ยากนัก รักไอ้หน้าหล่อ (yaoi)

ลำดับตอนที่ #9 : เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด

ถ้าไม่มีเสียงคุณหญิงมาทำให้ไอ้พีต้องผละจากร่างผมลงไปจากดาดฟ้าเพื่อรับหน้าแม่มันไว้
เมื่อคืนผมจะเป็นยังไงไม่รู้ พอกลับมาที่ห้องกว่าผมจะข่มตาหลับได้ก็เกือบสว่าง เพราะมัวแต่
คิดถึงรสสัมผัสของไอ้พี คิดถึงว่าทำไหมมันทำแบบนั้น ทำไหมไม่ให้ผมไปเดท แต่ผมก็ไม่ได้รับ
คำตอบใดๆ จริงๆผมไม่อยากคิดมากเรื่องไอ้พีเลย ผมว่าวันจบแล้วตั้งแต่วันที่ผมต้องร้องให้
เพราะมัน แต่เหมือนผมต้องวนเวียนอยู่ใกล้มัน คอยให้มันโมโหใส่ตลอด
"โทรไปเลิกนัดสะ หรือจะให้กูโทรให้" ไอ้พี สั่งผมทันทีที่ผมเปิดประตูห้องออกมา
ผมพยายามข่มใจ ไม่ใส่อารมณ์ ไม่โกรธ ไม่อะไรทั้งนั้น ก่อนเอ่ยออกมา
"พี นายอย่ามายุ่งกับเราเลย เราต่างคนต่างอยู่เถอะนะ" ผมขอร้องพลางมองใบหน้าหล่อเหลา
ที่ยิ่งดูน่ารักน่าใคร่ยิ่งขึ้นเมื่ออยู่ในชุดนอน
"กูคิดว่ามึงเข้าใจแล้วตั้งแต่เมื่อคืน"ประเมินจากสายตาไอ้พีผมชักหวั่นว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยเมื่อคืน
จึงรีบวิ่งหนีลงไปชั้นล่างเข้าไปในครัวหายายเพื่อไอ้พีจะได้ไม่สามารถทำไรผมได้
ขณะที่ผมล้างผักให้ยายทำกับข้าวเช้าใจก็คิดไปว่าทำไงจะออกไปจากบ้านโดยสวัสดิภาพ
ผมกลัวไอ้พีมันดักจับตัวผมไว้ แล้วทำกับผมแบบเมื่อคืน ผมไม่อยากเป็นเมียมันหรอกนะ
มันไม่ได้รักผมสักนิด ขืนผมเสียตัวให้มัน มันคงได้หยามเหยียดผมจมดิน
"ถ้ามึงอยากได้ไอ้ปูนิ่มคืนตามกูมาสะดีๆ" จู่ๆเสียงไอ้พีก็มากระซิบที่หู
......
"มึงเอาลูกกูไปไว้ไหน" ผมถามขึ้นทันทีที่เข้าไปในห้องมัน
"ปิดประตู ใส่กลอนด้วย" แม้ไม่อยากผมก็ต้องทำตามไอ้หน้าหล่อแต่นิสัยซาตานที่นอนสั่งอยู่บนเตียง
"โทรไปยกเลิกนัดเดียวนี้ " แน่นอนผมต้องโทรไปโกหกมนตราว่าญาติที่ต่างจังหวัดเสียต้องเดินทาง
ไปร่วมงานวันนี้ ไอ้พีเหมือนพออกพอใจมากยิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เพียงพอยังสั่งต่อ
"ไปเอาข้าวเช้ามาให้กูกินที่นี่กูขี้เกียจลุก" ไอ้ปีศาจ ผมคิดก่อนลงไปจัดการตามมันสั่ง
"นวดฝ่าเท้าให้หน่อย" มันสั่งผมต่อขณะนั่งทานโจ๊ก อยู่บนเตียง
"พี บอกเราเถอะนายเอาปูนิ่มไปไว้ไหน ป่านนี้ มันคงหิวแล้ว มันยังไม่ได้ทานอะไรนะ"
ผมขอร้องขณะที่นวดเท้ามันไปด้วย แต่ไอ้ตัวดีมันทานข้าวไปตาดูทีวีไปไม่สนใจผมสักนิด
"มาแปรงฟันให้กูหน่อย" พูดเสร็จมันก็เดินนำผมเข้าไปยังห้องน้ำ
......
ไอ้พีนั่งออยู่ขอบอ่างอาบน้ำอ้าปากกว้างให้ผมแปรงฟันให้เหมือนเด็กๆ ไอ้ปีศาจนี่ขนาดผม
อยู่ในอารมณ์โกรธมันแค่ไหนยังอดที่จะเห็นความน่ารักมันไม่ได้ 
"อาบน้ำให้กูหน่อย" ไอ้พีพูดพร้อมกับยืนขึ้น
"พีพอเถอะ อย่าแกล้งบุ้งอีกเลยนะเพื่อนนะ คืนปูนิ่มให้บุ้งเถอะนะ นะพีนะบุ้งขอร้อง"
ผมออดอ้อนสุดชีวิตพร้อมกับคุกเข่าต่อหน้ามัน หวังจะให้ไอ้ปีศาจสงสาร
"จะอาบให้ไม่อาบ"เสียงไอ้หน้าหล่อเริ่มเครียด
"ก็ถอดเสื้อผ้าออกสิ" ผมสั่งมันอย่างหมดทางเลือก เพื่อลูกๆ ผมท่องอยู่ในใจ
"ถอดให้หน่อย"ไอ้พีพูดพร้อมขยับมาชิดมากขึ้น ผมเลยต้องพยายามฝืนความรู้สึก
หลับหูหลับตาถอดชิ้นส่วนของมันออกจนเหลือแต่ร่างขาวผ่อง เต็มไปด้วยเสน่ห์ของเพศผู้
ยืนเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้า ท่ามกลางแสงไฟสว่างจ้า เรือนร่างกำยำสูงใหญ่ของมัน
ชัดเจนเต็มตาผมทุกรูขุมขนทำให้ความรู้สึกวาบหวามไหลทั่วร่างกายผม
"อย่ามัวแต่จ้องสิ อาบน้ำให้กูได้แล้ว" ผมเปิดฝักบัวรดร่างไอ้พีให้เปียกก่อนจะเอื้อม
มือไปหยิบสบู่ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของมัน มือผมสั่นระริก เต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนา
ผมถูสบู่มาหยุดอยู่ที่ตรงหว่างขาของไอ้หน้าหล่อ น้องชายอันกำยำของมันกำลังขยายตัว
โชว์ความยาวใหญ่ให้เห็นจะๆ ทำใจผมเต้นจนแทบหลุดออกมา มือผมเอื้อมไปจับท่อนเนื้อ
ข้างหน้า ความใหญ่ของมันทำให้ผมกำไม่หุ้ม ผมเริ่มลูบไล้ ฟองสบู่ไปตามท่อนลำเบาๆ
ท่อนเอ็นขนาดเขื่องเริ่มกระตุก เพราะความเสียวของเจ้าของ"มะมึงทำไรน่ะ อย่าๆ ลูบสิ"
ไอ้พีเริ่มเสียงแหบพร่า "บุ้งจะทำให้พีมีความสุขนะ"ผมเอ่ยออกมาเบาๆเพราะลำคอแห้ง
เป็นผงกับแรงกดดันในตัวเอง ไอ้พียืนไม่ติดเอนตัวไปพิงผนังห้องน้ำ น้องชายมันชี้ชันอยู่ในมือผม
ตอนนี้ผมใช้มืออีกข้างลูบไล้อยู่ไปตามพวงไข่ขนาดใหญ่ ส่วนมือที่เกาะกุมอยู่กับท่อนเนื้อหนุ่ม
ผมก็เริ่มขยับขึ้นลง "บะบุ้งอย่าเร่งสิ สะอเสียวค่อยๆ ทำ"แต่ผมกลับขยับมือแรงขึ้นเร็วขึ้น
จนไอ้พีทนไม่ไหว เอวมันเริ่มขยับขึ้นลง ชักน้องชายเข้าออกในมือผม เสียงครางกระเส่าของ
ไอ้หน้าหล่อดังขึ้นเป็นระยะ ผมพยายามกลั้นใจตัวเอง วางมือทั้งสองข้างลงข้างตัว
"บะ บุ้งหยุดทำไหมช่วยพีต่อเถอะ พียังไม่เสร็จนะ"ไอ้พีลืมตาปรือขึ้นมาเมื่อเห็นผมหยุด
"ไอ้ปูนิ่มอยู่ไหนเหรอช่วยบอกบุ้งก่อน เดียวบุ้งจะทำให้พีมากกว่านี้"ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบไล้
ท่อนเนื้อที่แข็งแทบปรินั้นอีกครั้ง คราวนี้ผมใช้มือนวดเคล้นที่หัวสีแดงแจ๋ขนาดใหญ่ของมัน
"อยู่ที่ดาดฟ้า" ไอ้พี่พูดพร้อมกับหลับตาลงเกร็งหน้าท้องที่แข็งเป็นลอนส่ายเอวเข้าออกในมือ
ผมอีกครั้ง ผมใช้มือทั้งสองข้างมาเกาะกุมอยู่ที่ท่อนเนื้อหนุ่มของมัน
แล้วกระตุกจังหวะในการรูดเข้าออกให้แรงขึ้นไอ้พีเริ่มเกร็งหน้าขารับจังหวะ
ความกระสันต์ที่ผมรุกเร้าอย่างหนัก ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มมีสีแดงเข้ม
หายใจกระชั้นถี่ ตามจังหวะของสะโพกที่ยังคงกระเด้าไปตามอารมณ์เจ้าตัว
 ผมหลับตาปี๋ ถอนหายใจเฮือก ก่อนวางมือลงอย่างรวดเร็ว
เปิดประตูห้องน้ำวิ่งออกมาจากห้องของไอ้พี พุ่งตรงไปยังดาดฟ้า
วิ่งไปอุ้มเอาอ่างของไอ้ปูนิ่ม ที่ไอ้พีแอบไว้ใต้ร่มกระถางบอนสี แล้วรีบวิ่งไปตั้งหลักในห้องครัว
"หนีไรมาหรือบุ้งวิ่งหน้าตื่นมาเชียว" ยายทำท่าตกใจที่เห็นผมวิ่งไปหา
"ปะเปล่าครับบุ้งออกกำลังกาย" ผมปฏิเสธเสียงสั่น พลางทรุดลงนั่งเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง
"โอยออกกำลังนี่เหนื่อยจังเลย ขอหลับตาพักแปปนะยาย"ผมพูดพลางพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน
ใจเต้นตูมตามยังไม่หาย ภาพของไอ้พียังหลอกหลอนอยู่ในหัว อารมณ์ที่ปั่นป่วนจากการสัมผัสมัน
ทำให้ผมอยากคลั่งตาย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ทำแบบนั้นกับคนที่เคยทำผมอกหักจนร้องให้
"ไอ้พีมันคงไม่ไว้ชีวิตกูแน่ที่ไปหักเหลี่ยมมันขนาดนั้น" ผมคิดแล้วอยากหยุดหายใจจริงๆ
......
ผมหลบไอ้พีได้ไม่กี่วันก็ต้องยอมจำนนเพราะคืนนี้ผมต้องไปโชว์ตัวในงานสังสรรค์ศิษย์เก่าของมหาลัยพร้มกับมัน
ขณะที่นั่งรถไปออกจากบ้านไปด้วยกันไอ้พีไม่พูดไม่จาใบหน้าเรียบเฉยทำเหมือนผมไม่มีตัวตน
ผมรู้สึกอึดอัด และเสียใจยังไงไม่รู้ที่ทำกับมันแบบนั้นในห้องน้ำ แม้มันเป็นคนผิดแต่ผมก็ไม่ควรทำแบบนั้น
"มึงเกลียดกูมากเหรอ มึงไม่รักกูแล้วจริงเหรอ"มันเอ่ยๆขึ้นเบาๆโดยไม่มองหน้าผม
"อะ เอ่อ เปล่า "ผมตอบตรงใจตัวเองมากแต่ไม่กล้าสบมองไม่ทางมัน
"กูขอโทษที่ไปยุ่งกะไอ้ปูนิ่ม ก็มึงไม่ยอมเลิกนัดนี่ ยกโทษให้กูได้ปะ"
"อืมส์เราก็ขอโทษนายเหมือนกัน เราไม่ควรทำอย่างนั้นกับนาย"รู้สึกหน้าผมจะวูบวาบขณะที่พูด
"มองหน้ากูหน่อย" ผมหันไปจ้องสายตากับมัน
"มึงยังรักกูจริงๆเหรอๆ"สายตาเว้าวอนจากดวงตาคมเข้มคู่นั้นแทบทำให้ผมละลาย
" อืมส์ " ผมพูดพลางหลบตาไฟคงลุกท่วมหน้าผมแล้วมั่งตอนนี้
"วันนั้นมึงไม่อยากมีอะไรกับกูจริงๆเหรอ"
มันจับคางผมเบาๆเพื่อให้ผมหันกลับไปจ้องหน้ามัน
"มะไม่จริง" ผมเอ่ยแผ่วๆ เมื่อสายตาหม่นหมองของมันมองผมมีหรือที่ผมจะโกหกมันได้
"มึงอยากมีอะไรกับกูจริงๆนะ กูคิดว่ามึงรังเกียจกูสะอีก" มันพูดเหมือนคนขาดความมั่นใจ
"จริงสิ ไม่เคยเลย จริงๆแล้วเรารักนายตลอด ทำไหมจะไม่อยากแตะต้องนาย"
ผมจ้องหน้ามันเพื่อแสดงความจริงใจ และส่งสายตาหวานฉ่ำให้คนที่ผมรักมาตลอด
"ไอ้เชี่ยเอ้ย ตอแหลเก่งจริงๆปากบอกไม่อยาก แม่งจ้องเล่นกูทุกวันสิท่า รอไปเหอะ"
ไอ้พีส่งสายตาเหยียดหยาม ให้ผมแทนพร้อมกับผลักผมไปติดประตูอีกด้าน
ผมได้แต่งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ในที่สุดก็เข้าใจว่าโดนไอ้พีแก้แค้นเข้าให้แล้ว
ผมมองไปนอกหน้าต่าง ความรู้สึกเย็นเหยือกเข้ามาเกาะกุมหัวใจ
"ไอ้บุ้งมึงช่างโง่เง่าไม่มีสิ้นสุด คนอย่างมึงสมควรแล้วที่โดนเขาปั่นหัวตลอด"
ผมเฝ้าก่นด่าตัวเองในใจ โดยไม่คิดจะหันกลับไปมองคนข้างๆอีกเลย