[fic APH] Haunted House / other fic

ลำดับตอนที่ #14 : [ฟิคคั่น(?)] Black Cat [One shot]

Character - Alfred / Ivan / Soyuz / Elizabeta / Gilbert / Toris
( Feliciano / Ludwig / Kiku / Francis / Wang / เอกราช / Matthew )
Rate - ใสๆ...แล้วเดี๋ยวมันจะมืดมนปนดราม่ามีคนตายตามแบบฉบับผมแต่งนั้นแหละ(?)

___________________________________________________________

ประตูบ้านถูกคนเคาะแต่เช้า และฉันคงคิดว่าเป็นหนังสือพิมพ์หรือไม่ก็ส่งของแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงคนข้างนอกตะโกนเรียก
"คุณอัลเฟรด อยู่ไหมค่ะ!!!" เฮ้...ฉันคงไม่ได้ไปติดหนี้ใครไว้ใช่ไหม...
"มีอะไรหรอครับ?" ฉันออกไปเปิดประตูบ้าน เจอผู้หญิงอายุน่าจะสามสิบกว่าๆพาเด็กแฝดสองคนมาด้วย คนหนึ่งยืนข้างๆแม่เขา อีกคนหลบข้างหลังแม่ ท่าทางจะเป็นเด็กขี้อาย
"คือ ฉันจะไปต่างจังหวัดซักพักน่ะค่ะ เลยอยากให้คุณช่วยดูแลเด็กสองคนนี้หน่อย" เอาเด็กมาให้คนข้างบ้านอายุสิบเก้าดูแลเนี้ยนะป้า?
ถามว่าดูแลได้ไหมก็ดูแลได้นะ แต่จะไว้ใจกันเกินไปหน่อยไหมเนี้ย
ยังไงก็ลองคุยกับเด็กก่อนแล้วกัน
"พี่ชื่ออัลเฟรด ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ก...ก็ยิ้มแล้วนะ แต่ทำไมเด็กยังนิ่งแบบนั้นล่ะ
และแล้วแฝดคนที่หลบอยู่ข้างหลังแม่เขาก็ค่อยๆเดินเข้ามาหา
"ส...สวัสดีฮะ..." ขี้กลัวด้วยมั้งเนี้ย
"สวัสดี หนูชื่ออะไรหรอ?" ลองเอื้อมมืดไปลูบหัวดูเผื่อเขาจะหายเกรงบ้าง แต่พอแตะปุ้บดันสะดุ้งแถมทำท่าเหมือนจะร้องไห้ด้วย!!!
"อย่ามายุ่งกับน้องนะ!!!" แฝดที่สงใสจะเป็นพี่รีบเข้ามาปัดมือฉันออกจากหัวแฝดน้อง
"อย่าเสียมารยาทกับพี่เขาสิลูก ขอโทษนะค่ะ พวกเขาก็เป็นแบบนี้แหละ" แม่เขาหันมาขอโทษ
"นี้ อยู่กับพี่เขาเป็นเด็กดีนะ"
"ไม่เอาๆ ผมจะอยู่กับแม่!!!" แฝดคนน้องเข้าไปกอดแม่เขาใหญ่ ก็ดูน่ารักดีนะ
"แม่ไปทำงานนะลูก เดี๋ยวแม่กลับมา" คนเป็นแม่ลูบหัวเด็กทั้งสอง แต่ก่อนจะไปได้ฝากยาไว้กับฉัน "ของคนน้องน่ะค่ะ เขาไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่"
คนน้อง...คนน้อง... คนที่ขี้กลัวขี้อายสินะ
เอาล่ะ ยังไงก็พาเข้าไปในบ้านก่อน
"ข้างนอกร้อนนะ เข้ามาในบ้านพี่ก่อนสิ"

-----------------------------------------------------------------

หลังจากพาแฝดเข้ามานั่งบนโซฟาแล้ว ฉันก็ยกน้ำออกมาให้ทั้งคู่

นั่งนิ่งเหมือนตุ๊กตาชะมัด...

เฮ้ๆ ทำไมเกรงกันขนาดนั้น ฉันน่ากลัวหรอ? ฉันออกจะเป็นฮีโร่ของเด็กๆและทุกคนนะ!
เอาเถอะ... ยังไงก็ถามชื่อก่อนแล้วกัน
"พี่ชื่ออัลเฟรดนะ พวกหนูชื่ออะไรล่ะ?"
"ผ...ผมชื่ออีวานฮะ..." แฝดคนน้องพูดเสียงสั่นแล้วเขยิบไปไกล้แฝดคนพี่เข้าไปอีก
"ผมโซยุซ" แฝดคนพี่แนะนำตัว ส...สามคำจบ!!!
"ถ้ามีอะไรก็บอกพี่ได้นะ" พูดไปยิ้มไป แต่แฝดคนน้องก็ยังสั่นไม่หาย เดี๋ยวก็ชินล่ะมั้ง

-----------------------------------------------------------------------

นับจากวันนั้น นี้ก็ผ่านมาสองเดือนกว่าแล้ว
อีวานเป็นเด็กร่าเริง ใจดี ชอบเล่นกับลูกสุนัขลูกแมวมาก แต่เสียตรงขี้อายขี้กลัวไปหน่อย แล้วก็อ่อนแอมากๆ เวลาว่างจะมาขอกระดาษกับดินสอไปวาดรูปเล่นเสมอ
ส่วนโซยุซ นิสัยออกไปทางเงียบๆนิ่งๆมากกว่าแต่ก็ไม่ใช่จะหัวเราะไม่เป็น ยิ้มไม่ค่อยบ่อยเท่าคนน้อง คอยปกป้องแฝดน้องตัวเองเวลาคนน้องถูกคนอื่นรังแก
วันนี้พวกเขาก็ออกไปเล่นข้างนอกเหมือนทุกวัน แต่เหมือนจะมีเพื่อนเพิ่มมา แถมเพื่อนที่ว่านั้นยังเป็นตัวแสบของที่นี้อีก
"พอเถอะกิลเบิร์ตคุง ผมเหนื่อยแล้ว" อีวานพูดไปหอบไป เขาเดินไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
"อะไรกัน แค่วิ่งนิดหน่อยเอง มาเล่นกันต่อเถอะ!" กิลเบิร์ตพยายามลากอีวานออกมา และคงลากออกมาได้แล้วถ้าไม่ติดว่ามีคนเข้ามาห้ามซะก่อน
"หยุดเลยนะ!" อลิซาเบธา เด็กผู้หญิงที่ดูไม่เหมือนผู้หญิงเท่าไหร่วิ่งเข้ามาตบเกรียนกิลเบิร์ต "เห็นไหมว่าเขาไม่อยากเล่นกับนายแล้วน่ะหะ!!!"
"เป็นอะไรไหม" โซยุซเข้าไปหาน้องเขาอย่างที่คิด
"ผมไม่เป็นไรฮะ..." พูดไปปาดน้ำตาไป เขาไม่เชื่อกันหรอกนะอีวาน...
"เฮ้!!! ทำอีวานร้องไห้น่ะเห็นไหม รีบขอโทษเข้าสิตาบ้า!!!" อลิซาเบธาดึงกิลเบิร์ตเข้ามา
"แต่หมอนั้นอ่อนแอเองน..." กิลเบิร์ตพูดยังไม่ทันจบก็ถูกสาวห้าวตบเกรียนเข้าอีกรอบ
"ผมไม่เป็นไรหรอกฮะ...ปล่อยเขาไปเถอะอลิซาเบธาคุง" อีวานพยายามยิ้ม ก็ยังไม่น่าเชื่ออยู่ดี
"ไม่ได้หรอก อย่างตานี้เดี๋ยวได้ใจ" อลิซาเบธาพูดแล้วหันไปจ้องกิลเบิร์ตเขม็งจนคนรอบๆยังเสียวสันหลังแทน
"ก...ก็ได้ ขอโทษนะ" ถ้าไม่ขอโทษสงใสได้กระดูกหัก กิลเบิร์ตเลยต้องขอโทษอย่างช่วยไม่ได้
"งั้นผมพาเขาเข้าบ้านก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเล่นด้วยใหม่" พูดจบก็พาน้องตัวเองเข้าบ้าน
"พรุ่งนี้มาเล่นกันอีกน้า!!!!" กิลเบิร์ตตะโกน ถ้ามีอลิซาเบธาอยู่ก็คงออกมาเล่นด้วยอีกอยู่ดีแหละนะ

-----------------------------------------------------------

"อีวาน" ฉันเรียกแฝดคนน้องเบาๆ แต่เขาก็ยังสะดุ้งอยู่ดี
"มีอะไรหรอฮะพี่อัลเฟรด" อีวานหันมามอง
"ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ" ฉันมองอีวานที่นั่งอ่านหนังสือบนชิงช้าที่อยู่ในสวนโดยอาศัยแสงจากตะเกียงเล็กๆที่อยู่แถวๆนั้น
กลางดึกแบบนี้ทำไมออกมาอยู่ที่นี้คนเดียว?

ดูเป็นเด็กแปลกกว่าที่คิดซะแล้วแหะ

"มันเงียบดีน่ะฮะ ผมชอบอยู่แบบนี้แหละ" แล้วก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ

แปลกจริงๆด้วย...

"ขอพี่นั่งด้วยได้ไหม?" เชื่อเถอะ...ยังไงก็ต้องให้นั่งแน่นอน
"ได้สิฮะ" นั้นไง...
ฉันชะเง้อมองหนังสือที่แฝดน้องอ่าน หนังสือประวัติศาสตร์?
"ชอบอ่านหนังสือแบบนี้หรอ?" ฉันลองถามดู
"ฮะ ผมว่ามันสนุกดีนะ"

แล้วก็เงียบ...

ฉันปล่อยให้เขานั่งอ่านหนังสือเงียบๆ เขาคงจะพอใจมากกว่าถ้ามันเป็นแบบนั้น
โซยุซก็เดินเล่นอยู่ข้างนอก นึกว่าเขาจะพาน้องไปด้วยซะอีก สงใสคงรู้อยู่แล้วมั้งว่าน้องเขาชอบแบบนี้มากกว่า

อยู่ดีๆ อีวานก็ลุกขึ้น
"มีอะไรหรอ?" จะเข้าบ้านแล้ว?
"ผมได้ยินเสียงแมว" เสียงแมว? ฉันยังไม่ได้ยินเลย
"เดี๋ยวผมมานะฮะ" แล้วก็วิ่งออกไป
เดี๋ยวเขาก็กลับมามั้ง... แต่ทำไมฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยแหะ...

-------------------------------------------------------------------------------

นั้น...แมวจริงด้วย
ผมเห็นแมวสีดำสนิทนั่งอยู่กลางถนน
และผมคงจะตกใจน้อยกว่านี้ถ้าเกิดว่าไม่มีรถบรรทุกวิ่งเข้ามาเหมือนไม่เห็นแมวตัวนั้น
"ระวัง!!!" ผมวิ่งเข้าไปช่วยแมวตัวนั้น แต่ว่า...

ผมหลบรถไม่ทันซะแล้ว...

เสียงรถบีบแตรยาว แข่งกับอีกเสียงที่ผมได้ยิน
"อีวานนนนนนนนน!!!" เสียงพี่โซยุซแน่ๆ ผมมั่นใจ ผมจำเสียงของคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดได้ดี

พี่ฮะ ผมขอโทษ.........

แล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย........

-------------------------------------------------------------------------------

ฉันเผลอนั่งมองหนังสือที่อีวานวางไว้แล้วก็คิดไปไกล

ไม่สบายใจจริงๆนะ...

เหมือนตอนก่อนที่อาเธอร์จะตายไปเพราะอุบัติเหตุ

หวังว่าจะไม่เป็นอย่างที่คิดหรอกนะ...

ระหว่างกำลังคิด เสียงรถบีบแตรยาวก็ดังขึ้น
ตอนนั้นฉันแทบสิ้นสติเลยทีเดียว
"พี่อัลเฟรด!!!" โซยุซวิ่งเข้ามาหาฉัน
"ม...มีอะไรหรอ?" ไม่ใช่หรอก คงไม่ใช่แบบนั้นหรอก
"อีวานโดนรถชน!!!"

ไม่จริงน่า...

"รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวพี่จะโทรเรียกรถพยาบาล!"
อาเธอร์ เหมือนนายจริงๆนะ ตอนที่นายช่วยแมวดำแล้วถูกรถชนครั้งนั้น
ตอนนั้นฉันช่วยนายไว้ไม่ทัน มันเป็นเพราะฉัน

'ขอร้องล่ะอัลเฟรด...ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก...ไม่ว่าจะกับใคร...นายต้องช่วยเขาไว้ให้ได้นะ...'

ฉันสัญญากับนายแล้ว ว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ฉันจะต้องช่วยเขาให้ได้
ฉันจะไม่ทำผิดซ้ำอีก!!!

-------------------------------------------------------------

"อีวาน... อีวาน" ฉันเขย่าตัวแฝดน้องเบาๆ
เขามีเลือดเต็มตัวไปหมด จนฉันไม่กล้าขยับเขากลัวว่าเขาจะบอบช้ำมากกว่านี้อีก รอให้รถพยาบาลมาขยับเองน่าจะดีกว่า
"พี่...อัลเฟรด?" อีวานพูดขึ้นเบาๆ เขาดูทรมานมาก มากจนฉันนึกถึงอุบัติเหตุครั้งนั้น
"อดทนอีกนิดนะ เดี๋ยวรถพยาบาลก็จะมาแล้ว" ฉันบอกเขา
"พี่อัลเฟรด...สัญญาอะไรกับผมหน่อย...ได้ไหม...?"
สัญญา? หรือว่า...
"ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก...พี่ต้องช่วยเขานะ..."

อาเธอร์!!!

ถ้าเป็นแบบอาเธอร์ เขาต้องตายแน่ๆ

ฉันนิ่งไป หัวสมองคิดถึงเรื่องในอดีต ความผิดของฉันในอดีต
อีวานพยายามเอื้อมมาจับมือฉัน
"ขอร้องล่ะพี่อัลเฟรด...ถ้ามันเกิดเรื่องแบบนี้อีก...ไม่ว่าจะกับใคร...พี่ต้องช่วยเขาไว้ให้ได้นะ..."

'ขอร้องล่ะอัลเฟรด...ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก...ไม่ว่าจะกับใคร...นายต้องช่วยเขาไว้ให้ได้นะ...'
ประโยคสุดท้ายที่อาเธอร์พูดขึ้นก่อนจะจากฉันไปดังก้อนอยู่ในหัว มันเป็นประโยคเดียวกับที่อีวานพูด
ไม่จริงน่า...

"อีวาน ทนหน่อยนะ เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว นายต้องรอดนะ" โซยุซกุมมืออีวานเบาๆ
เหมือนฉัน...ในตอนนั้นเลย

'อาเธอร์ ทนหน่อยนะ เดี๋ยวรถพยาบาลก็มาแล้ว นายต้องรอดนะ'

'อย่าทิ้งฉันไปนะอาเธอร์ อย่าทิ้งฉันไป'

"อย่าทิ้งผมไปนะอีวาน อย่าทิ้งผมไป"
เหมือนฉันในตอนนั้นเลย!!!
อาเธอร์ นี้มันหมายความว่ายังไง
ตอนนั้นนายช่วยแมวแล้วถูกรถชนตาย ตอนนี้อีวานก็กำลังจะเป็นแบบนาย
หมายความว่ายังไง อาเธอร์ มันหมายความว่ายังไง...

"ขอทางหมอหน่อยครับ" หมอกับพยาบาลที่พึ่งมาถึงเข้ามาอุ้มแฝดน้องขึ้นรถพยาบาล
"อีวาน อีวาน!!!" โซยุซพยายามตามไป แต่ฉันกอดเขาไว้ก่อน
อาเธอร์... เขาจะไม่เป็นแบบนายใช่ไหม...?
หมอต้องช่วยเขาทัน ใช่ไหม...?

-----------------------------------------------------------------

ตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว...
นับจากเหตุการณ์ นี้ก็ผ่านมาสองชั่วโมงกว่าแล้ว
ฉันนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินมานานแล้วสินะ...
โซยุซก็เหนื่อยจนหลับไปแล้ว
ถ้ามันเป็นแบบตอนนั้น ฉันจะพูดกับเขายังไงดี

และแล้วหมอก็เดินออกมา
ฉันค่อยๆวางโซยุซลงก่อนจะเดินไปคุยกับหมอ

กลัว...กลัวเขาจะเป็นเหมือนนาย...อาเธอร์...

"หมอพยายามเต็มที่แล้ว แต่อาการเขาสาหัสเกินไป มันสายเกินไป..." ฉันเข้าไปกระชากคอเสื้อหมอ
"สายเกินไป? พูดอะไรออกมา นายเป็นหมอไม่ใช่รึไง!!!"
"พอเถอะพี่อัลเฟรด" โซยุซเข้ามาห้าม
สงใสฉันจะเสียงดังเกินไปจนเขาตื่นสินะ
ฉันปล่อยหมอ เพราะเห็นแก่โซยุซหรอกนะ...

พยาบาลสี่ ห้าคนเข็นเตียงที่มีร่างไร้วิญญาณของแฝดคนน้องออกมา
เขาเหมือนหลับไปมากกว่า...
ฉันมองแฝดคนพี่ค่อยๆเข้าไปลูบหัวแฝดน้องเบาๆ
เขาใจเย็นกว่าฉันตอนนั้นอีก
"ฝันดีนะ..." แฝดพี่กอดแฝดน้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกมาให้ฉันเดินเข้าไปบ้าง

เหมือนอาเธอร์จริงๆ...

"ขอโทษนะ ที่ฉันช่วยนายไว้ไม่ได้" ฉันลูบหัวเขาเบาๆ "สัญญานั้น ฉันจะไม่ทำผิดสัญญาเหมือนสัญญาของอาเธอร์อีก"

ฉัน...จะไม่ทำผิดสัญญาอีก...

----------------------------------------------------------------

"คุณโซยุซ เดี๋ยวก็จะเริ่มปฐมนิเทศน์แล้วนะครับ" โทริส เด็กชายผมน้ำตาลยาวประบ่าแถมหน้ายังหวานเหมือนผู้หญิงเดินเข้ามาหาผม
"อีกสิบห้านาทีสินะครับ" ผมยกนาฬิกาขึ้นดู
"ครับ...แล้ว ช่อดอกไม้นั้น?" โทริสมองช่อดอกลิลลี่เล็กๆที่ผมถือมาด้วย
"อ๋อ...ของอีวานน่ะครับ" ผมตอบ
"เสียใจด้วยนะครับ..."เขาพูดเสียงเศร้า
"ไม่เป็นไรหรอกครับ" ก็ผมทำใจได้ตั้งแต่วันนั้นแล้วนี้

หลังจากที่โดนโทริสย้ำนักย้ำหนาว่าอย่ามาสายมาก ผมก็เดินไปที่โบสถ์ที่อยู่เยื้องกับมหาวิทยาลัยไปนิดหน่อย
"สวัสดีโซยุซ มาเยี่ยมอีวานหรอ?" บาทหลวงในโบสถ์คนหนึ่งทักผม
"ครับ" ผมยิ้มให้เขา
"จริงสิ ตอนนี้ดอกคาร์โมไมล์กับดอกเดซี่ตรงหลุมบานสวยมากเลยนะ" บาทหลวงบอก ท่าทางเขาจะเดินไปดูบ่อยๆ
"จริงหรอครับ ดีจัง เขาต้องชอบแน่ๆเลย"

ผมลาบาทหลวงแล้วเดินไปที่สุสาน
ป้ายหินอ่อนสีขาวสูงขนาดเลยเข่าผมมาหน่อย ตอนนี้ก็ยังปรากฎชื่อผู้ตายชัดเจนแม้จะผ่านมาเป็นสิบปีแล้วก็ตาม
"ผมมาเยี่ยมแล้วนะครับ" ผมค่อยๆวางช่อดอกไม้ลงแล้วมองดอกไม้รอบๆป้ายนั้น
อีวานชอบดอกไม้มาก ไม่ว่าจะเป็นดอกอะไรก็ชอบหมด คงเพราะแบบนั้นมั้ง เลยมีทั้งดอกคาร์โมไมล์ ดอก  เดซี่ กับต้นฟอร์เก็ตมีนอทขึ้นเองเต็มไปหมด
"หน้านี้ดอกไม้สวยดีนะครับ" ผมยิ้มกับป้าย คนอื่นจะหาว่าผมบ้าก็ช่างเถอะ แต่ผมทำแบบนี้แล้วผมสบายใจที่สุดแล้ว
"จริงสิ วันนี้มีพิธีปฐมนิเทศน์ ไว้ถ้าจบงานแล้วผมจะมาคุยด้วยนะ" ผมลุกขึ้นเดินกลับมหาวิทยาลัย
แต่ระหว่างกลับนั้น...

แมวดำ...?

ผมเห็นแมวดำอยู่กลางถนน ผมคงจะไม่ยุ่งกับมันถ้าไม่มีรถบรรทุกวิ่งมา
"ระวัง!!!" ผมวิ่งเข้าไปช่วยแมว แต่พอจะหลบ

หลบ...ไม่ทันแล้ว...

'พี่โซยุซ!!!' เสียงหนึ่งดังมาก่อนที่ผมจะหมดสติ
เป็นเสียงของอีวาน ผมมั่นใจ ถึงจะผ่านมาสิบปีแล้วแต่ผมก็ยังจำได้
"รอผมหน่อยนะ...อีวาน..."

แล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...

-------------------------------------------------------------------

แสงแดดยามเช้าจากหน้าต่างส่องเข้ามา

ผม...ยังไม่ตาย...?

ผมหันมองรอบๆตัว ที่นี้ต้องเป็นโรงพยาบาลแน่ๆ
"ตื่นแล้วหรอ" พี่อัลเฟรดเดินเข้ามาหาผม "นายนี้...รอดมาได้แบบปาฏิหารเลยนะ โชคดีจริงๆเลย"
"หมายความว่ายังไงหรอครับ?" รอดมาได้อย่างปาฏิหาร?
"นายพึ่งฟื้นนี้นะ รู้ไหม ตอนนี้เรื่องของนายกลายเป็นเรื่องผีประจำโรงพยาบาลไปแล้วน่ะ"
เรื่องของผม? เรื่องผี?
"เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังนะ ตอนที่นายโดนชนน่ะ รถพยาบาลมาถึงพอดี พอฉันรู้ฉันเลยไปถามพยาบาล พยาบาลเขาบอกว่า มีเสียงผู้ชายอายุประมาณสิบหกสิบเจ็ดโทรมาเรียกรถพยาบาลน่ะ เขาบอกว่ามีคนโดนรถชนตรงหน้ามหาวิทยาลัยของนาย ตอนฉันฟังตอนแรกฉันยังไม่เชื่อเลย"
จริงสิ...ถ้าตอนนี้อีวานยังอยู่ เขาก็จะอายุสิบเจ็ดแล้วนี้นะ
"แล้วก็ หมอที่ช่วยนายน่ะ บอกว่านายดูไม่เหมือนรถบรรทุกชนเพราะอาการนายมันสาหัสน้อยมากจนไม่เหมือน ตอนแรกหมอเขาคิดว่านายถูกรถธรรมดาชนซะอีก"
ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมถูกรถบรรทุกชนจริงๆนะ

ลองนึกย้อนไป...

-------------------------------------------------------

"คุณโซยุซ ฟื้นสิครับ" เสียงโทริสเรียกผม
ผมค่อยๆปรือตาขึ้นมอง
"รถพยาบาลมาแล้ว ทนหน่อยนะครับ" เขาบอก ก่อนจะค่อยๆถอยออกไปให้หมอเขามาอุ้มเขาขึ้นเตียง
ผมมองเขา แต่ที่ผมตกใจกว่านั้น

อีวานยืนอยู่ข้างหลังโทริส...?

แล้วผมก็สลบไป

ผมตื่นมาอีกทีตอนที่หมอกำลังผ่าตัดอยู่
เสียงเครื่องช่วยชีวิตดังเข้ามาในโสตประสาทของผม
แต่มีอีกเสียงปนเข้ามาด้วย
มันเป็นเสียงสะอื้นของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
ผมนึกว่าเป็นเสียงโทริสแต่พอมองออกไปทางประตู

อีวาน........?

แล้วผมก็หลับไปอีกครั้ง

------------------------------------------------------------------------

"เรื่องของนายมันซึ้งปนสยองพิกลนะ" พี่อัลเฟรดเหงื่อตกแล้วมองไปรอบๆ "เขาอาจจะยังอยู่รอบๆในห้องนี้ก็ได้"
"แต่เขาก็มาดีนี้ครับ" ผมบอก แถมยังช่วยผมไว้อีก
"ก็นั้นสินะ อะ! ฉันมีธุระ เดี๋ยวกลับมานะ" พี่อัลเฟรดเดินออกไป ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง จนผมรู้สึกถึงบางอย่างที่อยู่ในห้อง แต่ผมมองมันไม่เห็น
"อยู่แถวนั้นใช่ไหมอีวาน?"
ก็ไม่รู้ว่าอยู่จริงรึเปล่านะ แต่ผมรู้สึกแบบนั้น
"ขอบคุณนะที่ช่วยผม"

'ไม่เป็นไรหรอกครับ...ผมยินดีที่ได้ช่วยคุณ...'

_____________________________________________________

แถม

เป็นวิญญาณมันลำบากนะครับ ไม่มีใครเห็น นอกจากผีด้วยกัน
แล้วแต่ละตนมาธรรมดาเป็นกันซะที่ไหน...
"แฮ่!!!" ผีผู้ชายหน้าเละๆพุ่งเข้ามาหาผม
"หวาาาาาาาาาา!!!" ผมร้องเสียงหลงก่อนจะล้มลง
"โอ๊ย แกล้งนายกี่ทีก็สนุกจริงๆ" เขาเปลี่ยนหน้าให้กลับไปเป็นปกติ
"แกล้งผมอีกแล้วนะครับฟรานซิสคุง ผมตกใจนะ" ถ้าผมใจวายตายรอบสองจะทำยังไงล่ะคุณ!!!
แล้วก้อนอาวุธชีวภาพสีดำแถมมีออร่าสีดำออกมาหน่อยๆก็พุ่งเข้าโดนหัวฟรานคุงเต็มๆ
"ฮ...เฮดช๊อร์ต!!!" ผีญี่ปุ่นนามคิคุตะโกนขึ้นมา
"เจ้าบ้าไวน์ ไปแกล้งเขาอยู่ได้!!!" ชายหนุ่มผู้มีคิ้วหน้าเหมือนเส้นปากกาเมจิกเรียงกันหกเส้นเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวตะคอกใส่หน้าฟรานซิสคุง
"วันนี้ก็เฮฮาอีกแล้วอะน้า---" ผีไทยแท้ที่นั่งมองอยู่พูดพร้อมรอยยิ้มสดใส
"เว... ไม่เป็นไรใช่ไหมอ่า" ผีอิตาลีเฟลิเซียโน่เดินเข้ามาหาผม
เขาเป็นคนที่เหมือนผมที่สุดตรงที่เขามีแฝดพี่เหมือนกัน แล้วเขาก็ถูกรถชนตายเหมือนกัน
"ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่ตกใจนิดหน่อย..." ยังไม่ทันไรก็มีเสียงผู้ชายอีกคนดังมาแต่ไกล
"เฟลิเซียยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!" ท่าทางจะโกรธมากด้วย...
"เว!!! ล...ลุควิก... เค้าขอโทษ เค้าขอโทษ" เฟลิเซียโน่พยายามลุกขึ้นหนีแต่ก็ถูกลุควิกล็อกคอได้ก่อน
"วุ่นวายกันทุกวันเลยน่อ..."ผีดิบจีนกระโดดเข้ามา
"ผมว่าไม่วุ่นวายจะแปลกกว่านะครับหวางซัง..." ผมเดินไปยืนข้างๆผีดิบจีนกับเอกราชซังที่ดูท่าจะสงบที่สุดแล้ว
"ก็จริงของอีวานซังอะน้า--------" เอกราชคุงมองแต่ละคนยิ้มๆ

มันจะไม่น่าเบื่อเพราะแบบนี้แหละ

Fin.















"ทุกคน...ลืมผมรึเปล่า......." ชายผู้จืดจางที่สุดในบรรดาหมู่ผีด้วยกันพูดขึ้นเบาๆ
"ใครอ่ะ?" ตุ๊กตาหมีผีสิงถาม
"แมททิวไง!!!!!!"