คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ::Seasons:: - ::Example for each story::
Example for each story
“ว้าย! ปล่อยนะ!”เสียงหวานร้องเสียงหลงออกมาอย่างตกใจเมื่อร่างบางของตนเองถูกยกขึ้นโดยคนตัวสูง
“ถ้าอยากให้ปะป๊าปล่อยก็พูดว่า ปะป๊าขา…ปล่อยหนูยุนลงหน่อยค่ะ สิคะ”คริสพูดอย่างขบขันราวกับแมวแหย่หนู
“จะบ้าหรอ…ว้าย!”ยุนอาร้องอย่างตกใจอีกครั้งเพราะคริสแกล้งโยนเธอขึ้นเล็กน้อยอย่างจงใจยั่วให้กลัว
“ปะปะป๊าขา…ปล่อยหนูยุนลงหน่อยนะคะ…”ยุนอาหลับตาปี๊พร้อมกับพูดออกมาอย่างกลัวจะตกลงไป
“ดีมากค่ะ…อย่างนี้ค่อยเป็นเด็กดีหน่อย”คริสยิ้มอย่างพอใจก่อนจะค่อยๆวางร่างบางลง
“ถ้าคราวนี้ดื้อกับปะป๊าอีก ปะป๊าจะตีให้ก้นลายเลยนะค่ะ กวางน้อย…”เสียงของคริสเวลาพูดว่า กวางน้อย นั้นไม่ได้บ่งบอกถึงความเอ็นดูเธอเลยสักนิด แต่พอฟังดูแล้วมันเหมือนกับว่า…
เขาเป็นราชสีห์ที่พร้อมจะล่าเหยื่อต่างหาก!
“หยุด! หยุดนะไค!”เจสสิก้าพูดพร้อมกับก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆจนแผ่นหลังบอบบางชิดกับผนังสีขาว
ไม่รู้ว่าเธอคิดผิดหรือคิดถูกที่มาหลบสายฝนที่เทกระหน่ำในที่แคบๆแบบนี้!
“บอกให้ฉันหยุด…เธอก็อย่าหนีสิ”เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นข้างหูราวกับเสียงกระซิบทำให้เจสสิก้าสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“ถอยออกไปเลยนะ…”เสียงหวานเอ่ยอย่างออกคำสั่งแต่ว่าน้ำเสียงของเธอช่างแผ่วเบาจนแทบจะเลือนลางไปเลยทีเดียว
“ตอบมา…เธอไม่รู้สึกอะไรกับจูบของฉัน…เหมือนที่เธอบอกไอ้เวรนั่นไปใช่มั้ย!”เสียงของไคไม่ได้ตะโกนดังแต่เขาอยู่ใกล้เธอเกินไปต่างหาก เธอถึงรู้สึกว่ามันดังอยู่ในหัวของเธอตลอดเวลา!
“ทำไมไม่ตอบล่ะ…หรือว่าต้องให้ฉันพิสูจน์ด้วยการกระทำใช่มั้ยล่ะ…หือ”เมื่อสิ้นคำพูดใบหน้าหล่อเหลาก็ก้มมาจนชิด
“อย่านะ!...อื้อ!”จุมพิตร้อนหยุดคำพูดของหญิงสาวและตามมาด้วยความร้อนรุ่มที่ความเย็นของสายฝนยังไม่สามารถระงับได้!
“เซฮุน! นายทำอะไรของนาย เอาคืนไปเลยนะ!”ร่างบางของแทยอนยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและรีบดึงเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ของชายหนุ่มออกจากไหล่บอบบางของตัวเอง
“เอาไปเถอะน่า ยัยตัวเล็ก…”ร่างสูงพูดขึ้นเมื่อเห็นแทยอนพยายามจะใส่เสื้อกันหนาวคืนให้เขา
“หายไม่ต้องเสียสละให้ฉันหรอก…นายใส่เถอะนะ…”เสียงหวานเอ่ยแกรมขอร้องทำให้เซฮุนนิ่งไปสักพักหนึ่ง
“ถ้างั้น…ทำแบบนี้ก็ได้”สิ้นเสียงของเซฮุน ร่างสูงก็โอบมือหนาไปที่ไหล่บอบบางของร่างบางพร้อมกับออกแรงยื้อให้ร่างของแทยอนชิดเข้ามา
“ทำอะไรของนายเนี่ย!”แทยอนร้องเสียงหลงพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำไม่รู้ว่าเพราะอากาศที่หนาวเย็นหรือว่าเพราะเธออายกันแน่
“ทำให้ร่างกายอบอุ่นไง…”เซฮุนยังพูดหน้าตาย เขาลอบมองใบหน้าที่แดงก่ำขึ้นเรื่อยๆอย่างมีความสุข คนอะไรยิ่งอายยิ่งน่ารัก…
อุ่น…ความรู้สึกอบอุ่นจากอ้อมกอดของเขาทำให้อากาศอันหนาวเหน็บมลายหายไปทันที…
“จะร้องไห้ออกมาก็ได้…ร้องออกมาให้หมดเลยก็ดี…”ลูฮานพูดขณะที่ลูบศรีษะของร่างบางที่ซุกอยู่ที่แผงอกของเขา
“เพราะต่อจากนี้…เธอจะร้องไห้เพราะฉันได้คนเดียวเท่านั้น!”สิ้นคำพูดของชายหนุ่มก็ทำให้ร่างบางที่สะอื้นอยู่กับแผงอกของเขาเงยหน้าออกมา
ดวงตากลมโตที่เปื้อนหยาดน้ำตามองเข้าไปในนัยน์ตาสีน้ำตาลที่แสดงออกว่าเขาหวงและหึงเธอ
“ลูฮาน…”ซอฮยอนพูดชื่อชายหนุ่มออกมาอย่างแผ่วเบา
ริมฝีปากเย็นเฉียบของลูฮานประทับเข้ากับริมฝีปากของซอฮยอนอย่างแผ่วเบาก่อนจะละออกอย่างอ้อยอิ่ง
“ฉันจะอยู่ข้างเธอเอง…เพราะฉะนั้นหยุดร้องไห้เพราะมันซะ…เธอร้องไห้เพราะฉันได้คนเดียวเท่านั้น…แค่ฉันคนเดียวนะซอฮยอน”เสียงนุ่มทุ้มที่ดังข้างหูของเธอแสดงออกทั้งขอร้องอ้อนวอนและแสดงการออกคำสั่ง
จนเธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอไม่ได้เหี่ยวเฉาแต่กำลังผลิบานด้วยความอ่อนโยนขของเขา!
[Writer]
ไรเตอร์เอาเนื้อหาบางส่วนมาให้อ่านนะค่ะ กระตุ้นให้อยากอ่านค่ะ คอมเม้นให้กำลังใจกันหน่อยนะค่ะ
Ha
ความคิดเห็น