Laughter's World โลกสุดเพี้ยน...เกรียน~ไม่ติดเบรก?!

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 'โลกสุดเกรียน?'

~ บทที่ 1 ~

~ โลกสุดเกรียน? ~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

     ' Laughter's World ' คุณเคยได้ยินชื่อนี้ไหม? คำตอบคือไม่แน่นอนเพราะที่นี่เป็นสถานที่ที่รวมผู้คนมากมายจากทั่วสารทิศ แต่จะมีใครรู้ไหมว่า...คนที่จะสามารถมาได้ต้องเป็นคนเกรียนเท่านั้น

     สองพี่น้อง ถั่วเน่ากับนิ่วในสมองตกลงมาในทุ่งหญ้าเขียวขจี

     "ที่นี่ที่ไหนน่ะ พี่ถั่วเน่า 'ค้างคืน' " นิวพูดพร้อมมองไปรอบๆตัว
    
     "เฮ้ยๆ พี่จะไปรู้เหรอฟะ แล้วอีกอย่างนะยัยนิ่วในสมอง...ฉันไม่ได้ชื่อ 'ถั่วเน่า' โว้ย" ณัฐตอบอย่างหัวเสีย

     "พี่ก็ไม่ได้ชื่อถั่วเน่า...แต่พี่ชื่อถั่วเน่า 'ค้างคืน' ต่างหากล่ะ" นิวแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ณัฐ

     "โว้ย! ไม่ได้ชื่อทั้งสองอย่างนั่นแหละ อีกอย่าง ฉันไม่ได้อยากมาที่นี่...โอเค๊? ฉัน-ไม่-อยาก-มา!!!"

     "อีโธ่เอ้ยยยย~" นิวทำหน้าเบื่อหน่าย "ทำยังกะว่านิวอยากมาตายแหละ" และก่อนที่สงครามน้ำลายจะเปิดฉากขึ้น...จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งปรากฎตัวอยู่ในระดับสายตาของคนทั้งสอง

     "ปุจฉา" ชายคนนั้นยืนประจันหน้ากับสองพี่น้อง

     "ห๊ะ? อ...เอ่อ วิสัจนา" ณัฐทำท่างงๆก่อนจะตอบอย่างอ้ำๆอึ้งๆ

     "สมมติว่ามีเด็กคนหนึ่งกำลังเล่นบาสอยู่จนเย็นแม่ก็มารับ ทำไมเด็กจึงโยนลูกบาสใส่แม่?" ชายคนนั้นมาถึงก็ยิงคำถามใส่ณัฐจนเขาเกิดอาการงงไปชั่วขณะหนึ่ง

     'เฮ้ย อ...อะไรเนี่ย???' ณัฐคิดในใจอย่างอึ้งกิมกี่ "เอ่อ เพราะแม่เป็นห่วง..." ทันทีที่ณัฐพูดจบ ชายคนนั้นแสดงท่าทีตกใจก่อนจะกุมหัวใจแล้วทรุดลงไปกับพื้นเยี่ยงคนที่กำลังทรมาน ใบหน้าของชายคนนั้นซีดขาวราวกระดาษ เม็ดเหงื่อผุดพรายตามใบหน้านั้น ดวงตาก็เหลือกขึ้นจนมองเห็นเพียงตาขาว อีกฝ่ายลงไปนอนกับพื้นก่อนจะดิ้นทุรนทุราย

     "เฮ้ย! เป็นอะไรไปน่ะ?!" ณัฐพูดขึ้นอย่างร้อนรนพลางวิ่งเข้าไปสำรวจร่างๆนั้น อีกฝ่ายทำท่าจะพูดอะไรซักอย่างแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย ในที่สุดเขาแน่นิ่งไปจนเหลือเพียงร่างที่ไร้ลมหายใจ

     "น...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย" ณัฐเริ่มออกอาการช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้น "นิว เธอพอจะมีไอเดีย..." เด็กหนุ่มหันไปหาน้องสาวของตนแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่าของอากาศธาตุ...

     "เฮ้ย?! หายไปไหนว้า~~~" ณัฐตกใจสุดชีวิตพร้อมกับออกวิ่งตามหาเต็มฝีเท้า "ยัยนิ่วอุดตัน! ถ้าอยู่แถวนี้ละก็ช่วยออกมา...แอ้ฟ!!!" เขาตะโกนยังไม่ทันขาดคำก็ถูกเห็ดดอกยักษ์ประเคนลงมาบนหัวอย่างแรง

     "โอ๊ย!!! อะไรฟะ?!" เสียงของคุณถั่วเน่าดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเงียบลงไปตลอดกาล...ซะเมื่อไหร่

     "ฉันอยู่นี่ไอ้คุณถั่วเน่า แต่บังเอิญหิวก็เลยไปหาอะไรกินเท่านั้นเอง" เสียงนางมารนามนิ่วดังขึ้นจากเหนือศีรษะของผู้เป็นพี่

     "โธ่เว้ย! แล้วก็ไม่บอกไอ้น้องเวร" ณัฐว่าพลางลุกขึ้นมาพร้อมหยิบวัตถุแปลกประหลาดที่รูปร่างเหมือนเห็ดพิษขึ้นมา

     "เอ่อ...นิว" เป็นครั้งแรกที่ผู้เป็นพี่เรียกชื่อจริงๆของน้องสาวผู้แสนน่ารักน่าชังจนกลายเป็นน่าเกลียดทำให้เจ้าของชื่อเริ่มเกิดความสนใจขึ้นมา

     "มีอะไร ว่ามา" เด็กสาวเชิดหน้าขึ้นพร้อมกับเท้าสะเอวด้วยความภาคภูมิใจ

     "เธอ...กินเห็ดนี่เข้าไปแล้วงั้นเหรอ?"

     "ถูก! มีไรป่ะล่า~" เมื่อสิ้นเสียงตอบจากอีกฝ่าย ณัฐก็เริ่มออกอาการยิ้มกริ่มราวผู้มีชัย

     "มีสิ...มีมากด้วยแหละ" เด็กหนุ่มว่าพลางฉีกยิ้มกว้างขึ้นเป็นเท่าตัวซ้ำยังหลุดเสียงหัวเราะหึๆออกมาราวกับตาแก่โรคจิตจนนิวเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆ

     "ย...ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง?" ผู้เป็นน้องสาวถามด้วยความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวพิกล

     "นั่นน่ะ..." เสียงของณัฐคลับคล้ายคลับคลาตาเฒ่าโรคจิตเข้าไปทุกที "มันก็คื๊อ~"

     "คือ??"

     "เห็ดพิษไงล่า~ กร๊ากกก ฮ่าๆๆๆๆ" ผู้เป็นพี่ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างเมามัน

     "ป...เป็นไปไม่ได้หรอก!!!" นิวที่ยังอึ้งอยู่พยายามหาข้อแก้ตัวอย่างสุดใจขาดดิ้น "เห็นไหมล่ะ? ตอนนี้ยังไม่เห็นจะเป็นอะไรซะหน่อย! อย่ามาอำกันหน่อยเลยน่า!!!"

     "ก...ก็...อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆ" ณัฐใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ในการหยุดหัวเราะ "นี่ไงล่ะ!!! โอ๊ย~ ขำเป็นบ้า ฮ่าๆๆๆ" เด็กหนุ่มที่หัวเราะราวกับคนเสียสติใช้มือปาดน้ำตาแห่งความสะใจบนใบหน้าก่อนจะยื่น 'ฉลาก' ที่ตนพบบนเห็ดปริศนาให้ผู้เคราะห์ร้ายได้ดูอย่างเต็มตา...ใจความในนั้นคือ...

     ชื่อ                                :  เห็ดพิษสุดซวย
     ชื่อทางวิชาการ            :  เห็ดฟุดฟิดฟอไฟ  
     น้ำหนัก                         :  ชั่งเอาเอง
     สถานที่ขึ้น                   :  ทั่วไปในที่ที่พลังงานความเกรียนส่งไปถึง
     สรรพคุณ                      :  เมื่อกินแล้วจะซวยประมาณ 1 ครั้ง / นาที
     ระยะเวลาออกฤทธิ์      :  1 วัน
     คำแนะนำ                     :  ใครที่กินเข้าไปแล้วตายซะยังจะสบายกว่า
     จากใจ...                        :  สมน้ำหน้า 555+
             * ได้รับการตรวจสอบจาก อย. เรียบร้อยแล้ว *  

     "มั่วฉิบ!!!" นิวปาฉลากเห็ดลงพื้นแล้วกระทืบซ้ำ "อย.บ้านไหนเค้ามาตรวจเห็ดพิษกันฟะ?!" เกรียนผู้น้องทารุณกรรมมันต่อจนไม่เหลือซากแล้วหันมายิ้มเย็นๆให้กับพี่ชาย

     "ไม่จริงใช่ป่ะ?" นิวหันไปขอความเห็น

     "แต่เธอก็กินไอ้เห็ดนั่นเข้าไปแล้วนี่" ณัฐตอบพร้อมกับส่ายหัวอย่างปลงตก

     "ห...เห็ดเหิดที่ไหนกัน ไม่มี๊~" นิวคว้าเห็ดยักษ์ที่วางอยู่ข้างตัวปากลับเข้าไปในป่าแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

     "ทำใจซะเหอะ..." ณัฐพูดในขณะที่เหลือบมองเข้าไปในป่า "เพราะมันมาแล้ว!!!" เกรียนผู้พี่ตะโกนก่อนจะออกวิ่งอย่างไม่ให้สัญญาณทำให้เกรียนผู้น้องหันกลับไปดูบริเวณป่าเห็ดด้วยความงุนงง

     "เฮ้ยยยย~ บุ้งนี่หว่า!!!" นิวร้องลั่นพร้อมกับใส่เกียร์นิ่ว(?)โกยอย่างสุดใจขาดดิ้น สาเหตุเพราะว่าบุ้งน่ะมันไม่ได้มีแค่ตัวเดียว...แต่มันมาเป็นร้อยแบบยกป่า!

     "เอาล่ะ..." ณัฐส่งเสียงขึ้นพร้อมกับดูนาฬิกาข้อมือของตนทั้งที่ยังคงวิ่งหน้าตั้ง "นับถอยหลังความซวย 3...2...1..."

     "กรี๊ดดดดดดด~" เสียงร้องโหยหวนบาดแก้วหูดังออกมาพร้อมกับที่นิวสะดุดก้อนหินล้มลง ณัฐหยุดวิ่งแล้วหัวเราะภาพน้องสาวที่มีตัวบุ้งติดเต็มตัว

     "ช่วยกันหน่อยสิค้า~" นิวทำท่าออดอ้อนตาวิ้งๆทำเอาคนที่ถูกขอความช่วยเหลือทำหน้าเหยเกเบ้ปากด้วยความขยะแขยงราวกับเห็นแมลงสาบด้าน B

     "เฮ้ย! มาช่วยกันบ้างไม่ได้รึไงฟร้า~ คนเค้าอุตส่าห์ขอร้องดีๆไหงทำหน้าแบบนั้นล่ะเฮ้ย!!!" นิวเปลี่ยนคำพูดจากหน้ามือเป็นหลังเท้าแต่กลับทำให้ณัฐถอนหายใจอย่างโล่งอก

     "แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย" เกรียนผู้พี่เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเก๊กท่าราวกับพระมาโปรด "ท่านพี่ผู้ใจบุญคนนี้จะช่วยสงเคราะห์แกเอง"

     "ช่วยหน่อยนะค้า ท่านณัฐผู้ยิ่งใหญ่" นิวพูดพร้อมกัดลิ้นตัวเองอย่างตั้งใจ

     "จะช่วยแล้วน้า~" ณัฐว่าพลางวิ่งเข้าไปหานิวราวฉากละครน้ำเน่าตอนพระเอกเจอนางเอก

     "เอาเล้ยยยย~" เกรียนผู้น้องขานรับแล้วยื่นหน้าสลอนๆของตนออกมาใกล้บาทาของผู้เป็นพี่

     "เอาล่ะ จะ..." นับถอยหลังความซวย 3 วินาที

     "ช่วย..." 2 วินาที

     "แล้ว..." 1 วินาที

     0 วินาที...It's the time for ซวย!!! "ไปเลยมายด์ฟรีคิกส์!"

     "เฮ้ยยยยยย~" เกรียนผู้น้องร้องโหยหวนในขณะที่ลอยละลิ่วไปตกหล่มโคลนอย่างพอดิบพอดี

     "โฮมรัน โฮลอินวัน สไตร์ โกล ไชโยโห่ฮิ้ววว~" ณัฐตะโกนอย่างดีใจที่เตะโด่งนิวเข้าหล่มโคลนได้สำเร็จพร้อมกับมองดูน้องสาวที่ทั้งน่าเกลียดและน่าชังตะเกียกตะกายขึ้นมาอย่างยากลำบากด้วยความสะใจ

     "พี่บ้า พี่เวร...ไอ้ถั่วเน่า ถั่วแระ ถั่วลิสง!" นิวด่าชื่อถั่วหลากชนิดอย่างชำนาญแต่ก็พบว่าพี่ชายของตนยังคงไม่มีทีท่าทุกข์ร้อนแต่อย่างใด...หนำซ้ำยังจะตีสีหน้าระรื่นได้อีก?!

     "อ...ไอ้ถั่วเหลือง ถั่วเขียว ถั่วแดง ถั่วดำ!!" นิวด่าต่ออย่างไม่หยุดปากในขณะที่ณัฐเริ่มแสยะยิ้มกว้างจนเธอรู้สึกเสียวสันหลัง คุณพี่ชายยื่นมือออกมาในระดับศีรษะของน้องสาวปากจัด ก่อนจะ...ผลักเธอลงไปในหล่มโคลนอีกครั้งอย่างโหดเหี้ยม!

     "อ๊าก! ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าพี่บ้า!!!" เกรียนผู้น้องตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด เธอลุกขึ้นมาจากบ่อโคลนในขณะที่เกรียนผู้พี่เบ้หน้าพร้อมอุดจมูกกับกลิ่นไม่พึงประสงค์

     "หึย~ เหม็นจริงเลยนิ่วเน่าเอ๊ย" ณัฐทำท่าขยะแขยงอย่างไม่ปิดบัง

     "หน็อยแน่!!!" นิวกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ

     "ยี้~ ไปอาบน้ำตรงลำธารไปไป๊" เด็กหนุ่มโบกมือไล่น้องสาวพร้อมกับทำหน้าตาเบื่อหน่าย

     ตูม!

    เด็กสาวกระโดดลงไปในลำธารที่ใสสะอาด
 
     ครั้งหนึ่งน้ำใสบริสุทธิ์ ครึ่งหนึ่งน้ำขุ่นขึ้นมา

     ถูกแล้ว...ลำธารที่เคยใสสะอาดบัดนี้กลับขุ่นสกปรกเพราะก้อนโคลนมีชีวิตได้ลงไปในแม่น้ำนั้น

     "ดูดิ ทำแม่น้ำเขาสกปรกหมดเลย" เจ้าตัวต้นเหตุติอย่างไม่รู้สึกผิดก่อนจะเอามืออุดหูอย่างเคยชิน

     "ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะใครกันเล่า!!!" มนุษย์โคลนตะโกนเสียงดังก่อนจะตีน้ำในลำธารอย่างไม่พอใจจนน้ำสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ

     "ไม่ไหวเล้ย~" ผู้เป็นพี่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

     ปี๊ดๆๆๆๆ~ เสียงปริศนาที่ดังมาจากข้อมือของคุณณัฐดึงดูดความสนใจของน้องสาวที่อยู่ในน้ำได้เป็นอย่างดี

     "นั่นอะไรน่ะ?" นิวถามด้วยความสงสัยประกอบกับเห็นพี่ชายตัวแสบสแยะยิ้มราวซาตาน

     "...1...0!" ณัฐนับถอยหลังยังไม่ทันขาดคำ...

     "กรี๊ดดดด~ ต...ตะไคร่กิ๊นนนนน~" นิวร้องโหยหวนในขณะที่พยายามตะเกียกตะกาย

     "เขาเรียกว่าตะคริวเฟ้ย" ณัฐพูดแก้ให้ถูกต้องพร้อมกับมองน้องสาวที่กำลังจมดิ่งลงสู่ก้นลำธารโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย

     "อาเมน" ผู้เป็นพี่สวดสั้นๆให้กับน้องสาวที่ตกลงสู่ก้นลำธาร...ซึ่งมีความลึกเพียงแค่ไหล่ของเขาเท่านั้นเอง...

     ณ ก้นลำธาร

     'ที่นี่...ก้นลำธาร?' นิวคิดในใจขณะมองสำรวจไปรอบๆ 
     
     'ทำไมพื้นน้ำมันดำจังหว่า?' เกรียนผู้น้องเหยียบลงไปที่ก้นลำธารดำมะเมือมซ้ำยังนุ่มแบบแปลกๆด้วยท่าทางขยะแขยง

     'สกปรกชะมัด' นิวคิดแบบไม่ดูตัวเองก่อนที่ไอ้ก้อนไม่ทราบสัญชาตินั้นจะปรากฎลูกตาขึ้นมา

     "ก...แค่กๆๆ" เด็กสาวสำลักน้ำในขณะที่เก็บไปกรี๊ดต่อในใจ

     'สัตว์ประหลาด! เอ๊ะ? หรือจะเป็นสัตว์ดึกดำบรรพ์ใต้น้ำ...ไม่ๆๆ สองข้อนั้นเป็นไปไม่ได้ มันต้องเป็น...' เกรียนผู้น้องครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะได้คำตอบ 'ใช่แล้ว...ฟอสซิลมีชีวิต!!!'

     ตัดกลับไปที่ชายฝั่ง ณัฐกำลังนั่งปิกนิคดื่มน้ำชาอย่างสบายใจ และทันใดนั้นเอง...

     ปี๊ปๆๆๆ เสียงขัดความสุขของเหล่ามนุษยชาติที่น่าทำลายทิ้งแต่ดันเสียดายนาฬิกาที่สามารถตั้งปลุกได้ทุกๆ 1 นาที เกรียนผู้พี่ถอนหายใจก่อนยกเลิกการตั้งเวลา

     "นิวตายไปแล้วคงจะไม่จำเป็นอีก...อ๊ะ จะว่าไปจัดงานศพให้ดีกว่าไหมเนี่ย? ...ไม่ได้ๆ ค่าจัดงานศพมันแพงเกินไป  อีกอย่างตอนนี้เก็บเงินไปบริจาคช่วยน้ำท่วมมีประโยชน์กว่าเยอะ" ในขณะที่ณัฐกำลังชั่งใจเรื่องงานศพ ผิวน้ำก็ปรากฎฟองอากาศขึ้นมา

     "ทำไมไม่ตายๆไปซะทีน้า เปลืองค่าข้าวจริงๆ" เกรียนผู้พี่บ่นพึมพำเป็นตาแก่ก่อนจะชะโงกหน้ามองลงไปในลำธาร...และแล้วก็เกิดเหตุการณ์ตามที่ผู้เขียนคาดไว้ จู่ๆก็มีอะไรบางอย่างที่ไม่ทราบที่มาพุ่งขึ้นมาจากลำธารและหัวของตัวประหลาดทั้งสองก็ชนกันเข้าให้อย่างแรง

     "โอ๊ย!!!" ผู้เป็นพี่ผงะถอยหลังไปคลำหัวที่ริมฝั่ง ของเหลวสีสดเริ่มไหลออกมาอย่างช้าๆในขณะที่วัตถุประหลาดที่ถูกถีบส่งขึ้นมาจากใต้พื้นน้ำกำลังลอยเคว้งคว้างอยู่บนท้องฟ้า

     "อย่าให้รู้นะเฟ้ยว่าเป็นตัวประหลาดจากดาวไหน ฉันจะเรียกอุลตร้าแมนไปถล่มดาวมัน" เด็กหนุ่มตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออดก่อนที่ร่างของตัวประหลาดจะตกลงมาคารวะพื้นให้และแน่นิ่งไปในที่สุด 

     "อ้าว~ สัตว์ประหลาดจากดาวโลกน่ะเอง...คงต้องถอนคำพูดซะแล้วแฮะ" หลังจากสำรวจร่างที่เกือบจะไร้วิญญาณของน้องสาวแล้วณัฐก็ทำได้แค่ถอนหายใจ

     "พ...พี่...'ถั่วเน่า'..." เกรียนผู้พี่เบ้ปากกับคำสุดท้ายของประโยคก่อนจะดึงร่างของวัตถุจากดาวโลกให้หงายขึ้น

     "มีอะ...เฮ้ย!!!" ณัฐตั้งท่าจะถามแต่ก็ต้องตกใจกับใบหน้าดำมะเมือมของนิว "ไปทำอะไรมาฟะ?!"

     "ค...คือ...ฟอสซิลมีชีวิตเกาะหน้าอ่ะ" นิวพูดเสียงอู้อี้มาจากใต้วัตถุประหลาดที่ถูกเรียกว่า 'ฟอสซิสมีชีวิต' ก่อนจะแผดเสียงร้องไห้ที่สามารถฉีกแก้วหูของผู้เป็นพี่ได้สบายๆทำให้ณัฐเกิดอาการหูหนวกไปชั่วขณะ และเมื่อรวบรวมสมาธิได้แล้ว เขาจึงเริ่มตรวจสอบไอ้สีดำๆที่ติดอยู่บนหน้าน้องสาว

     "นี่มันปลิงละมั้งยัยนิ่ว...ฟอสซิลอะไรกัน" ณัฐเค่นหัวเราะก่อนจะลงมือดึงปลิงพวกนั้นออกจากหน้านิวแต่ก็ไม่สำเร็จ ในขณะที่คนที่ได้รับความช่วยเหลือรู้สึกว่าหนังหน้า 'หนาๆ' ของตนกำลังจะหลุดออกด้วยน้ำมือพี่ชายตัวแสบซึ่งเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด...และในขณะที่ทั้งสองกำลังหาทางแก้ปัญหากันอยู่นั้น นิวซึ่งหายใจรวยรินใกล้จะลาโลกเตือนพี่ชายด้วยความห่วงใยจอมปลอม

     "ระวัง...อ๊อก~" และนี่คือคำพูดสุดท้ายที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาก่อนที่ร่างนั้นจะแน่นิ่งไป... 
 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

    
      ~ สนทนาภาษาเกรียน ~

     จ...จบแล้ว!!! ในที่สุดก็จบซักที~ โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยตากแห้ง! ยัยเดนน่าคนนี้อัพจบตอนที่ 1 แล้วคร่า วู้ว~~~~

     ขอขอบคุณทุกกำลังใจ แม้จะน้อย(ไป)นิดแต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกปลาบปลื้มเป็นอย่างยิ่งง่า~ ฮือ~ (ไม่รู้จะพูดยังไงก็ร้องไห้มันซะเลยแล้วกัน)

     ขอความกรุณาอ่านเสร็จแล้วเม้นด้วยนะ! จะได้รู้ว่ามีใครเป็นแฟนคลับบ้าง~ โอ้วเย่~ 

     ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     เย้!!! หลังจากดองพล๊อตมาร่วมเดือน(กว่าๆ)ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ลงต่อซะที!!!

     เช่นเดิม...ขอขอบคุณสำหรับทุกเสียงเม้นต์(ปล. อ่านทุกครั้งเม้นทุกครั้งนะ!)