คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Request #17 : Time
“Request #17 : Time”
[hinamori hikari]
**************************************************************************
“เฮ้ย อาร์มิน ถือไหวไหมน่ะ?”
“ห- อ... อื้ม ไหว... หวา~!!”
เด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่กำลังหอบเอกสารตั้งใหญ่เอ่ยตอบก่อนจะแทบเซล้มด้วยน้ำหนักของสิ่งของที่อยู่ในมือ ร้อนถึงร่างสูงซึ่งเป็นผู้ถามต้องช่วยเข้ามาจับประคองตั้งเอกสารไว้พร้อมกับอาการถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
“ไม่ไหวก็บอกว่าไม่ไหวสิ จะฝืนทำไมกัน?” แจนเอ่ยขึ้นในขณะที่ปัดไม้ปัดมือข้างที่ว่างเป็นเชิงว่า ‘เดี๋ยวฉันถือเอง’ แล้วแย่งกองกระดาษสีขาวตั้งใหญ่ออกมาจากมือของอีกฝ่ายในทันที... “ให้เอาไปไว้ที่ไหนนายก็เดินนำฉันไปก็แล้วกัน”
“อ... อือ... ขอบใจนะ”
เด็กหนุ่มร่างเล็กตอบพลางยิ้มให้ ก่อนจะรีบเดินนำอีกฝ่ายไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว...
ตอนนี้ยังคงอยู่ในเวลาเช้า เพราะฉะนั้น พนักงานในออฟฟิศแห่งนี้ทุกคนก็ยังคงมีไฟและขยันทำงานกันอยู่... หากมองไปรอบด้านก็จะเห็นได้ถึงความวุ่นวายของเสียงโทรศัพท์ที่ดังเข้ามาไม่ขาดสาย พนักงานที่นั่งรัวนิ้วบนแป้นคีย์บอร์ดเพื่อจัดการงานเอกสาร รวมไปถึงเครื่องถ่ายและทำลายเอกสารที่ส่งเสียงครืดคราดดังระงม... เป็นภาพการทำงานของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่สามารถทำให้ใครหลายๆคนถึงกับถอดใจที่จะนั่งกินนอนกินเป็นพนักงานออฟฟิศกันไปเลยทีเดียว...
แต่ก็แน่นอนว่าภาพเหล่านี้จะค่อยๆหาย และหยุดไปเองเมื่อถึงเวลาบ่าย... แจนมองภาพรอบด้านก่อนจะถอนหายใจ
“อาร์มิน”
เด็กหนุ่มที่กำลังเดินนำอยู่เลิกคิ้วพร้อมกับหันมามอง... “หืม?”
“นายทำงานล่วงเวลามากี่วันแล้ว?”
ฝ่ายที่ถูกถามชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตะกุกตะกักตอบพร้อมรอยยิ้มเก้ๆกังๆ... “ก็... ไม่เท่าไหร่หรอก ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรขนาดนั้น...”
แจนมองภาพของเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังหัวเราะแหะๆพลางส่งยิ้มเป็นเชิงว่า ‘ไม่ต้องเป็นห่วง’ แล้วถอนหายใจ... เขารู้ดีว่าคนตรงหน้าทำงานล่วงเวลามาเป็นอาทิตย์จนแทบไม่ได้นอน หรือต่อให้ไม่รู้... ขอบตาของฝ่ายตรงข้ามซึ่งเริ่มออกเป็นสีคล้ำจางๆนั่นก็ฟ้องถึงการทำงานหามรุ่งหามค่ำได้อยู่ดี... ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยพึมพำ
“นายเนี่ย... ไม่เปลี่ยนไปจากสมัยเรียนเลยจริงๆนะ...”
อาร์มินฟังคำบ่นนั้นก่อนจะหัวเราะแหะๆ... “ก็ผมเป็นของผมอย่างนี้นี่นา... ต่อให้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็คงเปลี่ยนไม่ได้แล้วล่ะ”
เวลา... เหรอ...
แจนเหลือบมองซีกหน้านั้นแวบหนึ่ง ก่อนจะเสกลับไปมองเส้นทางเบื้องหน้าเช่นเดิมโดยไม่ได้พูดอะไร...
เขากับอาร์มินเรียนโรงเรียนมัธยมมาด้วยกันยันมหาวิทยาลัย... ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เรียนคณะเดียวกัน แต่สุดท้ายก็มาทำงานที่เดียวกันจนได้... ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาฟ้าลิขิตหรืออะไร แต่สุดท้ายก็มาลงเอยเป็นเพื่อนร่วมงานในแผนกเดียวกันซะอย่างนั้น...
เวลา... ยังคงเป็นสิ่งที่หมุนและเดินไป
พร้อมกับอะไรหลายๆอย่าง... ที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงเช่นกัน...
“อ๊ะ ถึงแล้วล่ะ”
หลังจากที่เดินตัดฝ่าความวุ่นวายในแผนกของตัวเองมาได้ซักพัก... ท้ายที่สุด อาร์มินก็นำชายหนุ่มร่างสูงมาจนถึงหนึ่งในห้องเก็บเอกสารอันนับไม่ถ้วน... ด้านในห้องนั้นมีลักษณะเป็นตู้ล็อกเกอร์มากมายที่แปะป้ายชื่อต่างๆกันเอาไว้ ซึ่งหากเป็นพนักงานที่ไม่คุ้นเคยกับการจัดเรียงเอกสารคงจะถึงกับมึนตึ้บ ดังนั้นหน้าที่นี้จึงตกเป็นของเด็กหนุ่มหัวไวอย่างอาร์มินไปโดยปริยาย...
เจ้าตัวเปิดบานเลื่อนกระจกของห้องนั้นออก ก่อนจะหันมายิ้มให้กับชายหนุ่มตรงหน้า
“วางไว้ตรงนี้ก็ได้แจน ที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเอง... ขอบคุณมากนะ”
ฝ่ายที่ถูกพูดด้วยเพียงแค่พยักหน้ายิ้มตอบเล็กน้อย ก่อนจะวางเอกสารลงที่มุมหนึ่งในห้องแคบๆนั้นแล้วหันมาโบกมือให้ร่างตรงหน้าเป็นเชิงบอกลา... “งั้นฉันกลับไปทำงานก่อนนะ แล้วทีหลังถ้าจะยกเอกสารเยอะขนาดนั้นหัดเรียกคนอื่นให้ช่วยซะบ้างเข้าใจไหม? ไม่งั้นก็ไปบอกฉันก็ได้เดี๋ยวฉันช่วยยกให้เอง”
เด็กหนุ่มหัวเราะตอบเล็กน้อยก่อนจะโบกมือตอบ “ขอบใจนะ”
แจนหันมายิ้มให้แวบหนึ่ง ก่อนที่วินาทีถัดมาเสียงเรียกชื่อของเจ้าตัวที่ดังลั่นแผนกจะทำให้ร่างตรงหน้าแทบสะดุ้งแล้ววิ่งไปรับงานแทบไม่ทันพร้อมเสียงขานรับ... อาร์มินหลุดหัวเราะออกมาน้อยๆให้กับท่าทางเหล่านั้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มบาง พร้อมกับอาการถอนหายใจ...
มีคำกล่าวเอาไว้ว่า... ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่ สิ่งๆต่างๆก็จะค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป...
ทว่าคนตรงหน้าของเขานี้ กลับไม่เปลี่ยนไปจากสมัยเรียนมัธยม...
จากเป็นคนที่สบายๆอย่างไร ก็ยังคงเป็นอย่างนั้น เป็นเพื่อนที่คอยช่วยดูแลเขามาแบบไหน ก็ไม่เคยเปลี่ยน...
รวมถึง... ความรู้สึกของอาร์มินที่มีให้กับคนๆนี้ ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเช่นกัน...
“เฮ้อ... ทำงานดีกว่า ทำงาน...”
เด็กหนุ่มพึมพำให้กับตัวเองเช่นนั้น ก่อนจะตรงดิ่งเข้าห้องเก็บเอกสารไป...
จากที่เป็นรักครั้งแรกอย่างไร ก็ยังคงแอบรักอยู่อย่างนั้น
เพราะฉะนั้น สำหรับอาร์มิน...
เวลา... ไม่ได้ช่วยเปลี่ยนแปลงอะไรเลย แม้แต่น้อย...
***********************************************************
“โอ๊ยยยย เมื่อยชะมัด!”
แจนบ่นพึมพำ ก่อนจะสไลด์ตัวลงตายคากองเอกสาร...
ในเวลานี้หากใครมีโอกาสได้เดินผ่านแผนกเล็กๆที่มักจะเต็มไปด้วยความวุ่นวายตั้งแต่เช้านี่แล้วละก็ สิ่งที่คุณจะได้พบในเวลาเลิกงานแบบนี้ก็คือร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังถูกล้อมกรอบด้วยกระดาษเอกสารสีขาวตั้งใหญ่ๆหลายตั้ง ที่ทั้งกองอยู่บนโต๊ะอย่างไร้ระเบียบบ้าง กองอยู่ใต้โต๊ะบ้าง และกองอยู่ข้างโต๊ะจนแทบล้นออกมานอกผนังกั้นบางๆที่ใช้แบ่งเป็นโต๊ะทำงานส่วนตัวของพนักงานแต่ละคนในแผนกบ้างอย่างน่าอเนจอนาถใจ พร้อมกับเจ้าตัวที่กำลังบ่นงึมงำพลางนวดไหล่ให้ตัวเองอย่างหมดสภาพ...
แต่... นั่นก็เป็นสภาพปกติสำหรับคนที่ต้องจมอยู่กับการเขียนเอกสารนานกว่า 5 ชั่วโมงล่ะนะ... แจนแอบคิดในใจก่อนจะถอนหายใจเฮือก
“ชงกาแฟกินแล้วรีบดิ่งกลับบ้านดีกว่า...” ชายหนุ่มพึมพำคนเดียวพลางลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ ฟังเสียงกระดูกตัวเองที่กำลังประท้วงดังกร๊อบแกร๊บ ก่อนจะถอนใจอีกครั้งแล้วคว้าเสื้อสูทที่ตนพาดเอาไว้กับเก้าอี้ไปด้วยเพื่อจะไปชงกาแฟ...
หากถามว่า แค่ไปชงกาแฟจะต้องเอาเสื้อสูทไปด้วยทำไมนั้น... จงไปถามหัวหน้ารีไวล์...
“ทำไมต้องตั้งกาน้ำร้อนเอาไว้หน้าห้องทำงานของหัวหน้ารีไวล์ด้วยนะ... จริงๆเล้ย...” แจนบ่นงึมงำในขณะที่พยายามยัดแขนของตนเองลงไปในเสื้อสูทสีดำอบอ้าว... ขายาวๆพาเขาเดินผ่านเส้นทางเดินเล็กๆในแผนก ก่อนที่สายตาเขาจะไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างบริเวณตำแหน่งของโต๊ะทำงานอันคุ้นเคย...
อาร์มิน...?
“ให้ตายเหอะ... ยังไม่กลับบ้านอีกงั้นเหรอ...” ชายหนุ่มร่างสูงออกปากบ่นกับตัวเองทันทีในขณะที่รีบเดินอ้อมไปบริเวณช่องทางเข้าโต๊ะทำงานของฝ่ายตรงข้าม ตั้งใจจะใส่เต็มที่เรื่องการรักษาสุขภาพและการทำงานล่วงเวลาที่บอกกี่ครั้งก็ไม่เคยจำ... “อาร์มิน! ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่-”
ทว่า คำพูดของเขากลับหยุดชะงักลงแค่นั้น พร้อมกับสมองที่รับรู้อะไรบางอย่างจากภาพตรงหน้า...
อาร์มิน... หลับอยู่...?
“...อะไรฟะ... เจ้าหมอนี่ ฝืนตัวเองอีกแล้วเหรอเนี่ย...”
แจนยังคงบ่นกับตัวเองเหมือนเคยก่อนจะถอนหายใจ ในขณะที่สาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็กซึ่งกำลังนอนจมอยู่กับเอกสารกองใหญ่ไม่แพ้กัน... เรือนผมสีบลอนด์ที่ระไปกับเอกสาร ขนตายาวที่ปรือปิดสัมผัสกับพวงแก้ม รวมทั้งมือเล็กที่ยังคงถือปากกาคาอยู่นั้นทำให้ชายหนุ่มผู้เฝ้าดูได้แต่ยิ้มบางๆออกมาอย่างเสียไม่ได้...
อาร์มินเอง... สมัยเรียนเป็นอย่างไร เดี๋ยวนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น...
นิสัยชอบทำงานจนไม่ดูตัวเอง ฝืนทำหน้าที่แทนคนอื่นไปซะทุกอย่าง... เตือนกี่ครั้งก็ไม่เคยฟังจนทำให้เขาอดช่วยดูแลอยู่บ่อยๆไม่ได้...
อาร์มิน... ไม่เคยเปลี่ยนไป...
แต่ความรู้สึกของเขาต่างหาก... ที่ค่อยๆเปลี่ยนไปตามวันเวลา...
“ตรงนี้ยิ่งแอร์ลงอยู่ด้วย... ขี้หนาวแท้ๆแต่ดันไม่ยอมห่มผ้า เดี๋ยวก็เป็นหวัดจนได้...”
จากความเป็นเพื่อน... ค่อยผูกพัน...
มากเกินไป... จนเป็นความรัก...
ชายหนุ่มได้แต่มองร่างนั้นอยู่เงียบๆก่อนจะถอนหายใจ แล้วถอดเสื้อสูทของตนลงไปห่มให้...
“ถึงจะโดนหัวหน้ารีไวล์ว่า... แต่ก็ช่างมันเถอะ...”
แจนเพียงแค่พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มของอีกฝ่ายเบาๆ...
เวลาที่ผ่านไป... ทุกช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน...
ยิ่งทำให้รัก... จนถอนตัวไม่ขึ้น...
เคยปรารถนา... ที่จะได้อยู่ดูแลในฐานะเพื่อนต่อไปโดยไม่มีอะไรปิดซ่อน
แต่เวลา... ก็เปลี่ยนแปลงจิตใจคนได้ จริงๆ...
“อ้าว กิลชูไตน์... มาทำอะไรตรงนี้น่ะ?”
ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองแทบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกทักของใครบางคนจากด้านหลัง ก่อนจะหันไปมอง แล้วเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเป็นผู้บังคับบัญชาของตัวเอง... “ห... หัวหน้าเอลวิน มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“หืม? อ้อ เปล่า...” เอลวินยังคงตอบด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อยในขณะที่สายตาของแจนเหลือบไปเห็นเอกสารปึกบางๆในมืออีกฝ่าย... “แค่จะเอาอันนี้มาให้อัลเลอร์โต้ทำหน่อยน่ะ... หลับไปแล้วเหรอ?”
“เอ่อ... ครับ...” ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานของคนที่ชายหนุ่มคู่สนทนาพูดถึงได้แต่เหลือบมองร่างที่อยู่ในห้วงนิทรานั้นน้อยๆอย่างครุ่นคิด ก่อนจะกลับไปมองฝ่ายตรงข้ามอีกครั้งในขณะที่เอ่ยต่อ... “ถ้ามันเป็นงานที่ผมทำได้ เดี๋ยวผมจะรับแทนอาร์มินให้เองครับ”
ชายหนุ่มผู้เป็นผู้บังคับบัญชาเลิกคิ้วเล็กน้อย... “มันก็ได้อยู่หรอกนะ... แต่จะไหวเหรอ? วันนี้ฉันก็เห็นนายทำมาทั้งวันแล้วนี่”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้...” แจนรีบตอบกลับพลางโบกมือปฏิเสธ ก่อนจะรีบรับเอกสารมาถือเอาไว้เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ... “เอ่อ... แต่ ไม่ต้องบอกอาร์มินได้ไหมครับว่าผมเป็นคนรับงานแทน...”
“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” เอลวินตอบพร้อมกับอาการหัวเราะเล็กน้อย ในขณะที่มองตามสายตาของลูกน้องตนเองที่เหมือนจะจ้องไปยังร่างของเด็กหนุ่มผู้ร่วมงานไม่วางตาพร้อมรอยยิ้มบางอย่างเป็นห่วงเป็นใยนั้นด้วยความรู้สึกขำ... “ว่าแต่... พวกนายนี่สนิทกันดีจังนะ?”
“หืม? อ๊ะ ก... ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ!” แจนที่พึ่งรู้สึกตัวว่าสายตาตัวเองลงไปโฟกัสที่ไหนอยู่รีบสะบัดใบหน้ากลับมาปฏิเสธทันทีด้วยท่าทางตะกุกตะกักทั้งที่แก้มสองข้างเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ... “ง-งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวจะเลยเวลามากไปกว่านี้...”
“อืมๆ ไปเถอะ... ไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะให้อัลเลอร์โต้หลับอยู่อย่างนี้แหละ”
“ขอบคุณนะครับ”
“...นายนี่ท่าทางจะห่วงเขามากสินะ?”
“เอ๊? อ๊ะ! ม-ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ...”
เสียงหัวเราะของเอลวินยังคงดังคลออยู่ทั่วห้องกว้าง ในขณะที่เสียงฝีเท้าของแจนที่วิ่งรีบกลับไปทำงานก็ค่อยๆดังตามมาพร้อมกับอาร์มินที่ยังคงหลับสนิท...
นาฬิกาติดฝาผนัง ยังคงตีบอกเวลาที่ล่วงเลยจากกำหนดเลิกงาน
ในขณะที่เข็มสีดำ... ยังคงเดินต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหมุน...
ทำให้เปลี่ยนแปลง หรือไม่เปลี่ยนแปลง
เวลา... ก็ยังคงเดินต่อไป...
*********************************************************
เหยดดดดส์ คราวนี้ไรเตอร์ไม่เผาแล้ว!! T[]T (ถึงจะรู้สึกว่ามันตัดจบคล้ายๆกับเควสต์ที่แล้วก็เถอะ...)
รีเควสต์คราวนี้เป็นอะไรที่นั่งคิดอยู่นานมากค่ะ... =v=; แบบว่า คือรู้สึกว่าคำว่า ‘เวลา’ เนี่ยมันสามารถสื่อออกมาได้เยอะมากๆ ก็เลยรู้สึกว่า ทำแบบนี้จะดีไหมนะ จะดูซ้ำเกินไปรึเปล่า... มานึกออกจริงๆก็วันนี้แหละค่ะ ก็เลยตัดสินใจทำเป็นธีมของ ‘รักครั้งแรก’ กับ ‘สิ่งที่เปลี่ยนแปลง -ไม่เปลี่ยนแปลงเพราะเวลา’ แล้วก็เขียนอย่างสนุกสนานมากวันนี้! เพราะฉะนั้นก็ขอบคุณรีเควสต์จากคุณ[hinamori hikari]มากๆนะคะ!! XD
ปล.ช่วงนี้จะพยายามเร่งสปีดให้เร็วขึ้นค่ะ จะพยายามจัดการเคลียร์รีเควสต์เท่าที่ได้มาตอนนี้ให้หมดก่อนเปิดเทอม... ตอนนี้รู้สึกจะเหลืออยู่ 4 คิวกับอีกสองวันในการปั่น... TvT ดูสภาพแล้วก็ไม่น่าจะทันแหละค่ะ... แถมรีเควสต์ทรีดีเกียร์ของพี่วดีตอนนี้ยังมืดบอดมากเลย ขอโทษนะคะ... //ร้องไห้// แต่จะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ! เนื่องจากความท้อเป็นอุปสรรคของการแต่งฟิค เพราะฉะนั้นเราก็จะท้อไม่ได้!! จะหาทางดิ้นให้เขียนได้จนได้แหละค่ะ!! =w=+b! //ดิ้น? //เราสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการแถ...
วันนี้ก็เอาโดสั้นๆ ใสๆมาฝากกันซักเรื่องสองเรื่องเน้อ! อาจจะไม่ตรงกับเนื้อเรื่องซักเท่าไหร่... แต่ก็หวังว่าจะชอบกันนะคะ!! XD
ความคิดเห็น