คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Request #2 : Time machine
[บลู]
*********************************************************
เสียงอึกทึกจากการทำงานของเครื่องกล รวมถึงความวุ่นวายของนักวิทยาศาสตร์ในชุดกาวน์สีขาวที่กำลังเดินไปเดินมาอย่างรีบร้อนนั้นทำให้แจน กิลชูไตน์... หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการทหารที่พึ่งกลับมาจากการฝึกซ้อมขับยานรบรู้สึกมึนเบลอไปชั่วครู่ในขณะที่มองหาร่างของใครคนหนึ่งท่ามกลางฝูงชนตรงหน้า...
ภายในห้องโถงสีขาวกว้างใหญ่ของหน่วยพัฒนาอุปกรณ์และเทคโนโลยีมีแต่นักวิทยาศาสตร์เต็มไปหมด แต่ละคนก็ต่างยุ่งอยู่กับเครื่องควมคุมของตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจนแจนแทบแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร... นี่เป็นสภาพเดิมๆของหน่วยนี้อยู่แล้วก็จริง แต่สำหรับคนนอกอย่างชายหนุ่มคนนี้กลับไม่เคยทำใจให้ชินได้เสียที... แจนยังคงกวาดตามองไปทั่ว ก่อนจะไปสะดุดกับร่างเล็กเจ้าของเรือนผมสีบลอนซ์ทองที่กำลังยืนใช้ปากกาจิ้มคาง มองเครื่องกลรูปร่างแปลกตาตรงหน้าในอาการครุ่นคิด...
ริมฝีปากของชายหนุ่มคลี่ยิ้มชั่วร้าย ในขณะที่ร่างสูงค่อยๆย่องเข้าไปใกล้เป้าหมายของตัวเองอย่างเงียบๆ... สายตาของนักวิทยาศาสตร์คนอื่นในห้องที่หันมามองการกระทำนั้นดูเหมือนจะฉายแววขำขันเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเคยชินเสียแล้วกับความขี้เล่นของชายหนุ่มคนนี้ที่มักจะแวะมาเยี่ยมเยียนหัวหน้าหน่วยของพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง...
แจนย่องอย่างเงียบกริบเข้าไปจนถึงตัวเป้าหมาย ก่อนจะกระโดดเข้าใส่พร้อมเสียงตะโกน
“อาร์มิน!”
“หวา~?!!!”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองร่างของอีกฝ่ายที่กระโดดถอยไปข้างหลังก่อนจะหัวเราะชอบใจ ทำเอาร่างเล็กกว่าที่ถูกแกล้งทำแก้มป่องอย่างงอนๆ
“ผมบอกแล้วไงว่าอย่าแกล้งผมตอนทำงานน่ะ แจน”
ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีวอลนัทยังคงหัวเราะไม่หยุดในขณะที่กล่าวตอบ... “ช่วยไม่ได้นี่นา... ก็ฉันคิดถึงนาย ฉันไม่อยู่แกล้งนายตั้งหลายวัน ไหนๆกลับมาทั้งทีก็เลยขอซักหน่อย... อย่าโกรธกันเลยนะ”
อาร์มินยังคงเบ้ปากอยู่นิดๆ แต่ก็ดูเหมือนความหงุดหงิดจะลดลงเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของคนตรงหน้า... “ก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้าทำให้เครื่องกลอะไรเสียหายขึ้นมาอีกจะแย่เอา...”
“คร้าบ~ หัวหน้า~”
ใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อยจากการตอบรับของฝ่ายตรงข้าม ก่อนที่เด็กหนุ่มจะกลับไปจดจ้องอยู่กับเครื่องกลตรงหน้าอีกครั้ง... ทำเอาแจนที่แอบสังเกตอยู่เงียบๆมาตั้งแต่เมื่อครู่หันไปมองตามอย่างช่วยไม่ได้
วัตถุประหลาดที่อยู่ตรงหน้าเขามีขนาดใหญ่พอควร... หากจะให้ประเมิน ก็คงต้องบอกว่าสามารถจุคนรูปร่างใหญ่ได้คนหนึ่งอย่างสบายๆ ภายนอกมีลักษณะเป็นแผ่นเหล็กละเอียดซับซ้อนประกอบกันจนเป็นรูปร่างทรงกระบอกพร้อมทั้งมีแสงไฟกระพริบตามจุดต่างๆมากมายราวกับแผงควบคุม... แจนนิ่งมองที่ว่างด้านในซึ่งถูกกั้นไว้ด้วยบานกระจกทรงนูนโค้งอย่างสงสัยเล็กน้อยก่อนะจะเอ่ยปากถาม
“ไอ้นี่คืออะไรเหรอ อาร์มิน?”
“อ้อ... ไทม์แมชชีนน่ะ” เด็กหนุ่มร่างเล็กยิ้มในขณะที่พูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายยังคงจ้องไปที่วัตถุตรงหน้า... “ผมลองประดิษฐ์ขึ้นมาเองแหละ ถ้าสำเร็จก็คงจะดีล่ะนะ”
“หืม... ไทม์แมชชีนงั้นเหรอ...?”
แจนพึมพำขึ้นมาเบาๆด้วยท่าทีครุ่นคิด ในขณะที่อาร์มินหันกลับมามองใบหน้าคมของชายหนุ่มพร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้า
“ถ้ามันสำเร็จ... แจนจะลองดูไหม?”
ร่างสูงกว่าเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายด้วยความงุนงง... “ฉันเหรอ?”
“อืม” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับพร้อมกับหลุดเสียงหัวเราะเล็กน้อย “ก็ไหนแจนเคยบอกว่า ‘อยากเห็นนายตอนเด็กๆจังเลยน้า~ น่าจะน่ารักสุดไปเลยสิเนอะ!’ ไม่ใช่เหรอ?”
แจนได้แต่หัวเราะตามเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางล้อเลียนของคนตรงหน้า “ยังจำได้อยู่อีกเหรอเนี่ย? ฉันนึกว่านายจะไม่ใส่ใจซะอีก...”
“ถ้าไม่ใส่ใจ... ผมจะลองสร้างเจ้านี่ขึ้นมาเหรอ?” อาร์มินพูดยิ้มๆ “ความจริงแล้ว... ที่กะจะสร้างเจ้าเครื่องนี่ขึ้นมาก็เพราะเรื่องนั้นนั่นแหละ”
“หา? เอาจริงดิ...?”
“ก็จริงน่ะสิ”
แจนอึ้งไปเล็กน้อยกับความพยายามนั้น “...นี่ถ้าคนอื่นรู้ว่านายเอางบประมาณกองทัพมาสร้างไทม์แมชชีนให้ฉันเนี่ย... ฉันจะโดนกุดหัวไหมนะ...?”
“ไม่หรอกน่า!” อาร์มินพูดพลางหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง “โอ๊ย นี่แจนเชื่อจริงๆเหรอเนี่ย! ผมแค่ล้อเล่นเองนะ!!”
ชายหนุ่มมองร่างเล็กที่กำลังระเบิดเสียงหัวเราะชอบใจก่อนจะเบ้ปากอย่างเซ็งๆ... “เชอะ... ฉันงอนนายแล้วนะอาร์มิน วันนี้ไม่ต้องมาคุยกันเลย...”
“อ๊ะ แจนอย่าพึ่งไปสิ ผมขอโทษๆ อุ๊บ- ฮะๆๆๆๆ” เด็กหนุ่มคว้าแขนฝ่ายตรงข้ามไว้เมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังจะเดินออกไปอย่างงอนๆ ทว่าปากกลับยังหัวเราะไม่หยุด... “น่าๆ ถึงมันจะเป็นคำสั่งของกองทัพก็เถอะ... แต่ถ้ามันสำเร็จแล้วก็ปลอดภัยจริงๆละก็ แจนจะลองก็ได้นะ เรื่องนี้ผมไม่ได้พูดเล่น”
ชายหนุ่มยังคงมีสีหน้าเซ็งเล็กน้อยในขณะที่รับฟังคำพูดของฝ่ายตรงข้าม ทว่าพอเห็นดวงตาสีฟ้าคู่สวยที่จดจ้องมาที่เขาอย่างรอคอยคำตอบก็อดยิ้มออกมาไม่ได้... “อืม... นั่นสิน้า...” แจนพึมพำออกมาเล็กน้อยในขณะที่เหลือบมองไปทางวัตถุประหลาดเครื่องนั้นอย่างครุ่นคิดพักหนึ่ง... “แต่ฉันว่าอย่าดีกว่า”
อาร์มินหยุดชะงักไปแวบหนึ่งก่อนจะกระพริบตาปริบๆ “...ไม่เหรอ?”
แจนหลุดหัวเราะเล็กน้อย “ไม่ล่ะ”
“...ทำไมล่ะ?”
“อืม... ก็... ตัวนายตอนเด็กๆอาจจะน่ารักก็จริง แต่...” แจนเอ่ยขึ้นในขณะที่เบนสายตากลับมามองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ยังคงมีสีหน้ามึนงง ดวงตาสีหน้าตาลเข้มทอประกายในขณะที่เจ้าตัวก้มลงไปประทับจูบเบาๆที่ข้างแก้มของนักวิทยาศาสตร์ตัวน้อย...
“ฉันรักนาย... ตอนนี้มากกว่า...”
******************************************************************
ตัดจบค่ะ ตัดจบแบบมึนๆ =v=~ // หลบรองเท้า
สั้นมากกก รีเควสต์นี้ค่อยเป็นวันช็อตขึ้นมาหน่อยสินะ... แต่ตอนจบก็ยังห้วนอยู่ดี 5555
ยังไงก็จะพยายามต่อไปค่ะ ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาเยี่ยมชมและฝากคอมเม้นต์เอาไว้นะคะ รวมถึงคนที่ลงเป็นแฟนคลับไว้... ขอบคุณจริงๆค่ะ! XD
ปล.ขอขอบคุณเป็นพิเศษสำหรับพี่บลูผู้รีเควสต์นะคะ รีเควสต์นี้เขียนมันส์มาก เป็น AU ที่ไม่เคยนึกถึงจริงๆค่ะ =w=~<3
ปล.2 ขอลคุณสำหรับรีเควสต์ที่เข้ามาวันนี้นะคะ ทั้ง “พี่ชาย” แล้วก็ “ลูกหมา” เลยค่า~ XD จะรีบปั่นนะคะ โอ๊สสส~!
ความคิดเห็น