คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
บทที่ 1
*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*
“มาทางนี้เลยจ้า~ ผักสดๆจ้า~”
“เสื้อผ้าสวยๆเชิญทางนี้เลยค่า~”
“คุณผู้หญิงท่านใดชื่นชอบความงาม สนใจแวะดูชมร้านของเราก่อนได้นะคร้าบ~”
เสียงจอแจจากบรรยากาศของตลาดยามเที่ยงวันดังไปทั่วบริเวณตลอดถนนสายยาวของคาเมลอท... อากาศที่แจ่มใสบวกกับสัมพันธ์อันดีของประชาชนซึ่งออกมาจับจ่ายซื้อของดูเหมือนจะทำให้อาเธอร์ เพนดราก้อนมีความสุขมากขึ้นจากที่อารมณ์ดีอยู่แล้ว... ในวันนี้ชายหนุ่มออกมาเดินดูรอบๆเมืองอย่างที่ไม่ได้ทำบ่อยนักและใช้เวลาไปกับการเลือกหาของที่ถูกใจอยู่ในตลาดเกือบครึ่งค่อนวัน... แน่ล่ะ เขาสนุกกับการทำแบบนั้นมากและคงจะไม่มีอะไรมาขัดช่วงเวลาดีๆแบบนี้ได้แน่
เว้นแต่เพียงอย่างเดียว...
“โอ๊ยยย~! อาเธอร์ ข้าเหนื่อยแล้วนะ!!”
เสียงครวญครางปนอาการหอบของใครบางคนที่เดินตามมาข้างหลังทำให้อาเธอร์กลอกตาไปรอบๆด้วยความเหนื่อยหน่าย... ใช่ สิ่งเดียวที่ขัดความสุขในการเดินเล่นของเขาในวันนี้ก็คงหนีไม่พ้นเมอร์ลิน เด็กรับใช้ของเขาอีกเช่นเคย
“เจ้าหยุดบ่นซักวินาทีนึงได้ไหม?” อาเธอร์หันไปแยกเขี้ยวใส่ “ข้ารำคาญจะตายอยู่แล้วนะ”
“จะไม่ให้ข้าบ่นได้ไงล่ะ!” เด็กหนุ่มตอบก่อนจะเว้นจังหวะเพื่อสูดอากาศ “ท่านเดินวนรอบเมืองไป 4 รอบแล้วนะ! 5 ชั่วโมง ไม่มีพัก!! ท่านคิดว่าข้าเป็นตัวอะไรกันถึงจะได้...”
“เมอร์ลิน” ฝ่ายตรงข้ามจ้องหน้าเขาพร้อมเอามือกอดอก “ข้าชักจะสงสัยขึ้นมาจริงๆแล้วนะว่าใครกันแน่ที่ควรเป็น ‘องค์รัชทายาท’ น่ะ”
เด็กหนุ่มเงียบไปก่อนจะถอนหายใจ
“ก็ได้” เขาว่า “ข้ารู้ว่าวันพรุ่งนี้มันเป็นนัดเดทครั้งแรกของท่านกับเกว็น และท่านก็อยากได้ของขวัญดีๆซักชิ้นสองชิ้นเพื่อสร้างความประทับใจให้นาง...”
อาเธอร์เลิกคิ้ว “...เจ้าก็รู้นี่?”
“แต่” เมอร์ลินขัด “ข้าว่าท่านควรจะกำหนดของขวัญ... หรืออย่างน้อยก็ ‘ประเภท’ ของของขวัญให้มันได้ก่อน ไม่งั้นต่อให้ท่านเดินทั้งวันท่านก็ไม่มีทางเจอของที่ถูกใจได้หรอก”
ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งด้วยอาการครุ่นคิด
“ถูกของเจ้า” เขายอมรับ “งั้นข้าเลือกเลยแล้วกัน”
“...อะไรล่ะ?”
อาเธอร์ยิ้ม
“ของที่มีขายในคาเมลอท”
เด็กหนุ่มฟังคำตอบนั้นอย่างงงๆอยู่สักพักก่อนจะพึ่งรู้สึกตัวว่าถูกกวนประสาท... เขาเอามือกุมขมับพร้อมกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างคับแค้น
“อาเธอร์!!”
ชายหนุ่มหัวเราะกับท่าทางจนปัญญาของเมอร์ลินในขณะที่หันหลังเดินต่อตามทางเก่า ทิ้งให้เด็กรับใช้ที่เหนื่อยเจียนตายวิ่งตามมาด้วยอาการกระหืดกระหอบก่อนที่เขาจะชะลอฝีเท้าลงเล็กน้อยด้วยความเห็นใจ... ชายหนุ่มเหลือบมองเมอร์ลินที่ไล่ฝีเท้าเขาทันในที่สุดก่อนจะกลับมาจดจ้องกับทางเดินตรงหน้าอย่างเก่าแล้วถามขึ้น
“เจ้าคิดว่าข้าควรจะให้อะไรเกว็นนิเวียร์?”
เด็กหนุ่มหันมามองหน้าของฝ่ายที่ถามเล็กน้อยก่อนจะยักไหล่
“แล้วแต่ท่านเถอะ” เขาพูด “แต่ข้าว่านะ... ไม่ว่าท่านจะให้อะไร แต่ถ้าเป็นของขวัญจากท่านนางก็ต้องชอบอยู่แล้ว”
อาเธอร์หันมามองหน้าฝ่ายตรงข้ามด้วยท่าทางเอือมระอา
“นี่เจ้าไม่คิดจะช่วยอะไรข้าเลยใช่ไหม?”
“ข้าช่วยนะ” เมอร์ลินกะพริบตาสองครั้งด้วยท่าทางไร้เดียงสา “ช่วยมาเดินวนรอบเมืองกับท่านไง?”
อาเธอร์ถอนหายใจในขณะที่กลอกตาไปมา... ตอนนี้เขาเริ่มจะปลงตกกับการต่อปากต่อคำอันไร้ที่สิ้นสุดของเด็กรับใช้ของตนเต็มที
“เอาล่ะๆ” ชายหนุ่มยกมือทั้งสองข้างขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ “ข้าขี้เกียจจะเถียงกับเจ้าแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้เจ้าช่วยเงียบแล้วเดินตามข้ามาอย่างสงบทีจะได้ไหม?”
“ถึงท่านไม่บอกข้าก็จะทำอยู่แล้วล่ะน่า...” เมอร์ลินพึมพำ
“งั้นก็ดี” อาเธอร์พูดทิ้งท้ายไว้สั้นๆก่อนจะเดินนำไปตามทางเก่า... ดวงตาสีฟ้าเข้มกวาดมองไปรอบๆเหมือนที่ทำมาตลอด 4-5 ชั่วโมงก่อนหน้าในขณะที่ชายหนุ่มคิดตัดสินใจถึงประเภทของของขวัญอยู่เงียบๆ... เขาเหมือนจะได้ยินเสียงเมอร์ลินบ่นพึมพำอยู่ด้านหลังเรื่อยๆแต่องค์รัชทายาทก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจเป็นการดีที่สุด เพราะขืนอาเธอร์เปิดหูรับฟังทุกคำพูดบ่นว่าอันเรื่อยเปื่อยที่ออกมาจากปากเด็กรับใช้ของตนทุกคำล่ะก็... ป่านนี้เขาคงจะถูกโรคประสาทกินตายตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกับเมอร์ลินไปแล้วล่ะ
“อา~ เธอร์~~”
แต่สุดท้าย... ความพยายามในการอดทนปิดกั้นประสาทการรับรู้ทางหูของเขาก็มาถึงจุดที่ทนไม่ได้อีกต่อไป... ชายหนุ่มผู้ถูกเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงยืดยานอันแสนน่ารำคาญนั้นสะบัดหน้าหันกลับมาพร้อมความรู้สึกปวดจี๊ดที่พุ่งขึ้นมาในหัวสมอง
“เมอร์ลิน” อาเธอร์ส่งเสียงเตือนลอดไรฟันออกมาเบาๆ “ถ้าเจ้ายังไม่หยุดนะ... ข้าจะจับเจ้ามาใช้แทนเป้าปาผลไม้ซักวันสองวันดีไหม?”
เด็กหนุ่มผู้ถูกข่มขู่ยักไหล่พร้อมกับแย้มรอยยิ้มกวนประสาทราวกับไม่หวั่นเกรงต่อคำสั่งของผู้เป็นนายในขณะที่ปล่อยอาเธอร์ซึ่งมองมาด้วยสายตาติดจะเคืองเล็กน้อยเดินต่อไปตามเดิม... แต่ทว่าเมื่อเขาเริ่มเดินตามฝ่ายตรงข้ามได้เพียง 1 ก้าว เขาก็ชนแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายเขาให้อย่างจัง
“โอ๊ย! อาเธอร์ ท่านเดินดีๆไม่เป็นเหรอ?!”
เด็กหนุ่มบ่นอุบพร้อมกับถูจมูกที่ถูกกระแทกของตัวเองเบาๆ... แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบรับจากฝ่ายตรงข้าม เขาจึงตัดสินใจมองไล่ตามสายตาของอาเธอร์ไปอย่างงงๆแต่ก็ไม่พบอะไรที่สะดุดใจมากนัก
“...มีอะไรเหรอ?”
องค์รัชทายาทนิ่งงันไปราวกับไม่ได้ยินคำถามนั้นก่อนจะค่อยๆชี้ไปยังตำแหน่งหนึ่งด้านหน้า
“เสื้อคลุมตัวนั้น...” อาเธอร์พึมพำออกมาเบาๆ “...เจ้าไม่คิดบ้างเหรอว่าสีมันสวยมากน่ะ?”
เมอร์ลินขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความประหลาดใจในท่าทางของฝ่ายตรงข้ามก่อนจะหันมองตามที่อีกฝ่ายชี้บอก... และสิ่งที่ปรากฏเข้ามาในดวงตาสีฟ้าเข้มเป็นอย่างแรกก็คือร้านขายเสื้อคลุมที่ตั้งอยู่ในบริเวณนั้น เขาเพ่งมองไปยังตำแหน่งนั้นด้วยความสงสัย... เมอร์ลินจำได้ว่าตลอดหลายชั่วโมงที่เขาเดินสำรวจกับอาเธอร์ ทุกๆครั้งที่ผ่านมาบริเวณนี้มันยังว่างเปล่าไร้วี่แววของสิ่งปลูกสร้างใดๆ แต่ทว่าในตอนนี้... น่าประหลาดใจที่มันกลับมีร้านขายเสื้อคลุมเล็กๆร้านหนึ่งตั้งอยู่และมีลักษณะการก่อสร้างที่มั่นคงราวกับว่ามันอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่ต้น... ดูปกติเสียจนเมอร์ลินเริ่มจะหวั่นใจ...
“อาเธอร์ ข้าว่า...”
แต่ก่อนที่จะได้ค้านอะไรไปมากกว่านั้น เสียงฝีเท้าที่ก้าวตรงไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็วก็ทำให้เด็กหนุ่มรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มกำลังมุ่งหน้าไปทางนั้นแล้วอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น... เมอร์ลินถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเอือมระอาก่อนจะก้าวตามอีกฝ่ายไปอย่างรวดเร็ว
พวกเขาหยุดฝีเท้าลงด้านหน้าเพิงเล็กๆนั้นในขณะที่สายตาจับจ้องไปยังกองเสื้อคลุมมากมายที่วางเรียงกันอยู่ตรงหน้า... มันดู... ธรรมดา... และเมอร์ลินก็มองไม่ออกเลยว่าคนอย่างองค์รัชทายาทสนใจอะไรกับสิ่งเหล่านี้ จนกระทั่งในตอนนั้นเอง...
“โฮ่~ สวัสดีครับคุณลูกค้า สนใจตัวไหนเหรอครับ?”
เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เมอร์ลินแทบสะดุ้งด้วยความตกใจ... เขาหันหน้ากลับไปมองทางต้นเสียงก่อนจะได้พบกับชายชราคนหนึ่งตรงนั้น เขาดูท่าทางใจดีและเป็นมิตรเกินกว่าจะเป็นคนน่าสงสัยอย่างที่เด็กหนุ่มจินตนาการเอาไว้ก่อนหน้า... เส้นผมและหนวดเคราซึ่งเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลนไปตามกาลเวลาปกคลุมอยู่ทั่วใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอย่างคนทำการค้าขายแสดงให้เห็นว่าชายตรงหน้านั้นไม่มีเจตนาจะปกปิดตัวตนแต่อย่างใด... เมอร์ลินจ้องไปยังบุคคลแปลกหน้าด้วยความพิจารณาในจังหวะที่อาเธอร์เริ่มมีท่าทีตอบสนองกับคำพูดนั้น
“ข้าชอบสีตัวนี้” เขาพูดพร้อมกับยกเสื้อคลุมสีดำตัวหนึ่งขึ้นมาในระดับสายตาเพื่อให้อีกฝ่ายดู “ข้าขอลองมันหน่อยได้ไหม?”
“แน่นอนครับ แน่นอน” ชายชราค้อมตัวตอบในขณะที่ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำอนุญาตนั้น... เขารีบสวมมันอย่างลวกๆก่อนจะสวมฮู้ดเข้าไปบนหัวและหันมาหาเมอร์ลินด้วยใบหน้าแสดงท่าทางขอความเห็น
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นไงบ้าง?”
เด็กหนุ่มนิ่วหน้ามองฝ่ายตรงข้ามหมุนตัวไปมาด้วยสายตาติดจะแสดงอาการลำบากใจเล็กน้อย
“ข้าว่ามันก็เหมือนเดิมนั่นล่ะ”
อาเธอร์จ้องเมอร์ลินเขม็ง
“เจ้าจะไม่พูดอะไรที่มันดีกว่านั้นหน่อยรึไง?”
เด็กรับใช้ของเขายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนักในขณะที่ในใจกำลังนึกถึงวิธีที่จะพาอีกฝ่ายออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดโดยหลีกเลี่ยงการกระทบกระทั่งกับผู้เป็นเจ้าของร้าน... เด็กหนุ่มเหลือบมองไปยังชายชราเล็กน้อยก่อนจะสบตาเข้ากับฝ่ายตรงข้ามโดยบังเอิญ และก่อนที่เมอร์ลินจะทันได้หลบตานั้นเอง...
“ท่าน...” ชายชราเอ่ยขึ้นในฉับพลัน “ข้าว่าท่านน่าจะเหมาะกับชุดนี้”
“เอ๋?”
เมอร์ลินหลุดอุทานออกมาเล็กน้อยด้วยความงุนงงในขณะที่พ่อค้าชราก้าวฉับๆไปยังกองเสื้อคลุมด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง... เนื้อผ้าหนาที่ถูกสะบัดไล่ฝุ่นหลังจากที่เขาหยิบมันขึ้นมานั้นถูกส่งให้เมอร์ลินสวมโดยไม่รอคำคัดค้านจากผู้เป็นลูกค้าเลยแม้แต่น้อย... ชายชราถอยออกมามองทั้งสองที่ยืนคู่กันจากระยะไกลก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“ข้าว่าแล้วว่าท่านต้องเหมาะกับ ‘สีม่วง’ ”
“เอ่อ...” เมอร์ลินพยายามจะพูดกับฝ่ายตรงข้าม... เชื่อเถอะว่าเขาไม่ได้ดีใจกับคำชมนั้นมากเท่าไหร่... “ข้าต้องขอโทษท่านด้วย แต่พวกข้าจำเป็นต้องรีบไปทำธุระ...” เด็กหนุ่มเหลือบมองอาเธอร์ “ก่อนที่เราจะกลับไปไม่ทันมื้อเที่ยง”
องค์รัชทายาทผู้ถูกพาดพิงยักไหล่ให้กับข้อสรุปนั้น แต่สุดท้ายก็ยอมถอดเสื้อคลุมออกเพราะเห็นด้วยกับเหตุผลของอีกฝ่ายและยื่นส่งคืนให้กับชายชราซึ่งยังคงมีท่าทีนบนอบตามเคย
“ขอบคุณที่ให้ข้าลองนะ”
บุคคลผู้เป็นเจ้าของร้านยิ้มรับคำขอบคุณนั้นในขณะที่รับเสื้อคลุมของอาเธอร์มาไว้ในมือ
ความเงียบเกิดขึ้นสักพักก่อนที่สายตาของทั้งชายชราและของชายหนุ่มจะเปลี่ยนไปจับจ้องที่ร่างของเด็กหนุ่มซึ่งยังคงยืนอยู่อย่างนั้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายจนทำให้เมอร์ลินที่ตกเป็นเป้าสายตาถึงกับเลิกคิ้วด้วยความงุนงง
“อะไรเหรอ?” เขาถาม “ท่านเสร็จธุระแล้วใช่ไหม? งั้นก็ไปกันต่อเถอะ”
ทว่าอาเธอร์ซึ่งเป็นผู้รับคำถามนั้นยังคงยืนนิ่งด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย เขายกมือขึ้นกอดอกในขณะที่จ้องไปยังเด็กรับใช้ของตนและพูดขึ้น
“เจ้าจะเอาเสื้อคลุมตัวนั้นไปด้วยรึไง?” ชายหนุ่มเอ่ยพลางพยักเพยิดไปยังบริเวณลำตัวของอีกฝ่ายซึ่งถูกบดบังด้วยเนื้อผ้าหนา “...นี่อย่าบอกนะว่าเจ้าชอบสีม่วงจริงๆน่ะ?”
เมอร์ลินนิ่งค้างไปครู่หนึ่งก่อนจะก้มลงสำรวจตัวเองเงียบๆและได้พบว่าสินค้าที่อีกฝ่ายแนะนำให้ยังคงถูกสวมค้างอยู่บนตัวชนิดคาหนังคาเขา... เด็กหนุ่มหน้าแดงด้วยความอายเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยคำขอโทษออกมาเบาๆพร้อมกับรีบถอดคืนให้กับผู้เป็นเจ้าของทันทีท่ามกลางสายตาของผู้เป็นนายซึ่งมองมาอย่างเอือมระอาในอาการกอดอก
“เจ้ารู้อะไรไหม? เมอร์ลิน” อาเธอร์กล่าวขึ้นในที่สุด “ข้าว่าเจ้าน่ะเป็นคนรับใช้ที่เซ่อซ่าแล้วก็ขี้หลงขี้ลืมที่สุดในประวัติศาสตร์ของคาเมลอทเลยล่ะ”
เด็กหนุ่มยักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจนักกับข้อตำหนินั้น... เมอร์ลินไม่อยากจะนับจริงๆว่าเขาได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของฝ่ายตรงข้ามกี่ครั้งแล้วตั้งแต่ที่ได้มาเจอกับอาเธอร์... ดังนั้น สิ่งที่เขาเลือกที่จะทำและปฏิบัติมาตลอดก็คือการประชดประชันกลับไปเล็กๆเท่าที่จะทำได้เท่านั้น
“ช่างเป็นเกียรติเหลือเกินที่ข้าได้ยินคำนั้นจากปากท่าน ฝ่าบาท”
อาเธอร์แค่นหัวเราะเล็กน้อยกับคำกระแนะกระแหนนั้นก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้หัวฝ่ายตรงข้ามจนยุ่งอย่างหมั่นไส้... แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ เขาเองก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ชอบเด็กรับใช้ที่เป็นมิตรแบบนี้หรอกนะ... ชายหนุ่มคิดพร้อมกับแอบอมยิ้มเล็กน้อยด้วยความขบขันและตบหลังอีกฝ่ายแถมไปอีกสองสามที
“ข้าว่าเจ้าต้องรีบแล้วล่ะ เมอร์ลิน” เขาพูดเตือนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “เพราะข้าเชื่อว่าถ้าข้ากลับไปไม่ทันมื้อเที่ยงล่ะก็... คาเมลอทอาจจะขาดแคลนผักผลไม้ไปอีกฤดูกาลนึงเลยก็ได้นะ?”
เมอร์ลินเบ้หน้า “...นั่นดูไม่เหมือนจะเป็นความผิดข้าเท่าไหร่เลยนะ”
อาเธอร์หัวเราะทิ้งท้ายให้กับประโยคสนทนานั้นก่อนจะพาเด็กรับใช้ของตนเดินหายเข้าไปในฝูงชนยามเที่ยงวัน...
*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*
“แล้ว... ผลลัพธ์ของการเดินทางไกลครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้างล่ะ? โอลาฟ”
ชายหนุ่มอีกคนเพียงแต่หัวเราะให้กับประโยคคำถามนั้น
“ดีพะยะค่ะ” เขาตอบ “โดยส่วนตัวแล้ว กระหม่อมถือว่าประสบความสำเร็จ”
แทร์ซาร์เหยียดยิ้มพึงพอใจให้กับคำตอบนั้นก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรดอย่างเย็นใจ
“รายงานข้าซิ... เจ้าได้อะไรกลับมาบ้าง?”
“พะยะค่ะ” โอลาฟยิ้มรับก่อนจะเริ่มอธิบาย “กระหม่อมใช้มนตร์อายุทำให้ตัวเองกลายเป็นชายแก่วัย 80 ปี ก่อนจะแฝงตัวเข้าไปในคาเมลอทด้วยฐานะพ่อค้า... และเมื่ออาเธอร์ เพนดราก้อนเดินผ่านมา กระหม่อมจึงใช้เวทย์มนตร์ช่วยเล็กๆน้อยๆในการทำให้เขาสนใจในสินค้าของกระหม่อมพะยะค่ะ”
“...แล้วไหนล่ะ สิ่งที่เจ้าต้องการ”
โอลาฟเหยียดยิ้มก่อนจะแบมือออก เผยให้เห็นเส้นผมสีดำสนิทและเส้นผมสีทองที่ปะปนกันอยู่บนฝ่ามือ
“เส้นผมขององค์รัชทายาทกับเด็กรับใช้ของเขาพะยะค่ะ”
องค์กษัตริย์หัวเราะให้กับผลลัพธ์อันงดงามนั้นก่อนจะแสยะยิ้มพลางรับสั่ง
“รีบไปจัดการซะ โอลาฟ” เขาว่า “หวังว่าข้าคงไม่ต้องรอนานหรอกนะ?”
พ่อมดหนุ่มเหยียดยิ้มก่อนจะกำเส้นผมของทั้งสองเอาไว้ในมือ... เขาก้มศีรษะให้กับองค์เหนือหัวของตนก่อนจะกล่าวตอบ
“ข้าจะเร่งจัดการให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็วที่สุดพะยะค่ะ ฝ่าบาทของกระหม่อม...”
((( สนทนาพาที )))
ดีจ้า~ ข้าน้อยกลับมาแล้วเน้อ~!! =w=b วันนี้มาพร้อมกับบทที่ 1 ของฟิคเรื่องนี้เจ้าค่าาาาาา ตามที่สัญญาไว้ว่าจะมาอัพทุกวันหวยออกล่ะนะ!!
ส่วนไอ้ 15 วันที่หายไปเนี่ย ขอสารภาพเลยค่ะว่าแทบไม่ได้ขีดเขียนอะไรเพิ่มซักนิด... (หัวเราะ) แต่ที่เพิ่มขึ้นมาดันเป็นพล็อตใหม่ๆที่น่าเขียนอีกหลายๆอย่าง(แน่นอนว่าเป็นคู่นี้อีกเช่นเคย...) แล้วก็สมุดแปลฟิคภาษาอังกฤษที่มีเขียนไปแล้วประมาณเกือบสิบหน้า(ซึ่งเป็นสำนวนการแปลที่เด็กอนุบาลยังอายมาก TWT) รวมถึงการอ่านฟิคภาษาอังกฤษได้อีกเรื่องนึง แล้วก็การเริ่มต้นดูซีรี่ย์ 5 เมอร์ลินต่อซะทีหลังจากที่พักแต่งฟิคกันไปนานพอสมควรน่ะนะ... (<< สรุปคือมันอู้งานค่ะ =w=)
ตอนนี้ไรเตอร์เองก็ยุ่งนิดหน่อยเนื่องจากว่าต้องเรียนซัมเมอร์หฤโหดเตรียมเข้าม.4 ซึ่งหลังจากเรียนมาสิบสามวันติด(แน่นอนว่าเรียนวันเสาร์กับสอบวันอาทิตย์ด้วย!! =[]=") ก็พึ่งจะได้มาพักเอาตอนวันอาทิตย์ที่ผ่านมานี่แหละค่ะ... แต่ก็พยายามมาอัพให้อยู่เนื่องจากที่เขียนเอาไว้ยังพอมีเก็บในกรุไว้บ้างน่ะนะ... =w=" แต่ไม่น่ามีอะไรห่วงมากแล้วล่ะเพราะพอถึงกำหนดอัพครั้งหน้าไรเตอร์ก็จะหลุดพ้นจากวงโคจรการเรียนซัมเมอร์แล้วววววววว(เย้~!!) เพราะฉะนั้นก็จะพยายามขยันแต่งต่อไปจ้าาาาา โอ๊สสสส~!!!
ปล. อันที่จริงแล้วโดยส่วนตัวไรเตอร์แอบคิดว่าเรื่องนี้มันเขียนออกมาไม่ได้ดั่งใจยังไงก็ไม่รู้อ่ะ... รู้สึกว่ามันไม่สนุกเท่าที่เราอยากให้มันเป็นอ่ะนะ เพราะฉะนั้นถ้าผู้ติดตามเรื่องนี้ทุกท่านเห็นจุดที่ไม่เป็นที่พอใจ(โดยเฉพาะที่ไรเตอร์อาจแต่งให้มีบทเมอร์ลินคิดมากเกินไปแล้วซ้ำๆวนๆ ซึ่งอาจจะเกิดขึ้นในตอนต่อๆไป)ก็บอกกันได้อย่าเกรงใจเน้อ! เราเองก็ยังมือสมัครเล่นอยู่แหละ อยากได้ผู้รู้มาช่วยชี้ทางด้วยจ้า~
ุ
ส่วนแถมรูปวันนี้ก็ไม่มีหัวข้ออะไรเป็นพิเศษเท่าำไหร่... แค่เป็นพวกรูปที่ไรเตอร์มีความประทับใจส่วนตัวเรื่องความหล่อเหลาและความน่ารักของพระเอกนายเอกของเราาาาาา~!! >w<!! ไม่รู้ว่าทุกคนจะถูกใจไหมหรือจะเคยเห็นมารึเปล่านะ... แต่ก็ขอให้สุขสนุกสนานกับการชม+เสพนะจ้ะ!!!
แล้วเจอกันใหม่บทสองเน้อ~ >w<~
ความคิดเห็น