คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Request #19 : Wolf & Lamb
“Request #19 : Wolf & Lamb”
[OzLovely]
*************************************************************************
บนที่ราบกว้างใหญ่... บนทุ่งหญ้าเขียวขจี...
ที่นี่... คือที่อยู่ของผม
มองรอบข้างจะเต็มไปด้วยเส้นหญ้าสั้นสีเขียวกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา สลับกับพุ่มไม้ ต้นไม้ และเป็นป่าใหญ่หากเลยออกไป... บนทุ่งที่ว่านั้น นอกจากสีเขียวของต้นไม้ใบหญ้าแล้ว ก็คงหนีไม่พ้นสีขาวปุกปุยของลูกแกะตัวน้อยด้วยเช่นกัน...
แต่ผม... ไม่เหมือนคนอื่น...
ผมไม่ใช่แกะ
“เอ้าๆ~ เจ้าพวกแกะน้อย! อย่าไปกินหญ้าให้ไกลมากนักนะ!!”
เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางทุ่งหญ้าใต้ท้องฟ้าใส... หากอยากรู้ว่าต้นเสียงอยู่ที่ใด จะต้องมองผ่านฝูงของร่างของสัตว์ขนสีขาวปุกปุยพวกนั้นเข้าไป จึงจะมีโอกาสได้เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งใส่เสื้อแขนยาวกับกางเกงขาสั้นเรียบง่าย สะพายย่ามสีขาว บนเรือนผมสีบลอนด์สวมหมวกฟางเพื่อป้องกันความร้อนจากแสงอาทิตย์ ส่วนในมือก็ถือไม้เท้ายาวอันเป็นเอกลักษณ์เพื่อไว้ไล่ต้อนฝูงแกะตัวน้อยพร้อมนัยน์ตาสีฟ้าที่สอดส่องดูแลสัตว์เลี้ยงของตนเป็นอย่างดี... อาร์มินกวาดตามองไปรอบๆพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่พร้อมหนังสือในมือ...
ใช่แล้ว
นั่นคือเด็กเลี้ยงแกะ
หากพูดถึงเรื่องนี้แล้วละก็... มันคงจะทำให้คุณย้อนนึกไปถึงนิทานอีสปเรื่องหนึ่งที่พูดไปถึงเรื่องของเด็กหนุ่มที่ชอบโกหกโป้ปด เด็กเลี้ยงแกะที่โกหกว่ามีหมาป่ามากินแกะหลายครั้งหลายคราจนทำให้ผู้อื่นหมดความเชื่อใจ...
ที่ผมยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด ไม่ใช่จะบอกว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าผมมีนิสัยแบบนั้น
แต่ผมกำลังจะชี้ให้เห็นว่า... ผู้คนที่เลี้ยงแกะเป็นอาชีพ เกลียดชังหมาป่ามากเพียงใดต่างหาก...
“...หืม...?”
เด็กหนุ่มที่กำลังอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมาสอดส่องไปรอบด้านราวกับระแวงอะไรบางอย่างหลังจากได้ยินเสียงพุ่มไม้ขยับไหว... ดวงตาสีฟ้าคู่สวยกวาดผ่านฝูงแกะที่กำลังกินหญ้าอย่างสงบสุขอยู่พลางขมวดคิ้ว ก่อนที่ดวงตานั้นจะเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อมาสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง...
ไม่ต้องสงสัย... นั่นคงเป็นร่างของผม
ร่างของหมาป่าตัวใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยเส้นขนสีน้ำตาลเข้มเริ่มขยับทันทีที่รู้สึกตัวว่าถูกพบ สรีระปราดเปรียวซึ่งซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังพุ่มไม้ใหญ่เมื่อครู่เริ่มออกวิ่งไปบนทุ่งกว้างในทิศทางตรงกันข้ามกับฝูงแกะของเด็กหนุ่มท่ามกลางความตื่นตระหนกของอีกฝ่าย...
รู้ตัวดี... ว่าตัวเองอยู่ในสถานะอย่างไร
แต่สิ่งที่เขาตั้งใจจะมาทำ ไม่ได้อยู่ในสามัญสำนึกของหมาป่าที่จะมากินลูกแกะ...
ก็แค่... อยากอยู่ใกล้ๆเท่านั้น...
ใกล้ๆ... เด็กเลี้ยงแกะคนนั้น...
“อ๊ะ? เฮ้ย!! นั่นมันหมาป่านี่หว่า รีบตามมันไปเร็ว!!”
“ทุกคน เร็วเข้า!! หมาป่ามาแล้ว!!”
เสียงตะโกนอึกทึกจากคนเลี้ยงแกะฝูงอื่นๆดังตามขึ้นมา ในขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลของหมาป่าผู้เดียวดายตวัดกลับไปมองร่างของเด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่ยังคงยืนนิ่งทั้งดวงตาเบิกกว้าง...
อาร์มิน... ไม่ได้พูดอะไร...
อย่างน้อยๆ... ก็ไม่ได้เรียกให้คนอื่นมาฆ่าเขา อย่างที่คนเลี้ยงแกะทั่วๆไปทำกัน...
“เฮ้!! พวกแกตรงนั้น! ดักเจ้าหมาป่าตัวนี้ไว้ข้างหน้าเร็ว!!”
“รู้แล้วละน่า!!”
ร่างใหญ่เพรียวของหมาป่าซึ่งเริ่มเป็นจุดเด่นของคนทั้งทุ่งตวัดสายตากลับมาจดจ้องกับเส้นทางเบื้องหน้าก่อนจะรีบออกวิ่ง... ขาแข็งแรงทั้งสองซิกแซกไปตามทางอย่างระมัดระวังไม่ให้พบเจอกลับกลุ่มคนที่ค่อยๆไล่ต้อนเข้ามาทั้งจากทางด้านหน้าและด้านหลัง...
รู้ดี... ว่าทำอย่างนี้แล้วอันตรายแค่ไหน
รู้ดีว่า... หากย่างกรายเข้ามาในทุ่งนี้เพียงลำพัง จะต้องเจอกับอันตรายที่อาจถึงชีวิต...
แต่หัวใจ มันห้ามกันไม่ได้หรอก
หากจะรัก...
ไม่ว่าเป็นคนหรือสัตว์... ก็เหมือนกันทั้งนั้น...
“มันจะหนีเข้าป่าไปแล้ว!! ยิงมันเร็วเข้า!!”
“รู้แล้ว!!”
เสียงปืนที่รัวลั่นไกดังสนั่นไปทั่วทุ่งกว้าง ในขณะที่ฝ่ายถูกไล่ล่ายังคงหลบหนี...
ไม่ตอบโต้ ไม่สร้างความเดือดร้อน
ไม่อยากให้ถูกเกลียดมากไปกว่านี้
ถึงแม้... จะรู้ดีว่าไม่มีทางทำให้ไว้ใจได้...
แต่ก็ยังคงหวัง
หวังว่าจะมีสักวัน... ที่อีกฝ่ายเปิดใจให้...
เปรี้ยง!!
เสียงปืนดังสนั่น ลูกกระสุนสีเหลืองทองถูกฝังลงในขาปราดเปรียว...
ร่างของหมาป่าที่ถูกปองร้ายล้มกระเด็นกลิ้งไถลไปกับทุ่งกว้างพร้อมเสียงผู้คนโห่ร้องด้วยความยินดี ทว่าดวงตาสีน้ำตาลเข้มของร่างที่บาดเจ็บนั้นยังคงหรี่มองไปที่ต้นไม้ซึ่งเด็กหนุ่มผมบลอนด์เคยอยู่อย่างพร่าเบลอและได้พบเพียงความว่างเปล่า...
คงจะ... หนีไปแล้วละมั้ง...?
หมาป่าหนุ่มคิดพลางถอนหายใจ ก่อนที่ร่างกายจะกระตุกเกร็งออกมาพร้อมกับเสียงร้องครางอย่างเจ็บปวดเมื่อหนึ่งในคนที่ไล่ล่าเขาเมื่อครู่กระแทกส้นเท้าเหยียบซ้ำบนปากแผล... ฝ่ายตรงข้ามยื่นหน้าเข้ามามองอย่างพินิจพิเคราะห์ก่อนจะหันไปเอ่ยกับกลุ่มคนด้านข้าง
“หมาป่าตัวนี้มันตัวเดียวกับที่เคยมาหลายครั้งแล้วนี่หว่า...”
“หา? โอ้ จริงด้วยสิ... งั้นจัดการฆ่ามันเลยดีไหม?”
ชายคนนั้นกล่าวขึ้นพร้อมกับขยี้ปลายเท้า เสียงร้องครางโหยหวนของสัตว์อันตรายเริ่มดังขาดห้วงในขณะที่กลุ่มคนกลับหัวเราะสะใจ
ไม่แปลกใจ... เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้...
หากโดนจับได้ ก็หมายถึงชีวิต...
แต่... ถึงอย่างนั้น...
ฝ่าเท้ากระหน่ำรุมอัดเข้ามากลางลำตัวของหมาป่าร่างใหญ่ ตั้งใจจะฆ่าให้ตายอย่างทรมานโดยไม่ต้องใช้ปืนในขณะที่ร่างนั้นได้แต่กระเด็นไปมาตามแรงเตะอย่างเจ็บปวด...
แค่ได้เห็นหน้านาย... ใกล้ๆซักครั้ง...
หมาป่าหลงฝูงอย่างฉัน
ก็คงมีความสุขมากพอแล้ว... สินะ...
“หยุดนะ!!”
ทว่าวินาทีนั้น ดวงตาที่กำลังปรือปิดกลับชะงักค้าง
สิ่งที่ปรากฏเข้าสู่คลองสายตาของหมาป่าหนุ่มในตอนนั้น คือร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่พุ่งเข้ามาขวางทางการกระทำนั้นเอาไว้พร้อมกับผลักชายที่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มออกไปอย่างแรงโดยไม่กลัวว่าจะถูกอีกฝ่ายตั้งตนเป็นศัตรู... ดวงตาสีฟ้าที่ทอประกายแข็งกร้าวสะท้อนอยู่ในภาพการมองเห็นของเขาอย่างไหววูบ พร้อมกับร่างเล็กที่กำลังกางแขนออกเป็นเชิงปกป้อง
อาร์มิน...
ทำไม...?
“เฮ้ย ไอ้หนู... คิดจะทำอะไรน่ะ ถอยไปดีกว่ามั้ง?”
ชายหนุ่มที่ถูกผลักกระเด็นออกไปเมื่อครู่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงคุกคาม ทว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าร่างของเจ้าหมาป่ากลับยังยืนขวางพร้อมกับกัดฟันนิ่ง
“พวกคุณต่างหากละครับที่ผมต้องถามว่าจะทำอะไร?” เด็กหนุ่มผมบลอนด์กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย ทว่ามั่นใจ... “ถึงจะเป็นหมาป่า... แต่เขาก็เป็นสัตว์ มีชีวิต รู้จักความเจ็บปวด... แล้วจะฆ่าเขาทำไมกันครับ?”
“เหอะ ไอ้หนู...” ชายหนุ่มคนนั้นฟังคำโต้เถียงนั้นพลางแค่นหัวเราะอย่างดูถูก ก่อนจะเอื้อมมือมาผลักหัวของอาร์มินด้วยท่าทางที่สื่อให้เห็นได้ชัดเจนว่า ‘ไร้สาระ’... “ถ้าเราไม่ฆ่ามัน มันก็จะฆ่าแกะของเรา... กฎของโลกน่ะถ้าไม่อยากเป็นเหยื่อก็ต้องเป็นผู้ล่า จำไว้นะหนูน้อย”
เด็กหนุ่มผู้ถูกผู้อาวุโสกว่าสั่งสอนกัดฟันอย่างอดทน ก่อนจะรีบปัดมือที่เขย่าหัวตนเองอยู่ทิ้งไปพร้อมกับแสดงสายตาเกรี้ยวกราดอย่างไม่ปิดบัง...
“ไม่ต้องมาเรียกผมว่าหนูน้อย!” อาร์มินตะโกนใส่ก่อนจะผลักร่างนั้นออก “พวกคุณต่างหากที่ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ไร้เหตุผล! หมาป่าตัวนี้เคยทำอะไรแกะของเราไหม? ถึงเขาจะมาหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยทำอะไรเลยงั้นไม่ใช่เหรอ?!!”
“...เหอะ” ชายหนุ่มตรงหน้าเพียงแค่แค่นหัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะเหยียดยิ้มกลับแล้วส่ายหน้า “เด็กๆก็อย่างนี้แหละน้า... ยึดมั่นคุณธรรมไร้สาระ เห็นว่าโลกเราสวยงามนักรึไง? ถึงมันไม่ทำเมื่อวานหรือวันนี้... แต่ใครจะไปบอกได้ว่าวันต่อๆไปมันจะไม่ลอบกัดเรา?”
อาร์มินเพียงแค่รับฟังคำพูดนั้นด้วยท่าทางนิ่งเงียบ สายตาดุดันยังคงจดจ้องร่างตรงหน้าก่อนจะพึมพำคำพูดสบถ
“พวกคุณมันก็แค่คนขี้ขลาดที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริงเท่านั้นแหละ”
ชายหนุ่มตรงหน้าเบิกตากว้างด้วยความเกรี้ยวกราดในขณะที่กลุ่มคนรอบข้างเริ่มส่งเสียงงึมงำกับการตั้งตนเป็นศัตรูอย่างชัดเจนของเด็กหนุ่มตรงหน้า... แต่คนที่ดูจะโกรธที่สุดก็คงหนีไม่พ้นผู้ที่ออกปากสั่งสอนอาร์มินด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโสเมื่อครู่ซึ่งมีท่าทีต่อต้านอย่างสุดๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะสบถเสียงดังแล้วคว้าคอเสื้อเด็กหนุ่มร่างเล็กขึ้นมาตะโกนใส่
“ถ้าแกอยากปกป้องไอ้หมาป่าตัวนี้นัก ฉันจะให้แกได้รู้ว่าธาตุแท้เลวๆของพวกสัตว์เดรัจฉานน่ะเป็นยังไง!” ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด ก่อนที่จะเหวี่ยงเด็กหนุ่มผมบลอนด์ลงกับพื้นตรงหน้าของสัตว์ที่ตัวเองทำร้ายไปเมื่อครู่อย่างแรง... “เอ้า! เจ้าหมาป่า!! ฉันเอาอาหารมาให้แกแล้ว กินซะสิ! ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตแกไว้ไง?? ฮ่าๆๆๆๆ”
อาร์มินที่กำลังกดหน้าอกด้วยความเจ็บเงยหน้าขึ้นไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาโกรธเคือง แต่ก็ต้องสะดุ้งออกมาเมื่อสัมผัสได้ว่าถอยหลังไปชนกับขนสีน้ำตาลหยาบของสัตว์ร่างยักษ์เบื้องหลัง... ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างด้วยความตกใจในขณะที่เจ้าตัวหันกลับไปสบกับดวงตาสีน้ำตาลเรียวคู่นั้นเข้าอย่างจัง
เจ้าหมาป่าตัวนั้นมองตอบเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มขยับตัว
“อ้าว? ฮะๆๆๆ จะกินจริงๆซะด้วย?! เห็นไหมล่ะถ้าเป็นสัตว์น่ะไม่ว่ายังไงมันก็ต้-”
ทว่าชายหนุ่มกลับพูดออกมาได้แค่นั้น เมื่อเห็นภาพของสัตว์ตรงหน้าที่ตวัดหางมาเกี่ยวรั้งตัวของเด็กหนุ่มร่างเล็กเข้าไปพร้อมกับส่งเสียงคำรามขู่ออกมาในลำคอ...
ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองนิ่ง... สื่อเจตนาได้ชัดเจนจนเกินพอว่า ‘ต้องการปกป้อง’
“น-หนอย!! ไอ้หมาบ้านี่!!”
ชายหนุ่มผู้ผงะไปกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันตะโกนลั่นพร้อมกับคว้าปืนยาวจากหนึ่งในบรรดาคนเลี้ยงแกะที่อยู่ข้างกายมาประทับพาดบ่าเพื่อเตรียมจะลั่นไกด้วยความโมโห ทว่าเสียงเล็กๆที่พูดขัดขึ้นในวินาทีนั้นกลับทำให้เขาชะงักไปอีกครั้ง
“คุณอาจจะฆ่าหมาป่าตัวนี้โดยไม่มีความผิดได้ก็จริง แต่ว่าถ้าคุณฆ่าผม... คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะว่าอะไรจะเกิดขึ้น?”
กลุ่มคนด้านหลังเริ่มออกอาการฮือฮา ในขณะที่ชายหนุ่มคนนั้นออกอาการลังเลอย่างเห็นได้ชัด... “โธ่เว้ย!!” ก่อนที่วินาทีถัดมา ปืนยาวในมือของเขาจะถูกเหวี่ยงลงที่พื้นพร้อมกับอาการชี้หน้าอย่างเคืองแค้น... “ก็ได้! ถ้าอยากปกป้องไอ้เดรัจฉานตัวนี้นักก็ทำไปเลย!! แต่ถ้าวันไหนมันย้อนกลับมากัดคอแกละก็... อย่าหวังว่าจะมีใครช่วยแกนะเว้ย ไอ้หนู!!”
“...ความช่วยเหลือจากคนอย่างพวกคุณน่ะ ผมไม่ต้องการอยู่แล้ว”
คำตอบเรียบๆที่เด็กหนุ่มตอบกลับมายิ่งทำให้ฝ่ายตรงข้ามโต้เถียงอะไรต่อไม่ถูก ได้แต่กัดฟันนิ่งอย่างอาฆาตก่อนจะหันหลังกลับไปพร้อมกับกลุ่มคนที่เหลือโดยไม่พูดไม่จา...
สุดท้าย... เมื่อเหตุการณ์สงบลง อาร์มินจึงได้แต่ถอนหายใจเฮือก... ทว่าสัมผัสของขนหางที่จู่ๆก็ตกฮวบลงไปหลังจากการตวัดรั้งเอาไว้นั้นทำให้เด็กหนุ่มรีบหันกลับไปมองร่างด้านหลังอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับรัวคำพูดออกมาชุดใหญ่... “นายไม่เป็นไรนะ? อย่าพึ่งหลับนะเข้าใจรึเปล่า?! เดี๋ยวผมจะรีบทำแผลให้ อดทนหน่อยนะ!!”
หมาป่าหนุ่มได้แต่มองร่างที่ออกอาการร้อนรนของคนตรงหน้าด้วยดวงตาพร่าเบลอ ในขณะที่อีกฝ่ายรีบเปิดย่ามสะพายของตัวเองออกมาแล้วหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาวางเรียงกันไว้อย่างเชี่ยวชาญ... มือเล็กหยิบจับนู่นนี่นั่นเรื่อยๆพร้อมกับหมาป่าที่ยังคงหอบหายใจหนักจากอาการบาดเจ็บ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเอื้อมมือไปจับขาหลังข้างที่มีบาดแผลนั้นอย่างแผ่วเบา...
“ผมขอโทษนะ ที่คนพวกนั้นทำกับนายแบบนี้...” อาร์มินพึมพำเบาๆ ในขณะที่ใช้ดวงตาสีฟ้าคู่สวยกวาดมองสำรวจรอยแผลแล้วถอนหายใจ... “ยังดีนะที่กระสุนไม่ฝัง ไม่อย่างนั้นผมคงจะช่วยอะไรไม่ได้... ผู้ใหญ่พวกนั้นน่ะชอบยึดมั่นแต่ความคิดของตัวเองโดยไม่ดูถูกผิด ไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนอื่น แม้แต่มนุษย์ด้วยกันเองด้วยซ้ำ...”
เด็กหนุ่มร่างเล็กยังคงบ่นพึมพำต่อไป ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเลื่อนมาสบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลเรียวแหลมคู่นั้นอีกครั้ง... ทว่าคราวนี้อาร์มินกลับไม่รู้สึกกลัว สิ่งที่เขาสัมผัสได้... คราวนี้กลับเป็นความหมายอะไรบางอย่างที่อีกฝ่ายส่งผ่านทางการจ้องตา...
ดวงตาคู่นั้น... เหมือนกับดวงตาของมนุษย์ไม่มีผิด...
อาร์มินคิดก่อนจะถอนหายใจ แล้วเอื้อมมือข้างที่ว่างไปลูบหัวร่างตรงหน้าแผ่วเบา
“เมื่อกี้ขอบคุณนะที่ช่วยปกป้องผม...” เด็กหนุ่มผมบลอนด์กล่าวขึ้นด้วยระดับเสียงราวกระซิบก่อนจะคลี่ยิ้มบาง... “นายทำให้ผมมั่นใจว่าจะสู้กับคนพวกนั้นได้... ขอบคุณจริงๆนะ”
หมาป่าหนุ่มรับฟังคำพูดนั้นในขณะที่จ้องมองรอยยิ้มตรงหน้า ก่อนที่เจ้าตัวจะหลับตาลงแล้วขยับตัว ไซร้หัวเข้ากับตักอุ่นของอีกฝ่าย...
อาร์มินมีท่าทีชะงักไปเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็ยิ้มออกมาแล้วกอดร่างนั้นไว้
“ผม... เรียกนายว่าแจนได้ไหม?”
เจ้าหมาป่าทำท่าทางเหมือนลังเลแวบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า
“อ๊ะ ฟังผมรู้เรื่องด้วยเหรอเนี่ย?” อาร์มินเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะใสก่อนจะปล่อยอีกฝ่ายออกจากอ้อมกอด... ทิ้งให้ร่างใหญ่ที่ยังคงบาดเจ็บพักหัวเอาไว้บนตักของเขาแล้วเริ่มทำแผลต่อโดยไร้ซึ่งท่าทีหวาดกลัวอย่างสิ้นเชิง... “นายเนี่ย... เผลอๆจะดีกว่าพวกคนเลี้ยงแกะพวกนั้นอีกนะ”
เสียงพ่นลมหายใจพรืดดังออกมาเล็กน้อย สื่อออกมาในเชิงที่ว่า ‘แหงสิ ฉันดีกว่าอยู่แล้ว’... ในขณะที่เด็กหนุ่มซึ่งรับรู้ได้ถึงความหมายแฝงของการกระทำนั้นหลุดหัวเราะเล็กน้อย ปล่อยให้เวลาผ่านไปพักหนึ่งท่ามกลางความเงียบงันเพื่อตั้งสมาธิไปกับการทำแผล ก่อนจะปล่อยมือจากขาของอีกฝ่ายในที่สุด... “เอ้า เสร็จแล้วนะ”
แจนยังคงนอนอยู่เล็กน้อยหลังจากคำพูดนั้น แล้วจึงค่อยๆขยับตัวขึ้นมาด้วยการช่วยพยุงของอาร์มิน...
เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์มองดูร่างตรงหน้าที่พยายามเดินอย่างกะโผลกกะเผลกก่อนจะถอนหายใจ... ร่างเล็กก้มตัวลงไปนั่งยองๆให้อยู่ในระดับสายตาของอีกฝ่าย ก่อนจะจ้องมองนัยน์ตาคู่นั้น แล้วเอื้อมมือไปลูบหัว
“นายบาดเจ็บขนาดนี้คงต้องอยู่กับผมซักพักแล้วล่ะ...” อาร์มินพึมพำราวกับกระซิบบอกก่อนจะแกล้งทำแก้มป่อง... “อยู่ที่นี่ต้องทำตัวดีๆกับคุณแกะของผมรู้ไหม?”
หมาป่าหนุ่มมองดูใบหน้านั้น ก่อนที่ริมฝีปากดูราวกับจะปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาแวบหนึ่ง... มันขยับตัวออกมาเล็กน้อยท่ามกลางความประหลาดใจของอีกฝ่ายที่เลิกคิ้วมอง ก่อนจะขยับหัวเข้าไปเลียใบหน้าเป็นเชิงตอบรับพร้อมกับฝ่ายตรงข้ามที่หลุดเสียงหัวเราะด้วยความจั๊กจี้...
ต่อให้ฉัน... ต้องเสียศักดิ์ศรีของความเป็นหมาป่าก็ไม่เป็นไร...
ถ้าทำได้ ฉันก็อยากจะอยู่ในทุ่งที่มีแต่เจ้าแกะน้อยของนายแบบนี้...
รู้ว่าอันตราย แต่ว่าสิ่งที่ทำให้ฉันยอมอยู่
ก็คือหัวใจ
หัวใจ... ที่อยู่ที่นาย...
เจ้าเด็กเลี้ยงแกะ...
********************************************************************
อ่า... ตัดจบไม่สวยอ่ะ ไม่เป็นไรเนอะ? 55555
สำหรับรีเควสต์นี้! “หมาป่ากับลูกแกะ” นะคะ! ก็ต้องขอบคุณคุณ[OzLovely]ด้วยเน้อ!! XD ถึงแม้ว่าไรเตอร์จะไม่ได้เขียนออกมาในรูปแบบของ ‘หมาป่าแจนกับลูกแกะน้อยอาร์มิน’ เพราะว่าเป็นคนที่พอเคยเห็นโดหรือเห็นอะไรคล้ายๆกับที่ตัวเองจะแต่งแล้วมันไปต่อไม่ถูกก็จริง... แต่ก็หวังว่าจะสนุกกับธีมของ ‘หมาป่ากับเด็กเลี้ยงแกะ’ นะคะ!!
อ่า... ส่วนคุณ[Eclair&Xandria] ไรเตอร์ลองเขียนแบบมินช่วยแจนแล้วเน้อ! เต็มที่ก็ได้ประมาณนี้อ่ะค่ะ... แหะๆ =v=~
ความคิดเห็น