คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Request #5 : Puppy
“Request #5 : Puppy”
[~Little_Killer~]
*****************************************************
แสงไฟจากถนนยังคงกระพริบติดๆดับๆเป็นพักๆในขณะที่บรรยากาศรอบด้านเริ่มถูกแต่งแต้มด้วยสีดำลึกล้ำของยามราตรี... ทว่า ในห้องอพาร์ทเม้นต์เล็กๆที่มักจะอบอุ่นไปด้วยเสียงของสมาชิกในบ้าน อันประกอบไปด้วยชายหนุ่มสองคนและลูกหมาหนึ่งตัวกลับยังยังคงเงียบสงบต่างจากเคย...
ดวงตาสีฟ้ายังคงฉายแววเลื่อนลอยในขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง... ในขณะที่เสียงกระดิ่งซึ่งเจ้าตัวจำได้ว่าเคยซื้อมาผูกไว้กับปลอกคอของสัตว์เลี้ยงของตนค่อยๆดังเข้ามาใกล้พร้อมกับเสียงเห่าของสมาชิกตัวที่สามในห้องเช่าคับแคบ
“อ๊ะ? ปั๊ปโปะ...”
อาร์มินหันไปหาลูกหมาพันธุ์เชาเชาขนสีน้ำตาลฟูฟ่องที่กระดิกหางและแลบลิ้นอย่างน่ารักในขณะที่พยายามปีนขึ้นมาบนตักของเด็กหนุ่มอย่างสุดชีวิตก่อนจะหัวเราะเบาๆ... เขาเอื้อมมือไปอุ้มลูกหมาตัวน้อยมาวางไว้บนตักก่อนจะลูบขนของมันอย่างเบามือ ในขณะที่มองการไซร้คอของมันด้วยแววตาอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มบางบนริมฝีปาก...
“เหงารึเปล่า... ปั๊ปโปะ?” อาร์มินกระซิบเบาๆก่อนจะกอดลูกหมาตัวน้อยเอาไว้... “วันนี้แจนบอกว่าจะกลับดึก... ผมก็เลยเหงาเหมือนกัน”
“โฮ่ง!”
“ยังดีนะที่มีนายอยู่กับผม ไม่งั้นคงเศร้าแย่...” เด็กหนุ่มพึมพำเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาออกไปมองนอกหน้าต่างเงียบๆ “อากาศก็เริ่มจะเย็นแล้วแท้ๆ... กลับดึกจะเป็นหวัดไหมนะ...?”
คราวนี้ไม่มีเสียงเห่าตอบจากเจ้าหมาน้อย... แต่อาการตอบโต้โดยการหันหัวปุกปุยของมันไปทางนอกหน้าต่าง พร้อมทั้งดวงตาสีดำสนิทที่จ้องเขม็งราวกับจะฝ่าความมืดออกไปด้านนอกนั้นทำให้อาร์มินหัวเราะออกมาในที่สุด
“นายนี่ฉลาดจัง” เด็กหนุ่มพูดออกมาด้วยเสียงกระซิบ ก่อนจะลูบหัวของมันอย่างรักใคร่เอ็นดู... “ถ้าแจนรู้ใจผมแบบนี้บ้าง... ก็คงจะดีสินะ...?”
ยังคงไม่มีเสียงเห่าตอบรับอย่างเคย...
อาร์มินยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างที่เริ่มมีหิมะโปรยปรายลงมาเป็นระยะ พร้อมกับนึกห่วงรูมเมทของตนที่ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปเถลไถลอยู่ที่ไหน...
รูมเมทซื่อบื้อๆ... ที่มีชื่อว่าแจน กิลชูไตน์...
เป็นเพื่อนที่... เขาได้แต่แอบห่วงและหวงอยู่ไกลๆ...
เป็นเพื่อนสนิท... ที่อาร์มินไม่กล้าบอกไปว่าอยากจะเป็นมากกว่านั้น...
“พรุ่งนี้ก็...วันเกิดผมแล้วแท้ๆนะ...”
อาร์มินได้แต่พึมพำกับลูกหมาในอ้อมกอด ก่อนจะถอนหายใจเบาบาง...
*****************************************************
“กลับมาแล้- หวา~?! ปั๊ปโปะ?!! ฮะๆๆๆๆ”
เสียงหัวเราะดังขึ้นแทบจะทันทีที่เด็กหนุ่มร่างสูงเปิดประตูห้องเช่าเข้ามาในเวลาที่นาฬิกากำลังจะตีบอกเวลาครบเก้าครั้งจากการกระโจนเข้าใส่ของลูกหมาพันธุ์เชาเชาที่เจ้าตัวเลี้ยงไว้ในที่พักอาศัยส่วนตัว... แจนพยายามถอดเสื้อโค้ต ผ้าพันคอ และอุปกรณ์ป้องกันความหนาวต่างๆออกอย่างทุลักทุเลในขณะที่สิ่งมีชีวิตตัวน้อยยังคงวิ่งวนเวียนอยู่รอบๆขาราวกับดีใจในการกลับมาของเด็กหนุ่ม... แจนหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะโน้มร่างที่ไร้เสื้อโค้ตเทอะทะเรียบร้อยแล้วลงไปอุ้มเจ้าปั๊ปโปะขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด
“วันนี้ไม่เห่าเลยนะ... หรือว่าอาร์มินหลับไปแล้ว?”
เจ้าปั๊ปโปะทำท่าทางเหมือนจะพยักหน้าก่อนจะครางออกมาเบาๆ... แจนลองสังเกตมาหลายรอบแล้วว่า ทุกครั้งที่เขากลับบ้านดึกจนอาร์มินเผลอหลับไปแล้วนั้นเจ้าหมาน้อยของเขาจะไม่เห่าเลยซักแอะ... แต่ในทางกลับกัน หากอีกฝ่ายยังคงตื่นอยู่จะเห่าเสียงดังราวกับจงใจจะทำให้ห้องเช่าข้างเคียงเปิดประตูออกมาขว้างอะไรบางอย่างใส่เขาเสียอย่างนั้น... แจนเลยอดชมไม่ได้อยู่บ่อยๆว่าเจ้านี่เป็นหมาแสนรู้เสียเหลือเกิน...
เขาปล่อยเจ้าปั๊ปโปะลงหลังจากการทักทายสั้นๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นร่างเล็กของเด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่นอนขดตัวอยู่บริเวณริมหน้าต่าง... แจนถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างร่างนั้นเงียบๆราวกับไม่ปรารถนาจะให้อีกฝ่ายตื่น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองจ้องใบหน้ายามหลับนั้นอย่างนิ่งงัน...
เขาชอบที่จะจ้องอยู่แบบนี้... จ้องอีกฝ่ายเงียบๆโดยที่ไม่ให้รู้ตัว...
ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีหลายคนเคยทักว่าความสัมพันธ์ของพวกเขามันดูเกินเพื่อน แต่ในความเป็นจริงแล้วก็คือเขาไม่รู้อะไรเลย... ถ้าจะถามว่าเขาชอบอาร์มินไหม? ก็คงบอกว่าชอบ ชอบมาก และไม่ได้ชอบในฐานะเพื่อน...
แต่ติดที่ว่าเขาไม่เคยรู้... และไม่เคยกล้าถามว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร...
“โฮ่ง?”
เสียงเห่าเบาๆที่ราวกับจะปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์นั้นทำให้เด็กหนุ่มเลิกคิ้วก่อนจะหันไปมองร่างเล็กปุกปุยของปั๊ปโปะที่ปีนเข้ามานอนบนตักของตัวเองอย่างเชื่องช้า... ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเล็กน้อยในขณะที่เอามือลูบหลังเล็กๆกลมๆนั้นเบาๆ
“ขอบใจนะที่ช่วยดูแลอาร์มินตอนฉันไม่อยู่...” แจนพูดกับเจ้าหมาน้อยด้วยเสียงกระซิบ ระมัดระวังที่จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวตื่น... “วันนี้ขอโทษด้วยนะที่กลับช้า... แต่พรุ่งนี้วันเกิดอาร์มิน นายน่าจะรู้สินะ? ฉันไปเดินหาของขวัญมาตั้งนาน... กว่าจะเจอหนังสือเล่มที่หมอนั่นเคยพึมพำว่าอยากได้ก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้ว...”
“โฮ่ง”
“ฉันไม่เคยกล้าให้ของขวัญหมอนั่นซักปี... คราวนี้เป็นปีแรก แล้วฉันก็อยากจะทำให้มันพิเศษ...” เด็กหนุ่มร่างสูงพูดเบาๆพร้อมกับหยุดมือที่ใช้ลูบขนของสัตว์เลี้ยงตัวน้อย แล้วเปลี่ยนมายกมันขึ้นมาด้วยสองมือเพื่อให้มันจ้องหน้าเขา... เจ้าปั๊ปโปะจ้องเขาอย่างงงงวยด้วยดวงตาสีดำสนิทของมันก่อนที่แจนจะตัดสินใจเอ่ยถามขึ้น
“ฉัน... จะสารภาพรักหมอนั่นดีไหม?”
…
ราวกับเกิดช่องว่างของความเงียบขึ้นเล็กน้อย... ก่อนที่เสียงเห่า โฮ่งๆๆๆๆๆๆ ของเจ้าหมาน้อยจะตามมาเป็นพรวนอย่างเห็นดีเห็นงามจนแจนต้องรีบบอกให้มันพอแล้วกดร่างปุกปุยนั้นไว้กับพรมบนพื้นแทบไม่ทัน... “พอแล้วปั๊ปโปะ!! เดี๋ยวอาร์มินก็ตื่นหรอก!!”
“โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!”
ความวุ่นวายโกลาหลก่อตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะสงบลงเมื่อเจ้าสัตว์เลี้ยงตัวยุ่งหยุดเห่าลงในที่สุด... บางทีแจนเองก็แอบคิดว่าเจ้าปั๊ปโปะคงจะฟังภาษาคนรู้เรื่อง แต่ติดอยู่ที่ว่ามันพูดภาษาคนไม่ได้เนี่ยแหละไม่งั้นคงได้เชียร์ให้เขาสารภาพรักกับอาร์มินไปชาติกว่าแล้ว...
แม้แต่หมา... ก็ยังบอกให้เขาเดินหน้าแล้วพูดความรู้สึกของตัวเองออกไปเสียที...
แล้วเขาล่ะ... จะอยู่เฉยๆอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่กัน...?
“เอ้าๆ พอๆ... หยุดดิ้นได้แล้วปั๊ปโปะ ฉันจะพาอาร์มินไปนอน” แจนบอกมันก่อนจะขยี้หัวกลมๆที่เต็มไปด้วยขนอันนุ่มฟูนั้น ในขณะที่เหลือบไปเห็นดวงตากลมๆสีดำที่จ้องเขม็งมาทางเขาราวกับจงใจ... “อะไรเล่า? อย่าทำหน้าตาแบบนั้นสิ... พรุ่งนี้ฉันจะพูดให้ได้แน่ๆน่า เรื่องนั้นน่ะ...”
“โฮ่ง!”
“หนอย~ เจ้าหมาแสนรู้!” แจนหันไปกระซิบใส่เจ้าหมาพลางหลุดหัวเราะกับท่าทางดี๊ด๊าเกินพอดีของมันก่อนจะลุกขึ้นเดินไปคุกเข่าข้างร่างเล็กนั้น... แขนทั้งสองข้างจะสอดลงไปช้อนร่างของอาร์มินขึ้นมาอย่างเบามือในขณะที่แจนเริ่มออกเดินไปทางห้องนอนของพวกเขาก่อนจะใช้หลังดันประตูให้เปิดออก และวางร่างบางของเด็กหนุ่มเอาไว้บนเตียงอย่างสบายๆ...
ไม่รู้ว่าแอบทำแบบนี้มานานแค่ไหนทุกครั้งที่ฝ่ายตรงข้ามเผลอหลับไป... แต่พอรู้ตัวอีกที ก็กลายเป็นว่าทำจนชิน... กระทั่งเรียกได้ว่าติดเป็นนิสัยไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น...
เด็กหนุ่มจัดหมอนจัดท่าทางให้อีกฝ่ายจนเสร็จสรรพ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนมิดตัว... ร่างสูงคุกเข่าลงข้างๆเตียงในขณะที่อดไม่ได้ที่จะนิ่งมองใบหน้าหวานนั้นอีกครั้ง...
พรุ่งนี้... แล้วสินะ...?
จะจบลงหรือเริ่มต้น... จะดีหรือจะร้าย... ไม่ว่ายังไงหากไม่พูดออกไปก็ไม่มีทางรู้ได้...
เพราะฉะนั้น... เขาจึงตัดสินใจ...
“โอ๊ะ ปั๊ปโปะ? นายจะนอนแล้วเหรอ...?”
เจ้าหมาน้อยที่จู่ๆก็ปีนขึ้นมาขดตัวบนเตียงข้างๆร่างของอาร์มินนั้นทำให้แจนทักขึ้นอย่างขำๆ อดลูบขนปุกปุยสีน้ำตาลอ่อนของมันไม่ได้... “จริงๆน้า... นี่ถ้าฉันพูดทุกอย่างให้อาร์มินฟังได้เหมือนที่พูดกับนายก็คงจะดีเหมือนกัน...”
“โฮ่ง!”
เจ้าปั๊ปโปะราวกับจะตอบกลับว่า ‘รีบๆพูดไปเถอะ! เพราะอาร์มินเองก็คิดแบบเดียวกับนายเหมือนกัน!’
แจนหัวเราะให้กับเสียงเห่าที่เขาแปลความหมายไม่ออกนั้น ในขณะที่กลับไปมองจ้องใบหน้าของเด็กหนุ่มผมบลอนด์อย่างครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง... ก่อนที่ร่างสูงจะก้มลงประทับจูบบนหน้าผากของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา...
“ขอให้วันพรุ่งนี้เป็นวันที่ดีทั้งสำหรับฉันและนาย...”
“สุขสันต์วันเกิดนะ อาร์มิน...”
**************************************************************
เฮ้~~~ ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบสวยซักที~~ TvT //แปะๆๆๆ
อย่าถามเชียวนะคะว่าทำไมลูกหมาชื่อแปลกๆ... บังเอิญไรเตอร์เป็นคนที่มีเซนส์การตั้งชื่อเป็นศูนย์ค่ะ =w=; แต่จริงๆแล้วคือรู้สึกดีมากค่ะที่ได้เขียนเรื่องอารมณ์นี้บ้าง... แบบ เงียบๆ เศร้าๆ เหงาๆ... สนุกมากค่ะ คือเรื่องนี้ถ้าไม่มีเจ้าปั๊ปโปะละก็คงจะเงียบป่าช้าเรียกพี่... เพราะงั้น! ต้องขอขอบคุณรีเควสต์ของคุณ ~Little_Killer~ ด้วยนะคะ!!
อ้อ ชี้แจงกันเล็กน้อยสำหรับตัวรีเควสต์นะคะ คือ รีเควสต์ที่จะเขียนออกมาเป็นฟิคส่วนใหญ่จะไม่เรียงตามลำดับของคนส่งก่อนส่งหลังค่ะ เพราะว่าไรเตอร์เป็นคนที่คิดอะไรได้ก็เขียน อยากเขียนอะไรก็เขียนไปตามอารมณ์น่ะค่ะ... ต้องขอโทษด้วยจริงๆถ้าการดำเนินชีวิตบนพื้นฐานของอารมณ์นี้ไปขัดใจใครบางคนเข้า... ;v; แต่ยังไงก็จะพยายามตอบรับรีเควสต์ของทุกคนให้ได้มากที่สุดค่ะ! เพราะงั้นฝากตัวด้วยนะคะ!! XD
ปล. เกือบลืมแล้วค่ะ... =v=; คือไรเตอร์เองก็ไปเจอโดเกี่ยวกับลูกหมามาด้วยเหมือนกัน... เพราะฉะนั้นวันนี้ลดแลกแจกแถมนะคะ! แต่ไม่มีแหล่งที่มาอีกแล้วจะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์เค้าไหมล่ะเนี่ย... // ร้องไห้
ความคิดเห็น