกแล้ว

ฉันมองไปทางประตู เหมือนฉันเห็นอีวานหันมายิ้มให้ก่อนจะหายไป



...รอบตัวฉันยังมีอีกเพื่อนอีกหลายคนงั้นหรอ...

----------------------------------------------------------------

"ฮ่าๆๆ นายตามจับฉันไม่ได้หรอกอาเธอร์!!!" ฉันวิ่งหลบสโคมมหาประลัยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพกมาได้ยังไง

"เจ้าบ้า!!!เจ้าบ้าอัลเฟรด!!!กลับมาให้ฉันยัดสโคนใส่ปากนายซะดีๆ!!!" ชายผู้มีคิ้วอันแสนจะเป็นเอกลักษณ์วิ่งไล่อีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ฮ่าๆๆ" เขาวิ่งเข้าซอย ลัดเลาะจนอีกฝ่ายตามไม่ทัน พอรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในสุสานแห่งหนึ่งซะแล้ว

"อะไรกันเนี้ย..." เขาเดินดูรอบๆสุสานก่อนจะไปสะดุดกับป้ายอันหนึง

อีวาน...

เพื่อนคนเดียวของฉันตอนนั้น?

"เฮ้! มาอยู่นี้เองหรอนาย" ฉันเดินเข้าไปดูไกล้ๆ "ฉันหานายตั้งนานเลยนะ"

ไร้เสียงใดๆจะตอบกลับหรือดังขึ้น

ถ้ามันมีสิแปลก...

"จริงสิ ฉันหนีลุงคิ้วหนาอยู่นี้นา เดี๋ยวเอาไว้ว่างๆฉันจะมาเยี่ยมนะ"

ฉันหันไปโบกมือก่อนจะวิ่งหนีลุงคิ้วหนาที่คงหลงทางอยู่แถวๆนี้แหละ แต่อาจจะเปลี่ยนจากหนีเป็นพากลับมากกว่า




'เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ...อัลเฟรด'

---------------------------------------------------------------

ก็ดราม่าอีกนั้นแหละ (คู่สงครามเย็นเหมือนเดิม ถนัดแต่งคู่นี้จริงๆนะ)
เดี๋ยวมาต่อเพลง Imagination Forest คู่คุณพี่ x คะน้า

แถมรูปเพลง Toumei Answer (รูปมันสวยจริงๆนะ)

ที่มารูป >> http://www.zerochan.net/Toumei+Answer