คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ::Seasons:: - ::Hug me in Winter 1::
Hug me in Winter 1
ช่วงเดือนธันวา
อากาศที่หนาวเหน็บพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ส่งผลให้หญิงสาวและชายหนุ่มที่นั่งอยู่ต่างก็เอามือกอดอกเพื่อหาไออุ่น
“หนาวจัง…”เสียงหวานของหญิงสาวร่างเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับค่อยๆเดินออกไปจากห้องสมุด
แทยอนเดินออกไปที่ล็อกเกอร์ของเธอ ก่อนจะเปิดออกและพบกับผ้าพันคอสีน้ำตาลอ่อนอย่างเช่นที่เธอพบอยู่ทุกวัน
“มาอีกแล้วสิน่า…”ร่างบางพึมพำก่อนจะมองซ้ายมองขวาดูว่ามีใครนำผ้าพันคอมาใส่ไว้ให้เธอทุกวัน
รอบตัวเธอก็มีแค่ชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรแต่กลับดูเข้มขรึมกำลังยืนพิงกำแพงอีกฝั่งและจดจ้องไปที่หนังสือในมือของเขา
“เอ่อ…”ร่างบางไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพราะท่าทางของชายหนุ่มที่เธอพบอยู่ทุกวัน เมื่อเธอเจอผ้าพันคอเธอก็จะเห็นเขาทุกครั้ง
เซฮุนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยหลังจากที่ละสายตาออกจากหนังสือในมือ
“หืม…”เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นทำให้แทยอนสะดุ้งเฮือก
เซฮุน เขาคือหนึ่งในสี่เจ้าชายหรือหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัย ที่ถูกรือกันว่าเป็นคนเข้มขรึม ไม่ค่อยพูด ไม่ชอบสุงสิงกับคนอื่นนอกจากเพื่อนของตัวเองนั่นก็คือ
คริส หนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัย ใบหน้าหล่อเหลาออกแนวเข้มขรึมแต่เขากลับเป็นคนอารมณ์ดีเหมือนพระอาทิตย์ในฤดูร้อนที่สดใส
ไค เขาดูเงียบๆขรึมๆเหมือนพวกนักเลงนิดๆแต่เป็นขวัญใจของทั้งหญิงแท้และหญิงเทียมเพราะใบหน้าหล่อเหลาออกแนวเท่ เถื่อน
และลูฮาน เขาดูเป็นมิตรทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัยนะ ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงทำให้เขาฮอตในแบบของเจ้าชายที่อ่อนโยน
เธอก็ไม่คิดเลยว่าหนุ่มฮอตอย่างเซฮุนจะหันมามองและพูดกับเธอ!
“มีอะไรหรอ…”ประโยคที่ออกมาจากปากของเซฮุนทำให้แทยอนตกใจหนักกว่าเดิม
“คะคือว่า…ฉันอยากจะถามว่า…”แทยอนพูดขณะที่ยังจ้องใบหน้าหล่อเหลาไม่ละสายตา
“ว่า…”คราวนี้เธอแทบจะเป็นลม เนื่องจากเซฮุนถามขึ้นพร้อมกับเอียงคออย่างน่ารัก!
ทำเอาเธอแทบจะคลั่งตายเลยทีเดียว!
“นะนายเห็นคนที่เอาผ้าพันคอมาใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของฉันมั้ย”แทยอนก้มหน้าเพื่อปิดบังใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเอง
เป็นผลที่ทำให้เธอไม่รู้ว่าเซฮุนกำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้เธอ
“แล้วถ้าฉันจะบอกว่า…ฉันเป็นคนเอาไปใส่เอง เธอจะว่ายังไงล่ะ…ยัยตัวเล็ก”เมื่อสิ้นคำพูดร่างบางก็เงยหน้าขึ้นมาทันที
โป๊ก!
“โอ้ย!”ร่างบางร้องออกมาทันทีเมื่อเงยหน้าขึ้นเพราะความสูงที่ต่างกันของเธอและเซฮุนจึงทำให้หัวของเธอโขกเข้ากับคางของเขา
“ซุ่มซ่ามจริงๆเลยนะ…ยัยตัวเล็ก”เซฮุนพูดพร้อมกับเอื้อมมือหนามาลูบที่ศรีษะของคนตัวเล็กและหัวเราะออกมา
การกระทำของเขายิ่งทำให้แทยอนมองอย่างอึ้งๆ
เวลาเขาหัวเราะแล้วมันน่ารักดีนะ…
ความคิดผุดขึ้นมาในหัวของแทยอนก็ทำให้ตัวเองหน้าแดงก่ำมากกว่าเดิม จนต้องสลัดศรีษะของตัวเองแรงๆ
“นะนาย…”แทยอนยังคงพูดอะไรไม่ออก
“ชู่ว์…ฉันชื่อเซฮุนต่างหาก…เรียกฉันว่าเซฮุนสิยัยตัวเล็ก”เซฮุนเอามือจุปากของแทยอนเป็นเชิงว่าให้หยุดพูดและฟังเขาพูด
“ละแล้วทำไมฉันต้องเรียกนายอย่างนั้นด้วยเล่า!”แทยอนรีบผละตัวออกทำให้แผ่นหลังของเธอไปชนกับล็อกเกอร์
“ผ้าพันคอ…เธอได้ใช้บ้างมั้ย…”เซฮุนไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับถามคำถามเธอกลับมาอีกต่างหาก!
“มะไม่! ฉันไม่ใช้มันหรอก…นายเป็นคนเอามาใส่ไว้ใช่มั้ย ดีเลย! พรุ่งนี้ฉันจะเอามันมาคืนให้นะ!”แทยอนพูดแต่ไม่ยอมสบตาของร่างสูง
ใครจะกล้าบอกเล่าว่า…เธอใช้มันนอนทุกคืนเลย!
“ฉันไม่รับคืนหรอก…ในทางกลับกันฉันก็จะเอามาให้เธอเหมือนเดิมนั่นแหละ อีกอย่าง…เธอต้องใส่มันมาทุกวันด้วยนะ”คำพูดที่มาพร้อมกับใบหน้าตายของเขาทำให้แทยอนรู้สึกโมโหปนอายอย่างไงไม่รู้ นี่เขาสั่งเธอหรอ!
อย่าคิดว่าตัวเองเป็นหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัยแล้วเธอจะทำตามคำสั่งนะ!
“ฉันไม่ใส่!”ร่างบางพูดพร้อมกับผลักอกแกร่งของร่างสูงที่อยู่ใกล้เธอเหลือเกิน
“เชื่อสิว่าเธอจะต้องใส่มัน…เพราะฉันจะตามตื้อเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป…นะยัยตัวเล็ก”เซฮุนยื่นใบหน้าหล่อเหลาของตัวเองเข้ามาใกล้
“วะว่าไงนะ!”แทยอนตกใจจนอ้าปากค้างอย่างอึ้งๆเมื่อกี้เขาบอกว่าเขาจะตามตื้อเธออย่างนั้นหรอ!
“ก็ตามที่พูดแหละ…เมื่อเธอหนาวฉันจะเป็นเสื้อกันหนาว ถุงมือ และผ้าพันคอให้เธอเอง…ไปนะ ยัยตัวเล็ก”แทยอนแทบจะทรุดลงไปกับพื้นเมื่อพิจารณาคำพูดของชายหนุ่ม
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหนุ่มฮอตของมหาวิทยาลัยอย่างเซฮุนที่เขาว่ากันว่าเงียบ ขรึมจะเสี่ยวได้ถึงขนาดนี้!
และเขาพูดเหมือนกับว่า เขาจะเป็นทุกอย่างให้เธอ!
ร่างบางเดินไปที่โรงอาหารด้วยท่าทางไร้วิญญาณเหมือนกับอึ้งกับเหตุการณ์ที่ผ่านมายังไม่หาย
“แทยอน…แทยอน…แทยอน!”ยุนอาเอ่ยเรียกเพื่อนสาวที่นั่งนิ่งราวกับรูปปั้น
“หะหา! มะมีอะไรหรอ”แทยอนสะดุ้งและหลุดจากภวังค์เพราะเสียงแหลมของเพื่อนสาว
“เป็นอะไรหรือเปล่า…เงียบไปนานเชียว”ยุนอาถามด้วยความเป็นห่วง แต่ยังไม่ทันที่แทยอนจะได้ตอบอะไรก็มีเสียงกรี๊ดดังขึ้นมากลบเสียก่อน
“กรี๊ด!...รุ่นพี่เซฮุนเขามาโรงอาหารด้วยเธอ!”เสียงของหญิงสาวโต๊ะข้างๆทำให้แทยอนสะดุ้งอีกครั้งพร้อมกับขนลุกขึ้นมาโดยทันที
“รุ่นพี่เขาเดินมาทางเราด้วยแหละ! กรี๊ด!”เสียงกรีดร้องยังไม่หายไปแต่กลับทวีคูณมากขึ้นเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“แทยอน…”เมื่อเสียงนุ่มทุ้มแต่ดูเรียบเฉยตามฉบับของชายหนุ่มที่ไม่ค่อยพูดซึ่งต่างจากที่คุยกับเธอเมื่อกี้นี่มากทำให้เสียงที่ดังเมื่อครู่นี้เงียบลง
ร่างสูงของเซฮุนก้มลงมาจนใบหน้าแทบจะแทบกับใบหน้าหวานของแทยอนที่แดงก่ำ
“วันนี้กลับกับฉัน…เจอกันที่ห้องสมุดนะยัยตัวเล็ก”เสียงนุ่มทุ้มกระซิบที่ข้างหูหญิงสาวก่อนจะผละออกไปปั้นหน้าเข้มขรึมและเดินออกไป
ทิ้งให้หญิงสาวหน้าแดงราวกับลูกแมว…
“แทยอน! แกเป็นแฟนกับหนุ่มฮอตมหาลัยเราหรอ!”เสียงของยุนอาถามเรียกร้องความสนใจให้ทุกคนจดจ้องที่หญิงสาวที่นั่งหน้าแดงอย่างอยากรู้คำตอบ
“จะจะบ้าหรอ!...ฉันไปล่ะ!”ร่างบางที่อายและโกรธพูดอย่างติดขัดและรีบวิ่งออกไปจากโรงอาหารทันที
ปัง!
“ตาบ้าเอ้ย!...คิดจะทำอะไรกันแน่!”แทยอนพูดพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนโถส้วม
เธออายและโกรธในเวลาเดียวกัน!
เสียงนุ่มทุ้มของเขายังอยู่ในหัวของเธออยู่เลย…
วันนี้กลับกับฉัน…เจอกันที่ห้องสมุดนะยัยตัวเล็ก
แทยอนสะบัดศรีษะเพื่อไล่เรื่องราวก่อนหน้านี้ที่เกี่ยวกับเขาออกไปจากหัวออกให้หมด แต่มันทำได้ที่ไหนกันเล่า!
ตาบ้าเอ้ย!...มาทำให้คนอื่นเข้าใจผิดไปหมด ไม่สิ เธอก็เข้าใจผิดและคิดเข้าข้างตัวเองไปด้วยซะงั้น…
ร่างบางเดินออกมาพร้อมกับถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย เธอไม่กล้ามองหน้าใครเลยให้ตายสิ!
แทยอนหลบตัวไปอยู่ที่ห้องสมุดอีกครั้ง…เธอคิดว่าเธอจะอ่านหนังสือไปเพลินๆจะได้ลืมเรื่องที่ผ่านมา
เวลาผ่านไปนาน…คนก็ทยอยกันกลับบ้านแล้ว แต่หญิงสาวร่างบางที่อ่านหนังสือหลายเล่มนั้นกลับซุกหน้าหลับตาพริ้มอยู่ในห้วงแห่งความฝัน
ตึก ตึก ตึก
เสียงของการเดินดังขึ้นเนื่องจากสถานที่นี้ไร้ผู้คนเหลือแค่แทยอนเท่านั้น
“ยัยตัวเล็ก…มานอนอยู่นี่เองหรอ…”เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับนั่งข้างๆคนตัวเล็ก พร้อมกับมองหน้าของหญิงสาวในยามที่เธอหลับ
ราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยๆ…
เซฮุนยิ้มออกมากับภาพที่เห็นเวลาที่เธอหลับและไม่พยศใส่เขานั้นช่างดูไร้เดียงสาเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยบนหอคอย
จนเขาไม่สามารถห้ามใจที่จะสัมผัสเธอได้…ไวเท่าความคิด นิ้วเรียวยาวของชายหนุ่มเกลี่ยผมที่ปกใบหน้างามของแทยอนอย่างเพลิดเพลิน
“บอกฉันทีว่าฉันจะต้องทำอย่างไงให้เลิกมองได้แต่เธอสักทีคิมแทยอน…”เซฮุนพึมพำก่อนจะชักนิ้วเรียวของตัวเองออกพร้อมกับจุมพิตที่ปลายนิ้วของตัวเอง
เซฮุนใช้นิ้วเรียวที่เขาสัมผัสไปสัมผัสกับริมฝีปากแดงระเรื่อน่าสัมผัส…
“จะให้นอนอีกสักพักก็แล้วกันนะ…”ว่าแล้วร่างสูงก็ผละออกไปพร้อมกับนั่งอ่านหนังสือเพื่อรอยัยตัวเล็กของเขาตื่น...
อิเน่มันเก๊กเวลาอยู่กับคนอื่นเนอะ เวลาอยู่กับแทแทนี่ -..- ใครรอตอนต่อไปฉายไฟหน่อยนะค่ะ เป็นกำลังใจให้กัน J
ความคิดเห็น