ยากนัก รักไอ้หน้าหล่อ (yaoi)

ลำดับตอนที่ #18 : งาน

"อ๊าอาา ซี้ดๆๆ" ผมครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ก่อนจะเกร็งหน้าท้องแล้วกระเด้าเอวสุดแรง
เสือกน้องชายผมเข้าไปในตัวไอ้บุ้งสุดลิ่ม ก่อนจะพุ่งน้ำรักใส่เจ้าตัวบางจนหมดตัว
แล้วร่างบางก็ค่อยๆทรุดนอนระทวยอยู่บนร่างผมเพราะเจ้าตัวก็เพิ่งหลั่งน้ำรักมาจนนองเต็มหน้า
ท้องผมไปล่วงหน้าไม่ถึงนาที กลิ่นหอมจากเนื้อนิ่มๆของไอ้บุ้งทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเอง
ล่องลอยอยู่กับมันได้ตลอด ความรู้สึกที่มันมากกว่าถึงจุดสุดยอด ลอยอ้อยอิ่งอยู่รอบตัว
"บุ้ง มีความสุขไหม" ผมถามคนที่แอบมองหน้าผมอยู่ด้วยแววตาเคลิบเคลิ้ม
ผมชอบแววตาแบบนี้ของมันมากมันทำให้เหมือนผมเป็นที่หนึ่งในโลกของไอ้บุ้ง
"อืมส์ เห็นๆ อยู่ถามทำไหม" แก้มขาวๆเริ่มแดงขณะตอบผม
"ตอนเรามีอะไรกันบุ้งคิดถึงหน้าใคร "ผมแกล้งถามต่อ
" ทำไหมถามแบบนั้นละ" คนบน อกเริ่มหลบตา หันไปเขี่ยยอดอกผมเล่นแทน
"ไม่รู้สิเห็นหลับตาตลอด ไม่มองหน้ากันเลย ผมขี้เหร่จนไม่อยากมองสินะ" ผมแกล้งทำเสียงเศร้า
"มองนะ บุ้งมองหน้าพีตลอดแหละ แต่ไม่เต็มตาอะ" ไอ้บุ้งแก้ตัวทันทีกลัวผมน้อยใจ
"แต่ผมมองหน้าบุ้งเต็มตาตลอดนะ หน้าบุ้งเวลาเสียวนะ น่าเอาเป็นที่สุด "
ว่าแล้วผมก็พลิกตัวให้คนข้างบนไปอยู่ข้างใต้อ้อมกอด ก่อนจะเริ่มทำให้เราได้น้ำแตกกันอีกรอบ
ก็ใครจะไปทนไหว เพราะหน้าไอ้บุ้งเวลามันเขิน มันค้อน น่าจับกดเป็นที่สุดเหมือนกัน
.............
"นายจัดการแฟ้มพวกนี้ก่อนนะ เพราะต้องทันพรุ่งนี้ ที่เหลือรอแปป" ไอ้บุ้งหอบแฟ้มแดง
มากองไว้ตรงหน้าผมแล้วตัวมันเองก็ไปจัดการแยกแฟ้มที่กองพะเนินอยู่บนโต๊ะตัวเองต่อ
ไอ้บุ้งลากผมมาช่วยงานบริษัทแม่ผมตั้งแต่ตอนแม่ป่วยอยู่จนตอนนี้หายดีแล้วมันก็ยังให้ผมทำต่อ
"เป็นลูกผู้ชายต้องเป็นหัวหน้าครอบครัว" มันบอกผมว่าแล้วมันเหมือนเป็นแม่ผมเข้าทุกวัน
ไอ้บุ้งมันจะสกรีนแฟ้มทุกแฟ้มที่เลขาผมส่งเข้ามาให้ ถ้าตัวไหนต้องอ่านละเอียดมันจะใช้
ที่คั่นแฟ้มสีแดง ตัวไหนอ่านนิดหน่อยจะสีเหลือง ตัวไหนเซ็นได้เลยจะสีเขียว
ทำให้งานที่ผมต้องใช้เวลาทำเป็นครึ่งวัน เสร็จไม่เกินสองชั่วโมง 
ปกติผมจะเกลียดการมาทำงานที่บริษัทมากเพราะน่าเบื่อ ที่จะต้องอ่านๆเซ็นๆ
แต่มีไอ้บุ้งอยู่ด้วยมันรู้สึกอีกแบบ
" เอ้าแยกเสร็จแล้ว จัดการด่วน" พูดเสร็จแล้วมันก็มาทำท่าฟุบอยู่บนหลังผม
จับโน่นจับนี่แตะตัวผมเล่นไปเรื่อย ถ้าผมทำเสร็จกองไหน มันก็จะหอมแก้มผมฟ่อด
 แถมกระซิบเบาๆ "พี่นี่เก่งสุดๆ" แล้วผมจะเบื่อได้ไงละครับ ผมเลยชอบมาทำงานบริษัท
ไม่รู้ตัวเพราะปกติอยู่ที่บ้านไอ้บุ้งมันจะมาออเซาะอยู่บนหลังผมสะเมื่อไหร่ นอกจากผม
จะเป็นฝ่ายกวนมันเอง
..............
"พี ทานนี่สิจ่ะลูก ทานเยอะๆนะ" รู้สึกว่าแม่ผมจะบริการผมดีเป็นพิเศษ
" แม่ละขอบใจลูกกะตาบุ้งมากๆเลยนะที่ไปช่วยงานแม่ เบาไปเยอะเลยละ"
ผมว่าคงเบาไปเยอะจริงๆ เพราะพักนี้รู้สึกจะว่างจัดจนมีเวลาไปปลุกผมแต่เช้า
เล่นเอาผมกับไอ้บุ้งแทบมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มไม่ทัน ผมก็เลยชวดล้างหน้าไก่ไปเลยวันนี้
เพราะไอ้บุ้งมันเขินจัด พอแม่ผมออกจากห้องไป มันก็รีบวิ่งกลับห้อง เร็วจนผมไล่จับไม่ทัน
" อาทิตย์หน้าแม่กับยายจะไปเที่ยวเมืองจีนสักสามวันนะแม่ฝากทางนี้ด้วยละพี"
เห็นไหมว่างจัดจริงๆ แต่ก็ดีผมจะได้มีเวลาอยู่กับไอ้บุ้งสองคน
"เอาตาพงไปด้วยสิแม่ " ผมพยายามกำจัดก้างขวางคอให้หมด
"ตาพงไม่ไป แกขอลาไปเยี่ยมบ้านที่ต่างจังหวัดแทน" ผมอมยิ้มแอบมองหน้าไอ้บุ้ง
ที่กำลังทานของหวานแก้มตุ่ยอยู่ข้างๆ สามวันนี่ผมจะทำให้มันหมดแรงฟุบอยู่บนอกผมเลย
ว่าแล้วหัวผมก็คิดถึงแผนการต่างๆที่จะทำกับไอ้บุ้งวุ่นวายไปหมด
"ตาพีๆ มัวเหม่ออะไรนี่" แม่ผมยื่นหน้ามาทำเสียงดังอยู่ใกล้ๆ
"ครับ อะไรนะครับ" ผมดึงตัวเองจากเรื่องไอ้บุ้งมาหาแม่
"แม่ถามแกว่าคืนนี้ว่างหรือเปล่า"
"ไม่ว่างครับ"ผมตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด ก็กลางคืนผมต้องยุ่งกับไอ้คนข้างๆว่างได้ที่ไหน
"ว่างครับ"ไอ้บุ้งเอ่ยขึ้น พร้อมกับหยิกขาผมเบาๆ อย่างรู้ทัน
" ไม่ว่างครับ" ผมยืนยันใครจะยอมเสียเวลาไปกับเรื่องอื่น
"อย่าเกเร นะ ไม่งั้นอดสองวัน" ไอ้บุ้งกระซิบขู่ที่หูผมเบาๆ
"ว่างครับ แม่มีอะไรหรือครับ" ผมพูดกับแม่ใหม่อีกครั้งซึ่งเธอกำลังทำท่างงกับการกลับไปกลับมาของผมอยู่
"แม่อยากให้เราไปเทคแคร์ลูกชายคุณไมเคิลหน่อยเขา ลูกจำไมเคิลได้ไหม" แม่ผมถาม
"คนที่จะมาร่วมทุนกับเราในโปรเจคใหม่นะเหรอครับ" ผมคิดว่าจำได้
"ใช่คนนั้นแหละ ลูกชายเขาเพิ่งมาเมืองไทยครั้งแรก แล้วเกิดอยากดูแสงสีกรุงเทพ ลูกช่วยหน่อยสิ"
"อืม ครับ เดียวคืนนี้ผมกับไอ้บุ้งจะดูแลให้แม่นัดเขาเลยละกัน"
.............
ผมรู้สึกไม่ถูกชะตากับไอ้แมคลูกของไมเคิลตั้งแต่แรกผม ใบหน้าฝรั่งจ๋าแต่พูดไทยชัดนั้นจ้องหน้าไอ้บุ้ง
ด้วยแววตาเจ้าชู้อย่างไม่วางตา มันทำให้ผมอยากจะอัดไอ้ฝรั่งให้หมอบมากกว่าจะพามันไปเที่ยว
"คุณอยากไปเที่ยวที่แบบไหนครับ"ผมพยายามข่มใจถามขณะขับรถอยู่
"ผมให้คุณบุ้งเลือกละกัน คุณบุ้งอยากไปไหนครับ" มันพูดพร้อมกับหันไปหาไอ้บุ้งที่เบาะหลัง
"ผมไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลยครับ" ไอ้หน้าซื่อของผมตอบ
"งั้นแล้วแต่คุณพีละกัน"ไอ้ฝรั่งหันมาบอกผม
ด้วยความมันไส้ไอ้ฝรั่งผมเลยแวะร้านแจ่วฮ้อนอีสานม่วนซื่น ข้างหน้าสะเลย แต่ปรากฏว่าไอ้ฝรั่งดอง
จะชอบอกชอบใจนักหนา ดื่มเบียร์ไป คุยกะไอ้บุ้งไปเหมือนผมไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น
"คุณบุ้งครับ ไอ้นี่เขาเรียกว่าอะไร" ไอ้ฝรั่งมันซักมั่วเหมือนโง่แต่กำเนิด
"เขาเรียกผ้าขี้ริ้ว เป็นเครื่องในวัวนะครับ ลองทานดูสิอร่อยนะ" ไอ้บุ้งตอบ
"ทานไงครับ สอนผมหน่อย"
" แบบนี้นะครับ"ดูเหมือนไอ้บุ้งจะเทคแคร์มันดีเกินมันตอบพลางสาธิตไป
"บุ้งป้อนกูหน่อยสิ" ผมพูดขยับไปนั่งเบียดไอ้บุ้งมันจะได้รู้ว่าใครเป็นใคร
ดูเหมือนไอ้บุ้งจะขยับหนี แต่มีเหรอผมจะให้ไป ผมล็อคเอวบางมันไว้เรียบร้อย
พร้อมอ้าปากรอ ไอ้บุ้งเลย เอาเนื้อย่างมาป้อนผมอย่างขัดๆเขินๆผมมองหน้าไอ้ฝรั่ง
ดองที่นั่งมองตาค้างอยู่ แล้วยิ้มให้มันอย่างผู้ชนะ
..............
หลังจากส่งไอ้แมคกลับโรงแรมเรียบร้อยไอ้บุ้งก็ยังไม่หายงอน
แต่ผมกลับฮัมเพลงอย่างมีความสุข เล่นกะใครไม่เล่นมาบังอาจจีบคนของผม
" ทำตัวน่าเกลียดต่หน้าแขกนี่ยังมีความสุขได้นะคนเรา" ไอ้บุ้งเอ่ย
" นายชอบฝรั่งเหรอ เห็นเอาอกเอาใจมันเหลือเกิน" ผมถามกลับ
"มันเป็นหน้าที่ นายควรทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อย" ไอ้บุ้งยังงอนไม่เลิก
"ทำแบบผู้ใหญ่เหรอ ก็ทำอยู่ทุกคืนคืนนี้ก็จะทำ" ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบเอวคนข้างเบาๆ
" คิดได้แต่เรื่องนี้นี่นะ" ไอ้คนพูดเริ่มหน้าแดง
" ก็นายมันทำให้คิดได้ตลอดนี่" ผมตอบก่อนจะรีบเหยียบรถกลับบ้านด้วยใจที่อยากจะ
อุ้มร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆไประบายความเครียดทางกายกันบนเตียง