คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Request #8 : Physics – Chemistry – Biology
“Request #8 : Physics – Chemistry – Biology”
[HaruTaka]
**********************************************************************
“แจน... แจน...”
“...อือ...”
“แจน... แจนโว้ย!!”
“...หะ... อ๊ะ? ว้ากกกกก!!”
โครม!!
เสียงเก้าอี้ล้มดังราวฟ้าผ่า พร้อมกับร่างสูงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ลงไปนอนกลิ้งคลุกฝุ่นอยู่กับพื้นห้องเรียน...
โคนี่ได้แต่ถอนหายใจเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนตัวเอง... เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะช่วยพยุงแจนที่ยังคงมึนๆงงๆจากอาการพึ่งตื่นขึ้นมาในท่ายืน ก่อนจะหยิบกระเป๋าของเจ้าตัวส่งให้อย่างเหนื่อยหน่ายใจ...
“หมดคาบไปชาติเศษแล้วยังนอนต่ออีก... แกนี่มันสุดๆไปเลยว่ะแจน เพื่อนใครก็ไม่รู้...”
เด็กหนุ่มอีกคนขยี้หัวตัวเองพลางเปิดปากหาว พยายามไม่สนใจคำบ่นว่าพร่ำเพรื่อของอีกฝ่ายในขณะที่ยื่นมือออกไปรับกระเป๋ามาสะพายพาดบ่า... “ก็คนมันง่วงนี่หว่า... คาบประวัติศาสตร์นะเว้ยไม่ใช่คาบพละ”
“...แต่ฉันว่าถ้าเป็นแกนะ ต่อให้คาบพละก็หลับได้ว่ะ” โคนี่ตอบพลางมองอีกฝ่ายที่กำลังยืนบิดขี้เกียจ ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อยู่อย่างเซ็งๆ... “แล้วนี่คาบต่อไปแกเรียนอะไร?”
“หืม? คาบต่อไป...” แจนว่าเนือยๆพลางมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง ก่อนจะชะงักไปครู่หนึ่ง... “เฮ้ย?! ซวยแล้ว! คาบต่อไปเคมีนี่หว่า!!”
โคนี่ยืนอึ้ง ก่อนจะเลิกคิ้วอย่างงุนงงสุดขีด
“คนอย่างแกเนี่ยนะลงเรียนเคมี?”
เด็กหนุ่มคู่สนทนาเดาะลิ้นเล็กน้อยด้วยอาการรีบร้อน “เออ!”
“...อย่าบอกนะว่าลงเรียนฟิสิกส์กับชีวะด้วย...?”
“ก็แล้วมันยังไงละวะ!!”
สิ้นคำตอบนั้น เด็กหนุ่มหัวเกรียนได้แต่ยืนช็อกค้าง... ร่างทั้งร่างราวกับจะแข็งเป็นหินด้วยความหวาดกลัว...
โอ้พระเจ้า... บอกผมทีเถอะว่าพรุ่งนี้ไม่ใช่วันสิ้นโลก...
“เฮ้ยโคนี่! ถ้าแกไม่มีอะไรแล้วฉันขอไปก่อนนะเว้ย ต้องไปจองที่!!” แจนพูดตัดบทก่อนจะหันมาตบไหล่ ไม่มีท่าทีสนใจเพื่อนตัวเองที่ทำหน้าเหมือนคนกำลังจะเป็นลม... “แล้วเจอกันตอนเลิกเรียนนะ!!”
ว่าเช่นนั้นแล้ว เจ้าตัวก็วิ่งออกจากประตูห้องเรียนไปในทันที...
แจน กิลชูไตน์... กับวิชาฟิสิกส์ เคมี ชีวะ...?
โคนี่ได้แต่มองแผ่นหลังนั้นลับสายตาไป ก่อนจะร้องไห้ออกมาเบาๆ...
ช่างน่าหวาดกลัวจริงๆ ว่าอนาคตของโลกจะเป็นเช่นไรต่อไป...
*******************************************************************
แจนมาถึงห้องแล็บด้วยเวลาอันเฉียดฉิวชนิดที่เรียกได้ว่าเส้นยาแดงผ่าสิบหก... รองเท้าผ้าใบพื้นบางเกือบเบรกไม่ทันในตอนที่เจ้าตัววิ่งความเร็วสูงมาจนถึงหน้าประตูห้องพร้อมเสียงกริ่งบอกเวลาเริ่มคาบ...
เด็กหนุ่มยืนหอบหายใจสูดอากาศบริสุทธิ์ที่หน้าประตูห้องพักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาวเป็นเชิงโล่งอก
เกือบโดนอาจารย์ฮันซี่ฆ่าหั่นศพซะแล้วไหมล่ะ...
“อ้าว? กิลชูไตน์... ทำไมมาถึงแล้วไม่รีบเข้าห้องล่ะหืม~?”
เสียงหวานๆเย็นๆของอาจารย์คนเดียวกับที่เขาแอบนินทาในใจเมื่อครู่ทำให้เด็กหนุ่มแทบสะดุ้งโหยง... ร่างสูงร้องอุทานดังว้ากอย่างหมดมาดในขณะที่หันกลับมาเผชิญหน้ากับอาจารย์สาว “ข... ขอโทษครับอาจารย์! ผมจะรีบเข้าที่เดี๋ยวนี้แหละครับ!!”
ฮันซี่เพียงแค่พยักหน้าตอบรับเสียงงึมงำในลำคอเบาๆในขณะที่แจนหันกลับไปกวาดตามองในห้องเพื่อหาที่ว่าง...
ห้องแล็บที่โรงเรียนนี้ไม่ได้กว้างมากนัก... แน่นอนว่าทำให้จำนวนของโต๊ะซึ่งใช้ในการทำการทดลองในห้องน้อยลงไปด้วย โต๊ะแต่ละตัวจึงไม่ใช่โต๊ะส่วนตัวที่ใช้ทำการทดลองคนเดียว แต่เป็นโต๊ะค่อนข้างยาวที่เอาไว้สำหรับนั่งเป็นคู่สองคน...
และที่ว่างที่เหลือเพียงหนึ่งเดียวนั้น แทบทำให้เขาหยุดหายใจ
ที่ว่าง... ข้างอาร์มิน อัลเลอร์โต้...
“เอ้า! กิลชูไตน์ ยังไม่รีบเข้าไปอีกรึไง? เดี๋ยวอาจารย์ก็จับไปเป็นหนูทดลองซะหรอกนะจ๊ะ~” คำพูดของอาจารย์ฮันซี่ที่มาพร้อมกับการเอาหนังสือเคมีทุบหลังเขาดังปั๊กๆทำให้แจนสะดุ้งรู้สึกตัวก่อนจะรีบหันไปขอโทษขอโพยยกใหญ่...
ช่วยไม่ได้... มาถึงขั้นนี้แล้ว...
เด็กหนุ่มร่างสูงได้แต่กลืนน้ำลายดังเอื้อก ก่อนจะเดินเข้าที่ด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ...
ตัวเลือกตอนนี้ ก็มีแต่ต้องลุยสินะ...
“เอ่อ... หวัดดี ฉันชื่อแจน...” เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีวอลนัทเริ่มแนะนำตัวทันทีที่วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ข้างเด็กหนุ่มร่างเล็ก... เหงื่อเม็ดใหญ่เริ่มผุดซึมขึ้นบนหน้าผากกว้างอย่างกังวลใจ... “ขอนั่งตรงนี้ด้วยคนนะ”
“หืม? อื้ม เอาสิ” อีกฝ่ายตอบรับมาด้วยท่าทางสบายๆเกินคาดพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้แจนเริ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะ... “ผมชื่ออาร์มินนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“อ...อืม... เช่นกัน...”
แจนพูดโต้ตอบกลับไปได้แค่นั้น ก่อนจะต้องรีบหันใบหน้าที่เริ่มแดงระเรื่อกลับไปทำท่าฟังอาจารย์ฮันซี่อธิบายบทเรียนต่ออย่างลนลาน...
อย่างที่รู้ๆกันอยู่แล้ว ว่าแจน กิลชูไตน์นั้นเป็นพวกขี้เกียจขั้นเทพ...
เพราะฉะนั้น... เหตุผลที่ทำให้เขาเข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดา...
“อืม... สงสัยว่าวันนี้เราจะต้องทำการทดลองคู่กันนะ?”
ร่างสูงกว่าสะดุ้งเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินเสียงทักของคนข้างตัว... ใบหน้าคมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองในขณะที่เหงื่อแตกพลั่ก... “ง... งั้นเหรอ...?”
ใช่แล้ว... เหตุผลที่มีน้ำหนักมากพอให้เขามาอยู่ที่นี่ได้...
คือการแอบชอบ... เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างตัวเขาตอนนี้เนี่ยแหละ...
“งั้น... ผมขอไปเอาสารที่ต้องใช้วันนี้ออกมาจากตู้ก่อนนะ”
“อ... อื้ม... ฝากด้วยนะ”
โอเค... เขาควรจะอธิบายก่อนซักนิด...
ในระดับชั้นของเขานั้น เป็นที่รู้ๆกันดีอยู่ว่ามีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่อ ‘อาร์มิน อัลเลอร์โต้’ ซึ่งเป็นนักเรียนที่ดูเหมือนว่าจะเป็นอัจฉริยะขั้นเทพ... เนื่องจากผลการเรียนที่เข้าขั้นดีเลิศเกือบจะทุกวิชา โดยเฉพาะทั้งฟิสิกส์ เคมี และชีวะที่เจ้าตัวลงเรียนเกือบจะทุกคาบที่มีสอนตลอดทั้งสัปดาห์นั้นก็ได้คะแนนดีจนแทบจะเรียกได้ว่าช็อกโลกกันเลยทีเดียวสำหรับพวกที่มีผลเรียนระดับรากหญ้าอย่างพวกเขา... เพราะฉะนั้น แจนที่ได้ฟังข่าวจึงเกิดอาการเหม็นขี้หน้าขึ้นมา และลากสังขารตัวเองไปดูหน้าอัจฉริยะคนนี้ถึงห้องสมุดของโรงเรียนเมื่อหลายเดือนก่อน...
ทว่าผลที่ได้รับมา กลับกลายเป็นอาการใจเต้นรัว... และความรู้สึกที่เรียกได้ว่า ‘ตกหลุมรักเข้าไปเต็มๆ’...
พูดได้อย่างเดียวคือ... งานนี้แจนติดกับตัวเองอย่างถอนตัวไม่ขึ้นกันเลยทีเดียว...
“อ๊ะ แจน ช่วยตั้งบีกเกอร์อันนี้ไว้ตรงนั้นหน่อยนะ”
เสียงใสๆที่ดังขึ้นทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงแทบสะดุ้งด้วยความตกใจ... ใบหน้าคมพยายามเก็บอาการลนลานของตัวเองเอาไว้ในขณะที่รับภาชนะใส่น้ำสีใสมาจากมือของฝ่ายตรงข้าม หลีกเลี่ยงอย่างที่สุดที่จะไม่ให้มือสัมผัสกันเพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอทำอะไรที่เป็นหายนะลงไปเสียก่อน... “โอเค ข้างหลอดทดลองอันนี้ใช่ไหม?”
“อืม”
เด็กหนุ่มร่างเล็กตอบกลับมา ทั้งที่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับขั้นตอนการทดลองในหน้าหนังสือที่ตนถืออยู่ไม่วางตา
แจนถือโอกาสที่อาร์มินกำลังทำความเข้าใจกับเนื้อหาในหนังสือแอบมองหน้าอีกฝ่ายไปเงียบๆ... ไล่ไปหมดทั้งผิวหน้าเนียนๆ แก้มขาวใส จมูกน้อยๆน่ารัก ริมฝีปากสีอมชมพูอ่อนๆ... แน่นอนว่าพลาดไม่ได้กับดวงตาสีฟ้าใสที่มักจะเปล่งประกายเสมอเมื่อเจ้าตัวกำลังอ่านหนังสือ รวมทั้งขนตายาวสีเดียวกับเรือนผมที่หรี่ปรือในองศาที่พอเหมาะ...
ยิ่งมองใกล้ๆ... ก็ยิ่งน่ารัก...
แจนชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า... คนตรงหน้าเขานี้เป็นคนหรือนางฟ้ากันแน่...
“...เอ่อ... แจน... มีอะไรรึเปล่า?”
เด็กหนุ่มสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายทัก... ชักขี้เกียจนับแล้วว่าวันนี้ตัวเองสะดุ้งตกใจไปแล้วกี่ครั้งก่อนจะโบกมือปฏิเสธพัลวัน... “เปล่าๆ! เอ้อ... แล้วสรุปพวกเราต้องทำอะไรกันก่อนนะ?”
“อืม... ขั้นตอนแรกก็ใส่ก้อนเกลือลงไปละลายน้ำ... เอาแค่นี้ก่อนก็ได้ เดียวผมจะเตรียมของอย่างอื่นไปก่อน... แจนช่วยทำน้ำเกลือหน่อยนะ”
“อ... อื้ม... ได้สิ”
เด็กหนุ่มร่างสูงยังคงตอบตะกุกตะกักในขณะที่อาร์มินหันไปเตรียมของอย่างอื่นบนโต๊ะฝั่งของเจ้าตัว... แจนถอนหายใจโล่งอกก่อนจะเหลือบตามองหาบีกเกอร์ใส่ก้อนเกลือที่เด็กหนุ่มร่างเล็กเหมือนจะหยิบมาวางเอาไว้บนโต๊ะฝั่งของเขาในตอนที่ไปเอาสารออกมาจากตู้เก็บหลังห้องเมื่อครู่...
ทว่า... สิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นกลับมีเพียงแค่ขวดที่ใส่อะไรบางอย่างคล้ายน้ำมันเอาไว้ บวกกับก้อนสีขาวๆเงินๆเล็กๆหลายก้อนที่อยู่ด้านใน...
เกลือเดี๋ยวนี้เนี่ย... มันต้องใส่เอาไว้ในน้ำมันเรอะ?
แจนได้แต่คิดอย่างงุนงงในขณะที่เกาหัว...
แต่ก็อย่างที่ว่า... ในคาบเคมีนั้นอะไรก็เกิดขึ้นได้ เพราะฉะนั้นแจนจึงเลิกที่จะติดใจสงสัยแล้วหยิบที่คีบตรงหน้ามาคีบหนึ่งในก้อนเล็กๆเหล่านั้นเพื่อจะใส่ลงไปในบีกเกอร์น้ำข้างตัว...
ทว่า ทันใดนั้นเอง...
“อ๊ะ? แจน ผมขอโทษ บีกเกอร์ใส่เกลือมันอยู่ข้างตัวผม-” อาร์มินที่พึ่งรู้สึกตัวได้ว่าตนเองทำอะไรพลาดไปรีบหันกลับมาพร้อมกับบีกเกอร์ใส่ก้อนเกลือสีขาวเล็กๆในมือ ก่อนที่เจ้าตัวจะชะงักเมื่อเห็นท่าทางของแจนที่กำลังจะหย่อนก้อนอะไรบางอย่างที่ไม่น่าจะใช่เกลือจากคีมคีบลงไปในน้ำ... “แจน... นั่นมันอะไรเหรอ?”
“หืม?”
ร่างสูงกว่าทำหน้างุนงงทั้งที่มือยังค้างอยู่เหนือบีกเกอร์ใส่น้ำ ก่อนที่ดวงตาอีกคู่ของเด็กหนุ่มอัจฉริยะจะเหลือบไปเห็นขวดน้ำมันที่น่าจะเป็นที่มาของเจ้าก้อนที่ว่านั่นวางอยู่ข้างๆ...
หรือว่า...
ก้อนโซเดียม...?
“เฮ้ย! แจน!! อย่าหย่อนเจ้านั่นลงไ-”
ต๋อม...
เสียงวัตถุตกลงน้ำ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน...
ก่อนจะ...
ตูม!!
เพล้ง!!
“ว้ากกกก?!!”
เสียงระเบิดและเสียงบีกเกอร์แตก ดังตามมาเป็นคอมโบเซ็ต...
แจนได้แต่ยืนตกใจ ในขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนเหมือนจะช็อคค้างไปแล้วเป็นการเรียบร้อย... ในใจของอาร์มินคงจะคิดไปว่า ไม่น่าเชื่อที่ในโลกนี้จะยังมีคนที่หยิบก้อนโซเดียมสลับกับก้อนเกลืออยู่อีก...
เอาโซเดียมใส่ลงไปในน้ำ... มันก็ระเบิดสิครับท่าน...
“อ้าวๆ~? กิลชูไตน์... ทำอะไรระเบิดงั้นเหรอ หืม~?”
เสียงมรณะ(?)ของอาจารย์ฮันซี่ที่จู่ๆก็มาดังอยู่ข้างหลังนั้นทำเอาแจนใจหายวาบ... เด็กหนุ่มที่ยังคงอยู่ในสภาพอึ้งๆจากการเห็นเศษแก้วของบีกเกอร์บินผ่านเฉียดข้างตัวไปเมื่อครู่รีบหันมาขอโทษขอโพยด้วยความตกใจ... “ขอโทษครับ!! ผ-ผมจะเก็บเดี๋ยวนี้แหละ ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายครับอาจารย์!!”
“อืมๆ~ แต่ความจริงแล้วไม่เป็นไรหรอก... เรียนเคมีมันก็ต้องมีระบ่งระเบิดกันบ้าง เรื่องธรรมด๊า~” ครับ... ธรรมดามากครับ... แจนได้แต่คิดในใจเศร้าๆพลางก้มลงเก็บเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่ตามพื้น... “อัลเลอร์โต้ ฝากดูกิลชูไตน์ด้วยนะ ฉันล่ะเป็นห่วง...”
“ฮะๆ ได้ครับอาจารย์”
อาร์มินตอบพร้อมกับหัวเราะให้อีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะก้มมองร่างที่เก็บเศษแก้วไปพลางทำสีหน้าราวกับน้ำตาตกในไปพลางอย่างขำๆ...
เหมือนเขาจะเริ่มรู้สึกว่า คนๆนี้...
มีบางอย่าง... ที่ชวนให้เข้าหา...
“ให้ผมช่วยเก็บไหม?”
อาร์มินเอ่ยถามขึ้นในขณะที่นั่งยองๆลงข้างตัวอีกฝ่าย ทำเอาเด็กหนุ่มคู่สนทนาเกือบโดดถอยไปเหยียบเศษแก้วที่ตัวเองทำแตกไว้อย่างตกใจ... แจนยกมือขึ้นหยุดเป็นเชิงห้าม “ม... ไม่เป็นไรหรอก อย่าเลย เดี๋ยวโดนบาดมือ”
ร่างเล็กกว่าหลุดหัวเราะให้กับปฏิกิริยาตอบสนองนั้นเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือออกไปเพื่อตั้งใจจะช่วย... “ไม่เป็นไร ให้ผมช่วยเถอะ”
“เฮ้ย ไม่ต้องหรอก นาย-”
แจนพูดห้าม ในขณะที่เผลอไปจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้เพื่อจะหยุดการกระทำนั้น
นี่สาบานเลยนะ... เขาไม่ได้ตั้งใจ...
“หวา! ข-ขอโทษๆ!!” เด็กหนุ่มร่างสูงรีบชักมือกลับทันทีที่สัมผัสของมือเล็กนุ่มเนียนถูกส่งเข้าสู่ระบบประมวลผลของสมอง... ใบหน้าคมแดงซ่านขึ้นไปถึงใบหูไม่แพ้หัวใจที่เกือบเต้นแรงจนหลุดออกมานอกอก... “ฉ-ฉัน... ฉัน... ไม่ได้ตั้งใจ คือ... อ... เอาเป็นว่านายไม่ต้องทำอะไรหรอกเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
อาร์มินมองดูใบหน้านั้น ในขณะที่เจ้าตัวรีบกลับลงไปก้มหน้าก้มตาเก็บเศษแก้วที่พื้นต่อเพื่อจะซ่อนความอายก่อนที่เด็กหนุ่มที่นิ่งมองเมื่อครู่จะหลุดหัวเราะออกมา...
ไม่ใช่แค่... น่าเข้าหา...
ต้องใช้คำว่า น่ารัก ต่างหาก...
“แจนเนี่ย... ความจริงแล้วดูเหมือนจะไม่เก่งเคมีสินะ?”
แจนรับฟังประโยคคำถามที่ดูเหมือนจะตัดเปลี่ยนเรื่องไปแบบดื้อๆนั้นด้วยอาการโล่งอกก่อนจะพยักหน้าตอบ... “สุดๆเลยล่ะ”
“แล้วฟิสิกส์กับชีวะล่ะ?”
“นั่นยิ่งแล้วใหญ่เลย”
เด็กหนุ่มฝ่ายที่ถามหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินประโยคคำพูดที่ฟันธงอย่างมั่นอกมั่นใจแทบจะในทันทีนั้นอย่างขำๆ... เห็นได้ชัดว่าคนๆนี้เป็นพวกตรงไปตรงมาสุดๆ...
อาร์มินเท้าคางมองอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา
“งั้น... ให้ผมติวให้เอาไหม?”
“...หา?”
แจนที่กำลังก้มเก็บเศษแก้วเงยหน้าขึ้นมาทันที ระหว่างที่ทำสีหน้าทั้งช็อกทั้งงงใส่เด็กหนุ่มตรงหน้าที่ยังคงยิ้มแย้ม...
วันนี้ ในคาบเคมีที่แสนน่าเบื่อ... กลับมีบางอย่างค่อยๆขับเคลื่อน...
***********************************************************************
เผาแล้วค่า~ ไรเตอร์เผาไปทั้งเควสต์เลยค่ะงวดเนร้~ =w=;
หลังจากที่แต่งทั้งน่ารักทั้งดราม่ามานาน... ฟิคเกรียนก็หลุดออกมาจนได้... //นี่คือธาตุแท้ของไรเตอร์ล่ะค่ะ ฟฟฟฟฟ
ฟิคนี้ดูไม่ค่อยมีอะไรหวานๆเท่าไหร่... ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ(หัวเราะ) พอดีว่าถ้าไรเตอร์เริ่มเกรียนแล้วมันจะหยุดไม่ได้... =v= แต่ยังไงก็ตาม!! ขอขอบคุณคุณเพื่อนฟินเน่ที่อุตส่าห์สรรค์สร้างรีเควสต์นี้ขึ้นมาพร้อมทั้งให้คำแนะนำเรื่องการทดลองร่วมกับโมโมะจังนะคะ... ไอ้เรื่องที่พอหย่อนก้อนโซเดียมลงไปในน้ำแล้วมันจะระเบิดออกมานี่เราก็ไม่รู้มาก่อนเหมือนกัน...(คือฟิคงวดนี้พูดง่ายๆคือเขียนแจนจากมาตรฐานของตัวเอง... =v=;) เพราะงั้น! ถ้าในเควสต์นี้มีอะไรผิดพลาดไปเกี่ยวกับเรื่องทางวิทยาศาสตร์ ไรเตอร์ก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะจ๊ะ~
อ้อ ที่ขาดไม่ได้เลย! ต้องขอขอบคุณเพจ “กองอวยแจนxอาร์มิน” มากๆนะคะที่ช่วยรับฝากฟิคของไรเตอร์น้อยๆคนนี้เอาไว้! (ถ้าใครยังไม่เห็นเพจนี้ก็เข้าไปชม ไปไลค์กันได้นะคะ!! XD) แน่นอนว่าต้องขอขอบคุณลูกเพจอีกหลายๆคนที่ไรเตอร์คิดว่าน่าจะตามมาดูจากโพสต์นั้นนะคะ!! แล้วก็อีกหลายวิว หลายคำชม แล้วก็อีกหลายรีเควสต์ที่มาฝากกันเอาไว้... บอกได้คำเดียวว่าเมื่อวานนี่ทำเอาซึ้งใจกันไปเลยค่ะ ;w;
พิเศษหน่อย >> สำหรับวดี... ขอบคุณที่รีเควสต์เข้ามาอีกนะ! ชอบรีเควสต์ของเธอทุกอันเลย! เป็นอะไรที่เขียนสนุก... รับรองว่าคราวนี้ก็จะพยายามทำเต็มที่นะ!! XD (แต่คู่กัดนี่แหวกแนวดีจริงๆนั่นล่ะค่ะ 555)
อีกคนนึง! >> สำหรับคุณ [Eclair&Xandria] ที่รีเควสต์ซอมบี้!! ขอบคุณมากๆนะคะ ไรเตอร์เห็นมานานแล้วว่าตามมาเม้นต์ให้ทุกตอนเลย... ซึ้งใจมากค่ะ รีเควสต์นี้จะพยายามนึกนะ ตอนนี้ยังมืดบอดหน่อยๆ... แต่จะทำเควสต์นี้แน่นอนค่ะ!! รอตามคิวได้เลยนะ!!
ปล.ตอนนี้ดองไว้แล้ว 5 เควสต์นะคะ จากนี้ไปคาดว่าจะได้มาลงแค่วันละเควสต์ เรียงตามลำดับก่อนหลังของคอมเม้นต์ที่เข้ามานะคะ!! ยังไงก็ขอฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนที่เข้ามาใหม่ด้วยน้า~!! XD
ความคิดเห็น