คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ถังขยะใบใหม่
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยเสียงปลุกอันคุ้นเคยซึ่งก็คือเสียงด่าทอกันและเสียงเพลงดังลั่นนั่นจากข้างห้อง
พลางคิดถึงเรื่องสมัครงานเมื่อวานอย่างปลงๆ มนุษย์บางคนก็คิดว่าเงินจะซื้อได้ทุกอย่าง แต่ผมไม่คิด
เช่นนั้น ความสุขในชีวิตผมมาจากเงินน้อยมาก ผมจึงไม่แคร์ว่าจะมีเงินมากหรือน้อย แต่ผมแคร์ว่า
ผมจะมีความสุขในชีวิตที่เป็นอยู่ในแต่ละวันแค่ไหนมากกว่า พระท่านว่าคนดีย่อมเลือกจะอยู่ที่ควร
ที่เหมาะสม แม้ผมไม่ได้ดีนัก แต่ผมก็ไม่คิดจะไปอยู่กับคนนิสัยทรามแบบไอ้เคน ซึ่งควรปล่อยให้มัน
อยู่บนโลกที่สร้างมาจากกองเงินกองทองของพ่อมันต่อไปเถิด ผมเองยินดีจะใช้ชีวิตแบบเดิมดีกว่า
"ก็อกๆ" ใครมาเคาะประตูแต่เช้าหว่าผมคิดก่อนเดินไปเปิดประตู
"เจ้านายให้มาย้ายของช่วยคุณและนำตัวคุณไปด้วยครับ"
พูดเสร็จชายร่างฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำทั้งหกคนก็ตรงเข้าไปเก็บข้าวของผมอย่างรวดเร็ว
ไม่ถึงห้านาทีสมบัติอันน้อยนิดของผมและตัวผมเองก็มาอยู่ในรถเก๋งสีดำคันยาวเฟื้อยที่มุ่งตรงไปยัง
ตึกที่ผมไม่คิดจะมาเหยียบอีกในเมื่อวาน
"ช่วยด้วยอย่าให้ลูกเจออะไรร้ายๆเลย"
ผมภาวนาในใจไม่กล้าเอ่ยปากออกมาเพราะทั้งกลัวทั้งสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเช้านี้ของตัวเอง
.............
หลังจากลูกน้องไอ้เคนพาตัวผมมายัดใส่ห้องที่ไอ้เคนมันชี้ให้ผมดูเมื่อวาน ผมก็นั่งปลงอยู่นาน
จึงตัดสินใจลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะออกมาต้มมาม่าที่ติดกระเป๋ามากินเป็นอาหารเช้า
พออิ่มผมก็เริ่มลงมือทำความสะอาดห้องไอ้เคน แม้ผมไม่อยากทำงานนี้แต่ดูจากที่มันเอาลูกน้อง
ไปลากผมมาแล้วผมก็กลัวชีวิตจะต้องมาตายแต่อายุยังน้อย
"ทำๆมันไปเถอะให้มันเบื่อขี้หน้ามันไล่เราไปเอง"ผมคิดอย่างเซงเพราะไม่มีอำนาจพอจะไปหือ
กว่าจะทำความสะอาดทั้งห้องเสร็จ ก็เล่นปาเข้าไปเที่ยง ผมเหนื่อยมากทรุดลงนั่งอยู่บนโซฟา หายใจหอบๆ
"มึงเป็นแค่คนรับใช้เวลากูสั่งไรมึงอย่าขัด กูให้มึงไปอยู่ในห้องนั้นตั้งแต่เมื่อวานมึงหนีไปไหนมา"
เสียงไอ้เคนดังขึ้นข้างหลังผม
" กูไม่อยากทำงานนี้โว้ย" ผมไม่คิดจะสุภาพกับคนอย่างมันอยากให้มันโยนผมไปไกลๆด้วยซ้ำ
"แล้วเสือกเข้ามาหากูทำไหมเมื่อวาน" ไอ้เคนถามเสียงดัง
"กูแค่มาลองดู แต่เห็นนิสัยมึง กูก็ไม่อยากอยู่กับมึง" ผมตอบเสียงดังเหมือนกัน
"พลั่ก" ร่างผมถูกมันจับลอยขึ้นจากโซฟา แล้ว โยนไปลงบนพรม จนเจ็บร้าวไปทั้งตัว
"ไอ้สาดมึงทำร้ายกูทำไหม" ผมด่าออกไปอย่างสุดกลั้น เจ็บจนจุก
"นี่คือบทเรียนคนที่ขัดคำสั่งกู ถ้ามึงไม่เชื่อฟังกู มึงอย่าคิดว่าชีวิตมึงจะเป็นสุข" มันตะคอกใส่ผม
ผมมองร่างเด็กหนุ่มที่แสนหล่อเหลาในชุดนอนตรงหน้า อย่างแคดแค้น ถ้าผมมีร่างกายที่สู้มันได้
ผมจะเหยียบมันไว้ใต้ตีนแล้วขยี้ๆ ให้แหลก แต่ผมก็ได้แต่คิด ปล่อยให้คนตรงหน้ายิ้มเยาะฝ่ายเดียว
"มึงนี่เกิดมาอาภัพ น่าสมเพชสุดๆ " แม้ฆ่ามันไม่ได้ด้วยตีนผมก็ขอฆ่ามันด้วยปาก
"อย่ามาทำปากดีนะ กูไม่อยากให้ตีนกูเปื้อนเลือด" มันเตือน พลางจ้องผมเขม็ง
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง" ผมไม่รู้ว่าพูดไปได้ไง แต่ไม่มีไรจะพูด แล้วผมก็รีบหนีเข้าห้องตัวเองไม่สนใจ
ไอ้เชี่ยที่หัวเราะหึๆ ตามหลังมาอย่างสะใจที่ผมทำไรมันไม่ได้
.............
หลังจากผมอยู่กับไอ้เชี่ยเคนได้สัปดาห์หนึ่งผมก็เริ่มรู้ทางหนีทีไล่ ผมจะออกมาทำงานตอนมันไม่อยู่
พอมันมาผมก็หลบเข้าห้องตัวเองทันที พยายามหลีกเลี่ยงจะเผชิญหน้ากับมันเป็นดีที่สุด แล้วก็ทำ
หน้าที่ผมให้ดีที่สุดเป็นพอ ผมเริ่มจะมองเห็นทางรอดรำไร ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆก็พอทนได้ทำสักปีผมก็
มีเงินหลายแสนพอทีจะหนีไปให้ไกลจากมัน ขณะที่ผมคิดอะไรเพลินๆ อยู่ในห้องครัวไอ้เคนก็ดัน
เข้ามาแบบไม่ให้ตั้งตัว ผมแทบสะดุ้งรีบเดินหนีมันทันที
"ไอ้เชี่ย มึงจะหนีเจ้านายมึงไปไหน" ผมชะงักเท้าทันที
"ทำไรให้กูกินหน่อย หิวโว้ย" มันสั่ง
"มีแต่มาม่านะ" ผมบอก เพราะผมซื้อแต่มาม่ามาตุนไว้ด้วยเงินที่เหลือไม่กี่ร้อยของตัวเอง
ไอ้เคนมันไม่เคยซื้ออะไรไว้ในตู้เย็นเลยผมคิดว่ารอสิ้นเดือนได้เงินเดือนค่อยหาของกินมาใส่ไว้
"ไอ้เชี่ยกูไม่เคยกินอาหารขยะพวกนั้นนะโว้ย มึงหาไรให้กูกินเดียวนี้" มันเริ่มโมโหใส่ผม
"กูไม่มีเงินนะ เงินที่เหลือก้อนสุดท้ายของกู กูก็ซื้อมาม่าหมดแล้ว" ผมเริ่มโมโหเหมือนกัน
"ไอ้หน้าเงิน แม่งทำไหมไม่รู้จักบอกกู โง่อย่างนี้ถึงเป็นคนใช้เขาตลอด เอ้านี่ไปซื้อของมา"
ไอ้เคนพูดก่อนโยนบัตรเครดิตให้ผมสองใบ แต่ผมไม่เคยใช้บัตรเครดิตผมไม่แน่ใจว่าเขาใช้ยังไง
"กูไม่เคยใช้บัตร ให้เงินสดได้ไหม "ผมบอกตรงๆ
"ไอ้นี่กวนตีนกูได้ตลอดนะ ข้อมูลบัตรกูติดแปะไว้ข้างหลังบัตรนั่นหมดแล้ว
มึงแค่ยื่นให้เขาเท่านั้น รีบไสหัวไป ถ้าไม่มีไรกินภายในสามสิบนาทีนี้กูเหยียบมึงแน่"
ผมรีบคว้าบัตรเครดิตตรงหน้า ลงไปซื้อของเท่าที่จำเป็นและอาหารสำเร็จรูปที่ร้านสะดวกซื้อใกล้สุด
ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นลิฟท์มาจัดใส่จานให้ไอ้เจ้านายที่นั่งหน้าเครียดรออยู่ในห้องครัว
"แม่ง รสชาติไม่ได้เรื่องเลย" มันบ่น
"ตอนเย็นอยากทานไรก็บอกไว้สิ เดียวทำให้" ผมตอบอย่างเซงๆ
"มึงคิดเองไม่เป็นหรือไง มีสมองกับเขาหรือเปล่า" ผมอยากใช้มีดปักลงบนอกมันตอนนี้นัก
"ตกลงจะให้ทำอาหารทุกมื้อเลยเหรอ" ผมถามเพราะที่ผ่านมามันไม่เคยบอกให้ทำ
"ไอ้นี่กูไม่ได้กินอากาศนะ เห็นกูอยู่มึงก็ทำไว้สิ บัตรก็เก็บไว้กับมึงนั่นแหละ"มันสั่ง
"อืมส์ จะเขียนรายการอาหารแต่ละวันติดไว้ตู้เย็นนะ ถ้าอยากทานอะไรก็เขียนแปะไว้ละกัน"
ผมบอกแล้วรีบหนี ก่อนที่มันจะด่าอะไรผมอีก "เซงจริง" ผมเอ่ยออกมาเมื่อเข้าห้องตัวเองได้
.............
ไอ้เชี่ยเคนมันเป็นคนเนื้อหอมสุดๆ สาวสวยในวงสังคมชั้นสูงมาหามันที่ห้องบ่อยๆ ไม่ซ้ำหน้ากัน
และเมื่อคืนมันพาเพื่อนมาปาตี้ที่ห้องร่วมร้อยกว่าคน ตอนปาตี้ผมไม่ได้ไปยุ่งเพราะมีพนักงานจากโรงแรม
และบริษัทของมันมาดำเนินการให้เสร็จ ผมก็นอนอ่านการ์ตูน อยู่ในห้องตัวเองเฉย ไม่สนใจเสียงกรีดร้อง
และเสียงเพลงดังลั่นข้างนอก ผมไม่เคยคิดจะสนุกแบบนั้น เลยหลับไปอย่างไม่สนใจว่าจะเกิดไรขึ้น
"โอ้ยหนัก" ผมครางออกมาในตอนเช้าเมื่อรู้สึกมีอะไรทับอยู่บนอก พอลืมตาขึ้นผมแทบช็อค
ที่ผมหนักเพราะหัวไอ้เคนฟาดอยู่บนอกปากแดงๆ ของไอ้เคนอยู่ห่างผมไม่กี่นิ้ว
ลมหายใจอุ่นๆของมันทะลุผ่านเสื้อผม จนผมรู้สึกได้ แม้เราจะเป็นผู้ชายทั้งคู่แต่ผมก็ไม่เคย
มีใครมาเข้าใกล้ขนาดนี้มาก่อนใจผมเต้นแปลกๆ ยิ่งมองไปตามร่างกายของมันที่ใส่แค่บ๊อกเซ่อ ตัวเดียว
ผมก็เริ่มหายใจไม่ออก แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรไอ้เคนก็ลืมตาขึ้นมามองผมอย่างงงๆ
"มึงมาทำไรบนเตียงกู" มันถามขึ้น
"ไม่ ไม่ได้ทำไร" ผมรีบตอบ
"มึงเป็นอีแอบเหรอ ถึงมาอยู่บนเตียงกู" มันถามต่อ
ผมรีบลุกขึ้นไปยืนตั้งหลักข้างเตียงทันที เพราะเห็นแววตาโกรธจัดของมันแล้วผมรู้สึก
"มึงดูเสียก่อนที่นี่ที่ไหน" ผมรีบบอก
ไอ้เคนพลิกตัวหงายโชว์เรือนร่างขาวกระจ่างตาที่สมชายชาตรีของมันอยู่กลางเตียงก่อนมองไปรอบๆห้อง
"มึงลากกูมาจากห้องนอนตอนกูเมาเหรอ" มันหันหน้ามาใส่ความผม
"เฮ้ย เปล่านะโว้ย ตื่นมามึงก็มาอยู่บนเตียงกูแล้ว" ผมรีบบอก
" กูไม่เชื่อ มึงต้องจ้องเล่นประตูหลังกูแน่ไอ้สาด" มันลงจากเตียงตรงมาที่ผม แต่ช้ากว่าเท้าผม
ที่วิ่งออกไปนอกห้องหวังจะไปซ่อนตัวที่ห้องมันแทน แต่ประตูไม่มีล็อค ก่อนที่ผมจะทันได้วิ่งไปไหนต่อ
ไอ้เคนก็คว้าคอเสื้อยกตัวผมให้ลอยขึ้นแล้วเอาไปตรึงไว้กับผนังห้อง ผมหลับตาปี๋ไม่อยากรับรู้อะไร
เพราะกลัวความบ้าของมันปากก็พร่ำบอกมันว่า
"อย่าทำไรกูนะ กูไม่ได้ทำไรจริง"
แว่บหนึ่ง ผมคิดถึงพ่อแม่ถ้าท่านยังพอจำผมได้ แม้ท่านจะลืมผมไว้ในถังขยะนานนับยี่สิบปี แต่ตอนนี้
ผมอยากให้ท่านมาช่วยผม ให้หลุดจากอุ้งมือของคนชั่วช้าคนนี้ด้วย
ความคิดเห็น