คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มิโกะสาวผู้มาเยือน
ณ บันไดทางขึ้นของศาลเจ้าโดเมียวยะ สาวน้อยผมสีน้ำตาลดำผูกผมด้วยโบว์สีแดง สวมชุดมิโกะสีขาวแดงแขนตัด ค่อยๆ เดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆ แต่เธอกลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยกับขั้นบันไดที่ยาวทอดจากยอดเขาซักเท่าไหร่นัก
"ทำไมบันไดมันยาวงี้เนี้ย มองไม่เห็นปลายบันไดเลย" มิโกะสาวเริ่มบ่น แต่ไม่มีใครอยู่รับฟังเธอบ่นเลย
"ทำไมที่นี้มันเงียบแบบนี้นะ อยากจะบ้าตายอยู่แล้ว"
ถึงมิโกะสาวจะบ่นแค่ไหนก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา แต่ที่เธอบ่นก็เพราะเธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ล้อมรอบตัวเธอนั้นเอง อะไรที่ว่านั้นกำลังจ้องมองเธออย่างหิวกระหาย แต่มิโกะสาวคนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกหวันไหวแต่อย่างใด แถมเธอก็ไม่ได้ไม่สนใจสิ่งที่อยู่รอบๆ ซักเท่าไหร่นัก ถึงอย่างนั้นก็คอยระวังอยู่ตลอด
มิโกะสาวเดินขึ้นบันไดมาได้ซักพักเธอก็พบกับคุณยายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ขอบบันไดและกำลังนวดข้อเท้าของเธออยู่ ดูท่าคุณยายคนนั้นจะลำบาก
"โอ้ย เดินขึ้นบันไดยาวๆ นี้ปวดจริงๆ" คุณยายร้อง
แต่มิโกะสาวทำใจแข็งไม่สนใจ และเดินขึ้นบันไดต่อ คุณยายที่นั่งอยู่ก็รู้สึกประหลาดใจกับความเย็นชาของมิโกะสาวผู้นี้
"นี้แม่หนู ช่วยยายหน่อยได้ไหม ยายแบกของหนักๆ เลยเดินไม่ไหวแล้ว" คุณยายเรียกให้มิโกะสาวมาช่วย
มิโกะสาวถอนหายใจก่อนจะจ้องมองไปที่คุณยาย เธอก้มลงไปหยิบตะกร้าใส่หน่อไม้ขึ้นบ่า พร้อมกับดึงคุณยายให้ลุกขึ้นยืน
"นี้คุณยาย ถ้าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงก็อย่างพยายามฝืนตัวเองเลย คราวหลังหาคนมาช่วยจะดีกว่านะ วันนี้หนูจะไปส่งก่อนก็แล้วกัน"
"แหม ขอบใจนะแม่หนู แค่นี้ก็ช่วยยายได้มากแล้ว"
คุณยายยิ้มอย่างประหลาดออกมา หน่อไม้ที่อยู่ในตะกร้าเริ่มแตกตัวออกแล้วมีเถาวัลย์เลื้อยออกมารัดรอบๆ ตัวมิโกะสาวจนขยับตัวไม่ได้
"นี้มันอะไรกัน" มิโกะสาวพยายามขัดขืน
"ก็ไม่มีอะไรนี้จ๊ะ ก็แค่แม่หนูจะกลายเป็นอาหารให้ยายก็เท่านั้นเอง"
แล้วคุณยายก็เริ่มเปลี่ยนสีหน้า ดวงตากลายเป็นสีเหลือง ในปากเริ่มมีเขี้ยวงอกออกมา ที่มือมีเล็บงอกยาวออกมาทุกนิ้ว ก่อนคุณยายจะพุ่งตัวเข้าใส่มิโกะสาว
แต่เกิดแสงประหลาดส่องออกจากตัวมิโกะสาว เถาวัลย์ที่รัดรอบตัวเริ่มสลาย คุณยายที่ตอนนี้กลายสภาพไปเป็นปีศาจก็เริ่มถอยหลังแล้วเอามือบังแสงไว้
"ก็ว่าจะปล่อยไปแล้วเชียวนะ แต่แกกลับเผยธาตุแท้ออกมา ชั้นคงปล่อยแกไปไม่ได้"
มิโกะสาวเริ่มท่องคาถาเป็นบทสวด ปีศาจเริ่มทำการโจมตีใหม่อีกครั้ง มันชูมือขึ้นหวังจะข่วนมิโกะสาวตรงหน้า แต่มิโกะสาวก็ใช้ไม้ไล่ผีปัดการโจมตีของปีศาจออกไป แล้วเอาฝ่ามือไปประกอบที่หน้าอกของปีศาจ
"มารร้ายจงหายไป"
เกิดลูกบอลแสงขนาดใหญ่ที่ฝ่ามือของมิโกะสาวหลังท่องบทสวดเสร็จ ลูกบอลพลังม้วนกลิ้งเป็นวงกลมที่ฝ่ามือของมิโกะสาว ปีศาจถูกหมุนวนอยู่ภายในลูกบอลนั้นอย่างเร็ว มิโกะสาวประนมมือขึ้นก่อนจะทิ้งทวนบทสวดสุดท้าย จากนั้นลูกบอลก็สลายไปพร้อมกับปีศาจ เสียงโหยหวนของปีศาจดังลั่น
"น่ารำคาญเจ้าพวกนี้จริงๆ ตั้งแต่มาถึงที่นี้ก็เจอไปตั้ง 7 ตัวแล้ว หวังว่าคงจะไม่มีอีกนะ" มิโกะสาวถอนหายใจก่อนจะออกเดินขึ้นบันไดต่อ
ในที่สุดมิโกะสาวก็เดินมาจนขึ้นบันไดขั้นสุดท้าย เธอมายืนอยู่ตรงหน้าประตูศาลเจ้าโดเมียวยะ เธอยิ้มให้กับเทวรูปที่ตั้งอยู่หน้าประตูก่อนจะยกมือไหว้
"ท่านเจ้าที่ผู้ดูแลศาลเจ้าโดเมียวยะ บัดนี้ดิฉันจะมาขอรับหน้าที่ดูแลที่นี้ ดิฉันจะพยายาม…" มิโกะสาวเริ่มพูดเสียงเบาลง ก่อนจะหลับตาและยกมือไหว้เทวรูปอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปในศาลเจ้า
"และตอนนี้ ศาลเจ้าแห่งนี้ก็เป็นของชั้น" มิโกะสาวชูมือขึ้นเพื่อยืดเส้นยืดสายและสูดหายใจเข้า
"เอาล่ะ เข้าไปจัดของดีกว่า ทางตำหนักคงส่งของมาให้แล้วมั่ง" มิโกะสาวเดินเข้าไปในศาลเจ้าอย่างสบายอารมณ์ โดยหารู้ไม่ว่า มีใครบางคนแอบมองเธออยู่ที่หน้าประตูศาลเจ้า
"ยัยนั้นเป็นใครกัน..." ร่างลึกลับที่แอบอยู่หลังประตูพูดขึ้น
[
"เอาล่ะ จัดของเสร็จเรียบร้อย ทีนี้ก็..." มิโกะสาวจัดข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องของตนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็วิ่งเข้าไปในห้องครัว เธอตั้งกาน้ำร้อนเพื่อต้มน้ำชาบนเตาถ่าน
"อยู่ไหนน้า" มิโกะสาวเริ่มหาของในตู้เก็บถ้วยชาม
"เจอแล้ว" เธอหยิบชุดชงน้ำชาออกมาจากตู้
หลังจากต้นน้ำเสร็จเรียบร้อย เธอก็บรรจงรินน้ำร้อนใส่กาน้ำชาแล้วรีบยกไปที่ระเบียงริมสวนของศาลเจ้า เธอเทน้ำชาลงถ้วย แล้วยกขึ้นดื่ม ก่อนจะตัดวุ้นโยกัง (วุ้นใสทำมาจากถั่วแดงของญี่ปุ่น) ที่เตรียมมากินกับน้ำชาเข้าปากอย่างสบายอารมณ์
"ฮ้า ได้ดื่มน้ำชาท่ามกลางธรรมชาตินี้ช่างสบายอารมณ์ดีจัง จะเสียก็แค่..." มิโกะสาวปาเข็มสามเล่มไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง
"ที่ซ่อนอยู่ตรงนั้นน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้ แอบมองชั้นมาตั้งแต่หน้าประตูศาลเจ้าแล้วนะ" มิโกะสาวทำท่าไม่สบอารมณ์
ร่างลึกลับรู้สึกว่าซ่อนตัวไปก็เปล่าประโยชน์จึงออกมาจากหลังต้นไม้ มิโกะสาวมองผู้มาเยือนตั้งแต่หัวจรดเท้า ปรากฎเป็นสาวน้อยผมสีทองยาวเป็นประกาย ในชุดประโปร่งบานสีน้ำเงินเข้มยาวคลุมเข่า สวมหมวกแม่มดสีเดียวกับชุด มีหินรูปสายฟ้าติดอยู่ตรงปลายหมวก สาวน้อยผู้นั้นจ้องมองมิโกะสาวด้วยสายตาคมกริบ
"เธอเป็นใคร" มิโกะสาวถามแต่ทว่า
"ออกไปจากศาลเจ้าแห่งนี้ซะ ถ้ายังไม่อยากตาย" สาวน้อยปริศนาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอามิโกะสาวเริ่มทำท่าสนใจ
"ถ้าชั้นไม่ออกไปแล้วจะเป็นยังไง" มิโกะสาวพูดท้าทาย
"งั้นชั้นจะไล่เธอออกไปเอง"
"เดี๋ยวสิ เธอเป็นใครกันแน่ ไม่พูดไม่จา จะมาไล่คนอื่นท่าเดียว นี้ชั้นพึ่งจะมาถึงนะ" มิโกะสาวกอดอก
"ชั้นมีชื่อว่า คามิชิโระ มินางิ ไม่ต้องมาถามเหตุผล ถ้าเธอยังอยู่ที่นี้เธอจะต้องตาย ชั้นแนะนำแล้วให้เธอออกไปจากที่นี้ ไม่งั้นชั้นจะใช้วิธีคันโซกุ"
"คันโซ...อะไรน่ะ มันคืออะไรล่ะนั้น" มิโกะสาวทำท่างง
"กฎของที่นี้ถ้าตัดสินกันไม่ได้ ก็ให้ใช้วิธีคันโซกุ ซึ่งก็คือ ต่อสู้กันให้แหลกกันไปข้าง ถ้าไม่ทำตามก็จะถูกไล่ออกไปจาก เรียว จิน โซ" มินางิอธิบาย
"มีกฎบ้าๆ แบบนี้ด้วยเหรอ"
"ไม่ต้องพูดมาก เตรียมรับมือ" มินางิพุ่งตรงไปหามิโกะสาวอย่างรวดเร็ว
มินางิใช้การโจมตีแบบวิทยายุทธซึ่งไม่เข้ากับลักษณะของเธอแม้แต่น้อยใส่มิโกะสาว มิโกะสาวได้แต่หลบหมัดและลูกเตะของมินางิ
"นี้ เดี๋ยวก่อนสิเธอ ค่อยๆ พูดกันก็ได้นี้" มิโกะสาวได้แต่หลบการโจมตี
"หน่อย หลบเก่งนักใช่ไหม งั้นเจอนี้หน่อย"
"สปาร์คช็อค!!"
มินางิกระทืบเท้าลงกับพื้น ที่มือของเธอมีประจุกระแสไฟฟ้าวิ่งอยู่รอบๆ แล้วเธอก็ชกหมัดลงบนพื้น กระแสไฟฟ้าวิ่งไปตามพื้นรอบๆ และพุ่งเข้าตัวมิโกะสาว เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และตัวเริ่มชา
มินางิรวบรวมกระแสไฟฟ้าไว้ที่ฝ่ามือและชกใส่มิโกะสาว ด้วยแรงกระแทกของไฟฟ้าทำเอามิโกะสาวกระเด็นเข้าป่าไป พุ่มไม้กระจายไปทั่ว มินางิจ้องมองไปที่พุ่มไม้และยังคงตั้งท่าพร้อมต่อสู้อยู่ แล้วเธอก็ต้องเอามือป้องหน้าไว้เพราะมีแรงลมพุ่งออกมาจากพุ่มไม้อย่างแรง ปรากฎเป็นมิโกะสาวที่สีหน้าเริ่มมีน้ำโห
"หนอย...แกทำชั้นโกรธจริงๆ แล้วนะ"
มิโกะสาวคลี่ยันต์ในมือเป็นรูปพัดก่อนจะปาใส่มินางิ ยันต์พุ่งไปด้วยความเร็วจนเกิดเป็นลำแสง มินางิกระโดดหลบยันต์ที่พุ่งเข้ามาและสังเกตเห็นว่ายันต์ที่พุ่งเข้ามานั้นสามารถตัดต้นไม้ให้ขาดออกจากกันได้ ทำเอามินางิหน้าซีด
"มัวมองอะไรอยู่"
มิโกะสาวลอยอยู่เหนือหัวของมินางิ ในมือถือไม้ไล่ผีทำท่าพร้อมฟาดได้ทุกเมื่อ มินางิได้แต่ทำท่าตกใจ เพราะมิโกะสาวเคลื่อนที่ด้วยความเร็วมากจนหน้าตกใจและไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะหลบจึงโดนไม้ไล่ผีฟาดจนลอยไปกระแทกกับกำแพงศาลเจ้า
"โทษของการมาดูถูกชั้นมันใหญ่หลวงนัก" มิโกะสาวยังคงพุ่งตัวเข้าไปหามินางิที่กำลังจะล้ม มินางิตั้งสติได้
"ไลท์ติ้งเว็บ"
เกิดกระแสไฟฟ้ารอบๆ ตัวมินางิ แผ่ออกมาเป็นใยแมงมุมมากันการโจมตีของมิโกะสาว ทำเอามิโกะสาวต้องกระโดดหนี
"มีฝีมือเหมือนกันนี้ งั้นชั้นไม่เกรงใจล่ะนะ" มินางิเสกไม้กวาดออกมา เธอกระโดดขึ้นไปยืนบนไม้กวาดที่ลอยอยู่เหนือพื้น เธอลอยขึ้นไปเหนือศาลเจ้า
"พลาสม่าไดว์!!!"
มินางิปล่อยกระแสไฟฟ้าปริมาณมากพุ่งใส่มิโกะสาว เธอกระโดดหลบ แต่กระแสไฟฟ้ากลับเลี้ยวตามเธอไป มิโกะสาวควักยันต์ออกมาปาใส่กระแสไฟฟ้าจนเกิดระเบิดฟุ้งไปทั่ว
มินางิยืนมองบนไม้กวาดที่ลอยอยู่เหนือศาลเจ้าที่มีควันฟุ้งตลบไปทั่ว เธอเริ่มมองหามิโกะสาวที่อยู่เบื้องล่าง แต่มิโกะสาวกลับมาโผล่ที่ด้านหลังของมินางิ มิโกะสาวทำท่ายิ้มแยกเขี้ยว แล้วประสานไม้ไล่ผีไว้ด้านหน้า
"ลำแสงขจัดมารร้าย"
เกิดลำแสงพุ่งออกไปในระยะเผาขน มินางิโดนลำแสงอย่างจัง เธอตกลงไปกระแทกกับพุ่มไม้ในป่าอย่างแรง เธอได้รับความเสียหายอย่างหนักจนร่างกายแทบขยับไม่ไหว จึงค่อยๆ พยุงตัวให้ลุกขึ้นมานั่ง
"อะไรกัน ไม่เห็นจะเก่งเลยเธอ แบบนี้ให้ตายก็ไล่ชั้นไม่ได้หรอก"
มิโกะสาวยืนกอดอกอยู่กลางอากาศ มินางิตกตะลึงไปชั่วขณะที่เห็นมิโกะสาวนั้นลอยอยู่บนฟ้าได้
"เธอบินด้วยเรอะ?"
"บิน? อ๋อ...ชั้นใช้ยันต์เหินฟ้าทำให้ลอยตัวได้ ไม่ใช่เรื่องแปลกนี้ ทีเธอยังขี่ไม้กวาดได้เลย"
"ดูท่าชั้นจะประเมินเธอต่ำไปสุดๆ เลยแฮะ" มินางิค่อยๆ ลุกขึ้นมายืนอย่างช้าๆ
"งั้นก็ยอมแพ้แล้วให้ชั้นชนะไปซะสิ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวอีก" มิโกะค่อยๆ บินลงมาตรงหน้ามินางิ
"ยอมแพ้งั้นรึ ไม่มีทาง ยังไงชั้นก็ต้องไล่เธอไปให้ได้"
"เธอเนี้ยน้า เห็นๆ อยู่ว่าทำอะไรชั้นไม่ได้ ยอมๆ จะดีกว่าน่า จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวมากกว่านี้อีก" มิโกะสาวทำน้ำเสียงเป็นห่วง แต่มินางิหัวเราะออกมานิดๆ ทำเอามิโกะสาวงง
"ขำอะไรของเธอ"
"เดี๋ยวก็รู้ ชั้นจะให้เธอได้เห็นท่าไม้ตายของชั้น" มินางิยิ้ม
เกิดประกายไฟฟ้าในบริเวณรอบๆ ตัวของมินางิ เธอเริ่มร่ายมนต์บางอย่างทำให้มีวงเวทย์มาปรากฏอยู่ตรงหน้าสามวง มิโกะสาวรับรู้ได้ถึงบรรยากาศกดดันจึงทำท่าจะถอยแต่ก็ต้องหยุด เพราะร่างกายขยับไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงก้าวเท้าออกไปไม่ได้
"ตอนนี้เธอจะขยับไม่ได้ เพราะพลังคลื่นแม่เหล็กของชั้นดูดเธอให้ติดกับพื้นดิน เอาล่ะ รอรับท่าไม้ตายของชั้นให้ดี"
มินางิวาดมือเป็นรูปดาวหกแฉก ก่อนจะประสานมือไว้ข้างลำตัว วงเวทย์ทั้งสามหายเข้าไปในตัวมินางิ เกิดกระแสไฟฟ้าแรงสูงรอบๆ แขนทั้งสองข้างของมินางิ ตอนนี้สีหน้าของมินางิไม่เหลือความนิ่งเฉย แต่ฉายแววตาที่ดุร้ายออกมา
"รับไป ไลท์เทนนิ่งมาสเตอออออออออออออออออออออออออออออออออออร์!!!"
มินางิปล่อยพลังไฟฟ้าออกจากฝ่ามือทั้งสอง กระแสไฟฟ้าที่ฝ่ามือรวมตัวกันเป็นคลื่นพลังทำลายล้างขนาดยักษ์พุ่งเข้าใส่มิโกะสาวที่ไม่สามารถขยับตัวได้
"ไม่ตลกเลยนะ อย่ามาล้อเล่นน้า" มิโกะสาวขวัญผวากับคลื่นพลังไฟฟ้ายักษ์ตรงหน้า เธอรีบควักยันต์คุ้มกายทั้งหมดที่เธอมีแล้วปาไปตรงหน้าเพื่อป้องกันการโจมตี
"ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
มินางิยังคงยืนปล่อยพลังออกไปอย่างไม่ยอมหยุด พลังทำลายกินรัศมีไปไกลหลายกิโลเมตร ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆจนเป็นผุยผง เธอปล่อยพลังจนเริ่มเหนื่อยล้า ทำให้ลำแสงเริ่มค่อยๆ หายไป มินางิลดมือลง เธอเริ่มหายใจหอบด้วยความเหนื่อยอ่อน และจ้องมองเป้าหมายที่อยู่ตรงหน้า
"แฮ้กๆๆ ทำไงดี เผลอเอาจริงไปซะได้ จะเหลือซากไหมเนี้ย" มินางิเริ่มทำท่าเป็นห่วงแต่ก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
"นี้มันพลังบ้าอะไรกันเนี้ย เล่นเอายันต์คุ้มกายหมดกระเป๋าเลย" มิโกะสาวทำท่าเหนื่อยหอบเหมือนกันแต่เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำให้มินางิตกตะลึงแบบสุดๆ
"งั้นเองเหรอ ใช้ยันต์คุ้มกายสินะ งั้นลองดูอีกทีซิว่าจะมียันต์เหลืออีกไหม" แล้วมินางิก็ควักกล่องอะไรบางอย่างทรงหกเหลี่ยมมีรูปดาวหกแฉก เธอชูกล่องขึ้นเหนือหัว แล้วเกิดมีลูกบอลแสงสีฟ้าลอยเข้าไปในตัวมินางิเป็นจำนวนมาก คราวนี้เธอดูแข็งแรงขึ้น
"รับไปอีกที่ซิ ไลท์เทนนิ่งมาสเตออออออออออออออออออออออออออออออออออออออร์"
มินางิปล่อยลูกพลังแบบเดิมออกมาอีกครั้ง คราวนี้มิโกะสาวไม่ทันตั้งตัว ทำให้หลบไม่ทัน
"ตายแล้ว ยันต์ไม่เหลือแล้ว ตายหยังเขียดแน่ชั้น"
มิโกะสาวรีบประนมมือขึ้นแล้วท่องบทสวดด้วยความเร็วก่อนที่ลูกพลังนั้นจะพุ่งมาถึงตัว ปรากฏเป็นลูกไฟเจ็ดดวงเจ็ดสีลอยอยู่รอบๆ ตัว
"เจ็ดเทพวิญญาณคุ้มครองขจัดมาร"
ลูกไฟทั้งเจ็ดลอยไปหาลูกพลังไฟฟ้าที่พุ่งเข้ามา เกิดการปะทะกันระหว่างพลังทั้งสอง ทำให้เกิดระเบิดขึ้นบริเวณรอบๆ ถูกทำลายอย่างรวดเร็ว ลูกพลังไฟฟ้ายังคงพุ่งออกมาจากลูกไฟทั้งเจ็ด แต่ลูกพลังไฟฟ้ามีขนาดเล็กลงหลังจากปะทะกับลูกไฟทั้งเจ็ด
"ยังไม่หายไปอีก"
มิโกะสาวทำท่าตกใจสุดขีด แล้วเริ่มโยนยันต์ไปสี่มุมกลายเป็นอาณาเขตสี่เหลี่ยมจัตุรัสรอบๆ ตัว เธอรวบรวมพลังไว้ที่ฝ่ามืออย่างรวดเร็วแล้วกระแทกลูกพลังลงกับพื้น เกิดลำแสงสีขาวพุ่งออกมาจากภายใจอาณาเขตสี่เหลี่ยม ลูกพลังไฟฟ้ากระแทกกับอาณาเขตคุ้มกันสี่เหลี่ยม จนเกิดแสงสว่างไปทั่ว
มินางิหลับตาเพราะแสงที่จ้าแต่ก็ยังคงปล่อยพลังต่อไปจนกว่าพลังเวทย์จะหมด ลำแสงสีขาวแผ่อนุภาพไปทั่วบริเวณศาลเจ้า และแล้วทุกอย่างก็จบลง มินางิลดมือลงอีกครั้งพร้อมทั้งหอบหายใจแรงกว่าเดิม
"สำเร็จไหมเนี้ย"
แต่ก็ต้องตกตะลึง เพราะมิโกะสาวที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่เป็นอะไรเลย ไม่มีแม้แต่บาดแผลซักนิด จะมีก็แค่หอบหายใจเล็กน้อย
"บ้าน่า ทำไมถึงได้อึดขนาดนี้" มินางิเริ่มหมดกำลังใจ
'อึดบ้าอะไร นี้ชั้นก็จะทนไม่ไหวแล้วนะ ถ้าโดนอีกลูกคราวนี้ไม่เหลืออะไรมาป้องกันอีกแล้วนะ' มิโกะสาวคิดในใจ ทำหน้าเหนื่อยหน่าย แต่ก็ต้องชงัด เพราะมินางิเริ่มตั้งท่าร่ายอะไรบางอย่าง
"บ้าไปแล้ว แบบนี้มีหวังได้ตายกันหมดนะ" มิโกะสาวรีบโวยวายขึ้นมา แต่ก็ต้องหยุดเพราะมินางิล้มลงไปกับพื้นและหมดสติไปแล้ว มิโกะสาวรีบวิ่งไปดูอาการทันที
[
ณ ศาลเจ้าโดเมียวยะเมื่อหลายปีก่อน บริเวณรอบๆ ศาลเจ้าเริ่มพังทลาย และถูกดูดไปรวมกันที่ลูกแก้วสีเหมือนลูกโลก กำลังเรืองแสงอยู่กลางศาลเจ้า
"เจ้าลูกแก้วฟ้าดินมันเริ่มอาละวาดแล้ว เราต้องหยุดมันให้ได้" มิโกะสาวผู้หนึ่งทำสีหน้าจริงจังแล้วเริ่มสวดมนต์พร้อมทั้งปัดไม้ไล่ผีไปทั่ว
"ไม่ต้องห่วง ชั้นจะใช้พลังช่วยอีกแรง...มินางิมาช่วยสร้างอาณาเขตให้ที" สาวผมทองในชุดแม่มดสีขาวดำเริ่มตั้งท่าร่ายมนต์ และท่องคาถา
มินางิซึ่งดูเด็กกว่าปัจจุบันก็เริ่มชูมือไปด้านหน้าแล้วสร้างอาณาเขตกระแสไฟฟ้ารอบๆ บริเวณศาลเจ้า
"ได้แล้วค่ะท่านอายะ…" มินางิหันไปบอกกับแม่มดชุดขาวดำโดยไม่ทันสังเกตว่าลูกแก้วฟ้าดินได้ปล่อยแสงพุ่งเข้าใส่มินางิ
"มินางิ!"
แม่มดชุดขาวดำพุ่งตัวรับการโจมตีของลูกแก้วฟ้าดินแทนมินางิ ลำแสงจากลูกแก้วพุ่งทะลุผ่านตัวแม่มดชุดขาวดำไป
"อายะ!!" มิโกะสาวตกใจจึงรีบท่องคาถาสะกดลูกแก้วฟ้าดินจนถึงที่สุด
"ท่านอายะ เป็นอะไรมากไหมค่ะ หนูขอโทษ อย่าเป็นอะไรไปนะ"
มินางิประคองแม่มดชุดขาวดำไว้ในอ้อมกอดพร้อมทั้งมีน้ำตาไหลออกมา และเธอก็ต้องตกใจเพราะที่เท้าของแม่มดชุดขาวดำเริ่มค่อยๆ สลายไป
"ข...ขอโทษนะมินางิ...ช...ชั้นคงไม่รอดแล้ว...ต...แต่ถึงยังไงก็ต้องสะกดลูกแก้วฟ้าดินให้ได้...ถ...ถึงแม้จะต้องแลก...ด..ด้วยชีวิตก็ตาม" แล้วแม่มดชุดขาวดำก็มองไปที่มิโกะสาวที่จ้องมองกลับมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
"ขอโทษด้วยนะ...ชั้นคงอยู่กับพวกเธอไม่ได้แล้ว..." แม่มดชุดขาวดำเริ่มร่ายเวทย์ปรากฏวงเวทย์ขนาดใหญ่ขึ้นใต้ขา เธอวาดมือเป็นวงกลม บังเกิดรูปดาวหกแฉกตรงหน้า
"มูนไลท์เบรกเกออออออออออออออร์"
แม่มดชุดขาวดำปล่อยลำแสงขนาดยักษ์ใส่ลูกแก้วฟ้าดิน และร่ายเวทย์ทำให้อาณาเขตไฟฟ้าที่มินางิสร้างขึ้นก็เริ่มบีบตัวแคบลงจนคลุมล้อมรอบลูกแก้วฟ้าดิน ลูกแก้วฟ้าดินหยุดอาละวาดแล้ว มิโกะสาวรีบปิดยันต์สะกดลูกแก้วฟ้าดินไว้ทันที แล้วใช้เชือกเปิดผนึกพันไว้รอบๆ ลูกแก้วและส่งลูกแก้วเข้าไปใต้ส่วนที่ลึกที่สุดของศาลเจ้า
"ท่านอายะ!!"
มินางิวิ่งเข้าไปหาแม่มดชุดขาวดำ เธอก็หันกลับมายิ้มให้มินางิก่อนจะสลายร่างไปกับอากาศ มินางิเห็นแม่มดชุดขาวดำสลายไปตรงหน้า ทำเอาตัวแข็งทื่อ รูม่านตาแคบลง น้ำตาไหลไม่หยุด
"ท่านอาย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
มินางิลืมตาตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย มีน้ำตาไหลนองหน้าไปทั่ว เธอรีบลุกขึ้นมานั่งทันที ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ใหม่ เธอมองไปรอบๆ ห้องที่เธออยู่ ภายในห้องดูคุ้นเคย จากนั้นก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา
"ตื่นแล้วเหรอ ชั้นนึกว่าเธอจะหลับนานกว่านี้ซะอีก" มิโกะสาวเดินเข้ามากพร้อมกับกะละมังใส่น้ำ
"นี้เธอช่วยชั้นไว้เหรอ" มินางิถาม
"แหงล่ะ ถ้าไม่ใช่ชั้นแล้วจะเป็นแมวตัวไหนล่ะ" มิโกะสาววางกะละมังน้ำไว้ข้างๆ ฟูกที่มินางินอนอยู่
"เอาเหอะ คราวนี้เธอคงยอมรับแล้วสินะ ยังไงชั้นก็จะไม่ออกไปจากที่นี้ แล้วก็ไม่ต้องมาแย้งด้วย เพราะเธอแพ้ชั้นแล้วนะ"
มินางิมองไปที่มิโกะสาวแล้วทำสีหน้าทำใจพร้อมทั้งพยักหน้า มิโกะสาวยิ้มตอบการกระทำของมินางิ
"ชั้นยอมรับแล้วว่าเธอแข็งแกร่ง แต่ก็อยากให้ระวังอะไรบางอย่างหน่อย" มินางิยังคงทำสีหน้าจริงจัง
"อย่าไปยุ่งกับลูกแก้วฟ้าดินแล้วกัน ที่เธอต้องการบอกคือนี้ใช่ไหม" มิโกะสาวตอบทำเอามินางิทำหน้าประหลาดใจ
"ชั้นรู้แล้วล่ะน่า ชั้นไม่ได้รับอนุญาตให้ยุ่งกับมันแถมตัวชั้นก็ไม่อยากยุ่งอยู่แล้ว วางใจเหอะ" มิโกะสาวใช้มือตบอกตัวเอง
"เอาเถอะ ถึงเธอจะฟื้นแล้ว แต่ก็ยังต้องนอนพักอีกหน่อย คืนนี้นอนที่นี้แล้วกันนะ" มิโกะสาวเดินไปเปิดหน้าต่างห้อง มินางิจ้องมองมิโกะสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"เออนี้ ขอชั้นถามอะไรหน่อยสิ" มินางินึกอะไรบางอย่างได้
"อะไรเหรอ"
"เธอชื่ออะไรเหรอ"
มิโกะสาวยิ้มให้กับมินางิ แล้วเดินไปเปิดประตูระเบียงแล้วหันกับมาพูดท่ามกลางแสงจันทร์
"ชื่อของชั้นคือ อายะ ...โดเมียวยะ อายะ"
[
ความคิดเห็น