คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Request #4 : Brother
“Request #4 : Brother”
[ซี.ควอลโล]
***********************************************************
เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ
ในบรรยากาศที่ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ... ท่ามกลางแสงสีเหลืองจางๆปนสีเทาหม่นๆของยามเย็นอันแสนปกติสุข กลับมีร่างของเด็กชายคนหนึ่งวิ่งอยู่บนถนนอย่างรวดเร็ว... ร่างเล็กสวมเสื้อยืดสีเขียวกับกางเกงขาสั้น พอระบุอายุตามสัดส่วนของส่วนสูงได้ว่าเป็นเด็กอายุประมาณ 8-9 ปี เรือนผมสีวอลนัทตัดสั้นปลิวสะบัดตามแรงลม...
แจนกำลังวิ่ง... วิ่งทั้งๆที่หัวเข่าและฝ่ามือเจ็บระบมจากรอยแผล...
“อ๊ะ? โอ๊ย!!”
เด็กชายสะดุดก้อนหินล้มลง... หัวเข่าที่ช้ำอยู่แล้วเริ่มถลอกเรียกกลิ่นเลือดคาวคลุ้ง...
ไม่เอาแล้ว... น่ากลัว...
ไม่มีใคร... อยู่ซักคน...
ทว่าทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าอีกเสียงหนึ่งกลับดังใกล้เข้ามาอย่างรีบร้อนไม่แพ้กัน
“อ๊ะ?! แจน!!”
เด็กชายเจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียก ในจังหวะเดียวกับที่เด็กหนุ่มผมสีบลอนด์วิ่งเข้ามาคุกเข่าข้างเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“แจน ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ผมเป็นห่วงแทบแย่... แจน...?”
ฝ่ายตรงข้ามมองหน้าเด็กหนุ่มด้วยสีหน้ายากจะบรรยาย... ทำนบน้ำตาที่อุตส่าห์อดกลั้นไว้พังครืน...
ทั้งๆที่... เป็นคนที่ไม่อยากจะร้องไห้ให้เห็น มากที่สุดแท้ๆ...
“อาร์มิน!!”
เด็กชายเริ่มร้องไห้ ก่อนจะโผเข้ากอดร่างตรงหน้าเต็มแรง
*********************************************************************
“ทำไมถึงไม่โทรมาบอกผมก่อนล่ะว่าจะมา ผมจะได้ไปรับ...” อาร์มินพึมพำก่อนจะถอนหายใจ... “แอบหนีออกมาเองแบบนี้แล้วดันหลงทางอีก คุณพ่อคุณแม่เค้าเป็นห่วงแจนมากนะรู้ไหม?”
“แต่ผมไม่ได้หลงทางซักหน่อย! ผมน่ะจำทางมาบ้านอาร์มินได้ขึ้นใจแล้วนะ... แต่บังเอิญเจอหมาตัวใหญ่เข้าก็เลยตกใจแล้วเผลอวิ่งออกไปทางอื่นก็แค่นั้นเอง!!”
“...แต่สุดท้ายก็หลงทางอยู่ดีไม่ใช่เหรอ? ตอนเย็นๆมันอันตรายนะ นี่ถ้าเกิดเจอคนแปลกๆมาพาไปจะทำยังไง?”
เด็กชายได้แต่เบ้หน้าอย่างงอนๆเพราะเถียงไม่ออก ในขณะที่ปล่อยให้อีกฝ่ายปฐมพยาบาลที่หัวเข่าให้อย่างเงียบเชียบ...
สายลมของยามเย็นยังคงพัดโชยมาเอื่อยๆในระหว่างที่เด็กหนุ่มและเด็กชายนั่งอยู่บริเวณริมระเบียงทางเดินไม้ติดสวนแบบญี่ปุ่นด้านข้าง... เสียงกระดิ่งที่แขวนไว้ดังกังวานใสอยู่เหนือหัว คลอไปกับเสียงกระบอกไม่ไผ่ของประดับข้างน้ำพุในสวนที่ยังคงส่งเสียงดังป๊อกแป๊กทุกครั้งที่กระทบกับก้อนหินเบื้องล่าง...
เด็กหนุ่มผมบลอนด์พันผ้ากอซให้อีกฝ่ายอย่างเบามือ ในขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มอีกคู่จ้องมองเจ้าตัวอยู่เงียบๆ...
อาร์มินเป็นเพื่อนบ้านของเขา... หรือถ้าจะเรียกให้ถูก ก็คือว่าเป็นคนที่มีบ้านอยู่ห่างกันไปประมาณ 2-3 ช่วงถนน... เป็นเพื่อนเล่นอายุ 12 ปีที่แจนปฏิเสธจะเรียกด้วยคำนำหน้าว่า ‘พี่’ ราวกับไม่อยากยอมรับระยะห่างระหว่างวัยเพราะไม่อยากถูกมองและถูกปฏิบัติด้วยเหมือนเด็ก ซึ่งเรื่องนั้นฝ่ายที่ถูกเรียกเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจดีจึงไม่ได้ว่าอะไร...
เขาชอบมาเล่นที่บ้านอาร์มินบ่อยๆ ไม่ใช่แค่เพราะเหงาจากการเป็นลูกคนเดียว
แต่เป็นเพราะอีกฝ่ายเป็นคนที่เวลาอยู่ด้วยแล้วจะสบายใจ... เป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายและอ่อนโยนเสมอ...
เพราะงั้น วันนี้แจนถึง...
“เอ้า เสร็จแล้วนะ” เด็กหนุ่มที่พันผ้าพันแผลเสร็จเรียบร้อยแล้วในที่สุดเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับฝ่ายตรงข้ามที่ก้มหน้าพลางพยักหน้าเบาๆ... “หายไวๆนะ! แล้วทีหลังอย่างแอบออกมาเองแบบนี้รู้ไหม? มันอันตราย...”
“...แต่ผมอยากลองมาด้วยตัวเองบ้างนี่นา... จะมัวแต่ให้อาร์มินออกมารับทุกครั้งได้ยังไงกัน...?”
เด็กหนุ่มผมบลอนด์นิ่งมองเด็กชายที่นั่งก้มหน้าด้วยสีหน้าสลดลงไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจพร้อมคลี่ยิ้มบาง... มือทั้งสองข้างเอื้อมไปประกบที่สองข้างแก้มของอีกฝ่ายในขณะที่จับใบหน้านั้นให้เงยขึ้นมาสบตา ก่อนที่เจ้าตัวจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“แจนเนี่ย... จะรีบโตไปไหนกัน? หัดเป็นเด็กบ้างก็ได้นะเราน่ะ หืมมมมม~”
“โอ๊ย อาร์มิน เลิกหยิกแก้มผมซะทีเหอะน่า...”
หลังจากฟังการบ่นเล็กบ่นน้อยของแจนอยู่พักหนึ่ง สุดท้าย เด็กหนุ่มผมบลอนด์ก็ยอมปล่อยแก้มเล็กๆที่ยืดจากการดึงของตัวเองให้เป็นอิสระพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ในขณะที่แจนลูบข้างแก้มของตัวเองพลางทำหน้ามุ่ย...
เสียงไม้ไผ่ยังคงดังต่อเนื่อง... ในขณะที่เสียงกระดิ่งก็ยังคงดังเป็นระยะตามแรงลม...
บรรยากาศรอบข้างเริ่มตกอยู่ในความเงียบ ระหว่างที่เด็กทั้งสองนั่งคู่กันอยู่บนระเบียงทางเดินในเวลาที่ค่อยๆล่วงไปทีละน้อย... ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มหน้าลง และเอ่ยฝ่าความเงียบขึ้นในที่สุด...
“นี่ อาร์มิน”
ฝ่ายที่ถูกเรียกเลิกคิ้วก่อนจะหันมาหา
“หืม?”
“...ถ้าเราอยากจะอยู่กับใครซักคนตลอดไป... จะต้องแต่งงานกันใช่รึเปล่า...?”
เด็กหนุ่มมีท่าทางนิ่งคิดไปเล็กน้อย... “มันก็ใช่อยู่หรอกนะ...”
“ถ้างั้น...”
แจนเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายอย่างเงียบงัน... ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอประกายจริงจังในขณะที่สบเข้ากับดวงตาสีฟ้าใส...
“ผม... จะแต่งงานกับอาร์มินนะ”
อาร์มินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมา
“เป็นไปไม่ได้หรอกแจน... ผมน่ะ...”
“ไม่เอา! ผมอยากอยู่กับอาร์มินตลอดไปนี่นา! เพราะงั้น... อาร์มินต้องแต่งงานกับผมนะ!!” แจนยังคงดื้อรั้นก่อนจะพูดเสริม “ถ้าผมโตขึ้น... อาร์มินต้องเป็นเจ้าสาวให้ผมนะ!!”
“...แจน...”
“นะ! สัญญานะ!!”
เด็กหนุ่มทำท่าจะค้าน แต่พอเห็นท่าทางมุ่งมั่นจริงจังแบบนั้นของอีกฝ่ายแล้วกลับปฏิเสธไม่ลง... สุดท้ายจึงทำได้แค่ถอนหายใจบาง ก่อนจะรับอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมกอด...
“ถ้าแจนโตขึ้นแล้วอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ”
อาร์มินกระซิบเบาๆ แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าในขณะที่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นราวกับจะเป็นคำสัญญา...
“ผมไม่มีวันเปลี่ยนใจหรอก”
*************************************************************
ไม่อยากจะบอกว่า... ไรเตอร์เขียนตอนนี้แล้วโดนดาเมจแจนตอนเด็กเข้าไปเต็มๆเลยค่ะ ฟฟฟฟฟฟ T//v//T
ถ้าพูดถึงเด็กไร้เดียงสา... สิ่งที่ตามมาก็ต้องขอแต่งงานเนอะ? ตอนนี้ดูเป็นแพทเทิร์นธรรมดาๆก็จริงเนื่องจากไรเตอร์คิดอะไรไม่ค่อยออก... แต่ก็หวังว่าจะชอบกันนะคะ!! XD
สุดท้ายแล้ว ก็ต้องขอขอบคุณรีเควสต์ดีๆจากคุณ[ซี.ควอลโล]มากๆนะคะ! เป็นอีกตอนที่ทำให้ไรเตอร์สนุกมากเลย ขอบคุณจริงๆค่ะ! // คารวะงามๆ // แน่นอนว่าต้องขอบคุนรีดเดอร์ทุกท่านที่แวะเข้ามา ทั้งที่เป็นเงาแล้วก็คอมเม้นต์นะคะ! แค่รู้สึกว่ามีคนอ่านมีคนสนใจไรเตอร์ก็รู้สึกดีใจแล้วค่ะ จะตั้งใจทำงานต่อไปเรื่อยๆนะคะ! ขอบคุณทุกเสียงสนับสนุนค่ะ!!
ปล. แต่พอพูดถึงเรื่องรีเควสต์พี่ชายแล้วก็นึกถึงโดจินเรื่องนี้ขึ้นมา... ไม่อยากบอกว่าน่ารักมากๆ วันนี้ก็เลยเอามาแบ่งปันกันค่ะ แต่ไรเตอร์เซฟจนลืมแหล่งที่มาไปแล้วเลยไม่ได้แปะเครดิตต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ... ;v; อาจจะยาวซักหน่อย แต่รับรองว่าเรื่องนี้น่ารักถูกใจแน่นอนค่ะ!!
ขอให้สนุกนะคะ! XD
ความคิดเห็น