คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2
บทที่ 2
*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*
วันนี้เป็นวันที่อากาศดีวันหนึ่งของคาเมลอท... นั่นคือสิ่งที่อาเธอร์สัมผัสได้เป็นอย่างแรกหลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นเร็วกว่าปกติในเช้าวันนี้... แน่ล่ะ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะวันนี้เป็นวันที่เขานัดเดทกับเกว็นนิเวียร์จึงทำให้เขารู้สึกสดใสมากกว่าวันอื่นๆ แต่เพราะอะไรก็มิทราบได้... เขากลับรู้สึกไม่ตื่นเต้นเท่าที่ควร หรืออย่างน้อยก็ไม่เท่าเมื่อวาน ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นวันที่ทำให้เขานั่งไม่ติดที่และเดินวนรอบห้องอย่างใช้ความคิดตั้งแต่เช้า... แต่ก็ไม่ อาเธอร์ไม่ได้กำลังทำแบบนั้นอยู่ ไม่แม้แต่จะมีความกระตือรือร้นในการลุกออกจากเตียงเลยด้วยซ้ำ... ชายหนุ่มนึกสงสัยตัวเอง เขาคิดว่าวันนี้ในตัวเขาเหมือนจะมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป... และนั่นคือความคิดสุดท้ายที่ผุดขึ้นมาพร้อมกับเสียงเปิดประตูจากใครบางคน
“อรุณสวัสดิ์ อาเธอร์” เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยทักขึ้น “ข้าว่าแล้วเชียวว่าท่านต้องตื่นแล้ว”
องค์รัชทายาทยักไหล่ราวกับไม่ใส่ใจคำพูดนั้น แต่ในความคิดลึกๆแล้ว... เขากลับรู้สึกว่าคำทักทายธรรมดาๆอย่างที่เขาได้ยินทุกวันซึ่งออกมาจากปากของฝ่ายตรงข้ามนั้นกลับดูเหมือนมีอะไรพิเศษขึ้นมาเล็กน้อย... ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะดึงตัวเองขึ้นมาจากเตียงนอนในที่สุด
“หยิบเสื้อให้ข้าหน่อย”
เมอร์ลินดูมีท่าทีประหลาดใจเมื่อเขาวางถาดข้าวในมือลง
“...ข้านึกว่าท่านจะเตรียมเอาไว้แล้วซะอีก... แล้วท่านอยากใส่ตัวไหนล่ะ?”
อาเธอร์นิ่งงันไปพักหนึ่ง... เขาเริ่มรู้สึกว่าเสียงของเด็กรับใช้ของตนที่ดังแว่วมากระทบใบหูนั้นฟังดูหวานซึ้งจนน่าหลงใหล...
“เอ่อ... อะไรก็ได้”
เมอร์ลินเลิกคิ้วให้กับท่าทีประหลาดของฝ่ายตรงข้ามเล็กน้อยในขณะที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องเขาอยู่ด้วยท่าทีงงงัน... บางทีอาจจะเพราะเพิ่งตื่นล่ะมั้ง? เด็กหนุ่มนึกไปเช่นนั้นก่อนจะหันหลังไปหยิบเสื้อผ้าที่เจ้าตัวชอบใส่ออกมาให้ก่อน 2-3 ชิ้นแบบเผื่อเลือก แล้วจึงหันกลับมาชูให้อีกฝ่ายดู
“สีแดงหรือสีน้ำตาล?”
“...หา? อืม อ้อ...” อาเธอร์ตะกุกตะกัก “...แดง”
คำตอบเหมือนคนสติหลุดของฝ่ายตรงข้ามยิ่งทำให้เมอร์ลินสงสัยหนักเข้าไปใหญ่... มันไม่ใช่อาการง่วงนอนธรรมดาแล้วมั้งเนี่ย? โดยเฉพาะวันสำคัญแบบนี้อาเธอร์ยิ่งไม่น่าจะใจลอยได้ง่ายๆ... เด็กหนุ่มนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะวางชุดที่อีกฝ่ายต้องการพาดไว้บนเก้าอี้ข้างตัวและท้วงขึ้น
“วันนี้ท่านดูแปลกๆนะ อาเธอร์”
เสียงติงของเมอร์ลินที่ดังทะลุเข้ามาในโสตประสาทเบลอๆของเขาปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ได้ในที่สุด... เขาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากการสะบัดหัวกับตนเองเล็กน้อยก่อนจะหันหนีไปทางอื่น
“...ข้าดูเป็นอย่างนั้นเหรอ?” เขาถามขึ้นในที่สุด
“ก็ใช่น่ะสิ” เมอร์ลินตอบในขณะที่เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง “หรือว่าท่านจะไม่สบาย? ถ้างั้นเดทวันนี้ก็ยกเลิกดีกว่าเนอะ?”
“เจ้า!”
อาเธอร์สะบัดหน้ามาแยกเขี้ยวใส่ แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อสบเข้ากับใบหน้าหวานของเด็กรับใช้ของตนซึ่งมองมาอย่างใสซื่อแทน... เขากลืนน้ำลายลงคอเมื่อมองกวาดรอบผิวขาวเนียนนั้นแวบหนึ่งก่อนจะรีบหันกลับตำแหน่งเดิมแทบไม่ทัน
“ข...ข้าจะจัดของล่ะ” อาเธอร์พูดออกมาอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อยในขณะที่แอบสังเกตปฏิกิริยาของฝ่ายตรงข้าม... เมอร์ลินมองท่าทีแปลกๆนั้นอย่างเงียบๆอยู่สักพักแล้วจึงยักไหล่อย่างขี้เกียจหาคำตอบ
“ถ้างั้น...” เขาเอ่ย “ข้าจะไปรับเกว็นล่ะนะ?”
อาเธอร์พยักหน้ารับทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาจัดของอย่างที่ได้กล่าวอ้างเอาไว้เมื่อครู่... เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรจริงๆ เพราะตั้งแต่ที่ได้คุยกับเมอร์ลินประโยคแรกในวันนี้ก็ดูเหมือนว่าหัวสมองของเขาถูกแช่แข็งไว้อย่างไรอย่างนั้น... มันนึกอะไรไม่ออก ได้แต่จ้องหน้าของฝ่ายตรงข้ามอย่างเลื่อนลอย จนสุดท้ายถึงได้พบว่าเขาละสายตาจากเรือนร่างนั้นไม่ได้... อีกทั้งเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวจนน่ากลัวทำให้เขาแทบประสาทเสียกับการสะกดกลั้นอาการทั้งหมดนั่นเอาไว้ทีเดียว... อาเธอร์ตัดสินใจเหลือบมองไปที่ช่องประตูซึ่งเมอร์ลินเคยยืนอยู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อไม่มีเงาร่างของเด็กหนุ่มอยู่ตรงนั้นแล้ว
“เอาล่ะ... วันนี้ข้าจะไปเดทกับเกว็นนิเวียร์...กับเกว็นนิเวียร์...กับเกว็น-นิ-เวียร์-” ชายหนุ่มพึมพำซ้ำไปซ้ำมาราวกับกำลังสะกดจิตตนเองก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกเพื่อปรับอารมณ์ของตนเองเป็นครั้งสุดท้าย
“มีอะไรต้องเตรียมอีกไหมนะ?”
*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*
นั่นเป็นเวลาสายมากแล้วเมื่ออาเธอร์ขี่ม้าออกมาจนถึงบริเวณข้างลำธารในป่าซึ่งเป็นจุดนัดพบ... แน่ล่ะว่าสิ่งที่เขาได้เห็นคือเกว็นนิเวียร์กับเหล่าสัมภาระเช่นตะกร้าปิคนิกหรือม้าที่ถูกผูกเอาไว้ข้างๆ แต่สิ่งแรกที่เขามองหากลับเป็นร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งไม่ได้อยู่ตรงนั้น... ชายหนุ่มมองกวาดซ้ายขวาจนทั่วบริเวณท่ามกลางสายตาประหลาดใจของหญิงสาวอีกคนก่อนจะตัดสินใจถามขึ้นในที่สุด
“...เมอร์ลินล่ะ?”
เกว็นนิเวียร์มีท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย
“เขากลับไปแล้วนี่?” เธอเลิกคิ้ว “ข้านึกว่าท่านแค่ใช้ให้เขามารับข้าเฉยๆเสียอีก...”
อาเธอร์ชะงักไปก่อนจะส่ายหัวกับตนเองพลางพึมพำเบาๆ “อ้อ...ใช่...นั่นสินะ”
เกว็นนิเวียร์นิ่งเงียบในขณะที่เอียงคอมองไปยังร่างของบุรุษตรงหน้าซึ่งกำลังเกาหัวอยู่ด้วยท่าทีประหลาดใจ... และสายตาแสดงความสงสัยนั้นเองที่ทำให้อาเธอร์รีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านอย่างการคิดถึงเด็กรับใช้ของตนออกไปจากหัวอย่างรวดเร็ว
“ข้าหิวแล้วล่ะ” ชายหนุ่มกล่าวขึ้นในที่สุดพลางส่งยิ้มให้อีกฝ่าย “เรามาเริ่มปิคนิกกันเถอะนะ”
เกว็นยิ้มตอบก่อนจะชวนให้อาเธอร์นั่งลงด้วยกันบนเบาะนุ่มสำหรับองค์รัชทายาท... ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนพื้นเบาะซึ่งเขารู้ดีว่าใครเป้นคนปูมัน... แน่ล่ะ ยังไงก็คงไม่พ้นเด็กรับใช้ของเขาอีกนั่นแหละ... เขาคิดพลางอมยิ้มกับตัวเองเมื่อภาพของเมอร์ลินซึ่งกำลังเอาเป็นเอาตายกับการปูเบาะบนพื้นขรุขระแวบเข้ามาในหัวสมอง ก่อนที่อาเธอร์จะชะงักไปและส่ายหน้าสลัดมันออกจากห้วงความคิดอีกรอบ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่เสียงของเกว็นนิเวียร์ดังแทรกขึ้นมาจากด้านข้าง
“ขนมปังไหม?”
อาเธอร์หันไปทางต้นเสียงก่อนที่ภาพของหญิงสาวอีกคนซึ่งกำลังถือจานขนมปังอยู่นั้นจะผ่านเข้ามาอยู่ในระยะการมองเห็น... เขารีบตอบรับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยเนื่องจากภาพใบหน้าหวานของใครบางคนซึ่งยังคงติดตรึงอยู่ในหัวสมองก่อนจะรับจานใบนั้นมาถือไว้ในมือเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายผิดสังเกตเรื่องที่เขากำลังใจลอยถึงใครบางคนอยู่นอกจากเธอ... แต่นั่นก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผลมากนัก เพราะในที่สุดเกว็นนิเวียร์ซึ่งรู้สึกได้ถึงอาการแปลกๆของอาเธอร์มาตั้งแต่ต้นก็ตัดสินใจถามถึงเรื่องที่ค้างคาใจอยู่ออกมาตรงๆอย่างสงสัย
“ท่านคิดถึงใครอยู่เหรอ?”
คำพูดนั้นทำให้ชายหนุ่มแทบสำลักขนมปังในปากออกมาดังพรวด... เขาไอค่อกแค่กเนื่องจากเศษขนมปังที่ติดค้างอยู่ในหลอดลมก่อนจะสูดหายใจรวบรวมอากาศ
“ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าคิดถึงคนอื่นอยู่ล่ะ?”
เกว็นนิเวียร์กลอกตาก่อนจะยักไหล่ “เซ็นส์ของผู้หญิงล่ะมั้ง?”
อาเธอร์นิ่งไปแวบนึงแล้วจึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ... ชายหนุ่มเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายก่อนที่สายตาของทั้งสองจะเลื่อนมาสบกันพอดี... เสียงหัวเราะเงียบลง... ใบไม้ใบหญ้าและเสียงลำน้ำที่ไหลแทรกสอดผ่านมุมร่องของก้อนหินดูราวกับจะส่งเสียงดังขึ้นมาทันทีเมื่อเทียบกับบรรยากาศเงียบสงัดนั้น... เกว็นนิเวียร์ค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้... และในเวลาเช่นนี้ อาเธอร์รู้ดีว่าตัวเขาควรจะทำอย่างไร ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ตัวเขาในเวลาปกติจะทำโดยไม่ลังเลเลย... ทว่าในวันนี้ เขากลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่... เขาไม่อยากทำแบบนี้แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่เอื้ออำนวยและถึงแม้จะเป็นแค่การสัมผัสริมฝีปากกันก็ตาม... แต่กลับกัน ใบหน้าที่เขานึกถึงในเวลานี้กลับเป็นเมอร์ลิน... ชายหนุ่มชักรู้สึกสงสัยมากขึ้นทุกทีว่าเพราะเหตุใดถึงทำให้เขาไม่สามารถสลัดชื่อนั้นออกจากหัวได้เลยตลอดเช้าวันนี้ และเพราะเหตุใด... เพราะอะไรที่ทำให้เขานึกถึงริมฝีปากของเด็กรับใช้ของตนมากกว่าหญิงสาวซึ่งเขารัก... อาเธอร์ลังเลเล็กน้อยที่จะประกบริมฝีปากของตนเข้ากับฝ่ายตรงข้าม แต่ด้วยความที่เขาอยากรู้ถึงสาเหตุของความรู้สึกเหล่านั้น... สุดท้ายแล้ว เขาจึงเลือกที่จะทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ...
ใช่... ก็แค่จูบเท่านั้นเองนี่?
ชายหนุ่มนึกปลอบใจตัวเองพลางพยายามกล้ำกลืนความรู้สึกฝืนทนที่ผุดขึ้นมาในวินาทีนั้นลงไป... เขาอยากพิสูจน์ เขาอยากยืนยันกับตนเองว่าเขาไม่ได้รักเมอร์ลินและยังคงรักเกว็นอยู่ อยากจะพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขารู้สึกนึกคิดในเช้าวันนี้เป็นเพียงเรื่องโกหก... อาเธอร์ส่งผ่านน้ำลายลงลำคออันแห้งผากก่อนจะรีบกดริมฝีปากลงไปประกบกับคนตรงหน้า ทว่าสิ่งที่เขาสัมผัสได้จากการกระทำนั้นกลับมีเพียงความกระด้างของเรียวปากกับการพยายามรุกล้ำเข้ามามากขึ้นของคนตรงหน้าเท่านั้น และหากจะให้พูดง่ายๆก็คือ...
...มันช่าง ‘จืดชืด’ ...
“...เกว็นนิเวียร์” อาเธอร์ส่งเสียงเรียกขึ้นหลังจากผละริมฝีปากของตนออกเร็วกว่าปกติ... ชายหนุ่มดันร่างของคนตรงหน้าออกด้วยการใช้ฝ่ามือยันเบาๆบริเวณหัวไหล่ของอีกฝ่ายท่ามกลางความงุนงงของหญิงสาว
“มีอะไรเหรอ? อาเธอร์...”
ชายหนุ่มหลีกเลี่ยงการสบตานั้นเช่นเดียวกับการตอบคำถามซึ่งอีกฝ่ายส่งมาให้... เขาหลบตาและเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อยพร้อมกับเม้มปากแน่น... ตอนนี้เขารู้แล้วว่าหัวใจของเขาไม่ได้เป็นของเกว็นนิเวียร์อีกต่อไป หลักฐานทั้งหมดมันชัดเจนจนเกินพออยู่แล้ว รวมทั้งความรู้สึกกระหายอยากในริมฝีปากของเด็กหนุ่มอีกคนซึ่งพุ่งพล่านขึ้นมาในใจจนยากจะระงับ ณ เวลานี้ยิ่งทำให้เขาโหยหาคาเมลอทมากกว่าสิ่งใด...
...เขาอยากกลับไปหาเมอร์ลิน...
“...ข้าขอโทษ” อาเธอร์เอ่ยในขณะที่กุมมือของอีกฝ่ายไว้แน่นด้วยความรู้สึดผิด “...ข้าขอโทษจริงๆ เกว็นนิวัยร์...”
“อาเธอร์ ท่าน...” หญิงสาวนิ่งงันไปในขณะที่มองลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าเข้มของอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ “...ท่านหมายความว่ายังไง?”
“ข้า...” ชายหนุ่มไม่สามารถพูดอะไรไปได้มากกว่านั้น... เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกอันรุนแรงนี้ออกไปอย่างไร และแน่นอนว่าเขาไม่สามารถพูดมันออกไปกับหญิงสาวที่เขาเคยมีความรู้สึกดีๆให้ได้... อาเธอร์กัดฟันแน่นอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจโกหกออกไป
“...ข้ามีธุระต้องรีบกลับไปทำ” เขาย้ำ “ข้าขอโทษ...”
“ด...เดี๋ยว...อาเธอร์...อาเธอร์!!”
เสียงร้องเรียกของเกว็นนิเวียร์ที่ดังขึ้นเมื่อเขาสะบัดมือเดินจากมานั้นช่างฟังดูปวดร้าวจนน่าสงสาร... แต่ชายหนุ่มก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการตัดใจที่จะไม่มองย้อนกลับไป เพราะเขารู้ดีว่าตนเองนั้นไม่สามารถช่วยอะไรอีกฝ่ายได้ และเพราะรู้ดีว่าความคิดถึงและโหยหาอันรุนแรงนี้ไม่สามารถถูกหยุดยั้งลงได้โดยใช้เพียงแค่หยาดน้ำตาของหญิงสาวซึ่งเขาทอดทิ้งเอาไว้เบื้องหลัง... และเมอร์ลิน... เด็กหนุ่มซึ่งตอนนี้ได้ก้าวเข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาแล้วอย่างไร้เหตุผลก็ทำให้อาเธอร์ไม่สามารถมองใครได้อีกนอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น...
“...เมอร์ลิน...”
<<<มุมสนทนาพาเพลินเจ้าค่า~>>>
โอ๊สสสสสสสส~! สวัสดีค่ะแฟนๆเมอร์เธอร์ทุกท่าน~!! >W<
วันนี้ข้าน้อยก็มาส่งงานอย่างตรงเวลาอีกเช่นเคย! (แม้ว่าการบ้านที่โรงเรียนของมันจะไม่เคยส่งตรงเวลาเลยก็เหอะ... = =) << แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นอย่างแน่นอน เพราะว่าการบ้านกับฟิคมันต่างกันเห็นๆอยู่แล้วนี่เนาะ... =w= // ใช่เรอะ? // อ๊ะ? เผลอพล่ามไร้สาระอีกแล้วสิ... (หัวเราะ) งั้นย่อหน้าต่อไปจะเข้าเรื่องเลยละกันน้า~ >w<
ก็คือว่า... บทนี้มันเป็นบทที่ไรเตอร์เหนื่อยหน่ายในการแต่งมากมาย... = = และท่านผู้อ่านที่ทนอ่านบทนี้จนจบก็คงจะออกอาการ "เหม็นขี้หน้าเกว็นนิเวียร์" เป็นแน่แท้... ซึ่งในจุดนี้ข้าน้อยก็ต้องขออภัยด้วยเน้อ เพราะว่าความเอาแต่ใจของข้าน้อยที่จะต้องนำแม่นางท่านนี้มาใช้ในฉากต่อๆไปเล็กน้อยจึงไม่สามารถตัดคุณนายท่านนี้ออกไปจากห่วงโซ่ได้อ่ะนะ... =w=" แต่ว่าวันนี้เราก็มีรูปการจิกกัดเล็กๆน้อยๆของหนูเมอร์ลินที่มีต่อความรักหวานชื่นของท่านเธอร์กับแม่นางเกว็นมาฝากกันเพื่อให้ดูเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในตอนคลายเครียดกันเล่นๆจ้า~ หวังว่าจะแอบสะใจ(อย่างที่ไรเตอร์รู้สึกเป็นอย่างมาก...)บ้างเนอะ!
อ้อ... แล้วก็ที่เป็นไฮไลท์ของการลดแลกแจกแถมในตอนนี้เลยก็คือคลิปตัดต่อจากยูทูปจ้า!! อยากจะบอกว่าไรเตอร์บังเอิญไปเจอแล้วก็ประทับใจมากๆเลยล่ะ หลายคนอาจจะได้ดูแล้วแต่อันนี้เป็นอะไรที่ไรเตอร์ของนำเสนอเลยจริงๆเพราะมันอะแชฟฟะแฮฟ(?)ในหัวใจมากมาย~ (พยายามดูแล้วจินตนาการให้มันติดต่อกันเป็นฉากๆดูนะ... บอกได้คำเดียวว่า "แซ่บเว่อรรรร์" >.,<bb) ยังไงก็ขอให้สนุกสนานกับการจิ้นคู่นี้ต่อไปนะจ๊ะทุกคน~ แล้วเจอกันใหม่เดือนหน้าจ้าาาาาา~!!
ปล.ฟิคตอนนี้เกือบจะถือได้ว่าฉลองวันเกิดอายุ 15 ของไรเตอร์ไปในตัวเลยนะเนี่ย... 555 // แก่ซะแล้วสิ =w=
>> เอาลิงค์ยูทูปมาให้ก่อนจ้า~ อันนี้เลย!! >> http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=sayXei53-YE
ต่อไป... แจกรูป!! >{}<~ // มีแค่สามรูปเนี่ยนะ? =w=
ปล.รูปสุดท้ายที่ลงนี่เพราะมันดูเข้ากับสภาพหนูลินออกพเนจรกลางป่าเขาดียังไงก็ไม่รู้สินะ... อืม... ช่างเถอะเนอะ? =w=~
ปล.2 ขำรูปที่สองมากกกกก 555 #การพ่ายแพ้ของเกว็นนิเวียร์... =w=+b
ความคิดเห็น