พิศวาทสีน้ำผึ้ง

ลำดับตอนที่ #5 : แต่งตัว

ผมเลือกหนังสือการ์ตูนที่เล่มใหญ่ที่สุดและราคาถูกที่สุดในร้านมาได้หนึ่งเล่มหนังสือแพงจริงๆเล่มเดียว
ปาเข้าไปร้อยกว่าบาท ผมว่าจะเลือกการ์ตูนเล่มอื่นต่อเพราะมีงบห้าร้อยแต่ตาดันไปเห็นหนังสือสูตร
อาหารอยู่ข้างๆเล่มละสามร้อยกว่าบาท จึงหยิบขึ้นมาเพราะอยากได้ไปเปิดดูเวลาทำ ผมขี้เกียจลงมา
แอบจดเอาที่ร้านหนังสือเล็กๆใต้ตึกของไอ้เคน แต่ทางที่ดีให้เจ้าตัวมาเลือกดีกว่า ผมจึงเดินไปหาไอ้
เจ้านายที่กำลังคุยอยู่กับพนักงานขายตั้งแต่เข้ามาในร้าน
"มีอะไร เลือกได้ยัง" มันถามเมื่อผมเดินไปหา
"มานี่หน่อย" ผมเดินนำไอ้เคนมายังมุมหนังสือสูตรอาหาร
"นายชอบเล่มไหน เลือกหน่อย ได้เล่มเดียวนะงบจำกัด" ผมบอกไอ้เคน
"เอาไปทำอะไร ไอ้พวกตำราทำอาหารนี่" มันถาม
"ก็เอาไปทำให้นายกินไง" ผมตอบ
"อย่าบอกนะ อาหารที่กูกินมึงเปิดตำราทำ" ไอ้เคนขมวดคิ้วดกดำคู่สวยของมันชนกันเหมือนไม่เชื่อ
"เปล่า ไม่ได้เปิดตำรา แอบไปจดเอาร้านหนังสือใต้ตึกเรานะ" ผมตอบอ้อมแอ้ม
"ไอ้โง่แล้วทำไหมไม่ซื้อเลย ไปแอบจดทำไหม บัตรเครดิตกูให้ไว้ตั้งสองใบ" มันด่าผม
" เอ้า ก็นั่นไว้ซื้ออาหาร ใครจะกล้าไปใช้อย่างอื่นเล่า เดียวโดนหักสิ้นเดือน" ผมเผยความกลัวในใจออกมา
"เฮ้อ มึงนี่นะ คราวหน้าถ้าของกระจุกกระจิก ที่เกี่ยวกับข้องกับชีวิตกูมึงใช้ไปเถอะ " มันบ่น
" อืมส์ เลือกสิผมบอกมันต่อ"
"หยิบไปหมดนี่แหละ กูจะได้มีอาหารดีๆกินมั่ง ใช้บัตรกูรูดเอา" มันสั่งผมแทน
...................
หลังจากวันที่มันถลกกางเกงผม ไอ้เคนดูเหมือนจะใจดีขึ้นมาก นอกจากพาผมไปซื้อหนังสือ มันยังสั่งการ์ตูน
มาให้ผมอีกหลายลัง แถมยังให้ผมออกมาดูทีวีที่ห้องนั่งเล่นกับมันได้อีก ผมเลยไม่กล้าใช้กูใช้มึงกับมันมากนัก
ยังไงมันก็เป็นเจ้านาย ยิ่งมาใจดีด้วยแบบนี้ผมยิ่งเกรงใจสุดๆ
"ไอ้แทนๆ มึงเห็นเนคไทนักศึกษากูไหม มาหาให้หน่อย" ไอ้เคนตะโกนเรียกผมอยู่ในห้องนอนมัน
ผมจึงปิดเครื่องดูดฝุ่นก่อนจะเคาะประตูเข้าไปในห้องนอนมัน แต่แล้วผมต้องยืนตัวแข็งเมื่อมองเห็นไอ้เคนเต็มตา
ร่างสูงโปร่งนั้นใส่แค่กางเกงในสีขาวตัวเดียว ซึ่งไม่สามารถปกปิดแท่งเนื้อขนาดใหญ่ที่นอนหลับเป็นสันนูนเด่น
อยู่ในร่มผ้านั้นได้เลย พวงไข่คู่ใหญ่อัดแน่นอยู่กลางหว่างขาดันเนื้อผ้าจนแทบจะทะลักออกมาข้างนอก
เส้นไหมเป็นแผงสีดำสนิท โผล่ออกมาโชว์อยู่เหนือขอบกางเกงใน เชื่อมต่อกับกับกลุ่มขนที่ทอดยาวจากสะดือ
มันสวยงามน่าจับต้องเป็นที่สุด ผิวขาวจัดทั่วร่างกำยำนั้นมีสีชมพูของเลือดหนุ่มเปล่งประกายอยู่ทั่วตัว ผมอาย
และเขินจนไม่รู้จะทำอะไรกับสิ่งที่เห็นหน้าตาร้อนวูบวาบไปหมด นี่มันก็ร่างผู้ชายเหมือนกูนะผมคิด แต่มัน
ช่างสมชาย สวยงามไปหมดทุกสัดส่วนจริงๆ ผมอดแย้งตัวเองไปมาไม่ได้
"นี่มึงจะจ้องกูอีกนานไหม หาเนคไทให้ทีสิโว้ย" มันเอ็ดผมที่จ้องมันนานเกินไป
ผมรีบเข้าไปค้นในตู้เสื้อผ้าโดยอัตโนมัติ แม้ใจยังเต้นตึกๆ ตลอดเวลา ตู้เสื้อผ้าที่ถูกออกแบบให้ฝังในผนังนั้น
มีเสื้อผ้าหลายร้อยชุด แต่เนคไทนักศึกษามหาลัยไอ้เคนมันดันซื้อมาแค่สองเส้น และผมจำได้ว่าเมื่อวาน
หลังจากรับผ้ามาจากร้านซักรีด ก็เอามาเก็บไว้ในลิ้นชักให้แล้วนี่นา แล้วนี่มันหายไปไหน ไอ้เจ้านายตัวดี
มันก็ชอบค้นแบบกระจัดกระจายทุกที
"นายเอาไปลืมไว้ห้องน้ำเปล่า" ผมถาม
"ไปดูสิ" ไอ้เคนยังมายืนมองใกล้ๆผม ที่นั่งค้นอยู่ เส้นขนบริเวณกางเกงในมันจึงแทบจะทิ่มตาผมอยูแล้ว
"ถอยไปสิ" ผมรีบบอกก่อนจะบ้าตายกับเรือนร่างยั่วยวน แล้วรีบลุกขึ้นตรงไปดูในห้องน้ำ
ไอ้เนคไทเจ้าปัญหาพาดอยู่บนราวผ้าขนหนูในห้องน้ำจริงๆด้วย ผมจึงนำมายื่นให้ร่างเปลือยที่อยู่ตรงหน้า
"เอ้า นี่ วันหลังซื้อมาเพิ่มหน่อยสิ " ผมบอกขณะหัวใจเต้นเหมือนรัวกลอง
"ผูกให้หน่อยสิ " เจ้าตัวสั่ง
"ทำไม่เป็นโว้ย"ผมพยายามเสียงดังข่มอารมณ์วูบวาบตัวเองเมื่อไหร่มันจะใส่เสื้อผ้านี่ผมคิด
"มาจะสอนวันหลังมึงต้องมาแต่งตัวให้กูนะ กูขี้เกียจเรียก" ไอ้เคนพูดจบก็มายืนอยู่ด้านหลังผมจนชิด ผมรู้สึก
ถึงบางส่วนที่นูนขึ้นของกางเกงในมันมาสัมผัสกับแผ่นหลังจนรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง กลิ่นกายของผู้ชายที่
หอมสะอาดรวยรินอยู่รอบตัวผม มือที่โอบอยู่รอบคอนั้นสาธิตวิธีการผูกเนคไท อย่างละเอียดให้ผมดู พร้อม
กับส่งเสียงอธิบายไปด้วย ก่อนที่ร่างกายผมจะทรุดลงที่พื้น มันก็ยกตัวผมขึ้นไปยืนบนเตียง แล้วเข้ามายืน
ใกล้ๆ ให้ผมผูกเนคไทให้ ตามที่มันสอนไปเมื่อครู่
"ไม่ๆ ไม่ใช่แบบนั้น" ไอ้เคนบอกให้ผมผูกใหม่
" อืมส์ ดี แบบนั้นแหละ ใช้ได้มีหัวเหมือนกันนี่" ผมไม่ได้สนใจคำด่ามันเท่าไหร่ใจเต้นตึกๆอยู่กับ
การสัมผัสมัดกล้ามเนื้อหน้าอกอันขาวเนียนที่มีขนสีดำขึ้นอยู่แถวร่องนิดหน่อยชวนลูบไล้มาก จนมือผมสั่น
"เอ้าอย่ามัวแต่จ้องอกกูดิ เอาเสื้อมาใส่ให้กูได้แล้ว" ผมรีบปกปิดอาการผิดปกติของตัวเองเอาเสื้อที่ไอ้เคนเอา
มาพาดไว้บนเตียงสวมให้เจ้าตัวทันที ก่อนจะกลัดกระดุมให้มันด้วยมือที่สั่นอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อได้สัมผัส
กับผิวร้อนผ่าวของชายหนุ่มเนื้อแน่นไล่จากหน้าอกไปจนถึงสะดือที่ขาวเนียน กว่าจะกลัดกระดุมเสร็จ
สติผมก็เริ่มแตกเหงื่อเริ่มซึมตามผิวหนัง ทั้งที่ไอ้เคนเปิดแอร์แต่เช้า
"กางเกงเข็มขัด ด้วยเร็วหน่อยสิ" ผมทรุดตัวลงนั่งหน้าเป้าที่นูนเป็นสันของไอ้เคนก่อนจะเอื้อมมือไปเอา
กางเกงนักศึกษาสีดำสนิท มาสวมให้ ช่วยไม่ได้ที่มือผมได้สัมผัสกับแท่งเนื้อหนุ่มที่นอนหลับสนิทอยู่ใต้
กางเกงในนั้นนั้นหลายครั้ง แม้แบบฉิวเฉียดก็เล่นเอาเหงื่อท่วมมือ หายใจแหบแห้ง เหมือนร่างกายถูก
คนที่ยืนอยู่ดูดพลังงานไปสิ้น แว่บหนึ่งก่อนที่ผมจะรูดซิบให้ไอ้เคน ผมเห็นแท่งเนื้อมันกำลังขยายใหญ่ขึ้น
กว่าผมจะใส่เข็มขัด ถุงเท้าให้ไอ้เจ้านายเสร็จ เรี่ยวแรงผมก็แทบจะไม่เหลือ อยากล้มตัวลงนอนหลับเอาดื้อๆ
"เฮ้ยไปเตรียมข้าวเช้าให้กูดิ จะมัวนั่งบื้อทำไรอยู่" มันสั่งผมขณะไปตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง
หน้ากระจก ผมเลยต้องค่อยๆคลานจากเตียง เดินตรงไปที่ห้องครัวเหมือนคนไร้แรง
...................
"นั่งลงทานด้วยกันสิ" ไอ้เคนบอกผมขณะที่ผมยืนเฝ้ามันทานโจ๊กอยู่
"ไม่เป็นไรเราทานทีหลังได้"ผมตอบ
"อย่าเรื่องมากบอกไรให้ทำ ต่อไปต้องนั่งทานข้าวกับกูทุกมื้อ กูไม่ชอบคนยืนเฝ้า"
มันสั่งต่อ ผมเลยต้องไปตักโจ๊กมานั่งทานตรงหน้ามัน
"เป็นอะไรเหงื่อออกเต็มไปหมด" ไอ้เคนถาม
"ไม่มีไรหรอก มันร้อน" ผมตอบทั้งที่อยากบอกว่าเพราะมึงนั่นแหละทำกูสะเหงื่อท่วมตัว
"ร้อนบ้าไร แอร์ออกเย็น มึงเป็นโรคไรป่าวว่ะ ตัวร้อนไหม" พูดเสร็จมันก็เอามือมาแตะหน้าผากผมเบาๆ
"เปล่าๆ" ผมรีบผละหน้าผากออกจากมือร้อนผ่าวของมัน กูเป็นเชี่ยไรนี่ ใจเต้นแรงไม่หยุด ผมด่าตัวเอง
"ไม่ร้อนนี่ มึงทานเยอะๆหน่อยสิ หุ่นขี้ก้างแบบนี้สาวที่ไหนจะมาชอบ" ไอ้เคนสั่งสอน
"อืมส์ กูไม่สนใจหรอก" ผมตัดบท
"มึงไม่สนใจผู้หญิงเหรอ หรือมึงเป็นตุ้ดจริงๆ" มันจี้จุดอ่อนผม ยิ่งทำให้ผมสงสัยตัวเองเข้าไปใหญ่
" ไม่ ๆ ไม่เป็น "ผมรีบบอกมันและย้ำกับตัวเองไปด้วย
"แต่ของมึงเล็กนิดเดียวนี่หว่ามันจะใช้งานได้เหรอ" ไอ้เคนพูดถึงไรไม่รู้ผมไม่แน่ใจ
"อะไรอะ เล็ก" ผมถาม
"กระเจี้ยวมึงนะสิ กูว่ายาวไม่ถึงครึ่งของกูด้วยซ้ำ" ไอ้เชี่ยเคนมันพูดเรื่องลามกได้หน้าตายมาก
"ไม่เล็กโว้ย และไม่ต้องมาเทียบ กูไม่เคยเห็นของมึงด้วย" ผมเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ เรื่องงี้อย่ามาหยามกัน
"ทำไหมจะไม่เห็นเมื่อเช้าตามึงแทบจะถลนออกมาชนน้องชายกูอยู่แล้ว" ไอ้เชี่ยมึงรู้ตัวเหรอว่ะ ผมอยากมุดดินหนี
"ขนาดเทียบกันตอนยังไม่แข็งกูว่ามึงก็ยาวไม่ถึงครึ่งของกูอยู่ดี" ไอ้ลามกมันพูดต่อไม่หยุด
ผมได้แต่หน้าแดงก้มหน้าก้มตากินไปอย่างเถียงไม่ออกเพราะรู้ว่ามันจริงทำไหมว่ะ เจี้ยวเล็กแล้วเกี่ยวไรกับมึง
ผมอยากด่ามันไปแต่ไม่กล้ามองหน้ามันแล้ว ก็เกิดมาตัวเล็กแถมยังไม่ค่อยมีจะกินจะเอาที่ไหนมาบำรุงให้เจี้ยว
มันยาวมันใหญ่เหมือนม้าอย่างมันละ ผมได้แต่เถียงไอ้เคนอยู่ในใจ