ยากนัก รักไอ้หน้าหล่อ (yaoi)

ลำดับตอนที่ #16 : กลับรัง...อีกครั้ง

"สวัสดีครับคุณยายวันนี้เป็นไงบ้าง" ผมโทรหายายที่กรุงเทพเหมือนที่เคยทำทุกวัน
"ยายสบายดีลูกหนูละเป็นไงบ้าง" ผมเล่าเรื่องไปเที่ยวน้ำตกและยายแจ่มให้ยายฟัง
"อืม ความรักนี่ทำให้เราได้ทั้งทุกข์ทั้งสุขๆจริงนะ"ยายตอบผมมาเมื่อฟังผมเล่าเรื่องพลัง
รักของยายแจ่มกับสามีของเธอ
"บุ้ง ยายรู้ว่าบุ้งไม่อยากรู้เรื่องคุณพี แต่ยายว่ายายควรบอกบุ้งนะ" จู่ๆยายผมก็เอ่ยเรื่องไอ้พีขึ้น
"มีไรเหรอครับยาย"
"คุณพีกลับมาทานเหล้าอีกแล้วตั้งแต่วันที่บุ้งไป พอยายเอาซองที่บุ้งฝากไว้ไปให้ ก็สั่งตาพงไปซื้อเหล้ามาเป็นลังๆเลย"
"เหรอครับ" ผมรับรู้ด้วยความเพลียใจ
"เมื่อเช้านี้ยิ่งหนัก พอยายเข้าไปในห้องก็เห็น คุณพีนอนสลบอยู่ข้างๆเตียง เลือดไหลท่วมมือ ข้าวของแตกกระจายไปทั่ว"
"เขาเป็นไรครับยาย" ผมเริ่มตกใจ
"ยายว่าคุณพีเอามือไปชกผนังมั่งเพระคราบเลือดยังติดอยู่ แล้วนิ้วหักไปสามนิ้ว ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลยเสียเลือดมาก"
"แล้วคู่หมั้นเขาละครับ ไม่ดูแลเขาเหรอ"ผมถามแม้จะห่วงแต่ผมไม่อยากทำให้ใครลำบากใจ
"คู่หมั้นใครเหรอ"
"ก็คุณมาลินี ไงครับ"ผมตอบยาย
"ไม่มีใครเข้าหน้าติดสักคนหรอกลูก ใครเข้าไปหาโดยไล่ออกมาหมด แต่เขายังไม่ได้หมั้นกันนะ"
ยายเล่าให้ผมฟัง
 "คุณนั่นเห็นมาหาที่บ้านสองสามครั้ง ก็หายไปเลยใครจะทนได้ละลูกนิสัยอย่างคุณพี"
ยายผมบอกต่อ
"ที่น่าสงสารพอกันคือคุณหญิง ตอนนี้นอนอยู่โรงพยาบาลเหมือนกัน หมอบอกเป็นโรคหัวใจ"
"ครับยายบุ้งเข้าใจแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ เดียวบุ้งจะกลับคืนนี้แหละเดียวเจอกัน"
...............
ขณะที่ผมเดินไปถึงหน้าห้องพิเศษที่ไอ้พีนอนป่วยอยู่ พยาบาลก็เปิดประตูออกมาอย่างแรง
พร้อมกับขวดน้ำเกลือ ปลิวตามออกมาด้วย"อย่ามายุ่งกับกูออกไป"เสียงไอ้พีร้องตะโกนตามมา
"พี่ครับ พี่หลบไปก่อนเถอะเดียวผมจัดการทางนี้เสร็จแล้วจะไปตามนะครับ"ผมบอกพยาบาล
ที่ยืนตัวสั่นเพราะความกลัวอยู่ข้างๆ "ไม่ไหวเลยคะ ยาก็ไม่ยอมให้ฉีด แผลก็ไม่ให้ล้าง"
"ครับๆ เขากำลังโกรธ ขอผมอยู่กับไอ้พีเพื่อนผมสองต่อสองสักครู่เดียวผมไปตามนะครับ"
"คะ เอาไงเอากัน ดิฉันก็ไม่รู้ทำไงแล้ว หน้าตาล้อหล่อ แต่ไม่น่าบ้าเลย " เธอพึมพำ
...............
ผมเปิดประตูเข้าไปหาไอ้พีหลังจากคุยกับพี่พยาบาลเสร็จพบไอ้วายร้ายนอนหลับตาอยู่บนเตียง
"บอกว่าอย่ามายุ่งไง พวกเชี่ย เดียวกูเผาโรงบาลทิ้งเลย"มันตะโกนไล่โดยไม่ยอมลืมตา
ผมเดินไปข้างๆกายคนตัวโตก่อนจะนั่งลงบนเตียงโน้มกายลงไปสัมผัสกับริมฝีปากนุ่ม
สัมผัสที่โหยหาอยู่ทุกค่ำคืนที่ต้องห่างกัน มันสื่อจากริมฝีปากผมไปยังคนข้างล่าง ผมใช้ลิ้น
เข้าไปซุกไซ้ลิ้นของไอ้หน้าหล่อที่พยายามดิ้นหนี แต่ความต้องการที่จะบอกกล่าวของผม
ไม่คิดจะหยุดที่สุดผมก็ได้ลิ้นมันมากอดรัดไว้ก่อนจะผ่อนคลายออก จะรุกเร้าใหม่ตามจังหวะ
แห่งความต้องการ ที่สุดลิ้นของไอ้พีเองก็เริ่มเป็นคนสอนเทคนิคในการรุกล้ำหาความหวาน
ให้ผม ผมปล่อยให้ไอ้พีสอนจนมันพอใจเสียงลมหายใจที่รุ่มร้อนด้วยความโกรธกลายมา
เป็นเสียงหอบถี่ที่บ่งบอกถึงความปรารถนา ผมเอื้อมมือไปกดออดเรียกพยาบาลโดยไม่ให้ไอ้พีรู้ตัว
ตอนนี้ไอ้หน้าหล่อกำลังใช้ลิ้นหยอกล้อกับผมอย่างไม่คิดจะหยุด สักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
"เลิกเกเรได้แล้ว เราจะดูอยู่ข้างๆไม่ไปไหน" ผมถอนปากออกก่อนกระซิบบอกไอ้พีเบาๆแล้วลุก
ไปยืนอยู่ข้างๆเตียงปล่อยให้พยาบาลแทงเข็มให้น้ำเกลือ ฉีดยาและล้างแผลที่มือให้คนที่ทำหน้าบึ้ง
แต่แก้มแดงแจ๋บนเตียง
"ให้คนไข้ทานข้าวแล้วทานยานี้นะคะ อ๋อเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้คนไข้ด้วยนะคะ"
พยาบาลหันมาบอกผมเพราะเสื้อผ้าไอ้พีเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าเป็นชุดที่ใส่อยู่บ้าน
มันคงไม่ยอมให้ใครแตะจริงๆ  พอพยาบาลออกไปผมก็เข้าไปหอมแก้มคนหน้าบึ้งฟอดหนึ่งก่อนที่จะ
พาคนป่วยเข้าไปยังห้องน้ำ พร้อมกับล็อคประตู
"จะทำอะไร น่ะ " ไอ้หน้าบึ้งถามผมคำแรก แต่ผมไม่ตอบ จัดการปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของมันออกหมด
ร่างกายไอ้พีซูบลงเล็กน้อย แต่ทำเอาผมใจหาย ผมจัดการอาบน้ำ ถูสบู่ สระผมให้ไอ้พีอย่างทุลักทุเล
เพราะเจ้าตัวทำเป็นตัวแข็งไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่ เมื่อจัดการเสร็จผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ก่อน
ที่จะนำมันมานอนบนเตียงอีกครั้ง  "เหนื่อยนะนี่ อย่าทำให้ลำบากนักสิ "ผมบ่นพอให้มันได้ยิน
แต่เจ้าพีทำเป็นหน้าบึ้งต่อและไม่มองมาทางผม และไม่ยอมเปิดปากเมื่อผมจะป้อนข้าวต้มให้ทาน
"พีจ๋า ทานข้าวหน่อยสิ" ผมอ้อนสุดชีวิต เหมือนจะไม่ได้ผล ผมเลยลุกขึ้นไปบนเตียง
นั่งทับไปบนบริเวณที่น้องชายของมันซ่อนตัวอยู่ใต้ร่มผ้า
"ทำไร ลงไปนะ บ้าเหรอ ไอ้หน้าด้าน" มันด่าผมแต่ไม่ยอมมองหน้า ผมบดเบียดก้นที่ทับ
น้องชายมันอยู่สองสามครั้งน้องชายใต้กางเกงมันก็ขยายตัวแข็งทื่ออยู่ใต้กางเกง
ได้ผล คนตรงหน้าที่ตอนนี้หันมาจ้องหน้าผมตรงๆ แววตาฉายแววอยากอย่างอื่น
ที่ไม่ใช่ข้าวต้ม "ทานนี่ให้หมดถ้วย แล้วทานยา อย่างอื่นถึงจะตามมา"
"ได้ แต่ห้ามไปไหนนะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ" ไอ้หน้าหล่อคว้าชามข้าวต้มไปทานอย่างรวดเร็ว
เสร็จแล้วก็ไปคว้ายาและน้ำข้างเตียงมาใส่ปากเอง ผมอมยิ้มมองคนตรงหน้าอย่างปลงตก
"พร้อมละทำต่อสิ" มันบอกผมหน้าเฉยๆ แต่แววตาแวววับ
"ยังต้องไปแปรงฟันก่อน ตะกี้จูบแล้วไม่หอมเลย" ผมหาทางออกให้ตัวเอง
"เรื่องมากจริง แปรงอยู่ไหน" ไอ้พีบ่น ผมเลยลงจากร่างไอ้พีไปค้นหาแปรงและยาสีฟัน
ในตู้เก็บของข้างเตียงส่งให้  มันลงจากเตียงอย่างคล่องแคล่วไปยังห้องน้ำด้วยตัวเองเพื่อแปรงฟัน
ผมกดออดเรียกพยาบาลก่อนตามไอ้พีไปห้องน้ำเพราะรู้ว่ามือเดียวของมันคงแปรงฟันลำบาก
"มีอะไรให้ช่วยหรือคะ" พยาบาลถามผมขณะที่พยุงไอ้พีออกจากห้องน้ำ
"มีผ้าปูเตียงใหม่ไหมครับ ผมทำน้ำหกใส่ตะกี้" ผมบอกพยาบาล
"อืมมีคะญาติตามมาเอานะคะ" ผมนำไอ้พีไปวางไว้ที่โซฟารับแขกก่อนตามพยาบาล
ไปเอาผ้าปูเตียง ทำเป็นไม่สนใจสายตาขัดอกขัดใจของมันที่มองตามมา
...........
ตอนเย็นหมอก็ให้ไอ้พีกลับบ้านได้และนัดดูอาการของนิ้วมือที่หักสามนิ้วในวันถัดไป
ก่อนกลับผมพาไอ้พีไปเยี่ยมคุณหญิงที่อยู่อีกตึกหนึ่ง พอเห็นไอ้พี คุณหญิงก็
ร้องไห้โผกอดไอ้พีทนที ไอ้พีได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร แต่แววตามันแสดงถึงความเสียใจ
ผมเหลือบเห็นข้าวต้ม ที่ยังอยู่เต็มชามบนโต๊ะข้างผนังจึงถามขึ้น
"คุณแม่ทานไรยังครับ"ผมถาม
"ยัง แม่ไม่หิว"คุณหญิงตอบก่อนจะผละออกจากไอ้พีไปเอนหลังทำหน้าบึ้งอยู่บนเตียง
"ทานนะครับเดียวบุ้งจะป้อน" ผมพูดพร้อมกับตักข้าวต้มไปจ่อปาก
"ไม่แม่ไม่ทาน" เธอผลักมือผมออก ผมหันไปมองหน้าไอ้พีที่นั่งจ้องผมอยู่บนโซฟา
พร้อมขยิบตาให้มันเป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือ
"ทานเถอะแม่ คนแก่ดื้อน่าเกลียดจะตาย" ไอ้พีพูดขึ้น
ผมเอาข้าวต้มไปจ่อปากคุณหญิงอีกครั้ง คราวนี้ท่านอ้าปากรับ ผมป้อนข้าวต้ม
เสร็จ ก็ให้คุณหญิงทานยา พร้อมกับพูดคุยเรื่องทั่วไปกับท่านสักพักคุณหญิงก็หลับ
"พีเดียวตาพงจะมารับนายที่นี่นายไปพักผ่อนที่บ้านนะ" ผมบอกคนที่นั่งข้างๆ
"นายจะไปไหนอีก" มันถามกลับตาลุกวาว
"เปล่า เราจะเฝ้าแม่นาย ท่านเป็นโรคหัวใจนะนายรู้เปล่า ต้องมีคนเฝ้า"
" เหรอ กูไม่รู้" มันพูดเบาๆ พลางมองไปที่ร่างบนเตียง
"งั้นคืนนี้กูเฝ้าเอง มึงไปนอนบ้านเถอะ"ไอ้พีบอกผม
"นายป่วยอยู่นะ" ผมแย้ง
"เรื่องมากจริงงั้นนอนด้วยกันหมดนี่แหละ" พูดเสร็จมันก็ไปนอนยาวเหยียดอยู่
บนโซฟาข้างผนัง ผมมองดูมันแล้วนึกในใจ "ดีนะที่ยังรู้จักรักแม่ตัวเอง"