การแบ่งยุคทางธรณีวิทยา และไดโนเสาร์

ลำดับตอนที่ #5 : มหายุคพาลีโอโซอิก

มหายุคพาลีโอโซอิก

            มหายุคพาลีโอโซอิก (อังกฤษ: Paleozoic Era; จากภาษากรีก palaio (παλαιο), "เก่าแก่" และ zoe (ζωη), "ชีวิต", หมายถึง "ชีวิตโบราณ")) เป็นมหายุคแรกสุดจาก 3 มหายุคในบรมยุคฟาเนอโรโซอิก ซึ่งเป็นยุคทางธรณีกาลของโลก ช่วงเวลาของมหายุคพาลีโอโซอิกอยู่ในช่วง 542-251 ล้านปีมาแล้ว และแบ่งย่อยออกเป็นหกยุคเรียงตามลำดับเก่า-ใหม่ ได้แก่ ยุคแคมเบรียน ยุคออร์โดวิเชียน ยุคไซลูเรียน ยุคดีโวเนียน ยุคคาร์บอนิเฟอรัส และ ยุคเพอร์เมียน

            มหายุคพาลีโอโซอิกครอบคลุมช่วงเวลาตั้งแต่ช่วงที่มีการปรากฏตัวเป็นจำนวนมากของซากดึกดำบรรพ์เปลือกอ่อนนุ่ม จนถึงช่วงเวลาที่ทวีปรวมตัวเป็นทวีปขนาดใหญ่ ซึ่งสัมพันธ์กับช่วงที่มีการพัฒนาขึ้นของสัตว์เลื้อยคลานและพืชสมัยใหม่ ช่วงเริ่มต้นของมหายุคเริ่มตั้งแต่มีการกำเนิดขึ้นเป็นจำนวนมากของสิ่งมีชีวิตจำพวกไตรโลไบต์และ Archeocyathid ส่วนช่วงปลายมหายุคเกิดในช่วง 300 ล้านปีถัดจากช่วงเริ่มมหายุค เป็นช่วงที่มีการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่ซึ่งรู้จักกันในชื่อการสูญพันธุ์เพอร์เมียน การเรียนการสอนสมัยใหม่กำหนดให้ช่วงปลายมหายุคคือช่วงที่มีการปรากฏตัวครั้งแรกของรอยซากดึกดำบรรพ์ (trace fossil) ที่มีลักษณะเฉพาะ เรียกว่า Trichophycus pedum

            ทางธรณีวิทยา, มหายุคพาลีโอโซอิกเริ่มขึ้นไม่นานหลังจากการแยกของมหาทวีปที่ชื่อว่า แพนโนเทีย (Pannotia) และสิ้นสุดยุคน้ำแข็งของโลก ตลอดช่วงต้นมหายุคพาลีโอโซอิก แผ่นดินของโลกแยกออกเป็นทวีปเล็ก ๆ หลายทวีป จนกระทั่งสิ้นสุดมหายุค ทวีปต่าง ๆ เคลื่อนมารวมกันจนเป็นมหาทวีปที่มีชื่อว่าแพนเจีย ซึ่งประกอบด้วยพื้นดินส่วนใหญ่ของโลก

 

ñ ไตรโลไบต์  แพร่พันธุ์มากที่สุดในช่วงมหายุคพาลีโอโซอิก