คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*
...คาเมลอท...
นั่นเป็นคำแรกที่เห็นได้เด่นชัดบนแผนที่ ดวงตาสีเขียวมรกตของผู้ถือแผ่นกระดาษสีเหลืองซีดนั้นหรี่ลงพิจารณาสิ่งที่อยู่ในมือของตนพักใหญ่... สัญลักษณ์ของทะเลสาบ ขุนเขา และผืนหญ้ากว้างที่ปรากฏอยู่เต็มบริเวณผ่าเลยสายตาของผู้เป็นเจ้าของไปด้วยการกวาดมองเพียงครั้งเดียว ก่อนที่ควาสนใจของเขาจะพุ่งลงไปที่ตำแหน่งหนึ่งบนนั้น
...ตำแหน่งที่ตั้งของปราสาทแห่งคาเมลอท...
“ช่างเป็นอาณาจักรที่น่าสนจีจริงๆ...” ชายคนนั้นพึมพำพลางเหยียดยิ้มที่มุมปาก เสียงหัวเราะในลำคอที่ดังสะท้อนไปมากับผนังหินยิ่งฟังดูน่าขนลุกเมื่อถูกเสริมโดยแสงไฟสลัวจากคบเพลิงที่ตั้งอยู่รอบบริเวณ... เขาขยับตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง อาภรณ์ชั้นเลิศเยี่ยงกษัตริย์สะบัดพลิ้วลากระพื้นหินเย็นเยียบในขณะที่สองเท้าซึ่งถูกห่อหุ้มด้วยรองเท้าบู๊ทหนังประดับขนสัตว์อย่างดีย่างเหยียบผ่านเงามืดที่ทาบทับอยู่ใต้ฝ่าเท้าเข้าสู่บริเวณที่สว่างไสวจากแสงเทียนบนโต๊ะเขียนหนังสือ... ชายหนุ่มวางแผนที่แผ่นนั้นลงบนกองกระดาษที่ซ้อนทับกันอีกนับไม่ถ้วนด้านบนในจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องถูกแง้มเปิดออก ปรากฏร่างๆหนึ่งซึ่งกำลังค้อมตัวในท่าแสดงความเคารพอยู่ตรงบริเวณกรอบประตูด้วยท่าทางนอบน้อม
“พระองค์ทรงมีรับสั่งให้เรียกกระหม่อมมารึพะยะค่ะ ฝ่าบาท”
องค์กษัตริย์เหลือบมองไปยังผู้ที่เอ่ยถามด้วยสายตาทรงอำนาจก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นเป็นใคร
“เจ้ามาเร็วกว่าที่ข้าคิดเอาไว้นะ โอลาฟ” เขาเอ่ยขึ้นในขณะที่ละมืออกจากโต๊ะเขียนหนังสือ “ซึ่งนั่นเป็นเรื่องดีทีเดียว”
ชายหนุ่มผู้มาเยือนค้อมศีรษะลง “นับเป็นเกียรติอย่างสูงพะยะค่ะ”
องค์กษัตริย์กระตุกยิ้มบางก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมอีกครั้งด้วยท่าทีผ่อนคลาย
“แล้ว...” พระองค์ถอนหายใจ “เจ้ารู้ใช่ไหมว่าข้าเรียกเจ้ามาทำไม?”
“...แน่นอนพะยะค่ะ” ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มตัดสั้นตอยรับพร้อมรอยยิ้มมั่นใจ “เรื่องแผนการยึดครองคาเมลอท... ข้าได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว”
ฝ่ายตรงข้ามหัวเราะออกมาอย่างพอใจทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น... เขาเอื้อมมือไปคว้าถ้วยทองเหลืองที่ตั้งวางอยู่บนโต๊ะด้านข้างขึ้นมาไว้ในมือก่อนจะเขย่าไปมาเบาๆแทนการคนของเหลวในแก้ว “...ไหนลองรายงานข้ามาซิ”
ชายหนุ่มผู้ถูกเรียกว่าโอลาฟค้อมศีรษะลง
“ข้ามีความเห็นว่าเราควรจะกำจัดองค์รัชทายาทก่อนพะยะค่ะ” เขากล่าว “ชายคนนั้นเป็นอัศวินผู้เก่งกาจ... การเผชิญหน้าโดยตรงนับเป็นเรื่องที่เสี่ยงเอาการ”
องค์กษัตริย์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “อาเธอร์ เพนดราก้อนน่ะรึ?”
“พะยะค่ะ”
ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำทมิฬซึ่งมีศักดิ์สูงกว่าปั้นสีหน้าจริงจังอย่างพร้อมจะรับฟังก่อนจะเอ่ยอนุญาต
“ว่ามา”
โอลาฟกระตุกยิ้มรับในขณะที่เริ่มอธิบาย
“แผนการของกระหม่อมคือการ ‘สร้างจุดอ่อน’ พะยะค่ะ” เขากล่าว “ในตอนแรกกระหม่อมคิดว่าจะทำการค้นหาหญิงสาวที่เป็นต้นตอของข่าวลือเรื่องความรักขององค์รัชทายาท แต่พอมาไตร่ตรองดูแล้ว... กระหม่อมจึงเห็นว่ามีวิธีที่ดีกว่านั้น”
องค์กษัตริย์แค่นหัวเราะ “...เจ้าคิดจะเล่นกลอะไรอีกล่ะ พ่อมดมือหนึ่งของข้า”
“...พระองค์ช่างทรงพระปรีชายิ่งนัก ฝ่าบาท” เขาชื่นชมด้วยท่าทีเคารพเทิดทูน “ทรงเข้าใจถูกแล้วพะยะค่ะ... กระหม่อมจะใช้เวทย์มนตร์ทำการ ‘วางยาเสน่ห์’ องค์รัชทายาทแห่งคาเมลอท”
ฝ่ายตรงข้ามนิ่งเงียบไปพักหนึ่งพร้อมกับอาการเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “...ข้าไม่คิดว่าการวางยาให้เขามาหลงเสน่ห์คนของเราจะเป็นวิธีที่ได้ผลนักนะ” เขากล่าวเสริม “มันจะทำให้มีคนสงสัยเอาได้หากอาเธอร์เกิดความลุ่มหลงแบบถอนตัวไม่ขึ้นกับหญิงสาวต่างอาณาจักรที่พึ่งเจอกันได้ไม่นาน”
พ่อมดหนุ่มพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับข้อตำหนินั้น “ข้าพระองค์ก็คิดเช่นเดียวกันพะยะค่ะ” เขาพูดย้ำ “ดังนั้น... เราจึงจำเป็นต้องหาคนที่องค์รัชทายาทสนิทด้วยมากพอที่จะอยู่ด้วยกันได้ตลอดเวลาโดยไม่เป็นที่สงสัย และจะต้องเป็นคนที่ไม่มีใครระแคะระคายด้วยว่าเขาจะรักพะยะค่ะ”
องค์กษัตริย์ฟังแผนการของอีกฝ่ายก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างพึงพอใจ “...ข้าเดาว่าเจ้าคงจะกำหนดตัวเป้าหมายได้แล้วสิ?”
โอลาฟค้อมศีรษะลงพร้อมรอยยิ้ม “แน่นอนพะยะค่ะ ฝ่าบาทของกระหม่อม...” เขาตอบ “เขาเป็นเด็กรับใช้คนสนิทของอาเธอร์ เพนดราก้อน... และจากที่กระหม่อมได้ยินได้ฟังมา พวกเขาก็แทบจะอยู่ด้วยกันทุกเวลาอยู่แล้ว... ดังนั้น หากองค์รัชทายาทเกิดความใกล้ชิดมากขึ้นก็คงจะไม่มีใครสังเกตได้มากนักพะยะค่ะ”
“...อืม...” ชายหนุ่มพยักหน้ารับเบาๆอย่างเห็นด้วยกับแผนการนั้นในขณะที่จ้องไปยังของเหลวซึ่งกระเพื่อมสั่นจากการแกว่งไปมาของถ้วยเหล้าในมือ... นัยน์เนตรสีมรกตเลื่อนไปเรื่อยตามสัญลักษณ์รูปสลักบางอย่างบนเนื้อทองเหลืองรอบแก้ว มันคือ ‘กริฟฟิน’ ...สัตว์เวทย์มนตร์ซึ่งใช้แทนตราลัญลักษณ์ของอาณาจักรเฮล์ฟส์ซึ่งถูกปกครองโดยเขา... ‘แทร์ซาร์ เฮสเทอร์ริส’ ...ผู้ซึ่งจะขึ้นเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ในภายภาคหน้า...
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเหยียดเมื่อนึกถึงพลังอำนาจที่ตนจะได้รับหากแผนการยึดครองคาเมลอทสำเร็จลงด้วยดีก่อนจะตวัดสายตากลับไปยังคู่สนทนาอีกครั้ง
“รีบไปจัดการซะ โอลาฟ” เขาออกคำสั่ง “หากภารกิจครั้งนี้ลุล่วง... เจ้าคงรู้ดีว่าสิ่งที่พวกเราจะได้รับนั้นคืออะไร”
“...ชื่อเสียง เงินทอง อำนาจ...” โอลาฟตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏชัดบนมุมปาก “กระหม่อมจะรีบไปจัดการอย่างด่วนที่สุดเลยพะยะค่ะ ฝ่าบาท”
แทร์ซาร์พยักหน้ารับคำยืนยันนั้นในขณะที่มองส่งร่างของฝ่ายตรงข้ามที่ค้อมตัวให้อย่างเคารพและกำลังจะหันหลังเดินจากไป แต่เมื่อนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ เขาจึงรีบเรียกรั้งตัวชายหนุ่มเอาไว้
“คนๆนั้น... เด็กรับใช้ของอาเธอร์...” เขาเอ่ยถาม “ชื่ออะไร?”
โอลาฟหันหน้ากลับมาเหยียดยิ้มให้กับกษัตริย์ของตนก่อนจะเอ่ยตอบ
“ ‘เมอร์ลิน’ พะยะค่ะ ฝ่าบาท...”
--มุมสนทนาพาเพลิน--
สวัสดีค่ะ วันนี้เหนื่อยมาก... =w=" อัพรวดๆทั้งหน้าปกกับหน้านี้แล้ววิ่งกลับไปอัพแฟนอาร์ตอีกเรื่องอีก... (เฮ้อ) เพราะฉะนั้นวันนี้จะไม่พูดมากเหมือนทุกวันค่ะ(หัวเราะ) แค่จะมาชี้แจงว่าเรื่องนี้ไม่มีรูปต้นบทนะคะ และเพื่อเป็นการชดเชย... รูปท้ายบทจะเยอะมาก... แค่นั้นล่ะค่ะ 555 ขอให้สนุกสนานกับรูปที่ข้าน้อยได้ไปเซฟมานะคะ~!!
อ้อ ลืมบอก... เนื่องจากบทนี้มีแต่ตัวร้าย รูปท้ายบทก็จะขอเป็นหัวข้อ "รวมตัวร้าย" นะเจ้าคะ
ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกท่านด้วยค่า~!! // คารวะ
สุดท้ายแล้ว... (ไรเตอร์แอบชอบประโยคนี้นะ 555) แล้วเจอกันใหม่ค่า~ >w<
ความคิดเห็น