คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Request #3 : Alpaca
“Request #3 : Alpaca”
[Momo_Sama]
*****************************************************
“โอ๊ย บ้าจริง... หล่นอีกแล้ว”
เด็กหนุ่มร่างเล็กพึมพำออกมาเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ...
เสียงอึกทึกของร้านเกมเซ็นเตอร์ยังคงเป็นเอกลักษณ์แม้เวลาเริ่มล่วงเข้าสู่เวลาเย็น... เป็นที่รู้ๆกันดีว่า หากเป็นเด็กนักเรียนตั้งแต่ชั้นมัธยมต้นขึ้นไปแล้วละก็ คงจะพลาดไม่ได้กับการแวะเวียนเข้ามาเล่นเกมที่เกมเซ็นเตอร์ที่ไหนสักแห่งที่อยู่ในเส้นทางกลับบ้านของตนเองหลังจากการร่ำเรียนอย่างหฤโหดมาตลอดทั้งวันอย่างแน่นอน... แล้วยิ่งเป็นเย็นวันศุกร์ คงไม่ต้องพูดถึงว่าศูนย์รวมความสนุกสนานในชีวิตวัยรุ่นเช่นสถานที่แห่งนี้จะคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากขนาดไหน...
และแน่นอนว่า เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีบลอนซ์ที่กำลังตบตีอยู่กับตู้ UFO Catcher ตรงหน้าเขาอยู่นั้นก็ถือเป็นหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นเหล่านี้เช่นกัน...
“อ๊ะ ไม่ไหวแฮะ...”
อาร์มินถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยเนื่องจากความพยายามในการคีบตุ๊กตาสี่ขาขนปุกปุยรูปร่างประหลาดตาที่มีชื่อเรียกว่า ‘อัลปาก้า’ ในตู้กระจกใสตรงหน้านั้นไม่มีทีท่าว่าจะประสบความสำเร็จ... ก็อย่างที่ว่า ถึงแม้ว่าเขาจะแวะเวียนมาที่เกมเซ็นเตอร์แห่งนี้บ้างเป็นบางครั้งก็ตามที... แต่ไอ้คำว่า บางครั้ง ของเขานี่ถ้าจะนับกันซักทีก็คงเห็นได้ชัดว่าน้อยจนน่าตกใจสำหรับชีวิตเด็กม.ต้นที่กำลังจะขึ้นม.ปลายอยู่รอมร่อ... ดังนั้นจึงไม่แปลกเลย หากว่าฝีมือการเล่นเกมง่ายๆอย่างการคีบตุ๊กตาออกมาจากตู้ที่ใครหลายๆคนทำได้อย่างสบายๆโดยการใช้เวลาเพียงสามตาของอาร์มินจะห่วยแตกเข้าขั้นถึงขนาดที่ว่า ณ ตอนนี้เขาเล่นมาเป็นสิบยี่สิบตาแล้วจะยังคว้าน้ำเหลว...
ดวงอาทิตย์ที่ปลายขอบฟ้าเริ่มคล้อยต่ำ ในขณะที่อาร์มินยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
“เย็นป่านนี้แล้ว... กลับบ้านดีกว่ามั้ง...” ส่วนตุ๊กตาอัลปาก้าคงต้องเก็บเงินซื้อเอา... เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาอีกรอบพลางหันหลังกลับมามองตู้ UFO Catcher อีกครั้งอย่างโศกเศร้า...
ทว่า... ทันใดนั้นเอง...
“อ้าว? อาร์มิน?”
เด็กหนุ่มร่างเล็กแทบสะดุ้งด้วยความตกใจในขณะที่หันไปหาที่มาของเสียง ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าใสจะเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อพบใบหน้าของคนที่คุ้นเคย
แจน กิลชูไตน์...
“อ๊ะ... เอ่อ... คือ...” ใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มเป็นสีแดงระเรื่อทันทีที่เห็นสายตาสงสัยของฝ่ายตรงข้ามในขณะที่อาร์มินพยายามทักทายออกไปอย่างตะกุกตะกัก... “ส...สวัสดี...”
“อืม หวัดดี” อีกฝ่ายทักทายอย่างไม่คิดมากพลางส่งยิ้มให้ ทำเอาฝ่ายที่รับคำทักทายหน้าแดงหนักเข้าไปกว่าเก่า
เด็กหนุ่มนักบาสของโรงเรียนที่เขาแอบชอบ...
ทำไมถึงบังเอิญขนาดนี้นะ?!!
“เอ่อ... แล้ว... แจนมาทำอะไรที่นี่เหรอ?” อาร์มินพยายามทำตัวให้เป็นปกติหลังจากการทักทายอันกระอักกระอ่วนก่อนจะเอ่ยถาม... ทว่าอีกฝ่ายเพียงแค่เลิกคิ้วกลับมาเป็นเชิงประหลาดใจ
“ก็... มาเล่นเกมน่ะสิ” ...เออเนอะ... เด็กหนุ่มที่เป็นฝ่ายถามชะงักไปชั่วครู่ในขณะที่คิดว่าตัวเองถามบ้าอะไรออกไป... คนเราจะมาที่เกมเซ็นเตอร์ทำไมถ้าไม่ได้มาเล่นเกม?
“อะ... นั่นสินะ... ไม่สิ หมายถึง... แล้วทำไมถึงมาคนเดียวล่ะ?” อาร์มินพยายามทำตัวให้ปกติแล้วยิงคำถามออกไปใหม่อีกรอบ... คราวนี้ดูเหมือนจะตรงประเด็นใช้ได้เพราะอีกฝ่ายพยักหน้ารับก่อนจะพูดตอบ
“พอดีวันนี้ฉันซ้อมเลิกเย็นไปหน่อยน่ะ คนอื่นก็เลยชิ่งกันออกมาหมดแล้ว... ความจริงแล้วฉันก็พึ่งมาถึงนี่แหละ พอเห็นนายก็แปลกใจนิดหน่อยเลยเข้ามาทัก”
เด็กหนุ่มชะงักก่อนจะกระพริบตาปริบๆ... “แปลกใจ?”
“หืม? อ้อ... หมายถึง...” แจนพูดพึมพำเบาๆก่อนจะยกมือขึ้นมาเกาหัว “แบบว่า... ฉันไม่ค่อยเห็นนายที่เกมเซ็นเตอร์น่ะ แล้วคนอย่างนายเองก็เหมือนกับว่าจะไม่ค่อยสนใจอะไรพวกนี้ด้วย ก็เลย...”
อาร์มินฟังคำอธิบายก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้... มันก็จริงอยู่ที่ว่าเขาไม่ค่อยได้แวะเข้าที่แบบนี้บ่อยนัก แถมเด็กออกแนวตั้งใจเรียนแบบเขาก็คงดูไม่ค่อยเหมือนคนที่จะชอบเล่นเกมซักเท่าไหร่... “อืม ผมเข้าใจ”
บทสนทนาดูเหมือนจะขาดช่วงไปเล็กน้อยเมื่อทั้งสองดูเหมือนจะหมดเรื่องพูด... แจนนิ่งจ้องคนตรงหน้าที่เหมือนจะยืนกระวนกระวายอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่งก่อนที่ดวงตาคมจะเหลือบไปเห็นตู้กระจกที่อยู่ด้านหลังเข้าในที่สุด...
“นาย... มาเล่นเจ้านี่เหรอ?”
อาร์มินเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย... “หมายถึง...?”
“นั่นน่ะ”
เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบๆในขณะที่มองตามการบุ้ยใบ้ของอีกฝ่ายไปด้านหลัง... ก่อนที่จะร้องอ๋อออกมาเมื่อเห็นตู้ UFO Catcher อันที่เขาเล่นอยู่เมื่อครู่
“อืม... ก็ใช่อยู่หรอก...” อาร์มินพูดในขณะที่รู้สึกเขินนิดๆ... มันก็น่าอายอยู่หน่อยๆหรอกนะที่ต้องมายอมรับว่าตัวเองอยากได้ตุ๊กตาอัลปาก้าทั้งๆที่โตป่านนี้แล้ว แถมคนที่พูดด้วยยังเป็นแจนอีก...
“...แล้วไม่ได้ตุ๊กตาเหรอ?”
ฝ่ายตรงข้ามสะอึกเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบ
“อืม...”
แจนมองเด็กหนุ่มที่ก้มหน้าหลบสายตาเขาด้วยท่าทีครุ่นคิด... ท่าทางเก้ๆกังๆแบบนั้นของคนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกว่าไม่ควรอยู่เฉย แถมสายตาที่มองตู้กระจกที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาอัลปาก้าตอนที่เขามาเห็นเข้าตอนแรกนั่นยิ่งทำให้แจนรู้สึกแปลกๆหากไม่ได้ช่วย... เด็กหนุ่มร่างสูงนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นมาเกาหัวด้วยท่าทางช่วยไม่ได้
“ให้ฉันช่วยเล่นไหม?”
อาร์มินเงยหน้าขึ้นมาทันทีด้วยท่าทางลนลาน ใบหน้านั้นขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยในขณะที่โบกมือไปมาเป็นเชิงปฏิเสธพัลวัน... “ม... ไม่ต้องหรอก! เรื่องแค่นี้...”
“เหอะน่า”
แจนพูดปัดๆในขณะที่เดินตรงเข้าไปใส่เหรียญร้อยเยนในช่องของเครื่อง UFO Catcher อย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง ท่ามกลางความกระวนกระวายของเด็กหนุ่มอีกคนที่ได้แต่ยืนมองด้วยท่าทางทำอะไรไม่ถูก... “แจน... คือ...”
“รอแปปนึงแล้วกันนะ อย่าพึ่งกลับ”
แจนพูดเรียบๆราวกับไม่สนใจท่าทางอึกอักของฝ่ายตรงข้ามในขณะที่บังคับคันโยกของเครื่องกลตรงหน้าด้วยท่าทีชำนาญ ซึ่งไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่นักสำหรับเด็กหนุ่มที่แวะเกมเซ็นเตอร์บ่อยจนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นบ้านหลังที่สองมาตั้งแต่สมัยขึ้นชั้นมัธยมใหม่ๆ... เด็กหนุ่มร่างสูงโยกๆกดๆอยู่พักหนึ่งก่อนจะก้มลงไปหยิบตุ๊กตาอัลปาก้าหน้าตาบ้องแบ๊วที่ถูกส่งออกมาทางช่องด้านล่างอย่างง่ายดายราวกับกดตู้ซื้อน้ำผลไม้...
“เอ้า ได้แล้ว”
อาร์มินทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออกราวกับตัดสินใจไม่ได้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไร ในขณะที่อีกฝ่ายยื่นตุ๊กตามาให้ตรงหน้า... ดวงตาสีฟ้าคู่สวยจ้องมองใบหน้าน่ารักๆของอัลปาก้าน้อยในมือของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย
“แต่... นี่มันเงินของแจนนะ แล้ว...”
“เอาไปเหอะ ฉันให้”
แจนยังคงยืนยันคำเดิมในขณะที่อาร์มินก็ยังคงทำอะไรไม่ถูก... จนสุดท้ายเด็กหนุ่มร่างสูงที่รู้สึกเมื่อยแขนกับการถือตุ๊กตาตัวนั้นเต็มทนจึงคว้าแขนของเด็กหนุ่มขึ้นมาแล้วยัดตุ๊กตาตัวนั้นใส่อ้อมกอดของอีกฝ่ายเสร็จสรรพ ก่อนที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจะจ้องตรงไปที่เด็กหนุ่มด้วยท่าทางจริงจัง
“ช่วยรับไปเถอะนะ”
อาร์มินทำหน้ามึนๆพักหนึ่ง... “อ... อืม...”
“ค่อยยังชั่ว...” อีกฝ่ายถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะยิ้มให้ “งั้น... ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน...”
“อ๊ะ ด...เดี๋ยว คือ...”
มือเล็กที่คว้าแขนของเขาเอาไว้ในขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับทำให้นักบาสหนุ่มหันไปเลิกคิ้วให้เป็นเชิงถาม พร้อมกับที่เด็กหนุ่มผู้เรียกซึ่งพึ่งรู้ตัวว่าตนเองทำอะไรลงไปนั้นรีบชักมือกลับด้วยท่าทางลนลาน
“ค... คือ...”
อาร์มินพ่นคำพูดออกมาได้แค่นั้นก่อนจะต้องหลบตาของอีกฝ่าย... ใบหน้าแดงระเรื่อก้มลงไปซุกไว้กับขนนุ่มฟูของตุ๊กตาในอ้อมกอดในขณะที่ริมฝีปากบางพึมพำบางอย่าง...
“ขอบคุณนะ”
ฝ่ายตรงข้ามชะงักไปเล็กน้อยทันทีที่เห็นภาพนั้น... รู้สึกว่าตนเองไม่สามารถละสายตาได้ในขณะที่เจ้าตัวพึมพำตอบรับในลำคอออกไปสั้นๆ ก่อนจะส่งร่างเล็กที่รีบบอกลาและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วด้วยการโบกมืออย่างไร้สติ...
ในตัวเขา... กำลังมีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป...
ดวงอาทิตย์ย้อมขอบฟ้าให้เป็นสีแดง ในขณะที่แจนจ้องมองเด็กหนุ่มคนนั้นที่วิ่งหายไปทางเส้นขอบฟ้า... หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้ในขณะที่เขายกมือขึ้นมาทาบไว้กับหน้าอกของตัวเอง...
“อาร์มิน... งั้นเหรอ...”
ตุ๊กตาอัลปาก้าเนี่ย... ทำให้คนเราน่ารักขึ้นได้ งั้นรึเปล่านะ...?
**************************************************************
ตอนแรกๆก็ดีอยู่หรอกนะ... แต่ตอนหลังเละอีกแล้ว... TvT
อารมณ์เวลาแต่งมันขึ้นๆลงๆมากเลยค่ะ //ฟฟฟฟฟ ขออภัยนะคะ...
อัลปาก้านี่น่ารักมากเบย~ นึกภาพอาร์มินกอดอัลปาก้าแล้วขอบคุณแจนฉากสุดท้ายนี่แทบเขินแทน ฮรือออออ ;v;
เพราะงั้น! ขอบคุณมากนะจ๊ะผู้รีเควสต์ Momo_Sama!! XD
ปล.วันนี้ไปดูฟิคแจนมินของคนอื่นมาค่ะ... พึ่งเห็นว่ามีคนเปิดเรื่องไล่ๆกันเลย... TvT แต่ละคนแต่งสนุกทั้งนั้นเลยค่ะ แอบเศร้าเบาๆเพราะของเราคงเทียบเค้าไม่ติด... (อะฮึก...) ความจริงแล้วเราเองก็มีโปรเจ็คเรื่องยาวอยู่เหมือนกันนะ ชื่อว่า Fallen Angle เป็นคู่แจนมินโดยเฉพาะ... แต่ว่ากลัวว่าจะไม่ได้อัพ(เพราะว่าพล็อตมันประมาณ 20 ตอนจบซึ่งยาวมาก...)ก็เลยขออุ๊บอิ๊บไว้ก่อน... ไม่สปอยล์ดีกว่าเนอะ 555 // โดนตบ แต่ว่า!! ความจริงแล้วมีอีกเรื่องนึงที่ร่วมกันแต่งกับเพื่อนค่ะ เป็นสองคู่ในฟิคเดียวคือ "รีแจนกับแจนมิน" คนที่ชอบคู่แปลกๆเรื่องแปลกๆไรเตอร์แปลกๆ(?)แบบนี้ก็เข้ามาเยี่ยมชมกันได้ในเรื่อง Split Soul นะจ๊ะ~ ถ้าคาดการณ์ไม่ผิดก็คงจะได้ออกมานะสำหรับเรื่องนี้ XD
ปล.2 แต่ไม่ว่ายังไงถ้ามีเรื่องใหม่ๆออกมาก็คงจะเอากลิตเตอร์มาแปะให้อยู่แล้วละค่ะ! ยังไงก็ฝากติดตามวันช็อตฟิคเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะคะ!! ;v;
ความคิดเห็น