คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Request #7 : Distance
“Request #7 : Distance”
[~Little_Killer~]
**************************************************************************
การที่คนเราจะรักษาสายสัมพันธ์ซึ่งกันและกันให้คงอยู่นั้น จะต้องมีระยะห่างที่เหมาะสม...
การเป็นคนแปลกหน้าก็ต้องมีระยะห่างที่ไกลออกไป... การเป็นคนรู้จักก็จะเขยิบเข้ามาหน่อย เป็นเพื่อนก็จะใกล้เข้ามากว่านั้น แต่ถ้าเป็นคนรัก... ก็แทบจะเรียกได้ว่า ‘ตัวติดกัน’
แต่ตอนนี้... อาร์มินกลับไม่รู้ว่าจะวางระยะห่างที่เหมาะสมระหว่างเขากับแจนเอาไว้ตรงไหน...
ระยะห่าง... ที่เรียกว่าการ ‘แอบรักเพื่อน’...
“อ๊ะ? เจอแล้วๆ! เฮ้~ อาร์มิน~!!”
เด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่บริเวณม้านั่งข้างสนามหญ้าสะดุ้งตกใจจนแทบปล่อยหนังสือหลุดมือเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากระยะไกล พร้อมกับร่างของคนสองคนที่วิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงพลางโบกมือโบกไม้รายงานตัว...
หนึ่งในนั้นจะเป็นใครไปได้นอกจาก แจน กิลชูไตน์... เพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับเขานั่นเอง...
“อ๊ะ? แจน โคนี่... มีอะไรงั้นเหรอ?” อาร์มินเอ่ยถามด้วยท่าทางที่พยายามทำให้เป็นปกติ... แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าตัวกลับขยับถอยหลังไปเล็กน้อยโดยสัญชาตญาณ...
ไม่อยากจะใกล้ไปมากกว่านี้...
ไม่อยากจะอยู่ใกล้แจนให้มากเกินไป...
“ฉันกับโคนี่จะมาชวนนายไปคอฟฟี่ชอปด้วยกันน่ะ” เด็กหนุ่มร่างสูงกว่าเอ่ยอย่างลื่นไหลราวกับสัมผัสไม่ได้ถึงความผิดปกตินั้น ก่อนจะยิ้มให้เด็กหนุ่มร่างเล็กอย่างเป็นธรรมชาติ... “เห็นซาช่าบอกว่ามันพึ่งเปิดใหม่... ไรเนอร์กับเบลรูทเองก็ไปแวะมาแล้วเมื่อวาน ฉันกับโคนี่เลยกะว่าจะลองไปกันดู แล้วก็นึกถึงนายขึ้นมา...”
“ง... งั้นเหรอ...” อาร์มินตอบรับด้วยท่าทางตะกุกตะกักเล็กน้อย ก่อนจะหลบตาราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง... “เอ่อ... ขอโทษทีนะแจน แต่ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่ายืมหนังสือของห้องสมุดมาแล้วลืมเอาไปคืนน่ะ... ห้องสมุดก็จะปิดแล้วด้วย ผมขอตัวดีกว่า”
“อ้าว... อย่างนั้นหรอกเหรอ... ช่วยไม่ได้แฮะ...” แจนถอนหายใจอย่างเสียดายน้อยๆก่อนจะเกาหัว... “ให้พวกฉันรอเอาไหม?”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก เสียเวลาพวกนายเปล่าๆ...” เด็กหนุ่มผมบลอนด์หัวเราะแหะๆอย่างเกรงใจในขณะที่เก็บหนังสือที่อ่านเมื่อครู่เข้ากระเป๋าสะพายข้างตัว... “ยังไงวันนี้ผมก็กะว่าจะกลับเร็วอยู่แล้ว... พวกนายไปกันเถอะ ผมกลับคนเดียวได้ไม่เป็นไร”
“หืม... เอางั้นเหรอ...” เด็กหนุ่มร่างสูงที่สุดในกลุ่มว่าพลางคลี่ยิ้มอย่างเสียดาย “งั้นไม่เป็นไร... เอาไว้คราวหน้านายว่างเมื่อไหร่พวกฉันจะมาชวนใหม่ก็แล้วกันนะ”
“อื้ม ขอบใจนะ”
อาร์มินว่าพลางหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะคว้ากระเป๋าขึ้นมาแล้วลุกจากเก้าอี้... “งั้น... ผมไปก่อนนะ ขอให้สนุก”
“อืม...นายก็กลับบ้านดีๆล่ะ”
“อือ... แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”
“อืม บาย แล้วเจอกัน”
แจนว่าก่อนจะโบกมือส่งร่างเล็กที่หันมาโบกมือกลับให้แวบหนึ่ง... ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังให้แล้วเดินหายไปกับแสงหม่นๆของยามเย็น...
เด็กหนุ่มร่างสูงยังคงเหม่อมองแผ่นหลังนั้นในอาการครุ่นคิด ในขณะที่เพื่อนหัวเกรียนซึ่งเขาลากมาด้วยเริ่มออกอาการเก้ๆกังๆ
“แจน เราจะไปกันได้รึยัง?”
ร่างที่ถูกเรียกยังคงขมวดคิ้วอยู่ในภวังค์ของตนเอง ก่อนจะเอ่ยถามกลับ...
“นายคิดว่า... พักนี้อาร์มินดูแปลกไปบ้างไหม?”
โคนี่เลิกคิ้วอย่างงุนงงในขณะที่เอ่ยตอบ... “หมายถึงเรื่องอะไรล่ะ?”
“หืม? ก็... ยังไงดีล่ะ...” แจนหันกลับมาหาเพื่อนอีกคนในขณะที่พิงตัวลงกับที่เท้าแขนของม้านั่งตัวเดียวกับที่มาเจออาร์มินเมื่อครู่แล้วตกอยู่ในอาการนิ่งคิด... “เหมือนกับว่าพยายามหลบหน้า... ดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้สิ...”
เด็กหนุ่มคู่สนทนาเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายที่เหมือนจะมีสีหน้าเคร่งเครียดเกินจำเป็น ก่อนจะถอนหายใจแล้วเอื้อมมือไปตบบ่า... “คิดมากไปเองมั้ง... อย่างอาร์มินเนี่ยนะจะหลบหน้าพวกเราทำไม? อีกอย่างเมื่อวันก่อนอาร์มินกับฉันยังคุยกันอยู่เลยตั้งนาน... วันนี้คงติดธุระจริงๆมากกว่า”
แจนยังคงมีสีหน้าเหมือนกับว่าจะไม่ยอมรับพลางขมวดคิ้วจริงจัง... “แต่กับฉัน หมอนั่นเหมือนกับว่า...”
“...เอางี้ดีกว่า นายจะไปคอฟฟี่ชอปไหม?”
ร่างสูงกว่าชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนที่ดูเหมือนจะพูดดักคอเขาอย่างรู้ใจ... แจนหัวเราะเล็กน้อยในขณะที่ยืดตัวขึ้น
“โทษทีว่ะโคนี่... ฉันว่าจะตามไปดูอาร์มินหน่อย...”
“ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ”
เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีวอลนัทหลุดหัวเราะในขณะที่มองดูเพื่อนด้วยสายตาขอบใจ ก่อนจะกล่าวลาและวิ่งออกไปตามทิศทางที่ร่างเล็กเดินออกไปก่อนหน้า... ทิ้งให้เด็กหนุ่มหัวเกรียนอีกคนได้แต่ถอนหายใจอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ยามเย็นเพียงลำพัง...
“เจ้าแจนเนี่ยน้า... จริงๆเล้ย...”
***************************************************************
อาร์มินยังคงเดินทอดน่องอย่างช้าๆเลียบไปกับสนามบาสเกตบอลของโรงเรียนที่ยังคงมีนักกีฬามาซ้อมเป็นทีมกันอย่างประปราย... ดวงตาสีฟ้าที่เหมือนจะหม่นลงเล็กน้อยก้มลงจ้องพื้นทางเดินเบื้องหน้า ในขณะที่ขาทั้งสองก้าวไปตามทางที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่แน่ใจนักว่าจะมุ่งหน้าไปที่ใด...
บางที... คนเราก็สร้างระยะห่างขึ้นมาเพื่อกันตัวเองไม่ให้ตกอยู่ในอันตราย...
แต่ในบางครั้ง... สิ่งที่สร้างขึ้นมา กลับทำให้คนเราเจ็บปวดเสียเอง...
อาร์มินหยุดเดินเมื่อเริ่มรู้สึกว่าของเหลวอุ่นร้อนเริ่มเอ่อเคลอขึ้นมาที่ขอบตา... ร่างเล็กกลั้นเสียงสะอื้นในขณะที่ยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดแรงๆ พยายามสะกดกลั้นไม่ให้ตัวสั่นจากการร้องไห้...
จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ว่าตัวเองถอยห่างออกมาจาก คนๆนั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่...
แต่พอรู้ตัวอีกที... รูโหว่ระหว่างกันกลับขยายตัวจนยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
แล้วพอเป็นแบบนั้น... ก็มีแต่ต้องถอยออกมาเรื่อยๆ...
“แล้วจะให้ผม... ทำยังไงเล่า...”
อาร์มินที่ยังคงนึกไม่ออก ได้แต่ยืนร้องไห้อยู่คนเดียว...
ก่อนที่มือข้างหนึ่ง จะเอื้อมมาคว้าแขนเขาจากด้านหลัง แล้วดึงให้หันมาเผชิญหน้า...
แจน...?
“อาร์มิน? นายร้องไห้ทำไม??”
ดวงตาสีฟ้าใสที่เหมือนจะสะท้อนประกายมากกว่าปกติเพราะหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอได้แต่เบิกกว้างอย่างตกใจเพราะการพบกับบุคคลไม่คาดฝัน... ก่อนที่เจ้าตัวซึ่งรู้สึกได้ถึงระยะห่างอันตรายจากการคว้าตัวมือครู่รีบสะบัดมือแล้วก้าวห่างออกมาในทันที
“ผม... ไม่เป็นไร...” อาร์มินพึมพำตอบทั้งที่ยังเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า... พยายามทำตัวเข้มแข็งต่อหน้าอีกคนทั้งที่ข้างในหวั่นไหวรุนแรง... “แล้ว... แจนไม่ไปคอฟฟี่ชอปแล้วเหรอ?”
“ไม่ไปแล้ว” อีกคนตอบกลับด้วยท่าทีแข็งกระด้าง ในขณะที่จ้องร่างเล็กตรงหน้านิ่งๆ... “ฉันคิดอยู่แล้วว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติ... นายพยายามหลบหน้าฉันจริงๆสินะ?”
“ม... ไม่ใช่อย่างนั้นนะ... คือ...”
เด็กหนุ่มพยายามอธิบาย... แต่ทั้งอย่างนั้นขาเรียวเล็กกลับถอยหลังออกไปเรื่อยๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ...
แจนแสดงท่าทางหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะคว้าแขนอีกฝ่ายเข้าหาตัว
“นายอย่าถอยห่างจากฉัน อาร์มิน” เด็กหนุ่มร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาสีน้ำตาลเข็มจ้องเขม็งเข้าไปในนัยน์ตาสีฟ้า... “บอกฉันสิว่านายเป็นอะไร”
“ป...ปล่อย-”
“อาร์มิน เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ?”
เด็กหนุ่มร่างเล็กชะงักไปทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น... มือเรียวเลิกขัดขืนจากการจับกุมของอีกคน ร่างกายที่พยายามถอยห่างหยุดนิ่ง ก่อนที่น้ำตาจะพรั่งพรูออกมาอีกพร้อมเสียงตะโกน
“ก็ใช่น่ะสิ! ก็เพราะเป็นเพื่อนกันถึงบอกไม่ได้ไงเล่า!!” อาร์มินก้มหน้าไม่ยอมสบตา ในขณะที่คำพูดยังคงไหลลื่นออกมาจากปาก... เสียงสะอึกสะอื้นดังไม่ขาดสาย... “ผมอุตส่าห์ถอยออกมาแล้ว อุตส่าห์สร้างระยะห่างขนาดนั้นขึ้นมา... แล้วทำไมถึงยังตามมาอีกเล่า! ต้องให้พูดเท่าไหร่ถึงจะเข้าใ-”
สรรพเสียงต่างๆเงียบลง... พร้อมๆกับที่ร่างเล็กถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดของคนตรงหน้า...
แจนได้แต่กอดอาร์มินไว้โดยที่ไม่ได้พูดอะไร... ในขณะที่อาร์มินเองก็ได้แต่อึ้ง
ระยะห่าง... หายไปหมดแล้ว...
“ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่านายหลบหน้าฉันทำไม...” แจนพูดขึ้นเบาๆ ทั้งที่สองแขนยังคงรัดร่างตรงหน้าเอาไว้แน่น... “แต่ฉันไม่สบายใจที่นายเป็นแบบนี้ เข้าใจไหม? นายจะเกลียดฉันก็ได้... แต่ว่าฉันไม่อยากห่างกับนายไปมากกว่านี้ อาร์มิน...”
“ระยะห่างของนาย... มันทำให้ฉันเจ็บปวด รู้ไหม?”
อาร์มินยังคงนิ่งอึ้ง แต่กลับรู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองหมดเรี่ยวแรงไปเสียเฉยๆ...
ขัดขืนไม่ได้...
เขาขัดขืน... คนตรงหน้าไม่ได้เลย...
แจนที่เริ่มรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าเริ่มสงบลงแล้วค่อยๆดึงร่างเล็กออกจากอ้อมกอดของตัวเองช้าๆ... ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่ข้างแก้มอีกฝ่าย บังคับใบหน้านั้นให้เงยขึ้นมา แล้วใช้อีกมือหนึ่งปาดหยาดน้ำตาที่ค้างอยู่ออกไปเบาๆพร้อมระบายรอยยิ้มบาง...
เด็กหนุ่มอีกคนได้แต่ยอมรับความพ่ายแพ้ ก่อนจะส่งยิ้มกลับ
“คือ... ความจริงแล้ว ผมมีบางอย่างอยากจะบอกแจน...”
ระยะห่างของคนเรา... ถูกสร้างขึ้นมาให้เหมาะสมกับบุคคลและสถานะ...
แต่ว่า พอเวลาผ่านไป... เราก็ไม่อาจรู้ได้จริงๆหรอกว่ามันควรจะเป็นเท่าไหร่กันแน่...
มากขึ้น... หรือน้อยลง...?
เรื่องแบบนั้น...
ควรปล่อยให้หัวใจเท่านั้น ที่หาคำตอบ...
***********************************************************
เละแล้ววววว ตอนหลังเละไปแล้วววววว
นี่มันความเวิ่นเว้ออยากเขียนดราม่าของไรเตอร์ชัดๆ! TvT
ต้องขออภัยด้วยจริงๆนะคะ รู้สึกว่ามันเวิ่นไม่เล็กไม่น้อยกับเลยสำหรีบรีเควสต์นี้...
แล้วก็! [~Little_Killer~]ซัง!!(เรียกแบบนี้ได้ไหมนะ... =v=;) ไม่ต้องเกรงใจนะคะ! ส่งรีเควสต์เข้ามาเรื่อยๆได้เลยค่ะ! แล้วก็ต้องขอบคุณมากจริงๆที่คอยติดตามพัฒนาการของเรา... รู้สึกดีมากๆค่ะ TvT
สำหรับคนอื่นๆนะคะ! ต้องขอขอบคุณจริงๆที่กรุณาลงชื่อเป็นแฟนคลับเอาไว้... เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีแฟนคลับเยอะที่สุดของไรท์เตอร์เลยค่ะ! XD ถึงแม้ว่าจากที่ไปส่องฟิคของคนอื่นมานั้นเรทติ้งของเราจะไม่ดีเท่า... (หรือเรียกได้ว่าแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว) แต่ว่า! เพื่อรีดเดอร์ทุกคนที่ยังคงมาเหลียวแลผลงานของไรท์เตอร์น้อยๆคนนี้ ไรท์เตอร์ก็จะไม่ท้อค่ะ! จะยืนยันทำรีเควสต์ต่อไปจนกว่าจะหมดมุกหรือจนกว่าจะเปิดเทอมแล้วกันนะคะ!! XD
อ้อ... บอกกันเล็กน้อยดีกว่า... คือว่าตอนนี้ไรท์เตอร์เริ่มมีไฟจะเขียนฟิคยาวแล้วค่ะ... =v=+b เห็นคนอื่นเขียนกันมันส์กระจายซะขนาดนั้นไรท์ก็อดไม่ได้จริงๆที่จะมาปล่อยของกันบ้าง... เพราะงั้น ตอนนี้อาจจะมาอัพวันช็อตไม่ถี่เหมือนเคยนะคะ ขออภัยด้วยค่ะ... // คารวะงามๆ // ถ้าเริ่มอัพเมื่อไหร่จะเอาลิงค์มาแปะแน่นอนค่ะ!! แล้วเจอกันนะคะ!! XD
ความคิดเห็น