ยากนัก รักไอ้หน้าหล่อ (yaoi)

ลำดับตอนที่ #15 : ปลายทาง

หลังจากที่ได้ซื้อผมมาเป็นสมบัติสมใจอยากไอ้คนที่นอนกอดผมอยู่นี่รู้สึกจะใช้ผมคุ้มเกินราคา
ผมเองหยุดคิดเรื่องตัวเองเอาไว้ทุกอย่าง ปล่อยเวลาไปกับไอ้พี ทำให้เหมือนเราทั้งคู่จะมี
ความสุขจนล้นเอ่อ ไอ้พีมันเก่งมากเรื่องบนเตียง ผมได้แต่เรียนรู้ตามไป เวลาที่ผ่านมา
ร่วมเดือน ใบหน้าที่นอนยิ้มหวานให้ผมอยู่ตอนนี้ มีสุขภาพสมบูรณ์เกินร้อย
ผมต่างหากที่แทบจะรับพลังมันไม่ไหว
"เรายังไม่เคยทำอะไรตอนเช้าๆเลยนะ" ไอ้พียื่นหน้ามาหอมแก้มผม
"อือ" ผมผลักออก
"ทำเถอะนะพีพร้อมแล้ว" มันพูดพร้อมกับจับมือผมไปสัมผัสแท่งเนื้อที่แข็งโด่แถวหว่างขา
"ไม่นะ เรามีสอบสองโมง" ผมพูดแต่อดที่จะลูบแท่งเนื้อไอ้พีเบาๆไม่ได้ก่อนจะชักมือกลับ
"ขอยี่สิบนาทีนะ นะ" เวลาไอ้หน้าหล่ออ้อนผมก็แทบละลาย รอยยิ้มแววตาของมันผมไม่สามารถ
จะขัดขืนได้ทุกที ปล่อยให้คนที่คึกไม่หยุด รื้อผ้าห่มออกจัดการกับร่างเปลือยของผมตามใจ
.............
กว่าผมจะไปถึงห้องสอบก็กินเวลาสอบไปสิบนาทีแล้ว อาจารย์เอ็ดผมเรื่องความรับผิดชอบก่อนที่จะ
ปล่อยผมเข้าห้องสอบไป ผมนึกอยากบีบคอไอ้พี เพราะมันบอกขอยี่สิบแต่ล่อผมอยู่เป็นชั่วโมง
ดีที่ผมเตรียมอุปกรณ์ไว้พร้อมตั้งแต่ตอนเย็น แกงจืดประยุกต์ของผมที่จะส่งอาจารย์วันนี้เลยไม่มีปัญหา
"นายประยุกต์อะไรในแกงจืดของตัวเองบ้าง" อาจารย์แวะมาถามขณะที่ผมกำลังทำอยู่
" ผมใช้เนื้อปลาสามอย่างครับ"
"เหรอ ปลาไรมั่งละ"ผมอธิบายสูตรที่คิดขึ้นเองให้อาจารย์ฟังอยู่พักหนึ่ง
"ไอเดียดีนี่ ไว้ฉันจะคอยชิมรสชาต" แล้วอาจารย์ก็ไปตรวจดูคนอื่นต่อไป
..............
หลังจากสอบเสร็จ ตอนค่ำผมก็มานั่งอยู่บนโต๊ะอาหารในงานเลี้ยงของบริษัท
ของคุณหญิงสาลินีท่ามกลางแขกเหรื่อนับพัน ไอ้พีกับมาลินี แฟนสาวของมัน
ดูโดดเด่นมากกว่าใครผมเพิ่งรู้จักมาลินีเป็นครั้งแรก เป็นผู้หญิงที่สวยมาก
 เข้ากับคนได้ง่าย ร่าเริงตลอดเวลาหลังจากทานอาหารไปได้ไม่กี่คำ
 ผมก็อิ่มสงสัยวันนี้ตอนกลางวันชิมอาหารเพื่อนๆไปทั่ว เลยไม่รู้สึก หิวอะไร
ดนตรีเริ่มบรรเลง ไอ้พีและคู่ควงออกไปเปิดฟลอร์
ความเหมาะสมที่เหมือนกับเจ้าชายและเจ้าหญิงนั้นทำให้ผมรู้สึกดีใจ จึงออกไป
หาที่ยืนดูวิว ข้างนอกแทน"คงถึงเวลาที่เราต้องเดินทางอีกครั้งแล้วสิ"
ผมคิดพร้อมกับมองตึกสูงที่รายล้อมอยู่รอบโรงแรม มันจะมีห้องๆเล็กๆพอให้เราได้อาศัย
และดำเนินชีวิตต่อไปบ้างไหมนะ
"มายืนเหม่อไรแถวนี้" ไอ้พีถามขณะที่มายืนมองวิวข้างๆผม
"ไม่มีไร แค่อยากจะดูวิว"
"กูว่าจะหมั้นกับมาลินีไว้ก่อนมึงว่าดีไหม" จู่ๆไอ้พีก็ถามผมขึ้น
"อืมตามใจสิ นายว่าดีก็ดี" ผมตอบเบาๆ
"กูจะดูแลมึงอย่างดี แม้กูจะแต่งงาน มึงก็ยังจะเป็นสมบัติของกูไม่ต้องห่วงนะ"
มันคงปลอบผมมั่ง ที่มันพูดแบบนี้ ผมก็เลยยิ้มรับก่อนจะพูดให้มันสบายใจ
"อย่าห่วงเลยน่า ดูแลตัวนายให้ดี ทำอย่างที่นายฝันไว้เถอะ"
พอดีมาลินีเดินเข้ามาสบทบเราสองคน
"ว้าว หนุ่มหล่อสองคนมาอยู่ตรงนี้หมด ข้างในเลยหมองเลยนะคะ"
ผมฝืนหัวเราะไปกับมาลินี เพื่อให้ไอ้พีสบายใจ
"เอากลับไปสักคนก็ได้ครับ คนนี้เจ้าภาพ" ผมพูดพร้อมพยักหน้าไปทางไอ้พี
"งั้นมาขอเลยนะคะ" ผมมองภาพที่ทั้งสองเดินคู่กันไปอย่างชื่นชม
อะไรที่มันเหมาะสมลงตัวมันจะดูดีมีคุณค่าเสมอผมคิดในใจ
และคืนนี้ผมก็หมดเรี่ยวแรงจะฝืนอีกต่อไปจึงออกาจากงานโบกแท็กซี่กลับบ้าน
...............
"ปูนิ่ม อย่ามัวแต่กลัวสิลูก" ผมพูดกับไอ้ปูนิ่มที่นิ่งอยู่ไม่ยอมว่ายออกมาจากที่เดิม
"ที่นี่เขาเรียกว่าน้ำตกนะปูนิ่ม น้ำมันไม่ลึกมากหรอก เห็นปะใสสะอาด มามะว่ายมาหาพ่อมะ"
ไอ้ปูนิ่มดูเหมือนจะค่อยๆปรับตัว มองซ้ายมองขวาก่อนว่ายมาหาผมช้าๆ
 ผมย้ายมาอยู่เชียงใหม่ได้เดือนหนึ่งแล้ววันนี้ผมกับปูนิ่มมาเที่ยวน้ำตกกัน
เพราะเป็นวันหยุด น้ำตกนี่อยู่ห่างจากโรงแรมที่ผมเป็นผู้ช่วยเชฟอยู่ไม่ถึงสองกิโล
ปั่นจักรยานมาแปปหนึ่งก็ถึง อยากให้ยายมาอยู่นี่ด้วยจังผมนึกถึงยาย
ผมคิดถึงวันที่ผมบอกยายว่าจะมาทำงานที่เชียงใหม่และขอดรอปเรียนไว้ก่อน
"บุ้งคิดดีแล้วนะลูก" ยายมีสีหน้าเป็นห่วงผมมาก
"ผมขอเวลาสักพักนะครับยาย บุ้งพร้อมเมื่อไหร่จะกลับมาหายาย"
"อืมอย่ากังวลไปเลยลูก ยายอยู่นี่ไม่มีไรน่าห่วง หนูก็รู้ แข็งแรงเร็วๆแล้วกลับมานะ"
ยายโอบผมไปกอด ผมรู้สึกมีน้ำเย็นๆซึมออกมาจากตาตัวเอง
 ผมจะต้องแข็งแรงให้ได้เพื่อที่จะกลับมาปกป้องคนนี้ นั่นคือสิ่งที่ผมคิดตอนนั้น
...............
"ต้ายหนุ่มน้อยนี่หนูเลี้ยงเต่าเหรอนี่" คุณยายวัยประมาณสักหกสิบกว่าถามผม
ขณะที่ผมทานขนมอยู่บนเสื่อข้างๆน้ำตกกับเจ้าปูนิ่ม เธอนั่งคุกเข่าดูเจ้าปูนิ่มอย่างสนใจ
"ครับ เจ้าตัวนี้ชื่อปูนิ่มครับ ส่วนผมชื่อบุ้ง"ผมยกมือไหว้
"ไหว้พระเถอะหนู ยายชื่อแจ่ม บ้านยายอยู่ใกล้ๆนี่เอง" เธอบอกพร้อมรับไหว้ผม
"ปูนิ่มนี่มันกัดไหม" ผมไม่ตอบแต่จับเข้าปูนิ่มในอ่างมาวางไว้บนอุ้งมือแทน
พร้อมบอกเจ้าปูนิ่มว่า "หลบภัย" ไอ้ปูนิ่มก็หดหัวเข้ากระดองทันที
"ออกมาได้แล้วลูกพ่อ" เจ้าปูนิ่มก็ค่อยโผล่หัวออกมา
ยายแจ่มกับผมหัวเราะชอบใจ หลังจากนั้นเราสองคนก็คุยกันไปเรื่อยๆอย่างถูกคอ
ด้วยนิสัยยายแจ่มคล้ายยายผมหลายอย่างผมเลยรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ
ที่ได้คุยกับแก ยายแจ่มบอกผมว่าย้ายมาอยู่นี่ห้าสิบปีแล้ว พอสามีตายเธอก็อยู่คนเดียว
ลูกเต้าก็ไม่มี
" บุ้งไปเที่ยวบ้านยายปะ"จู่ๆเธอก็ชวนผมขึ้นมา
"ไกลจากนี่ไหมครับ " ผมถามกลัวกลับโรงแรมมืด
"มาเถอะน่า" เธอบอกพร้อมกับช่วยผมเก็บของ
...............
บ้านของยายแจ่มใหญ่โตมากพอๆกับบ้านไอ้พีเลย แถมมีดาดฟ้าเหมือนบ้านไอ้พีด้วย ปลูกอยู่ท่ามกลางสวนส้ม
และสวนองุ่นหลายร้อยไร่
"ว้าวสวยจัง"ผมบอกยายแจ่มที่ยืนอยู่ข้างๆขณะที่เรามายืนดูวิวรอบบ้านบนดาดฟ้าด้วยกัน
"ยายกับตาบุกเบิกที่นี่ด้วยกันร่วมสี่สิบปี พื้นที่เพาะปลูกเกือบสองพันไร่นี้ยายกับตาทำมันขึ้นมาด้วยตัวเอง"
เธอเล่าให้ผมฟังท่าทางภูมิใจมาก
"คุณยายกับคุณตาเก่งนะครับ ผมละยอมแพ้เลย "
"ไม่เก่งหรอกแต่เพราะความรักมั่ง เวลามีตาอยู่ข้างๆทำอะไรยายก็ทำได้หมดเหมือนเขาเป็นขุมพลังของยาย"
"คุณยายโชคดีมากเลยนะครับที่มีรักแท้"ผมบอกเธอพลางมองเหม่อไปยังทิวเขาที่รายล้อมอยู่รอบๆ
"บุ้งไม่เคยมีแฟนเหรอ" แกถามผมเบาๆ
"ไม่เคยครับ" อย่างไอ้พีคงห่างไกลคำว่าแฟน
"ไม่เคยแม้จะรักใครสักคนเหรอ"คุณยายถามต่อ
"เคยครับ" ผมตอบตรงๆ
"บุ้งรักเขาแต่เขาไม่รักบุ้งสินะ" คุณยายพูดลอยๆ
"ประมาณนั้นครับ อย่าไปพูดถึงมันเลยครับยังไงก็จบไปแล้ว" ผมตัดบท
"คงเจ็บปวดน่าดูเลยนะการรักใครข้างเดียวนี่ รักที่ไม่มีจุดหมายปลายทางช่างน่ากลัวจริงๆ"
คุณยายกล่าวขึ้นลอยๆ แต่ผมก็เข้าใจลึกซึ้งกับมันดี แม้ผ่านมาเดือนหนึ่งปลายทางผมคือที่ใหน
ผมยังหาไม่เจอ ได้แต่หวังว่ามันจะปรากฏขึ้นลางๆเหมือนทิวเขาข้างหน้านั้นในวันหนึ่ง