คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Request #20 : Scar
“Request #20 : Scar”
[บลู]
***************************************************************
ในความหมายของคุณ... ‘แผลเป็น’ คืออะไร?
บางคนอาจจะบอกว่า เป็นสิ่งที่หลงเหลืออยู่จากอาการบาดเจ็บ...
แต่สำหรับบางคน... มันเป็นสิ่งที่กรีดลึกอยู่ในใจ จับต้องไม่ได้ แต่กลับทำให้เจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา...
ทว่าแผลเป็นทั้งสองประเภทนี้ มีสิ่งที่เหมือนกันอย่างหนึ่ง...
คือทุกครั้งที่เรามองเห็น... หรือสัมผัสถึงมัน
เรื่องราวบางอย่าง จะผุดขึ้นมาในความทรงจำ...
ซึ่งส่วนใหญ่แล้ว... เรื่องราวเหล่านั้น...
มักจะทำให้... ‘เจ็บปวด’...
...อีกครั้ง...
.
.
.
สระว่ายน้ำในฤดูร้อนปีนี้ยังคงคับคั่งไปด้วยผู้คนแน่นหนา... ส่วนใหญ่ก็จะเป็นกลุ่มของเด็กประถมหรือมัธยมที่ชวนกันมาคลายร้อน นอกเหนือจากนั้นก็เป็นครอบครัวที่มาเที่ยวด้วยกัน ผู้ใหญ่ที่ฝึกให้ลูกว่ายน้ำ หรือไม่ก็นักกีฬาที่มาซ้อมสำหรับการแข่งขันที่จะจัดขึ้นในเมือง... แต่ถึงแม้ว่าผู้คนจะเยอะแค่ไหน สระว่ายน้ำขนาดใหญ่แห่งนี้ที่มีทั้งสระเด็ก สระมาตรฐาน หรือแม้แต่สวนน้ำที่มีของเล่นมากมาย ก็ยังคงจุปริมาณคนมหาศาลได้อย่างไม่มีปัญหา เรียกได้ว่ามีการรองรับที่ดีสมกับเป็นสถานที่ที่ผู้คนนิยมจะมากันมากที่สุดในฤดูแห่งความไม่สบายตัวนี้ทีเดียว...
ทว่า ท่ามกลางบรรยากาศความสนุกสนานนั้น... กลับมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว...
ร่างเล็กนั้นยืนอยู่บริเวณขอบสระของสระว่ายน้ำทรงสี่เหลี่ยมมาตรฐาน สวมชุดว่ายน้ำแบบกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินเข้มคาดแถบขาว เรือนผมสีบลอนด์ถูกคลุมทับด้วยหมวกว่ายน้ำสีดำซึ่งมีลวดลายคล้ายกับตัวกางเกงก่อนหน้า ส่วนแว่นว่ายน้ำสีฟ้าเช่นเดียวกับสีตาของเจ้าตัวถูกถืออยู่ในมือเล็กระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังใช้ความพยายามอย่างมากในการคาดมันลงไปกับหมวกว่ายน้ำของตัวเองโดยไม่ให้มันรั้งตัวหมวกขึ้นมาเสียก่อน...
ทว่าสิ่งที่ดึงดูดใจให้หลายๆคนหันหลังมองตามเด็กหนุ่มคนนี้... ไม่ใช่ท่าทางหรือสรีระอันบอบบางเหล่านั้น
แต่เป็น... รอยแผลเป็นขนาดใหญ่ที่อยู่กลางหลัง...
อาร์มินพยายามจดจ่ออยู่กับกิจกรรมตรงหน้าโดยไม่สนใจสายตาเหล่านั้นให้มากนัก... เขารู้ดีว่ารอยสีคล้ำซึ่งพาดเฉียงลงมาตั้งแต่บริเวณหัวไหล่ขวาจนถึงเอวด้านซ้ายนั้นดึงดูดผู้คนได้ดียิ่งกว่าอะไร และรู้ด้วยว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ...
สงสาร เห็นใจ...
ขยะแขยง... รังเกียจ?
ต่างคนก็ต่างความคิด
แต่สุดท้ายแล้ว... สิ่งที่เขามักจะได้ยินมากที่สุด
ก็คือ ‘ไปทำอะไรมาถึงได้มีแผลแบบนั้น?’
“เฮ้อ... ใส่ได้ซะที...”
เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองเล็กน้อยด้วยท่าทางโล่งใจหลังคาดแว่นว่ายน้ำลงกับศีรษะ ทว่าริมฝีปากกับปรากฎรอยยิ้มฝืดเฝื่อน...
เขารู้... หลายๆคนยังคงมองเขาอยู่...
ถึงจะชินแล้ว แต่บางทีมันก็อึดอัด
ที่นี่... คนเยอะเกินไป...
“เฮ้ยๆ พวกแกดูคนนั้นดิ...”
“หืม? ไหนๆ?”
เสียงกระซิบกระซาบดังมาจากมุมหนึ่งไม่ไกลนัก... ฟังจากเสียงแล้วน่าจะเป็นเด็กประถม ในขณะที่อาร์มินค่อยๆนั่งลงที่ขอบสระแล้วยื่นขาลงไปจุ่มกับน้ำเย็นเฉียบ...
พยายามจะไม่ฟัง... แต่ก็ได้ยิน...
เด็กหนุ่มคิด ก่อนจะถอนหายใจ
“โหย แผลใหญ่จัง...”
“เหมือนกับว่าไปโดนฟันมาเลยเนอะ?”
“อืม นั่นดิ... ต้องเป็นคนน่ากลัวแหง...”
สัมผัสได้... ถึงความรังเกียจจากในน้ำเสียง...
...ไม่แปลก
อาร์มินยังคงยิ้มเฝื่อนให้ตัวเอง ในขณะที่เบนสายตาไปจ้องผืนน้ำสีใสซึ่งล้อมกรอบอยู่กับเรียวขาขาว... เรื่องแบบนี้มันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่สุดท้ายก็ยังรู้สึกเศร้าอยู่ดีเมื่อมีคนพูดถึงมันแบบนั้น...
อย่างที่บอกไปแล้วว่า ถ้าขึ้นชื่อว่าเป็น ‘แผลเป็น’ มันก็สามารถทำให้เราเจ็บปวดได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง...
แต่บางที...
ความเจ็บปวดนั้น ก็แลกมาซึ่งอะไรบางอย่างเช่นกัน...
“เฮ้ย ไอ้พวกเด็กบ้า! ขืนยังพูดถึงแฟนฉันอย่างนั้นอีกละก็ พวกแกโดนดีแน่!!”
เสียงโหวกเหวกของใครบางคนที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้อาร์มินเลิกคิ้วหันไปมอง ก่อนที่รอยยิ้มจะแตะขึ้นมาบนริมฝีปากบางเมื่อเห็นร่างสูงของใครบางคนที่คุ้นเคยกำลังตวาดใส่กลุ่มเด็กประถมเมื่อครู่ด้วยท่าทางหัวเสีย...
เขาไม่รู้... ว่าสิ่งที่รอยแผลของคนอื่นแลกมาคืออะไร...
แต่สำหรับเขา... คือคนๆนี้...
“ขอโทษที่มาช้านะอาร์มิน... เด็กพวกนั้นนี่น่าเตะซักเปรี้ยงจริงๆ”
เด็กหนุ่มผมบลอนด์ฟังประโยคนั้นพลางหัวเราะ ในขณะที่อีกฝ่ายซึ่งอยู่ในชุดว่ายน้ำเช่นกันทิ้งตัวลงนั่งลงบนขอบสระข้างเขาด้วยท่าทางหงุดหงิดแล้วหันกลับไปส่งสายตาอาฆาตให้กับเด็กกลุ่มนั้นที่รีบวิ่งหนีไปแทบไม่ทัน... “ไม่เอาน่าแจน... พวกนั้นยังเด็กอยู่เลยนะ คงพูดออกมาแบบไม่ได้คิดนั่นล่ะ อย่าใส่ใจเลย...”
“อย่าใส่ใจ? แล้วนายใส่ใจไหมล่ะ?” เด็กหนุ่มร่างสูงหันกลับมาพูดก่อนจะถอนหายใจเฮือก... “ฉันรู้นะว่านายฟังอยู่... ใช่ไหม?”
อาร์มินเพียงแต่ยิ้มบางๆโดยไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะเบือนสายตาหลบไปบนผืนน้ำใสที่เดิม...
แจนรู้ดี... ว่าคำพูดเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกแย่
แต่สิ่งที่อีกฝ่ายไม่รู้ คือเขาไม่เคยเสียใจที่ต้องได้แผลนี้มา
เพราะมัน... เป็นสิ่งแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่า...
สำหรับการช่วยชีวิตแจนเอาไว้ได้ในตอนนั้น...
“...ขอโทษนะ”
คำขอโทษที่อีกฝ่ายกล่าวขึ้นมาอย่างกะทันหันนั้นทำให้อาร์มินเลิกคิ้วหันไปมอง ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงก้มหน้าไม่ยอมสบตา
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“หืม...? ก็...” แจนว่าด้วยท่าทางอึกอักเล็กน้อยพลางถอนหายใจยาว... “ถ้านายไม่เข้าไปช่วยฉันเอาไว้ตอนที่ฉันไปทะเลาะกับพวกอันธพาลพวกนั้นเข้า... นายก็คงจะไม่ได้แผลนี้มาหรอก” เด็กหนุ่มเว้นจังหวะแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อเสียงอ่อย... “ขอโทษนะ”
เด็กหนุ่มร่างเล็กมองสีหน้าที่สลดลงของอีกคนเงียบๆ ทว่าริมฝีปากกลับปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ... ดวงตาสีฟ้าคู่สวยหรี่ลงในขณะที่มองจ้องใบหน้าคมที่ตกอยู่ในอาการรู้สึกผิดนั้นพักหนึ่งโดยที่ไม่ได้พูดอะไร...
เรื่องตอนนั้น... มันก็นานมากแล้ว...
อาร์มินหวนนึกถึงมัน ก่อนจะถอนหายใจ
ตั้งแต่สมัยอยู่มัธยมต้นใหม่ๆ... ใครๆก็รู้ว่าแจนเป็นคนที่ไม่น่าคบขนาดไหน ทั้งทำตัวเป็นอันธพาล ชอบมีเรื่องทะเลาะวิวาท แถมนิสัยดื้อรั้นเห็นแก่ตัวยิ่งทำให้ทุกคนตีตัวออกห่าง...
แต่วันนั้น... อาร์มินกลับเอาตัวเข้าแลกเพื่อคนๆนี้...
เด็กหนุ่มยิ้มบาง ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมฝ่ามืออีกฝ่ายเอาไว้เบาๆ...
“...แจน”
“หืม...? หวา?!!”
เด็กหนุ่มร่างสูงร้องเสียงหลง ในขณะที่ร่างเล็กกว่าดึงเขาลงไปในน้ำเสียงดังตูม
อาร์มินหัวเราะออกมาเสียงใสเมื่อเห็นแจนเปียกไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า... เรือนผมสีวอลนัทที่เจ้าตัวยังไม่ทันจะได้สวมหมวกกันน้ำทับเปียกโชกจนลงมาแนบอยู่กับหน้าผากทั้งที่แจนยังคงอยู่ในอาการมึนงงเล็กน้อย ทว่าพอตั้งตัวได้ก็รับแหวใส่คนตรงหน้าทันที
“อาร์มิน!”
ทว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าก็ยังคงหัวเราะอยู่อย่างนั้น จนทำให้อีกคนมีรอยยิ้มขึ้นมาด้วยอย่างเสียไม่ได้...
หลังจากวันนั้น อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไปมาก...
ไม่ว่าจะเป็นนิสัยของแจน หรือรอยแผลเป็นของอาร์มิน...
รวมทั้ง... ความสัมพันธ์ของพวกเขาเองก็ด้วย...
“หนอย อาร์มิน! กล้าแกล้งฉันเหรอ? มานี่เลย!!”
“อ๊ะ? หวา! แจนอย่าสาดน้ำสิ!! ฮะๆๆๆ”
ร่างสองร่าง ยังคงหยอกล้อเล่นกันอยู่กลางผืนน้ำใส
ในขณะที่สานความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น ผ่านรอยแผลเป็นที่ใครหลายๆคนเลือกที่จะคงไว้ซึ่งความเจ็บปวด...
แล้วคุณรู้หรือยัง ว่ารอยแผลเหล่านี้ยังคงอยู่เพื่ออะไร...?
เพื่อย้ำเตือนถึงความโศกเศร้าในอดีต หรือ...
เพื่อผูกพันหัวใจสองดวงให้อยู่ใกล้กัน... ตลอดไป...
************************************************
อุ๊ก...
ไรเตอร์... โดนดาเมจตายแล้วค่ะ... T//v//T
รู้สึกว่าคนรีเควสต์ตอนนี้จะอยากได้ดราม่าเนอะ(ขำ) แต่สุดท้ายก็ออกมาเป็นแบบนี้จนได้สิ... =w=; กลายเป็นหวานๆอุ่นๆแฝงปมเล็กน้อยกันไปซะงั้น... แต่ยังไงก็ขอขอบคุณพี่บลูมากค่ะ! รีเควสต์นี้น่ารักดี~ XD
ไหนๆก็เป็นรีเควสต์สุดท้ายก่อนเปิดเทอมแล้ว... ไรเตอร์แถมโดเกี่ยวกับหน้าร้อนให้หน่อยนึงนะคะ! หวังว่าทุกคนจะชอบกันเน้อ~ แล้วก็ขอบคุณที่คอยติดตามกันมาเสมอค่ะ!! ไรเตอร์ซึ้งใจมาก... TvT ถ้ามีเวลาตอนเปิดเทอมบ้างก็จะเขียนอีกแน่ๆค่ะ เป็นอะไรที่สนุกมากแล้วก็เป็นโปรเจ็คท์ที่ทำออกมาได้เยอะที่สุดเลย! ยังไงก็ฝากแจนมินไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของแม่ยกทั้งหลายต่อไปนะคะ~ (หัวเราะ)
ปล.ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะคุณ[DiJung]! ไรเตอร์ดีใจมากเลยค่ะ //ร้องไห้ TwT
เอาล่ะ! แล้วเจอกันใหม่โอกาสหน้าค่ะ!! XD ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนอีกครั้งนะคะ!! //กราบงามๆ_
ความคิดเห็น