[fic APH] Haunted House / other fic

ลำดับตอนที่ #11 : - ส่งท้าย -

แอบจบดราม่า เฮ้ย ไม่ใช่นะ ซึ้งต่างหาก!!! (ยังสงใสว่าซึ้งตรงไหน)

ฮะๆๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะแต่งจบ ตอนหนึ่งอาจสั้นไปหนอย แต่ผมก็คิดได้แค่นี้จริงๆแหละ...
แอบแลนด์ดิ้งทุลักทุเล สะดุดหินไปรอบแต่มันก็ลงอย่างสวยงาม...ที่สุดเท่าที่ผมทำได้น่ะนะ

ช่วงนี้ผมอ่านหนังสือจิตวิทยาบ่อยครับ(แต่อ่านฟิก+โดบ่อยกว่า //โดนตบ)
ความจริง มันมีแรงบัลดาลใจจากฟิกเรื่องหนึ่ง ที่ผมอ่านจบแล้วทำเอาคิดตามว่า...

ทำไมคนเราถึงกลัว?

เอาล่ะ ผมก็ค้นเน็ตสิ แล้วข้อมูลก็เป็นแบบที่เห็นน่ะครับ
ตอนแรกกะจะแต่งจิตกว่านี้นะ ทำไมมันไม่จิตเลยล่ะ ทำไมมันออกแนวลื่นไหลไม่ดูน่ากลัวเลยซักนิด!!!
เลยใส่ตอน3.1ลงไป..........

ส่วนที่ว่าตอนที่1 มี1.5 มาเสริม
เพราะผมอยากแต่งในมุมมองของคนอื่นๆด้วยน่ะครับ
คนเราไม่ได้กลัวความมืดอย่างเดียวนี้? คนกลัวความเงียบ กลัวที่แคบ ก็มี
เลยแต่งในมุมมองของทั้งสามคนเลย

แล้วทำไมอีวานถึงกลัวความมืด
กลับไปดูบรรทัดที่ผมบอกว่าได้แรงบันดาลใจจากฟิกเรื่องหนึ่ง ตอบแล้วนะครับ //โดนเสย
อันที่จริง ตัวผมเองก็กลัวความมืดด้วยแหละ แล้วตอนที่คิดมันเป็นตอนกลางคืนน่ะครับ นอนไม่หลับเลยนอนคิดพล็อกมันซะเลย (แถมท้องเสียอีก เอวัง...)
ตอนแรกที่คิดน่ากลัวกว่านี้ครับ แต่ทำไมตื่นมาถึงเหลือแค่นี้ไม่รู้ ฮาาาา
อยากจะบอกว่า นอนคิดไป ไฟก็ไม่ได้เปิด ตอนนั้นแหละ ทั้งเสียงพัดลม เสียงรถ เสียงกิ่งไม้เสียดสีกัน ไหนจะเงาอีก (ผมนอนปิดม่าน) แล้วผมก็นอนหน้าประตูด้วย
นอนไปคิดไปกลัวไป จะมีวิญญาณออกมาไหมนะ นั้นเสียงอะไร ขาฉันโดนอะไรน่ะ อย่าทำอะไรฉันนะ (แล้วก็แทบคลุมโปรง)
มันจะมาอารมณ์นั้นแหละครับ...

ตัวละครต่อไป โซยุซ (โซเวียต)
ถ้าถามว่าทำไมผมถึงแยกออกมาทั้งๆที่ก็เป็นคนเดียวกัน คำตอบคือ พอใจครับ //เผ่น
คือ ตามประวัติศาสตร์จริงๆ โซเวียตก็โซเวียต รัสเซียก็รัสเซีย แยกกันนะครับ เพียงแต่โซเวียตมีศูนย์บัญชาการหลักที่รัสเซียเท่านั้นเอง
แล้วทำไมต้องให้กลัวความเงียบ
ผมลองคิดเทียบกันตัวเองดู(ผมก็คนนะคร้าบ มีจิตใจเหมือนกัน ใช้จิตวิทยาได้เหมือนกัน) ถ้าผมอยู่ในที่ๆวุ่นวาย ต่อให้ชอบความเงียบ แต่ถ้าเงียบจริงๆผมก็กดดันครับ กลัวเหมือนกัน คงต้องเดินออกมาที่ดังๆเหมือนเดิม

ตัวสุดท้าย อัลเฟรด
เหตุผลง่ายๆ AKYน่าจะกลัวที่แคบนะ ขนาดคนปกติยังกลัวเลย...

3.1 ที่ให้ย้อนเวลาเพราะถ้าแบดเอนท์ก็ไม่สนุกสิครับ(เฮ้ย)
ปกติผมไม่ใช่คนชอบความมืดมนเท่าไหร่ แล้วผมถือคติว่า'ทุกสิ่งแก้ไขได้'เพียงแต่จะแก้ไขด้วยวิธีไหนนั้นก็อีก เรื่อง แล้วเหมือนผมติดhetaoniมาด้วยแหละ...

ตรงห้องที่ออกไม่ได้ ผมนึกถึงเกมแฟรตที่เคยเล่นในเน็ตตอนป.5ได้ (ตอนนี้ม.3 กี่ปีแล้วล่ะนั้น)
มันเป็นเกมที่ว่า เราถูกขังอยู่ในบริษัทตัวเอง แล้วต้องหาทางออกไปให้ได้ เกมนั้นสนุกดีครับ เล่นมินิเกมตรงนู้นตรงนี้ ต้องเปิดทุกทีๆเปิดได้ ดิ้นรนสุดๆกว่าจะจบเกม
แม่ผมชอบเล่นเกมแนวนี้ด้วยล่ะมั้ง พวกหาของเอากุญแจ เอากุญแจไปไขตู้ แล้วเอาของในตู้ไปทำอย่างอื่นต่อ สนุกเลยสิ... (ซึ่งผมก็ไม่มีความอดทนพอจะเล่นจบ)

ทำไมต้องให้อีวานตาย ผมปล.ไปแล้วนี้ครับว่าผมแต่งทีไรอีวานบอบบางเกินเหตุจนผมเครียดทุกที แต่ก็ช่างมันมาทุกที

อ่า ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว... (ฉันไม่ได้ขอให้แกพูดนะ? #คนอ่าน)

เอาเป็นว่า ทุกท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้...ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะครับ อาจจะแต่งได้ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ถ้าแต่งบ่อยๆฝีมือก็พัฒนาเองแหละเนอะ

ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ผมแต่งแล้วลิงค์สนุกสนานมาก หวังว่าจะลองไปใช้ลิงค์กันนะครับ (มันจะต่อกับตอนต่อไปของทางเลือกของเรา)