คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Request #1 : Book
“Request #1 : Book”
[Double NN]
*************************************************************
ณ ห้องเรียนอันสงบสุขของเด็กนักเรียนมัธยมต้น... จู่ๆกลับมีเสียงประตูเปิดกระแทกดังปัง
“ร... ไรเนอร์! ขอโทษทีนะ คือ...” เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีบลอนซ์ที่หายใจหอบด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งพยายามพูดออกมาด้วยความยากลำบากหลังจากมาสร้างความเสียหายให้กับประตูห้องเรียนใกล้เคียง... “ผมลืมเอาหนังสือเรียนภาษาอังกฤษมาน่ะ... พอจะมีให้ยืมบ้างไหม?”
ไรเนอร์กระพริบตาปริบๆในขณะที่มองเด็กหนุ่มร่างเล็กด้วยสายตางุนงง ก่อนจะพยักหน้า “ก็มีอยู่หรอกนะ... แต่วันนี้ฉันลืมเอามาน่ะ เอาของแจนไปละกัน”
“อ๊ะ ขอบคุณนะ... แต่แจนจะไม่ว่าเหรอ?” อาร์มินทำท่าขมวดคิ้วอย่างชั่งใจ ในขณะที่ไรเนอร์หัวเราะและหยิบหนังสือจากใต้โต๊ะแจนส่งให้อย่างไม่คิดมาก
“ช่างเหอะ วันนี้ไม่มีเรียนคงไม่เป็นไร... ไว้หมอนั่นกลับมาจากห้องน้ำแล้วฉันจะบอกให้”
เด็กหนุ่มรับหนังสือเล่มนั้นมาก่อนจะส่งยิ้มให้ “ถ้างั้นก็ขอบคุณมากนะ”
ไรเนอร์พยักหน้าให้อีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะมองร่างเล็กที่วิ่งลับออกไปจากประตูห้องของเขาพร้อมๆกับเสียงกริ่งบอกเวลาหมดพัก ในขณะที่สายตาเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มอีกคนที่เดินเข้ามาจากทางประตูหน้าพอดิบพอดี... แจนที่พึ่งกลับมาจากห้องน้ำเหมือนจะเลิกคิ้วมองตามอะไรบางอย่างตรงบริเวณด้านนอกระเบียงทางเดินแวบหนึ่งก่อนจะเดินเข้ามานั่งที่ที่นั่งของตัวเองด้านข้างเขา
“เมื่อกี้อาร์มินมาเหรอ?”
ไรเนอร์พยักหน้าให้อีกฝ่ายด้วยท่าทีสบายๆ... “ใช่ เหมือนว่าจะลืมเอาหนังสือเรียนภาษาอังกฤษมาล่ะมั้งก็เลยมาขอยืม...”
“หืม? อย่างอาร์มินเนี่ยนะลืมหนังสือเรียน?”
“นั่นสิ” เด็กหนุ่มคู่สนทนาเออออตามไปก่อนจะยักไหล่ “ยังไงก็ช่างเหอะ... เพราะฉันเอาหนังสือของนายให้เขายืมไปแล้ว”
“อ้อ... งั้นก็โอเค...” แจนว่าในขณะที่กำลังล้วงมือเข้าไปใต้โต๊ะของตนเองเพื่อหาหนังสือเรียนวิชาต่อไป... ก่อนจะหยุดชะงัก
หนังสือ... ของเขา...?
เด็กหนุ่มหยุดคิดแวบนึงก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างเร็วจนเก้าอี้แทบล้ม
“ห๊ะ?! ว่าไงนะ!! นายเอาหนังสือเรียนภาษาอังกฤษของฉันให้อาร์มินยืม?!!”
ไรเนอร์ที่โดนคลื่นเสียงจากการตะโกนอันไม่คาดฝันอัดกระแทกเข้าไปถึงกับอุดหูด้วยใบหน้าเหยเก... “ตกใจอะไรขนาดนั้นวะแจน? แค่ให้ยืมหนังสือเนี่ย...”
“โอ๊ย! ไม่ใช่อย่างนั้นว้อย!!”
ฝ่ายตรงข้ามมองร่างสูงของแจนที่แสดงท่าทีกระสับกระส่ายไปมาก่อนจะกระแทกตัวลงนั่งในที่นั่งของตัวเองอย่างแรงจนน่าสงสารเก้าอี้ตัวนั้นพร้อมกับอาการเลิกคิ้ว
“ทำไม? ในหนังสือเล่มนั้นมันมีอะไรรึไง?”
แจนนิ่งไปเล็กน้อย... ก่อนที่ใบหน้าคมจะกลายเป็นสีแดงแปร๊ดขึ้นมาพร้อมกับที่เด็กหนุ่มกระแทกหน้าลงกับโต๊ะเรียนของตัวเองอย่างแรง
“มีสิ... มีมากด้วย... หายนะชัดๆเลยล่ะ...”
ไรเนอร์มองเพื่อนตัวเองที่เริ่มพึมพำเหมือนคนเสียสติอย่างเงียบๆก่อนจะส่ายหน้า
**********************************************
อาร์มินได้กลับมานั่งตั้งสติที่โต๊ะเรียนของตัวเองในที่สุดหลังจากที่เสียงกริ่งบอกเลิกเวลาพักหมดไป... เขาถอนหายใจก่อนจะนิ่งมองหนังสือบนโต๊ะของตัวเองอย่างพินิจพิเคราะห์
บางที... ตรวจสภาพภายนอกก่อนซักหน่อยคงจะดีกว่า...
“โหย... สกปรกจังแฮะ...” เด็กหนุ่มร่างเล็กบ่นพึมพำเล็กน้อยในขณะที่เริ่มพลิกหน้าหนังสือไปมา... แต่ละหน้าของกระดาษเต็มไปด้วยรูปวาดเขียนเล่นที่แสดงให้เห็นถึงระดับความตั้งใจเรียนของผู้เป็นเจ้าของได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นไดโนเสาร์พ่นไฟ สัตว์ประหลาดรูปร่างต่างๆ อัศวินในชุดเกราะที่หน้าตาน่ารักกับม้าปีศาจ... อาร์มินหัวเราะในขณะที่พลิกเปิดผ่านแต่ละหน้า รวมถึงการกรีดหน้าหนังสือเร็วๆเพื่อดูการ์ตูนอนิเมชั่นการปล่อยพลังใส่กันของคนก้างที่ถูกเขียนไว้ที่มุมขวาล่างของหนังสือ... ช่างน่าสงสัยว่าเวลาเรียนไม่กี่คาบต่อสัปดาห์สามารถทำให้เกิดงานศิลปะมากมายขนาดนี้ได้อย่างไรกัน...
“หืม? อาร์มิน นั่นหนังสือเรียนใครน่ะ...?”
โคนี่ที่เดินผ่านมาส่งเสียงถามขึ้นหลังจากเห็นสภาพเละเทะของหน้ากระดาษเหล่านั้นในมือของอีกฝ่าย และรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าคงไม่ใช่หนังสือของเด็กหนุ่มตรงหน้านี้อย่างแน่นอน... อาร์มินยังคงหัวเราะอยู่เล็กน้อยในขณะที่เอ่ยตอบคู่สนทนาของตัวเอง
“ของแจนน่ะ... พอดีวันนี้ผมลืมเอาหนังสือมาก็เลยไปขอยืม”
โคนี่เริ่มหัวเราะบ้างเมื่อไล่มองไปยังรูปวาดต่างๆ... ติงต๊องสิ้นดี... “เหมือนหมอนั่นจะสนุกน่าดูเลยนะน่ะ... มิน่าผลการเรียนถึงได้ตกต่ำปานนั้น ฮะๆๆๆ”
อาร์มินได้แต่หัวเราะตามในขณะที่ยังคงพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยๆจนใกล้ถึงบทเรียนที่เรียนอยู่ในปัจจุบัน ก่อนจะสังเกตเห็นว่ารูปวาดค่อยๆน้อยลง... “อืม... รู้สึกเหมือนว่าตอนหลังๆจะตั้งใจเรียนขึ้นนะเนี่ย?”
“ไม่หรอกมั้ง? ดูนี่สิ” เด็กหนุ่มอีกคนว่าพร้อมกับชี้ลงไปยังวงกลมจุดหนึ่งบนหน้ากระดาษ “คงเปลี่ยนไปเล่นอะไรอย่างอื่นมากกว่า...”
เด็กหนุ่มร่างเล็กมองตามจุดที่อีกฝ่ายชี้พร้อมกับกระพริบตาปริบๆ... ก่อนจะสังเกตเห็นเส้นของปากกาสีแดงที่วงกลมรอบตัว ‘I’ ไว้เป็นจุดเล็กๆ...
ตัว... ไอ...?
“อ๊ะ อาจารย์มาแล้วล่ะ ฉันไปนั่งที่ก่อนนะอาร์มิน”
โคนี่เอ่ยขึ้นก่อนจะรีบวิ่งไปเข้าที่... ทว่าอาร์มินยังคงนั่งนิ่ง ขมวดคิ้วมองตัวอักษรตัวเดียวในหน้ากระดาษนั้นอย่างครุ่นคิด
เขาจำได้ว่า... หน้าก่อนๆก็เหมือนจะเคยมีอย่างนี้?
เด็กหนุ่มเปิดพลิกไปพลิกมา ก่อนจะพบว่าข้อสันนิษฐานของตนเองนั้นถูกต้อง
ในหน้ากระดาษที่รูปวาดเริ่มลดลงไปนั้นกลับมีวงกลมที่ถูกขีดด้วยปากกาแดงเพิ่มขึ้นมาแทน... และเท่าที่สังเกตเห็น จะด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่ทราบ... แต่วงกลมนั้นกลับมีเพียงหน้าละวง และเลือกในตัวอักษรที่แตกต่างกันออกไป...
‘I’…‘A’…‘N’…‘R’…‘M’...?
อาร์มินเลิกคิ้ว ก่อนจะนึกได้ และจับมันมาเรียงกันตามลำดับของหน้ากระดาษ...
‘ARMIN’
เด็กหนุ่มชะงักไป ในขณะเริ่มรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเริ่มร้อนผ่าว...
ชื่อ... เขา...?
“บ้าน่า... อาจจะคิดไปเองก็ได้...” อาร์มินพึมพำในขณะที่ตบหน้าตัวเองเบาๆ... ไม่มีทางที่แจนจะมานึกถึงเขาได้หรอก จะนึกถึงทำไมกัน... แถมเวลาเรียน...? “โอ๊ย บ้าจริง... แล้วจะเขินทำไมนะเรา...”
เด็กหนุ่มสะบัดเรือนผมสีบลอนซ์ของตัวเองเบาๆทั้งที่ใบหน้ายังคงเป็นสีแดงระเรื่อ... อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ ใช่แล้ว... ต้องเป็นเรื่องบังเอิญแหงๆ...
ทว่าทันใดนั้น... เขากลับเหลือบไปเห็นวงกลมสีแดงในหน้าถัดไป...
ยัง... มีต่อ...?
อาร์มินกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเริ่มพลิกไปทีละหน้า
‘C’
‘U’
‘T’
‘E’
‘A’
‘N’
‘D’
‘A’
‘D’
‘O’
‘R’
‘A’
‘B’
‘L’
‘E’
…?
‘Cute and Adorable’?
อาร์มินรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนจนใกล้ระเบิดแม้อยู่ในระหว่างคาบเรียน... แต่ว่า ตอนนี้รู้สึกเหมือนกับว่าบทเรียนที่อาจารย์บรรยายอยู่หน้าห้องนั้นจะไม่เข้าไปในระบบความจำของเขาเลยแม้แต่น้อย ในหัววนเวียนอยู่แต่อักษรภาษาอังกฤษที่อยู่ในวงกลมสีแดงเต็มไปหมด...
น่ารัก? ...แจนคิดว่าเราน่ารัก?
เด็กหนุ่มแทบร้องอ๊ากออกมา... นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นคาบเรียนล่ะก็นะ...
“ไม่จริงน่า... ไม่จริงน่า... อย่างแจน...” อาร์มินพึมพำอย่างกระสับกระส่าย ขาเรียวเล็กเขย่าไปมาใต้โต๊ะ... นี่มันเรื่องอะไรกัน?
คง... ไม่ใช่ว่า...
เด็กหนุ่มร่างเล็กเริ่มคิด คิด... แล้วก็หัวใจเต้นรัว...
แจน... ชอบเขา...?
“โอ๊ย! เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีทางๆ!” อาร์มินเริ่มพูดกับตัวเองหนักขึ้นราวกับคนใกล้บ้า แอบสงสัยอยู่ในใจว่าใบหน้าที่ร้อนขึ้นไปจนถึงใบหูจะมีใครสังเกตเห็นหรือไม่... ก่อนจะตัดสินใจพลิกหน้ากระดาษต่อ
ตามคาด... ยังมีตัวหนังสือในวงกลมอีกมาก...
วันนี้สงสัยว่า... เขาคงจะไม่ได้เรียนแหงๆ...
“แจนนี่... ว่างชะมัดเลย...” เด็กหนุ่มบ่นพึมพำในขณะที่เริ่มถอดรหัสลับไปทีละหน้าๆ และเรียงออกมาได้อีกประโยคหนึ่งที่ทำให้ร่างเล็กต้องหยุดชะงัก
My …Love?
‘My Love Armin’…?
อาร์มินได้แต่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น และจ้องประโยคตรงหน้าด้วยอาการช็อคจนพูดอะไรไม่ออกไปเกือบตลอดคาบ...
**************************************************
“ทำไงดีละเนี่ย... ถ้าอาร์มินเห็นที่เราวงไว้... โอ๊ย... จะรู้ไหมนะว่าเขียนว่าอะไร... แล้วถ้ารู้ขึ้นมา? โอ๊ย... หลังจากนี้จะเจอหน้าได้ยังไงฟะ... ไม่นะ... ชีวิตฉันจบสิ้นแล้ว...”
ไรเนอร์ได้แต่กลอกตาให้กับเด็กหนุ่มคู่สนทนาที่พึมพำก่อวังวนประหลาดมาตั้งแต่เมื่อครู่ก่อนจะถอนหายใจ
“ฉันก็บอกแล้วว่าถ้านายชอบเขาก็ให้พูดออกไปตรงๆ... แล้วคราวนี้เป็นไงล่ะ? พอโดนเจอความลับก็มานั่งกังวลงั้นเหรอ?”
“นายน่ะเงียบไปเลย!” แจนหันมาตะโกนใส่อีกฝ่ายด้วยใบหน้าเจ็บปวดรวดร้าว “ถ้านายไม่ให้หนังสือฉันกับอาร์มินไป เรื่องมันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก!!”
“...ฉันว่าคนที่เพ้อจนวงกลมคำบ้าๆอะไรแบบนั้นเอาไว้นั่นแหละที่เป็นต้นเหตุ-”
“เงียบเถอะน่า!!”
เด็กหนุ่มคู่สนทนาได้แต่ส่ายหน้ากับการเพ้อสุดกู่ของฝ่ายตรงข้ามในขณะที่แจนยังคงฟุบหน้ากับโต๊ะแล้วพึมพำบางอย่างซ้ำๆซากๆอยู่อย่างนั้นแม้จะเป็นเวลาเลิกเรียนแล้วก็ตาม...
ทันใดนั้น สายตาของเขากลับเหลือบไปเห็นใครบางคนที่โผล่หน้าเข้ามาในห้อง...
“อ้าว โคนี่?” ไรเนอร์เอ่ยทักในขณะที่อีกฝ่ายโบกมือให้เป็นเชิงทักทายพลางเดินตรงเข้ามา... “มาทำอะไรน่ะ? แล้วนั่น...?”
เด็กหนุ่มหลุดหัวเราะเล็กน้อย แต่ยังคงพยายามกลั้นขำสุดชีวิต “อาร์มินวานให้เอาหนังสือมาคืนแจนน่ะ”
ปัง!!
เสียงเก้าอี้ล้มดังขึ้นทันทีจากที่นั่งข้างๆคนทั้งคู่ ก่อนที่คนที่ใกล้จะเพ้อจนกลายเป็นซากศพอยู่รอมร่อพุ่งตรงเข้ามาหาโคนี่ทันที
“อาร์มินให้มาคืนเหรอ? หนังสือฉัน? อาร์มินว่าไงบ้าง?!!” โคนี่แทบล้มลงไปกองกับพื้นเพราะแรงเขย่าของแจนก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายใจเย็นๆ
“อาร์มินไม่ได้พูดอะไร! โอเค๊? นายเลิกเขย่าฉันซะที!!” เด็กหนุ่มถอนหายใจในขณะที่แจนชะงักไป ก่อนจะยื่นหนังสือในมือให้... “เอ้า เอาไปซะ!”
แจนรับหนังสือของตัวเองมาด้วยอาการมือสั่นระริก... เม็ดเหงื่อเย็นเยียบผุดพรายตามใบหน้า...
อาร์มินไม่มาคืนเองแบบนี้... หรือว่า...
“อ้อ ลืมบอกไป... อาร์มินฝากบอกว่า ถ้าแจนเอาหนังสือไปแล้วให้ฉันช่วยบอกให้นายเปิดดูข้างในซักหน่อยน่ะ” โคนี่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยก่อนจะโบกมือลา... “ไปละนะ! ฉันรีบกลับบ้าน แล้วเจอกัน”
มีเพียงไรเนอร์ที่โบกมือลาตอบ ในขณะที่แจนยังคงนิ่งค้าง
เปิดข้างใน... เปิดทำไม?
“แจน ถ้านายไม่รีบเปิดรีบดู ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ ไม่อยู่ปลอบใจนายนะเว้ยบอกให้” โคตรให้กำลังใจกันเลยว่ะ... แจนอยากพูดแบบนั้น แต่เนื่องจากเจ้าตัวไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะเถียงกับใครจึงได้แต่ปล่อยประโยคนั้นให้ผ่านหูไปเงียบๆ...
สุดท้าย... นิ้วมือสั่นระริกก็เอื้อมไปพลิกหน้าหนังสืออย่างช้าๆ...
หนังสือเรียนของเขายังคงปกติ... แต่พอมาย้อนดูหน้าแรกๆแล้ว แจนก็แอบอายตัวเองเหมือนกันที่วาดรูปอะไรก็ไม่รู้ไว้เยอะขนาดนั้น... ไม่รู้ว่าอาร์มินจะมองเขาเป็นคนยังไงตอนได้เห็นรูปพวกนี้ แล้วไหนจะไอ้ตัวอักษรบ้าๆที่วงกลมเอาไว้นั่นอีก...
แค่หน้าแรก... มาดเท่ๆของนักกีฬาที่เคยแอบเก๊กไว้ตอนที่อีกฝ่ายมาดูเขาซ้อมบาสก็ปลิวหายไปหมดแล้ว...
“...หืม?”
เด็กหนุ่มส่งเสียงแปลกๆออกมาอย่างสงสัย ก่อนจะหยุดชะงัก
ในหน้าหนังสือที่เขาเริ่มวงกลมตัวอักษรไว้และหลังจากนั้น เริ่มมีวงกลมสีน้ำเงินเข้ามาแทรกในแต่ละหน้า... บางที่ก็วงเป็นคำ บางที่ก็วงเป็นตัวอักษร กินพื้นที่ไปหลายหน้ากระดาษพอดู... ดูเหมือนว่าอาร์มินจะส่งข้อความผ่านมาทางหน้ากระดาษโดยใช้วิธีเดียวกับเขาเช่นกัน...
ติดแต่ว่ามันเป็นคำพูดอะไรนี่สิ... แจนแทบไม่อยากจะลองเรียงมันออกมาเลย...
“โอ๊ย!! นายจะลังเลอีกนานไหมวะ? เอามานี่เดี๋ยวฉันเรียงให้!”
“อะ... เฮ้ย! เดี๋ยวสิวะ!!”
ไรเนอร์ที่เริ่มหงุดหงิดคว้าหนังสือในมือของอีกฝ่ายมาโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง... ไม่สนใจเด็กหนุ่มฝ่ายตรงข้ามที่ร้องห้ามทว่ากลับไม่มีทีท่าว่าจะแย่งหนังสือคืน...
เด็กหนุ่มร่างสูงจดจ่ออยู่กับการอ่านและเขียนเรียงประโยคอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะอ่าน และอมยิ้มออกมา
“เอ้า เสร็จแล้ว”
แจนรับกระดาษที่ฝ่ายตรงข้ามยื่นให้ด้วยมือสั่นระริก ก่อนจะเริ่มสะกดข้อความช้าๆ...
Whatever I had read , I think it will better if you say that to me by yourself .
Maybe… I can give you a proper answer tomorrow after school…
“ว่าไงแจน? นายจะเอาไงต่อ...?”
เสียงของไรเนอร์ทะลุผ่านหูของเด็กหนุ่มพร้อมกับเสียงหลุดหัวเราะน้อยๆของอีกฝ่าย ในขณะที่แจนยังคงมึนงง...
นี่อาร์มิน... หรือว่า...?
“ฉัน... จะไปสารภาพรักว่ะ”
ให้ตายเถอะ...
หนังสือเล่มนี้คงจะต้องประดับฝาบ้านเขาไปตลอดชีวิตแน่ๆ...
**********************************************************
เป็นวันช็อตเรื่องแรกที่เขียนจบเลยค่ะ... TvT รู้นะว่าบางคนคงจะแบบ เฮ้ วันช็อตบ้านไหนเข้าเขียนกันแบบนี้ฟะ? หรือแบบ ภาษาบรรยายอะไรของมัน... แต่อภัยให้ไรเตอร์ด้วยเถอะค่ะ... เพราะอย่างที่บอกไปแล้วว่า การตั้งรีเควสต์เซ็ตนี้ขึ้นมาก็เพราะเราอยากฝึกเขียนวันช็อตน่ะค่ะ... อภัยด้วยเถอะ... ฮืออออ
ปล.วงเล็บล่างหัวข้อรีเควสต์จะเป็นชื่อเจ้าของรีเควสต์เน้อ~ นี่เป็นรีเควสต์แรก เพราะงั้นไรเตอร์เลยเปิดรีเควสต์เองจ้ะ 555
อย่าลืมส่งรีเควสต์กันเข้ามาเยอะๆนะ!! ไรเตอร์จะรอด้วยความใจจดใจจ่อเลยจ้า!! XD
ความคิดเห็น